ฟังเพลง ฟังเพลง
“ พี่ครับ ผมต้องกลับแล้ว ตอนนี้พี่วุฒิกำลังขึ้นลิฟท์มาหาพี่”
“ ไอ้วุฒิมาที่นี่!” พี่แบงค์ตกใจ
“ ใช่ครับ...งั้น ผมกลับดีกว่า....” ผมบอก เดินออกมาเลยไม่ได้หันไปมองพี่แบงค์อีก พอออกมาจากห้องหันไปมองด้านขวาที่เป็นลิฟท์มีคนเดินออกมา ไม่แน่ใจว่าพี่วุฒิมาลิฟท์ตัวนี้หรือเปล่า แต่ผมต้องกลับทันที!!
ผมวิ่งๆไปด้านซ้ายสุดทาง แล้วลงบันไดหนีไป รู้เลยว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็วมาก ขาที่วิ่งลงบันไดเร็วมากแต่ผมคิดว่ามันเร็วไม่ทันใจ ผมหันหลังไปมองข้างหลังหลายครั้งกลัวว่าพี่วุฒิจะตามลงมา แต่มาคิดอีกทีพี่วุฒิไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่แล้วจะตามผมมาได้ยังไง
วิ่งลงไปได้ 4 5ชั้นได้ผมก็เหนื่อยจนต้องนั่งพัก เพราะมันตื่นเต้นเกินไป ใจหายจะไม่ทัน ร่างกายมันเลยใช้พลังงานมากกว่าปกติ ผมเลยนั่งหอบแฮ่กๆ เงยหน้ามองบันไดด้าน 2 ครั้งเพราะไม่มั่นใจว่าพี่วุฒิจะไม่รู้ว่าผมมาที่นี่ ไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรหนักหนา ...
ผมต้องรีบกลับบ้านเดี่ยวพี่วุฒิกลับไปแล้วไม่เจอ
ผมเดินออกมาจากประตูหนีไฟ เจอพี่เจนนั่งโชฟารับแขกไม่ไกลจากเคาร์เตอร์ติดต่อสอบถาม พี่เขาเดินเข้ามาหาผม ?
“ หน้าซีดไม่เป็นท่า พี่ละอยากให้วุฒิเข้าไปเจอจริ้งจริง” พี่เขาพูดยิ้ม เสียงดูแคลนชัดเจน โดยที่ผมไม่ได้คิดไปเอง
“ ..............”
“ หน้าซื่อๆไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้ พี่บอกแล้วไงอย่ายุ่งกับแบงค์ นี่ร่านขนาดหลบวุฒิมาหาแบงค์ อยากให้วุฒิรู้จริงๆว่าคนของตัวเองเป็นยังไง!?”
“ พี่ครับ พี่พูดเรื่องอะไร?” ผมถาม รู้ได้ว่าพี่เขาไม่ชอบผม
“ ยังทำหน้าซื่อได้อีกน่ะเรา”
“ พี่ครับ!?” พูดอะไรผมไม่รู้เรื่องและผมก็ต้องรีบกลับบ้านแล้วด้วย
“ ทำเป็นไม่พอใจ เก่งให้มันได้ตลอดก็แล้วกัน!” พี่เจนยักไหล่พร้อมทั้งปรายหางตาให้ผมแล้วเดินออกไปเลย มาพูดเองเออเองแล้วก็เดินไปดื้อๆ
มันเรื่องอะไรกัน?!
ผมไม่มีเวลาให้คิด เดินออกมาก็เรียกแท็กซี่ตรงกลับบ้าน
ผมกลับถึงบ้านทุ่มกว่าๆครับ รถก็ติดด้วย ในบ้านแม่นั่งดูโทรทัศน์เป็นละครตอนเย็น(ตอนที่ผมอยู่ในแท็กซี่ ผมโทรมาบอกแม่แล้วว่าจะกลับเย็น)
“สวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้
“ จ้ะ”
“ แม่ ..............................ถ้าพี่วุฒิถามว่าผมกลับมาเมื่อไร บอกว่ากลับมาตั้งแต่ 5 โมงแล้วนะครับ” ผมบอก แม่ไว้ก่อนเผื่อพี่วุฒิถาม
“ ทำไม มีเรื่องอะไร?”
“ ....................”
“ จุม” แม่พูดเสียงมันดุเพราะผมไม่ตอบ
“ ผมไม่อยากพี่เขาไม่สบายใจ” ผมโกหกบางส่วนไม่ทำให้ผมสบายใจขึ้นเพราะความรู้สึกผิดแต่ส่วนหนึ่งผมไม่อยากให้พี่วุฒิคิดมากจริงๆ
“ แต่จุมไปเยื่ยมเพื่อนวุฒิ แล้วจะไม่สบายใจเรื่องอะไร?” ผมนั่งลงๆข้างๆแม่
“ พี่เขากำลังโกรธกันอยู่...” ผมตอบแม่เสียงเบา แม่เงียบเหมือนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า
“............................เอาเถอะ ครั้งนี้แม่จะยอมโกหกให้ แต่ไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ เพราะถ้าโกหกแล้ว มันก็ต้องโกหกไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น และจุมก็ต้องหาทางบอกวุฒิด้วย”
“ ครับ” ผมยิ้มสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว
“ทุ่มแล้วไปกินข้าว แม่แบ่งไว้ให้ในตู้ทั้งของจุมและของวุฒิ”
“ เดี่ยวผมรอกินพร้อมพี่วุฒิครับ” ผมบอกเดินขึ้นข้างบน เปลี่ยนเสื้อกางเกงเป็นเสื้อยืด กางเกงขาสั้นอยู่บ้าน
ครึ่งชั่วโมงให้หลัง พี่วุฒิค่อยกลับมาถึงบ้าน
แกร๊ก!? พี่วุฒิเปิดประตูเข้ามา ผมกำลังพับเสื้อว่าจะจัดเข้าตู้ (วันนี้แม่หยุดเลยชักให้ครับ)
“ พี่แบงค์เป็นไงบ้างครับ?” ผมถาม ทั้งที่รู้ว่าพี่แบงค์ไม่เป็นไรมากแล้ว
“ ก็ดี พรุ่งนี้ตอนหมอก็ให้มันกลับบ้านได้” พี่วุฒิบอกนั่งข้างผมที่นั่งบนเตียง
“ จุมพี่หิวข้าว ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง” พี่วุฒิว่าเอาหน้าวางบนไหล่ผม
“ไม่กินล่ะครับ?”
“ ไม่หิว”
“ .........................เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะ”
“ ...................” นิ่งครับ
“ อย่าทำให้ผมเป็นห่วงสิครับ”
“มากไหม?”
“ ครับ”
“ พรุ่งนี้พี่จะกิน”
“ ทุกวันครับ”
“ แล้วตอนนี้ล่ะ?” พี่วุฒิถามกลับ
“ ...............................เดี๋ยวแป๊บหนึ่งครับลงไปพร้อมกัน” ผมบอกพับเสื้อตัวสุดท้ายแล้วยกทั้งกองไปวางใส่ตะกร้าในตู้เสื้อผ้า
“ จุมกินยัง?” (เดินตามผม)
“ รอกินพร้อมพี่” ผมบอกหันไปยิ้มให้ พี่วุฒิก้มลงมาเอาหน้าผากชนหน้าผากผม
“ ไม่หิว เหรอ?” ถามเหมือนเป็นห่วงผมแต่ยิ้มครับ
“ เดี๋ยวพี่ไม่มีเพื่อนกิน” ผมบอกหันหน้าหลบ(เขิน)
“ พี่กินจุมก่อนกินข้าวได้ป่ะ?” พี่วุฒิพูดเอามือมาจับลูบๆก้นผม
“ กินข้าวก่อนครับ!” ผมบอกเสียงดังจับมือพี่เขาออกจากก้นตัวเองทันที
“ จะได้มีแรงใช่ป่ะ?”
“ พี่
บ้า!~” คำสุดท้ายเสียงเบาอย่างช่วยไม่ได้
“ พรุ่งวันเสาร์ เราทำกันจนถึงเช้าเลยนะ”
“ พี่วุฒิ!!” ผมอายนะครับ
“ อะไร?” พี่วุฒิถามหน้าตาย
“ ผมไม่พูดกับพี่แล้ว!” ผมบอกเสียงดังกลบอาการเคอะเขิน ก่อนที่จะเดินจ้ำอ้าวออกมา
“ จุม รอพี่ด้วย” พี่วุฒิวิ่งมาเดินข้างๆผม พวกเราลงไปกินข้าวในครัวด้วยกันครับ
ตอนกินข้าวผมถามพี่วุฒิเรื่องพี่แบงค์อีก เพราะอยากรู้ว่าพี่เขาเข้าใจกันดีหรือยัง?
“ ไม่เป็นไรแล้ว!
อย่าถามเรื่องมันอีก” พี่วุฒิตอบเสียงเข้ม ผมเลยกินข้าวเงียบๆไม่ถามเรื่องพี่แบงค์อีก
ผมถามแค่นี้พี่วุฒิยังไม่พอใจนี่ถ้าพี่วุฒิเจอผมที่โรงพยาบาลไม่รู้ว่าพี่วุฒิจะโกรธแค่ไหน?
นึกถึงหน้าพี่แบงค์แล้ว ...ผมมันเลวจริงๆที่ทำให้พี่เขาเสียใจขนาดนั้น แต่ก็ดีแล้วที่พี่จะตัดใจจากผมสักที ผมคงไม่สามารถรักพี่แบงค์ได้เพราะผมรักพี่วุฒิ ไม่มีหัวใจให้คนอื่นแล้ว
พี่แบงค์ผมขอโทษนะครับ
“ จุม”
“ จุม!” “ครับ!?”
“ ทำไมต้องสะดุ้ง? และเมื่อกี้เมาออะไร!?” พี่วุฒิถาม มองหน้าผม
“ ปะเปล่าครับ” ผมตอบ ไม่กล้าสบตาพี่วุฒิ ผมเหมือนคนมีความผิด
“ ........................”
“ มีอะไรหรือเปล่า?” พี่วุฒิถามอีก ผมส่ายหน้าตอบว่าไม่มีอะไรในทันที แต่พี่วุฒิยังมองหน้าผมราวกับว่าคำตอบนั้นมันจะบนปรากฎบนหน้าของผม
ผมไม่สบายใจเลยครับ ที่โกหกพี่วุฒิ
“ ................”
หลังจากนั้นพวกผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนอิ่ม ผมเอาจานไปล้าง พี่วุฒิเป็นคนเอาจานไปวางเรียงบนชั้นตะแกรง พอเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่วุฒิบอกว่าจะขึ้นห้องเลย ผมบอกว่าจะดูโทรทัศน์ก่อนสักพัก
“ อ้าวไหนว่ากินข้าวแล้วจะให้พี่กินจุม”
“ พี่ครับ 0.0!!” ผมพูดปรามๆ
“ หรือไม่จริง” (ตอบหน้าตายตามเคย)
“ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”
“ แต่พี่เข้าใจอย่างงั้น” พี่วุฒิบอกเดินมาหาผม?!
“ พี่จะทำอะไร?”
“ ไม่บอก อยากรู้ดูเอาเอง” พี่วุฒิตอบก้มลงกอดขา!? ผมแล้วยกตัวผมขึ้น
“
หว่าวุฒิ!!?” ตัวผมถูกนำไปพาดไหล่พี่วุฒิ
“ พี่จะทำอะไรครับ!?” ผมพูดกลัวแม่มาเห็นมาก
“ พาจุมขึ้นห้อง” พี่วุฒิตอบเดินขึ้นบันได้
“ ผมเดินเองได้ ปล่อยผมลงได้แล้วครับ!” ผมเอามือตบๆหลังพี่วุฒิให้พี่วุฒิปล่อยผม
“ พี่จะช่วย จะได้ไม่ต้องเดิน”
“ พี่อ่ะ” ผมพูดหมดปัญญาจะพูดกับพี่วุฒิ ต้องยอมให้พี่วุฒิพาตัวขึ้นบันไดเข้าห้องครับ
เข้าไปในห้องแล้วพี่วุฒิก็วางผมข้างๆเตียง พอผมยืนก็ดันตัวผมลงบนเตียงทันที!?
“ พี่ครับ ผมยังไม่อาบน้ำเลย” ผมบอกรู้ว่าพี่วุฒิจะทำอะไร ก็พี่เขามาทับตัวผมแล้ว รุก 100%
“ ทำก่อนรอบหนึ่ง แล้วค่อยไปอาบพร้อมกัน” พี่วุฒิบอก แต่ผมส่ายหน้าไม่ยอมยังก็ต้องอาบน้ำก่อน อยู่มาทั้งวันยังไม่ได้อาบน้ำเลย
“ นะครับ อาบน้ำก่อน”
พี่วุฒิคิด ก่อนตอบว่า
“ ได้” พี่วุฒิปล่อย ผมรีบลุกจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวไปห้องน้ำโดยไม่รู้เลยว่าพี่วุฒิจะตามเข้าไป
ขาผมก้าวเข้าไปในห้องน้ำ พอผมหันจะปิดประตูพี่วุฒิก็เข้ามาแล้ว
“ พี่!?” “ ช่วยกันอาบจะได้เสร็จเร็วๆ” พี่วุฒิบอกมือดันประตูเปิด สายตามองผมยิ้มกริ่ม
“ ............................” ผมก้มหลับสายตาพี่วุฒิด้วยความเขินอาย ......สายตาที่มองผมแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว
“ พี่” ผมว่าเสียงเบาทั้งเอามือตีอกพี่วุฒิกลบอาการไปตามเรื่อง
หมับ!? ข้อมือผมถูกพี่วุฒิกำไว้ ก่อนที่พี่เขาจะก้มลงมาจูบแก้มผม .....
** ** ** **
“ตื่นสายนะเรา” เสียงแรกที่ผมได้ยินพร้อมกับลืมตาขึ้นมา หน้าพี่วุฒิก็ปรากฏในดวงตา
เช้าแล้ว เสียงแดดที่ส่องม่านบอก ....!?
“ จุ๊บๆๆ” พี่วุฒิก้มจุ๊บๆอกผมที่ใส่เสื้อยืดสีม่วงอ่อนไม่หยุด ผมจักกระจี้ครับเลยหัวเราะออกมา
“ พี่ครับ อย่ าครั บผมจั กกะจี้” ผมบอกหัวเราะไปด้วย เลยขยับตัวหนีพยายามจะลุกขึ้นแต่พี่วุฒิเอามือดันตัวเอาไว้
“ ตื่นยังล่ะ?”
“ ครับ ครับตื่นแล้ว” ผมบอกพี่วุฒิเลยหยุดแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นนั่ง
“ กี่โมงแล้วครับ?” ผมถาม (รู้สึกเมื่อยตัวชัดเจนเมื่อลุกขึ้น)
“ 9 โมง”
“ 9โมง!?” ผมตาโตมองหน้าพี่วุฒิแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่โต๊ะ ติดกับหนังสือเรียนผม
“ 9 โมงแล้วเหรอครับ?” ผมถามตกใจเพราะปกติไม่ใช่คนตื่นสายแต่นี่นอนรวดเดียว 9 โมง
“ ........” พี่ไม่พูดตอบแต่หยักหน้าหงึกๆแทน
“ เพราะพี่นั่นแหละผมเลยตื่นสาย”
“ เพราะพี่ยังไง?”
“
ก็ เพราะ
พี่..” ผมพูดไม่ออก มองหน้าพี่วุฒิที่กำลังยิ้มแทน รู้แล้วยังจะถามผมอีก จะให้ผมอายให้ได้ใช่ไหม เมื่อคืนก็เหมือนกันบอกจะอาบน้ำด้วยกันแค่อาบเฉยๆเสียที่ไหน สุดท้ายก็มีอะไรกันถึง 2 รอบพออาบเสร็จก่อนนอนก็อีก 1 รอบ จะไม่ให้ผมนอนตื่นสายได้ยังไง
“ พี่รู้อยู่แล้วจะถามทำไมครับ” ผมว่าลุกจากเตียง เริ่มหิวข้าวแล้ว (หน้าผมคงแดง เพราะรู้สึกร้อนวูบวาบ)
“ กันลืม” พูดพร้อมายืนช้อนหลังผมเหมือนเงา
“ ใครจะไปลืมได้” ผมว่า หน้าร้อนฉ่าซ่ะะแล้วครับ เพราะคิดแล้วมันก็เห็นภาพทันที
“ ใครจะไปรู้”
“ บ้าแล้วพี่อ่ะ” ผมเดินหนีครับ
“ จุมวันนี้พี่จะไปหาคุณพ่อนะ” พี่วุฒิบอกเพราะเมื่อวานพี่วุฒิก็ไม่ได้เจอพ่อเพราะท่านมีประชุมด่วน
“ ครับ”
“ นี่คงจะทวงสัญญาพี่”
“ สัญญาอะไรครับ ?” ผมหันไป หน้าเกือบชนปากพี่วุฒิเลยถอยออกมา พี่วุฒินี่เดินตามผมตลอดเลยหรือครับ
“ ก็เดือนที่แล้วพี่ไม่ได้ไปเรียนรู้งานตามที่สัญญา” ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่พี่วุฒิที่เป็นลูกชายคนเดียวนั้นถูกต้องแล้ว
“ ..............”
“ คุณพ่อบอกให้พาจุมไปด้วยไปด้วย ไม่ได้เจอจุมนานแล้ว”
“ ผมเหรอครับ?”0.0
“ ใช่ นัดไว้ 6 โมงเย็น”
** ** ** **
เจ้าหญิงก็คิดว่าเพลงนี้ ใช่เลยเช่นกันเจ้าค่ะ ว่าจะลงหลายครั้งแต่ลืม ดีที่ท่านnaloma เอามาลงเลยแล้วกันเน้อ 
รู้ตัวดี ว่าทำตัวไม่เหมือนใคร
คิดอะไรก็พูดกันไป ไม่แคร์ใครซะอย่าง
ทำตามที่สมองสั่ง ทั้งๆ ที่ตรงข้ามกับหัวใจ
ถามตัวเอง ว่าที่ทำไปเพื่อใคร
ประชดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง อะไรที่ได้มา
มีแต่เสียน้ำตา สับสนและต้องหวั่นไหว
ต้องทรมาน ปวดร้าวไปทั้งตัวและหัวใจ
จุดอ่อนของฉัน อยู่ตรงที่หัวใจ
ที่ทำเป็นแข็งแรง ที่ฉันแสดง ที่แท้แทบขาดใจ
อยากได้ทั้งความรัก อยากได้คนเข้าใจ
ต้องซ่อนมันไว้ภายใน ไม่ใช่อะไร
ที่แท้นั้นหัวใจ มันอ่อนแอ
ฟังตอนฉากพี่วุฒิ ง๊องแง๊ง รออยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4663291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก