ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
________________________
หอคอยแห่งความว่างเปล่า
คำเตือน เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์สมมติ บุคคลในภาพไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
"เฮ้ มันสูงนา"
ขาข้างหนึ่งชะงักค้างกลางอากาศ ลำตัวที่เอนไปข้างหน้าหยุดลง เจ้าของร่างนั้นหันกลับมายังต้นเสียง
"..."
"หวัดดี นายชื่ออะไร"เจ้าของเสียงส่งยิ้มมาให้
"ต้น"ตอบกลับไปเสียงเบา
"เราชื่อบดินทร์นะ"เจ้าของชื่อบดินทร์ควักบุหรี่ออกมาจุด แต่พยายามยังไงก็จุดไม่ติด ใช่สิ นี่มันหอคอยสูง ลมแรงขนาดนี้…
"จะมาห้ามเหรอ"
"หืม... ไม่เชิง"รอยยิ้มโง่ๆ ยังถูกส่งมา เจ้าตัวเก็บบุหรี่เข้ากระเป๋าไปแล้ว
"งั้นลาก่อน" แค่ก้าวลงไป ก้าวเดียวเท่านั้น….
"หนักมากเหรอ? "
"อะไร" เป็นอีกครั้งที่เสียงนั้นรั้งตัวเอาไว้
"ปัญหาไง"
"มั้ง"
"อยากเล่ามั้ย? "
"ไม่! " เริ่มจะโมโห มันอะไรกันจะโดดก็ไม่ได้โดด ยืนนิ่งๆ แบบนี้หนาวก็หนาว ความกล้าที่สะสมไว้ก็เริ่มจะหายไป
"หนาวเหรอ เข้ามายืนข้างในก่อนไหม"มีการกวักมือเรียก กวนตีนชัดๆ
"อ๋อ นี่เป็นแผนเกลี้ยกล่อมของนายใช่มั้ย? "
"บอกแล้วว่าไม่เชิง แค่บังเอิญหน่ะ"
"บังเอิญอะไร ถ้าจะมากวนก็กลับบ้านไป"สู้ความหนาวไม่ไหว เลยต้องปีนหน้าต่างกลับเข้ามาในหอคอย
"มาแลกเปลี่ยนกันไหม ผลัดกันเล่าเรื่อง คืนนี้ยังอีกยาวนาน เดี๋ยวค่อยโดดทีหลังก็ได้"เขามองคนพูดงงๆ หมอนี่มันปกติดีอยู่ใช่ไหม
"ทำไมฉันต้องเล่าเรื่องตัวเองให้คนแปลกหน้าฟัง"
"อย่าคิดเยอะน่าา รู้ไปฉันจะเอาไปทำไรหล่ะ เดี๋ยวนายก็โดดลงไปม่องเท่งละ"โอ้โห พูดหน้าตายดีจริงๆ
"อ่า ก็ได้ ใครเล่าก่อน"
"นายสิ"
"ทำไมต้องเป็นฉัน? "
"เพราะฉันยังนึกไม่ออกไง 5555"
"กวนตีน"
"เออน่า มาๆ นั่งก่อน" เจ้าตัวเชื้อเชิญ ก่อนที่ตัวเองจะย่อตัวลงนั่งบนพื้นเหล็กเก่าๆ
เขาเหลือบมองพื้นเหล็กตรงที่ยืนอยู่ก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเกตตัวโปรดมารองก่อนนั่ง เรื่องอะไรจะยอมนั่งบนพื้นสกปรกแบบนี้กัน
เขาเงยหน้ามองหลังคาเหล็กเก่าๆ ก่อนนึกถึง 'ความว่างเปล่า' สิ่งที่ทำให้เขาเลือกมาอยู่ที่นี่
.
.
.
.
.
.
.
"ไอ้ต้นน ไปเล่นกานนน" เสียงเพื่อนๆ ตะโกนอยู่หน้าบ้าน ยามเย็นเด็กประถมจะออกมาจับกลุ่มวิ่งเล่นกัน
"เราไม่ว่างอ่ะ ต้องทำงานบ้าน"เด็กชายรูปร่างสมส่วนตามวัยเดินมาหาเพื่อนหน้าบ้าน
"ไรว้าา เออๆ ไว้เจอกันที่โรงเรียนเว้ย"กลุ่มเพื่อนๆ วิ่งไปแล้ว เขามองตามหลังด้วยความเสียดาย ก่อนจะกลับมาจัดการจานชามที่ถูกทิ้งไว้
เมื่อต้นเทอมพ่อแม่ได้ทิ้งเขาไว้ให้ญาติๆ เลี้ยง ก่อนที่ทั้งครอบครัวจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลวง พวกเขาให้เหตุผลว่า เรียนให้จบประถมต้นก่อนค่อยตามไป ชีวิตเขาช่วงนี้ต้องวนไปอยู่ตามบ้านญาติ ต้องคอยช่วยทำงานบ้าน แลกข้าวกับที่นอนและค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ
ชีวิตก็ไม่ได้แย่มากนัก เพียงแต่ไม่ค่อยได้ทำเหมือนเด็กคนอื่นเขาเท่านั้นเอง ต้นอดทนจนเรียนจบประถมต้น ก่อนจะได้ย้ายกลับไปอยู่กลับครอบครัว
ที่นี่ก็ไม่ต่างกัน เพราะเขาเป็นพี่คนโต งานบ้านต่างๆ ต้นต้องเป็นคนทำทั้งหมด และถ้าน้องๆ เป็นอะไร เขาจะเป็นคนแรกที่ถูกตี พ่อแม่ให้เหตุผลว่า เพราะเขาเป็นพี่ เขาดูแลน้องไม่ดี
แรกๆ ที่ย้ายมา เขาปรับตัวยากมาก เด็กบ้านนอกคนหนึ่งคุยกับเพื่อนๆ ในห้องไม่รู้เรื่อง กว่าจะผ่านมันไปได้ เหนื่อยเหลือเกิน การกลั่นแกล้ง พูดจาดูถูกมีมาให้เห็นบ่อยๆ
เขาไม่รู้ว่าปรกติแล้วมันเป็นแบบไหน แต่พ่อแม่ไม่เคยพูดดีกับเขาสักครั้ง ไม่ด่าก็เย็นชาใส่ ทุกครั้งที่พ่ออารมณ์เสียจากที่ไหนมา เขา คือคนที่ต้องรองรับอารมณ์นั้น
ครั้งหนึ่ง เขาเผลอทำของแตก พ่อฟาดเขาจนเป็นไข้สามวัน
เหตุการณ์มันเริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มโดนทุบตี หนักเข้าก็ไล่ออกจากบ้าน จำได้ว่าวันนั้น มีเงินติดตัวอยู่ 20 บาท กับรองเท้าขาดๆ 1 คู่ เขาเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้างใกล้บ้าน นั่งรออยู่บริเวณหนึ่ง รอจนห้างใกล้ปิด แม่เขาทำงานอยู่ที่นั่น เขาเดินตามหลังหล่อนเงียบๆ กลับเข้าบ้าน อาบน้ำ และนอน
เขาเริ่มชินชากับสิ่งที่เป็นอยู่ กลับบ้านดึกขึ้น ติดเพื่อน อยู่แต่ร้านเกมส์ แต่เขาจะไม่ลอง อะไรที่ทำให้เขาแย่กว่านี้ อย่างมากก็บุหรี่ เขาสูบมันบางครั้ง
เขาสมัครเรียนปวช.ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง และทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองเรียน เขามีความฝัน สักวันชีวิตมัวๆ ของเขามันจะสดใสขึ้น
"ต้น เก็บค่าพานไหว้ครูจ้า"
"อื้ม" เขาส่งเงินให้ ก่อนจะหันกลับมาสนใจโทรศัพท์ตัวเองต่อ
มนุษยสัมพันธ์ของเขาแย่มาก จู่ๆ จากคนติดเพื่อน กลายเป็นชอบอยู่คนเดียว เพื่อนสมัยม.ต้นก็แยกย้ายไปคนละทาง และการจะหาเพื่อนใหม่กลายเป็นงานหินของเขา ไม่ว่าจะพยายามยังไง เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี เขารู้สึกเข้าไม่ถึงกับบทสนทนาที่เพื่อนคุยกัน ได้แต่ยิ้มน้อยๆ
ผั้วะ!
"ไงวะไอ้ต้น เงียบเชียวมึง"
"มันก็เงียบแบบนี้อยู่แล้วปะวะ 555"
ในวิทยาลัยมีหัวโจกอยู่บ้าง อาจไม่โหดร้ายเท่าที่เคยเจอตอนเด็ก เขาก็ได้แต่เลี่ยงๆ ไป
กับครอบครัว เขาไม่คุยกับพ่อมาซักพักแล้ว กับแม่ก็ไม่ค่อยคุย กับน้องๆ ก็ไม่ เขาแค่มีบ้านไว้อาศัยหลับนอน
"ต้น! เหม่ออะไร อาหารออกแล้ว เสิร์ฟสิ"เสียงผู้จัดการปลุกเขาจากพวัง
"ขอโทษครับ พี่แหม่ม"เห็นสายตาดุๆ จ้องมา เขาเลยรีบไปทำงานต่อ
พักนี้เขาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำอะไรก็ไม่มีเรี่ยวแรง แค่ตื่นมาก็เหนื่อยแล้ว
"โหยต้น กินเหมือนแมวดมเลย ตัวยิ่งผอมๆ อยู่"เพื่อนร่วมงานทักเขา
"ผมไม่ค่อยหิวครับพี่"ยิ้มเนือยๆ ตอบไปทีนึง ก่อนจะเอากล่องโฟมไปทิ้ง แล้วเข้างานต่อ
นอกจากไม่อยากอาหารแล้ว เขายังกลายเป็นคนหลับยาก นอนไม่ค่อยหลับ จนต้องพึ่งยานอนหลับบ่อยๆ
สภาพเลยเหมือนซอมบี้ ตาลึกโบ๋ ร่างกายผอมแห้ง
ช่วงนี้เขาโหมงานหนัก เพราะต้องเตรียมจ่ายค่าเรียนมหาลัย จริงๆ พ่อแม่อยากให้จบแค่ปวช.แล้วมาช่วยหาเงินส่งน้อง แต่เขาอยากเรียนต่อ จึงทะเลาะกันจนต้องออกมาหาห้องเช่าอยู่ ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ เลยมากขึ้น ไหนจะเตรียมสอบ อาการนอนไม่หลับของเขาก็หนักขึ้นทุกที ข้าวปลาก็กินไม่ค่อยลง สภาพของเขาดูแย่มาก
"เฮ้ย! ต้น ทำไมมึงน่ากลัวงี้ กินข้าวบ้างเปล่าวะ"
"เออ หน้าตามึงก็ดีนะเว้ย ดูแลตัวเองหน่อยมั้ย"
"ครับพี่"
"สภาพมึงแย่มาก เลิกงานแล้วกลับไปพักนะเว้ย"
"ใช่ พักซักวันเถอะ งานเสริมเพลาๆ ลงบ้าง"
"ตายก่อนใช้เงินนะ"
เขาแค่ยิ้มตอบรับ มันช่วยไม่ได้นี่ ภาระเขามันเยอะ ยังพักไม่ได้หรอก
เขารู้สึกทรมาน ใกล้สอบแล้ว แต่อ่านหนังสือยังไงก็ไม่เข้าหัว ทุกอย่างมันมึนงง ทุกวันเขาใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอย ทำงานผิดๆ ถูกๆ ทั้งงานพาร์ทไทม์ทั้งชิ้นงานส่งอาจารย์ บางวันอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเศร้า
แต่หลายๆ วัน เขา 'ว่างเปล่า' มันเหมือนกับ คนจมน้ำ เขามองรอบตัวด้วยความว่างเปล่า ไม่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมกับใคร ไม่อยากทำอะไร
แต่เขาก็ทำข้อสอบจนเรียนจบได้ หลังจบปวช.เขาไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงกับวิทยาลัย แค่กลับห้อง อาบน้ำ นอน
วันนี้เป็นวันแรก ที่ได้เข้ามาอยู่ในรั้วมหาลัย ด้วยสถานะของเขา เขาเลยต้องเรียนภาคพิเศษ ช่วงว่างยังคงทำงานพาร์ทไทม์ เนื่องจากไม่ใช่ภาคปรกติ กิจกรรมต่างๆ จึงไม่มากนัก มันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคนไม่ชอบเข้าสังคม
สิ่งหนึ่งที่เขายังเป็นอยู่คือความรู้สึกเหมือนจมน้ำตลอดเวลา บางครั้งมันกำเริบจนเขาทนแทบไม่ได้ ในอกของเขามันอึดอัด ในหัวของเขามันขาวโพลน เขารู้สึกว่าชีวิต มันไร้ค่า เขามีความคิดอยากทำร้ายตัวเองตลอดเวลา บางครั้งต้องหยิกจิกผิวเนื้อตัวเอง เพื่อเตือนสติ ทั้งๆ ที่ในหัวอยากจะกรีดตัวเองด้วยซ้ำไป
เขาเคยคิดว่ามันคือความเครียดธรรมดา คาดการณ์ไว้ว่าจะหายไป ตั้งแต่ช่วงเรียนจบปวช. แต่ยิ่งนานเข้า ความว่างเปล่าในจิตใจยิ่งมากขึ้น ทุกๆ ครั้งที่ตื่นขึ้นมาเขาต้องพบเจอกับความรู้สึกไร้ค่า และบางครั้งอยู่ๆ ก็เศร้าจนน้ำตาไหล
เขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ มันไม่ปรกติเสียแล้ว ในเย็นวันหนึ่ง หลังเลิกเรียน เขากลับมาพักที่ห้องเช่า
เหนื่อยง่าย ว่างเปล่าไร้ค่า ทำร้ายตัวเอง
'คุณเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า? '
เป็นสิ่งที่เขาเจอเมื่อค้นหาในอินเตอร์เน็ต เป็นคำที่ติดอยู่ภายในใจ เป็นมานานแต่หานิยามจำกัดความไม่ได้
มันยังคอยวนเวียนอยู่ในหัว ครั้งหนึ่งเขาส่องกระจก
เหมือนผีตายซาก
เขาย้อนกลับมาถามตัวเอง มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วชีวิตมันต้องสิ้นสุดที่ตรงไหนเหรอ จริงๆตัวเราต้องการสิ่งใด เรียนจบ? ทำงาน? มีครอบครัว? ในหัวไม่มีอะไรเลย มีเพียงความว่างเปล่าทุกๆ ครั้งยามตื่นขึ้นมา
มีหลายครั้งที่คิดว่า ขออย่าให้มีเช้าวันพรุ่งนี้ อยากหลับตาลงแล้วหายไปตลอดกาล ทุกๆวันการเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริงเป็นสิ่งที่ทรมาน
บางอย่างเหมือนกับมะเร็งคอยกัดกินจากข้างในอย่างช้าๆ สักวันจิตใจคงหายสิ้น ตลอดกาล
เมื่อไหร่กันที่มันเกิดขึ้น?
แล้วเมื่อไหร่กันที่มันจะสิ้นสุด?
การคอยถามตัวเอง ทั้งที่คำตอบมันว่างเปล่า สุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร
ทุกๆ วันที่ดำเนินชีวิต เป็นไปด้วยความเลื่อนลอย ว่างเปล่า
มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ต้นมองมันอยู่ทุกวัน
ไกล ทว่าไม่พ้นสายตา ณ ที่ตรงนั้นมีหอคอยสูง มันเก่าและทรุดโทรมตามกาลเวลา
เป็นสิ่งที่ดึงดูดคอยแต่จะถวิลหาอยู่ร่ำไป
จนในที่สุดความต้องการอย่างมากล้นได้ระเบิดออก แม่กุญแจสนิมเขรอะกั้นเขาไว้ไม่ได้
สิ่งที่เขาจะทำ มันอาจเป็นจุดสิ้นสุด หรือการเริ่มก็ไม่อาจคาดเดาได้ มันอาจเป็นเพียงการหนีความจริง
แต่อย่างไรหล่ะ ต้นไม่มีสิ่งใดฉุดรั้ง พ่อแม่ พี่น้อง หรือเพื่อน คนเหล่านั้นมีทางของตัวเอง ชีวิตก็ต้องไปต่อ
…...แต่เวลาของต้นกำลังจะหยุดลง เขาเหนื่อยเกินกว่าจะก้าวเดิน
พื้นที่เล็กๆ นอกตัวหอคอยเพียงพอให้ยืน ข้างล่างมืดมิด ว่างเปล่าและเหน็บหนาว คล้ายกับจิตใจของต้นตอนนี้
ความทรมานกำลังจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
คิดถูกหรือยังนะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] หอคอยแห่งความว่างเปล่า ❗❗จบแล้ว❗❗ (อ่าน 2132 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก