หัวข้อ: [เรื่องเล่า,รักเก่าๆๆปีที่2..แคน กัน...

[imageriz]

ขอให้น้องแคนมีความสุขในวันแห่งความรัก และตลอดไปนะ

[StillLoveThem]

 ....Happy Valentine's Day...แคน+กัน..(หรือปล่าว)
....เรื่องนี้มันเป็นรักเก่าๆๆ พี่เลยไม่รู้ว่า ณ.ปัจจุบันเป็นคนเดิมอยู่หรือเปล่า...
....ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับคนที่รักกันอยู่ กำลังจะรักกัน เพื่อนสนิท เพื่อน..ตลอดไปนะจ๊ะ...

[ซากูระสีฟ้า]

แอร๊ยยยส์ แคนอีโมเยอะไปเอาออกหน่อย นะ นะ พี่ขอร้อง
พี่ใส่เพลงให้แล้วนะ 

รักพี่หนึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เค้าพยายามแล้วแต่ไม่ได้5555



เพลงเพราะบาดใจจริงๆๆ

[kawin]

 :กอด1:คนเขียน ซุ่มานานขออ่านด้วยคน

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มเด็กใหม่อิๆ ชื่อวินปะเนี่ย
แล้วก็ดิ้นรอแคนต่อไป แต่เรื่องอีโม้นี่เยอะเกินจริงๆแหละ
 

[ซากูระสีฟ้า]

จิ้มเด็กใหม่อิๆ ชื่อวินปะเนี่ย
แล้วก็ดิ้นรอแคนต่อไป แต่เรื่องอีโม้นี่เยอะเกินจริงๆแหละ
 

เค้าเอาออกแล้วได้ป่ะ

โหหหหหหอุส่ามอบความรัก5555
 
สวัสดีคนอ่านใหม่ด้วยน่ะครับ

วันนี้อารมดี มีความสุข

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เหมือนกันวันนี้มีความสุขหลายๆ อิๆ
พักนี้มีแต่เรื่องดีๆนะเนี่ย
ว่าแต่ แคนอะเมื่อไหร่จะอัพต่องะ
เด่วดิ้นรออีกหน่อยก็ดะ
 

[ซากูระสีฟ้า]

ไปทำอะไรมาหรอออออออออออออออออออออออออออออออออ



ไม่ลงหรอกเดี๋ยวปรับอารมไม่ทัน


ถามอะไรหน่อยดินิว พี่หมอณัฐพี่ชายสุดเลิฤเค้าไปไหนแล้ววววววววววว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
รู้สึกพี่ท่านช่วงนี้จะติดสอบอะ แถมเยอะด้วย
แล้วยังต้องมานั่งเคลียร์งานในโรงบาลอีกอะนะ
ส่วนเรื่องวันนี้ขออุบไว้ละกานอิๆ 
แต่ว่าเรื่องอะท่าทางตอนหน้าจะเศร้าแหงมเลยละสิเนี่ย 
กลัวจังจิ้นไปแล้วด้วยไม่น่าเลยเราพอจิ้นทีไรมันถูกเกือบทุกที อ๊าก

[ซากูระสีฟ้า]

มาแล้วครับ


วันนี้มาต่อให้ที่จริงกะว่าอีกสองสามวันก่อน แต่ก็อดที่จะลงไม่ได้หรอกครับ

[ซากูระสีฟ้า]

ต่อเลยน่ะครับ  คนนอนดึกคงได้อ่านกัน555



ผมนั่งแท๊กซี่มาเรื่อยๆๆ เพลง เลิกราก็ดังขึ้นมา  ตอนนั้นน้ำตาก็คลอตลอดทางเลยครับ ผมเลยจำเพลงนี้มาจนถึงทุกวันนี้ครับ ก็เลยเอามาให้ทุกคนฟัง

รถมาจอดที่หน้าบ้านผม  คงนอนกันหมดแล้วซิน่ะ ทั้งป๊าและคิว

ผมเปิดประตูเข้าไปเจอคิวนั่งอยู่ที่โซฟา

“พี่แคน  เป็นไงบ้างอ่ะ”

“นายรู้”

“พี่กันโทรมาแล้ว”

“เหอะ หรอ”

“พี่แคนทำไมรีบออกมาล่ะทำไมไม่คุยให้รู้เรื่อง”

“พี่ อยากคุยน่ะคิว  แต่พี่ละอายใจมากว่า คนที่ผิดคือพี่ พี่ไม่อยากจะทำให้กันรังเกียจพี่มากไปกว่านี้แล้ว”

“ผมว่า..”

“ขอโทษน่ะคิว พี่เหนื่อยมาก ขอตัวขึ้นข้างบนน่ะ”

“พี่แคนนนน เดี๋ยวดิ”

“คิว ขอบใจ แต่ขอร้องล่ะ”

ผมรู้ว่าคิวจะพูดอะไรแต่ผมขอขึ้นไปทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ถ้าพรุ่งนี้ผมยังมีโอกาศนั้นอยู่ เราคงจะได้คุยกัน

คืนนี้ผมก็คงจะนอนไม่หลับหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ภาพวิวก็แว๊ปเข้ามาเรื่อยๆๆผมบอกจริงๆๆว่าปัจจุบันมันยังตามมาหลอกมาหลอนผมอยู่ครับ ผมคิดไปคิดมาจนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้



เช้าวันนี้ผมแปลกใจมากที่มีกับข้าวเต็มโต๊ะเลย เสียงใครบางคนทำอะไรในครัว


“แม่”

“อ้าวแคนนนนนนนนนตื่นแล้วหรอลูก”

“คิดถึงแม่ที่สุดเลยครับ”

“จ๊ะ คิดถึงเหมือนกัน คิวโทรไปหาแม่อ่ะว่าแคนกลับมานอนบ้าน แม่ก็เลยรีบมาเลยไง”

“รักแม่จังเลยครับ”

“ว่าแต่ทำไมตาบวมอ่ะ มีอะไรรึป่าว”

“ป่าวครับ ผมนอนดึกไปหน่อยมั้งครับ”

“กันล่ะลูก ไม่มาด้วยกันหรอ”

“เอ่อ ป่าวครับ เอ่อ ช่วงนี้กันติดซ้อมบาสอ่ะครับ” ผมโกหกแม่เดี๋ยวแม่ไม่สบายใจครับ

“หรอ ฝากบอกด้วยน่ะว่าแม่คิดถึง”

“เหอะๆครับ”

“แม่ครับแล้วน้องไปไหนแล้ว”

“เจ้าคิวออกไปไหนแต่เช้าแล้วก็ไม่รู้”

“ป๊าก็ไปทำงานแล้วใช่มั้ยครับ”

“อืม เดี๋ยวแม่ก็จะไปแล้วอ่ะ ตอนบ่ายมีงานเยอะมากนัดกับเพื่อนไว้ด้วยอ่ะตอนเย็นคงไม่ได้เข้ามาแล้ว”

“หรอคับ”

ผมกับแม่นั่งทานข้าว คุยกันใหญ่เลยครับ และตอนบ่ายแม่ก็ออกไปข้างนอก

ผมเหลือบมองโทรศัพท์ ก็ไม่มีใครโทรมา
กันไม่คิดจะโทรมาบ้างรึไงหว่ะ จะเลิกจริงๆๆหรอเนี๊ย

เมื่อคืนอ่ะผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะเดินออกมาหรอก เหมือนสถานการมันพาไปมากกว่า ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ซะหน่อย

หรือว่าผมจะโทรไปดี ไม่เอาดีกว่า ถ้ากันไม่อยากคุยด้วยล่ะจะทำยังไง

โถ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เบื่อ อยู่คนเดียวอีก

เดินไปเล่นกับเจ้าพีพีดีกว่า หมาของคิวที่เลี้ยวไว้ครับ

แต่พีพีก็ไม่สนใจผมเลยเดินหนีไปเฉยเลย

“ดูสิขนาดหมายังเมินเลยยยยย โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยเซ้ง”

ผมถีบกระถางต้นไม่ล้มไป

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยเจ็บ” ถีบเองเจ็บเอง


“ไปลงอะไรกับหมากับต้นไม่ล่ะ”

เสียงคุ้นๆๆ

“กัน”

ผมทำหน้าไม่ถูกครับ อายก็อาย

“เมื่อคืนหนีมาดื้อๆๆได้ไง”

“ก็ กัน”

“กัน ทำไม”

“ก็กัน รังเกียจ”

“กันยังไม่ได้พูดอะไรเลยน่ะแคน”

“แสดงว่าไม่โกรธแล้วหรอ”

“โกรธ”

“อ้าววววววว”ผมหน้าเสียลงเล็กน้อย

“โกรธอ่ะโกรธ ก็มันหึงนี่นา”กันทำหน้าอายๆๆ

ผมเดินเข้าไปหากันแล้วเอามือจับหน้ากันเบาๆๆ

“กัน แคนขอโทษน่ะสำหรับทุกอย่าง แคนรักกันคนเดียวจำไว้”

“แล้ววิวล่ะ”

“ทำไมต้องพูดถึงเค้าล่ะ”

“บอกมา”

“วิวหรอ บ้าแคนไม่ชอบผู้หญิงหรอก ขนลุกจะตาย555”

“55 จริงๆๆน่ะ”

“หรือจะให้ชอบ”

“ไม่น่ะ ตอนแรกกันอ่ะกลังเสียแคนไปจริงๆๆน่ะ กลัวแคนจะชอบผู้หญิง กลัวไม่สนใจกันแล้ว ตอนนั้นกันก็คิดว่า ถ้าแคนจะไปจริงๆๆกันก็คงจะต้องยอมให้แคนไป”

“โหหหห ไม่รั้งกันเลยหรอ”

“ไม่หรอก ถ้าเป้นตอนนี้น่ะ ต่อให้แคนไปมีลูกกับใคร กันก็ไม่ให้แคนไปเด็ดขาด55”

“ขนาดนั้นเชียว”

“กลับห้องกันได้รึยัง”

“รอคิวกลับก่อนดิ ไม่มีคนอยู่”

“คิวอยู่ข้างใน ก็คิวพากันมาเอง5555”

“ร้ายนักน่ะ”

กันเดินจูงมือผมเข้าไปในบ้านแล้วเองหัวมากระซิบผมว่า กลับไปขอเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกหน่อยน่ะจ๊ะที่รัก




แค่นี้ก่อนน่ะครับ




เหมือนดีกันง่ายผิดปกติมั้ยครับ ที่จริงกันบอกว่ากันอ่ะไม่ได้คิดอะไรเลยเรื่องเมื่อคืน แคนวิ่งออกไปก่อน ถ้าโทรไปแคนคงไม่รับ เลยโทรหาคิว

ที่จริงคิวจะบอกผมแต่เมื่อคืนว่ากันไม่ได้คิดอะไรมากมายแค่เสียใจที่ผมไม่บอกเค้าเป้นคนแรก  แต่ผมก็ขึ้นไปนอนก่อน คิวเลยแกล้งผมซะงั้น



แต่ผมก็เชื่อน่ะว่ากันคงคิดเรื่องผมกับวิวบ้างแหละ ไม่งั้นเมื่อคืนคงไม่ร้องหรอกใช่มั้ยครับ



แคน

[imageriz]

 :z13:น้องแคน

แต่ก็ดีนะที่ทุกอย่างจบด้วยดี การพูดคุยเป็นสิ่งที่จำเป็น
แต่ไม่ใช่การพูดคุยโดยใช้อารมณ์นะ  ก็คิดเหมือนแคน
นะว่าทำไมทุกอย่างจบได้ง่ายดาย  แต่นั้นแหละเป็น
เพราะกัน คนที่รักแคน เขายอมที่จะรับฟังแคน 
ดีใจนะที่จบลงแบบนี้   


V
V
V
จิ้มน้องนิว  ตื่นเช้าจริงนะ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพี่อิม
อ่านตอนนี้แล้วดีจังที่ความรักที่มีให้กันมันยั่งยืน
ไม่ได้พังทลายลงมาด้วยสิ่งที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ
คิดๆดูเหมือนกันจะรัก แคนมากๆเกินกว่าจะทำร้ายแคนได้
มันแปลกนะคนเราถ้ารักต่อให้เลวแค่ไหนก็ยังรัก
หากแต่เมื่อหมดรักแม้แต่คำว่าเพื่อนยังยากเลยที่จะมีให้
หวังว่าหลังจากนี้จะมีแต่เรื่องดีๆนะ กลัวก็แต่น้องบาส กับ วิว
จะสร้างเรื่องอะไรให้น่าปวดหัวอีกก็เท่านั้นเอง

[Sith]

เชื่อมั่นในกันและกัน  แบบนี้แหละดีแย้ว   

[StillLoveThem]

 ...บางครั้ง..การคิดน้อยๆๆๆ...มันก็ดีเหมือนกันนะ..
         ...เอา..ความเชื่อใจ...มาเป็นที่ตั้ง...
         ...เอาเหตุและผล..มาประกอบ..การพิจารณา...
         ...มันก็กลับมา..มีความสุข..ทบต้น ทบดอก..กันได้อีกครั้ง...

[white coat]

พี่เพิ่ง กลับ มา อะ แคน

ไม่รู้ จะ มี ใคร คิด ถึงพี่บ้างอะ ป่าว   

นี่ ก็ เป็น ไข้มา 3 วัน แระ

แต่ ยัง แข็งใจ ออน ได้อยู่ 

ปล. ป่านไหน แก จะ แอด เมล พี่ มา ซักกะที

ช่วงนี้ เหงาๆๆ ไม่ มี เพื่อนคุย

ปล.2 วันนี้ ไป หาหมอมา หมอบอกว่าพี่เป็น โรค  ตั้ง 3 โรค อะ

ปอดอักเสบ+ภูมิแพ้+กรดไหลย้อน อะไรมันจะโชคดี ป่านนั้น


ได้ยากลับมาเพียบ สิบกว่า ตัว กินที เป็น กำมือ กรู ละเซง

เลย ต้องนอนซม อยู่ห้องคนเดียว ไป เที่ยวไหนก็ ไม่ได้     

ปล.3 แก อย่า ลืม แอด มา นะเว้ย ว่างแล้ว ให้เบอร์ พี่ ใหม่ ด้วย 

[ซากูระสีฟ้า]

^
^
^
จิ้มพี่ณัฐ อะไรกัน ไปไหนมา ชิ

ไม่แอดแล้ว ชิ
งอลโว้ยยยยยยยยยยยยยยย

มันแปลกนะคนเราถ้ารักต่อให้เลวแค่ไหนก็ยังรัก

อะไรกัน

[Bessonova]

เพิ่งเห็นซีซั่น2 -*-

ยังไม่ได้อ่านเลยคับ

มาเม้นให้กำลังใจก่อนนะ 

[bixzz]

เคลียร์กับกันได้แล้ว... ค่อยโล่งอกหน่อย
รออ่านค่อนะแคน ช่วงนี้เป็นไงบ้างอ่ะครับ เทคแคร์นะคัฟ 

[ซากูระสีฟ้า]

เคลียร์กับกันได้แล้ว... ค่อยโล่งอกหน่อย
รออ่านค่อนะแคน ช่วงนี้เป็นไงบ้างอ่ะครับ เทคแคร์นะคัฟ 

คิดถึงบิ๊กน่ะสิ5555
กล้าพูดดดด

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มและก็กอดแคน 

[ซากูระสีฟ้า]

สวัสดีครับทุกคน  หนึงเดือนเต็มๆๆไม่ได้เข้ามาอ่านอะไรเลย ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไรต่อแล้วแหละ แต่ก็อยากลงให้จบปีสอง ยังไงก็ต้องลงให้จบ จะได้สบายใจ ถ้ายังไงก็ขอโทษด้วยน่ะครับ


ไม่รู้ว่าจะยังอ่านต่อกันรึป่าว ถึงไม่อ่านก้จะลงไว้ให้จบน่ะครับ



แคน

[ซากูระสีฟ้า]

ขอต่อเลยน่ะครับ





ความรักของผมกับกันก็ยังคงราบรื่นดี ก็มีงอลกันบ้างแต่วันเดียวก้หายแล้ว จนตอนนี้พวกเราก้จะจบปีสองกันแล้วซิครับ คบกันมาได้ จะสองปีแล้วน่ะเนี๊ย นานเหมือนกันน่ะสำหรับผม ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆๆที่ห้อง ซักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ครับแม่” ผมรับโทรศัพท์

“แคนลูก วันนี้ว่างมั้ยลูก”

“ว่างครับทำไมหรอ”

“อ๋อ แม่อยากจะวานแคนหน่อยลูก กันด้วยอยู่มั้ย”

“อยู่คับ”

“แคนจำเพื่อนแม่ที่ชื่อนีได้มั้ยลูก”

“อ๋อ แม่นีอ่ะหรอคับ จำได้สิ”

“นั่นแหละ แล้วลูกจำใบเตยลูกของแม่นีได้รึป่าว”

“อ๋อ ใบเตย ที่เจอตอนเด็กๆอ่ะหรอคับ”

“ใช่แล้วจะ คือวันนี้แม่นัดกับนีไว้ว่าจะไปทานข้าวกันอ่ะ”

“แล้วไงคับ”

“ก็ว่าจะให้กันกับแคนช่วยไปรับใบเตยมาด้วยน่ะสิ เพราะเรียนอยู่ที่เดียวกัน แม่ก็พึ่งรู้น่ะเนีย”

“ที่ไหนละคับ แล้วแคนจะไปรับได้ไงอ่ะ จำหน้าไม่ได้แล้ว”

“ก็เดี๋ยวแม่จะส่งเบอร์ไปให้ล่ะกันน่ะ  โทรไปหาเพื่อนแล้วมาเจอแม่ที่ ร้านเลยน่ะลูก”

“คับๆๆ”


ซักพักแม่ก็ส่งเบอร์ของใบเตยมาให้ผม โทรเลยดีมั้ยรึว่าบอกกันก่อนค่อยโทรดี คุยกับกันก่อนดีกว่า

ผมเดินเข้าไปหากันที่ห้องนอน

“กันแม่ชวนไปกินข้าวอ่ะ”

“หรอ ดีเลย”

“แต่ต้องไปรับลูกของเพื่อนแม่อ่ะ ชื่อใบเตย เรียน มหาลัยเดียวกับพวกเราด้วย”

“ไปรับที่ไหนอ่ะ”

“ไม่รู้ยังไม่ได้โทรเลย จะโทรเดียวนี้แหละ”

“อืม”

ผมกดเบอร์ไปครับ

“ฮาโหล สวัสดีค่ะ”

“ดีครับ ใบเตยรึป่าว”

“ค่ะ แคนหรอ”

“รู้ได้ไงคับ”

“ก็คุณป้าโทรมาบอกว่าเดี๋ยวแคนจะโทรมาไง”

“หรอ แล้วใบเตยอยู่ไหนล่ะครับ”

“เตยอยู่ที่มอ อ่ะ แคนสดวกมั้ย เดี๋ยวเตยไปเองก็ได้น่ะ”

“ป่าวๆๆไม่เป็นไร สดวกอยู่แล้ว งั้นเดี๋ยวอีก 1 ชม ไปรับที่หน้ามหาลัยน่ะคับ”

“ค่ะ”

ผมวางไปเหมือนไม่ค่อยคุ้นเคยเลยอ่ะ ถึงแม้จะเคยเจอตอนเด็กๆๆ ตอนนั้นใยนี่ขี้เหร่มาก ขึ้มูก แบบไม่ไหวแล้ว

“แคนสรุปว่าไงอ่ะ”

“ก็เค้าบอกว่าอยู่มอ เลยบอกไปว่าจะไปรับที่หน้ามอ อีก 1 ชม.”

“หรอ” กันมองแปลกๆๆ”

“ไปอาบน้ำก่อนน่ะ” ผมเดินไปแต่กันคว้ามือผมไว้

“ไม่ใช่ว่าจะไปดูตัวกันน่ะ”กันถามผมแบบสีหน้าจริงจัง

“บ้า เอาไรมาคิด ตลกล่ะ นี่มันสมัยไหนกันแล้ววววววว”

“แล้วไป”

“ปล่อยจะไปอาบน้าแล้ว”

“อาบด้วย”

“ไม่เอา”

“เอาน่า ไม่ต้องเกรงใจจะขัดผิวไหนเนียนเลย55”

“โหหหหหหหหหไรเนี๊ย”

แล้วผมก็โดนลากเข้าไปในห้องน้ำ



พวกเราแต่งตัวเสร็จแล้วก็ขับรถไปรับใบเตยที่หน้ามหาลัยครับ

“โทรไปสิแคนเผื่อเค้ามารอแล้ว”

“กำลังโทรอยู่นี่ไง”

“อย่ามาตะคอกน่ะเดี๋ยวพ่อจับปล้ำตรงนี้เลย”

“เอาสิ มีสวนคืนแน่”

“ในห้องน้ำยังไม่เข็ดหรอไงแคนนนนน”

“หยุดเลยกันจะโทรแล้ว”

“55ไม่แน่จริงนี่หว่า”


ผมกดเข้าเบอร์ใบเตย

“แคนเตยรออยู่ที่หน้าเซเว่นน่ะ”

“อืม ใส่ชุดสีอะไรอ่ะ”

“สีขาวจ่ะ”

“คนที่ยืนตรงตู้โทรศัพท์ป่าวอ่ะ”

“ใช่ๆๆรถแคนสีดำใช่มั้ย”

“อืม โอเคเจอแล้ว”


ผมวางไป

“กันคนนั้นอ่ะ”ผมชี้ไปที่ผู้หญิงใส่ชัดกระโปรงสีขาว น่ารักดีแฮะ ไม่น่าเชื่อผิดกับใยขี้มูกเลยอ่ะ

“น่ารักดีเน้อ”กันบอก

“หรอ” ผมตอบแบบไม่สบอารม

รถผมไปจอดที่ตรงหน้าใบเตย เธอก้าวขึ้นรถมา

“แคน จำไม่ได้เลยน่ะ ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยน่ะ น่ารักดี” นี่ชีชมหรอด่าว่ะ

“เอ่อ เตยน่ารักขึ้น่ะ”

“หรอออ  ดีใจจัง แล้วนี่คือ” เตยหันไปมองกันครับ

“อ๋อ นี่กัน เพื่อนเราเองเป็นเมทกันอ่ะ555”

“หวัดดีครับกันครับ”

“ใบเตยค่ะเรียว่าเตยเฉยๆๆก็ได้น่ะค่ะ”

เตยเป็นคนคุยเก่งครับ ตลกดี ผมชอบจังเลยว่าเวลาเธอพูดอะไร แบบนี้สิคบกันได้ยาว พอถึงร้านที่แม่นัดไว้ ผมกันและเตยก็เดินเข้าไป แม่กับแม่นีนั่งรออยุ่แล้ว  ผมกับเตยนั่งติดกันจึงคุยกันมันส์เลยครับ ผมชอบคนคุยแบบนี้จังเลย พวกเราก้ทานอาหารกันไปคุยกันไปครับ สนุกดี จนถึงเวลาแม่จึงไปส่งแม่นีและเตยครับ ส่วนผมกับกันก็กลับห้องครับ


“แหมมมแคนเจอคนคุกใจละสิ”

“อืมชอบคนแบบนี้อ่ะ ตลกดี ชอบๆๆๆ”

“อืมร่าเริงดีเน้อ”

“ไม่ได้เจอเพื่อนแบบนี้นานมาก เออกันวันพรุ่งนี้เตยชวนไปดูหนังอ่ะ ไปป่ะ”

“พรุ่งนี้กันซ้อมบาสอ่ะ”

“จริงดิ งั้นไปไปและ”

“ไปดิ ไม่เห็นเป้นไรเลย นานๆจะได้เห็นแคนร่าเริงแบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าพรุ่งนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวกันไปรับก็ได้หนิ”

“เอางั้นหรอ ก็ได้”




งั้นขอเกริ่นไว้ก่อนน่ะคับ เดี่ยวมาลงให้หมดเลย


อีกไม่ก็ตอนก็หมดแล้วครับ



แคน

[imageriz]

โฮะ ๆ  ๆ  หายไปนานเลยนะ น้องแคน

+1  ต้อนรับเลยอ่ะ 

แต่สนิทกับเตยมากไป ระวังกันหึงนะ

 

[ซากูระสีฟ้า]

ต่ออีกหน่อย




วันรุ่งขึ้น ผมกับเตยก็นัดเจอกันที่เมเจอร์รัชโย

ผมถึงแล้วก็รอชีอยู่นาน ซักพักก็มีมือมาฟาดแขนผมแรงๆๆ

“รอนานมั้นมั้ยว่ะแคน”

“ไม่นานพึ่งมาเหมือนกัน” ชีแรงอ่ะ55 รู้จักกันวันเดียวนี่ขึ้นว่ะเลยอ่ะ

“แล้วกันไม่มาหรอ”

“กันซ้อมบาส”

“อ้าวหรออ เออ งั้นไปหาไรกินก่อนน่ะ หิวมากเลยหว่ะ”

“กันอ่ะไรอ่ะ”

“ผู้ชายไง”

“อะไรน่ะ” ผมตกใจเล็กน้อย

“ล้อเล่นๆๆ ชั้นก็เป็นแบบนี้แหละ แกจะรับช้านได้มั้ยยย”

“แรงงงงงงงงงอ่ะ”ผมเล่นคืนมั่ง

“แรงงงงงงงงงแค่นี้ยังไม่พอสำหรับชั้นน่ะจ๊ะ”

เราสองคนก้ขำๆๆกัน


สรุปเราก็ดูหนังตลกกันฮาได้อีกครับ ชอบจังเลยอ่ะ ที่ฮาไม่ได้เพราะหนังน่ะครับ ฮาเตยครับ  ฮาเสียงหัวเราะเตยครับ หน้าตาก็ดีไม่น่าเลย


เราก็ไปร้องเกะกันต่อ จนค่ำ ตายห่าลืมโทรหากัน ชิหายล่ะ

ผมจับโทรศัพท์ออกมา จ่ะ แบตหมด จ่ะ ตายแร้ววววววว

“ทำไมหรอแคนนนนนนนน”

“ก็แบตหมด”

“แล้วไงว่ะ”

“ก็ชีวิตข้าพเจ้าจะต้องตายวันนี้เนียสิ”

“ทำไมอ่ะ”

“ก็กันนนจะ”

“ฮ่ะ”

“เอ่อ ก็บอกให้กันมารับน่ะสิ”

“โหหหหหหไม่เห้นเป็นไรเลย เอาเบอร์เตยโทรไปดิ จำเบอร์กันได้ป่ะล่ะ”

“อืม ก็ได้ ขอยืมหน่อย”

ผมยืมเอามาโทรหากันครับ

“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

“แคนหรอ;kgju;ihldfhg;sduhdhfgjdsrg;hdfjg;erh(ด่าไม่เป็นภาษครับ)55 กันโทรไปไมไม่รับอ่ะ แล้วทำไมปิดเครื่องหนีอ่ะ”

“ไม่ได้ปิดแบตมันหมด ทำไงอ่ะ ขอโทษน่ะ”

“แล้วอยู่ไหนนิ จะให้ไปรับที่ไหนล่ะ”

“มาที่เซนทรัลลาดพร้าวได้มั้ย”

“ก็ได้ แล้วนี่เอาเบอร์ใครโทรมา”

“เบอร์เตยอ่ะ”

“หรอ เออ แค่นี้แหละถึงแล้วจะได้โทรเข้าเบอร์นี้น่ะ”


ผมโดนสวดเป็นชุด หันมาเจอหน้าเตย เตยยิ้มแบบงงๆๆ

“ยิ้มไรว่ะ”

“ก็ขำคนโดนด่าไง”

“เพราะใครกันล่ะ ชิ”

“เออว่าแต่ทำไมกันต้องด่าด้วย ก็บอกว่ากลับเองก็ได้หนิ”

“ป่าวหรอก็แค่บอกไว้แล้วว่าให้มารับไง”

“55 จริงๆๆเลยน่ะแก”

ผมกับเตยนั่งรอกันอยู่ซักพักกันก็โทรเข้ามา เตยยื่นโทรมาให้ผมคุย

กันขับรถเข้ามาจอดลานจอดรถ

ผมชวนเตยกลับด้วยกัน เตยบอกว่าไม่เป็นไร บ้านอยู่ไม่ไกล ป้ายรถเมย์เดียวเอง อีกอย่างจะไปซื้อของเข้าบ้านหน่อยอ่ะ


ผมกับกันบอกลาเตยตรงนั้นแล้วก็โดนสวดอีกรอบใหญ่จนถึงห้องครับ


เวรกรรมผมจริงๆๆเรย

[imageriz]

โห มาต่อเลยเหรอ งั้นต้อง  น้องแคน

 

[ซากูระสีฟ้า]

ยิ้ม


อยากบอกว่าตอนนี้ต่อจากนี้เป้นโพสสุดท้ายแล้วน่ะครับ



ที่จริงมันมีเรื่องมากมายอยากจะเล่า แต่ผมของเล่าแบบเล่าเรื่องอ่ะคับ ผมไม่อยากพิมพ์นาน


ขอบคุณน่ะครับทุกคน

[ซากูระสีฟ้า]

สุดท้ายครับ



ตอนนี้รู้จักเตยมาจะหนึ่งเดือนแล้วครับ เตยสนิดกับพวกเรามากทั้งผมและกัน เตยมาเล่นที่ห้องบ่อยๆๆด้วย บางครั้งขนาดกันอยู่คนเดียว เตยยังแวะเข้ามาเลย เพราะกันกับเตยก็สนิดกันมาก ผมก็ไม่ได้อ่ะไรเพราะยังไงก็เพื่อนอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องผมกับกัน  ความลับครับ เพราะเหมือนเตยจะแอนตี้เรื่องแบบนี้มากเลยครับเพราะเตยเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนมันคนก่อนอ่ะ แอบไปคบผู้ชาย ทิ้งมันไปมันเลยเกลียดพวกชายกับชายครับ

พักหลังๆๆผมแอบรู้สึกน้อยใจด้วยซ้ำว่าบางทีเตยเหมือนสนิดกับกันมากกว่าผมด้วยซ้ำ บางทีโทรมาหากันด้วย ทั้งที่จะโทรเข้าเบอร์ผม กันก็ใส่ใจเตยมากเลย คอยเป็นห่วงเป้นใยครับ มีครั้งนึ่งที่เตยไม่สบายแล้วเข้าโรงพยาบาล ผมลืมบอกกัน ทำให้กันด่าผม ผมก็รู้ว่าผิด แต่คนมั้นลืมนี่ครับ กันโกรธมากด้วยตอนนั้น ไม่เข้าใจจริงๆๆ ผมก็พยายามจะไม่คิดอะไร บ่อยครั้งที่ผมถามกันก็ก็จะบอกว่าคิดมากไปรึป่าว นั่นเพื่อนแคนน่ะ อะไรทำนองนี้ ซึ่งก็ทำให้ผมสบายใจได้บ้าง

มีครั้งนึงผมตัดสินใจจะบอกเรื่องผมกับกันครับ เพราะอยากให้เตยรู้ แต่ก็กลัวเตยรับไม่ได้ครับ และแล้วผมก็หาจังหวะบอกกับเตยครับ แต่ที่น่าตกใจคือเตยบอกผมว่า รู้แล้ว แต่รอผมบอกเองครับ ผมทั้งอึ้งทั้งงงเลยครับ
แต่ผมนึกว่าการที่ผมบอกเรื่องผมกับกันจะทำให้เตยไม่เข้ามายุ่งกับกัน กับตรงข้ามครับ เตยกับกันสนิดกันมาก จนบางทีผมคิดว่าตัวเองเป้นส่วนเกินในห้องไปโดยปริยาย ผมเดินออกไปช้าๆๆ สายตากันมองผม แล้วก็หันกับไปคุยกับเตยเหมือนเดิมหมายความว่าอย่างไรกัน

ตอนกลางคืนกันก็คุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ ผมถามก็บอกว่าเพื่อนๆๆ พี่ๆๆบ้าง แต่คนเรามันดูออกครับว่าอะไรเป็นอะไร

วันนั้นผมหมดความอดทนแล้วจึงถามกันไปตรงๆๆว่ามันคืออะไร กันจะเอาไงก็ว่ามา กันก็บอกว่า รักผมเหมือนเดิม ไม่เห้นต้องทำอะไร กันบอกผมคิดมากไปแล้ว ผมบอกว่าก็กันเปลี่ยนไป ผมกลับได้คำตอบกลับมาว่า แคนนั่นแหละที่เปลี่ยนไป
 ผมนั่งคิดนอนคิดว่า ผมหรอที่เปลี่ยนไปเอง หรอว่าอะไรที่เปลี่ยนไป บางครั้งก็แอบนั่งร้องให้อยู่ในห้องน้ำ ช่วงนี้เตยไม่ค่อยมาเหมือนก่อนแล้ว แต่กลับเป้นกันเองที่ไม่ค่อยอยุ่ห้อง บอกว่าซ้อมบาสบ้างล่ะ ไปหาพี่กานต์บ้างล่ะ ผมพยายามถามเพื่อน คำตอบที่ได้คือกันโกหก ผมก็ยังพยายามคิดว่ากันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ก็แค่กันคงเบื่อมั้ง ผมก็พยายามเฉยๆๆไป

วันนี้เป็นวันศุกร์เป็นคาบสุดท้ายที่อาจารย์สอนในปี2 อาทิตย์หน้าสอบแล้ว จะจบปี 2แล้ว  ผมบอกกันว่าวันนี้ผมจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่จะไปด้วยมั้ย กันบอกว่า ปวดหัว รีบกลับเพราะอยากนอนแล้วจะอ่านหนังสือ ถามผมว่าไปคนเดียวได้มั้ย
และผมก็ไปคนเดียว วันนั้นผมก็เลยบอกกันว่าวันนี้ผมกลับบ้านล่ะกัน

ผมไปซื้อของที่โรบินสัน มองนาฬิกา จะสามทุ่มแล้ว ได้ของชิ้นใหญ่เลย วันนี้จะกลับบ้านหรือว่าห้องกันดี แต่ผมบอกกันว่าจะกลับบ้าน แต่คิดไปคิดมาอยากคุยกับกันให้รู้เรื่องไปเลย อะไรจะเกิดก็เกิด ผมไม่อยากทรมานอีกต่อไปแล้ว

ผมยืนอยู่หน้าห้องกัน

ผมหยิบกุญแจห้อง ผมไม่เคาะประตูหรอกครับเพราะนี่คือห้องผมเหมือนๆๆกัน

ผมเดินเข้าไปในห้องเห็นร้องเท้าผู้หญิงอยู่ น้ำตาเริ่มไหนแล้วตอนนั้น ผมเช็ดน้ำตายิ้มสู้ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ล่ะกัน ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอนภาพที่เห็นมันช่างทำร้ายผมจริงๆๆเลย ถึงแม้ภาพข้างหน้าจะไม่เกิดอะไรมากมาย แค่แค่เห็นว่ากันกำลังนอนข้างกายกับผู้หญิงซึ่งเป็นเพิ่อนผมที่ชื่อเตยแค่นี้หัวใจของผมมันก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆๆแล้ว ผมมองทั้งน้ำตา ทั้งสองตกใจที่เห็นผมอยู่ตรงนั้น ผู้ชายที่ชื่อกันไม่พูดอะไรซักคำ ผู้หญิงคนนั้นได้แต่ก้มหน้า ผมถามกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ กันไม่ตอบ ไม่มีเสียงใดๆๆเลย
และแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้นบอกแค่เพียงว่า กันรักเตย ปล่อยพวกเราไปน่ะแคน ผมยิ้มกับเสียงนั้น ผมวางของขวัญของแม่ลงไปกับพื้น เดินไปที่ห้องน้ำ ขังตัวเองอยู่นาน ทำอะไรไม่ถูกหรอกตอนนั้น น้ำตาที่ไหนเมื่อไหรจะหมดซะที ความเจ็บปวดที่มีมันช่างทำร้ายให้เจ็บมาก ไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อน ผมตัดสอนใจออกมาจากห้อง ผมเดินออกมาไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว ผมเดินไปที่โต๊ะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนแค่เพียงว่า

“ โชคดี ขอบคุณที่มอบความทรมารให้ ขอบใจจริงๆๆ  ลาก่อน”


ผมเดินลงจากห้องแล้วนั่งแท๊กซี่กลับบ้าน ทุกอย่างจบแล้ว  จบแล้ว  2 ปี ต่อไปไม่มีแล้ว


สำหรับทุกคนขอบคุณที่อ่านเรื่องที่งี่เง่าแบบนี้ ผมนั่งคิดอยู่นานว่าจะเขียนเรื่องนี้จบมั้ย เพราะเรื่องตอนนี้กว่าจะพิมพ์ลงได้แต่ละตัวภาพเก่าๆๆกลับมาทำร้ายผมให้เจ็บเหลือนเกิน แต่ก็อยากจะเล่าให้ทุกคนฟังน่ะครับ ผมคงไม่ได้มีโอกาศเขียนอะไรแบบนี้อีกแล้วแหละ เพราะคงไม่เขียน เหนื่อยใจครับ


ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบน่ะครับ


แคน

[Maneater]

อ่านไปแทบร้องไห้เลยอ่าคับ
โดนเพื่อนหักหลังซะงั้น TT

นั่งลุ้นมาตั้งแต่ภาคแรกแล้ว แงๆ
 

[แมววาย]

เฮ้อ  แคนคะ  อะไรมันจะเกิดมันก็เกิด เวลาสองปี ไม่ได้มากเกินที่จะให้ความสุขกับเรา แต่ก็ไม่น้อยที่ได้มอบความทรมานให้กับเรา
ขอบคุณที่เสียสละเล่าเรื่องช้ำๆ ให้ฟังค่ะ