เรื่องสั้น เรื่องโรแมตติคที่จะทำให้คุณยิ้ม
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้น เรื่องโรแมตติคที่จะทำให้คุณยิ้ม  (อ่าน 1366 ครั้ง)

ออฟไลน์ Sunnyb0y

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17

แทงบอลสูง-ต่ำuserไหนโชว์ข้อความนี้แจ้ง admin แบนเลยเวปไวรัส

เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Sunnyb0y

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ฟีดจากหน้าเฟสบุ๊คที่เห็นตรงหน้าทำเอาผมหรี่ตาลงเล็กน้อย

ในรูปนี่...มันไม่ใช่คนที่ผมเพิ่งเจอเมื่อคืนก่อนไม่ใช่หรือไง

กลางดึกของคืนวาน ผมขับรถจากมหา'ลัยกลับบ้าน ระหว่างทางเกิดฝนตกหนัก เลยทำให้ผมเกือบจะขับรถชนคนเข้า ไม่ใช่เพราะประมาทหรืออะไร แต่เพราะเขาคนนี้วิ่งตัดหน้ารถของผมเอง

ในตอนที่ผมแตะเบรกและเบี่ยงรถหลบได้ทัน เขาก็ยังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งผ่าสายฝนออกไปทั้งอย่างนั้น

เจ้าตัววิ่งไปจนถึงเกาะกลางถนน ก่อนก้มตัวมองหาอะไรบางอย่างตรงพุ่มไม้

ผมอาศัยแสงไฟหน้ารถที่ขับผ่านมาเพื่อเพ่งมองออกไปท่ามกลางสายฝนห่าใหญ่ พอเขาลุกขึ้นมา ผมถึงเห็นว่ามีก้อนมอมแมมสีขาวก้อนหนึ่งอยู่ในวงแขนเล็กๆ นั้นติดมาด้วย

ร่างเล็กยืนหันซ้ายหันขวา ตัวสั่นงั่นงก จะก้าวข้ามถนนแต่ก็ข้ามไม่ได้สักที

ผมถอนหายใจ จะระวังตัวได้ยังไงถ้ายังพะวงกับแมวที่อยู่ในอ้อมแขนแบบนั้น ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบแจ็คเก็ตที่เบาะหลัง ก่อนเปิดประตูลงจากรถ แล้วตะโกนออกไปเสียงดัง

'รออยู่ตรงนั้น'

เจ้าตัวเบิกตาโพลงพอได้ยินเสียงผม แต่ก็ยอมยืนนิ่งอยู่กับที่

ผมพาเขาข้ามถนนกลับมา ก่อนเปิดประตูรถให้เข้าไปหลบด้านใน แต่เจ้าตัวกลับดึงดันจะเดินหนีผมท่าเดียว

'ไม่เป็นไรนะ'

หัวกลมๆ ที่อยู่ระดับอกผมก้มหน้าก้มตาพูดเสียงแผ่วกับแมว

'ขึ้นไปได้แล้ว' ผมเร่งอีกครั้ง

'ไม่เป็นไร' วงหน้าเล็กชื้นเงยหน้าขึ้นมาสบ ดวงตาแดงกล่ำ เม้มปากเล็กๆ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว '...เราเปียก'

ผมได้แต่ถอนหายใจอีกครั้ง เสื้อที่คลุมอยู่เหนือหัวเริ่มเปียกโชกจนจะกันฝนไม่ได้แล้วเหมือนกัน

ให้ตายสิ ทำไมยังดื้อแบบนี้ ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองทำอะไรอยู่

'เมื่อกี้นายวิ่งตัดหน้ารถฉัน'

'เราไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ'

'เข้าไปคุยกันก่อน'

'คือ...'

'ขึ้นไป' จะต้องให้ผมดุให้ได้เลยใช่ไหม

พอเข้ามาในรถได้ผมก็กดลดแอร์ลงเพราะคนข้าง ๆ จามออกมาเสียงดัง

'ขอโทษครับ' เขาพูดเป็นอย่างเดียวหรือไง

ผมเปิดกระเป๋าที่ติดในรถไว้ทุกครั้งเผื่อเวลาไปยิมออกมา ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ยังไม่ใช้ส่งให้เขา
เขามองผมอย่างช่างใจ

'มันโดนรถชนน่ะ'

ในตอนนี้แหละที่ผมเองก็เพิ่งได้กลิ่นคาวเลือด

ผมเลยวางพาดผ้าเช็ดตัวไว้กับพนักพิง ก่อนจะเอาเสื้อยืดออกมาใช้ห่อแมวที่บาดเจ็บ

'ขอบคุณครับ' เขาสบตากับผม ก่อนส่งแมวให้ ผมรับคำในลำคอ ห่อมันไว้ด้วยความใจเย็น แล้วเอามันไปวางไว้ตรงเบาะหลัง

'แล้วนายเป็นอะไรหรือเปล่า' ผมหันมาถามคนที่ยังสั่นไม่เลิกเหมือนกัน

เขาประหม่าเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้าเบาๆ

ผมเอาผ้าเช็ดตัวให้เขาอีกครั้ง เขารับไปแล้วค่อยๆ เช็ดตามตัว

ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วตั้งคำถามกับเขา เพื่อจะได้รู้ว่าผมควรจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

เขาบอกผมว่ากำลังจะกลับบ้าน แต่แท็กซี่ที่นั่งมาขับรถชนแมว ซึ่งน่าจะเป็นแมวจรจัดที่อยู่แถวนี้ พอเขาขอลงจากรถแท็กซี่ก็ไม่รอแล้ว และก็เป็นอย่างที่เห็น ผมก็ไม่ได้เสียหายอะไร เลยไม่ได้จะเอาความกับเขาอีก

บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง ได้ยินแต่เสียงสายฝนด้านนอกและเสียงที่ปัดน้ำฝนที่ปัดผ่านไปมา ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก

เสียงร้องหงิงดังขึ้นแทรกเป็นระยะ ผมและเขาหันไปมองด้านหลังพร้อมกัน เจ้าก้อมกลมหลุบตุบลงจากเบาะก่อนครางเสียงแผ่ว ผมเอี้ยวตัวไปช่วยมันขึ้นจากพื้น ก่อนจะเอาวางไว้บนเสื้ออีกรอบ ตัวสั่นๆ ของเจ้าลูกแมวยอมมุดตัวเข้าไปในห่อเสื้อแต่โดยดี

'คุณ..' เสียงเรียกจากคนข้างตัว

'อะไร' ผมหันกลับมามอง เพราะอยู่ใกล้กันกับวงหน้าเล็ก จึงได้กลิ่นชื้นผสมกลิ่มหอมอ่อนๆ จากตัวของเขา

'ไปส่งโรงพยาบาลสัตว์ตรงมอเราก็ได้... อยู่แค่นี้เอง'

ผมขมวดคิ้ว นึกว่าเป็นเด็กมอปลายซะอีกตัวแค่นี้ แถมยังเรียนที่เดียวกับผมด้วย

'มันต้องหาหมอนะ ส่วนเรื่องเมื่อกี้เราไม่ทันระวังจริงๆ'

'อืม เดี๋ยวไปส่ง' ผมตอบรับ

'ขอบคุณนะ และก็ขอโทษจริงๆ'

ผมพยักหน้าอีกครั้ง กำลังจะกลับมานั่งดีๆ ผมกลับรู้สึกถึงผ้าผืนนุ่มที่เช็ดลงบนปลายจมูกผมอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ผมกำลังนิ่งอึ้ง ผ้าผืนนั้นก็เลื่อนเช็ดไปตามกรอบหน้าด้านข้างของผมด้วย

ผมกลืนน้ำลายลงคอ มองใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้เพียงลมหายใจ มองดวงตาที่ช้อนมองผมระยะประชิดระบายยิ้ม

ผมรีบผละออกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เหลือบมองเขาที่ยังส่งยื้มบาง คล้ายคนไม่ได้ใส่ใจอะไร และทำไปโดยไม่รู้ตัว

ผมขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะโกรธเขาหรืออะไร

...แค่รู้สึกเสียอาการไปเท่านั้นเอง...


ผมลดมือถือในมือลง วางมันไว้บนโต๊ะ ยังไม่ได้เข้าไปดูโปรไฟล์ของเขา แล้วก็ยังไม่ได้เลื่อนผ่านไปไหน ผมลุกขึ้นยืน ก่อนเดินไปหยิบบุหรี่มวนหนึ่ง แล้วเปิดประตูกระจกออกไปยืนที่ระเบียง

กลิ่นละอองฝนจางๆ และบรรยากาศรอบตัวที่เย็นลงเล็กน้อย การได้ออกมายืนอัดนิโคตินรสเข้มเข้าปอด เลยทำให้อารมณ์ของผมผ่อนคลายลงบ้าง

ฟ้าสีครึ้มทอดแสงยามเย็น ควันที่ลอยออกไปเข้ากันในดีกับภาพที่เห็น

ผมสูดอากาศสดชื่นเข้าปอดอีกครั้ง


Rrr

ผมเดินกลับมาหยิบมือถือที่วางไว้ขี้นมาดู ก่อนกดรับสายเรียกเข้าจากเพื่อนคนหนึ่ง

'จะโดดหรือยังครับนาย นี่โทร.มาขัดจังหวะหรือเปล่า'

"..."

'ติดต่อคุณศิฐาอ่ะครับ ยังอยู่หรือไหมเอ่ย'

"มีอะไร"

'เพื่อนไม่เล่นด้วยอ่ะ โถ่ว'

"แค่นี้แล้วกัน"

'เดี๋ยวก่อนสิวะไอ้ฐา มึงนี่ความอดทนต่ำจริงๆ '

"อืม มีอะไรก็รีบพูดมา"

'จ้าๆ พวกไอ้ถังชวนไปร้าน XX สองทุ่มครึ่ง ว่าไงครับ'

"อืม...ก็เอาสิ"

'มาแน่นะ ถ้าไม่มากูกับไอ้บีมจะไปลากมึง'

"อืม"

'กราบครับ แหม.. หลังสอบนี่เพื่อนกูนี่หายไปเลยโว้ย จะได้เจอหน้ากันซะที'

"..."

ผมได้แต่ถอนหายใจ ก่อนกดตัดสาย



สองทุ่มเศษ ผมขับรถเข้าไปยังลานจอดของร้านอาหารกึ่งคลับแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหา'ลัย

ด้านหน้าเป็นส่วนของร้านอาหารตกแต่งสไตล์มินิมัล ตอนกลางวันส่วนนั้นยังเปิดเป็นคาเฟ่เล็กๆ อีกด้วย ช่วงสอบที่ผ่านมาผมก็ใช้เวลามาอ่านหนังสืออยู่ที่นี่ เพราะผมชอบกลิ่นคั่วกาแฟและขนมอบที่ทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดในการอ่านหนังสือมันผ่อนคลายขึ้น

ส่วนของคลับจะมีทางเข้าอยู่อีกทาง ผมเดินขึ้นไปยังชั้นสอง เข้ามาจะเจอกับเคาน์เตอร์บาร์ขนาดใหญ่ ผู้คนที่เริ่มแน่นขนัด และดนตรีที่คลอเบาๆ ผมมองหากลุ่มเพื่อนที่เปิดโต๊ะไว้ไม่นานก็เจอ

"อารมณ์ไหนวะเพื่อน" เพียว เพื่อนคนที่โทร.ตามผมขยับมานั่งข้างๆ ก่อนจะขอชนแก้ว

"ก็ดี"

"หน้ามึงแสดงความรู้สึกบ้างได้ไหม"

ผมทำได้แค่ปรายตามอง ก่อนจะชนแก้วที่มันถือค้างไว้

"ไอ้หน้าตายเอ้ย"

"จะทำไม"

"ไม่ได้จะทำไมหรอก แค่อยากอัพเดตว่ามึงหายเฮิร์ตแล้วจริงๆ "

"พูดมาก"

"เอ้า มึงนี่"

"พอๆ ไอ้บ้า" บีมเอ่ยขัดพวกผม "อกหักมันไม่ตายหรอกเว้ย"

"เหรอ มึงจำสภาพของมันไม่ได้ใช่ไหม"

"แล้วไง มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้มันโผล่หน้ามาให้เห็นแล้วนี่ไง"

"อืม" ผมพยักหน้าให้ไอ้บีม

"ทำองทำอืม แบบนั้นก็ดี กูจะได้ไม่เก็บศพมึงกลับเหมือนครั้งก่อนอีก" เพียวมันทำหน้าเศร้า

"ขอโทษอีกรอบแล้วกัน" ผมติดหนี้มันคราวนั้นจริงๆ เมาจนคุมสติตัวไม่ได้

"บ่นๆ ให้มันลำบากเพื่อนบ้าง ปกติเคยขอความช่วยเหลือที่ไหน" บีมช่วยผมอีกครั้ง

"จ้า บุญกูสินะ ที่ได้ช่วยเก็บศพไอ้หล่อของคณะ"

"พอเลยมึง ชนๆ " บีมยกมือตบบ่าผม

ผมพยักหน้า ก่อนจะยกดื่มและนั่งฟังพวกมันคุยกันไปเรื่อย

ผ่านไปสักพักเพื่อนของผมออกไปเต้นและไหลไปกับฝูงชนแล้วเรียบร้อย


ผมลุกเดินออกมาเข้าห้องน้ำ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินออกมาสูดอากาศข้างนอก ในระหว่างนั้นมีคนเดินเข้ามาหาผมบ้าง แต่ผมก็ได้แต่ปฏิเสธและบอกปัดออกไป

ในตอนที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตาก็บังเอิญเข้าไปสบกับใครบางคนที่เดินผ่านมา

ระยะที่ยืนห่างกันค่อนข้างมาก แต่ผมก็มองออกว่าเขาคือคนที่ผมเกือบขับรถชน และเขาก็คงรู้ว่าผมคือใครเหมือนกัน เพราะเขาหยุดชะงัก ผมเองก็หยุดชะงัก

ผมเดินออกจากบริเวณของร้านเพื่อไปหาเขาที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ริมฟุตบาท

"เอ่อ" เขาพงกหัวให้ผม

ผมใช้สายตาประเมินเขาแล้วก็รู้ว่าไม่น่าจะใช่คนที่มาเที่ยวกลางคืน น่าแค่เดินผ่านมาแถวนี้

"คุณมีอะไรหรือเปล่า" เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เม้มปากแน่นเมื่อเห็นสายตาของผมสำรวจเขาอยู่อย่างนั้น

"จะไปไหน"

"เอ๊ะ" เขาทำหน้าแปลกใจ

ผมก็แปลกใจตัวเองที่อยู่ๆ ก็เดินเข้ามาทักเขา และถามคำถามเหมือนคนรู้จักกัน

ก็ไม่ใช่จะไม่รู้จักสักหน่อย...

ผมไม่ได้คิดเปลี่ยนคำถาม ยังมองไปที่เขาเพื่อรอให้เขาตอบอยู่อย่างนั้น

เขาอึกอักอยู่ไม่นานก็บอก "จะไปโรงบาลสัตว์ตรงนั้น"

ผมมองตามนิ้วเรียวที่ชี้บอกทาง มองเห็นป้ายบอกสถานที่อยู่ไกลลิบ

ผมขมวดคิ้ว กำลังจะถามต่อ เขาก็บอกรายละเอียดออกมาก่อน

"จะไปหาก้อนกลมที่ทำให้คุณเกือบเกิดอุบัติเหตุไง"

"นายต่างหาก" ผมเอ่ยเสียงเรียบ

"เราไม่ได้ตั้งใจไง ไหนคุณว่าจะไม่เอาเรื่องแล้ว" เขาหรี่ตามองผม ปากบางบ่นอุบอิบ

ผมยกยิ้มมุมปากกับท่าทางที่เห็น ก่อนจะบอก "ไม่ได้จะว่าอะไร"

"อื้อ งั้น...เราไปแล้วนะ" เขากำลังจะผละออกไป

"เดี๋ยวสิ" ผมรีบเอ่ยรั้ง

"..." เขาหันกลับมามองผม

"เดี๋ยวไปด้วย"

"หือ" ทำตาโตตกใจซะจนผมอดที่จะหลุดขำไม่ได้ เพราะท่าทางของเขามันน่ารัก

เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักดี


ผมเดินนำเขาไปที่ลานจอดรถ ก่อนที่ผมจะขับรถพาเขาไปยังโรงพยาบาลสัตว์

พอถึงแล้วเขาก็เข้าไปแจ้งชื่อตัวเองที่เคาเตอร์ ก่อนจะมานั่งรอเรียกคิวตรงโซฟา

ในระหว่างที่นั่งรอกันอยู่ เขาก็ทักผมเสียงแผ่ว

"คุณโอเคไหม จะกลับก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องมานั่งทนเลย"

ผมหันไปมองหน้าเขา เลิกคิ้วขึ้น ทำไมเขาถึงรู้ว่าผมเป็นอะไร...

"คุณไม่ถูกกับกลิ่นใช่หรือเปล่า"

ผมพยักหน้ารับอย่างง่ายดาย ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วได้กลิ่นยาและกลิ่นเฉพาะของสัตว์ก็ทำให้ผมหายใจลำบากขึ้น แต่ผมไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ทำไมเขาถึงรู้

ไม่ทันที่ผมจะได้ถาม ชื่อของเขาก็ถูกเรียก

"จะเข้าไปด้วยไหม"

ผมไม่ได้ลุกขึ้นยืน แต่เพยิดปลายคางให้เขาเข้าไปแทน เขาเข้าใจก่อนจะเดินตามเข้าไปดูอาการของเจ้าก้อนกลมในห้องๆ หนึ่ง

ก่อนหน้านี้ที่อยู่บนรถเขาบอกแล้วว่าลูกแมวที่ช่วยมาในตอนนั้นมีแผลใหญ่ที่ขา ส่วนอาการภายในช้ำจนน่าเป็นห่วง เลยต้องรักษาและดูแลอยู่ที่นี่ก่อน ไม่รู้ว่าจะหายไหม เลยไม่กำหนดออกที่แน่นอน

วันก่อนผมช่วยมาส่งเขาแค่นั้น ไม่ได้คุยกันมากเหมือนวันนี้ เขายังบอกผมเลยว่าไม่นึกว่าจะเจอกันอีก

ผ่านไปไม่นานเขาก็เดินออกมา

"ยังทรงๆอยู่เลย" เขาบอกกับผมอย่างอ่อนใจ "แต่น้องก็ดีขึ้นอยู่นะ"

"อืม" ผมพยักหน้ารับ ลุกขึ้นยืน

"เราขอไปเคลียร์ค่ารักษาก่อน คุณจะกลับเลยไหม"

"เดี๋ยวจัดการเอง" ผมบอก

"ไม่ต้องหรอก"

"ทำไม"

"ก็เราจะรับเลี้ยง เรารับผิดชอบเองได้"

"นำไปสิ ทางไหน"

"ฟังที่พูดไหมเนี่ย จะให้คุณจ่ายไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้ คิดว่าฉันมากับนายทำไมถ้าไม่อยากช่วย"

"ถ้าช่วย จะช่วยทุกครั้งไหมล่ะ ไม่รู้ว่าจะอีกกี่วันกี่สัปดาห์เลยนะ ลำบากเปล่าๆ"

"ไม่ลำบากฉันหรอก"

"พูดมาขนาดนี้แล้ว"

นั่นแหละเจ้าตัวถึงยอมให้ผมออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้แต่โดยดี


ผมยืนพังรถของตัวเองในระหว่างที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ เสียงบ่นของที่คนที่คุณก็รู้ว่าใครดังออกมาตามสาย ผ่านมาไปเป็นชั่วโมงแล้วเพื่อนผมถึงเพิ่งรู้ตัวว่าผมออกจากคลับมาโดยไม่บอกพวกมัน

ผมเล่าให้ฟังคร่าวๆ ก่อนจะมองเห็นคนที่พามาเดินออกมา

"แยกกันตรงนี้แล้วกันนะครับ" เจ้าตัวบอก

"เดี๋ยวไปส่ง พักอยู่ตรงไหน"

"ไม่เป็นไร"

"ทำไมนายชอบขัดฉัน"

"นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้ว รบกวนเปล่าๆ เรานั่งวินตรงนั้นกลับเองได้"

"ขึ้นรถ"

"คุณ..."

"..."

"ขึ้นก็ขึ้นครับ"


ผมขับรถตามการบอกทางไปยังหอพักแห่งหนึ่งหน้ามหา'ลัย

ระหว่างนั้นผมก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมา ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้ชวนใครคุยก่อน

ก็ผมถูกใจเขานี่..

"นายชื่ออะไร"

"หือ"

"..."

"อ๋อ อืม ปัตย์นะ แล้วคุณล่ะ"

"ฐา"

"อื้ม เราปีสอง"

"ปีเดียวกัน"

"มหา'ลัย S นี่ป่ะ"

ผมพยักหน้าให้เขา

"เอ้า มอเดียวกัน รุ่นเดียวกันกับเราเลย ทำไมไม่เคยเจอ"

"สถาปัตย์น่ะ"

"เราอักษร ไม่ไกลกันนี่"

"แล้วทำไมต้องแปลกใจขนาดนั้น"

"เปล่าหรอก เพื่อนเราชอบเปิดคนหล่อของมอให้ดูอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นคุณผ่านตา"

ผมต้องรู้สึกยังไงกับคำพูดเขา

"ผมชมคุณนะ ทำไมทำหน้ายุ่ง"

แต่เขาก็เป็นคนที่จริงใจดี

"เราขอเบอร์ติดต่อคุณไว้แล้วกัน"

"เอาสิ" ผมหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นให้เขา

"บอกจะช่วยแล้ว ไม่คืนคำทีหลังนะครับ" เขาส่งสายตาคาดโทษ

ผมเลิกคิ้วขึ้นกับท่าทางข่มขู่นั้น

เขายิ้มขำก่อนจะบอก "เราล้อเล่น"

ทำไมดูซน..

"นัดอีกทีพรุ่งนี้สี่โมงเย็น ถ้าคุณว่าง..."

"ว่าง"

"อื้อ"

ถึงที่หมายแล้วเขาก็ขอบคุณผมอีกครั้ง ก่อนจะถามว่าผมอยู่ที่ไหน พอบอกไปว่าคอนโดไม่ไกลกันนี่เอง เขาก็บอกให้ผมขับรถกลับดีๆ

ก่อนไปเขาก็ยังยิ้มให้ผมอีกครั้ง

"เจอกันนะครับ"

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
น่ารัก..กกกกกกก    :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด