ประโยคเดียวของรามเปลี่ยนได้ปะ
เป็น รอพี่เรย์ต่อไปอยุ่น๊าค๊าบ
*******************************************
ตอนที่ 23
“ปล่อยกู กูจะไปกินข้าว”
“มึงต้องฟังกูก่อน กูรักมึงนะกานต์”
“งั้นรูปที่อยู่ในกระเป๋าตังค์มึง มันเป็นสิ่งแสดงถึงความรักที่มึงมีให้กูล่ะสิ”
“มึงฟังกูมั่งสิ”
“กูไม่ฟัง กูไม่เชื่อมึงแล้ว เมื่อมึงโกหกกูแล้ว กูจะไม่เชื่อมึงอีกต่อไป ในเมื่อมึงเริ่มนับหนึ่ง ต่อไปก้อจะต้องมี สอง สาม สี่ เรื่อยไป”
“ทำมัยมึงไม่มีเหตุผลเลยวะ”
“การมีเหตุผลของมึงคืออะรัย คือการที่กูต้องทำเป็นไม่รู้ว่ามึงกำลังจะทิ้งกูงั้นหรอ”
“กูไม่เคยพูดเลยนะว่าจะเลิกกับมึง”
“แล้วที่มึงทำคืออะรัย กูบอกมึงแล้ว ว่ากูไม่ชอบคนโกหก มึงจำเอาไว้ มึงทำให้กูเจ็บเท่าไหร่ มึงต้องเจ็บมากกว่ากู”
ตอนนั้นมันเจ็บมาก ทำมัยมันจะต้องทำอย่างนี้กับกูด้วยวะ ผมเดินออกมา ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว ใจนึงยังรักมันมาก ลึกๆก้อดีใจกับคำพูดที่มันบอกว่ายังรักเรา แต่อีกใจนึงก้อคอยบอกคอยเตือนว่าสิ่งที่มันทำล่ะ นั่นหรอ คือความรักที่มันบอก
“โห มาช้าจัง ระหิวแล้วนะเนี่ย”
“โทษที พอดีเก็บของอยู่น่ะ”
“กานต์ไม่สบายป่าว สีหน้าไม่ค่อยดีนะ”
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า ระหิวแย่แล้วนี่”
พอเดินไปถึงโรงอาหารตอนนั้นนักเรียนดูบางตาลงไปแล้ว คงเพราะมัวไปทะเลาะกับไอ้ตั้มอยู่ ตอนที่เดินเข้าไปกับไอ้ระ พวกเพื่อนในห้องที่ยังนั่งกินข้าวอยู่มันมองมา คงสงสัยว่าทำมัยไม่เดินมากับไอ้ตั้ม เพราะตอนนั้นคนที่รู้เรื่องผมทะเลาะกับไอ้ตั้มยังมีเฉพาะคนในกลุ่มผม
“เดี๋ยวระไปซื้อข้าวให้นะ”
“อืมม์ งั้นเดี๋ยวกานต์ไปซื้อน้ำละกัน เดี๋ยวนั่งโต๊ะนี้นะ”
พอผมซื้อน้ำเสร็จเลยเดินมานั่งรอไอ้ระ พอระซื้อข้าวกลับมาระหว่างที่นั่งกินข้าว เราก้อคุยกัน ระพยายามถามถึงสาเหตุที่ผมเลิกกับตั้ม แต่ผมบอกไปว่าถ้ายังอยากคุยกะผมให้เลิกถามเรื่องนี้ เพราะผมไม่อยากพูดถึง
“กานต์ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปเล่นบาสกันป่ะ”
“หึ ไม่เอาอ่ะ ลงช็อปก้อเหนื่อยแล้ว ขี้เกียจเล่น ไปอ่านหนังสือห้องสมุดดีกว่า”
“ก้อได้ ตามใจ ดีเลยระได้ไปหารายงานด้วย”
สรุปเลยไปช่วยระหาหนังสือทำรายงาน พอบ่ายกลับเข้าช็อป มีความรู้สึกว่าหัวใจมันห่อเหี่ยวยังงัยก้อไม่รู้ บอกไม่ถูกรู้สึกเบื่อมาก อยากที่จะไปให้พ้นตรงนั้นความรู้สึกนั้น ตอนเย็นเลิกเรียน เดินออกมาพร้อมไอ้ดา กะไอ้เดียร์ และก้อเพื่อนคนอื่นๆ ระหว่างนั้นไอ้ตั้มกับไอ้นนท์ก้อเดินตามมา
“กานต์ เดี๋ยวนั่งเล่นบ้านกูก่อนป่ะ”
“โทษทีว่ะ เดียร์พอดีกูมีนัดอ่ะ”
“อ้าว นัดกับใครวะ”
“กูก้อนัดกับเด็กกูมั่งดิ ตามประสาคนโสด”
“อ๋อ ที่ชื่อเบสอ่ะนะ คนที่มึงไปจีบมาวันนั้นอ่ะหรอ”
“เออ วันนี้กูว่าจะไปชวน เบสไปกินข้าว แต่ว่าเดี๋ยวกูต้องไปรับน้องบูมก่อนด้วย”
“โอ้โห เพื่อนกูนี่ เสน่ห์แรงไม่เบานะเว้ย”
จริงๆ ไม่อยากให้เดียร์มันพูดถึงเรื่องวนี้หรอก ไม่ใช่เกรงใจไอ้ตั้มนะแต่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกเดียร์มากกว่า เพราะไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมกับมัน ที่มันพูดคงต้องการให้ไอ้ตั้มได้ยิน ที่จริงมันอยากให้ผมกลับมาดีกับไอ้ตั้ม มันรู้ว่าผมรักไอ้ตั้มมาก แต่มันเองก้อรู้ว่าผมแค้นมากแค่ไหน มันเลยไม่กล้าบอกให้ผมดีกับไอ้ตั้มโดยตรง
“เออกูกะไอ้ดาไปก่อนนะ นี่สี่โมงกว่าแล้ว เดี๋ยวกูไปรับน้องไม่ทัน”
“เออ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ระหว่างที่ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านกะไอ้ดา ไอ้ดามันถามขึ้นมา
“มึงทำยังงี้ มึงมีความสุขหรอวะ”
“สุขสิ มึงดูหน้ากูสิ กูยิ้มอยู่เนี่ย”
“กานต์ มึงเป็นเพื่อนกะกูนะ กูรับฟังมึงได้ทุกอย่าง มึงเป็นยังงัย มึงนึกว่ากูดูไม่ออกหรอวะ”
“ดูออก แล้วมึงจะถามกูทำไมล่ะ กูก้อแค่ไม่อยากแพ้”
“นี่มันไม่ใช่เรื่องแพ้ชนะ นะเว้ย”
“ไม่รู้ดิ ในเมื่อมันมีคนอื่น กูก้อจะมีมั่ง เมื่อมันทำกูเจ็บ กูไม่ยอมเจ็บคนเดียวหรอก”
“แล้วมึงคิดว่ามันคุ้มหรอวะ”
“กูบอกแล้ว กูทำให้มันได้ทุกอย่าง เมื่อมันทำกูเจ็บ กูก้อทำทุกอย่างเพื่อให้มันเจ็บได้เหมือนกัน”
**************************************************************
ตอนที่ 24
“เออ ว่าแต่ กูต้องไปรอรับน้องบูมกะมึงด้วยป่ะเนี่ย”
“ไม่ต้องเลย กูไปส่งมึงก่อน มึงก้อไปรับพิมพ์มา เดี๋ยวไปกินข้าวกัน”
“กินที่ไหนอีกอ่ะ”
“ยังไม่รู้ แต่จะไปรับเบสไปกินด้วย”
“อ่ะนะ แล้วปุ๊กล่ะวะ”
“ก้อเดี๋ยวกูรับมา พอถึงหอเบส ก้อให้มันย้ายไปนั่งกะมึงดิ”
“โห แล้วมึงจะเอาพวกกูไปด้วยทำไมวะเนี่ย”
“เออน่า กูยังไม่ชิน เดี๋ยวอีกหน่อยมึงก้อไม่ต้องมาแล้ว ทนแป็ป”
“อ๋อ นี่มึงคิดจะถีบหัวพวกกูส่งแล้วหรอวะเนี่ย”
“มึงจะเอางัยวะชวนไปก้อบ่น พอบอกว่าเดี๋ยวไม่ต้องไปแล้ว ยังมาบ่นกูอีก”
“กูไม่เอางัยหรอก แต่มึงอย่าปิดกูแล้วกัน มีรัยก้อบอก เพื่อนกันนะเว้ย”
“เออ ขอบใจ”
พอส่งไอ้ดาที่บ้านแล้วผมรีบเข้าบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามารอน้องบูมที่ร้านน้ำแข็งไส นั่งรอได้สักพัก เด็กนักเรียนเริ่มทยอยออกมาจากโรงเรียนกัน
“พี่กานต์มารอบูมนานยังครับ”
“ไม่นานหรอก พี่พึ่งมานั่งเมื่อสักพักนี่เอง บูมกินรัยมั้ย”
“ไม่เอาอ่ะครับ กลับช้าเดี๋ยวโกบุ๋มว่าเอา แค่ปกติอี๊ปุ๊กชวนไปร่อน โกบุ๋มยังบ่นซะ นี่อี๊ปุ๊กไม่ได้มารับเองด้วยบ่นตายเลย”
“ครับ งั้นกลับกันเลยดีกว่า”
รอได้ครับ เด็กมันน่ารัก รอนิดรอหน่อยรีบร้อนมากไป เดี๋ยวน้องบูมมันตกใจ พอพาบูมไปส่งถึงบ้าน ผมเลยนั่งรอไอ้ปุ๊กกลับจากเรียนพิเศษ ระหว่างที่นั่งรอโดนพี่บุ๋มซักประวัติ พี่บุ๋มแกเป็นสาวแก่ไม่มีสามีไม่มีลูก และค่อนข้างจะหวงไอ้ปุ๊กที่เป็นน้องสาวมาก เพราะพ่อแม่ตายตั้งแต่ปุ๊กยังเด็ก พี่บุ๋มเป็นคนเลี้ยงมา ผมเลยขอพี่บุ๋มว่าเดี๋ยววันนี้จะไปหาอะไรกินกัน พี่บุ๋มไม่ว่าอะไรแต่ห้ามมาส่งเกินสามทุ่ม เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน พอปุ๊กกลับมา มันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากะผม
“กานต์ นายขอยังงัยวะ พี่บุ๋มถึงยอมให้เราออกมากะนายง่ายๆเนี่ย”
“ป่าว คุยปกติ แล้วบอกว่าจะพาแกออกมากินข้าว พี่บุ๋มก้อให้”
“รู้ป่าว ปกติพี่บุ๋มไม่ค่อยให้เราไปไหนกะคนอื่นง่ายๆหรอกนะ มีแต่ไอ้พิมพ์นี่แหละ ตอนนี้มีแกอีกคน กล่อมยังงัยวะเนี่ย”
“เด็กดีก้ออย่างงี้แหละ พี่เขาดูออก”
“ดีตายแหละ ว่าแต่จะกินรัยเนี่ย”
“ไปบ้านไอ้ดาก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปหอเบสกัน จะกินรัยค่อยว่ากัน”
“อ๋อจะไปกินข้าวกับผู้ชาย แล้วจะลากพวกชั้นไปทำไม”
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ แกก้อได้ไปดูหนุ่มด้วยงัย”
“เออ ได้นี่เห็นว่าเป็นแกนะ ตอบแทนที่พาออกมาจากบ้านได้”
จากนั้นพอไปหาไอ้ดาเลยออกมาหอเบสกัน มาถึงเบสมันนั่งอยู่ที่เดิมที่กำแพงนั่นแหละ กำลังนั่งคุยกับเพื่อนมัน หน้าตาน่ารักดี ผิวคล้ำไปหน่อย มีจอนด้วย ดูดีเหมือนกัน
“นึกว่าจะไม่มาหาอีกแล้วนะเนี่ย กานต์”
“มาดิครับ รีบมาจะแย่แล้ว เบสกินข้าวยัง”
“ยัง รอกานต์อยู่”
“จริงดิ หิวยังเนี่ย กานต์มาช้าไปป่าว”
“ไม่หรอกพึ่งหกโมงกว่าเอง ปกติเบสกินประมาณทุ่มกว่านั่นแหละ”
“อ๋อ ครับ แล้วกินรัยกันดี”
“แล้วแต่ พวกกานต์อยากกินรัยกันอ่ะ”
“งั้นไปกินผัดไทแยกหัวแตกละกัน”
“อยู่ที่ไหนอ่ะ เบสไม่ใช่คนที่นี่นะ”
“เอาน่า เดี๋ยวก้อรู้เอง ว่าแต่เพื่อนเบสไปกินด้วยป่ะเนี่ย”
เบสหันไปคุยกะเพื่อน ซึ่งก้อตกลงไปด้วย เลยให้ปุ๊กไปนั่งกับไอ้ดา ส่วนเบสกะเพื่อนมานั่งกับผม ระหว่างทางเบสเอามือมาจับเอว ผมรู้สึกหยิวๆยังงัยไม่รู้ ชอบจังเลยมีคนน่ารักมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เนี่ย
ระหว่างที่นั่งกินผัดไทเลยรู้ว่าเพื่อนเบสชื่อเพชรเป็นเด็กกรุงเทพเหมือนกัน แต่อยู่คนละหอ ผมฃอบมองหน้าเพชรนะมันคมดีอ่ะ แต่ไม่กล้ามองมากเดี๋ยวเบสสังเกตเห็น แต่ว่าตอนที่ผมมองหน้าเพชร เพชรเหมือนจะรู้ตัว จะหลบตาผม ไม่กล้ามองตอบ ชอบจริงๆ เวลาที่มองใครแล้วไม่กล้าสู้สายตา มันสนุกนะที่ได้แกล้งอ่ะ
เสร็จแล้วเลยไปส่งไอ้ปุ๊กที่บ้าน จากนั้นก้อแยกกัน ไอ้ดาไปกับพิมพ์ ผมไปส่งเบสกับเพชรที่หอ โดยแวะส่งเพชรก่อน ค่อยไปนั่งคุยกับเบสหน้าหอ ตอนนั้นเริ่มมืดแล้ว
“อืมม์ เบสรู้ป่ะ กานต์คิดถึงเบสมากเลยนะ”
“เบสเนี่ยนะ กานต์จะมาคิดถึงเบสทำมัยล่ะ”
“ก้อเบสน่ารักนี่ จริงๆนะ”
“พูดอย่างนี้กะคนอื่นบ่อยล่ะสิ”
“ไม่จริงอ่ะ กานต์ไม่เคยพูดกะใครเลยน้า”
“ครับ เชื่อครับ”
“วันนี้มืดแล้ว เดี๋ยวกานต์กลับบ้านก่อนดีกว่า แต่ว่าก่อนกลับกานต์ขอรัยเบสอย่างได้ป่ะ”
“ขออะรัยล่ะ”
ผมจับมือเบสขึ้นมาจูบทีนึง ตอนนั้นเบสคงเขิน ผมเดาเอานะ จากท่าทางและสีหน้าที่เห็นไม่ค่อยชัด
“เล่นอะไรอ่ะ”
“มือหอมจังเลย เมื่อไหร่กานต์จะได้จูบตรงอื่นนอกจากมือน้า”
“บ้าดิ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ครับ ฝันถึงกานต์บ้างนะครับ เบส”
กลับมาถึงบ้านม้าก้อเริ่มบ่นด้วยประโยคเดิมประมาณว่าไม่ค่อยอยู่บ้าน โอ๊ยขี้เกียจฟังเดินหนีไปอาบน้ำขึ้นห้องฟังเพลงดีกว่า พอดีโทรศัพท์ดังแต่รับไม่ทันม้ารับก่อน ดีว่าเป็นไอ้ดาโทรมา เลยบอกม้าว่ารับสายบนห้องแล้ว
“เออ มีรัยวะคิดถึงกูรึงัยกลับบ้านปุ๊ปโทรหากูเนี่ย”
“เออ กูคิดถึงมึง”
“ไอ้สันดานนี่ เสือ_พูดเล่น มีรัยก้อว่ามา”
“แล้วอบรมปีนี้ มึงจะไปยังงัย”
เออจริงด้วย ลืมสนิทเลย ว่าจะต้องไปอบรมกับเด็กคริสต์ โอ๊ยจะทำยังงัยวะเนี่ย
“ไม่รู้ดิ คงต้องไปกะเด็กคริสต์อ่ะ”
“แล้วมึงจะไหวหรอ ไปกะเด็กพุทธดีกว่ามั้ง”
“แล้วมึงจะให้กูบอกคุณพ่อยังงัย บอกว่ากูเลิกกะมันแล้ว เลยเลิกความคิดที่จะเข้าคริสต์หรอ บ้าดิ”
“งั้นจะทำงัย”
“กูก้ออยู่กะไอ้บอย ไอ้หนึ่งดิ”
“เออ อย่าเครียดมากละกัน ร้องไห้ให้มันน้อยหน่อยนะ”
“ครับ คุณพ่อ ลูกรู้แล้วครับ”
“ไอ้สาดนี่ คนเป็นห่วงนะมึง”
“เออ ขอบใจมาก เพื่อน”
ไอ้บอยกับไอ้หนึ่งเป็นเด็กประจำครับ เรียนห้องเดียวกันนี่แหละ ตอนที่มันรู้ว่าผมจะเรียนคำสอน มันคอยช่วยผมประจำ ยังงัยลากมันมาเป็นเพื่อนคงได้แหละน่า ที่จริงเมื่อกี้ตอนไอ้ดาบอกคิดถึงก้อตกใจเหมือนกันนะ เพราะสนิทกะมันมาก ถึงขนาดว่าเคยนอนใส่แต่กางเกงในอย่างเดียวด้วยกันมาแล้ว แต่ไม่เคยมีอะรัยกัน ผมเองยังงงตัวเองเหมือนกัน ว่าทำมัยถึงไม่คิดอะรัยกะมัน ทั้งที่มันก้อไม่ใช่คนขี้เหร่ ผมว่าคงเป็นเพราะคำว่าเพื่อนมั้ง ที่มันทำให้ผมไม่คิดอะไรมากไปกว่านั้น อ้อ ต้องจำให้ขึ้นใจ ก่อนนอนอย่าลืมยกหูโทรศัพท์ออก จากนั้นก้อฟังเพลงจนหลับไป
**************************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
