Part 11 (มาอีกละ เบื่อมะ อิอิ)
“ยังตัดสินใจไม่ได้อีกเหรอ”
“ขอโทษด้วยครับ อาต๋อย”
ผมก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายอย่างจริงใจ ถึงแม้ชายสูงวัยจะถอนหายใจอย่างหนัก แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ผมตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเลย ว่าแล้วก็ขอตัวผู้จัดการโรงงานหรือเจ้าของกลายๆ ออกมาข้างนอก วันนี้กะแค่จะเอารังนกมาเยี่ยม เพราะท่านเอ็นดูผมไว้มากสมัยเมื่อยังทำงานอยู่ แต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็โดนพยายามดึงตัวให้กลับมาทำงานเสียทุกที จนบางครั้งแอบรู้สึกขยาดการเข้าโรงงานชอบกล
“เป็นเหี้ยไรวะ ทำหน้าเป็นตรูดเชียวมึง” ไอ้ไมล์เจ้าเก่าครับ วันๆ มึงไม่ทำงานจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย กรูเห็นลูกน้องนั่งตัดกระดาษยิกๆ หัวหน้าอย่างมึงเสือกมาหน้าสลอนในออฟฟิศอยู่ได้
“เออ กรูไม่ได้หน้าเป็นตรูดเหมือนมึงตลอดเวลาอยู่แล้วนี่” ผมกลั้วหัวเราะ…คล้องคอเพื่อนรักเดินไปด้วยกัน
“สัด” คำเดียวสั้นๆ แต่ได้ใจความ
“ใจ”
ผมกับมันนั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ เรามากินข้าวที่โรงอาหารของพนักงานครับ บรรยากาศเก่าๆ ที่คุ้นเคยและคนเก่าๆ ที่เดินเข้ามาทักไม่ขาด ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ทั้งไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ แซวบ้าง เล่นหัวกันบ้าง แต่ไม่ว่ายังไงสิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้ม ….เพราะที่นี่คือบ้านอย่างแท้จริง
“แล้วเป็นไงมั่งกับเจ้าหนู ยังมากวนหัวใจพี่แดนอยู่รึเปล่าจ๊ะ” ไอ้ไมล์ทำหน้าทะเล้นใส่ผม จ้วงข้าวเข้าปากไปด้วย และที่สำคัญคำถามมันแทงใจผมจึกๆ
“กวนใจห่าไรล่ะ กวนตรีนล่ะไม่ว่า… แต่ตอนนี้มันไม่อยู่ กลับบ้าน” ผมเขี่ยข้าวในจานเล่น ทำไมรู้สึกไม่อร่อยเท่าที่ควรเลยนะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็กินมาตลอด 3 ปี ยังคิดว่ารสชาติมันโอเคอยู่เลย
“อ่ะ แน่ แน่ แน๊~~~ เหงาล่ะสิครับบบบ พ่อรูปหล่อ หึหึ”
“หุบตูดมึงไปเลย ไอ้ไมล์” ผมเอาช้อนชี้หน้าเหมือนจะทิ่มลูกกะตาอีกฝ่าย
“ไอ้ปากแข็งเอ้ย”
ไม่แปลกครับที่ไอ้ไมล์จะแซวผมกับเด็กผู้ชายอย่างเต็มปากเต็มคำ เพราะมันก็รู้เรื่องที่ผมแอบชอบน้องชายตัวเองอยู่ หลังจากนั้นมันก็ชอบพยายามหาคู่จับคู่ผมกับชาวบ้านไปเรื่อย ไม่รู้ทำไม อยู่เงียบๆ คนเดียวแบบนี้ก็ดีแล้วแท้ๆ
“แล้วน้องมิกกี้กลับมาวันไหน”
“ไม่รู้ ไม่ได้บอกไว้” ผมเงยหน้ามองไอ้ไมล์ทีนึง ก่อนจะหลบตาลงตักข้าวกินอย่างไม่สนใจในรสชาติอันจืดชืดเท่าไรนัก
“หึหึ มาค้างกับกรูมะ?” ไอ้ไมล์ชักชวนทำหน้าทำตาทะเล้นเหมือนเดิม
“ทำไมกรูต้องไปค้างกับมึงด้วย”
“อ๊าวว ก็ผมกลัวพี่แดนเฉาตายอ่ะครับ ไม่มีคนให้แกล้ง ไม่มีคนทำกับข้าวให้กิน…มิกกี้จ๋า จุ๊บๆๆๆ อ๊าง~” มันพูดพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดจูบลูบคลำตัวเอง ทำท่าสยิวกิ้ว…บรึ๋ย
“สัด..หึหึ ได้ เดี๋ยวกูไปบริการเสียบตูดมึงถึงห้อง ฟรีไม่คิดตังค์” ผมแสยะยิ้ม…ยิ้มที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุด (เรอะ?)
“เฮ้ย สาดดด กรูพูดเล่น อย่าทำหน้างั้นสิวะ แม่ง กรูสยอง” ไอ้ไมล์รีบเขยิบตรูดขยุกขยิกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจในความบริสุทธิ์ของตัวเอง ก็มันรู้นี่ว่าผมน่ะคนพูดจริงทำจริง
“กลัวอะไรล่ะ มามะ ที่รัก อย่าขยับหนีสิ”
ผมทำท่าจะลุกไปหาไอ้ไมล์ ส่งสายตาหื่นไปให้ แต่ทำไม๊ทำไมมันต้องขนลุกขนพอง แทบจะลุกหนีผมอย่างงั้นก็ไม่รู้ กวักมือแล้ว เลียปากก็แล้ว มันก็ยิ่งส่ายหัวหงึกๆ จนหัวแทบหลุด สาวๆ หนุ่มๆ ข้างโต๊ะก็หัวร่องอหงายกับการละเล่นของเราสองคน หลังๆ เลยกลายเป็นว่าผมวิ่งไล่เตะตูดแทนอัดตูดมันแล้วล่ะครับ
ตกเย็น…ผมก็ไม่ได้ไปค้างบ้านไอ้ไมล์อย่างที่ว่าหรอก มีบ้านของตัวเองไหงต้องไปค้างที่อื่นด้วยเล่า
“เฮ้อออ เหนื่อย…เซ็งว่ะ” ผมทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แอบคิดถึงใครบางคน ถ้าผมทำแบบนี้มันจะรีบวิ่งเข้ามาด่า บอกว่า ‘ตัวสกปรกแล้วมานอนบนที่นอนได้ไง’ แถมด้วยการฉุดกระชากลากถูให้ลุกขึ้นอีกต่างหาก นึกแล้วก็ขำ…
ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน ด้วยความเคยชินว่ากลับมาแล้วจะมีคนทำไว้ให้ เลยตรงดิ่งกลับมาห้อง… พอมาถึงหน้าห้องเท่านั้นแหล่ะถึงเพิ่งนึกได้ว่าไอ้คนทำมันไม่อยู่นี่หว่า เวรกรรม แล้วกรูจะแดรกอะไรวะ!? (รู้สึกว่าตัวเองพูดคำนี้จนติดปากไปแล้ว =___=)
ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินเข้าในครัว หยิบกูลิโกะป๊อกกี้รสช็อกโกแลตในตู้เย็นออกมาแกะกิน… อ่อ ไม่ต้องถามนะครับว่าทำไมต้องแช่เย็น ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้คนซื้อมามันแช่ให้ ผมก็เออๆ แช่ก็แช่
หิวว่ะ… อนาถชะมัด ข้าวไม่มีกิน ต้องมานั่งกินไอ้แท่งป๊อกกี้นี่ที่ต่อให้กินสัก 3 กล่องก็ไม่ช่วยให้อิ่มท้องขึ้นมาได้เลย (แต่อิ่มใจ? กร๊ากก) เอาเถอะ วันหลังเห็นต้องให้เจ้าหนูสอนทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ ไว้ซะบ้างแล้ว แต่ไม่เอาดีกว่าว่ะ โดนน้ำมัน เสียโฉมขึ้นมาทำไง ของแบบนี้ผู้ชายเค้าไม่ทำกันหรอกเว้ย…เอ่อ ยกเว้นเจ้ามิกกี้ไว้คนนึงละกัน
เฮ้ออออ ผมมองดูนาฬิกา ตี 1 แล้ว… หยิบรีโมทเปลี่ยนช่องหนังไปเรื่อย ไม่มีไรดูอีกละ ทำไมเดี๋ยวนี้ทีวีมีแต่อะไรน่าเบื่อวะ ให้ตายเถอะ… ในขณะที่ผมเริ่มเคลิ้ม ก็ได้ยินเสียงเหมือนเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก อืมมม ไม่ใช่ห้องเราหรอกมั้ง ใครวะจะมาซะดึกดื่นป่านนี้
ติ๊งต่อง…. ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆ
สาดดดดดดดดดดดดด กดออกรัวแบบนี้แม่งมีอยู่คนเดียวแน่ๆ ชอบเลียนแบบพฤติกรรม… กรูคิดก่อนนะเว้ย! (คนเขียน : สรุปใครเด็กกว่ากันฟะ?) ผมตาสว่างรีบลุกจากเตียง ภายในใจทั้งโกรธ ทั้งโมโหที่มาปลุกเอาตอนกำลังจะหลับแบบนี้ แต่ลึกๆ ก็ดีใจ… กลับมาแล้วสินะ ไอ้ตัวยุ่ง! จะจับตีให้ก้นลายเลยคอยดูสิ!
“เออๆ จะกดรัวหาพระแสงเหรอ ไอ้…” ทันทีที่เปิดประตู ผมก็ต้องชะงัก…เมื่อเห็นคนตรงหน้า…
ใครวะ??
ผมยืนงงกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต เซ็ททรงยุ่งๆ คล้ายกับเพิ่งตื่นนอน หน้าขาวใสออกแนวญี่ปุ่น ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวลายทางกับกางเกงสแล็คสีดำ ที่คอมีเนคไทถูกคลายไว้หลวมๆ มือข้างหนึ่งถือเสื้อสูทสีดำเอาไว้ อีกข้างก็ถือกระเป๋าใบโตคล้ายกับกำลังจะเดินทางไกล…
“เอ่อ…มาหาใครครับ?” ผมถามแบบงงๆ
“….-*- ”
“เอ่อ…”
ไม่ทันได้ถามอะไรอีก เจ้าแขกใหม่ก็ดันผมเข้ามาในห้อง เลยเดินดุ่มๆ เข้ามาอย่างไร้ความเกรงใจ เอ้อออ งงสิ… ใครวะเนี่ยยยย
“เฮ้ๆ เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน!?” ผมรีบเดินตามร่างโปร่งนั่น…แล้วคว้าแขนไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้าไปในครัว
“อะไรเล่าเฮีย! คนยิ่งหิวๆ อยู่!” ไอ้คนพูดดิ้นพล่านเมื่อโดนมือผมจับต้นแขนไว้อย่างแรง
ฮ…เฮ้ย! เสียงแบบนี้… สรรพนามแบบนี้มัน…
“มะ มิกกี้!?” ผมตาเบิกโพลง
“อะไรเฮีย เรียกทำม้ายยย ปล่อยโว้ยยย” อีกฝ่ายยังคงดิ้นขลุกขลักๆ ดูเหมือนอารมณ์เสียมาจากไหนไม่รู้
“ทำไมผม…” ผมปล่อยมือ แล้วทำท่างงงวย จะจับหัวมันก็ไม่กล้า…เลยได้แต่ชี้ไปชี้มาบริเวณศีรษะ
“แง่งงงงงง อย่าถามได้มะ โมโห!”
ผมตกใจหูตาแทบปลิ้น ทำไมไอ้เด็กตัวยุ่งหัวเดดล็อกตอนนี้กลับกลายเป็นหนุ่มญี่ปุ่น เอ..หรือเกาหลีวะ แยกไม่ค่อยออก เท่าที่รู้คือตอนนี้หัวไม่หลอดแล้วอ่ะครับ ทำไงดีล่ะ แบบนี้ผมก็เรียกมันไอ้หัวหลอดไม่ได้แล้วดิ!? (เฮ้ยย ออกนอกประเด็นแล้ว!) แถมผมมันยังดูพริ้วๆ นิ่มๆ ผิดปกติ ผมสีน้ำตาลเข้มยาวระคลอต้นคอ ดูแล้ว…น่ารักชะมัด ให้ตายเถอะ! แล้วไหนจะเสื้อผ้านี่อีก ปกติมึงใส่แต่เสื้อย้วยๆ กับกางเกงเล ไม่ก็กางเกงบาสนี่หว่า ไหงวันนี้ถึงใส่เสื้อเชิ้ต เสื้อสูทแฟชั่นแบบนี้ได้ฟะ!?
ไอ้เจ้าหนู ที่ตอนนี้ผมไม่หลอด และแต่งตัวปกติแบบชาวบ้านเดินเข้าไปในห้องครัว เปิดตู้เย็นหยิบกระทะกับตะหลิวออกมาเสียงดังโคร้งเคร้ง ส่วนผม ได้แต่ยืนเอ๋อมองอีกฝ่ายด้วยความสงบ…แต่ไอ้ใจเจ้ากรรมนี่สิ ไม่ได้สงบกับเค้าเลย
“เฮียกินไรยัง? กินด้วยกันป่ะ?” ไอ้หนูมันหันหน้ามาถาม
“ยะ..ยัง” โอ๊ยยย ไอ้บ้าแดน ทำไมมึงต้องตื่นเต้น พูดจาตะกุกตะกักด้วยวะ เป็นไรของมึงเนี่ยยย
ผมพยายามสงบจิตสงบใจด้วยการเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว แล้วมองดูอีกฝ่ายจัดเตรียมอาหารอย่างรวดเร็วและเชี่ยวชาญ ตอนนี้ไอ้ใจมันก็ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่แล้ว คิดวนไปวนมาว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ หรือความจริงตรูหลับไปแล้ว แล้วนี่คือความฝัน…เออแหะ สงสัยจะคิดถึงมันมากไปหน่อย แถมก่อนนอนยังท้องร้องจ๊อกๆ จะฝันว่ามีคนมาทำกับข้าวให้กินก็ไม่แปลก
ใช่…นี่คือฝัน อืมมม ฝันเว้ยยยยย
“เป็นบ้าอะไรเฮีย ตาลอยเชียว” อ่าว ตกลงฝันเปล่าวะ.. ทำไมไอ้คนที่ยืนจ้องอยู่นี่หน้าเหมือนไอ้มิกกี้จัง ถ้าไม่นับผมทรงใหม่ของมันอ่ะนะ
“เปล่า…”
“โหหห ไม่เจอกันนิดเดียว เฮียสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะนะเนี่ย ไปทำไรมา เข้าวัดเรอะ ฮ่าๆ” ไอ้ตัวยุ่งมันหัวเราะจนตัวกระเพื่อม เคาะตะหลิวเอากับข้าวใส่จานเรียงรายมาสองสามอย่าง แล้วมาจัดวางบนโต๊ะหน้าผมแบบปกติ
แต่ที่ไม่ปกติคือ… ทำไมผมเห็นเหงื่อที่ไหลย้อยข้างแก้มอมชมพูจากความร้อนของเตา กับรอยยิ้มกวนๆ นั่น… มันน่ารักวะ!?
“กินๆ หิวๆ” มันวางจานข้าวลงข้างหน้าผม และข้างหน้ามันเอง ผมเองก็กินตามที่อีกฝ่ายสั่ง อร่อย…ใช่เลย รสชาติแบบนี้ ด้วยความหิวเลยทำให้ผมกินแบบไม่สนใจอะไร และทำให้ลืมไอ้คนที่นั่งโซ้ยอีกฝั่งไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่วาย เหลือบตามองมันเป็นระยะๆ
…………………………………………..
เอ่อ…ตอนนี้ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงครับ รอเจ้าหนูที่กลับห้องไปอาบน้ำอาบท่าอยู่ ใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ…ห่าเอ้ยยย มึงจะตื่นเต้นทำหอกไรวะ ผมหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยด้วยความรวดเร็วแก้ขัด
“เปลี่ยนอยู่ได้ จะดูช่องไหนก็ดูซักทีเส่ะ” นั่น..เสียงบ่นแบบเดิมเปี๊ยบบ่งบอกว่าเป็นเจ้าหนูตัวจริงเสียงจริงไม่เปลี่ยนแปลง
ผมแอบตกใจเล็กน้อย แต่เก็บอาการซ่อนไว้อย่างแนบเนียน หันไปมองไอ้หนูที่ใส่ชุดนอนสไตล์เดิม คือเสื้อยืดแขนยาว กางเกงเลลายหมูน้อยตัวโปรดที่มันชอบใส่บ่อยๆ แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือท่อนบนนั่นแหล่ะครับ …อย่าจ้องๆ ไอ้แดน อย่าจ้อง เดี๋ยวมันจับผิด
“มองไมเฮีย??” อ่าว กรูว่ากรูไม่ได้จ้องแล้วนะ… แหะๆ
“ก็…มันไม่คุ้นตา” ผมว่า เขยิบตัวหลีกให้อีกฝ่ายล้มตัวลงนอนข้างๆ พร้อมกับหมอนข้าวลายหมีพูห์ของมัน
“เฮ้ออออ เซ็ง”
“เซ็งอะไรอีกล่ะ เห็นอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่กลับมาแล้ว…” ผมพยายามถาม พยายามคุยให้เป็นปกติ
“ก็เรื่องผมเนี่ยแหล่ะเฮีย” ไอ้หนูโยงเข้าประเด็นที่ผมอยากรู้อยู่พอดี ยกมือขึ้นเขี่ยผมตรงแหน่วของตัวเอง
“เออ แล้วผมมันทำไมล่ะ?”
“ก็โดนกล้อนอ่ะดิ ดูดิ๊~~~! ที่กลับไปบ้านก็เพราะไปงานหมั้นของญาตินี่แหล่ะ แต่แม่ง…ม๊าบอกให้เอาผมออกซะงั้น เพราะมันไม่เรียบร้อย เลยกลายเป็นแบบนี้เลย อ๊ากกก ทำมาแพงนะ! เซ็งโว้ยยยย”
ไอ้หนูนอนดิ้นพราดๆ ราวกับโดนน้ำกรดสาด แต่ เอ่อ…กรูไม่อยากจะบอกว่าแบบนี้เค้าไม่เรียกว่ากล้อนผมหรอกเว้ย และไม่อยากบอกด้วยว่า…แบบนี้น่ะ น่ารักกว่าเดิมเยอะ…โอ๊ยยย ท่าทางกรูจะบ้าไปแล้วววว
ผมเอาหัวตัวเองโขกกับหมอนสองสามที แล้วมองหน้าไอ้เจ้ามิกกี้… แทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนๆ เดียวกับไอ้หนูจอมกวน กะอีแค่ทรงผมมันทำให้คนเราดูเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม และผมก็ไม่อยากให้มันเห็นด้วย ให้ตายเถอะ
เจ้ามิกกี้มันโม้อะไรอีกหลายอย่าง แต่ผมจับใจความไม่ค่อยได้เพราะมัวแต่มองหน้าอีกฝ่ายอยู่… ปากนั่นเจื้อยเจ้วไปเรื่อยตามประสาชักชวนให้ผมมอง และเขยิบเข้าไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว…
ก่อนที่จะบรรจงเอาจมูกแนบกับผมนิ่มๆ ของอีกฝ่าย…
ผมเปล่าคิดถึงมันนะ… แล้วก็เปล่าคิดว่ามันน่ารักด้วย.. เชื่อผมสิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดดด เชื่อค่ะเชื่ออออออออออออออออ อิพี่แดนนนนนนนน 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2694573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก