01 บุพเพสันนิวาส
กราบสวัสดีทุกท่านอีกครั้งนี่ก็นับเป็นวันที่สามแล้วนับจากวันที่พี่จินมาร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ให้ผมฟัง...แน่นอนว่าการดำรงชีวิตของผมต้องหลบซ่อนจากพี่แกดุจดังสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมซ่อนจากไดโนเสาร์ยังไงยังงั้น
ขณะนี้ผมก็นั่งโง่ๆอยู่ใต้ตึกคณะผมโดยวันนี้นั้นผมไม่มีเรียนซึ่งหลายคนคงจะสงสัยว่าแล้วมึงมานั่งทำห่าอะไรในเมื่อมันไม่มีเรียนคำตอบที่ผมมีให้ทุกท่านก็คือ...เบื่อห้อง....ผมคิดว่าการนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนห้องมันทำให้รู้สึกเหมือนไม่ได้อะไรสู้ลุกขึ้นมานั่งเล่นเดินเล่นยังจะดีกว่าเสียอีก
ช่วงสัปดาห์นี้ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นสัปดาห์แห่งการตามหาพี่รหัสซึ่งเพื่อนผมหลายๆคนก็ดูตื่นเต้นมากๆโดยเฉพาะผู้หญิงพูดง่ายๆก็คือหวังได้พี่จินแกเป็นพี่รหัสนั่นแหละผิดกับผมที่นั่งซึมเศร้าเหงาหงอยอยู่เพราะไม่รู้ว่าจะไปตามหาใคร...ส่วนหนึ่งก็มาจากคำใบ้นี่แหละมันดูยากเกินใครจะไปหาเจอ
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานเท่าไหร่ก็มีเสียงหญิงสาวเรียกชื่อผมพอหันไปมองก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือ...พี่แยม...นั่นเองพี่แกเป็นผู้หญิงผิวขาวตัวเล็กสเปคใครหลายๆคนรวมถึงไอ้เอสด้วยครับ...พี่แกเป็นหัวหน้าห้องอยู่ปี2 คณะเดียวกับผมและสาขาเดียวกันด้วยรวมถึงเป็นคนพาทำกิจกรรมรับน้องด้วยเพราะฉะนั้นจึงเป็นที่รู้จักของพวกปี1ทั้งหลาย
"อ้าวพี่แยม...สวัสดีครับ" ผมเดินเข้าไปหาพี่แยมพอถึงจุดที่พี่แกอยู่ผมก็สวัสดีเพื่อเเสดงถึงมารยาทที่รุ่นน้องจะพึงมีต่อรุ่นพี่แต่เอาเข้าจริงๆแล้วสาขาผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้สักเท่าไหร่เพราะรุ่นพี่ถือว่าโตแล้วให้คิดเอาเองว่าจะไหว้หรือไม่ไหว้
"สวัสดีจ่ะ" พี่แกรับไหว้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างมาให้...แหม..ดีกรีดาวคณะไม่เกินจริงเลยนะเนี่ยสวยโครต..แต่ไม่ใช่สาวในฝันผมหรอกนะ
"พี่มีเรียนด้วยหรอครับวันนี้"
"ไม่มีหรอกพอดีพี่มาถ่ายเอกสารให้เพื่อนๆน่ะ"
"อ๋อครับ"
"เออน้องมินพี่วานอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้อยู่แล้วครับถ้าเพื่อพี่ต่อให้ผมต้องบุกป่าอเมซอนหรือว่าจะปืนยอดเขาหิมาลัยว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกผมก็เต็มใจทำเพื่อพี่"
"555เวอร์เกินไปแล้ว" พี่แยมขำอย่างกับไม่เคยขำมาหลายปี...นี่ที่ผมพูดมันตลกขนาดนั้นเลยหรอวะเนี่ยถึงมันจะเวอร์มากไปหน่อยก็เถอะ
"555...ว่าแต่เรื่องอะไรหรอครับที่จะให้ผมช่วย"
"อ๋อ...คือพอดีวันนี้พี่มาถ่ายเอกสารน่ะแล้วแจกเพื่อนทุกคนแล้วแต่ว่าเหลือแค่จินคนเดียวพี่เลยอยากให้มินเอาไปให้จินหน่อยเพราะพี่ต้องไปธุระต่อ..."
