ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
.
.
.
.
เจย์มา 1,500 ดิ้
[/b][/glow][/size][/color]
วันหนึ่งในฤดูหนาวแต่แผ่นหลังผมกลับเปียกชุ่ม...
"เป้อ...เป้อโอนมาให้แม่อีก 1000 ได้มั้ย โม่งดำมันมาเก็บแม่แล้ว มันบอกถ้าไม่มีให้มันจะเอาทั้งบ้านเลยลูก"
ผมถอนหายใจ เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่แม่มีปัญหากับพี่โม่งดำ ผมปลดหนี้ให้ก็หลายรอบ ยังไปเอามาอีก
เฮ้อ!
"ที่โอนไป 40,000 เมื่อวานเป้อก็หมดตัวแล้วจริงๆแม่"
หมดคือหมดจริงๆ ครับ เงินเก็บที่มีก็เทให้แม่ไปแล้วเมื่อวาน คาดว่าอีก 10 วันที่เหลือผมคงต้องแขวนภาพปลาทูดูแล้วกลืนน้ำลายเอา
ผมบอกไปแบบนั้นก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้คร่ำครวญกับเสียงผู้ชายขู่เอาเงิน ผมได้แต่ปลอบให้แม่ใจเย็นลง ขอคุยกับอีกฝ่ายก็ได้ผ่อนผันไปอีก 3 วัน ผมต่อรองเป็น 10 วันได้มั้ยเงินเดือนออก มันบอกไม่ได้ เกินสามวันมันจะส่งพัสดุเป็นขาซ้ายของแม่มาให้ผม
ผมได้แต่หนาวเหน็บในใจ แต่เหงื่อไหลซิกๆ ได้แต่อ้อมแอ้มไปว่าได้ๆ
พวกมันก็เลยหัวเราะหึ ถือโอกาสคิดดอกเบี้ย หรือค่าเสียเวลา หรือค่าโง่ของผมกันแน่อีก 500 บาท มันบอกขอเวลาอีกสามวันก็ได้ แต่พันห้านะ แล้วผมจะทำไรได้ ในเมื่อมันมีขาซ้ายของแม่เป็นตัวประกัน...
ฟังแล้วผมก็ได้แต่กุมหัวคิดหนัก สามวันนั้นผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมยังคิดไม่ตก
แม่วางสายลงด้วยน้ำเสียงวางใจ แต่ผมกลับเหงื่อแตกพลั่กไม่หยุดทั้งๆ ที่ตอนนี้อากาศเย็นจัด
.
.
"กอล์ฟมึงมี 1,500 ให้กูยืมมั้ยวะ เดี๋ยวสิ้นเดือนกูคืน" สุดท้ายผมต้องบากหน้าหนา ๆ โทรไปยืมเงินเพื่อนสนิทที่เหลืออยู่คนเดียว ที่ผมเคยบอกมันรอบที่แล้วว่าจะยืมเป็นครั้งสุดท้าย
...ครั้งสุดท้ายไม่มีจริงครับ...
"เป้อ ตอนนี้กูก็ช็อตเช่นกัน ขอโทษจริงๆๆ" มันบอกด้วยน้ำเสียงไร้เรี่ยวแรงเหี่ยวแห้งเหมือนผมเปี๊ยบ
"เออ เข้าใจๆ" ผมพอเดาได้ว่าทำไม
"แม่มึงเอาอีกแล้วเหรอวะ" มันถาม
"เออดิ คราวนี้ดาวน์รถให้น้องกู"
"แล้วมาเอากับมึงตลอดเนี่ยนะ ครั้งก่อนก็ไอโฟนรุ่นใหม่ ครั้งนู้นก็ไอพอดไอแพดไรนั่น ไหนน้องมึงทำงานแล้วไม่ใช่เหรอวะ"
"เออ มันบอกเงินเดือนไม่พอใช้อ่ะ"
"แล้วมันเอาของเกินตัวทำไม ไม่รู้จักประหยัด"
"ช่างแม่งเหอะ แล้วก็แล้วกัน ตอนนี้กูต้องคิดก่อนว่าจะไปเอาเงิน 1,500 ให้แม่กูจากไหน"
"มึงก็แบบนี้อ่ะ น้องมึงก็ยิ่งได้ใจ ชอบไปกวนแม่มึง แล้วกรรมก็มาตกที่มึงอีกตลอด"
"เออน่า กูว่ารอบนี้กูจะพูดกับแม่และก็มันแล้ว"
"เออ มึงพูดให้จริงเถอะ"
"จริง รอบนี้กูจะพูดจริงๆแล้ว!" แม้ว่ากูจะพูดแบบนี้มาหลายรอบแล้วก็ตาม...
"เออ..ยังไงก็สู้ๆ ตัวกูก็เช่นกัน"
"เออ สู้ไปด้วยกันเว้ย" ของมันติดเลี้ยงดูเมียน่ะครับ เมียมันชอบของแบรนด์เนม...
ผมวางสายจากมันแล้วก็คิดหนัก โทรไปหาเพื่อนอีกสี่ห้าคนก็ไม่มีใครรับสาย
นี่ผมกลายเป็นที่รังเกียจของเพื่อนฝูงไปแล้ว...ล่าสุด เพื่อนมัธยม พอมันเห็นผมปุ๊บ มันวิ่งหนีทันทีเลยครับ แว่วๆได้ยินเสียงตะโกนว่า กูไม่มีเงินให้มึงยืมอีกแล้ว...เศร้าใจจริง ๆ ครับ มันไม่คิดเลยเหรอว่าบางทีผมไม่ได้จะยืมเงิน แค่อยากทักทายเท่านั้นเอง...
เงินที่ยืมไปก็ไม่ได้แตะ ของก็ไม่ได้ใช้ เงินยังต้องควักคืนเขา แถมต้องเสียเครดิตอีกต่างหาก
ฮึก
บอกตามตรง ผมยืมเงินใครผมก็คืนจริงๆนะครับ ไม่ใช่ไม่คืน แต่ระยะเวลานั้น แฮ่ม...อาจจะยาวนิดหน่อย
ผมนอนมองนาฬิกาไปเรื่อย ๆ ตายังแข็งเป็นหินหลับไม่ลง จนกระทั่งตีสาม
รูมเมทหน้านิ่งที่ไม่เคยเจอหน้ากันก็เปิดประตูเข้ามา
เขาชื่อเจย์ เป็นนักร้องในผับ ใช้ชีวิตสวนทางกับผมตลอด ผมกลับมาเขายังไม่กลับ พอผมออกไปทำงานเขาก็ยังไม่ตื่น
เขาเป็นคนกลางคืน ผมเป็นคนกลางวัน สวนทางเหมือนเป็นเส้นขนาน บางทีผมก็แปลกใจ แชร์ห้องยังไงไม่เคยคุยกัน หน้าเขาผมยังไม่เคยเห็นเลยครับจนกระทั่งวันนี้!
อีกฝ่ายมีใบหน้าหล่อเหลา ลุคของเขาดูแบดบอย ดูเถื่อน แต่หน้านิ่งมากถึงมากที่สุด
ต้องเล่าก่อนว่า ผมเพิ่งย้ายมาแชร์ห้องกับเขาเมื่อสองเดือนที่แล้ว ตอนที่คิดว่ารับภาระค่าห้องคนเดียวไม่ไหว คุยกับพี่ที่ทำงาน เขาเลยแนะนำมา
กระทั่งตกลงหารห้องกัน เรื่องต่าง ๆ เขายังฝากป้าผู้ดูแลหอจัดการให้...คุณก็คิดดูแล้วกัน
เจย์มองผมด้วยสายตาเรียบเฉย มือกระชับกีตาร์บนบ่า ทำท่าจะเดินเข้าห้องไป ผมเลยรีบเด้งตัวลุกนั่งทันที เขาเลยชะงักมองผมนิ่ง ๆ คล้ายอยากถามว่าผมเป็นอะไร
ผมกระแอมเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
"งะ..ไง"
"อืม" เสียงทุ้มต่ำตอบแบบไม่ให้ผมได้ไปต่อสักนิด จริง ๆ เขาควรถามว่าผมมีอะไรสิ
หรือผมจะผิดเองที่ไม่แนะนำตัวเองก่อน?
คงจะเป็นแบบนั้นสินะ!
"จะ..เจย์ เราเป้อนะ คนที่แชร์ห้องกับนาย" พอผมรวบรวมลมปราณเสร็จกะจะโพล่งออกไปในคราวเดียว แต่เพียงมองตาคมคู่นั้นก็ทำเอาพูดต่อไม่ออก
"อืม" ไม่เอาแค่อืมสิ นายถามฉันก็ได้ว่าต้องการอะไรดีกว่าไหม
เราสองคนจ้องตากันไปมา แววตาเขามั่นคงมาก คงมีแต่ผมที่ล่อกแล่กเลิ่กลั่กไม่หยุด
ไม่ได้สิเป้อ! ส้มหยุดแต่แกจะหยุดไม่ได้! ชีวิตแม่แกเลยนะเว้ย!
ขาซ้ายของแม่เลยนะเว้ย!
"เจย์"
"อืม" ผมอยากร้องไห้กับผู้ชายคนนี้
"จะ...เจย์เราเข้าเรื่องได้มั้ย? อะ เอาเป็นว่านะ...นายมีเงิน 1,500 ให้เรายืมมั้ย" เจย์หรี่ตา ในใจคงคิดว่ามึงเป็นใคร เพิ่งเจอหน้า คุยกันวันแรกก็มายืมตังค์กูซะแล้ว
"นะมันสำคัญจริงๆ" แล้วผมก็ร่ายมหากาพย์ความสำคัญของเงินหนึ่งพันห้าร้อยบาท ที่หากเขาใจดีมีเมตตาให้ผมยืม ผมจะเอามันไปใช้ทำอะไร
ฟังจบหน้านิ่ง ๆ ของเขาไม่เปลี่ยนเลยสักนิด แต่เขาเดินเข้ามาวางกีตาร์พิงไว้ข้างโซฟา แล้วเข้ามานั่งข้างผม
เอ่อ...นี่เรียกว่าเป็นสัญญาณที่ดีได้หรือเปล่า?
ผมหดตัวลีบ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ แขนข้างหนึ่งวางพาดไว้โซฟาด้านหลังผม ยิ่งเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ ผมยิ่งชิดในไปใหญ่
เจย์หรี่ตาแล้วพูดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ว่า "ไม่ให้.."
แต่คำพูดต่อมากลับทำให้ผมได้แต่เบิกตากว้างอ้าปากพะงาบๆ ว่า "ถ้าแลกกับหนึ่งจูบของนายก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง"
ผมงงเต้กสมองมึนงงไปพักนึง ก่อนรวบรวมสติกลับมาได้ภายในเวลา 2 นาที มองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่านี่นายมีรสนิยมแบบนี้เหรอวะ
จากหน้านิ่ง ๆ ทีนี้ผมเห็นเขายกยิ้มมุมปาก "ว่าไง จะยอมรับข้อเสนอนี้หรือเปล่า?"
ผมกลอกตา คิดแล้วคิดอีก ลองชั่งน้ำหนักดูว่า ระหว่างจูบแรกกับผู้ชายกับขาซ้ายของแม่ อันไหนสำคัญกว่ากัน
คิดจนเหงื่อแตกพลั่กจนเขาต้องเอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้
สุดท้ายผมก็ถอนหายใจ เอาวะ มันก็แค่จูบแรก จะกับใครไม่สำคัญหรอก ยังไงขาซ้ายของแม่ก็สำคัญกว่า
"เรา..เราตกลง"
ทีนี้ใบหน้านิ่ง ๆ ของเขาก็เผยรอยยิ้มมุมปากที่ดูแล้วเหมือนกำลังล่อลวงให้ผม "งั้นหลับตา"
ใจผมเต้นตึกตัก เหงื่อแตกพลั่กว่าต้องหลับตาทำไม แค่เอาปากแตะกันไม่ใช่ว่าจบแล้วเหรอ?
เมื่อเห็นผมลืมตาแข็งเขาก็ฉีกยิ้มคล้ายจะเอ็นดู ? ส่งให้ผมทั้งปากและตา
"เชื่อฉันหลับตาดีกว่านะ" พูดจบเขาก็หันตัวผมให้หันหน้าไปหาเขาแล้วเขาก็ประทับจูบลงมา...
ผมน่าจะเชื่อเขาที่บอกว่าให้หลับตาตั้งแต่แรก...
เพราะทันทีที่เผลอสบเข้าไปในนัยน์ตาคมคู่นั้น ผมก็เหมือนตกลงไปในเขาวงกตที่ไม่สามารถหาทางออกได้
สิ่งที่รู้สึกและสัมผัสได้นอกจากดวงตาคู่คมที่ทำให้ลุ่มหลงคือเสียงหัวใจในอกของตัวเองที่เต้นดังตึกตักเป็นจังหวะรัวเร็วไม่หยุด
และในวินาทีต่อมา จากสัมผัสเปียกชื้นที่ละเลียดอยู่ตรงกลีบปากผม ก็กลับมีบางอย่างสอดแทรกเข้ามาภายใน
สิ่งนั้นทั้งนุ่มนิ่ม อุ่นร้อน และไล่ต้อนผมจนมึนเบลอไปหมด
และลืมไปว่าหนึ่งจูบของผมที่จะให้เขาได้คือเอาปากแตะกัน จากนั้นเราควรพอ
หากเมื่อสบตานั้น คล้ายดั่งถูกมนต์สะกดให้หลงใหลและลืมสิ่งที่คิดไปทันที
ดังนั้นผมเลยหลับตาลง แต่กลายเป็นว่าถูกสัมผัสที่ทั้งอ่อนโยนและเรียกร้องนั้นฉุดรั้งให้ตกอยู่ในภวังค์กว่าเดิม
สัมผัสอบอุ่นบางทีก็ลูบไล้ บางทีก็เรียกร้องดูดดึง ไล่ต้อนจนผมแทบหายใจไม่ออก
มือที่กำอยู่ตรงอกหนั่นแน่นของเขาทุบลงไปรัว ๆ ยามเมื่อผมถูกเขากระชากวิญญาณจนแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรง และแทบหายใจไม่ออก
นั่นแหละเขาเลยผละออกมามองหน้าผม แน่ล่ะว่าเขาหยุดจูบผมแล้ว แต่เขาไม่ได้หยุดสิ่งที่กำลังจะทำนี้กับผม
"นะ...ไหนบอกว่าแค่จูบเดียวไง" ผมถามเขาเสียงสั่น ยามเขาไล้ปลายจมูกจรดลงที่ข้างแก้มและลามไปถึงซอกคอ ยิ่งลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่แตะลงบนผิวเนื้ออ่อนผมยิ่งขนลุก ก้อนเนื้อในอกก็ยิ่งเต้นแรง
"จูบเดียว แค่จูบเดียวจริงๆ" และเขาก็ทำอย่างที่บอก แค่จูบเดียว แต่อย่างอื่นผมไม่รู้ว่ามันมีมาเพิ่มเติมได้อย่างไร
รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังผมก็แตะลงกับพื้นโซฟานุ่มนิ่มเสียแล้ว...
"จะ...เจย์"
เจย์ผละมามองหน้าผม สะกดด้วยดวงตาคู่เดิมแล้วบอกว่า "ขอโทษนะ ไม่อยากได้จูบเดียวแล้ว" สมองผมไม่ทันได้ประมวลผลอะไรเขาก็ทาบทับริมฝีปากร้อนจัดลงมาอีกรอบ
แต่ครั้งนี้มันร้อนผ่าว ร้อนแรง แนบแน่นจนผมมึนเบลอ แล้วก็กระชากสติผมไปด้วยฝ่ามือร้อนผ่าวที่ปัดป่ายไปทั่วทั้งร่างของผม
มือหนาลูบไล้ไปทุกสัดส่วนตั้งแต่บน ลากผ่านลำคอ ไล้ไปวนใกล้แผ่นอกทั้งสองให้รู้สึกเสียวซ่าน แล้วละเรื่อยผ่านร่องสะดือ ก่อนจะลงต่ำไปอีก...
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงงง
ผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนุ่มควานมือหาโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ พอคว้ามาได้เห็นว่าสายแล้วก็รีบลุกนั่งทันที
คิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็อับอายชะมัด นี่ผมฝันอะไรวะ ไร้สาระชะมัด
แต่เดี๋ยวนะ? เงินพันห้ากับขาซ้ายของแม่
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" ผมที่นั่งงงจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บนเตียง เงยหน้ามองตามเสียงที่ถาม
เขาคนนั้นยืนอยู่หน้าประตูห้อง
เจย์?
"นะ...นายเข้าห้องเราได้ยังไงเหรอ?"
ผมถามเขาสีหน้าเหรอหรา เจย์มองหน้าผมยิ้มมุมปากกรุ้มกริ่ม
"จำไม่ได้?"
"เราต้องจำอะไรได้อะ?" เขาไม่ตอบ ผมเลยคิดว่ากับเขาไว้ค่อยคุยกันวันหลัง ตอนนี้สายแล้ว ผมต้องรีบลุกไปอาบน้ำแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว
เจย์ยืนกอดอกพิงกรอบประตูบอก "เอาเถอะ"
"โอ๊ย!" ทันทีที่ลุกขึ้นจากเตียงเท่านั้น ผมก็ต้องทรุดนั่งลงไปเหมือนเดิม เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้าวระบมที่ด้านหลัง
อะไรวะเนี่ย?
"คงระบมมากสินะ ขอโทษ ทั้งๆที่มันเป็นครั้งแรกของนายแท้ๆ เพราะงั้นไม่ต้องรีบลุกหรอก ตอนนี้นายเหมือนจะมีไข้ด้วย ฉันซื้อข้าวต้มมาให้ นายกินยาแล้วก็นอนพักเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรอก" เขาพูด ๆ พูดออกมาไม่หยุด จนผมงงไปหมด
พอสมองที่ยังคงเบลอกลับมา ผมก็รู้สึกเนื้อตัวเย็นวาบประหลาด ทันทีที่ก้มลงมองตัวเองเท่านั้น
ร่องรอยสีชมพูประปรายบนร่างกายเปลือยเปล่า แถมยังความรู้สึกระบมเจ็บทางด้านหลัง
ทันใดนั้นเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่ผมพยายามสะกดจิตให้ตัวเองลืมไปก็ย้อนกลับมาราวกับแฟลชแบ็ค
'อ๊ะ เจย์ อะ เราเจ็บเอาออกไปได้มั้ย'
'ไม่ได้หรอกคนดีก็นายน่ารักขนาดนี้'
หลังจากนั้นไม่นาน..
'ระ..เราจะ อ๊ะ แรงๆ เจย์แรงๆ'
'อืม...แรงกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวเป้อช้ำครับ' เสียงทุ้มต่ำบอกข้างหูพร้อมกับจังหวะถี่กระชั้นที่ตอกลึกเข้ามา
'ฮึก...เจย์อย่าแกล้งเรา อ๊ะ ลึกๆ ตรงนั้น...'
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่กูทำอะไรลงไป ไหนข้อตกลงมันแค่หนึ่งจูบกับการยืมเงินพันห้าไง
ผมนั่งน้ำตาตกใน กอดผ้าห่มมองเหม่อไปที่หน้าประตู
"กินข้าวกินยาเถอะที่รัก เดี๋ยวเงินพันห้าเจย์จะโอนให้"
"..."
แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้เงินจริง ๆ แถมไม่มีดอกเบี้ย แล้วก็ไม่ต้องคืน ทั้งห้องก็ไม่ต้องช่วยหารแล้วครับ แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยทุก ๆ คืน ผมต้องตื่นมาเคล็ดขัดยอกทุกครั้งไป...
.
.
จบ
เรื่องสั้นเพ้อ ๆ แบบสิ้นคิดๆ ค่ะ
หัวข้อ: 【เรื่องสั้นตอนเดียวจบ】: เจย์..มา1,500ดิ้ (อ่าน 1012 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก