หัวข้อ: ข้ามพระจันทร์ Crossing the moon

[treenature]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเว็บบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่าง
ของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิต
ที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่า
เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็ปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมล์ของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผู้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน
 ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ Webmaster , administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเว็ป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเว็บอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็ป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณา
เป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่
หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเว็บไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาตเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก
เมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ)
จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากเรื่องสั้นที่เขียนค่ะ
เรื่องสั้นของพัฒน์กับโอ๊ต    จบแล้ว
ป๊าครับผมจะไม่ดื้อ  ลบแล้ว
นกขมิ้น  จบแล้ว
รับจ้าง  จบแล้ว
วิชารัก101  ยังไม่จบ
แพ้  จบแล้ว
เป็นเช่นรัก ยังไม่จบ
❤|ตรรกะ|เวลา|ปูปา|ความรัก|❤ ยังไม่จบ
April fools me จบแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[treenature]

บทที่ 1 Moon River

Trigger warning บางฉากไม่เหมาะกับบางสภาวะอารมณ์นะคะ


ยังจำงานวันสงกรานต์เมื่อหลายปีก่อนได้ใช่ไหม

งานที่ ป๊าพาทวิชกับชนะวีร์ขึ้นเวทีเพื่อให้ญาติทุกคนเข้าใจว่า ทวิชคือใคร

ทำไมป๊าถึงทำแบบนั้น

ผู้ชายเชื้อสายจีน ควรจะยึดมั่นในความเชื่อชุดหนึ่ง

ไม่ใช่ยอมรับความรักระหว่างผู้ชายด้วยกันได้ง่าย ๆ แบบนี้

โดยเฉพาะความรักของลูกชายคนโต

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม การมีผู้ชายรักกับผู้ชายในครอบครัว ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี

ญาติหลายคนในวันนั้นแสดงชัดเจน

ราวกับชนะวีร์กำลังจะติดโรคร้าย

เป็นคนผิดเพศ ที่อีกไม่นานชีวิตคงจะเหลวแหลก

ชนะวีร์สัมผัสสิ่งเหล่านั้นได้ตลอด

ป๊าเองก็รู้

คืนวันนั้น

เมื่องานเลี้ยงจบลง

แขกต่างแยกย้าย

แต่เจ้าภาพยังต้องเก็บงานหลังจากนั้น

ใกล้จะเช้าเต็มที แต่ป๊ากับแม่เพิ่งจะได้นั่งพัก

ชนะวีร์เดินตามเข้ามาพร้อมเจ็กเหลียง

เขาลงจากห้องมาช่วยเก็บของ ตั้งแต่งานเลิก ปล่อยให้นกที่ร่างกายอ่อนล้าได้นอนพัก

“วันนี้เจ็กเล่นผมหนักเหมือนกันนะ” ชนะวีร์ต่อว่า คนที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ใครจะกล้าทำอะไรคุณชนะวีร์กันล่ะ” ถ้าทำให้โกรธขึ้นมาจริง ๆ ถึงจะเป็นอา หลานกัน แต่เจ็กเหลียงก็ไม่แน่ใจว่า เขาต้องนอนโรงพยาบาลกี่วัน

“ก็ขู่นกของผมแบบนั้น ถ้าเขากลัวแล้วหนีผมไป จะทำยังไง”

เจ็กเหลียง คลึงบุหรี่ในมือ

นึกอยากสูบอีกสักมวน

แต่มีคนบอกว่า คืนนี้เขาสูบเยอะไปแล้ว

“ถ้ายอมแพ้แล้วเดินออกไป ก็จบเกมไงล่ะ”

ชนะวีร์สบตาอาเจ็ก “ไม่เกมง่าย ๆ หรอก ผมไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น”

เจ็กเหลียง หัวเราะเบา ๆ ทั้งที่กำลังรู้สึกเสียดในอก “ไอ้นิสัยแพ้ไม่เป็นน่ะ ได้มาจากใคร”

ชนะวีร์ยักไหล่ “จากอาเจ็กไง”

“ไม่ใช่หรอก ไม่มีทางได้มาจากอั๊วแน่นอน” ริมฝีปากนั่นกำลังฝืนยิ้ม

“กลับก่อนนะเฮีย ซ้อ” อาเจ็กกล่าวลาคนอาวุโสกว่า

“เหลียง” ป๊าของชนะวีร์รั้งเอาไว้

“ครับ”

พี่ชายคนโตสบตาแต่กลับไม่พูดอะไร

เจ็กเหลียงเข้าใจความหมายของท่าทางนั้น “อย่าคิดมาก เฮีย”



ตอนนี้ในห้องนั่งเล่น เหลือเพียง ป๊ากับชนะวีร์

“ป๊า” ชนะวีร์ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เขาสนิทกับพ่อพอสมควร แต่การจะพูดคุยเรื่องแบบนี้ ก็ไม่ได้ทำได้ง่าย ๆ

แต่แค่คำขึ้นต้นเท่านั้นก็พอ

“เป็นญาติกันก็จริง แต่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตกัน ความคิดแย่ ๆ ของเขาก็เป็นของเขาไม่ใช่ของเรา”

ชนะวีร์คิดตาม

“วีร์ ก็ต้องขอโทษอยู่ดี ที่ทำให้คนมองป๊าไม่ดีไปด้วย”

“ก็เพิ่งบอกไปว่า ป๊าไม่ได้สนใจความคิดของพวกนั้น”

“วีร์ถามได้ไหมป๊า ว่าทำไม”

ที่มีพ่อที่ยอมรับเขาได้ในทุกเรื่อง

ชายที่เริ่มสูงวัย เอนตัวพิงพนัก ทอดสายตายาว

“ป๊าเคยยึดมั่นกับขนบพวกนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย สุดท้ายก็เลือกรักษาชื่อเสียงมากกว่ารักษาหัวใจคน”

“เรื่องของเจ็กเหลียงใช่ไหมครับ” ชนะวีร์พอรู้มาบ้าง

เหมือนมีภาพความหลังปรากฏขึ้นตรงหน้า “ป๊าตีมันไม่ยั้ง แต่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ยังแอบไปหากัน”

เขากำลังเห็นตัวของเขาเองในอดีต คนที่เขาไม่อยากรู้จัก กับชายวัยรุ่นอีกสองคน ที่เติบโตมาด้วยกัน

ในฐานะพี่ชายคนโต เขายอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้

มันควรจะเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ใช่อย่างอื่น

“มันพูดแต่ว่ามันรัก เป็นคำพูดที่ป๊าฟังไม่เข้าใจ ผู้ชายจะไปรักกันได้ยังไง”

“ตอนนั้นอากงรู้เรื่องไหมครับ”

“รู้ โกรธจนแทบตัดพ่อตัดลูก แล้วให้ป๊าเป็นคนคุมมัน”

“ทำไมป๊าไม่คุยกับเจ็กเหลียงดี ๆ” ชนะวีร์ค่อนข้างแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยโดนป๊าตีมาก่อน

“คุยแล้ว โน้มน้าวทุกอย่าง ป๊าไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น เรื่องอับอายต่อวงศ์ตระกูลก็ส่วนหนึ่ง แต่ป๊าไม่อยากให้เหลียงมันกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาคนอื่น ตอนนั้นชาวบ้านก็เริ่มนินทาไปกันใหญ่

เคยถามมัน ว่าทำไมต้องไปเจอกัน ป๊าคิดว่าถ้ามันไม่เห็นหน้ากันสักห้าหกเดือน เดี๋ยวก็คงลืมความรู้สึกพวกนั้นกันไปเอง มันก็แค่ความหลง”

“มันไม่ใช่แค่ความหลงหรอกครับ” ชนะวีร์คิดว่าเขาเข้าใจความรู้สึกพวกนั้น การที่ผู้ชายจะพยายามทำอะไรแบบนั้นเพื่อผู้ชายด้วยกันสักคน มันไม่ฉายฉวยขนาดนั้น

“อืม เหลียงมันก็พูดอะไรคล้าย ๆ แบบนี้ มันบอกว่า ถ้ามันไปให้เขาเห็นหน้า มันรู้ว่าเขาจะมีความสุขขึ้นบ้าง มันไปหาเขา เพื่อให้เขารู้ว่า เขาไม่ได้เผชิญเรื่องนี้อยู่คนเดียว มันอยากไปเห็น ให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่านี้”

“แล้วสุดท้ายทำไมเจ็กถึงเลือกที่จะถอยล่ะครับ”

“มันไม่ได้เลือก”

ชนะวีร์เริ่มขมวดคิ้ว เรื่องน่าจะซับซ้อนกว่าที่เดาไว้

“เขาเลือก”

มีความเสียใจอยู่ในคำบอกเล่านี้

"หลังจากเรื่องนั้น มันก็ไม่เหมือนน้องชายคนเดิมอีกต่อไป"



ตั้งแต่เด็ก ชนะวีร์ชื่นชมว่า การเป็นเจ็กเหลียง นี่ช่างดีจริง ๆ ไม่ว่าเรื่องไหน ๆ ก็ทำอะไรเจ็กไม่ได้

ตอนนี้ชนะวีร์เพิ่งเข้าใจ ไม่ใช่ว่าไม่ทุกข์ร้อน แต่อาจเป็นเพราะไม่มีเรื่องไหนทุกข์ไปกว่าการพลัดพรากแบบนั้นอีกแล้ว

อาเจ็กของเขาเก่ง

เก่งที่ซ่อนความเจ็บปวดพวกนั้นไว้ได้แนบเนียน

สองพ่อลูกนั่งกันอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่ง

ไม่มีการเล่าอะไรมากไปกว่านั้น

มันอาจไม่ใช่วิถีของพ่อและลูกชาย ที่จะซักถามอะไรกันยืดยาว กับเรื่องที่ถึงจะรู้ไป ก็กลับไปเปลี่ยนอะไรไม่ได้

ชนะวีร์ไม่ต้องการรู้ว่า ใครผิด หรือใครทำอะไรบ้าง เพราะชนะวีร์ไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกโกรธใครในเหตุการณ์นั้น

ถ้าหากวันหนึ่ง ชนะวีร์จะรู้เรื่องนี้โดยละเอียด ก็ต้องไม่ใช่จากปากของป๊า

เรื่องของเจ็กเหลียง ก็ควรเป็นเจ็กเท่านั้นที่จะเป็นคนเล่าให้เขาฟัง



เหลียงควรจะตรงกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด

คืนนี้เขาเหนื่อยเกินไป

แต่สิ่งหนึ่งข้างในใจ พาให้เขามาที่ตรงนี้อีกครั้ง

สะพานข้ามแม่น้ำ บนทางหลวงชนบทเส้นหนึ่ง

มันมืดจนมองแทบไม่เห็น

แต่ก็ยังได้ยินเสียงน้ำจากข้างล่างนั่น

เขาเดินระมือไปตามขอบสะพาน

ถึงแม้ว่าใกล้จะเช้าแล้ว แต่เหลียงกลับรู้สึกว่าคอนกรีตใต้ฝ่ามือเขาก็ยังอุ่น

คล้ายไอร้อนจากฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่เคยทำแบบที่เหลียงกำลังทำอยู่

ใครคนนั้นที่อาจจงใจทิ้งความรู้สึกอย่างหนึ่งไว้

หลอกล่อให้เขากลับมาสัมผัสมันอีกครั้ง

…………

“นายจะนึกถึงเราหรือเปล่า” นักเรียน ม.ปลาย ที่เดินลูบขอบสะพานไปเรื่อย ๆ ตะโกนถามอีกคนที่ยืนพิงขอบสะพานของอีกฟากถนนแคบๆ

“ไม่” เหลียงในเวลานั้นเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ

“ถ้าเราไม่อยู่ จะไม่นึกถึงเราเลยเหรอ”

“นึกถึงทำไม เดี๋ยวอยากเจอก็ไปหา”

อีกคนอมยิ้ม “ก็คือ คิดถึงมากจนทนไม่ไหว”

เหลียงแกล้งทำท่าทางระอา “คิดอะไรเข้าข้างตัวเอง”

นักเรียน ม. ปลายคนนั้น เดินมาจนสุดปลายสะพาน แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนขอบสะพาน

เหลียงเดินข้ามถนน กลับมาหา

เพื่อเกี่ยวขอบกางเกงของอีกคนเอาไว้

คนที่กำลังมองฟ้ากับน้ำ หันกลับมามองมือของเหลียง “ไม่ตกหรอกน่าาาา” แล้วแกล้งโน้มตัวลงไปหาแม่น้ำข้างล่าง

“ภานุ!!!!”

เหลียงเรียกเสียงดุพร้อมออกแรงรั้งคนที่เหมือนกำลังจะตกลงไป

“ล้อเล่น”

“อย่าเล่น” เหลียงดุอีกหน

“รู้แล้ว ๆ ไม่ตกหรอก เอามือออกได้แล้ว”

เหลียงไม่ตอบอะไร แต่ก็ไม่ปล่อยมือ แล้วทอดสายตามองยังทิศทางเดียวกับที่อีกคนมองอยู่

อยากรู้ว่า ทำไมวิวตรงสะพานนี้ถึงเป็นมุมโปรดของอีกคน ท้องฟ้าตรงไหนก็น่าจะเหมือน ๆ กัน ไม่เห็นจะต้องชวนให้เขาขี่จักรยานมาไกลถึงตรงนี้

จู่ ๆ คนที่นั่งอยู่ก็ฮัมเพลงหนึ่งขึ้นมา

"Moon River น่ะ จากเรื่อง Breakfast at Tiffany’ s”

“ทำนองมันเศร้า” เหลียงรู้สึกแบบนั้น

อีกคนจึงเปลี่ยนจากการฮัมเพลงเป็นร้องออกมา

Moon River, wider than a mile

I’ m crossing you in style someday

Oh, dream maker, you heart breaker

Wherever you're goin', I’ m goin' your way

“ไง เศร้าไหม”

เหลียงนิ่งไปนิดหนึ่ง “ไม่รู้ มันกำกวม แปลไม่ค่อยออกด้วย”

คนที่ลงทุนร้องเพลงให้ฟังทำหน้าผิดหวัง

“ที่ได้เกรดสี่ภาษาอังกฤษเพราะท่องเอถึงแซดได้แค่นั้นใช่ไหมเนี่ย”

เหลียงหัวเราะ “แล้วจะข้ามแม่น้ำทำไม เหนื่อยเปล่า ๆ กว้างเป็นไมล์ ๆ แบบนั้น คงได้จมน้ำตายก่อน”

อีกคนส่ายหัว “นายมันไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย”

บ่นพึมพำอยู่ไม่นาน คนข้าง ๆ ก็หันไปมองวิวตรงหน้า แล้วฮัมเพลงเดิมต่อ

“เราชอบท่อนนึง ที่มันร้องประมาณว่า เราต่างตามหาปลายสายรุ้งเดียวกัน เราว่ามันเท่มากที่กล้าจะออกไปทำอย่างที่ฝันไว้”

“ทำไมล่ะ นายจะไปตามหาปลายสายรุ้งบ้างหรือไง”

“อยากสิ แต่ทำไม่ได้” คนที่อยู่บนราวสะพานหันมาสบตาเหลียง

เพลงน่ะไม่เศร้าเท่าแววตาที่มองเขาอยู่ในตอนนี้หรอก

เหลียงปล่อยมือจากขอบกางเกง แล้วเลื่อนไปกุมมืออีกคนไว้

เพียงเท่านี้ที่ทำได้

“นายจะคิดถึงเราไหม”

“ถามสองหนแล้วนะ จะไปไหน”

“ไม่รู้สิ” คนบนราวสะพานเลือกหลบสายตาด้วยการหันกลับไปมองท้องฟ้า “ถ้าวันนึง พ่อรู้เรื่องเข้าล่ะ”

เหลียงนิ่งไป แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ จนรู้สึกไอร้อนและกลิ่นเหงื่อของอีกฝ่าย

ถึงจะกอดกันไม่ได้ ก็ขออยู่ให้ใกล้ที่สุด “อดทนหน่อยนะ จบ ม.หกแล้ว ไปเรียนในกรุงเทพกัน”

ถึงตอนนั้นหวังว่าชีวิตจะเป็นของเขาเสียที

“พ่อจะให้เราเรียนหมอ”

“แล้วอยากเรียนหรือเปล่า นายเรียนเก่งก็จริง แต่เป็นหมอมันก็หนักมากนะ”

ภานุเม้มริมปาก บังคับไม่ให้สั่น “พ่อไม่เคยถาม ว่าอยากเรียนไหม”

ได้ยินแบบนั้น เหลียงก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเอง

อยากกอด

เขาโอบเอวภานุเอาไว้ ระวังไม่ให้โดนบางจุดที่อาจทำให้ภานุเจ็บ

“อืม ฟ้าตรงนี้สวยจริง ๆ ด้วย”

ตรงที่ได้วางคางเกยไว้บนไหล่ ได้ใกล้กันจนปลายจมูกของเขาเฉียดโดนแก้มของภานุ

ตอนนี้วิวของท้องฟ้าที่ภานุและเขามองเห็น คงแทบจะทาบทับเป็นภาพเดียวกัน

“นายปลอบเรา ด้วยการเปลี่ยนเรื่อง อีกแล้วนะ”

“เราปลอบนายด้วยการกอดต่างหาก” เหลียงกระซิบกับใบหูนั้น

ทันทีที่แตะเนื้อตัวใครอีกคน ต่างคนต่างผ่อนคลาย อาจไม่ใช่เหลียงที่กำลังปลอบภานุ แต่ต่างฝ่ายต่างปลอบกันอยู่

ข้อดีของถนนสายนี้คือ ไม่ค่อยมีคนใช้ พวกเขาจึงมีเวลา มองท้องฟ้าในเฟรมเดียวกันได้นานขึ้นอีกหน่อย

เหลียงกอดภานุเอาไว้ จนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี

ทุกนาที เหลียงมีทั้งความสุขและความเศร้า

สุขที่ได้กอด เศร้าที่รู้ว่า เขาไม่สามารถกอดภานุได้บ่อย ๆ ตามที่ใจต้องการ

“กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพ่อนายดุเอาอีก” เหลียงเลือกใช้คำที่เบาที่สุด

ภานุไม่รั้น ถ้าอยากรักษาความลับเรื่องของเหลียงกับเขาได้นาน ๆ

ภานุต้องเป็นเด็กดี

หวังว่า การที่เขาพยายามเป็นลูกที่ดีของพ่อมาตลอดจะทำให้เขาสามารถต่อรองอะไรบางอย่างกับพ่อได้บ้าง

ในสักวันหนึ่ง

“เหลียง” ภานุมองแผ่นหลังของคนที่กำลังขี่จักรยานพาเขากลับบ้าน

“หือ”

“นายจะจำเราได้จนถึงอายุเท่าไหร่”

“อะไรนะ”

“เราถามว่า นายจะจำเราได้จนถึงอายุเท่าไหร่” ภานุย้ำประโยคเดิมให้ดังขึ้น

“ถามอะไรของนาย”

“ถ้าเราอยากจะให้นายจำเราได้ตลอดไป เราต้องทำยังไง”

“ไม่ต้องทำอะไรเลย นายจะอยู่ในใจเราไปตลอด ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทั้งนั้น”

…………

ในวันนั้น เสียงโซ่จักรยานดังกลบคำบางคำของเหลียงหรือเปล่านะ

“เราบอกว่า ไม่มีเงื่อนไขยังไงล่ะภานุ ทำไมนายยังต้องทำอะไรอีก”



เกือบฟ้าสาง

หน้าบ้านของเหลียงมีรถจอดอยู่คันหนึ่ง

เหลียงเดินลงไปรัวมือเคาะประตูฝั่งคนขับ

หลับไปทั้งที่เปิดแอ์รทิ้งไว้แบบนี้ได้ยังไง

“ทำอะไรเหมือนคนไม่รู้เรื่อง” จากน้ำเสียงก็รู้ว่าเจ็กหัวเสียขนาดไหน

“ผมนึกว่าเดี๋ยวเจ็กก็มา” เสียงติดงัวเงีย

“อย่าทำอะไรแบบนี้อีก เห็นว่าไม่อยู่ก็ต้องกลับบ้านไป”

“เจ็กไปไหนมา ทำไมกลับเอาเช้าเลย”

มันฟังที่เขาพูดบ้างไหม “ถ้าคราวหน้ายังทำอะไรแบบนี้อีก ต่อไปไม่ต้องมา”

“ผมคิดว่าแป๊บเดียวไง” คนอายุน้อยกว่าพยายามอธิบายอีกหน

“กลับบ้านไปซะ” เหลียงหงุดหงิด จนไม่อยากคุยด้วยในตอนนี้

“เจ็ก…” เอิร์ทเรียกเสียงอ่อน

“เรียนมาจนอายุเท่านี้ ไม่รู้หรือไงว่า แบบนี้มันอันตราย”

“รู้…”

“แต่ประมาท ทำไมประมาท โตแล้วนะเอิร์ท ทำอะไรคิดเยอะ ๆ หน่อย ไอ้นิสัย มองอะไรแต่ตรงหน้าแล้วทำอะไรปุบปับน่ะก็เลิกเสียด้วย”

ยาวเหยียด…

สงสัยจะโมโหจริง ๆ

“เข้าบ้านกันก่อนนะเจ็ก”

“ไม่”

“เจ็ก นะครับ” ปลายเสียงแบบนั้น ใช้ได้ผล



ในห้องนั่งเล่น

“เจ็กไปไหนมา”

“มาแบบนี้ แม่ไม่ว่าเอาบ้างหรือไง”

เมื่อไหร่เขาสองคนจะคุยเรื่องเดียวกันเสียที

“เจ็ก” เอิร์ทเริ่มอารมณ์เสียบ้างแล้ว

เหลียงทำเป็นมองไม่เห็นสายตานั่น

มันไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาตัดพ้อเขาแบบนั้น

เหลียงเดินไปเปิดเพลง ทำเหมือนไม่มีอีกคนหนึ่งอยู่ในบ้าน

เพลงนี้อีกแล้ว เอิร์ทสูดลมหายใจลึก

มันก็เพราะดี แต่ไม่อยากได้ยิน

“Moon River, wider than a mile”

เหลียงเอนพิงโซฟา

ง่วงและเหนื่อย จนต้องหลับตาลง

“I’ m crossing you in style someday”

ไหนว่าจะข้ามไปให้ได้ไงภานุ ทำไมถึงยอมแพ้ล่ะ



กลางดึกวันหนึ่ง เขาได้รับจดหมาย

…………

เหลียง

เราคงต้องพอแล้วล่ะ เราขอโทษที่อดทนไม่ไหว

เรามีเหตุผลนะ ที่เคยถามนายวันนั้นไง

เราอยากให้พ่ออยู่กับมัน

เราใจร้ายใช่ไหม

แต่เราไม่ได้ตั้งใจจะเป็นคนใจร้ายสำหรับเหลียงนะ

เหลียงจะนึกถึงเราใช่ไหม

รัก

ภานุ

…………



“เจ็ก ไปนอนบนห้องดี ๆ เถอะ” เขามองน้ำตาที่ข้างแก้มนั่นแล้วทั้งโมโหทั้งสงสาร

“นั่งนี่มา” เงยหน้ามองด้วยสายตาแบบนั้น แล้วเขาจะปฏิเสธได้ยังไง

เขาทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ

คนที่เอนพิงพนักอยู่ เลยเปลี่ยนมาพิงที่บ่าของเขาแทน

“เจ็กใจร้ายกับผมตลอด” เอิร์ทพึมพำ

ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าเขากำลังถูกใช้ในแบบไหน

และบางที ก็เป็นตัวเขาเองที่กำลังใจร้ายกับตัวเอง ที่ไม่ยอมเดินออกไปจากตรงนี้เสียที

“ยังรักเขาอยู่เหรอครับ” เป็นคำถามโง่ ๆ แต่ก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้

จะตอบยังไงดี เหลียงเองก็ไม่แน่ใจเลยสักนิด

“ไม่รู้สิ”

นี่ไม่ใช่คำตอบส่ง ๆ เพื่อเลี่ยงความในใจ

เหลียงไม่รู้เลย ว่าเขารักภานุน้อยลงไหม

เพราะสิ่งที่ภานุทำมันบั่นทอนเขาเกินไป



เราไปไหนจากนายไม่ได้ อย่างที่นายอยากให้เป็นเลยภานุ

นายอาจไม่ได้รักเราหรอก ถึงเลือกให้เราติดอยู่ตรงนี้

นายแค่ใช้เราเป็นเครื่องมือเพื่อทำบางอย่างที่นายตั้งใจไว้

ใช่ไหมภานุ

กลับมาบอกเราหน่อย ว่านายไม่ได้รักเรา

มันจะได้จบลงเสียที

ให้เราได้นึกถึงนายในแบบที่เราไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้

ได้ไหม ภานุ

มาแก้ไขสิ่งที่นายทำไว้



เสียงเพลง Moon River วนซ้ำรอบแล้วรอบเล่า

เจ็กเหลียงจมอยู่กับอดีตของตนเอง

ลืมเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้อีกแล้ว

เขาควรเจ็บปวดกับอะไรก่อนดี

การเป็นตัวแทน หรือการไม่มีตัวตน

เอิร์ทเชื่อมาตลอดว่า ตนเองรับไหว ไม่ว่าอย่างไร ในสักวันหนึ่งเจ็กเหลียงก็ต้องหันมามองเขา

แต่วันนี้คงต้องพอก่อนล่ะมั้ง มันมากเกินไปแล้ว

กลับไปพักใจ แล้วค่อยเริ่มกันอีกที

เขาขยับตัวลุกขึ้น

แต่อีกฝ่ายกลับคว้าข้อมือเขาไว้

เอิร์ทถอนหายใจ

ทุกที

เล่นกับหัวใจของผมแบบนี้อีกแล้ว

เขาทรุดลงนั่งที่เดิม เจ็กยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของเขา บีบมันแน่นเข้า เหมือนการล่ามเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

เจ็กเหลียงทำตัวน่าโมโหจริง ๆ จะเอาอย่างไรกันแน่

“ผมถามจริง ๆ นะ ถ้าไม่เคยมีคน ๆ นั้นในชีวิตเจ็กมาก่อน เจ็กจะรักผมไหม”

เหลียงเบือนหน้าหนี

“เรื่องของอากับหลานชาย เป็นไปได้ยากกว่า ความรักของเด็กมัธยมปลายสองคนเสียอีก”

เอิร์ทเหยียดริมฝีปาก

แกล้งลืมความจริง แบบนี้ตลอด

“ผมแม่งไม่อยากให้อากงแท้ ๆ ของผม ยกป๊าของผมให้พ่อของพี่เลย ใครเป็นคนคิดวะให้ยกลูกที่ดวงสูงกว่าให้เป็นลูกคนอื่น”

“ก็นับว่าเป็นอากับหลานกันอยู่ดี” เหลียงย้ำความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเอิร์ทอีกครั้ง

"เออ! อา หลาน ก็ได้ แล้วแต่เจ็กเลย!" เอิร์หงุดหงิด

"อย่าขึ้นเสียง" เหลียงเตือนเสียงเข้ม

"ก็ผมถามเจ็ก เจ็กตอบผม ด้วยคำตอบง่าย ๆ ได้ไหม ผมถามว่ารักผมไหม" เอิร์ทยังไม่ยอมลดเสียงลง

ไม่มีคำตอบ

"ช่วยพูดออกมาเถอะนะ เพราะผมเริ่มสงสารตัวเองแล้ว" เอิร์ทสบตาคนตรงหน้า

แต่เหลียงก็ยังเลือกจะเงียบ

เอิร์ทเข้าใจแล้ว นี่คงเป็นคำตอบของเจ็ก

เจ็บกว่าการบอกว่า ไม่รัก เสียอีก

เขามองเจ็กเต็มสายตา

คงถึงเวลาแล้ว

“งั้นเจ็กปล่อยผมเถอะ” อย่าให้ต้องรอคอยโดยที่ไปไหนไม่ได้แบบนี้เลย

~TBC~

[Wendy]

เป็นเรื่องที่รอคอยมากกกก
ดีใจที่คุณต้นเขียนนะคะ

แค่คิดก็หน่วงแทนเอิร์ธกับเจ็กแล้วอะะะ ฮื่อออออ ไปเปิดฟังเพลง Moon River มาด้วยค่ะ ยิ่งอินไปใหญ่เลย

เป็นกำลังใจให้คุณต้นค่า
 

[KKIMKIMMY]

ดีใจที่เข้ามาส่อง เรื่องนี้ที่รอคอย ฮืออออออออออออออออออ