อื้อหือ....แค่ได้ยินชื่อขนก็ลุกขึ้นมาแล้วครับ...ฮือๆๆๆพี่แยมจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะผมอุตส่าห์หลบซ่อนมาเนิ่นนาน...แต่จะปฏิเสธไปก็ไม่ได้อีกก็เล่นพูดซะเวอร์ขนาดนั้นแล้วสงสัยต้องไปเผชิญหน้าพี่แกจริงๆ
"แต่ว่าผมไม่รู้จักบ้านพี่จินนะครับ" เอาวะเผื่อพี่แกจะให้คนอื่นไปแทน
"เรื่องนั้นไม่มีไปหาเลยเดี๋ยวพี่แชร์โลเคชันให้มินเป็นเพื่อนใน line กับพี่อยู่เนาะ" เหมือนโชคชะตามันกลั่นแกล้งผมยังไงยังงั้นเอาวะไปก็ไป
"ครับ" ผมตอบอย่างจำใจเพราะจะปฏิเสธไปมันก็ดูไม่ดีเท่าไรนัก
"นี่จ่ะขอบคุณมากเลยนะ"
"ครับพี่" ผมรับเอกสารจากพี่แยมมาแล้วพี่แกร่ำลาพอสมควรก่อนที่จะเดินจากไป
จะว่าไปแล้วบ้านพี่จินก็อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควรเลยนะเนี่ยวินมอเตอร์ไซค์แถวนี้มีไหมนะผมคงต้องไปตอนนี้แล้วล่ะขืนไปตอนกลางคืนมันจะน่ากลัวเกินไป
ในที่สุดผมก็มาถึงหน้าบ้านของพี่จิน....โอ้โหยังกับศาลาวัดแหนะบ้านหลังใหญ่มากผมก็พอทราบมาจากไอ้เอสว่าพ่อแม่พี่แกเป็นนักธุรกิจรวยมากๆซื้อรถให้พี่แกเป็นว่าเล่นแต่พี่แกมักจะนิสัยอินดี้ขับมอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนเสียมากกว่า
หลังใหญ่ขนาดนี้คงต้องกดกริ่งเรียกแล้วล่ะขืนดันทุรังบุกเข้าไปเขาจะหาว่าเป็นขโมยอีก...ผมกดกริ่งได้ไม่นานก็มีหญิงสูงวัยเดินออกมาอารมณ์ก็คงจะเป็นแบบประมาณแม่บ้านนั่นแหละ
"สวัสดีจ้าหนูมีธุระอะไรเหรอจ๊ะ" เอ่อ...ผมคิดว่าคำว่าหนูไม่เหมาะที่จะใช้เรียกแทนผมสักเท่าไหร่หรอกนะครับคุณป้า
"พอดีว่าผมเอาเอกสารมาให้พี่จินครับ"
"อ๋อเชิญเข้ามาเลยจ่ะ"
"ไม่เป็นไรครับผมฝากป้าไปให้พี่จินหน่อยได้ไหมครับ"
"โหย...ไม่ได้หรอกหนูคุณจินน่ะถ้าเป็นพวกเอกสารการเรียนน่ะเขามักจะให้คนอื่นเอาไปให้เสมอแหละเพราะว่าป้าเอาไปทีไรเขาก็บอกว่าป้าไม่เห็นต้องเหนื่อยเอามาเลยทำไมคนที่เอามาให้ไม่เอามาให้เอง"
บางครั้งผมก็งงกับพี่แกเหมือนกันว่าแกใช้ตรรกะอะไรในการใช้ชีวิต
"อ๋อครับ..งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปให้พี่แกเองก็ได้ครับแล้วพี่จินอยู่ไหนครับ"
"อยู่บนห้องจ่ะเดินขึ้นไปบันไดชั้นสองห้องขวามือ"
"ขอบคุณครับป้า"
"จ้า...เดี๋ยวป้าไปทำความสะอาดสวนต่อแล้ว"
"ครับผม"
ผมเดินเข้ามาในบ้านของพี่จินที่เรียบร้อยบ้านถูกจัดระเบียบไว้สวยงามมากพอเดินขึ้นมาชั้น 2 ผมก็รู้สึกว่าผมได้ย้อนยุคยังไงยังงั้นที่นี่มีรูปบุคคลทั้งชายและหญิงเรียงรายเต็มไปหมดคล้ายกับดาราสมัยก่อนน่าจะเป็นช่วงยุคคุณปู่คุณตาได้เลย...
ผมมองไปที่ห้องด้านขวาอันที่อยู่ของพี่จินและผมก็ทำการเคาะประตูเพื่อให้พี่แกออกมาเปิดผมจะได้รีบให้เอกสารแล้วก็รีบกลับสักที
ทว่า...แม้นผมจะเคาะเนิ่นนานเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะออกมาเปิดให้พี่แกหลับหรือเปล่าเนี่ย...
ผมลองหมุนลูกบิดปรากฏว่ามันเปิดได้อะไรกันไม่ล็อคห้องหรอกรึ...ทำไมไม่รู้จักระมัดระวังตัวบ้างเลยนะเผื่แโจรเผื่อขโมยเข้ามาจะทำยังไงเนี่ย
เอาวะ...เปิดก็เปิด..ผมนับ 1ถึง3 ในใจและตัดสินใจเปิดประตูในทันที...และก็พบกับภาพที่ไม่คาดคิด
พักตร์เธอสวยแจ่มดั่งจันทร์เพ็ญ
ฉันแทบช็อคตายเพราะใจเต้น
ถ้าหากไม่เห็นฉันคงไม่มอง
ไม่มอง มองเธอ...เธอสวยน่ารักฉันจึงได้มอง
เอ่อ...อึ้งแดกสิครับใครจะคิดว่าเปิดประตูมาจะเห็นพี่ว๊ากสุดโหดยืนร้องเพลงแล้วก็เต้นแบบนี้ไมค์ที่แกถือก็เรียกว่าเป็นไมค์สมัยนักร้องลูกทุ่งโบราณถือเลยก็ว่าได้ค่อนข้างเก่าเลยทีเดียว
"อ้าว...ยัยบ๊องมาทำอะไร" เอาล่ะครับแค่คำทักทายผมก็ไม่อยากจะคุยอะไรด้วยแล้วถึงจะไม่อยากคุยแต่ผมก็ต้องฝืนใจเพราะมันจะได้จบๆแล้วจะได้กลับบ้านสักที
"เอ่อ...พอดีว่าพี่แยมฝากผมเอาเอกสารมาให้พี่น่ะครับ"
"เห้อ...เธอนี่มันจริงๆเลยนะนัยนา...นี่ลงทุนถึงขั้นไปหาถ่ายเอกสารแล้วก็เอามาให้ฉันด้วยความคิดถึงเลยเหรอเนี่ย"
ไปกันใหญ่แล้วครับผมไม่ได้คิดถึงอะไรพี่เลย...ขอร้องพี่จินหยุดแปลกสักวันเถอะแล้วไอ้ชื่อนัยนามันมายังไงอีกวะเนี่ย
"คือผมชื่อมินครับ มอ อิ นอ มิน...ไม่ใช่นัยนา"
"แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรือไงถึงได้โดดเรียนมาหาผู้ชายแบบนี้ให้ตายสิเธอนี่ใช้ไม่ได้เลย" ฟังผมที่ไหนล่ะเปิดประเด็นไหม่อีก
"วันนี้ไม่มีเรียนครับแล้วผมก็ไม่ได้มาหาพี่เพราะความคิดถึงเพียงแต่ว่าพี่แยมฝากให้ผมเอาเอกสารมาให้พี่แค่นั้นเอง"
"เฮ้อ...ไม่รู้จะเอายังไงกับเธอดีทองกวาวนี่ถ้าฉันบันทึกเสียงเธอไว้เนี่ยแล้วเอาไปบอกแยมฉันว่าเธอต้องโดนฟ้องแน่นอนข้อหาเอาชื่อผู้อื่นมาใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต"
ฮือๆๆ...เอาผมออกไปจากตรงนี้ที
ขอประชาสัมพันธ์ให้ทุกท่านได้ทราบหลังจากที่ผมเอาเอกสารมาให้พี่จินผมก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลยในตอนนี้เพราะอะไรน่ะหรือ....ก็พี่แกเล่นบังคับให้ผมนั่งอยู่ด้วยนี่นา
แล้วนึกสภาพผมมานั่งอยู่ในห้องของผู้ชายที่หลงตัวเองแบบขั้นที่สุดที่สำคัญมั่นหน้าด้วยแล้วพี่แกก็สรรหาชื่อมาเรียกผมซะเหลือเกินเอาเป็นว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าชื่อตัวเองคืออะไรกันแน่
"เธอทำอะไรอยู่" เสียงพี่แกเรียกผมครับ...เอ้อ..มีอีกเรื่องที่ผมสงสัยก็คือทำไมพี่แกถึงเรียกผมว่าเธอทั้งๆที่คำนี้ควรเรียกผู้หญิงมากกว่าผมเสียอีก
"กำลังหาพี่รหัสครับ"
"ยังหาไม่เจออีกหรอ"
"ครับ..คำใบ้มันยากมากเลย"
"หรอสู้ๆนะขอให้หาเจอ" เอ่อ..ไอ้ตอนแรกผมก็นึกว่าจะช่วยผมซะอีกที่ไหนได้ไม่ช่วยหาเลย
"ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"เธอก็เป็นแบบนี้แหละพอมาเห็นหน้าเราจนพึงพอใจแล้วเธอก็จะหนีกลับบ้านอีกนิสัยของเธอไม่เปลี่ยนเลยนะอัมรา"
เอาล่ะ...รู้สึกว่าชื่อผมแต่ละชื่อมันดูเก่าซะเหลือเกินยังกับนางเอกหนังยุคเก่าๆแหนะ
"งั้นผมกลับก่อนนะครับสวัสดีครับ" ผมรีบวิ่งออกมาทันทีในที่สุดก็มาถึงหน้าประตูบ้าน...เห้อ...นับวันพี่แกจะแปลกขึ้นทุกทีล่าสุดแทนตัวเองว่าเราแล้ว..มินล่ะเพลีย
"แกอาจจะเอ็นดูมึงก็ได้แบบไอ้ต้าวตะมุตะมิ"
ไอ้เอสพูดครับผมปรึกษามันเองแหละเรื่องนี้ซึ่งมันก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักเท่าไหร่อีกทั้งมันจะบอกว่าสมก็เป็นไอดอลมันอีกด้วย...ไอดอลของมึงนี่แปลกชิบหายกูบอกเลย
"ไม่มีทางอะ...เผลอๆอาจจะวางแผนลงโทษกูก็ได้"
"555อย่าคิดมากเลยเพื่อนไปกันเถอะจะได้รู้สักทีว่าใครเป็นพี่รหัส"
วันนี้เป็นวันเฉลยพี่รหัสครับซึ่งหลายคนก็มั่นใจกันซะเหลือเกินว่าหาพี่รหัสเจอแล้วยกเว้นผมนี่แหละ...นั่งคิดนอนคิดก็ยังไม่นึกไม่ออกเลยว่าใครเป็นพี่รหัส
"สวัสดีค่าาาา....น้องๆทุกคนวันนี้เป็นวันที่ทุกคนลอยคอเอ้ยรอคอย" พี่แยมเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีสุดๆซึ่งขัดกับผมตอนนี้ที่ไม่มีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่คือกลัวโดนลงโทษไงเลยเศร้าใจเพราะว่าถ้าหาพี่รหัสไม่โดนเขาก็มักจะมีบทลงโทษเสมอเช่นเอาแป้งมาทาหน้า...แค่คิดก็กลัวแล้ว
ผมนั่งดูเขาทายพี่รหัสถูกบ้างผิดบ้างจนในที่สุดก็ถึงคิวผมผมจึงลุกขึ้นยืนดั่งชายชาตรีมุ่งหน้าไปทางที่พี่แยมยืนอยู่
"ถึงคิวน้องมินแล้วใครเป็นพี่รหัสน้องคะ"
"เอ่อ...พี่แยมครับ" ตอบส่งเดชเลยแล้วกันเผื่อพี่แกแกล้งเพราะว่าพี่แกมาฝากเอกสารกับผมแสดงว่าพี่แกต้องสอบแน่นอนว่าไอ้น้องรหัสคนนี้ใช้ได้หรือเปล่า
"ไม่ใช่พี่ค่ะน้องได้คำใบว่าอะไรคะ" อ้าว...ไม่ใช่ซะงั้น...ฮือๆๆๆจบกันชีวิตๆไอ้มิน
"มนต์รักลูกทุ่งครับ"
"พี่คนที่ใบ้ว่าหมดรักลูกทุ่งเฉลยหน่อยค่าาา"
"กูเอง" เสียงแบบนี้...อย่าบอกนะว่า...
"ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะแอบชอบเราจนถึงขั้นติดสินบนรุ่นพี่ขอให้จับได้คำใบ้ของเรา"
ชัดเจน....ไอ้เชี่ยยยย...กูได้พี่จินเป็นพี่รหัสทำไม...ทำไมกันทำไมโลกใจร้ายกับกู
พรึ่บ.....
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไรเสียงแป้งนี่แหละครับเต็มหน้าผมเลยพี่มึงโกรธแค้นอะไรกูป่าวเนี่ยฮือๆๆๆ
ชีวิตไอ้มินมันน่าเศร้าตั้งแต่เกิดมาเจอแต่เรื่องประหลาดๆมาโดยตลอดจนกระทั่งถึงมหาลัยเนี่ยก็ยังมีพี่รหัสประหลาดแอ๋มยังชอบทำตัวแปลกๆอีกด้วยตอนนี้ผมกำลังเอาใบหน้าประสานผนึกกำลังรวมกับน้ำเพื่อล้างแป้งออกจากหน้า...ใครจะไปคิดว่าจะได้พี่จินเป็นพี่รหัสแต่พอผมลองนึกดูดีๆแล้วเพลงที่พี่แกร้องวันนั้นมันก็อยู่ในหนังมนต์รักลูกทุ่งนี่หว่าให้ตายสิทำไมผมไม่คิดได้ก่อนวันเฉลยวะ...มาคิดได้อะไรวันนี้โดนลงโทษเลย
อ้อ...ส่วนเรื่องนัดเลี้ยงสายรหัสอะไรนั้นเหมือนว่ารุ่นพี่ปี 3 ปี 4 เขาจะยังไม่ว่างก็คงมีสักวันแหละที่เขาจะนัดเลี้ยงสายรหัส...ที่สำคัญตอนนี้ผมหลบหน้าพี่จินไม่ได้แล้วอยู่สายรหัสเดียวกันจะหนีหน้ากันก็คงเป็นไปไม่ได้มันดูไม่มีมารยาท
"รีบๆล้างหน่อยสิเสียเวลามากแล้วนะพิศมัย"
เอ้อ...ล่าสุดชื่อพิศมัยแล้วไอ้มินพี่แกก็ขยันสรรหาคำซะด้วย
"พี่กลับก่อนเลยก็ได้ครับเดี๋ยวผมกลับเองไม่ต้องไปส่งผมหรอก"
"ใครจะไปส่งเธอ..เราหรอ...นี่เธอมั่นใจเกินไปแล้วนะว่าเราจะไปส่งคาดหวังไว้สูงจริงๆเลยนะ" สุดแล้วแต่พี่เถอะครับผมไม่รู้จะพูดอะไรกับพี่แล้วตอนนี้
"....."
"นี่เธอล้างหน้าช้าเกินไปแล้วนะต้องให้เราล้างหน้าให้ไหม"
"เฮ้ย...ไม่ต้องๆจะเสร็จแล้ว"
"ก็แค่เนี้ยลีลาอยู่ได้"
"แล้วทำไมพี่ยังไม่กลับล่ะครับแล้วมารอผมทำไม"
"ยัยบื้อเอ้ย...นี่ไม่รู้ได้ไงว่าวันนี้เขามีงานวัดแถมยังมีรำวงด้วยนะเราจะพลาดงานนี้ไม่ได้"
ลูกนักธุรกิจชื่อดังอย่างพี่จินไปงานวัดที่มีรำวงเนี่ยนะ...แปลกสุดๆ
"คือพี่จะชวนผมไปหรอครับ"
"อ้าว...ก็นึกว่าเธออยากไปซะอีกนี่เราเปิดทางให้แลวนะคนมาจีบเราเป็นร้อยไม่เคยมีใครได้ไปรำวงกับเราเลยนะเราอุตส่าห์ให้โอกาสเธอเลยนะเนี่ย" ผมควรจะดีใจไหมเนี่ย...โอย..ชีวิตอุตส่าห์จะได้กลับไปนอนกลิ้งเล่นสักหน่อยไหงจะได้ไปงานวัดวะเนี่ยไม่ไปก็เสียมารยาทอีกพี่รหัสอุตส่าห์ชวน
"ไปครับผม"
พี่จินจึงเดินนำทางผมไปหารถพี่แกซึ่งผมก็เดินตามไปติดๆรถพี่แกเป็นมอเตอร์ไซค์ครับรุ่นอะไรผมไม่รู้หรอกรู้แค่ว่าลักษณะมันเหมือนมอเตอร์ไซค์ที่พระเอกหนังภาพยนตร์สมัยก่อนเขาขับกัน
"เห้ย...พวกมึงเจอกันที่วัดนะโว้ย"
"เออๆ...เจอกัน"
พี่จินคุยกับเพื่อนพี่แกซึ่งก็เป็นพวกรุ่นพี่ที่มายืนกักแถวคนมาสายวันนั้นนั่นแหละผมไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมพวกพี่แกคบกันได้ขนาดร้องเพลงพวกพี่แกก็ยังเต้นสันับสนุนกันเลย
"ยืนรออะไรล่ะขึ้นมาได้แล้วรถมันไม่ได้มีระบบปล่อยอุ้งมือมาอุ้มเธอมานั่งนะ" ประชดเกินไปแล้วนะพี่จินนนนน
ผมก้าวขาขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์พี่แกไม่นานนักพี่แกก็บิดมอเตอร์ไซค์ไปด้วยความเร็วสูงปานประหนึ่งรีบไปซื้อของลดราคาที่ซุปเปอร์มาเก็ต
"พี่จินขับช้าๆหน่อย...."
"...." ฟังกันซะที่ไหนเล่าขับเร็วเหมือนเดิมเอาเถอะพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์คุ้มครองผมด้วยเทอญ
และแล้วเราก็มาถึงที่วัดเป็นที่เรียบร้อยรู้สึกดีใจสุดๆเลยผมไม่เคยดีใจที่ได้เห็นพื้นดินขนาดนี้มาก่อนมันบ่งบอกว่ายังไม่ตายนะ
"เฮ้ยไอ้จินมาๆมึงรำวงกำลังเริ่มแล้ว"
"เออๆรอบนี้กูเหมา"
พูดจบพี่จริงแกก็เดินไปหน้าเวทีรำวงทันทีส่วนผมน่ะหรือก็เดินตามไปติดๆนั่นแหละกลัวหลงพวกเพื่อนพี่จินก็เดินตามมาด้วย...ซึ่งตอนนี้พี่จริงแกก็เดินขึ้นไปบนเวทีเป็นที่เรียบร้อยไปคว้าไมค์โฆษกอีกต่างหาก...ด้านโฆษกก็ยิ้มๆปานประหนึ่งว่าพี่แกมาบ่อย
"สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้องทุกท่านรอบนี้ผมเหมาเองส่วนพวงมาลัยต่างๆผมซื้อให้ทุกท่านเลยในวันนี้เชิญทุกท่านมาคล้องมาลัยร่วมสนุกกันในวันนี้กันนะครับ"
"เฮ้..." ชาวบ้านที่มาในงานวัดดีใจกันยกใหญ่รีบไปคว้ามาลัยไปคล้องให้กับนางรำแล้วเต้นกันอย่างสนุกสนานแน่นอนว่าพวกพี่จินก็ด้วย
ขณะที่ชาวบ้านกำลังรำอย่างสนุกสนานนั้นพี่จินแกก็เดินถือพวงมาลัยมาคล้องคอผมเดี๋ยวนะทำไมพี่แกไม่ไปคล้องนางรำมาคล้องคอผมทำไมเนี่ย
"มาเต้นด้วยกันดิเธอลืมแล้วหรอว่าเราเคยเต้นด้วยกันหลายรอบแล้วทองกวาว"
"ผมยังไม่เคยเต้นกับพี่เลย"
"งั้นก็มาเต้นดิรออะไรล่ะ"
คิดว่าผมจะปฏิเสธได้หรอครับตอนนี้โดนพี่แกดึงขึ้นมาบนเวทีแล้วเนี่ยเอาเถอะไหนๆเขาก็เต้นกันหมดเวทีแล้วข้างล่างก็มีเต้นเอาก็เอาวะ
เจ็บดวงใจเพราะคนใจร้ายทำลายรักเราเสียจนแหลกลาญ
โอ้ ความรักที่สุดแสนหวานต้องกลับร้าวรานเพราะมีมารผจญ
สุดปัญญาเพราะว่าผมจน
ต้องจากหน้ามนละเหมือนคนสิ้นใจ
มาสู่ขอเพราะเงินพอมีทำงานทั้งปีหวังมีคู่เชย
แต่อกเอ๋ยต้องกลับช้ำตรมหวังไว้ไม่สมผมมีเงินไม่พอ
พ่อตาใจร้ายขายตั้งหลายหมื่น
แม่ยายยิ้มชื่นผมสะอื้นช้ำทรวง
สิบหมื่น สิบหมื่น สิบหมื่น แหมยิ้มระรื่นคงกลืนลงคอ
คุณพ่อครับผมแย่
คุณแม่ครับผมจน
สิบหมื่นผมเหลือทนไม่ขอดิ้นรนให้คนขายลูกกิน
กราบลาแล้วขอแจวลาจรไม่ขออ้อนวอนง้องอนทั้งสิ้น
หากเป็นเขยคงขายผมกิน
ต้องดับแดดิ้นเพราะถูกกินถึงตาย
หมดคนขายแม่ยายยังอยู่
จะให้น่าดูต้องมีแถมพ่อตา
สิบหมื่น สิบหมื่น สิบหมื่น แหมยิ้มระรื่นคงกลืนลงคอ
คุณพ่อครับผมแย่
คุณแม่ครับผมจน
สิบหมื่นผมเหลือทนไม่ขอดิ้นรนให้คนขายลูกกิน
กราบลาแล้วขอแจวลาจรไม่ขออ้อนวอนง้องอนทั้งสิ้น
หากเป็นเขยคงขายผมกิน
ต้องดับแดดิ้นเพราะถูกกินถึงตาย
หมดคนขายแม่ยายยังอยู่
อยากให้น่าดูต้องมีแถมพ่อตา
และแล้วก็จบเพลงจนได้ให้ตายสิเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันจะว่าไปแล้วพวกพี่แกไม่เหนื่อยกันบ้างรึไงวะยังอุตส่าห์เต้นได้อีกส่วนผมตอนนี้ก็ลงมานั่งข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วไม่ไหวขออยู่สนับสนุนด้านล่างแล้วกันใครไหวไปก่อนเลยเต็มที่ตัวผมนี้ขอบาย
พอหมดรอบพี่จินก็เดินปรี่มาหาผม...อย่าบอกนะว่ามาชวนเต้นอีกไม่เต้นแล้วนะไม่ไหว
"เธอนี่มันเต้นเก่งเหมือนกันนะเนี่ยที่สำคัญเอวดีอีกต่างหากไม่ต้องไปขี่ม้าหมุนในงานหรอกนะมาขี่เราดีกว่าแม่โฉมฉาย"
เชี่ยอะไรอีกเนี่ยยยยย.....ขอร้องพี่จินช่วยหยุดแปลกสักวันเถอะผมขอออออออ
หัวข้อ: พี่จินหยุดแปลก (อ่าน 642 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก