หัวข้อ: เพื่อนรัก...รักเพื่อน (จบแล้ว)

[ตั้งโอ๋]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................             

[ตั้งโอ๋]

   เพื่อนรัก...รักเพื่อน

   “อา…หิวจังเลย”

   “หิวก็รีบมากินก่อนที่มันจะอึดเสียหมด” บอกทั้งเลื่อนจานบะหมี่บนโต๊ะไปให้ เพลงก็รีบรับไปทานอย่างไว วันนี้ดูสีหน้าเหนื่อยๆ คงจะทำงานมากไปสินะ

   “นายไม่กินเหรอ”

   “ฉันกินตั้งแต่เย็นแล้ว รีบกินเข้ามันดึกแล้ว”

   “ครับๆๆ นายท่าน”

   “อย่ามากวน อ่อ มีอะไรก็บอกไม่ใช่เอาแต่ทำหน้าแบกโลกไว้ทั้งใบ” ใช่เพลงทำหน้าแบบนั้นจริงๆ และมันทำให้ผมไม่ชอบใจเอาเสียเลย

   “กะ..ก็ไม่มีอะไร” ภายในคำตอบนี้ผมรู้ดีว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมบอกผมก็ทำอะไรไม่ได้ เพลงเป็นคนไม่ค่อยพูดตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เวลามีอะไรเพลงจะบอกผมเสมอ แล้วมันเมื่อไหร่กันนะที่เพลงเปลี่ยนไป

   หลังจากรอเพลงจัดการบะหมี่เรียบร้อยพวกเราก็พากันเข้าห้องนอนเพราะมันดึกมากแล้ว เตียงขนาดใหญ่ในห้องเพียงพอให้ผู้ชายสองคนนอนได้อย่างสบาย

   “พรุ่งนี้เรียนกี่โมง” ผมถ้าเมื่อเห็นว่าเพลงเตรียมตัวพร้อมที่จะหลับ

   “9 โมง” บอกนิ่งๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาโดยไม่รอฟังผมต่อเลย คงจะเหนื่อยมากจริงๆ

   “พรุ่งนี้เดี๋ยวไปพร้อมกัน” ผมบอกคนที่กำลังจะหลับ และได้เสียงตอบรับกลับมาเบาๆ จากคนที่นอนอยู่ก่อนจะนิ่งเงียบไป คงหลับแล้วสินะ เพลงเป็นคนที่นอนหลับง่ายมากแค่หัวถึงหมอนเจ้าตัวก็พร้อมที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา ผมจ้องมองใบหน้าเล็กอย่างพินิจ เพลงเป็นผู้ชายที่จัดว่าหน้าตาหล่อที่ออกแนวจะน่ารักมากกว่า ชอบทำสีหน้านิ่งเฉยไม่ค่อยแสดงอารมณ์มากนัก เลยมักถูกมองว่าเป็นคนที่เข้าถึงยาก ทั้งที่จริงๆ แล้วเพลงก็แค่ทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่สนิท

   ผมค่อยๆ ปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าขาว ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยบนแก้มไปมาอย่างเบามือ ปากสีชมพูที่ปิดสนิทเผยออกมานิดหนึ่งราวกับกำลังเชิญชวนผมให้ลิ้มรสมัน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แต่สำหรับคนที่คิดไม่ซื่ออย่างผมมันกลับจินตนาการไปไกล ทั้งที่รู้อย่างนั้นแต่ผมก็ยังเลือกที่จะก้มลงประทับจูบลงบนปากชมพูนั้น ซ้ำๆ ย้ำๆ หลายครั้ง ที่กล้าเพราะรู้ดีว่าใครอีกคนคงเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ถ้าเป็นตอนปกติผมคงไม่กล้าว่าแล้วก็กดจูบลงไปอีกครั้ง

   “ฝันดีนะครับเพลงของทีปต์” ผมยิ้มให้กับคนที่หลับอยู่ก่อนจะจูบหน้าผากมนทิ้งท้ายแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ผมคิดว่าหลับนั้นจริงๆ แล้วรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา

   ผมตื่นมาได้ตอนเจ็ดโมงครึ่งก็พบว่าเพลงกำลังแต่งตัวใกล้เสร็จแล้วทั้งที่มีเรียนเก้าโมงทำไมต้องรีบถึงขนาดนั้น

   “ฉะ…ฉันไปเรียนแล้ว” เพลงหันมาบอกผมก็จะหันกลับไปอย่างรวดเร็วราวกับกำลังหลบหน้ากัน

   “เร็วไปหรือเปล่า เรียนตั้งเก้าโมง”

   “เรื่องของฉัน” ว่าเสร็จเพลงก็เดินออกจากห้องไป ผมรีบเดินตามออกไปเพราะรู้สึกว่าเพลงจะมีอาการแปลกๆ

   “เป็นอะไรของนาย” ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่เดินอยู่ด้านหน้า “เพลง” ผมจับมืออีกคนไว้หวังให้หยุดแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วสีหน้าก็ดูแย่มาก ผมเองก็ตกใจเพราะไม่เคยมีเลยที่เพลงสะบัดมือทิ้งแบบนี้

   “อ๊ะ…ขอโทษ” เพลงบอกทั้งหลบสายตาผม

   “เป็นอะไร?” ผมรั้งข้อมือนั้นไว้อีกครั้งก่อนจะถามแต่เพลงกลับหลบหน้าผมอีกครั้งสีหน้าที่ดูอึ้งนั้นมันอะไรกัน ผมละไม่เข้าใจจริงๆ “ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือไง”

   “ปล่อยนะ” สะบัดมือออกอีกครั้งก่อนจะเดินหนี และผมจะไม่ยอมปล่อยไปแน่ เลยรั้งอีกคนไว้

   “เพลง!” ผมค่อยๆ สวมกอดเพลงจากข้างหลัง ซึ่งทำเอาเขาสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร “ฉัน” ผมอยากจะพูดอะไรสักอย่างที่ไม่ทำให้เพลงรู้สึกอึดอัด

   “ปะ ปล่อยฉัน”

   “ไม่” บอกทั้งกอดรัดแน่นกว่าเดิม “เพลง” ผมจับให้เพลงหันมาเผชิญหน้าก่อนจะปดจูบลงไป เพลงพยายามผลักผมออกแต่ก็ไม่ได้จริงจังมากนักมันทำให้ผมยิ่งได้ใจชกชิงความหวานจากปากคู่นั้น

   “จะทำแบบนี้ไม่ได้นะทีปต์” ปากบอกห้ามแต่สีหน้านายมันไม่ใช่เลยนายจะรู้ตัวบ้างไหม แล้วยังอาการขัดขืนที่ไม่จริงจังนั้นอีก

   “ไม่ได้ แต่นายก็ไม่ปฏิเสธฉันอย่างจริงจัง” ว่าแล้วก็บดจูบอีกครั้ง

ผลั้ก ปึก

เพลงผลักผมออกก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป

   “โถ่โว๊ยยยยย” ผมโวยวายกับตัวเอง โมโหตัวเองที่ไม่รู้จักห้ามใจ เพลงคงโกรธผมแล้วแน่ๆ

และก็คงเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสามวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอเพลง เพลงเอาแต่หลบหน้าผม ไลน์ไปก็ไม่ตอบกลับ ผมแทบจะเช็คไลน์ทุกๆ ห้านาที แต่ก็ร็ข้อความจากอีกคน สุดท้ายผมก็ทักบอกไปอีกครั้ง

ทีปต์ : วันนี้ฉันไปนอนห้องนายนะ

เพลง : คืนนี้ฉันมีนัดเลี้ยงฉลองกับเพื่อนที่สาขา กลับกี่โมงไม่รู้ นายไม่ต้องมาก็ได้

   ครั้งนี้เพลงตอบกลับมาแทบจะทันทีแต่เป็นคำตอบที่ดูก็รู้ว่าไม่อยากเจอผม แล้วเรื่องเลี้ยงฉลองกับเพื่อนนี้จริงหรือเปล่า ปกติเพลงไม่ชอบไปสังสรรค์แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงยอมไปละ หรือเพราะตั้งใจจะหลบหน้าผม มันอดไม่ได้ที่จะโทรถามให้รู้เรื่อง

   ตู๊ดดด ตู๊ดดด

   “ฮัลโหล” รอไม่นานเพลงก็รับสาย

   “ฉลองกับเพื่อนอะไรกันปกติไม่เห็นไป” ผมรีบถามขึ้นทันทีหัวร้อนจะแย่อยู่แล้ว

   “เลี้ยงจะฉลองที่ทำโปรเจกต์ส่งอาจารย์เสร็จไง”

   “แต่ไปที่แบบนั้นมันอันตระ…อ๊ะ” ผมพูดยังไม่ทันจบก็ดันตัดสายใส่เฉย เพลงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนจริงๆ แล้วผมควรทำไงต่อดี เห้ออออ

   สุดท้ายก็กลับมานอนเซ็งๆ ที่ห้อง เพลงดื่มเหล้าไม่เก่งถ้าโดนพวกนี้มอมเหล้าจะทำไง เมาแล้วต้องโดนพวกผู้หญิงพาไปแน่ๆ เห็นหน้า๖ษน่ารัก และนิ่งแบบนั้นแต่กลับเป็นที่สนใจของใครหลายๆ คน โอ๊ย นึกแล้วหงุดหงิดจริงๆ นี้ก็จะเที่ยงคืนแล้วจะกลับห้องหรือยังนะ นึกเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ

กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆ

เสียงโทรศัพท์เข้าทำเอาตกใจใครโทณมาเสียดึกดื่น แต่พอหยิบมาดูก็พบว่า

   “เพลง” เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อใครผมก็รีบกดรับอย่างไว “ว่าไง”

   “ทีปต์ คือฉันดื่มมากไป มารับฉันหน่อยได้ไหม” เสียงอ้อแอตอบกลับมาในสาย ผมรีบตอบรับก่อนจะบอกอีกคนให้นั่งรอเฉยๆ ห้ามลุกไปไหนจนกว่าผมจะไปรับ ผมรีบขับรถมาที่ผับชื่อดังก่อนจะตรงเข้าไปหาเพลง เดินหาอยู่สักพักก็พบว่าเพลงนั่งฟุบอยู่ตรงโต๊ะด้านใน ให้ตายเถอะดื่มไปเยอะขนาดไหนกัน

   “เพลง” ผมแตะไหล่เรียกคนที่กำลังฟุบหน้าอยู่

   “เพื่อนเพลงเหรอ” ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเพลงถาม

   “ครับ” ตอบรับนิ่งๆ ก่อนจะหันมาสนใจกับเพลงต่อ “เพลง ไปกลับบ้านกัน” ผมร้องเรียก

   “ทีปต์ มาแล้วเหรอ” ร้องบอกด้วยสีหน้าแดงกร่ำ คงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์

   “อืม กลับบ้านกัน” ผมบอก เพลงผยักหน้ารับ ผมเลยช่วยประคองเพลงลุกขึ้น

   “ความจริงให้เราไปส่งก็ได้นะ ไม่ต้องรบกวนให้เพื่อนนายมา” ชายร่างใหญ่ตรงหน้าเอ่ยขึ้น ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าไอ้ยักษ์นี้มันทำตัวปกติ แต่สายตาที่มันมองเพลงนี้แทบจะกลืนกิน เห็นแล้วนึกหงุดหงิด

   “ก็ไม่ได้รบกวนปกติก็ไปไหนด้วยกันอยู่แล้ว นั้นขอตัวก่อนนะ” ว่าจบก็รีบพยุงเพลงออกมา ซึ่งกว่าจะออกมาได้ก็ทุลักทุเลพอควรเนื่องจากคนมากแถมเพลงยังทรงตัวไม่ค่อยอยู่

   “กินน้ำหน่อยไหม” ผมถามเมื่อมาถึงรถเรียบร้อย

   “ปวดหัวจัง” ว่าทั้งเอนมาซบอยู่บนไหล่ผมก่อนจะใช้สายตาปรือๆ นั้นมองมาที่ผม “ขอบคุณที่มารับนะ”

   “อืม นอนเถอะถึงแล้วเดี๋ยวปลุก”

   ผมรีบขับรถกลับคอนโดเพลงทันที ระหว่างทางก็คอยเห็นมองดูเพลงตลอด ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเพลงเมาขนาดนี้ถ้าไม่มีเรื่องอะไรให้คิดเพลงจะไม่ยอมกินจนเมาแบบนี้แน่ๆ

   “ถึงแล้ว” ผมร้องบอกคนที่นั่งหลับตานิ่ง

   “อืม”

   “ไหวหรือเปล่า” ผมลงมาเปิดประตูให้ก่อนจะช่วยประคองคนเมาให้ลงจากรถ เพลงเซไปมานิดหน่อยก่อนจะตั้งสติให้ยืนนิ่งๆ

   “อาบน้ำนอนเลยนะ” บอกคนเมาเมื่อมาถึงห้องเรียบร้อย คนเมาก็ว่าง่ายเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง หลังจากอาบน้ำก็ดูเหมือนจะสางเมาขึ้นมาก

   “ทำไมยังไม่นอน” เพลงถาม

   “ก็รอนาย รีบมานอนได้แล้ว” เพลงยอมทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย ข้อดีของการที่เพลงเมาก็คือนี้ละมั้งไม่ว่าจะพูดอะไรเพลงจะเชื่อฟังเป็นพิเศษ และชอบทำตัวอ้อนอย่างไม่รู้ตัวทุกที

   “ทีปต์ ขะ ขอโทษที่หลบหน้า” เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นเมื่อล้มตัวลงนอนข้างๆ

   “ยอมรับแล้วหรือไงว่าหลบหน้าฉัน”

   “เปล่าสักหน่อย” เพลงเถียง

   “เปล่าอะไรก็เห็นพูดอยู่ หึหึ”

   “นอนแล้วฝันดี” ว่าจบก็ยกผ้าห่มขึ้นจนถึงอกพร้อมทั้งหลับตาลง ผมละเชื่อเพลงเลยหนีเก่งจริงๆ อีกคนหนีไปนอนแล้วผมจะอยู่ทำไมก็นอนสิครับ

 

   “ทีปต์ ทีปต์ ตื่นได้แล้ว” เสียงเพลงเรียกให้ผมตื่นในเช้าวันหนึ่ง หลังจากวันที่เพลงเมาวันนั้นก็เหมือนทุกอย่างจะปกติ เพลงไม่ได้หลบหน้าผมอีก และผมก็มานอนที่นี้บ่อยขึ้นกว่าเมื่อก่อน

   “นายจะไปมหาลัยแล้วหรอ”

   “อืม งั้นไปก่อนนะ”

   “อ๊ะ เดี๋ยวเพลง” ผมรีบไปดึงเพลงให้หันมาก่อนจะจูบต้องปากเพลงเบาๆ “ไปดีๆ ละถึงแล้วแชทมาบอกด้วย” ผมบอกทั้งรอยยิ้มแต่เพลงกลับยืนนิ่งด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะค่อยๆ กลายเป็นอาการเขินอายจนหน้าแดง ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ และเพลงก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ครั้งแรกเหมือนกัน การที่เพลงแสดงอาการแบบนี้มันทำให้ผมยิ่งมันใจว่าเพลงจะต้องเป็นของผมแน่นอนต่อให้เจ้าตัวจะยังไม่ยอมรับก็ตาม

   “นะ นาย ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้” เหมือนเพลงจะรวบรวมสติได้แล้วสินะ ถึงจะพูดอย่างนั้นทำไมนายต้องมีอาการแบบนี้ผมละอยากจะถามออกไปจริงๆ

   “ไม่รีบจะสายเอานะ หึหึ” ผมเมินคำพูดของเพลง ก่อนจะก้มลงจูบปากแดงนั้นอีกครั้ง เพลงตกใจเขินจนหน้าแดงมือขาวยกขึ้นมาปิดปากอย่างเขินอาย มันช่างเป็นกิริยาตอบรับที่น่ารักมากจริงๆ จนผมแทบอดใจไม่ให้พุงเข้าไปกอดฟัดไม่ได้

   “ปะ ไปแล้ว” เพลงรีบบอก รีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ผมยังคงยืนมองประตูที่ปิดสนิทอย่างชอบใจ ต่อให้เพลงจะปฏิเสธผมเท่าไร แต่ถ้าเพลงยังมีอาการตอบรับผมเช่นนี้ผมว่าผมคงมีหวังสินะ ตกเย็นผมไปรอรับเพลงที่หน้าคณะ เมื่อเช้าผมไม่มีเรียนเช้าเลยไม่ได้มาส่งเพลงทั้งที่ใจจริงก็อยากมาส่งแต่เจ้าตัวดันไม่ยอมตกเย็นพอเลิกเรียนผมเลยมารับกลับยังไงวันนี้ผมก็คงไปนอนห้องเพลงอีกตามเคย

   “อยู่หน้าคณะแล้ว เสร็จหรือยัง” ผมโทรหาเพลง กะว่าก่อนกลับเดี๋ยวแวะอาอะไรทานก่อนเข้าห้อง

   “กำลังออกไป รอแปบนะ เอ่อ คือว่า”

   “มีอะไร” เพลงเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

   “ไม่มีอะไร จะถึงแล้ว” เพลงบอกก่อนจะวางสายไป ผมรู้ว่ามันต้องมีอะไร และผมก็ได้คำตอบเมื่อเห็นเพลงเดินมากับใครสักคนที่ผมไม่คุ้นหน้า

   “ทีปต์” เสียงเพลงเรียกผม

   “อ้าว น้องเพลงมีนัดกับเพื่อนเหรอครับ” ผู้ชายตัวสูงที่เดินมากับเพลงพูดขึ้น

   “เอ่อครับ พอดีทีปต์มารับผมเป็นประจำอยู่แล้วนะ”

   “เสียดายจังพี่ว่าจะไปส่งเพลงแท้ๆ” สีหน้า และคำพูดที่ออกมานั้นทำให้ผมรู้สึกคิ้วกระตุกแปลกๆ ไอ้หมอนี้มันอยากตายสินะถึงได้มาวุ่นวายกับเพลงของผม

   “ไปเพลงกลับบ้าน” ผมบอกอยากไม่ค่อยสบอารมณ์

   “อืม นั้นผมขอตัวก่อนนะครับพี่กาล ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะครับที่ไปด้วยด้วยไม่ได้” เพลงบอกอย่างเกรงอกเกรงใจ ไม่รู้จะสนใจทำไมผมละไม่เข้าใจเพลงจริงๆ

   “คราวหน้าเราห้ามเบี้ยวพี่ละรู้ไหม” ว่าทั้งยกมือขึ้นลูบผมของเพลง เห็นเช่นนั้นผมรีบดึงเพลงให้ออกมาทันที เพลงเป็นของผมคนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง

   “เอ่อ ครับ ไปนะครับ” เพลงดูตกใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกลา ผมรีบพาเพลงมาที่รถทันที

   “ทีหลังห้ามไปยุ่งกับมันอีก” ขึ้นรถมาได้ผมก็ร้องบอกทันที

   “พี่กาลเป็นรุ่นพี่ฉันนะ” เพลงเถียง

   “ห้ามก็คือห้าม”

   “แต่...” ผมไม่รอให้เพลงได้เอ่ยเถียงก็ประกบปากบดจูบปากแดงนั้นอยากมันเขี้ยว แรกๆ เหมือนจะขัดขืนแต่สุดท้ายก็ยอมแต่โดยดี

   “ฉันไม่ชอบให้นายยุ่งกับใคร นายก็รู้” ผมกระซิบบอก ก่อนจะออกรถทันที ระหว่างทางเราต่างไม่ได้พูดอะไรกัน ผมเองก็หงุดหงิดมากที่เห็นเพลงสนิทกับรุ่นพี่บ้านั้น เพลงก็เอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบคอยหลบสายตาผมตลอดมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

   เมื่อถึงคอนโดเพลงรีบลงจากรถโดยไม่รอผมเลย แม้แต่ขึ้นลิฟยังไม่รอให้ตายเถอะจะทำให้ผมยิ่งบ้าไปถึงไหนกัน

   “ทำไมนายไม่รอฉัน” ผมเอ่ยเมื่อเปิดประตูเข้ามา เพลงที่นั่งพิงโซฟาอย่างเหนื่อยล้าทำเพียงเลือบมองผมเท่านั้น ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆ ทำเอาเพลงสะดุ้งขยับหนี

   “นะ นายจะมานั่งเบียดฉันทำไม” เพลงพูดทั้งขยับไปนั่งจนชิดขอบโซฟา ใบหน้าที่ดูตื่นๆ และสับสนนั้นมันชวนให้ผมอยากสัมผัส และดูเหมือนผมจะยับยั่งใจตัวเองไม่ได้อีกผมขยับเข้าใกล้เพลงมากขึ้นก่อนจะค่อยๆ จูบปากสวยนั้นอยากแผ่วเบาก่อนจะหนักหน่วงขึ้นตามแรงอารมณ์

   “อ๊ะ ทะ ทีปต์ นะ นายอย่ามาล้อเล่นนะ” เพลงร้องห้ามเมื่อผมผละออก

   “ฉันไม่ได้ล้อเล่น” ผมพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะจับใบหน้าขาวนั้นมาใกล้ๆ “ฉัน…ชอบนายนะ เพลง” ผมบอกออกไปตามความรู้สึกซึ่งมันไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้อีกแล้ว เพลงมีสีหน้าตกใจมากแต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เพลงได้ตกใจนานก็จัดการจูบปากสวยนั้นอีกครั้งมือก็ลูบไล้ไปทั่วก่อนจะค่อยๆสอดไปใต้เสื้อนักศึกษาของเพลง เพลงดูตื่นกระหนกไปหมดแต่กลับไม่ผลักผมออกมันยิ่งทำให้ผมยิ่งได้ใจว่าเพลงเองก็ต้องการผม

   “นายต้องการฉันใช่ไหมเพลง” ผมกระซิบบอกข้างหู

   “ปะ เปล่าสักหน่อย” เพลงบอกปฏิเสธทั้งใบหน้าแดงกล่ำด้วยความต้องการ

   “แต่ตรงนี้ของนายดูเหมือนต้องการฉันนะ” ผมบอกทั้งเลื่อนมือไปสัมผัสเพลงน้อยที่ดูเหมือนจะตื่นขึ้นมา

   “อ๊ะ อย่า” ร้องห้ามแต่กลับทำสีหน้าเย้ายวนขนาดนั้นจะให้ผมเชื่อได้ยังไง

   “นายไม่อยากให้ฉันทำมันจริงๆ นะเหรอ” ถามทั้งปลดกางเกงของเพลง อาการที่แสดงออกมาช่างขัดกับคำพูดเหลือเกิน

   “พะ พอเถอะ”

   “แต่มันมีอารมณ์แล้วนะ ฉันอยากทำให้เพลงรู้สึกดี” บอกก่อนจะมอบความสุขให้เพลงด้วยมือของผมเอง เพลงตัวสั่นเทาไปด้วยแรงอารมณ์ สีหน้าที่ต้องการปลดปล่อยนั้นมันน่ามองยิ่งนัก เสียงร้องที่เล็ดลอดออกมามันทำให้ผมยิ่งต้องการมากขึ้น ผมจับมือเพลงให้มาสัมผัสของผมที่มันตื่นตัวอยู่ เพลงสะดุ้งพยายามรั้งมือกลับแต่ผมไม่ยอม “นายช่วยฉันหน่อยได้ไหม” ผมบอกกับเพลง เพลงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหลบหน้าผม แต่มือขาวๆ นั้นค่อยๆ มอบความสุขให้กับผม มันทำให้ผมแทบเป็นบ้า

   “ไม่ต้องกลั้นหรอก ปล่อยมันออกมาตามที่นายต้องการเถอะ” ผมบอกอีกคนที่มีสีหน้าทรมานราวกับอดกลั้นอะไรไว้ ยามที่เพลงใกล้ถึงฝั่งฝันราวกับเป็นแรงกระตุ้นให้ผมตามไปฝั่งฝันด้วยเช่นกัน “เพลง ฉันชอบนายนะ ชอบมากจริงๆ” ผมบอกทั้งกอดเพลงแน่นหลังมาถึงจุดจบ พยายามจะก้มจูบแต่อีกคนกลับผลักผมออกแหละหลบหน้าผม

   “ถะ ถ้าเสร็จแล้วก็กลับไปซะ พอใจแล้วใช่ไหม” เพลงบอกทั้งไม่ยอมมองหน้า ผมคงโดนโกธรเข้าให้แล้ว ก็นะมันก็สมควร เพราะผมทำเรื่องแย่กับเพลงไปแล้วไม่โกธรก็คงจะแปลก แต่สีหน้าผิดหวังนั้นมันช่างทำให้ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ เพลงไม่ชอบผมถึงขนาดนี้เลยหรือ

   “…” ผมได้แต่นิ่งพูดอะไรไม่ออก

   “กะ กลับไปซะ แล้วทีหลังอย่าพูดว่าชอบฉันอีก” เพลงพูดทั้งหันหน้าไปทางอื่น ผมอยากจะเข้าไปใกล้แต่เพลงในตอนนี้ช่างรู้สึกห่างเหินเหลือเกิน สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือเดินออกมาจากห้องนั้นถึงแม้ว่าจะอยากอยู่ต่อสักแค่ไหนก็ตามแต่รู้ดีว่ามันจะยิ่งทำให้เรื่องมันแย่ลงกว่าเดิม ถอยกลับมาตั้งหลักก่อนมันคงจะดีเสียกว่า

   ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วเพลงไปตอบข้อความผมเลย ไปหาที่ห้องก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าเพลงจะยิ่งโกรธ นี้ผมถูกทิ้งแล้วจริงๆ ใช่ไหม ทั้งที่เมื่อก่อนต่อให้โกรธกันขนาดไหนก็ไม่เคยเกินวันแท้ๆ ผมคงตามเพลงมาได้แค่นี้คงไม่มีทางเป็นแบบเมื่อก่อนได้อีก

   “ทีปต์เหม่ออะไร รายงานเขียนถึงไหนแล้ว” เสียงของเพื่อนเรียกสติผมกลับมา

   “ก็ได้มากแล้ว แต่ยังขาดข้อมูลเพิ่มอยู่นะ”

   “เดี๋ยวฉันไปหาหนังสือมาเพิ่ม” เพื่อนของผมบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปตรงแถวชั้นวางหนังสือ

   วันนี้ผมมีนัดทำรายงานกับเพื่อนที่ห้องสมุดซึ่งก็ดูเหมือนตัวเองจะไม่มีสมาธิสักเท่าไร ในหัวผมมีแต่เรื่องของเพลงเต็มไปหมด เฮ้อออ ผมคิดถึงเพลงจริงๆ มันไม่มีทางที่เราจะเป็นเหมือนเดิมได้เลยหรือ จะมาคิดอะไรอย่างนั้นกันนะ ทั้งที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะผมเองแท้ๆ ผิดที่ผมไม่รู้จักห้ามใจตัวเอง

   “ทีปต์”

   “อ๊ะ” ผมสะดุ้งเมื่อมีคนเรียกแต่ก็ไม่ตกใจเท่ากับเห็นหน้าคนเรียก “เพลง” ผมแทบจะทำสีหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

   “ไม่เจอกันนานเลยนะ” เพลงพูดทั้งยิ้มอ่อนๆ สีหน้าของเพลงดูดีมากจากวันนั้น มันยิ่งทำให้ผมใจหาย

   “อึม” ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี มันเหมือนกับทำอะไรไม่ถูก เห็นเพลงยิ้มได้ผมต้องดีใจสิ แต่ทำไมผมถึงปวดใจจัง

   “นายลืมเสื้อผ้าไว้ที่ห้องฉัน” เพลงบอก

   “อะ อืม” ตั้งใจจะมาบอกให้ผมไปเอาเสื้อผ้าหรือไงนะ

   “แล้วก็ยังมีอีกหลายอย่าง นายกลับมาเอาด้วยนะ” อีกหลายอย่าง? ตั้งใจจะให้ไปเอาของทั้งหมดเลยหรือ ถึงจะไปนอนห้องเพลงบ่อยๆ ตีเนียนเอาของไปไว้ให้เหมือนกับว่าได้อยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วสินะ เพลงพูดชัดเจนขนาดนี้ก็เท่ากับว่าผมไม่ควรไปวุ่นที่ห้องนั้นอีก

   “ไว้เดียวจะไปเอา”

   “นั้นฉันไปก่อนนะ” เพลงบอกก่อนจะเดินจากไป เหลือเพียงผมกับใจที่ห่อเหี่ยว มันจบแล้วสินะ

   หลังจากที่เพลงบอกให้มาเก็บของผมก็พึ่งหาวันมาได้ วันนี้บ่ายเพลงมีเรียนพอดีมันเหมาะที่ผมจะเข้าไปเก็บของ ผมคงทำใจไม่ได้ถ้าไปเก็บในช่วงที่เพลงอยู่ที่ห้อง โชคดีที่เพลงให้คีย์การ์ดไว้กับผมอันหนึ่งแต่หลังจากนี้คงต้องคืนเจ้าของแล้ว ผมค่อยๆ เก็บของที่ดูเหมือนจะมากกว่าที่คิด ไม่คิดเลยว่าจะเอาของมาไว้ที่ห้องเพลงเยอะขนาดนี้ เก็บไปก็รู้สึกปวดใจไปมันเหมือนกับเวลาที่เลิกกับแฟนเลย ทั้งที่ไม่ได้คบกันสักหน่อย คิดอะไรฟุ้งซ่านไปเรื่อยผมว่าผมควรจะรีบเก็บ

แกร๊ก!

ระหว่างที่ผมกำลังเก็บของก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกเผยให้เห็นเจ้าของห้อง

   “เพลง นายมีเรียนไม่ใช่เหรอ” ผมถามอย่างงงๆ

   “ฉันเห็นข้อความของนาย”

   “อ่อ ก็จะรีบมาเก็บของไง”

   “จะเอาไปหมดเลยเหรอ” เพลงถาม ทำเอาผมงงเล็กน้อยก็วันนั้นยังบอกว่าให้มาเอาแท้ๆ

   “เอ๋…เก็บไปหมดฉันว่ามันน่าจะดีกว่านะ” ใช่มันไม่ควรเหลือไว้ “ฉันคิดว่าฉันไม่ควรมาที่นี้อีก” ผมไม่อยากทำให้เพลงไม่ชอบผมไปมากกว่านี้ ฉะนั้นการที่ผมไม่มาที่นี้มันคงจะดีกว่า

   “ไม่ได้นะ ก็มาเหมือนที่ผ่านมานะดีแล้ว” เหมือนที่ผ่านมาเหรอ… แต่ความรู้สึกของเพลงมันไม่เหมือนเดิมจะให้ผมมาอย่างเมื่อก่อนได้ไงกัน

   “ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนเพลง แต่ฉันก็จะเป็นเพื่อนกับนายตลอดไปนะ แต่ตอนนี้เราน่าจะสร้างระยะห่างระหว่างเราดีกว่า”

   “อ๊ะ ทีปต์”

   “ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันยังลืมไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่อยากถูกนายเกลียดไปมากกว่านี้หรอก ไปก่อนนะ” ผมบอกแล้วรีบเดินออกมาแต่กลับถูกเพลงรั้งไว้ “ขอโทษเรื่องวันก่อนด้วย” ผมบอกก่อนจะเตรียมเดินต่อ

   “ทีปต์ นายคิดว่าที่ฉันหนีเรียนกลับมาพื่ออะไรกัน” คำพูดของเพลงทำให้ผมหยุดก้าวเท้า “เพราะฉันอยากเห็นหน้านาย ฉันคิดถึงนาย”

   “…”

   “ฉันอยากคุยกับนาย หัวเราะเหมือนที่ผ่านมา จู่ๆ มาพูดว่าเว้นระยะห่างฉันไม่ยอมหรอกนะ”

   “แต่นาย หนักใจเรื่องความรู้สึกของฉัน”

   “เรื่องนั้น…”

   “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องพูดหรอกฉันเข้าใจ” ใช่ ผมเข้าใจว่าเพลงลำบากใจแค่ไหน

   “มะ ไม่ใช่ นายไม่เข้าใจ ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี” สีหน้าของเพลงดูสับสนและวุ่นวายเหลือเกิน ดูเหมือนเรื่องนี้จะทำให้เพลงเป็งกังวลอย่างมาก “ฉันเอง…ก็ชอบนาย” คำพูดว่าชอบของเพลงมันทำให้ผมตกใจไม่น้อยก็ผมเข้าใจดีว่ามันคืออะไร

   “ในฐานะเพื่อนตั้งแต่เด็กสินะ” ผมละอยากหัวเราะ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ

   “ก๊…ถ้าเป็นแฟนอะไรแบบนั้น พอมันจบไปแล้วมันจะกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก ฉัน…” ให้ตายเถอะนายคิดอะไรของนายอยู่กันนะเพลง

   “เงยหน้าขึ้นมามองฉัน” ผมบอกทั้งจับใบหน้าขาวให้มาสบตา “มันจะไม่จบหรอกนะ ที่ผ่านมาเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดไม่ใช่เหรอ” ว่าจบผมก็ค่อยๆ จูบเพลงอยากถนุถนอม “หวังว่านายจะไม่รังเกียจฉันนะ”

   “อะ…อะไรกันที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้ขัดขืนสักหน่อย” พูดแบบนี้ฉันก็แย่สิ

   “แต่ฉันก็กลัวว่าจะนายจะไม่ชอบ ไม่อยากถูกนายเกลียด” ผมบอกทั้งสีหน้าเป็นกังวล ผิดกับเพลงที่ค่อยระบายยิ้มอ่อนๆ ออกมาก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เพลงจูบผม เป็นครั้งแรกที่เพลงจูบผมก่อนทำเอาผมไปแทบไม่เป็น

   “เพลง” ผมค่อยๆ รั้งเพลงเข้าจูบอย่างโหยหา มันมีความสุขมากจนผมอยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้เวลาที่มีแค่ผมกับเพลง สุดท้ายเพื่อนสมัยเด็กก็เป็นคนรักของผมจนได้

 ...

ฝากผลงานเรื่องสั้น จบในตอนด้วยนะคะ

นิยายที่จบแล้ว  ไปตามอ่านกันได้นะคะ

   ลูกคู่สื่อรัก

   King of love