หัวข้อ: ถึง No.18.....จาก No.19 (เรื่องสั้นระหว่างทาง)

[youuue]

****************************************************

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

............................

เรื่องราวจุดเริ่มต้นในการพูดคุยกัน จากเตียงนึง กับอีกเตียงนึง

ชีวิตป่วยๆ ของพนักานบริษัท และผู้ป่วยประจำเจ้าของเตียงเดิม

เรื่องสุขภาพ ที่เรามักมองข้ามยามที่เรา คิดว่าเรา  แข็งแรง

เมื่อความเจ็บป่วยมาเยือน พร้อมกับมิตรแปลกหน้า เตียงข้างๆกัน

________________________________________________TBC



Dear, เตียงคนไข้ หมายเลข 18

From, เตียงคนไข้ หมายเลข 19

[youuue]

Admid Day 1

From, เตียงหมายเลข 19

ตอนนี้ ก็ได้แค่ นอนแกร่ว พร้อมทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นไวมาก ที่ทำให้ผม มานอนนับรอยเปื้อนบนเพดานโรงพยาบาลแห่งหนึ่งของรัฐจนได้ ประโยคที่ได้อ่านได้ฟังบ่อยๆ แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้ถามตัวเองในประโยคนี้เลย จนกระทั่งวันนี้ ประโยคที่ว่า

"เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง??"

จากการเป็นพนักงานเงินเดือน ที่ทำงานเพื่อเงินเดือนที่ไม่ชนเดือนด้วยซ้ำ การทำงานแบบ  ซำเหมา แล้วแต่เจ้านายจะเทงานมาด้วยค่าแรงอัตราเดิมงานอัตราด่วน ก็นะ ใช้คำว่า ปากกัดตีนถีบคงไม่ใช่ ต้องเป็นปากโด๊ปกาแฟ มือรัวบนคีย์บอร์ดคอม จนแว่นสายตาล่าสุด ก็พร่ามัวไปเรียบร้อย

การโตเป็นผู้ใหญ่มันอยู่ยากขนาดนี้ ทำไมไม่มีใครบอกเรากันนะ การที่เรียนจบ มีงานทำที่ ค่าคลองชืพสูง ความอยากก็สูง สังคก็ต้องอยูู่ จะเปลี่ยนงาน ก็ทำอย่างอื่นไม่เป็น เพราะติดความสบายหน้าโต๊ะคอมไปเสียแล้ว

ใครจะคิด ว่าจากการเร่งทำงานให้เสร็จ ติดเช้าได้ก็เพราะต้องทำงาน อดหลับอดนอนได้ก็เพราะต้องทำงาน เร่งรีบจะกินเพราะงาน รู้ตัวเองอีก ก็มีแต่งานเสียแล้ว จนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอาหารล่าสุดที่ยัดใส่ปากไปคืออะไร รู้อีกทีคือตอนก่อนจะล้มฟุบไปคาโต๊ะ จนพี่โต๊ะข้างๆต้องลากไปโรงพยาบาล และคำอนุญาติลาป่วยหลังหมอห้องฉุกเฉินสั่งนอนโรงพยาบาล

จริงๆก็พอเดาได้แหละว่า ตัวเองอาจเป็นโรคกระเพาะเข้าสักวัน แต่ก็ไม่คิดว่า จะเล่นถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาล  เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็มาในตอนที่เพิ่งส่งงานล่าสุดไปพอดี จะได้ดูซีรี่ย์ที่อยากดู จะได้ดูอย่างที่อยาก มันดูหลงประเด็นไปปะวะ

การเป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่สิ ต้องเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานที่มาทำงานต่างภูมิลำเนา นี่มันก็ไกลจริงๆ ไกลบ้าน ไกลครอบครัว เพื่อนสนิท สังคมเดียวที่มีตอนนี้ คือเจ้านาย และพี่ๆในทีม 3-4 คน  ฉุกใจคิด นี่สังคมเรามันเหลือแค่นี้จริงๆหรอเนี่ย หากไม่นับ คุณน้าขาย ข้าวเหนียวไก่ทอดที่แวะในทุกๆเช้า คุณป้าร้านน้ำที่แวะซื้อกาแฟ พี่นิติที่เจอใต้คอนโด ที่วินที่สลับไป  ก็นะ มันก็วนๆอยู่แค่นี้จริงๆ

ได้แต่กลิ้งบนเตียงแล้วเลิกสงสัย ไม่ตุยก็นับว่าบุญกรรมแล้วละมั้ง ป่วยปุปเหมือนจะบรรลุปรัชญาชีวิต แต่ก็คิดล่วงหน้าเลยว่า ต่อให้ออกไป ก็ใช้ชีวิตอีลูปเดิมอยู่ดี 

โอ๊ย!!  เลิกคิด!! คิดไปก็ปวดท้อง

__________________________________________TBC