เหตุอยู่ที่คุณ ผลอยู่ที่ผม (MATCH POINT)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เหตุอยู่ที่คุณ ผลอยู่ที่ผม (MATCH POINT)  (อ่าน 732 ครั้ง)

ออฟไลน์ PhuTawan_str

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*******************************************************************************

Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ PhuTawan_str

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ตอนที่1. การเผชิญหน้า



“ไอ้มิน”

เสียงเรียกและแรงสะกิดที่ตัวทำให้ตาหนักๆ ภายใต้หน้าซีดเซียวค่อยๆ ลืมขึ้นมาด้วยแววตาเหนื่อยล้า

“มึงไม่ลุกไปซ้อมหรอสายแล้วนะเว้ย” คำพูดจากเพื่อนรูมเมททำให้คนที่ยังนอนอยู่ใต้ผ้าห่มได้แต่เงียบไปด้วยแววตาสั่นไหวเม้มปากซีดๆ ที่มีรอยแผลที่มุมปากของตัวเองแน่นก่อนจะตอบออกไป

“กู…ไม่ค่อยสบาย มึงบอกโค้ชให้ด้วยนะ”

“อ้าวเชี่ย หรือว่าเป็นเพราะกินเหล้าเมื่อคืน” สีหน้ากังวลของคนยืนอยู่ส่งถามกับการถูกยื่นเหล้ามาให้ไม่เว้นมือจากคนต่างทีมจนแทบจะกรอกปากกับงานเลี้ยงของสมาคมวอลเลย์เมื่อคืนเพราะเพื่อนดื่มไม่เก่งแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ก็อย่างว่าตัวเด่นของวงการวอลเลย์เรื่องหน้าตาหล่อแบบเพื่อนก็เป็นที่รู้จักของคนในวงการจนอยากเข้ามาคุยมาเล่นแบบนี้อยู่แล้วไอ้ตนกับคนอื่นๆ ในทีมก็มัวแต่พากันสนุกจนลืมดูด้วย

“อืม” เสียงสั้นๆ ส่งบอกและมันก็ถูกสายตาของคนยืนอยู่มองลงมาอย่างเข้าใจและไม่อยากเซ้าซี้อะไรอีกเลยปล่อยให้นอนต่อ

“เออๆ มึงนอนเถอะเดี๋ยวกูบอกโค้ชให้” หน้าที่พยักให้จบไปพร้อมกับเสียงพูดก่อนที่ตัวภายใต้ชุดซ้อมจะหันหลังเดินออกจากห้องไปเสียงปิดประตูจึงเกิดขึ้นพร้อมกับความโล่งของคนที่ยังนอนอยู่ ก่อนที่ตาภายใต้หน้าขาวๆ จะหลับลงอย่างตั้งสติกับชีวิตตอนนี้ด้วยหน้าเบ้เบี้ยวใกล้จะร้องแต่ก็ต้องข่มกลืนมันไว้แล้วลืมขึ้นมาใหม่เพื่อค่อยๆ ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดที่เอวที่วิ่งปรี๊ดเข้ามาก็ทำให้ต้องยกมือขึ้นไปจับมันในทันทีด้วยใบหน้าเจ็บปวดและเมื่อชักมือกลับมารอยช้ำม่วงที่มีอยู่ทั่วทั้งแขนก็ทำให้ต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาจับมันแน่นด้วยสีหน้าของความจะร้องก่อนจะละไปจับคอเสื้อตัวเองแน่นเมื่อรู้ว่าด้านในตัวก็มีรอยเช่นนี้เหมือนกัน แค่คิดถึงตรงนี้มือทั้งสองข้างก็ต้องละจากทุกอย่างแล้วยกขึ้นไปปิดหน้าก่อนจะเสยผมขึ้นไปกับหน้าที่ใกล้จะร้องไห้เต็มทีซึ่งก็ห้ามไม่ได้เพราะน้ำตาไหลมาจากหางตาข้างหนึ่งจนต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดมันแรงๆ อย่างรวดเร็วแล้วเมื่อคิดถึงเรื่องที่เจอมาเมื่อคืน ชีวิตที่กำลังไปได้สวยกับสิ่งที่รักต้องพังทลายลงไม่มีเหลือ จะทำยังไงถ้าเรื่องเลวร้ายนี้มันหลุดออกไปให้ทุกคนรู้ ทำไมชีวิตต้องกลายมาเป็นตกนรกทั้งเป็นแบบนี้ ชีวิตที่ไม่เคยทำไม่ดีกับใครแม้แต่คิดนี่คือสิ่งตอบแทนหรอ





แต่ละวินาทีที่ผ่านคืนแสนเลวร้ายนั่นมา ชีวิตของเขาต้องดำเนินไปด้วยความหวาดกลัวและวิตกกังกลกับทุกสิ่งรอบกายจนไม่อยากพบเจอกับใคร การถูกกระทำอย่างโหดร้ายยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำไม่หายไปและมันก็วนกลับมาทุกครั้งจนต้องคอยยกมือขึ้นตีหัวตัวเองแรงๆ ให้มันหายไปซ้ำมาซ้ำไปจนแทบแตกพร้อมกับเสียงร้องไห้ เสียงพูดคุยจากผู้คนกลายเป็นสิ่งที่เขากลัวว่ามันจะเป็นเรื่องเลวร้ายนั่นของตัวเองหรือเปล่า และแม้ร่างกายและสภาพจิตใจจะยังไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิมได้และไม่รู้จะมีวันกลับมาเหมือนเดิมได้หรือเปล่าแต่ก็ต้องกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองที่ไม่สามารถหลบหลีกได้เพราะไม่อยากให้ใครสงสัยแม้มันจะดำเนินไปด้วยความหวาดระแวงตลอดเวลาว่าใครจะสังเกตเห็นความผิดปกติของตัวเองหรือเปล่า

“หายดีแล้วหรอมึง”

“!!”

มือที่ยื่นมาจับไหล่ถูกเขาสะบัดถอยออกห่างสุดตัวด้วยสีหน้าตกใจกลัวหอบหายใจแรงจนคนทำเห็นแล้วต้องตกใจกับท่าทีนั้นไม่ต่างกัน

“เฮ้ยเป็นอะไรวะ!” น้ำเสียงตื่นด้วยสีหน้าสงสัยส่งถามพร้อมกับตัวที่ก้าวเข้าไปหาเหมือนเดิมแต่ก็ถูกขยับถอยหลังหนีอีกด้วยแววตาที่เหมือนมีน้ำเอ่อขึ้นมาในตาที่ไม่กระพริบค้างอยู่ก่อนจะหมุนตัวก้าวเท้ายาวๆ กึ่งวิ่งออกไป สีหน้าตื่นเลยได้แต่มองตามด้วยความตกใจกับท่าทีแปลกๆ นั่นของเพื่อนร่วมทีมตัวเองก่อนจะละสายตากลับมาคิดอยู่กับตัวเองอยู่อย่างนั้นอย่างพยายามหาคำตอบ



“อ๋วก อ๋วก!”

เสียงอ้วกอย่างทรมานดังอยู่ในห้องน้ำห้องหนึ่งภายในสโมสรไม่หยุดหย่อน หน้าใสๆ ผิวสุขภาพดีที่ได้รับขนานนามจากผู้คนว่าหล่อน่ารักที่สุดในวงการวอลเลย์ประเทศที่ตอนนี้กลายเป็นซีดเซียวจนแทบไม่เหลือเคล้าโคลงนั้นเหลืออยู่กำลังก้มลงไปในชักโครกด้วยมือทั้งสองข้างที่ยันมันไว้พร้อมกับเสียงพยายามอ้วกสิ่งว่างเปล่าที่ตีขึ้นมาออกมาด้วยความทรมานแต่มันก็ไม่ออกจนสุดท้ายก็ต้องหงายตัวเองขึ้นมาแล้วทิ้งตัวไปพิงกับผนังห้องน้ำด้วยหน้าที่ร้องไห้ออกมาอย่างเกินที่จะอดกลั้นไว้ได้กับความทุกข์ทรมานที่ต้องเจอ การถูกสัมผัสตัวกลายเป็นสิ่งที่เขากลัวที่สุดจนจะอ้วกออกมาแม้กระทั่งคนรอบตัวเพราะมันทำให้ความทรงจำเลวร้ายนั่นมันกลับมาเสมอ มันสะอิดสะเอียนน่ารังเกียจมวนอยู่ในท้องจนแทบจะร้องอย่างอยากให้มันหายไปจากความรู้สึกสักทีแต่ก็ทำไม่ได้





วอลเลย์บอลมันคือสิ่งที่เขารักและคือทั้งชีวิตของเขา แต่วันนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งที่เขากลัวที่สุดจนอยากจะหนีจากมันไปให้ไกลๆ เพราะมันทำให้เขาต้องเจอกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเช่นกัน แต่แม้จะเจ็บจนเจียนตายแต่ก็ไม่สามารถบอกใครออกไปได้ทั้งๆ ที่อยากจะขอให้เอาคนอื่นลงแทนเพราะตน…..จะสามารถเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตัวเองกลัวได้ยังไง แต่ก็ทำไม่ได้ จนได้แต่พาร่างกายชาๆ ของตัวเองเดินลงไปในสนามด้วยตาที่ไม่กล้าเงยมองขึ้นไป

“มินนน มินสู้ๆ อร๊ายย~~”

เสียงกรี๊ดเสียงเรียกชื่อ กล้องจากรอบด้าน และการอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เจอกับมันประจำ ในวันนี้มันกลายเป็นสิ่งที่เขากลัวหวาดระแวงและวิตกกังวลจนแทบจะยกมือขึ้นปิดหูก้มหน้าหนีเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ใครก็ได้ช่วยปล่อยเขาออกไปจากที่นี่ทีมัน….จะอ้วกออกมาอยู่แล้ว

“เป็นอะไรวะทำไมหน้าซีดๆ” แรงสะกิดลงที่ไหล่ในระยะใกล้ทำให้ตัวที่ใกล้จะงอลงไปเต็มทีลืมตาขึ้นมาด้วยเสียงหอบหายใจแรงๆ จนอกขยับขึ้นลง ก่อนจะอ้าปากที่เผยอขึ้นช่วยหายใจตอบออกมา

“กะ..กูไม่เป็นไร” น้ำเสียงติดขัดด้วยหน้าซีดเซียวจนแทบไม่มีเลือดอยู่สักหยดในตัวของคนที่เป็นหน้าเป็นตาให้ทีมถูกมองดูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรกันต่อเสียงนกหวีดจากกรรมการที่หนึ่งบนเสาให้นักกีฬาทั้งสองทีมลงสนามได้แล้วก็ทำให้ต้องละสายตาจากกันไปแล้ว

ปรี๊ดดดดด

“อร๊ายยย!!”

เสียงกรี๊ดจากคนดูบนสนามที่ดังสนั่นกว่าครั้งไหนๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกให้ทุกคนรู้ว่า ‘คนที่เป็นที่ชื่นชอบและถูกคลั่งไคล้มากที่สุด’ ตัวจริงของวงการวอลเลย์ได้ลงมาแล้ว….และมันก็ทำให้แววตาสั่นเทาภายใต้ตัวชาวาบได้แต่เม้มปากบางซีดของตัวเองเข้าหากันแน่นจนสั่น เพราะรับรู้ว่าสิ่งที่กำลังกลัวที่สุดได้มาแล้ว

สิ่งที่เป็นต้นเหตุ….ของเรื่องทั้งหมด

และแม้ร่างกายและสติจะแทบไม่มีเหลือขนาดไหนก็ต้องลงแข่งเพราะทีมต้องการตัว แต่การต้องเผชิญหน้าก็เป็นสิ่งที่ยากเกินไปสำหรับเขา จากที่เคยเป็นคนเล่นดีของทีมที่ขาดไม่ได้สักแมตช์ก็กลับกลายเป็นเล่นไม่เป็นอย่างกับคนเพิ่งเล่นจนโค้ชและทุกคนในทีมงงกันไปหมดว่าเป็นอะไรไป

“ไอ้มิน!”

จนในที่สุดผลของการไม่มีสติก็ทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจนได้เพราะหลบลูกตบจากฝั่งตรงข้ามไม่ทันจนถูกตบอัดลงมาใส่หน้าเต็มแรงจนล้มหงายไป ทำเอาทั้งสนามเงียบตกใจเพราะคิดว่าเป็นหนักไปทั้งสนาม





และนี่คือครั้งแรกที่เขาไม่สนใจผลการแข่งขันเลยต่อให้จะแพ้ เพราะสิ่งเดียวที่คิดคืออยากให้เกมส์จบลงเร็วๆ เพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ขาที่อยู่ในกางเกงวอร์มชุดลำลองกลับหลังแข่งจบของทีมก้าวไปอย่างรวดเร็วเพื่อให้ไปถึงรถบัสของทีมอีกทางหนึ่งให้เร็วที่สุดอย่างหลีกเลี่ยงการไปเจอกลุ่มคนดูที่รอถ่ายรูปขอลายเซ็นให้ของอยู่ที่ประตูทางออกใหญ่เพราะความวิตกกังวลของการเจอคนเยอะที่เพิ่งเป็น….และการกลัวการต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัวด้วย

“ก็ยังอ่อนแอไม่ว่าจะในสนามหรือบนเตียงเหมือนเดิมนิ”

แต่แล้วเสียงจากทางด้านหลังก็ทำให้หน้าที่ก้มเดินออกมาอย่างรวดเร็วต้องหยุดเท้าลงกึกด้วยตัวที่ชาวาบไปทั้งตัวและความกลัวสุดชีวิต

“กูลืมบอกไป ว่าคลิปที่ถ่ายไว้ มึงร้อนแรงกว่าทุกคนที่กูเคยมาเลยนะ”

“!!”

หน้าที่มีรอยแดงของลูกที่ถูกตบมาใส่จากฝีมือเจ้าของคำพูดหันขวับกลับไปหาตัวที่ยืนพิงผนังตึกอยู่ทันทีที่ได้ยินด้วยปากที่เผยออ้าค้างสั่นและคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นผ่านแววตาสั่นสะเทือนที่แทบจะร้องไห้อออกมา

คน….ที่ทุกคนพากันชอบเพราะความเก่งและรูปลักษณ์ภายนอกที่ไม่มีวันรู้เลยว่ามันเลวร้ายขนาดไหน

หน้าๆ นั้นที่เงยขึ้นมามันเคยถูกเขามองด้วยความชื่นชมเพราะความเก่ง โดยที่ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นคนที่ทำร้ายตัวเองมากที่สุดในตอนนี้!

“มึงลบคลิปเหี้ยนั่นเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นกูจะแจ้งตำรวจ” และแม้จะเดินเข้าไปหาและพูดออกไปด้วยแววตาโกรธแค้นแค่ไหนแต่คนตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีแสดงออกใดๆ ออกมาสักนิดนอกจากยิ้มมุมปากร้ายกาจยิ่งกว่าสัตว์ที่จำมันได้แม่นจากคืนนั้นเงยขึ้นมาสบตา

“แจ้งเรื่องอะไร ในเมื่อมึงสมยอมเองจำไม่ได้หรือไง” คำพูดที่แสนเยือกเย็นนั่นทำให้คนฟังต้องนิ่งช็อกไปด้วยแววตาสั่นไหวไปมา ภาพความทรงจำที่ตัวเองถูกยกเหล้าให้ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าวิ่งกลับมาในหัวไปจนถึงภาพ…..ที่ถูกยกขึ้นอุ้มจูบอย่างดูดดื่มและรุนแรงแทบจะสูบวิญญาณตั้งแต่เคยมา เขายังจำความรู้สึกของความใกล้จะตายซะให้ได้กับจูบนั้นได้แม่น มันล่วงล้ำร้อนเหมือนน้ำกรดจนต้องถดลิ้นสั่นๆ ของตัวเองหนีแต่ก็ถูกลิ้นใหญ่ๆ นั่นล่วงล้ำเข้ามาดึงมันไปอีก มันทั้งร้อนทั้งอึดอัดทั้งทรมานจนใจจะขาดอยู่รอนๆ ได้ทุกวินาที ขาของตัวเองที่ถูกมือใหญ่ๆ จับจนต้องมองหน้ามัจจุราชนั่นด้วยตาพล่ามัวไปด้วยน้ำที่เอ่อขึ้นมาในตาเพราะความกลัวที่เริ่มก่อขึ้นมาแม้จะเผลอไผลตามมาแล้วขนาดไหนแต่ความรู้สึกข้างในที่บอกว่ามันน่ากลัวเขาควรที่จะรีบหนีออกมาจากมันก็ทำให้ได้แต่น้ำตาคลอมองคนตรงหน้าอย่างขอความอ้อนวอนเพราะตัวเองหนีมันไม่ไหวแล้วโปรดหยุดมันให้เขาที แต่มันก็ไม่ถูกรับฟังคำขอผ่านสายตานั่นแม้แต่นิด

“มึงก็รู้ว่ากูเมาแล้วมึงทำมันทำไมกูเป็นผู้ชายเหมือนกับมึงๆ ทำลงได้ยังไง!”

“แค่อยากเอาไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น”

“ทั้งที่มันคือตราบาปของชีวิตกูไปทั้งชีวิต แต่มึงกลับพูดมันออกมาง่ายๆ อย่างไม่รู้สึกผิดอะไรเลยได้ยังไง!!” เสียงตะโกนดังออกไปสุดเสียงด้วยเนื้อตัวสั่นโกรธแค้นและสีหน้าเจ็บปวดจนน้ำตาที่คลออยู่ในตาไหลออกมาที่หางตาซ้ายของหน้าใสๆ แต่มันก็ถูกความเงียบส่งกลับมาพร้อมกับมือที่ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วยกเท้าขึ้นเหยียบขยี้จนมิดก่อนจะเงยขึ้นมาด้วยแววตาเยือกเย็นไม่รู้สึกอะไรสักนิด

“ฮื้ออ!”

และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อตัวที่กำลังมองไปหาด้วยความโกรธแค้นอยู่ถูกกระชากไปหาพร้อมกับหน้าที่ถูกจับไปประกบจูบลงมาอย่างรุนแรงเพราะความสูงที่แตกต่างกันเพียงนิดเดียวจนตาต้องลุกโตด้วยความตกใจสุดขีดและดิ้นสู้ให้หลุดพ้น ปากที่ถูกมือบีบบังคับให้เปิดมันออกสู้ขัดขืนไม่ไหวจนต้องยอมทำตามและทันทีที่เปิดออกมันก็ถูกล่วงล้ำเข้าไปอย่างรุนแรงจนต้องยกมือขึ้นตีดันอกออกห่าง แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งถูกกดจูบลงมายิ่งกว่าเดิมจนเจ็บไปทั้งปากมันรุนแรงและนานเกินไปที่จะรับไหวจนใกล้จะหมดลมหายใจหน้าจึงได้แต่พยายามหันหนีจูบที่แทบจะสูบวิญญาณนั่นออกอย่างหาทางรอดของชีวิตแทนเมื่อมือที่ยกขึ้นมาตีดันอกออกทำไม่สำเร็จ จนมันถูกปล่อยออกไปเองอย่างรุนแรงพร้อมกับแววตาเยือกเย็นที่ส่งลงมาตัวสั่นสะท้านของคนอ่อนประสบการณ์กว่าที่แทบจะหมดลมหายใจจึงรีบหอบเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่จนตัวโยกสบตากับแววตาในระยะใกล้จนชิดอกนั้น

“อย่าพูดมากให้กูรำคาญอีกถ้ามึงไม่อยากโดนอีก!” เสียงลอดไล่ฟันด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นส่งออกมาพร้อมกับมือที่ออกแรงบีบต้นแขนที่จับไว้อยู่แรงขึ้นอีกจนคนถูกกระทำเบ้หน้าด้วยความเจ็บผ่านสายตาสั่นสะเทือนที่น้ำตาของความโกรธแค้นคลอขึ้นมาอยู่ในนั้นมองไปหา

“มึงมันบ้าไปแล้ว!”

“กูบ้าได้มากกว่าที่มึงคิดอีก!” แววตาไร้ซึ่งความปราณีไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่เห็นในคืนนั้นฉายออกมาอีกครั้งจนแววตาสั่นเทาได้แต่สบมันอยู่อย่างนั้นด้วยความกลัวที่เริ่มย้อนกลับเข้ามา

“กูจะบอกทุกคนว่ามึงทำอะไรกับกู!”

“เอาสิ๊ ถ้ามึงรับผลที่จะตามมาเองได้เพราะกูไม่กลัวอยู่แล้ว ไปเลยมั้ยละ” เสียงด้วยสีหน้าเอาจริงจบลงพร้อมกับมือที่ถูกจับลากจะให้เดินตามออกไปจากมุมตึกจนคนถูกลากได้แต่ยื้อตัวเองไว้ด้วยสีหน้าหวาดกลัวกับการกระทำนั้นสุดชีวิต

“โทไปแล้วหรอ หรือยังไม่ออกมา จะได้เจอมั้ยเนี่ย!” เสียงพูดจากคนที่เหมือนมาเป็นกลุ่มทำให้ตาที่กำลังสั่นเทาต้องละจากแววตานิ่งกร้าวตรงหน้าไปมองตามเสียงด้วยความตกใจกลัวการมาเห็นกับการอยู่ด้วยกันแบบนี้

“ไปดูที่รถป้ะ!” แต่ทั้งที่ตัวเองกลัว คนตรงหน้ากลับทำท่าจะดึงมือพาออกไปปรากฏตัวอย่างไม่กลัวความสงสัยที่จะตามมาของการเห็นอยู่ด้วยกันทั้งๆ ที่คือกลุ่มแฟนคลับของตัวเองจนตาภายใต้ใบหน้าซีดจืดต้องลุกโตยื้อไว้อย่างหวาดกลัวสุดชีวิตเพราะคิดว่าจะถูกพาออกไปประจานกับสิ่งที่ถูกกระทำ จนมันถูกหยุดลงในที่สุดพร้อมกับหน้านิ่งเย็นที่หันกลับมาหา

“อย่าคิดว่ากูจะกลัวที่คนจะพากันรู้เรื่องของกูกับมึงนะเพราะฉะนั้นอย่าทำให้กูต้องโมโห!” เสียงแสนเยือกเย็นด้วยสีหน้าจริงจังบอกว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ แน่ในระยะใกล้จนติดหน้าเพราะจับต้นแขนกระชากไปหาทำให้ตาสั่นๆ ภายใต้ตัวที่ชาวาบได้แต่นิ่งไปด้วยความกลัวกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่แขนจะถูกปล่อยลงแรงๆ แล้วเดินออกไป ทิ้งให้ตาที่ค้างไม่กระพริบอยู่ค่อยๆ ปล่อยน้ำตาของความกลัวไหลตกลงมาช้าๆ ด้วยตัวที่แข็งทื่อไม่ขยับกับสิ่งที่ต้องเจอ




ออฟไลน์ PhuTawan_str

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

เสียงช้อนส้อมกระทบจานอาหารดังเคล้ากับเสียงพูดคุยไปทั้งห้องอาหารของสโมสรในช่วงเวลาของการพักทานข้าวหลังจากซ้อมเสร็จในช่วงค่ำ มือไม่เล็กไม่ใหญ่ตักข้าวขึ้นใส่ปากเคี้ยวอย่างเชื่องช้าอย่างไม่ได้มีความหิวสักนิดกับการแทบจะกลืนอะไรไม่ลงของคอขมๆ ตัวเองแต่ก็ต้องกินให้มีอะไรตกถึงท้องกับการซ้อมมาหนักๆ ทั้งวัน แต่แล้วภาพที่ฉายอยู่บนจอทีวีของรายการข่าวกีฬาข้างบนก็ทำให้ต้องหยุดนิ่งทุกอย่างลงด้วยตาที่สั่นขยับไปมาพร้อมกับมือที่กำช้อนในมือแน่นจนสั่น



‘ถ้าพูดถึงวงการวอลเลย์บอลของประเทศตอนนี้ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่เป็นที่จับตามองมากที่สุดคือ โท ทศวรรษ ผู้เล่นเจ้าของเสื้อหมายเลข19จากสโมสรไลอ้อนแฟร้งนะคะ เพราะปีที่แล้วเจ้าตัวได้สร้างผลงานให้เป็นที่พูดถึงเป็นอย่างมากกับการพาทีมคว้าแชมป์วีลีกรายการใหญ่สุดของประเทศไปเป็นปีที่สามติดต่อกันแถมยังสร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมในนามทีมชาติกับการแข่งรายการอาเซียนเกมส์อีกด้วยจนได้รับขนานนามว่าเป็นความหวังของวงการวอลเลย์บอลของประเทศกับผลงานการเล่นที่หาตัวจับยากแม้จะอายุเพียง25ปี แถมยังมีหน้าตาที่เป็นจุดดึงความสนใจจนมีแฟนคลับมากมายจนสร้างปรากฏการณ์สนามเกือบแตกกับแมตช์ชิงแชมป์เมื่อปีที่แล้วอีกด้วย ซึ่งปีนี้แม้จะเพิ่งเริ่มต้นฤดูกาล2022-2023ได้ไม่นานแต่ โท ทศวรรษ ก็สร้างผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมจนพาทีมขึ้นไปอยู่ที่หนึ่งของตารางคะแนนได้สำเร็จ ปีนี้ไลอ้อนแฟร้งจะสามารถป้องกันเป็นสมัยที่4ได้อีกหรือไม่ต้องติดตามชมนะคะ’



ทุกคนจะพากันรู้มั้ยว่าไอ้คนที่พากันชื่นชอบมันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เห็นเลยสักนิด!



ตรืด…. ตรืด….



แรงสั่นของโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างๆ จานข้าวทำให้หน้าที่กำลังเงยขึ้นจ้องภาพของคนที่เกลียดบนจอทีวีเขม็งต้องละลงมามองมันด้วยสายตาของความระแวงกับเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาเพราะเรื่องที่กำลังเผชิญที่ทำให้กลัวทุกอย่างไปหมด แต่ก็กลืนก้อนความว่างเปล่าลงคอแล้วตัดสินใจหยิบมันขึ้นมากดรับ



(ออกมาหน้าสโมสรเดี๋ยวนี้)



“!!”

และเสียงที่ลอดออกมาจากปลายสายก็ทำให้ตาต้องลุกโตสั่นขยับไปมาด้วยตัวที่ชาวาบทันที



“กูไม่ไป!”



(เลือกเอา ว่าจะให้กูเข้าไปลากมึงออกมาหรือมึงจะออกมาเอง)



“เลิกยุ่งกับกูสักที!”



(ออกมา! ถ้าอีกสองนาทีมึงยังไม่ออกมากูเข้าไปแน่)



สายถูกตัดไปพร้อมกับใจที่เต้นระรัวกำโทรศัพท์ในมือแน่นจนสั่นเพราะสิ่งที่ได้ยินมันน่ากลัวที่สุดในชีวิตจริงๆ กลัวจนแทบจะร้องออกมาอย่างเหลืออดตรงนี้ คนที่เขาเกลียดและเพิ่งดูบนจอทีวีไปมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ได้ยังไง! จะทำยังไง ความพูดจริงถ้าพูดว่าจะทำอะไรของไอ้คนด้านนอกนั่นต้องบุกเข้ามาจริงๆ แน่ถ้าไม่ออกไป


ขาภายใต้เสื้อแขนยาวที่ใส่ทับชุดซ้อมก้าวไปอย่างรวดเร็วด้วยแววตาสั่นเทาหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังทำอยู่และไม่ลืมหันหลังกลับไปมองยังสโมสรตัวเองที่เดินออกมาด้วยเพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นไม่เว้นแม้แต่ซ้ายขวาของตัวเองด้วย จนออกมาถึงประตูทางเข้าสโมสรได้ในที่สุดหน้าเลยได้แต่หันมองหารถที่ออกมาหาอย่างเร่งรีบจนมองไปเห็นแสงไฟสีแดงท้ายรถที่จอดอยู่ไกลๆ ในความมืดที่มีอยู่เพียงคันเดียวจึงรีบตรงเข้าไปหาทันทีอย่างไม่รีรอ และเพียงไม่ถึงนาทีประตูรถคันหรูสีดำสนิทก็ถูกเปิดออกและปิดลงอย่างดังพร้อมกับหน้าที่หันไปหาคนบนที่นั่งคนขับด้วยแววตาโกรธแค้นจนตัวสั่น

“มึงยังต้องการอะไรจากกูอีก เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับกูสักที!” และถึงแม้จะตะโกนด่าจนเสียงดังสนั่นรถออกไปแค่ไหนแต่คนตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีแสดงออกใดๆ ออกมาเลยนอกจากยกบุหรี่ที่คีบอยู่ขึ้นมาสูบอัดเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างสบายใจทั้งที่เขากำลังแทบจะตายก่อนจะหันมาเผชิญหน้าด้วยแววตานิ่งเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกเห็นใจอะไรทั้งนั้น

“ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ ว่ามึงไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรกับกูได้”

“กูจะฆ่ามึง!”

“ครางจะเป็นจะตายใต้ตัวกูมึงจะมีปัญญามาทำอะไรกูได้”

“มึง!!” เสียงตะโกนด่าดังสนั่นรถด้วยความโกรธแค้นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่งออกไปพร้อมกับมือที่ยกขึ้นไปชกหน้าของคนชั่วช้าข้างตัวจนสุดแรง และมันก็เหมือนจุดฉนวนอารมณ์โหดร้ายที่คาดไม่ถึงของเจ้าของรถขึ้นมาพร้อมกับมือหนาๆ ที่ยกขึ้นใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดที่มุมปากตัวเองมาดู เสียงสถบปล่อยลมหึจึงดังออกจากปากที่ยกขึ้นด้วยแววตาโหดร้ายพร้อมกับบุหรี่ที่ถูกยกขึ้นสูบอัดเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วทิ้งลง ก่อนจะหันขวับมาหาคนกล้าทำด้วยสายตาโกรธมหันต์ก่อนที่ตัวจะถูกกระชากไปกดจูบลงมาอย่างรุนแรงและโหดเหี้ยมจนต้องดิ้นสู้สุดชีวิต

“ฮื้ออ!” ปากที่ถูกมือบีบบังคับให้เปิดมันออกสู้ขัดขืนไม่ไหวจนต้องยอมทำตาม ควันบุหรี่ที่ถูกดูดเข้าไปก่อนหน้ามันถูกปล่อยเข้ามาในปากของเขาจนสำลักออกมาทางจมูกที่เป็นที่ระบายออกได้เพียงทางเดียวในตอนนี้มันทั้งแสบและทรมานจนแทบจะตายซะให้ได้จนต้องถดตัวหนีและพยายามยื้อสู้ให้มือตัวเองที่ถูกจับกดไว้หลุดออก แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งถูกกดจูบลงมายิ่งกว่าเดิมจนนานเกินไปที่จะรับไหวใกล้จะหมดลมหายใจหน้าจึงได้แต่พยายามหันหนีจูบที่แทบจะสูบวิญาณนั่นออกอย่างหาทางรอดของชีวิต จนมือที่ถูกจับกดไว้ถูกปล่อยไปกระชากเสื้อที่ใส่อยู่ออกมันจึงถูกยื่นไปคลำหาสิ่งที่จะช่วยตัวเองได้จนเจอเข้ากับขวดๆ หนึ่งที่วางไว้ข้างคนขับมันจึงถูกหยิบขึ้นมาฟาดลงที่กลางหัวของคนตรงหน้าสุดแรงทันทีจูบรุนแรงจึงหายไปพร้อมกับตัวที่ผงะขึ้นไปยกมือกุมหัวตัวเองที่เลือดไหลออกมาเป็นทางที่หน้าผากไว้แทน

“โอ้ยย!!”

คนที่เป็นอิสระจึงใช้จังหวะนั้นยันตัวเองที่เรี่ยวแรงหายไปเกือบหมดขึ้นจากเบาะแล้วดันประตูเปิดออกไปแม้เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีเพราะการต่อสู้และความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ต้องพยายามทำต่อไปเพื่อหนีออกจากตรงนี้ให้เร็วสุดชีวิต

“!!”

แต่ยังไม่ทันที่จะได้ไปถึงไหนตัวก็ถูกตามมากระชากกลับไปทั้งที่หน้ามีเลือดไหลลงมาไม่หยุดอยู่จนเกิดการยื้อยุดต่อสู้กันอีกครั้ง แต่คนพยายามหนีก็สู้แรงคนที่เลือดอาบหน้าผากไม่ได้เลยต่อให้จะเป็นผู้ชายเล่นกีฬาเหมือนกันจนตัวถูกดึงกลับไปที่รถแล้วดันมือทั้งสองข้างขึ้นไปขึงไว้บนหลังคารถด้วยมือใหญ่กว่าในทันที

“มึงกล้าทำกูเลือดออกหรอห้ะ!”

“ปล่อยกู!”

“กูจะทำให้มึงเลือดออกคืนจนต้องร้องขอชีวิตเลย!” เสียงตะโกนใส่หน้าด้วยแววตาพร้อมฆ่าให้ตายจบหายไปพร้อมกับปากของเขาที่ถูกจับบีบกระชากไปจูบอีกครั้งอย่างรุนแรงกว่าเดิมจนรับรู้ได้ถึงรสชาติสนิมของเลือดในปากตัวเองที่ถูกกัดกระชากนี่คือวิธีการเอาคืนที่ทำเลือดออกบนหัว….และจะมากกว่านี้อีก! ตัวของเขาถูกพาขึ้นจากตัวรถที่จับขึงไว้อยู่แล้วบังคับให้ถอยกลับเข้าไปในรถที่ประตูถูกเปิดออกในเบาะหลังทั้งที่จูบยังไม่ละออกและตัวก็ถูกตามมากดทับนอนลงไป เสียงต่อสู้ขัดขืนอย่างรุนแรงจึงดังขึ้นอยู่ในรถแคบๆ มืดๆ พร้อมกับเสียงจูบดูดดื่มที่ดังไม่ต่างกัน ความเปียกแฉะที่รู้สึกถึงการไหลลงมาที่ปากไม่รู้เลยว่าเป็นน้ำลายหรือเลือดกันแน่เพราะผสมกันไปหมดกับการจูบที่ใช้ลิ้น เสื้อแขนยาวที่ใส่ทับชุดซ้อมมาถูกจับกระชากออกอีกครั้งจนเจ้าของๆ มันตกใจส่งเสียงอู้อี้ในลำคอออกแรงดิ้นสู้สุดชีวิต

“ฮื้ออ!!”

จนในที่สุดมันก็เผยเสื้อซ้อมด้านในออกมาพร้อมกับหน้าแข็งกร้าวปนเลือดที่ก้มซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอมือทั้งสองข้างของเขาจึงยกขึ้นตีดันอกบนตัวออกสู้สุดแรง เพราะความทรงจำที่เลวร้ายกับการถูกกระทำในคืนนั้นย้อนกลับมาจนตัวสั่นไปด้วยความกลัวเสียงร้องของตัวเองเขายังจำมันได้แม่นว่ามันจะขาดใจขนาดไหนเสียงร้องที่แม้จะอ้อนวอนขอให้หยุดแต่ก็ยังถูกกระทำไม่เคยพอราวกับเขาเป็นสัตว์เขายังจำมันได้แม่น!

“ปล่อยกู!!” ปากบวมเจ่อไปด้วยเลือดและน้ำลายที่ถูกปล่อยเป็นอิสระปล่อยเสียงตะโกนลั่นออกมาด้วยแววตาเริ่มจะร้องไห้อยู่บนเบาะหลังรถแคบๆ ที่ซอกคอกำลังถูกดูดดึงอย่างเจ็บปวดแต่มันก็ไม่ถูกหยุดและยิ่งจะรุนแรงลุกล้ำขึ้นอีกจนความกลัวเพิ่มทวีคูณขึ้นมา

“ไม่ๆ อย่าทำกู!” เสียงพูดติดขัดส่งออกมาด้วยความยากลำบากเพราะลมหายใจที่เริ่มหายใจไม่ออกผ่านแววตาที่สั่นกลัวสุดชีวิตจนน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาที่ตา แต่มันก็ไม่ถูกรับขอความเห็นใจแม้แต่นิดจนต้องตะโกนออกไปอีกครั้ง

“ช่วยด้วยย!!” น้ำตาที่เอ่ออยู่ในตอนแรกไหลลงมาแล้วในตอนนี้เมื่อสิ้นสุดเสียง เป็นจังหวะเดียวกับที่มือที่ถูกจับกดไว้บนหัวถูกปล่อยออกมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองด้วยทำให้มันรีบยกขึ้นดันตัวคนบนตัวที่แรงไม่มากเหมือนเดิมแล้วเพราะความบาดเจ็บออกห่างได้สำเร็จด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มีจนสามารถยันตัวเองลุกขึ้นมาได้ก่อนจะดันประตูเปิดออกไปอีกครั้ง แต่ความทรมานที่อกที่หายใจไม่ออกก็ทำให้ล้มลงไปที่พื้นอย่างจังทันทีที่เปิดประตูออกไปจนทำได้เพียงคลานด้วยความทรมานไปหากำแพงของสโมสรตัวเองแล้วใช้มือสั่นๆ ที่แทบจะเอื้อมไปไม่ถึงจับดันมันไว้แล้วดันพลิกตัวเองขึ้นมาพิงหลังกับมันไว้

“เฮือก อึก….” เสียงของความทรมานส่งออกมาพร้อมกับมือที่ยกขึ้นตีอกตัวเองแรงๆ อยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าที่ส่ายหัวไปมาเบ้จะร้องไห้จนสามารถรับรู้จากมันทันทีที่เห็นได้เลยว่ากำลังทรมานจนแทบจะขาดใจขนาดไหน และมันก็ถูกรองเท้าของคนที่ลงตามมาจากรถด้วยหน้าผากที่ไหลโชกไปด้วยเลือดจนหยดลงที่ข้างเท้าหยดแล้วหยดเล่ายืนมองอยู่อย่างนั้นด้วยสายตานิ่งเฉย



ก่อนจะค่อยๆ หมุนเท้าหันหลังออกมามองไปข้างหน้า ด้วยแววตาที่สั่นขยับอยู่ข้างในและปากที่อ้าเผยอนิดๆ พร้อมกับมือที่กำกันแน่นจนสั่นโดยที่ไม่สนใจเลือดที่ไหลลงมาที่หัวแม้แต่นิด




เสียงเรียกความฮึกเหิมของนักกีฬาดังเคล้าไปกับเสียงลูกวอลเลย์ที่ถูกตบลงอัดกระทบพื้นดังสนั่นไปทั้งโรงซ้อม และขาที่เพิ่งก้าวเข้ามาในสนามอย่างเชื่องช้าด้วยใบหน้าซีดเซียวก็ถูกมองมาเห็นด้วยสายตาของคนที่มาก่อนและเพิ่งกระโดดตบลูกข้ามเนตลงพื้นไปด้วยสีหน้าไม่เข้าใจจนต้องเดินเข้าไปหาทันที อย่างสังเกตไม่เห็นอาการของความเจ็บปวดทั้งทางร่ายกายและจิตใจที่เก็บจนมิดแม้แต่นิด

“ไม่ร้อนหรอวะ” คำถามด้วยสีหน้าขมวดคิ้วมองดูตัวทำให้มือต้องยกขึ้นมาจับแขนตัวเองภายใต้เสื้อแขนยาวทีมที่รูดซิปถึงคออัตโนมัติอย่างใจเต้นรัวและหน้าจืดซีด ก่อนจะค่อยๆ ทิ้งลงข้างตัวแล้วขยับไปหลบไว้ด้านหลังช้าๆ

“ไม่”

“แปลกคนนะมึงน่ะ คนอื่นเขาร้อนจนตับจะแตก” การซ้อมกับอากาศร้อนๆ ที่ทุกคนพากันใส่เสื้อกล้ามไม่ก็เสื้อแขนสั้นกันหมดแต่เจ้าตัวแปลกมาเสื้อแขนยาวทีมคนเดียวถูกเอ่ยพูดอย่างแปลกใจกับเพื่อนตัวเอง แต่ในขณะที่หน้ากำลังเอียงพยายามทำความเข้าใจมันก็ต้องหยุดลงเมื่อไปสะดุดเข้ากับอะไรอีกอย่าง

“แล้วปากมึงไปโดนอะไรมาวะนั่นน่ะทำไมถึงเป็นแผลแบบนั้น” และคำถามนี้! มันก็ทำให้ตัวภายใต้เสื้อแขนยาวทีมได้แต่สั่นขึ้นมาด้วยใจที่เต้นระรัวยิ่งกว่าเดิมก่อนจะรีบก้มหน้าลงต่ำพรึบเพื่อหลบซ่อนปากบวมช้ำมีแผลจนม่วงของตัวเอง

“อากาศมันแย่ อยู่ดีๆ มันก็เป็นขึ้นมา”

“ช่วงนี้มึงป่วยบ่อยนะไอ้มินดูแลตัวเองหน่อยสิวะ”

“อืม”

“จิ๊ๆ จริงๆ เล๊ยมึง” สีหน้าที่เริ่มจะเชื่อกับคำบอกเล่าจนไม่ได้อะไรแล้วและเดินแยกออกไปซ้อมอีกครั้ง ทำให้คนที่ยังยืนอยู่กับที่ด้วยตัวแข็งทื่อได้แต่ค่อยๆ ปล่อยลมหายใจที่กลั้นไว้อย่างลืมตัวออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นจับเสื้อแขนยาวตรงคอ….ที่มีร่องรอยของสิ่งที่อยากปิดบังมากที่สุดอยู่ขึ้นกระชับแน่นด้วยหน้าซีดๆ



ว่าความลับจะเก็บได้อีกนานเท่าไหร่



 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด