[Re-Write]Made in the USA เรื่องเล่านี้เกิดที่ซีแอตเทิล 01/05/64
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [Re-Write]Made in the USA เรื่องเล่านี้เกิดที่ซีแอตเทิล 01/05/64  (อ่าน 1479 ครั้ง)

ออฟไลน์ Running girl~

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 52
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-2
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Running girl~

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 52
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-2
คำถามที่ 1 ใจหายไหมคะวันแรกที่ต้องไป?

@ สนามบินสุวรรณภูมิ

เวลา 02.40 AM

ผมคิดถึงพวกเขาตั้งแต่ยังไม่ทันได้จากไป

“แม่เครื่องจะออกแล้วนะ”

ผมกระซิบข้างหูคนในอ้อมกอดเสียงเบาอาจเพราะโดนกอดจนแน่นม้ามจะแตกแบบนี้ล่ะมั้งน่ะ

เหลือบมองยัยลิลี่น้องสาวคนเดียวของผมและลูกน้องคนสนิทของแม่อีกสามสี่คน

สภาพก็ไม่ต่างกันมาก น้ำตานองหน้าทุกคน

เอ่อ ไปแลกเปลี่ยนจ้า ไม่ได้ไปตาย!

ทนก่อน อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น โอ้ ดูนั่น เที่ยวบินของผมกำลังเรียกตัวเป็นครั้งที่หนึ่ง อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเราจะได้เจอกันแล้วเบบี๋!ซีแอตเทิลที่ร้ากกของโพ้มม!!ฟุดฟิดๆได้กลิ่นกาแฟคั่วในสตาร์บั๊คสาขาแรกของโลกลอยเข้ามาแตะจมูกเป็นการต้อนรับ
เออน่า ผมรู้ว่าเรายังอยู่ในเทอมินอล ผมขอมโนต่ออีกหน่อยจะเป็นไร

“แกนี่ทำแม่ร้องไห้เลยเห็นไหม บอกแล้วไงว่าสอบได้ก็ไม่ต้องไปน่ะ รั้นจะไปอยู่ได้ไอ้อเมริกาเนี่ยฮะ”

ผมกลอกตา อดไม่ได้ที่จะประชดว่า

“จะไม่ไปไหมล่ะแม่ ป่ะ กลับบ้าน โอ๊ย!”

“จะบ้าเรอะ!เกือบสี่แสนนะไอ้เด็กนี่!”

แม่ถลึงตาพลางหยิกผมอีกสักที ผมก็ได้เพียงหยักไหล่เบาๆแล้วมองหน้าแม่นิ่งๆเท่านั้น

แค่ไปเรียนเมืองนอกเพียงปีเดียวเท่านั้นแต่เล่นยกขโยงกันมาทั้งบ้านแบบนี้ หมาป่าเดียวดายแบบผมก็เขินเเย่เลยสิครับ

“สัญญาว่าจะไม่ก่อเรื่องอีกแล้ว”ผมเอ่ยเสียงเนือยอย่างรู้ทัน พ่อกับแม่แกล้งเบือนหน้าหนีแต่ผมดูออกหรอกน่าว่าอยากจะพูดอะไร

“เลิกทำตัวเด่นให้ได้ก่อน ขอร้องเลย”ลิลลี่น้องสาวตัวแสบรับบทเป็นแม่ทิพย์แล้วหนึ่ง ผมเตรียมจะเขกมะเหงกมันสักทีแต่ยัยตัวดีหลบได้อย่างรู้งาน สมแล้วที่เป็นน้องพี่

“ถึงแล้วก็ไลน์บอก”พ่อสั่งเสีย

“เฮีย...รีบกลับมาไวๆนะ”

...จะไวยังไงมันก็สิบเดือนล่ะอีหนู

“อือ..ไปแล้วนะครับทุกคน สวัสดีครับ”

“โลตัส! เดินทางปลอดภัยนะลูก”

และนี่คงเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมจะได้ยินจากครอบครัว

ผมยกมือไหว้จนทั่วถึง กระชับไนกี้ที่สะพายอยู่บนหลังจนแน่น เดินไปต่อแถวเพื่อเข้าGateยื่นตั๋วในมือให้พี่พนักงานต้อนรับก่อนจะหันมาโบกมืออาลัยครอบครัวจนพ้นประตูGateออกไป

ตาโตเบิ่งขึ้นไปกว่าเดิมเมื่อได้เห็นเครื่องบินแอร์บัสลำใหม่(และใหญ่มากด้วย)อยู่ตรงหน้า..

ผมกระชับเป้บนหลังอีกครั้งก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนจากใบหน้าเศร้าๆ เป็นหน้าเฉยๆ..และมุมปากผมก็ยกยิ้มขึ้นเรื่อยๆ

 “หึหึ...ในที่สุด”

...ในที่สุด ผมก็ได้ออกมาท่องโลกกว้าง โรงเรียนชายล้วนที่ปกครองด้วยระบอบปิตาธิปไตยและและรถไฟฟ้าที่ช้าและสั้นที่สุดในโลกเสียที!เพราะซีแอตเทิลนี่แหละ!ธรรมชาติอันแสนสงบ ฝนที่ตกตลอดปี(ถึงจะขัดใจเล็กน้อยแต่ผมคงพอรับไหว)ทะเลสวยงามและฟ้าสีครามสดใส ชีวิตใหม่ในไฮสคูลสหศึกษา อเมริกาจ๋า โลตัสมาแล้วว

“Peaceful and US-Girls!”

======================================================

Kumlungpim : กลับมาตามคำเรียกร้องแล้วจ้าา สำหรับน้องบัวและมาร์ชเมลโล่ของเขา มีการปรับปรุงเนื้อหาเพื่อความเหมาะสมและทันสมัย เหมือนพึ่งไปส่งน้องขึ้นเครื่องบินมาเมื่อวานนี้ค้าบบ

หลักๆเราจะอัพที่ RAW นะคะ ตามลิ้งนี้เลยยย https://www.readawrite.com/a/6653994f2a6c2a6aa7f62caf3c1e2966

ติดตามตามข่าวสารได้ที่ #เมดอิน และทวิตเตอร์ https://twitter.com/kumlungpim2 ค่าาาาาาาาา

ออฟไลน์ Running girl~

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 52
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-2
คำถามที่ 2 ช่วยเล่าตอนที่ไปถึงอเมริกาวันแรกหน่อย

ถ้าหากผมจะบอกว่าการสอบชิงทุนไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาในครั้งนี้

จุดประสงค์ที่แท้จริงคือต้องการหลบหนีจากปัญหาบ้าๆ และพักผ่อนอย่างยาวๆที่ต่างบ้านต่างเมือง คนที่เขาตั้งใจแต่สอบไม่ผ่านจะกระโดดถีบยอดหน้าผมหรือเปล่านะ

แน่นอนว่ากรรมการต่างทำหน้าประหลาดใจและถามผมต่อว่าทำไมถึงคิดว่าจะได้ไปพักผ่อน?

ผมจำไม่ได้หมดว่าอธิบายอะไรไปจนสุดท้ายกรรมการถึงได้ทำหน้า“กูจัดให้”แล้วพูดว่า

อืม แล้วเธอจะได้รู้ว่าการไปพักผ่อนที่อเมริกาน่ะมันจะเป็นยังไง

ผมเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง ทุกคนลงความเห็นว่าเขาแก้เผ็ดที่ผมจงใจกวนประสาท

มันจะมีจริงๆน่ะเหรอ คนที่หมั้นไส้จนส่งเราข้ามโลกมาขนาดนี้

ผมมองโลกในแง่ดีเสมอล่ะ

ผมมาถึงสนามบินซีแทคในเวลาบ่ายสามโมงเย็นของที่นี้ด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัวและขยาดการนั่งเครื่องนานๆไปจนวันตาย
กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ผมผ่านอะไรมามาก! บรรยายอย่างกับเป็นไลฟ์โค้ช ทั้งที่นั่งเครื่องบินมาสามต่อเท่านั้น ใช่ไงสามต่อ! โลกนี้บ้าไปแล้ว!ผมต้องถอดเข็มขัด ถอดรองเท้า โยนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคทุกชนิดออกจากตัวสามครั้งด้วยกัน จนนึกโทษตัวเองในใจว่ากูจะใส่กางเกงหลวมเพื่อใส่เข็มขัดที่ต้องถอดไปทำไม!? แถมยังต้องตอบคำถามต.ม.หน้าโหดซ้ำๆว่า ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจาก
ประเทศไทยกำลังจะไปแลกเปลี่ยนที่ซีแอตเทิล รัฐวอชิงตัน ประเทศสหรัฐอเมริกา ราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ ผมใกล้สติแตกเต็มทน

หากคิดว่าการถอดเข้าถอดออก(ขอร้องอย่าอ่านผิด)เป็นเรื่องใหญ่โปรดจงรู้ไว้ว่ายังมีใหญ่กว่านั้นอีกนั่นก็คือ ผมจำหน้าโฮสตัวเองไม่ได้! เพราะ..

ผมเป็นคนที่ได้โฮสแฟมิลี่ช้าที่สุดในสามรุ่น!

ก่อนมาถึงอเมริกาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น..และช่วงนั้นผมก็ง่วนอยู่กับการขอวีซ่าเข้าค่ายตรวจร่างกายและบลาๆอีกเยอะแยะ คนปกติเขาก็จำหน้าโฮสตัวเองไม่ได้กันทั้งนั้นแหละ เนอะ แหะๆ

“แรดแชนน..แรดแชนน”

“Hey!แรดแชนน!”

เอ่อ ห๊ะ...อะไรนะ

จู่ๆก็มีชายหญิงวัยทำงานคู่หนึ่งเดินเข้ามาจับเนื้อตัวผมด้วยท่าทางดีใจเหลือแสน

เดี๋ยว...ผมงง

“Lotus? Right?”

ผู้หญิงผิวขาวผมบลอนด์ประบ่าเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความตื่นเต้น

ผมอ้าปากค้างและก็เริ่มปรับสมองให้เข้าใจอะไรได้ง่ายมากขึ้นแล้ว

อา....หรือว่าพวกเขาจะเป็น

“ครับ คุณคือ..โฮสมัม?”

“โอ้!!! ใช่แล้วๆๆ ฉันคือโฮสมัมพวกเราคือโฮสแฟมิลลี่ของเธอจ้ะ วู้..ในที่สุดเราก็หากันเจอ!”

โฮสมัมของผม(ที่ยังไม่รู้เลยว่าชื่ออะไร)เข้ามากอดผมด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจพร้อมๆกับโฮสแด๊ด(คนนี้เป็นสจ๊วต!แต่..เขาไม่ได้ชื่อสจ๊วตใช่ไหม)เข้ามาตบหลังผมดังอั๊กๆเป็นการแสดงความรักกันแบบลูกผู้ชาย

ผมลอบมองหน้าทั้งคู่ คุณแม่ยังสาวของผมแม้จะมีทรวดทรงอวบอั๋นนิดหน่อยแต่เธอก็ยังดูสวยและอ่อนวัยส่วนโฮสแด๊ดมีผมสีดาร์คบลอนด์ เขาดูหนุ่ม หล่อ แถมยังหุ่นดีอีกด้วย

บางทีอาจจะเพิ่งแต่งงานใหม่และยังไม่มีลูกเลยด้วยซ้ำ นี่ผมกำลังจะกลายเป็นลูกคนเดียวหรือนี่ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

“ฉันชอบเสื้อเธอนะ”คุณผู้ชายพูด

“ผม ผมก็ชอบคุณครับ”ผมเลิ่กลั่ก เมื่อเขาชักสีหน้าแปลกไป ก็ผมไม่เข้าใจนี่เขาจะมาชอบเสื้อผมทำไมกัน มันก็แค่เสื้อแขนยาวหมีน้อยราล์ฟ ลอเรนเองนะ

“เอ่อ..งั้นผม..แนะนำตัวก่อนล่ะกันนะฮะ”ผมผละออกจากทั้งสองอย่างเนียนๆ มายืนตัวตรงอีกรอบ

“สวัสดีครับ”

ทั้งสองทำหน้างงเล็กน้อย...เพราะผมทักทายเป็นภาษาไทยในครั้งแรก

ผมยกมือไหว้ตามฉบับไทยแท้ ยิ้ม..ก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษบ้าง

“สวัสดีครับ คุณเรียกผมว่าโลตัสได้นะ มาจากประเทศไทย อายุสิบหกปี ..ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

ผมแนะนำตัวด้วยภาษาทางการและยิ้มงามๆให้หนึ่งที

โชคดีมากมายที่ได้ปรึกษาพี่แอร์ฯคนไทยบนเครื่องบินขามาจากสุวรรณภูมิว่าต้องแนะนำตัวยังไงเวลาเจอหน้าโฮส ไม่งั้นผมคงแย่..เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้อยากมาขนาดนั้นหรอก

“สวัสดีจ้ะ พวกเราคือโฮสแฟมมิลี่ของเธอ ฉันคือโฮสมัมวินนี่ ฮัตสันจ้ะ นี่พอล โฮสแด๊ดของเธอ เราเพิ่งเคยรับเด็กต่างชาติมาอยู่ที่บ้านครั้งแรกพวกเรายินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่ได้เธอมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนะ”

วินนี่พูดช้าๆชัดๆและยื่นมือมาเช็คแฮนด์ด้วยรอยยิ้มละไม ผมยิ้มตอบแล้วจับมือวินนี่ไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“เป็นไงบ้าง เดินทางมาเหนื่อยไหม”วงแขนล่ำตวัดโอบคอผม จนร้าวไปทั้งไหล่

ผมเริ่มชักสีหน้านิดหน่อย แต่เมื่อพอลถามว่าผมเป็นอะไรไหม

ด้วยความเกรงใจ ผมก็เลยตอบไปว่าi’m ok…
.
.
.

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนสองทุ่มแล้วพบว่าตัวเองนอนหลับไปถึงหนึ่งวันครึ่ง!

แม้จะหลับๆตื่นๆทั้งคืนแต่กลับรู้สึกสบายขึ้นเป็นกอง แม้ตอนนี้จะยังมีอาการเจ็ทแล็คปวดน่องขาอยู่บ้างก็ตาม
ผมรีบเปิดโน้ตบุ๊คที่หิ้วมาจากไทย เปิดรับสัญญาณไวไฟ เข้ารหัสที่วินนี่จดไว้ให้และรอโหลดหน้าแอพลิเคชั่นแชทยอดฮิต มีข้อความรอผมตอบกลับอยู่สามถึงสี่ข้อความรวมถึงของพายุด้วย

พายุเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม แต่พึ่งจะมาสนิทกันจริงๆก็เมื่อขึ้นมัธยมมานี่เอง และมันนี่แหละที่เป็นคนชักชวนผมมาสอบ
ทุนแลกเปลี่ยน กะว่าถึงจะสอบติดก็คงไม่ไป อยู่ไทยผมก็สบายดีอยู่แล้ว แต่พอมีเรื่องเกิดขึ้นผมก็ต้องตัดสินใจมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่พายุมันบินมาอเมริกาก่อนหน้าผมตั้งแต่กลางเดือนสิงหาแล้วล่ะ เพราะโรงเรียนที่แคนตั้นของมันเปิดเทอมก่อน มันรู้เวลาบินผมดีอย่างกับแฟนคลับ เพราะแบบนั้นถึงได้ส่งข้อความมาถามไถ่

เล่าเรื่องราวตัวเองไปได้สักพักท้องผมก็เริ่มร้องดังโครกครากประท้วงอย่างจริงจัง โอ้ เวรกรรม

‘…แล้วมึงละเป็นไง’

ผมจบประโยคเสร็จก็รีบปิดคอมอย่างรวดเร็วและกระชากประตูออกไป บ้านหลังนี้ใหญ่โตมากกกว่าบ้านผมที่ไทยเกือบสักยี่สิบเท่าได้ แถมภายนอกเป็นอาณาเขตกว้างขวางและตั้งอยู่บนเนินคือต้องขึ้นบันไดมาสักสิบขั้นจะถึงหน้าบ้าน ถนนข้างนอกก็ชันมากขนาดที่ว่ากลิ้งลงง่ายกว่าเดิน ดังนั้นผมเลยคาดเดาเอาเองว่าบางทีซีแอตเทิลอาจจะมีสภาพภูมิประเทศแบบภูเขา

บ้านของผมเป็นสไตล์วินเทจสีฟ้าอ่อนมีสองชั้น ภายนอกเป็นไม้แต่ภายในเป็นปูนเช่นเดียวกับบ้านหลังอื่นๆในย่านชานเมืองแห่งนี้ ผมเดาเอาเองว่าที่นี่คงมีไม้เยอะมากถึงขนาดว่าตัดมาทำบ้านก็ไม่รบกวนสิ่งแวดล้อม และสร้างภาพลักษณ์ของเมืองสีเขียวด้วย
ข้างในมีสี่ห้องนอน สองจุดห้าห้องน้ำ(คือข้างล่างมีแต่ชักโครกไม่มีอ่างอาบน้ำเขาจึงเรียกเป็นจุดห้า) ชั้นสองมีสามห้องคือห้องผม ห้องวินนี่กับพอลและห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องว่างอีกหนึ่งห้องซึ่งมีประตูห้องน้ำเชื่อมกัน

และห้องสุดท้ายคือห้องใต้หลังคา วินนี่บอกว่ามันสมควรจะเรียกว่าเป็นห้องรับชาร์ลีมากกว่า(หลานวัยสี่ขวบของพอล ลูกชายพี่สาวของเขา)เพราะพ่อแม่ของชาร์ลีที่อยู่จอร์เจียมีบริษัททัวร์อีกสาขาอยู่ที่แคนาดาจะมาฝากลูกชายไว้กับพอลที่ซีแอตเทิลก่อนจะนั่งเรือข้ามชายแดนไปแวนคูเวอร์เพื่อไปติดต่อธุรกิจของพวกเขา

ชั้นหนึ่งมีห้องรับแขกขนาดใหญ่ซึ่งมีโซฟาสีฟ้าอ่อนตัวหนาสามตัวล้อมเตาผิงไฟอิเล็กทรอนิกส์ มีชั้นวางทีวียี่ห้อซัมซุงขนาดสัก..ห้าสิบกว่านิ้วได้ ผมเดา จากนั้นก็มีมุมโต๊ะกินข้าว ห้องรับแขกเล็ก ลึกเข้าไปก็ห้องครัว ที่ๆผมหลงอยู่พอดี
ผมคลำไปจนเจอกับผนังเคาน์เตอร์ปูนสลักลายไฮโซ คลำต่อไปอีกนิดจนสัมผัสกับแผ่นโลหะหนาๆเย็นๆ อ่ะๆ นี่ไงตู้เย็น
ผมรีบเปิดแผ่นเหล็กหนาทั้งสองบานนั้น ก่อนจะพบว่าแม่งไม่มีอะไรที่กินได้ทันทีเลย

ท้องของผมเริ่มงอแง ผมใช้สายตากวาดส่ายค้นทุกซอกมุมอย่างไม่ยอมหมดหวัง

โอ๊ะ แต่ชั้นนั้นมันมีจานใส่พายนี่นาผมหยิบออกมาดู อะโหเหลือชิ้นเดียวเนี่ยนะ แต่เอาเถอะนะ ชิ้นมันใหญ่อยู่วะ น่าจะพอรองท้องได้

ผมหยิบพายชิ้นนั้นขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม เสียงกุกกักหน้าบ้านทำให้ผมชะงักเล็กหน่อย เสียงปลดล็อคกุญแจดังมาจาก
ประตูบานใหญ่ เสียงปิดประตูปัง!ดังขึ้นตามมา

เฮ้ย โจรเปล่าวะ!

ผมรีบคลานไปหลบแถวเคาน์เตอร์ล้างจาน รอดูสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้เสียงฝนและลมที่ครื้นครั่นดังสนั่นไม่หยุดหย่อนบนหลังคานั้นถูกผมจินตนาการให้มันกลายเป็นเสียงประกอบฉากของหนังฆาตกรรมโรคจิตและบรรเลงขึ้นเมื่อตัวประกอบสักคนกำลังจะถูกฆาตกรของเรื่องตามล่าและฆ่าให้ตาย เอ๊ะ แล้วจะมาคิดเรื่องแบบนี้ตอนนี้ทำไมฟ่ะ!

แสงไฟจากริมทางที่ลอดผ่านผ้าม่านเผยให้เห็นผู้ชายวัยรุ่นอายุอานามน่าจะคราวๆเดียวกับผม ซักสิบเจ็ดถึงสิบแปดย่างสามขุมเข้ามาในบ้าน ตรงมาที่ตู้เย็น หยิบโค้กขึ้นมากระดกดื่มอึกๆแล้วเดินออกไป

ชาร์ลีหรอ? เห้ยยย ไม่ม้างง เด็กสี่ขวบที่ไหนจะตัวสูงได้ขนาดนั้นวะ! ไม่ใช่ชาร์ลีหรอก

มันต้องเป็นโจร!..โจรแน่นอน!

ผมเฝ้ามองการกระทำของไอ้โจรหัวทองอย่างไม่วางตา

พอเดินมาหยิบโค้กไปแล้ว มันก็เดินไปนั่งที่โซฟา เปิดยูทูปแล้วเร่งเสียงจนดังลั่นบ้าน

ตึก..ตึก..ตึก..

ผมหันไปมองทางบันไดต้นเหตุเสียง เอ้ย นั่นพอลนี่..ทำไมกอดกับโจร โยกกันตัวโยนแบบนั้นล่ะวะ! (หมายถึงโอบแล้วจับโยกไปมาน่ะนะ)

เย้ย! อย่าได้เอ่ยออกมาเชียวนะว่าเป็นชู้กับโฮสแด๊ดผมน่ะ!?

ก่อนที่สมองมึนๆของผมจะฟุ้งซ่านไปกันใหญ่ ผมเลยตัดสินใจโผล่“Hey!”ออกไป ทำเอาพอลสะดุ้งโหยงกระโดดหลบแทบ
ไม่ทัน(หลบอะไร?)

“Hey.. Why are you here?”

พอลถามผมด้วยท่าทางประหลาดใจ

ผมยิ้มแห้งออกไปแล้วบอกว่า“I’m hungry”

พอลหัวเราะผมเบาๆประมาณว่าเอ็นดู เหมือนโมเม้นต์นี่จะมีเพียงพอลกับผม ถ้าไม่เพียงแต่มีเสียงห้าวๆแทรกขึ้นมาว่า...

“This Pie..”

เขาชี้มาที่ผมแต่ใบหน้าหันไปทางพอล..อ๋อ...เขาคงหมายถึงว่าผมชื่อพายสินะ...โลตัสกับพายมันออกเสียงคล้ายกันตรงไหนวะ
โอ๊ะ แต่ไม่เป็นไร บอกใหม่ก็ได้

“No.. no My name is Ratchanon you can call me Lotus , Nice to meet  you”(เปล่าๆ ฉันชื่อรัชชานนท์ เรียกว่าโลตัสก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ)ผมยิ้มบางๆ ยื่นมือไปหวังเช็คแฮนด์

แต่แทนที่ไอ้หน้าหล่อตาฟ้าหัวบลอนด์มันจะเช็คแฮนด์ผมกลับ แต่มันกลับทำตรงข้าม... ด้วยการจ้องหน้าผมด้วยแววตาดุดัน ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มกลับมา มันปัดมือขวาผมทิ้งให้พ้นทางก่อนจะกระชากแขนซ้ายผมที่ถือพายแอปเปิ้ลไว้เข้าหาตัวมัน

“THIS PIE , IT’S MINE”(พายนี่ของฉัน!)

ผมได้ยินเสียงลอดไรฟันดังชัดออกมาแบบนั้นเขาทำท่าจะแย่งพายนั้นไป แต่ด้วยสัญชาติญาณแห่งความหิวผมจึงยังยื้อพายเอาไว้ทั้งที่ตาเรายังจ้องกันไม่ว่างเลยด้วยซ้ำ

แต่เหมือนพอลจะรู้ทันมัน รีบเดินเข้ามาผลักอกมันออกไปจากผมแล้วกระซิบอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ทัน

แต่ผมก็ได้ยินเสียงมันโวยวายนิดหน่อยว่า

“นั่นพายของผมนะ!”

มันโวยวายยกใหญ่แต่หันมองมาทางผมที่ยืนถือของกลางอยู่ ผมขมวดคิ้วมองมันกลับอย่างไม่เข้าใจ

ไรวะ! แค่พายชิ้นเดียวมึงหวงนักหรือไง

พอลดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจมันนัก โฮสพ่อยังหนุ่มหันกลับมามองผม ยิ้มแห้งๆแล้วเริ่มอธิบาย

“เฮ้..โลตัส..นี่ลูกชายฉันเอง อเล็กซิส พี่ชายของเธอ แล้วนี่ก็ โลตัส นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย น้องชายของลูก”พอลแนะนำเราทั้งคู่ให้รู้จักกัน

ผมเอียงคอสี่สิบห้าองศาด้วยความเซอร์ไพรส์นิดๆ

ก็เมื้อกี้ก่อนจะลงมาผมอุตส่าห์ไปนั่งรื้อเมลขยะ เปิดอ่านเมลเพียงฉบับเดียวที่เราเคยคุยกันมาเลยนะ ในนั้นไม่เห็นจะบอกเลยว่าเขามีลูกเห็นบอกว่ามีแต่หมาและ..พอลอายุแค่สามสิบสี่ วินนี่อายุแค่สามสิบสาม จะมีลูกโตขนาดนี้ได้ไง

“Surprise!!”

เสียงพลุงานวันเกิดอันเล็กๆ ดังขึ้นปุ้งปั้งๆพร้อมๆกับไฟทั้งบ้านที่สว่างวาบขึ้น และวินนี่ที่เดินลงมาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ในมือมีเค้กขนาดสองปอนด์ยื่นมาให้ผมถือ บนหน้าของมันเป็นลายธงชาติอเมริกา มีข้อความเขียนไว้ว่า Welcome to USAและมีดอกบัว(ผม
คิดว่านะ..)บานสีชมพูวาดไว้ตรงมุมล่างขวาของข้อความ...โอโห..

“อ้าว อเล็กซิส กลับมาทันเวลาพอดีเลย”

วินนี่ฝากเค้กไว้กับพอลแล้วเดินตรงเข้าไปกอดไอ้..อ..อา..เล็ก..ซิสแล้วหันมาบอกผมว่า“โอ้ นี่ลูกชายฉันเองจ้ะ”

“อะไรนะครับ”ผมถาม

“พอดีเราไม่มีรูปอเล็กซิสในคอมเลย ก็เลยไม่ได้ใส่ประวัติเขาไปด้วย ขอโทษจริงๆจ้ะโลตัสที่ในอีเมลไม่ได้เขียนไว้”

ไม่มีรูปของลูก?ก็เลยเลือกที่จะไม่เขียนว่ามีลูก โห..เป็นการแก้ไขปัญหาที่ยอดมากเลยครับ(ประชดจ้ะ)

“เอ่อ เมื่อกี้คุณบอกเขาเป็นพี่ชายผมหรอครับ?”

“ใช่จ้ะ ปีนี้เขาอายุสิบแปดแล้วล่ะ”

..เป็นพี่กูอีกตังหาก!

ผมพยักหน้าอ้าปากค้างคือ.. ผมกำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่น่ะ สุดความสามารถเลยนะ

“ดูเธอตกใจมากเลยนะ ใช่ไหม”พอลถามน้ำเสียงเขาด้วยน้ำเสียงเจือขำ

“ก็ตกใจครับ”ผมยอมรับเสียงอ่อย “คือ..ตอนแรก ผมนึกว่าเขาเป็นโจร..”

“อะไรนะ โจร!?”คนถูกกล่าวหาโพล่งออกมาเสียงดัง

“ผมขอโทษที่ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นลูกชายของพวกคุณ เพราะ..พวกคุณ..ดู..แบบว่า..ไม่เหมือนจะเป็นพ่อแม่คนอายุสิบแปดเลย..ครับ”ผมบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการหยาบคายหรือเปล่า

“อ๋อ แสดงว่าเราควรจะแก่กว่านี้ใช่ไหม”พอลถามน้ำเสียงเปนขำ

“ใช่ครับ”ผมตอบหน้าซื่อ

พวกเขาดูอึ้งไปนิดนึงเมื่อเจอผมพูดตรงๆใส่ เอ้า มันไม่จริงหรือไง พ่อแม่ผมสี่สิบเจ็ดแล้วนะ แต่พวกเขายังอายุแค่สามสิบต้นๆหน้าก็เด็กมากแถมยังหุ่นดีอีกตั้งหาก พอลมีกล้ามด้วยนะเออ


“ฮ่าๆ ก็จริงนะ ถ้าพวกเรามีเขาตอนที่พร้อมกว่านี้ แต่นี่พวกเรามีเขาตั้งแต่อายุเท่าเธอ”พอลบอกอย่างอารมณ์ขัน แต่ผมงงตาค้าง
ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด..พวกเขามีลูกตั้งแต่อายุสิบหกหรอ!

“Surprise!”

วินนี่หยิบพลุอีกอันจากกระเป๋าขึ้นมาจุดปุ้งปัง

โอ้ เซอไพรส์~~~

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0

ออฟไลน์ janamanza

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 653
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-2

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด