เที่ยวทิพย์กัน!!
ในช่วงที่ไวรัสโควิด19 ระบาดแบบนี้ ทั้งประเทศก็ล็อกดาวน์แบบนี้ งานก็ไม่มีให้ทำแบบนี้ เงินก็ใกล้จะหมดอีกแบบนี้....
ความเบื่อหน่ายในช่วงนี้ไม่เข้าใครออกใคร ไม่เว้นแม้แต่ไกด์ที่ต้องแช่แข็งตัวเองมาตั้งแต่ต้นปีอย่างพัดโบก
“โว้ยยยยยยย!!!” โวยวายเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่ไปบนโซฟาเบด แต่ไม่ทันไรก็เด้งตัวขึ้นมาคว้ามือถือไปกดยิกๆ อยู่สักพัก พิมพ์ข้อความเสร็จก็กดปุ่มโพสต์ขึ้นเป็นสเตตัสในหน้าเฟซบุ๊ก
Phatboke Anilเหงาจัง ทำไรดี“ติ๊ง” เพิ่งจะโพสต์ข้อความลงไปไม่ถึงสองวิฯ ก็มีแจ้งเตือนดังขึ้นมาแล้ว
Napa Fahเหงาเหมือนกันค่ะ อยากไปเที่ยวกับไกด์พัดโบกแล้วKhaojao Sprคิดถึงพี่พัดโบกจังค่ะอรุณศรี ปรีชาหมดโควิดป้าจองตัวนำเที่ยวป้ากับเพื่อนๆ นะลูกพัดคอมเมนท์จากน้องๆ และลูกค้าที่เคยใช้บริการไกด์พัดโบกนั่นเอง
อรัญประเทศ เขตชายแดนเฮ่ยๆ น้องมันเหงาว่ะ คุณ @Khemtit Witsarut ว่าไงครับแล้วนี่ก็จากไอ้พี่รันแต่คนที่พี่มันแท็กเรียกนี่สิ....
Khemtit Witsarutเหงาเหมือนกันเลยครับ คิดถึงจะแย่แล้วอ่า....ไม่ทันไรคอมเมนท์ของคนที่เพิ่งโดนแท็กเรียกก็ขึ้นมาแล้ว เห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มกว้างไม่ได้ พัดโบกจ้องข้อความพลางกัดริมฝีปากอยู่เพียงครู่ ก่อนจะกดส่งข้อความตอบกลับลงไป
Phatboke Anil ตอบกลับ@Khemtit Witsarut คิดถึงเหมือนกันเมื่อไหร่จะหมดช่วงล็อกดาวน์อยากเจอแล้วอรัญประเทศ เขตชายแดนนี่กูแท็กให้มันมาสวีทกันออกสื่อเหรอวะ พวกมึงมาช่วยกูดิ๊ @San San @Dhima DiDim @Friend Ship @อนล ธรานุกูลSan San ตอบกลับ@อรัญประเทศ เขตชายแดน พี่น่าจะชินนะถึงไม่แท็กเดี๋ยวเค้าก็มาจีบกันออกสื่ออยู่ดีDhima DiDim ตอบกลับ@อรัญประเทศ เขตชายแดน ถ้าให้เดาตอนนี้ไอ้โบกมันกำลังยิ้มไม่หุบชัวร์อรัญประเทศ เขตชายแดน
แค่ผั...แค่กๆๆ แฟนมาเม้นก็หายเหงาแล้วเหรอวะเงียบไปเลยก็ไม่ได้อยากจะเงียบหรอกนะ แต่ถ้าตอบอะไรกลับไปก็คงโดนแซะโดนแซวกลับมาอยู่ดี สู้อยู่เฉยๆ ดีกว่าไม่เข้าตัว เขาคนเดียวจะไปสู้พวกมันรวมกันได้ยังไง ทั้งพี่ทั้งเพื่อนรุมกันชัดๆ
หลังจากข้อความที่เขาตอบกลับใครบางคนไปนั้นก็มีคอมเมนท์เด้งขึ้นมารัวๆ จากเพื่อนๆ พี่ๆ ทั้งพี่แท้พี่ไม่แท้เข้ามาแซวเข้ามาแซะกันสนุกไปเลย สาเหตุก็มาจาก....นั่นแหละ.....คอมเมนท์จากใครบางคนแค่ประโยคเดียวนั่นเลย ใครบางคนที่ไอ้พี่รันมันแท็กมา ใครบางคนที่หายหน้าหายตาไปเพราะติดล็อกดาวน์อยู่ต่างจังหวัด
และถัดจากคอมเมนท์แซะและแซวจากเพื่อนๆ พี่ๆ ก็มีคอมเมนท์มาอีกมากมายจากคนอื่นๆ ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก เป็นลูกค้า เป็นน้องๆ นักเรียนที่พัดโบกเคยนำเที่ยวให้ หรืออาจจะเป็นแฟนคลับที่ติดตามไกด์พัดโบกรูปงามอยู่ ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจจะอ่านต่อแล้ว กดออกจากหน้าเฟซบุ๊กแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนที่จะนอนเลื้อยลงไปอย่างเกียจคร้าน
“ทำไรแก้เบื่อดีวะกู” พูดกับตัวเองพลางใช้ความคิดหากิจกรรมอะไรที่พอจะทำแก้เบื่อได้ในช่วงเวิร์คฟรอมโฮมแบบนี้ ถ้าเป็นเวิร์คฟรอมโฮมมันอาจจะไม่น่าเบื่อขนาดนี้ก็ได้แต่สำหรับเขานี่มัน...ว่างฟรอมโฮมชัดๆ!!
ตลอดช่วงที่ผ่านมาก็เป็นไกด์พาลูกทัวร์ไปเที่ยวที่โน่นที่นี่ พาเด็กๆ นักเรียนไปศึกษาดูงาน ไม่ได้ว่างขนาดหายใจทิ้งไปวันๆ แบบนี้
“งานของเราคือนำเที่ยว ล็อกดาวน์ไม่มีทัวร์ลง เด็กๆ เรียนออนไลน์ไม่มีศึกษาดูงานนอกสถานที่แบบนี้ ก็ออกไปเที่ยวไหนไม่ได้ดิ เฮ่อออออ” บ่นไปก็ถอนหายใจไป ชีวิตคนเป็นไกด์ที่ทำงานอยู่กับผู้คนข้างนอกตลอดเวลา พอมาอยู่บ้านเฉยๆ แบบนี้มันก็น่าเบื่อไปหน่อย แรกๆ ก็โอเคแหละ เหมือนได้พักร่างกายมีเวลาเป็นของตัวเอง แต่ช่วงหลังๆ เริ่มไม่ใช่ละ
ล็อกดาวน์ไม่พอ อยู่บ้านหยุดเชื้อเพื่อชาติไม่พอ เคอร์ฟิวไปอีกพ่อเอ๊ย!!! กิจกรรมการออกมาหาของกินตอนดึกๆ ก็เป็นอันจบกัน พักก่อนนนนนน
“เฮ่ย!! ทำแบบนี้ก็ได้นี่หว่า” เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ พัดโบกดีดตัวขึ้นจากโซฟาอีกครั้ง คว้าโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้กดโทรผ่านแอปพลิเคชันไลน์หาใครบางคนในลิสต์รายชื่อเพื่อน จริงๆ จะโทรผ่านเบอร์โทรศัพท์ก็ได้ แต่ไหนๆ ก็ได้เน็ตฟรีจากการลงทะเบียนมาแล้วก็ใช้ให้คุ้มหน่อยละกัน
[“โหล มีไรมึง”] สัญญาณรอสายดังอยู่ไม่นานก็มีเสียงตอบรับกลับมา
“กูอยากไลฟ์สด” สั้นๆ ห้วนๆ ไม่มีหัวมีหางไม่มีเกริ่นนำใดๆ
[“ห้ะ!!? มึงว่าไงนะ”]“กู อยาก ไลฟ์ สด! ได้ยินชัดยัง” ย้ำทีละคำให้ฟังชัดๆ กันไปเลย
[“ชัด แต่กูยังไม่เข้าใจอะไรของมึงวะ”]“ก็กูอยากไลฟ์สดอะ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ”
[“ตรงที่มึงมาบอกกูทำไมวะ”]
“กูจะให้มึงช่วยกูไง”
[“ช่วยไรวะ ว่าแต่มึงจะไลฟ์ขายไร ขายหน้าเหรอ”]“ขายหน้าพ่อง!! กวนตีนจริงมึงนี่”
[“อะ ถ้าไม่ขายหน้าแล้วขายไร หรือว่า.....”]“หรือว่าอะไร มึงพูดดีๆ นะเว่ย”
[“อะไร้ กูยังไม่ได้จะว่าอะไรเลย”]“คนอย่างมึงมันไว้ใจไม่ได้”
[“กูอะไว้ใจได้สุดแล้ว ไม่งั้นมึงไม่โทรมาหากูหรอกจริงมั้ย”]“เออๆ ๆ กูไม่เถียงมึงละ”
[“สรุปจะมึงจะไลฟ์ขายไร”]“ขายทัวร์”
[“ห้ะ!? อะไรนะ ขายตัว! มึงจนตรอกขนาดนี้แล้วเหรอวะ แล้วพี่เข็มทิศของมึงว่าไง...”]“เดี๋ยวๆ ๆ หยู้ดดดดดดดดดดด” ต้องรีบเบรกคำพูดที่เหลือไว้ก่อนเลย ฟังผิดเข้าใจผิดไปถึงไหนๆ แล้วมั้งเนี่ยไอ้เพื่อนเวร!
[“...”] เพื่อนบอกให้หยุดปลายสายก็เงียบรอฟัง
“มึงฟังกูนะ ก็ไม่ได้จะขายตัว กูจะขายทัวร์! T – O – U – R ทัวร์!!” เน้นๆ ทุกคำให้ฟังชัด หวังว่าคงจะไม่ฟังผิดเป็นคำอะไรแปลกๆ อีก
[“อ๋ออออ ขายทัวร์ ขายยังไงของมึงช่วงนี้เขาปิดประเทศ ปิดสถานที่ท่องเที่ยว ขนาดไกด์อย่างมึงยังมานอนตายว่างงานอยู่บ้านเลย”]“ไม่ได้จะขายทัวร์แบบที่เคยทำแบบนั้น แต่จะพาทัวร์ผ่านไลฟ์ เข้าใจยัง”
[“เข้าใจละ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”]“ยังจะไม่เข้าใจอะไรอีกวะ” พูดพลางดึงทึ้งหัวตัวเองกับเพื่อนเข้าใจยากหรือว่าเป็นเขาเองที่พูดไม่รู้เรื่อง
[“ย้อนกลับไปที่ต้นคลิปนะคะ”] น้ำเสียงดัดจริตมาก
[“กูไม่เข้าใจว่ามึงมาบอกกูทำไม มึงจะไลฟ์มึงก็ไลฟ์ดิวะ คนที่มึงต้องบอกควรเป็นพี่เข็มทิศของมึงมากกว่า แฟนคลับมึงลูกค้ามึงก็ไม่ใช่น้อยๆ มึงมาไลฟ์นี่กูว่ามีคนหึงควันออกหูแน่นอน”] ฟังเพื่อนร่ายยาวมาแบบนี้เขาก็พอจะเข้าใจความไม่เข้าใจของมันแล้วล่ะ
“คืองี้นะ ตอนนี้มึงตัดเรื่องพี่เข็มหึงหรือไม่หึงออกไปก่อน สิ่งที่กูต้องการคือมึงมาช่วยกูไลฟ์หน่อย” บอกจุดประสงค์ที่ต้องการกับเพื่อนและคิดว่ามันน่าจะตรงจุดที่สุดแล้ว
[“ช่วยไรวะ ทุกทีมึงก็ไลฟ์เอง”]“กูอยากไลฟ์แบบที่มันเห็นหน้าจอคอมกูอะ กูจะใช้กูเกิ้ลแมพด้วย” อธิบายเพิ่มเติมไป
[“มึงก็กดแชร์สกรีนดิวะ เฟซบุ๊กก็ทำได้ แค่นี้คนดูไลฟ์ก็เห็นหน้าจอมึงแล้ว”]“แบบนั้นก็ทำเป็น กูอยากได้แบบที่มันแยกจออะเห็นทั้งหน้ากูเห็นทั้งหน้าจอด้วย เห็นกราฟิกสวยๆ อะ เก็ทมั้ย” นี่อธิบายหมดแล้วนะตอนนี้ก็อธิษฐานจิตแล้วล่ะว่าเพื่อนเวรมันจะเข้าใจเขามั้ย
[“อ๋ออออ เข้าใจละ”]“เข้าใจจริงๆ ใช่มั้ยวะ” นี่เริ่มระแวงแล้วนะตั้งแต่คุยกันมาก็อธิบายกันยาว ถ้าโทรแบบเสียเงินคงหมดไปหลายบาท
[“เข้าใจๆ มึงจะให้กูทำแบบที่ทำไลฟ์ให้สำนักกูนั่นใช่ปะ”]“เออแบบนั้นแหละ!” คราวนี้มันคงเข้าใจจริงๆ แล้วล่ะ เพราะสำนักที่มันพูดถึงไม่ใช่สำนักทรงแต่อย่างใดแต่มันคือสำนักข่าวบันเทิงสำนักหนึ่งที่ช่วงนี้ชอบไลฟ์สดให้ศิลปินดาราที่แฟนคลับคิดถึงหรือกำลังเป็นกระแสมาพูดคุยกันแบบออนไลน์ตามนโยบายรักษาระยะห่างทางสังคม แล้วคนที่ควบคุมการไลฟ์หรือทีมงานฝ่ายเทคนิคก็คือไอ้เพื่อนเวรที่ชื่อแสนของเขาคนนี้แหละ
[“มึงจะไลฟ์ตอนไหน”]“พรุ่งนี้ สักบ่ายสามก็ได้ กูจะโพสต์ประกาศไว้หน้าเฟซกูก่อน”
[“ก่อนมึงจะประกาศมึงบอกแฟนมึงก่อนมั้ยว่าจะไลฟ์อะ ไม่กลัวพี่เข็มทิศหึงรึไงเวลามีคนมาเต๊าะมึงผ่านไลฟ์”]“ไม่ต้องห่วงมึงเชื่อกู คนเต๊าะก็ได้แค่เต๊าะปะวะ” บอกปัดเพื่อนไปเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ พัดโบกรู้ดีว่าเข็มทิศเป็นคนขี้หึงพอสมควรด้วยความที่เป็นคนไม่ค่อยพูดเท่าไหร่แต่ทุกอย่างมันออกมาทางการกระทำที่สังเกตได้
[“ฮั่นแน่ะ”] น้ำเสียงนี่ล้อเลียนเต็มที่
“เดี๋ยวพี่มันก็มีวิธีป่าวประกาศแบบของมันอะมึงก็รู้” ทุกคนที่ใกล้ชิดพัดโบกรู้ดีแม้เข็มทิศจะเป็นคนพูดไม่เก่งแต่สำบัดสำนวนผ่านตัวอักษรนี่คุณเข็มทิศเก่งมากสมกับที่เป็นนักเขียนเลยแหละ
[“เออกูเชื่อ พี่เข็มทิศของมึงพูดไม่ค่อยเก่งแต่พิมพ์เก่งมากกกกกกกกก”] ลากเสียงมากยาวๆ ไปเลย
[“ว่าแต่ไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอวะถ้าพี่เข็มทิศออกมาป่าวประกาศกลางไลฟ์มึงอะ”]“แล้วมึงคิดว่าคนที่รู้จักกูในประเทศนี้มีสักกี่คนที่ยังไม่รู้ว่ากูกับพี่มันเป็นอะไรกัน” จริงด้วยสินะคู่นี้เคยเปิดหน้าประวัติศาสตร์ใหม่แห่งวงการทัวร์เลยนะ คลิปเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณไกด์พัดโบกดังไปทุกโซเชียลเลย
ปกติจะมีแต่ไกด์และทีมสตาฟที่จะเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ลูกทัวร์ที่เกิดในวันที่เดินทางหรือช่วงระยะเวลาใกล้ๆ กัน แต่นี่ไม่รู้พี่เข็มทิศไปตกลงกับกลุ่มลูกทัวร์ของเขาตอนไหนมาตลบหลังเซอร์ไพรส์วันเกิดเขาซะงั้น แล้วบรรดาลูกทัวร์ของเขาก็ถ่ายคลิปนั้นมาลงโซเชียลกลายเป็นการเปิดตัวไปซะอย่างนั้น อ่า...คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็เขินทุกทีเลย
[“เงียบแบบนี้นี่เขินอยู่ใช่มั้ยวะ”] ไอเพื่อนเวรนี่ดันรู้ทันอีก
“เปล๊า!” อะ เสียงสูงไปสินะ “เออๆ เรื่องของกูน่า พรุ่งนี้อย่าลืมละกัน” รีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
[“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ”] ยังจะมาแซวอีก
[“พรุ่งนี้ช่วงเช้ากูเข้าไปหามึงละกัน เตรียมมื้อเที่ยงไว้ให้เพื่อนรับประทานด้วยนะครับคุณพัดโบก”]“อยากกินไรอะ เดี๋ยวกูเปิดยูทูบทำให้เลย”
[“ถ้าจะลำบากขนาดนั้นสั่งเดลิเวอรี่เถอะเพื่อน”]“เออๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะมึง บาย”
[“เออบาย”]จบการสนทนาอันยาวเหยียดทั้งที่สาระสำคัญมีอยู่แค่นิดเดียวคืออยากให้แสนมาช่วยทำไลฟ์ให้หน่อย แค่นั้นเลยแค่นั้นจริงๆ
หมดพลังงานในการคุยกับไอ้แสนไปเยอะมาก พัดโบกทิ้งตัวลงไปนอนแผ่บนโซฟาอีกครั้งนับไม่ถูกแล้วว่าวันนี้ทิ้งตัวลงตรงนี้แล้วเด้งตัวขึ้นมาใหม่กี่รอบ แต่คราวนี้คงได้นอนแผ่ยาวๆ
โทรศัพท์มือถือเครื่องบางที่ถือติดมืออยู่ถูกยกขึ้นมาระดับสายตา สแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อกอีกครั้งก่อนจะเข้าแอปพลิเคชันเฟซบุ๊ก บรรจงพิมพ์ข้อความลงไปเพื่อบอกกล่าวกับผู้ติดตามทุกคนให้มาดูไลฟ์ของเขาในวันพรุ่งนี้
Phatboke Anil
อยากพาทุกคนไปเที่ยวจังเลยครับ พรุ่งนี้ 15.00 น. เจอกันในไลฟ์ของผมนะครับ See you
พิมพ์ข้อความเรียบร้อยก็กดโพสต์ลงหน้าเฟซบุ๊กของตัวเอง และแน่นอนในเวลาต่อมาก็มีการกดไลก์ กดแชร์ และคอมเมนท์ตามมาอีกมากมาย
Khaojao Spr
กรี๊ดดดดด พี่พัดโบกจะมาไลฟ์เหรอคะ ปักหมุดรอเลยSoontaree Kanjana
พี่พัดโบกจะพาไปเที่ยวไหนคะ ต้องตั้งนาฬิกาปลุกแล้วงานนี้
นานา นานานา
พี่ไกด์คนหล่อจะพาไปเที่ยวยังไงน้าตื่นเต้นจุง
และคอมเมนท์อื่นๆ อีกหลายๆ คอมเมนท์ที่บ่งบอกถึงการตั้งตารอไลฟ์วันพรุ่งนี้และที่ขาดไปไม่ได้
อรัญประเทศ เขตชายแดน
พ่อมึงงงงงงงงงง มีเด็กจะหนี (พาคนอื่น) เที่ยวว่ะไม่รู้ว่าพ่ออนุญาตรึยังคร้าบบบบ @Khemtit Witsarutนั่นไงมาละ ไม่เคยพลาดสักงานล่ะไอ้พี่รันเนี่ย
Phatboke Anil ตอบกลับ
@อรัญประเทศ เขตชายแดน ว่างเหรอวะไอ้พี่รัน เหงาเหรอไม่มีคนเล่นด้วยอะดิไอ้พี่รันทัพหน้ามาแล้วเดี๋ยวคนอื่นก็ตามมาเชื่อสิ
San San
งานพรุ่งนี้โปรดักชั่นดีมากครับรับประกันโดยนายแสนดีคนนี้
อรัญประเทศ เขตชายแดน ตอบกลับ
@San San ยังไงวะ
Phatboke Anil ตอบกลับ
@อรัญประเทศ เขตชายแดน รอดูพรุ่งนี้เหอะพี่
Khemtit Witsarut
ปักหมุดรอด้วยคนครับคุณผู้นำทาง
อรัญประเทศ เขตชายแดน ตอบกลับ
@Khemtit Witsarut แหมๆๆๆๆๆ เป็นแฟนครับที่ทำตัวเหมือนแฟนคลับนะมึงเนี่ยไอ้พี่รันมันคงว่างจริงๆ ในความคิดของพัดโบก เพราะพี่มันฉอดไปทุกคอมเมนท์ของคนรู้จักเลย
เช้านี้แสนมาหาพัดโบกถึงบ้านในช่วงสายๆ ตามที่ตกลงกันไว้ ตกลงเรื่องโซนที่จะไลฟ์กันเสร็จสรรพก็ไปช่วยกันเตรียมอุปกรณ์ทั้งกล้องทั้งคอมแสงไฟต่างๆ
“มึงลองไปนั่งดูดิ๊ กูจะดูแสงว่าได้มั้ย” จัดวางมุมถ่ายเสร็จก็บอกให้เจ้าของบ้านไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่มีเพียงเมาส์และคีย์บอร์ดไร้สายวางอยู่เท่านั้น
“โอเคปะ”
“เออ โอเคละ ไป ไปกินข้าวกันกูหิวแล้ว” ว่าแล้วก็เดินนำเจ้าของบ้านเข้าไปในครัวก่อนเลยจนเจ้าของบ้านอย่างพัดโบกต้องมองตามว่านี่บ้านเขาหรือบ้านมันกันแน่ ไม่พอยังจัดอาหารต่างๆ ที่เจ้าของบ้านสั่งมาใส่จานพร้อมตักข้าวให้เรียบร้อย จนพัดโบกได้แต่มองตามแล้วมานั่งกินมื้อเที่ยงกับเพื่อนแสนอย่างงงๆ
หลังเสร็จสิ้นมื้อเที่ยงก็มานั่งย่อยรอเวลาไลฟ์จริง ระหว่างนั้นพัดโบกก็ไปแต่งตัวให้มันดูดีกว่าเสื้อยืดคอย้วยๆ กางเกงยางยืดขาสั้นที่ใส่อยู่บ้านหน่อย คนดูจะได้ไม่ตกใจ
“โอ้โหหหหหหหหห มึงแต่งตัวได้เวอร์มากเพื่อน” แสนที่นั่งเล่นมือถือฆ่าเวลาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนตัวเองแต่งตัวเต็มยศเหมือนจะออกไปทำงานจริงๆ
“ก็แต่งปกติ” คนโดนทักก้มมองสำรวจตัวเองเวอร์ตรงไหนก็ปกตินี่ ยักไหล่ให้เพื่อนทีหนึ่งก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ กัน
“ปกติมากกกกกกกก” อยากจะลากเสียงให้ยาวกว่านี้แต่กลัวหมดลมซะก่อน เอาไปแค่นี้พอ “มึงแต่งตัวยังกะจะออกไปทำงานตามปกติอะ” ก็เนี่ยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าแบบเข้ารูปเข้าทรง กางเกงสแล็กแบบขากระบอกเล็กที่ไม่รัดจนเกินไป ชายเสื้อเหน็บในกางเกงคาดเข็มขัดหนังหัวเงินแวววับเหมือนขัดเงามาอย่างดี ข้อมือมีนาฬิกาสายหนังเรือนเก่งที่ใส่ประจำ ทรงผมก็จัดแต่งมาอย่างดีแม้ช่วงนี้ผมมันจะยาวไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร
แสนมองพิจารณาเพื่อนตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัวขึ้นๆ ลงๆ อยู่หลายรอบ แค่จะไลฟ์สดอยู่บ้านมันต้องเต็มยศขนาดนี้เลยเหรอวะ ขนาดบัตรไกด์มันยังเอามาห้อยอะคิดดู!! ขาดแต่ใส่ถุงเท้ารองเท้าอะซึ่งตัวเขาคิดว่าเพื่อนคงไม่จัดเต็มถึงขนาดนั้น เดินอยู่ในบ้านใส่แค่สลิปเปอร์ก็ได้ แต่เขาก็คิดผิด!! ตอนนี้พัดโบกเดินไปที่ตู้รองเท้าหยิบกุชชี่สนีกเกอร์ลายงูคู่เก่งของตัวเองออกมา
“ปกติจริงๆ เหรอวะมึง” มองเพื่อนที่ถือรองเท้ามานั่งอยู่ข้างๆ ดึงถุงเท้าข้อสั้นออกจากกระเป๋ากางเกงมาสวมก่อนจะสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าคู่เก่งที่หยิบออกมา โดยไม่ได้สนใจสายตามที่มองขึ้นๆ ลงๆ ของเพื่อนแม้แต่น้อย
“เสร็จละ" ขยับเท้าให้เข้าที่สองสามทีก็ลุกขึ้นยืน “จ้องไรของมึงวะ" เห็นเพื่อนจ้องมองมาตาไม่กะพริบก็ถามกลับ
“จ้องคนปกติอย่างมึงอะ แต่งเต็มยศเชียวนะคุณพัดโบก" ใจจริงอยากจะบอกไปแบบนี้ แต่สิ่งที่พูดคือ “หล่อมากเพื่อนกู" พลางมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าแบรนด์เนมคู่เก่งนั่น
“ของมันแน่อยู่แล้ว" ทางนี้ก็ไม่มีถ่อมตัวแม้แต่น้อย ยิ้มกว้างรับคำชมของเพื่อนที่แม้จะเป็นความจริงแต่ก็แฝงความประชดไว้หน่อยๆ ที่เก็บเอาไว้ในใจ “มาๆ มาถ่ายรูปให้กูหน่อย จะเอาลงเฟซ" แล้วก็ยื่นมือถือที่เปิดกล้องไว้ตอนไหนไม่รู้ส่งให้เพื่อน แล้วคนอย่างนายแสนจะทำอะไรได้นอกจากรับมาแล้วเตรียมเป็นตากล้องให้คุณไกด์พัดโบกเขา
“มึงไปยืนหน้าเซ็ทไป รูปจะได้ไม่ดรอป" ชี้นิ้วไปตรงจุดที่เซ็ทกล้อง เซ็ทไฟและอุปกรณ์อื่นๆ เอาไว้ให้พัดโบกเดินไปยืนตรงนั้น
“ตรงนี้เหรอ" ถามกลับขณะที่แสนกำลังเปิดไฟเพิ่มแสงให้ฉากที่จัดไว้
“เออๆ ยืนหน้าโต๊ะนั่นเลย จัดท่าตามสบายมึงเลยเว่ยเดี๋ยวกูกดถ่ายเอง"
“โอเค" เข้าใจตรงกันแล้วทั้งตากล้องทั้งนายแบบ (?) ก็ได้กันมาหลายท่า อ่า…หมายถึงท่าทางในการถ่ายรูปนะอย่าเข้าใจผิด เจ้าของโต๊ะที่พัดโบกยืนพิงอยู่นี่ยิ่งเฮี้ยนอยู่ด้วยต่อให้เป็นเพื่อนสนิทแฟนถ้าคิดไม่ซื่อล่ะก็ไม่ตายดีแน่ เรื่องพูดพี่แกไม่ถนัดแต่ถ้าเป็นตีนและหมัดพี่แกไว
ถ่ายรูปกันจนเจ้าของบ้านพอใจแล้วได้รูปมาพอสมควรแสนจึงยืนมือถือคืนให้เพื่อนเอาไปเช็กรูป แต่งรูปตามใจตัวเอง
“มึงว่ารูปนี้กับรูปนี้รูปไหนดีกว่าวะ" เลือกๆ รูปไปก็เหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอารูปไหนลงเฟซบุ๊กจึงหันจอมาถามความเห็นเพื่อน
“มึงจะเลือกทำไมลงแม่งให้หมดนั่นแหละ" คำตอบเหมือนไม่ใส่ใจนะแต่แสนมีเหตุผล เพราะพัดโบกถามแบบนี้ทีไรมันจะกวนตีนด้วยการเลือกอีกรูปที่เขาไม่เลือกทุกที ไม่รู้จะถามความเห็นเพื่อนไปทำไม มันน่าโบกเหมือนชื่อมันมั้ยล่ะ
“อะ งั้นก็เอารูปนี้" ตัดสินใจได้ก็อัปเดตลงบนเฟซบุ๊กทันที พร้อมแคปชั่น
Phatboke Anil
ไกด์พร้อมแล้ว ลูกทัวร์พร้อมรึยัง บ่ายสามล้อหมุนนะคร้าบ
*แนบรูปชูสองนิ้วยิ้มสู้กล้อง*“ไอ้โบกมึงแม่งกวนตีนว่ะ" แสนเห็นเพื่อนอัปรูปลงเฟซบุ๊กแล้วจึงเข้าไปดูบ้าง
“อะไรของมึง" ถามกลับหน้าตายพร้อมเลิกคิ้วน้อยๆ อย่างน่าหมั่นไส้
“ก็รูปที่มึงลงแม่งไม่ใช่รูปที่ให้กูช่วยเลือกสักรูปไง มึงจะถามความเห็นกูเพื่อ!?” นั่นแหละที่เขาบอกว่าไอ้นี่มันน่าโบกสมชื่อมันเลย เพราะรูปที่พัดโบกให้แสนช่วยออกความเห็นทั้งสองรูปนั้นไม่มีรูปไหนได้มีโอกาสลงไปอยู่ในหน้าเฟซบุ๊กของคุณพัดโบกเขาเลยสักรูป
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะมีความสุขของเจ้าของบ้าน เอาที่คุณพัดโบกสบายใจเลยครับ
“ไปๆ เข้าที่เลยมึง เดี๋ยวกูเซ็ทกล้องเซ็ทไฟรอเวลา” ส่ายหัวระอากับเพื่อตัวเองแล้วก็ต้อนคุณไกด์เข้าที่เข้าทาง
หันมองไปก็ให้นึกปวดหัวพอไปนั่งที่โต๊ะแบบนั้นก็เห็นแค่ครึ่งตัว แล้วที่ลงทุนแต่งตัวเต็มยศตั้งแต่หัวจรดเท้ามานี่เพื่ออะไร อ่อ...เพื่อถ่ายรูปอัปลงเฟซบุ๊ก แค่นั้น?
ได้แต่คิดในใจไม่ได้ถามออกไป เพราะคำตอบคงมาในรูปแบบการกวนตีนแน่นอน
“เดี๋ยวกูขึ้นจอสตรีมมิ่งนับถอยหลังเลยนะ” แสนบอกเพื่อนที่นั่งไถหน้าจอไอแพดอยู่ที่โต๊ะ แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าตอบกลับมา เขาจึงจัดแจงทำทุกอย่างตามที่เตรียมไว้ บอกแล้วว่างานนี้โปรดักชั่นดีมากกราฟิกจัดเต็มแน่นอน
ช่วงที่แสนขึ้นสตรีมมิ่งเป็นเวลานับถอยหลังการไลฟ์ก็มีคอมเมนท์ต่างๆ เข้ามามากมาย มาเพื่อบอกว่ารอไกด์พัดโบกพาเที่ยวอยู่นะขึ้นมาเรื่อยๆ ทุกคนดูตื่นเต้นมากแสนเห็นคอมเมนท์ที่ไหลขึ้นมาเรื่อยๆ ก็ได้แต่คิดว่าเพื่อนเขานี่แฟนคลับเยอะใช่เล่นนะ
“มึงพร้อมนะ” แสนเอ่ยถามเมื่อดูแล้วว่าใกล้ถึงเวลานัดหมาย
“พร้อมๆ” ตอบพร้อมทำท่าโอเคตอบกลับมา
“เคๆ งั้นกูนับถอยหลังแล้วเดินกล้องเลยนะ มึงจะทักทายแฟนคลับมึงตอนไหนก็แล้วแต่มึงเลย”
“...” พยักหน้ารับพร้อมยืดหลังนั่งตัวตรงรอจังหวะจากเพื่อน
“เอาล่ะนะ 5...4...3..2..1 Let’ s go!”
หลังจากนั้นหน้าจอเฟซบุ๊กไลฟ์เปลี่ยนจากกราฟิกสกรีนนับถอยหลังเป็นหน้าแป้นแล้นของเจ้าของแอคเคาท์ Phatboke Anil
“สวัสดีคร้าบบบบบบทุกคน เป็นไงกันบ้างครับสบายดีกันมั้ย” เอ่ยทักทายออกไปก่อนในขณะที่ยอดผู้ชมก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
Comment : สวัสดีค่าพี่พัดโบก
Comment : คิดถึงพี่พัดโบกจัง
Comment : คุณไกด์หล่อมากกกกกก....
....
ตามมาด้วยคอมเมนท์อีกรัวๆ
“อ่า....คอมเมนท์ขึ้นรัวๆ เลย อ่านไม่ทัน ฮ่าๆ ๆ ๆ” แค่เปิดไลฟ์มาก็มีคอมเมนท์ไหลขึ้นมามากมายจนตาลายไปหมด
“ก่อนอื่นเลยต้องขอสวัสดีทุกๆ คนอย่างเป็นทางการก่อนนะครับ สวัสดีคร้าบบบบบ” กล่าวทักทายทุกๆ คนพร้อมกับยกมือไหว้อย่างสวยงาม
ระหว่างที่พูดก็มีคอมเมนท์ไหลมาเรื่อยๆ
“รู้มั้ยครับว่าวันนี้เรามาทำอะไรกัน”
Comment : ไปเที่ยวกับพี่พัดโบกค่าาา
Comment : ทำอะไรไม่รู้เห็นเพื่อนแชร์เลยตามมาดู
Comment : ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ค่ะ แค่ได้นั่งมองหน้าน้องพัดโบกก็ฟินแล้ว
.
.
.
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ไม่ทำอะไรคงไม่ได้หรอกครับ วันนี้ตามที่เคยบอกไปผมจะพาทุกคนไปเที่ยวกันครับ!!”
“…”
“สงสัยกันใช่มั้ยล่ะครับว่าเที่ยวยังไงในช่วงนิวนอมอลแบบนี้”
“…”
“อะ ก่อนจะถึงว่าเที่ยวยังไง มาทายกันเล่นๆ ดีกว่าว่าผมจะพาทุกคนไปเที่ยวที่ไหน”
Comment : ญี่ปุ่น
Comment : เกาหลี
Comment : เกาะเสม็ด
Comment : ภูเก็ต!
อรัญประเทศ เขตชายแดน : จะพาไปเที่ยวบ้านแฟนมึงเหรอไอ้โบก
Comment : บ้านแฟนไกด์พัดโบกอยู่ไหนค้าาา
Comment : คุณไกด์มีแฟนแล้วเหรอครับว่าจะจีบซะหน่อย“คุณอรัญทำไมใช้คำพูดไม่สุภาพเลยครับ ลูกทัวร์ผมอยู่กันเยอะนะ” เห็นคอมเมนท์ไอ้พี่รันขึ้นมาก็อดจะตอบกลับไปไม่ได้ แล้วยังจะมาจุดประเด็นเรื่องบ้านแฟนอะไรตอนนี้เนี่ย! ไม่ได้จะพาไปเที่ยวบ้านพี่เข็มสักหน่อยโว้ยยยยย ไม่ต้องมารู้จักบ้านแฟนเค้าหรอกที่นั่นพัดโบกมีสิทธิ์ไปเที่ยวได้คนเดียว จัมวั้ยยยย
“หวงเหรอวะ หึๆ” มีเสียงแทรกเข้ามาจากหลังกล้อง นั่นก็คือแสนรักทีมงานโปรดักชั่นจำเป็นนั่นเอง
“เออ!!” ยอมรับความจริงไปให้จบๆ จะได้ไม่ต้องมาแถให้สีข้างถลอก หรือเถียงกันให้เหนื่อยเปล่าๆ
Comment : เอ๊ะๆ เสียงใครอะ
Comment : เสียงใคร?
Comment : ใคร!.
.
เสียงของแสนที่ดังลอดเข้าไปสร้างความสงสัยให้ผู้ชมอย่างมากและคอมเมนท์ถามหาตัวตนเจ้าของเสียงก็ไหลมาเรื่อยๆ
“อะๆ ก่อนที่จะออกทะเลกันไปไกลกว่านี้เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ ผมขอแนะนำให้รู้จักทีมงานของผมที่ช่วยจัดสถานที่ แสง ไฟ กล้องให้ไลฟ์ในครั้งนี้ คุณแสนดีคร้าบบบบบบ” พูดจบก็ผายมือไปทางหลังกล้องจุดที่แสนยืนอยู่ “ออกมาหน้ากล้องให้ทุกคนเห็นหน่อยครับคุณแสน”
“สวัสดีคร้าบผมนายแสนดีครับผม ผู้เป็นทุกอย่างให้คุณพัดโบกแล้วยกเว้นเป็นแฟนครับ” มายืนหน้ากล้องได้แสนก็แนะนำตัวเสร็จสรรพ หลังจากพูดจบก็เรียกคอมเมนท์ที่เป็นเสียงขำขันได้อย่างล้นหลามทีเดียว
Comment : ใช่เจ้าของเสียงเมื่อกี้ปะค้า
“ใช่แล้วครับเสียงผมเอง” แสนตอบเมื่อจอแอลอีดีมีคอมเมนท์หนึ่งขึ้นมาในระดับสายตาพอดี พร้อมส่งยิ้มกว้างจนตาหยีใส่กล้องไปอีก
Comment : เพื่อนพี่พัดโบกน่ารักจังเลย
Comment : พี่แสนดีน่าร้ากกกก
Comment : ละลายไปพร้อมกับรอยยิ้มแล้วครับ
.
.
.
ต่อข้างล่าง
v
v
v
หัวข้อ: เที่ยวทิพย์กัน!! (จบแล้ว) (อ่าน 1373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก