อีก 3 วันสิ้นปีจะได้เจอกันไหม?
ให้นานกว่าที่เคย
[/b]
คุณเคยคิดเสียดายอะไรสักอย่างเพียงเพราะว่าไม่รอให้นานพอบ้างไหม
คุณเคยคิดว่าถ้ารออีกสักนิดจะดีกว่านี้ไหม
ถ้าเพียงแค่รอให้นานกว่าที่เคยผลลัพธ์จะออกมาดีกว่านี้ไหม
ผมทำพลาดมาตลอดเพียงเพราะว่าผมไม่มีความอดทนที่จะรอมากพอ แต่นับจากนี้ผมจะลองใช้เวลาในการรอให้นานมากขึ้น
เพื่อจะได้พบกับคน ๆ นั้นสักครั้ง
ผมขอสัญญาถ้าได้เจอกัน ผมจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปแน่นอน
31/12/25xx วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปี ผมกับเพื่อนนัดกันมาเคาท์ดาวน์ที่จังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ถ้าถามว่าทำไมต้องเป็นที่นี่น่ะเหรอ ผมจะเท้าความให้ฟังเองครับ
……………………………………….
คือตามจริงผมก็ไม่ได้อยากจะมาด้วยหรอกนะ ต้องถ่อจากอีสานขึ้นเหนือน่ะ แต่พวกเพื่อนมันดันอ้างว่าปีใหม่สุดท้ายที่จะได้อยู่พร้อมหน้ากัน เพราะอีกไม่กี่เดือนพวกเราจะต้องแยกย้ายกันเข้ามหาลัยแล้ว จะนัดกันทีก็ยาก ผมก็เลยต้องเลยตามเลยมาด้วยจนได้ แต่ก็ต้องขอบคุณพวกเพื่อนนะ ที่ชวนมาที่นี่ เพราะมันทำให้ผมได้เจอกับคน ๆ หนึ่งที่ผมอยากเจอมาตลอด แต่ก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกัน เพราะผมรู้จักเค้าจากแอพสีฟ้าที่รู้กันดีว่าเป็นยังไง แล้วเมื่อมีโอกาสผมกลับทำโอกาสที่จะได้รู้จักกับเขาหลุดมือไปทุกครั้ง ส่วนที่ว่าทำไมถึงพลาดน่ะเหรอ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง
..............................
20/12/25xxRrrrrrr
-พี-
"ว่า" ผมกรอกเสียงทักลงไป
"ไปเชียงใหม่กันมึง"
"ไปทำเชี้ยไรของมึง" ผมตอบกลับมันไป ช่วงสอบแท้ ๆ ยังจะหาเรื่องเที่ยวอีก
"เคาท์ดาวน์ไง"
"จำเป็นต้องถ่อไปถึงนู้นเลย ที่บ้านมึงไม่ได้รึไง"
"โหยยยมึง ครั้งสุดท้ายแล้ว ไปไกล ๆ บ้างเหอะ อีกหน่อยก็ไม่ได้เจอกันแบบนี้แล้ว"
"คนอื่นล่ะ"
"ตกลงกันหมดแล้ว เหลือมึงคนเดียวนี่แหละ"
"กูปฏิเสธได้ไหมล่ะแบบนี้" ผมอยากจะกรอกตาใส่แม่งจริง ๆ
"ไม่ได้จ้ะ" กวนตีน
"เออ ๆ แค่นี้แหละ กูจะไปบอกแม่ จะได้มาเก็บของ" ผมบอกปัดมัน
"จ้ะ ๆ แค่นี้นะ เจอกัน"
"ติ๊ด!"
.......................
"แม่" ผมส่งเสียงเรียกแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว
"ว่าไงลูก"
"ผมจะไปเชียงใหม่กับเพื่อนนะช่วงสิ้นปี" ผมแค่บอกแม่ไปงั้นแหละ เพราะยังไงแม่ก็ให้ไปอยู่ดี
"จ้ะ แล้วไปกี่วันล่ะลูก" แม่ถามกลับมา
"สองสามวันน่ะแม่"
"โอเค แล้วเก็บของยัง ให้แม่ช่วยไหม"
"ไปต้องอะ เดี๋ยวเก็บเอง ฝากแม่บอกพ่อด้วยนะ"
"จ้ะ ๆ เดี๋ยวบอกให้" พอแม่รับปากแล้ว ผมก็ขึ้นมาที่ห้องเพื่อจัดของสำหรับการไปเชียงใหม่ครั้งแรกในชีวิต
.......................................
29/12/25xxสนามบินxxx
“ไอ้พีแล้วเราจะไปโรงแรมกันยังไงวะ” เพื่อนสักคนในกลุ่มถามขึ้น หลังจากที่พวกเราลงจากเครื่องแล้วมายืนรวมตัวกันอยู่ที่บริเวณสำหรับเรียกรถโดยสาร
“กูนัดเพื่อนไว้แล้ว รอแป๊บมันกำลังมา” ไอพีมันตอบกลับ พอได้ยินดังนั้นพวกผมก็เลยหาที่สำหรับนั่งรอเพื่อนที่มันว่ากัน
ในระหว่างที่รอผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเผื่อว่าแม่จะโทรมา พอเห็นว่าแม่ไม่ได้โทรมาผมก็เช็คทวิตเตอร์เพื่อดูว่าแอคที่ผมติดตามเป็นประจำได้อัพเดตอะไรเพิ่มบ้างไหม แอคที่ผมติดตามอยู่เป็นแอคที่เค้าจะลงรูปน่ะครับ รูปวาดบ้าง รูปถ่ายบ้าง บ้างครั้งก็เป็นแอคฉอด บันเทิงดีครับ ซึ่งรูปที่เค้าลงก็เป็นรูปวิวตามสถานที่ท่องเที่ยวกับรูปแมว ผมคิดว่าเค้าน่าจะเลี้ยงแมวน่ะ
ส่วนที่ว่าทำไมผมถึงชอบเจ้าของแอคนี้น่ะเหรอ...ผมชอบนิ้วมือของเค้าครับ เวลาเค้าถ่ายรูปจะติดมาด้วย มันเรียวสวยดี มันดูสมส่วนกันไปหมดเลยครับ เหมือนในนิยายเวลาที่บรรยายว่านิ้วเรียวสวยเหมือนลำเทียนน่ะ อารมณ์นั้นเลย
NUP @NUPJUNG
รูปภาพ อะ เค้าอัพครับ เมื่อ 10 นาทีที่แล้วครับ
เอ๊ะ!
วิวมันคุ้น ๆ ว่ะ เหมือนตรงที่ผมกำลังยืนอยู่เลยแฮะ
พอเห็นแบบนั้นผมเลยเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว เผื่อจะเจอเค้าแต่ลืมไปว่าไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลย ต่อให้เจอก็คงไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ เค้ามาเชียงใหม่โว้ยยยยยย
เชี้ยยยยย เค้ามาเชียงใหม่อ่อวะ
“ไป ๆ พวกมึงเพื่อนกูมันมาถึงละ”
“ไอ้พี ไอ้เชี้ยยยย เพื่อนมึงจะมาทำไมตอนนี้” ผมโวยวายขึ้นมา
“โวยวายอะไรของมึงห๊ะ! ไอ้ธัน!” ไอพีมันว่ากลับมา พร้อมกับสายตาของเพื่อนคนอื่น ๆ ที่มองมาอย่างมีคำถาม ทำให้ผมไม่กล้าโวยต่อ กอปรกับเพื่อนมันมาจอดรถตรงหน้าแล้วด้วย
“เปล่า ๆ ไม่มีไร ยกของขึ้นรถกันเถอะ” ผมได้แต่ตอบกลับไปแบบนั้น
เมื่อพวกธันขึ้นรถจากไป คนที่ธันอยากเจอก็เดินออกมาจากในสนามบิน ถ้าเพียงแค่ธันยืนรอให้นานอีกสักนิดคงได้เจอกันไปแล้ว ถึงแม้จะไม่รู้จักกันเลยก็ตาม
...............................
เปล่า ๆ เชี้ยไรล่ะ
แค่พอพวกผมขึ้นรถไป คนที่ผมอยากเจอมาตลอดเค้าก็ออกมาพอดี
ถ้าผมโวยวายต่อหรือลีลาอีกสักหน่อย ผมคงจะได้เจอกับคน ๆ นั้นไปแล้ว
ถ้าผมยืนอยู่ตรงนั้นให้นานอีกนิด เราคงได้เจอกันไปแล้ว
…………………………………
หลังจากนั่งรถมาได้สักพัก ตอนนี้พวกผมก็มาถึงโรงแรมที่จองไว้ ซึ่งโรมแรมที่จองไว้อยู่ใกล้กับที่จัดงานพอดี ไปกลับสะดวก
“อ่ะ ถึงละ” เพื่อนของไอพีพูดขึ้นมาเมื่อรถจอดอยู่หน้าโรงแรม เมื่อเห็นดังนั้นพวกผมก็เตรียมกระเป๋าพร้อมลงกันทันที
“ขอบใจมึงมากเว้ย”
“ไม่เป็นไร นาน ๆ ทีมึงจะมา ว่าแต่พวกมึงจะไปงานกันตอนไหนวะ” เพื่อนไอพีถามขึ้นมา ทำให้พวกผมมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะยังไม่ได้คิดไว้
“น่าจะค่ำ ๆ อะ ขอนอนเอาแรงก่อน” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มตอบขึ้นมา
“โอเค ถ้าจะไปตอนไหนก็โทรมาล่ะ จะมารับ”
“ได้ ๆ ขอบใจนะ” พวกผมตอบออกมาพร้อมกัน
“งั้นพวกกูขึ้นห้องก่อนนะ เจอกันค่ำ ๆ”
พอบอกบอกลากันเสร็จ พวกผมก็ขนกระเป๋าลงจากรถแล้วไปเช็คอินเพื่อเอากุญแจห้อง
อ้อ พวกผมมีกัน 6 คน นอนห้องละ 2 คนนะครับ
“กูนอนกับมึงนะ พี” ผมพูดขึ้นมาเมื่อได้กุญแจห้องแล้ว
“ได้ ๆ งั้นพวกมึงก็แบ่งกันเองเลยนะ กูขึ้นห้องก่อน ง่วงฉิบหาย” เมื่อไอพีพูดจบ ผมกับมันก็คล้องคอกันเดินขึ้นห้องมาทันที
……………………………..
แต่ใครมันจะไปคิดล่ะครับว่า.... ทันทีที่ผมขึ้นมาถึงห้องแล้ว เจ้าของแอคที่ผมติดตามอยู่เค้าจะเดินเข้ามาภายในโรงแรมเดียวกันกับที่พวกผมพักอยู่
อย่างกับพรหมลิขิต แต่กลับคลาดกันตลอด ฮึ!
ถามว่ารู้ได้ยังไงน่ะเหรอ...เค้าทวีตรูปหน้าโรงแรมน่ะครับ
เมื่อ 2 ชม.ที่แล้ว... ตอนที่ผมกำลังหลับอยู่.............................................
ตอนนี้เป็นเวลาประมาณหกโมงกว่าแล้วครับ ผมตื่นมาได้สักพักละ ระหว่างรอไอ้พีตื่น ผมก็ออกมาสูดอากาศตรงระเบียงห้องพร้อมกับสูบบุหรี่ มันติดน่ะครับ ตอนแรกแค่ลอง คิดว่ามันเท่ดีแต่กลายเป็นว่าติดซะงั้น พยายามเลิกอยู่ตอนนี้
ครืด!
ในระหว่างที่ผมกำลังปล่อยอารมณ์ไปควันตรงหน้า จู่ ๆ ข้างห้องก็เปิดประตูออกมา ผมหันไปมองแป๊บหนึ่งก็หันกลับมาคืน เพราะเค้ากลับเข้าไปในห้องคืนแล้วไม่ทันได้มองหน้า รู้แค่เป็นผู้ชาย ผิวขาว ตัวเล็ก น่าจะไม่เกินร้อยหกสิบห้า
“นี่นาย” ห้องข้าง ๆ ส่งเสียงทักขึ้นมา
“....” ผมหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“ขอยืมไฟแช็คหน่อยดิ พอดีทำหายอะ”
“อะ เอาไป” ผมยื่นให้ พร้อมกับมองคนข้างห้องค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาป้องไฟเพื่อจุดบุหรี่
“ขอบใจนะ แต่ว่าช่วยเลิกจ้องได้ไหมอะ มันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เค้าคืนไฟแช็คพร้อมกับพูดขึ้นมา ทำให้ผมรีบถอนสายตาออกมาจากมือเค้าทันที
“เอ่อ...โทษที ไม่ได้ตั้งใจน่ะ” ผมไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ แต่สายตามันไปเอง นิ้วมือเรียว ๆ นั่น ที่ค่อยจุดไฟขึ้นมาน่ะ มันดึงดูดสุด ๆ จนผมเผลอมองไม่คลาดสายตา รู้สึกว่ามันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกเกร็งน่ะ” คนตัวเล็กตอบกลับมา พร้อมกับให้ไปค่อยใช้นิ้วเรียวสวยนั่นจ่อบุหรี่กับริมฝีปากสีระเรื่อ โดยที่สายตาก็ไม่ละไปจากผม
“งั้นผมเข้าห้องก่อนนะ” ผมรีบชิ่งกลับเข้าห้องมาทันที เพราะรู้สึกหน้าร้อน ๆ กลับฉากนั้น
เชี้ย.... ใจเต้นเลยว่ะ
เรื่องนี้ต้องแถลงต่อ
.............................................
“เชี้ยยยยย คนเยอะไปไหนวะ กูอยากกลับโรงแรมแล้ว” ผมบ่นขึ้นมา เพราะไม่ชอบอยู่ที่ที่มีคนเยอะ ๆ บวกกับเสียงจอแจนี่อีก ยิ่งประสาทเสีย
“มึงจะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย”
“ก็กูรำคาญอะ”
“มึงทนไม่ได้อ่อวะ เพื่อวงที่มึงรักน่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ได้ ๆ มึงเล่นไม้นี้ แล้วกูจะปฏิเสธยังไงล่ะ
“เออ ๆ กูผิดเอง แต่กูขอกลับก่อนนะ ถ้าคอนเสิร์ตจบแล้วน่ะ”
“เออ! เรื่องของมึง”
ผมว่าไปงั้นแหละ เพราะมีแพลนจะไปหาร้านเหล้านั่งชิลแถว ๆ โรงแรมนั่งเล่นกินบรรยากาศเอาแทน
..........................
ตอนนี้ผมกำลังนั่งจิบเบียร์อยู่ที่ร้านแห่งหนึ่งแถว ๆ โรงแรมพร้อมกับไถทวิตไปด้วย
NUP @NUPJUNG 30 นาที
LOVe
รูปภาพ เชี้ยยยยยยยย เค้าไปงานเดียวกับผม งานเดียวกับผม
รูปที่เค้าอัพเป็นรูปที่เค้าชูสองนิ้วขึ้นมามีฉากหลังเป็นทางเข้างานครับ
แม่งเอ้ย...ทำไมกูไม่ให้นานกว่านี้ ออกมาก่อนทำเชี้ยไรวะ กลับไปตอนนี้จะทันไหมวะ
เมื่อนึกได้แบบนั้นผมก็โทรหาเพื่อนทันที
“ว่า”
“พวกมึงกลับกันยัง” ผมรีบถามอย่างรัวเร็ว
“กลับแล้ว เนี้ยอยู่หน้าโรงแรมละ มีไรอะ” มันถามกลับมา
“มะ ไม่มีไรละ” ผมตอบกลับไป
“งั้นแค่นี้นะ มึงก็รีบกลับโรงแรมล่ะ”
“ติ๊ด!” ผมกดตัดสายพร้อมกับความรู้สึกห่อเหี่ยวทันที ไม่ทันอีกละ คลาดกันตลอด อะไรวะเนี้ย
ตลกฉิบหาย...ไอ้พรหมลิขิตเหี้ย
กลับโรงแรมก็ได้วะแม่ง
............................................
30/12/25xx ติ๊ดๆๆ!
“ธันนนนน มึงปิดเสียงโทรศัพท์ดิ กูจะนอนต่อ” เสียงไอ้พีดังยานคางปลุกผมที่กำลังนอนอยู่ให้ลุกมาปิดนาฬิกาปลุก
6:30 น.
ลืมปิดนาฬิกาปลุก...
สึส ขอกรอกตาแป๊บ วันหยุดกู
เอาวะ ไหน ๆ ก็ตื่นละ ไปสูดอากาศตอนเช้าของเชียงใหม่หน่อยละกัน
ครืด!
ผมเปิดประตูออกไปยืนรับแดดเช้าตรงระเบียง แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนตื่นเช้ากว่าผมอีกครับ ทั้ง ๆ ที่ผมว่าตัวเองตื่นเช้าแล้วนะ ห้องข้าง ๆ เจ้าเก่าเจ้าเดิมไง แต่ดูวันนี้จะมีอุปกรณ์เสริมเป็นอุปกรณ์วาดรูปด้วย ทั้งกระดานขนาด A3 ตลับสีน้ำที่วางอยู่ตรงเก้าอี้ข้าง ๆ พร้อมกับน้ำสำหรับล้างพู่กัน
“....” เจ้าของตัวเล็กอยู่ ๆ ก็ช้อนตากลมโตของเจ้าขึ้นมามองหน้าผมทันทีแบบไม่ทันให้ตั้ง ดูเหมือนเค้าจะรู้ตัวแล้วว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญแอบมองตัวเองอยู่ แล้วผมต้องทำไงล่ะทีนี้ โดนจับได้คาหนังคาเขา
“ไง...” สุดท้ายก็เป็นเจ้าตัวที่ส่งเสียงทักขึ้นมาก่อน เมื่อผมไม่ยอมพูดอะไรสักที
“เอ่อ...ตื่นเช้าจังเลยนะครับ แหะๆ” พูดอะไรของกูวะเนี้ยยยย
“วาดรูปน่ะ”
“…?” หน้าผมตอนนี้คงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามแล้วล่ะครับ
“ตื่นเช้ามาวาดรูปพระอาทิตย์ขึ้นน่ะ” คนข้าง ๆ คงเห็นผมทำหน้าเอ๋อถึงพูดขึ้นมาอีกเพื่อให้ผมเข้าใจ
“อ๋อ...งั้นผมไม่กวนละครับแค่ออกมาสูดอากาศเฉย ๆ เดี๋ยวจะกลับเข้าห้องคืนละ” ผมรีบพูดรัวเร็วพร้อมกับหันหลังจะกลับเข้าห้อง เพราะรู้สึกว่าหัวใจตัวเองทำงานหนักเกินไปเวลามองตาคนตัวเล็ก
“อยู่ต่อสิ” แต่ในระหว่างที่กำลังจะก้าวขาเข้าห้อง คนข้าง ๆ ก็พูดขึ้นมา ทำให้ผมรีบหันไปมองหน้าเค้าอย่างสงสัยทันที แต่เจ้าตัวก็กันไปสนใจกับรูปภาพของตัวเองแล้ว ผมเลยคิดว่าตัวเองหูฝาดเลยจะเข้าห้องคืน
“อยู่เป็นเพื่อนหน่อย” เอาล่ะผมว่าผมไม่ได้หูฝาดละ
“…”
“เหงา” พูดแบบนั้นพร้อมกับทำหน้าหงอย ๆ ใครมันจะทนได้ล่ะครับ แต่ขอเข้าห้องไปเตรียมของมานั่งใหม่หน่อยดิ
“งั้นแป๊บหนึ่งนะครับ” ผมบอกเค้าไปแบบนั้นพร้อมกับเข้าห้องไปเอาเก้าอี้พร้อมกับหนังสือมานั่งอ่านเป็นเพื่อนเค้า เมื่อได้ของครบผมก็กลับมานั่งที่ระเบียงเงียบ ๆ พร้อมกับคอยชำเลืองมองนิ้วมือเรียวสวยที่กำลังตวัดพู่กันนั่นอย่างหลงใหล
มันคุ้นจริง ๆ นะครับ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
..........................................
ถ้าถามเมื่อเช้านอกจากนั่งเงียบ ๆ กับแอบมองเค้าแล้วผมได้ทำอะไรอีกไหม
ตอบได้เลยครับว่า...ไม่
เพราะนั่งได้ประมาณชั่วโมง ก็ดูเหมือนพวกเพื่อนผมมันจะพร้อมใจกันตื่นแล้วบุกมาที่ห้องผม ทำให้ผผมต้องกลับเข้าห้องไปรับมือกับพวกมัน ส่วนตอนนี้เป็นเวลาประมาณเที่ยงกว่า ๆ ครับ พวกผมออกมาหาอะไรกินแถวโรงแรม กินเสร็จก็นัดกันไปเที่ยวตามวัด....ใช่ครับ...เที่ยววัด มาถึงนี่พวกมันเสือกอยากไปเที่ยววัดทำบุญ เยี่ยมไปเลย
อ้อ...แล้วเหตุการณ์เดจาวูก็เกิดขึ้นอีกแล้วครับ
เพราะพอพวกผมมาถึงวัด แอคนั้นก็อัพรูปร้านอาหารที่พวกผมเพิ่งไปกินมาครับ
NUP @NUPJUNG 20 นาที
อร่อยดีนะ
รูปภาพ ทำไม...ทำไมเป็นงี้ตลอดเลยวะ จะได้เจอกันแล้วแท้ ๆ ดันออกมาก่อนอีกจนได้ โมโหเว้ยยยยยย
...............................
วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ ตะล่อนทำบุญแล้วกลับมานอนตายที่โรงแรมกัน เก็บแรงไว้สำหรับเคาต์ดาวน์พรุ่งนี้ มีพิเศษหน่อยตรงที่แอคนั้นอัพรูปวัดที่ผมไปแทบทุกวัดเลยครับ และเช่นเคยผมออกก่อนตลอด
เจ็บใจฉิบหาย
...................................
31/12/25xx ติ๊ดๆๆ!
ครับ 6:30 น. เวลาเดิม เหตุการณ์เดิม ลืมปิดนาฬิกาปลุก แต่ต่างกันตรงที่ผมกำลังยืนจ้องตากับคนตัวเล็กห้องข้าง ๆ อยู่ เหตุเกิดจากเราเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกันแล้วบุหรี่อีกคนละมวน เหมือนกับแข่งว่าใครกระพริบตาก่อนจะแพ้แล้วต้องเป็นคนจุดบุหรี่ขึ้นก่อน และแน่นอนว่าผมแพ้ครับ ใครมันจะไปทนได้ละเจอตาหวาน ๆ นั่นเข้าไป ได้แต่จุดไฟแช็คขึ้นแล้วส่งต่อให้คนข้าง ๆ
ตอนนี้เราก็เลยแข่งกันเป็นสิงห์อมควันกันอยู่ แต่แปลกดีนะครับที่ผมไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนอยากจะหนีเข้าห้องอีกแล้ว เพราะการที่ได้มองนิ้วเรียวสวยนั่นค่อยคีบมวนบุหรี่ขึ้นสูบและปล่อยควันสีขาวออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อนั้น มันทำให้ผมรู้สึกใจหวิว ๆ แต่ก็รู้สึกดีไปพร้อมกันด้วย แล้วผมก็ยังคงข้องใจอยู่ดีกับนิ้วของเจ้าตัว เพราะมันรู้สึกคุ้นมากจริง ๆ นะครับแต่นึกไม่ออกจริง ๆ
.............................
เช่นเดิมครับ นอกจากเป็นสิงห์อมควันด้วยกันตอนเช้าแล้ว เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ ต่างแยกย้ายกันเข้าห้อง ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสี่โมงแล้วครับ พวกผมกำลังนั่งรอเวลาเพื่อที่จะไปงานกัน นัดเพื่อนไปพีไว้ประมาณหกโมงครึ่ง ในระหว่างที่รอผมก็เข้าไปส่องแอคนั้นไปพลาง ๆ ส่องไปเรื่อย ๆ ก็รู้สึกคุ้นกับนิ้วที่เห็นในของเค้าแต่ละรูป มันเหมือนกับนิ้วของคนตัวเล็กที่อยู่ห้องข้าง ๆ กันเลยแหะ ทั้งความยาว ลักษณะเล็บ แต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ครับ ฟุ้งซ่านเกินไปเพราะคลาดกับเจ้าของแอคบ่อย
แต่ดูตอนนี้ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้คิดไปเองแล้วละครับ
NUP @NUPJUNG 1 นาที
รูปภาพ เค้าอัพรูปอีกแล้วล่ะครับ เป็นรูปที่เค้าวาดเอง. องค์ประกอบในรูปเป็นระเบียงของโรงแรมที่ผมพักอยู่พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
เดี๋ยวนะ...เชี้ยยยย นั่นมันผมนี่หว่า เค้าวาดรูปผมได้ไงวะ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า....ไม่ ๆ เพื่อความชัวร์
“มึง ๆ” ผมสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างทันที
“ว่า”
“เหมือนกูไหม” ผมถามพร้อมกับยืนโทรศัพท์ให้มันดูรูป
“เออเหมือน ก็มึงไม่ใช่เหรอวะ นั่นก็ระเบียงห้องมึง ใครวาดให้วะ สวยชิบ....เอ้าไปไหนวะ!” ผมไม่รอมันพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นมาที่ชั้นที่ผมพักอยู่ทันทีที่ผมแน่ใจว่าเจ้าของแอคนั้นกับคนตัวเล็กที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นคนเดียวกัน
แฮ่ก แฮ่ก
ยืนหอบลิ้นห้อยเลยครับ แต่ยังคงยกมือขึ้นเคาะประตูของเค้าอยู่ดี
ก๊อกๆๆ!
“…” เจ้าของห้องคงยืนมองผมด้วยสายตาสงสัยที่เห็นผมมายืนหอบอยู่หน้าห้อง
“ไปเคาต์ดาวน์ด้วยกันไหมครับ” เดี๋ยวววววอะไรของกูวะเนี้ย ทำไมไม่ถามไปว่าใช่คนเดียวกันหรือ ชวนเค้าไปเคาต์ดาวน์ทำไมวะแม่ง
“…”
“เอ่อ...ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” นิ่งสนิท หน้าแห้งเลยผม
“ตอนไหน”
“ครับ?”
“ไปตอนไหน”
“อ๋อ หกโมงครับ”
“งั้นเจอกัน”
“เดี๋ยวๆๆ” ว่าจบก็ทำท่าจะปิดประตูทันทีทำให้ผมต้องรีบยกมือห้ามทันที
“…” เจ้าตัวเลิกคิ้วขึ้นมองผมด้วยแววตาสงสัยทันที
“คือผมมีเรื่องจะถามน่ะครับ” ผมถามพร้อมกับรีบเปิดโทรศัพท์แล้วยืนให้เค้าดู
“คุณใช่เจ้าของแอคนี้หรือเปล่าครับ” ถามไปใจก็เต้นตึกตักกลัวคำตอบไปด้วย
“…”
“…” เอาละ ทำไมเงียบไปวะ
“ถ้า...ใช่แล้วจะทำไม” เชี้ย...ในที่สุด
“ผมชื่อธัน ผมติดตามคุณมานานแล้วอยากเจอมาก ๆ ครับ เราคลาดกันตลอดเลยคุณรู้ไหม” ผมรีบพูดรัวเร็วด้วยความตื่นเต้น
“หึ...ปัญ” ยิ้มแบบนั้นหมายถึงอะไรน่ะ เค้าชื่อปัญเหรอ เพราะจังเลยครับ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เซม”
………………………..
ิิ
5
4
3
2
1
Happy New year!!
“ชอบนะครับ” “หึ...ก้มลงมาหน่อย”
“…”
“รอตั้งนาน” -END-
....................
สวัสดีค่ะ จบไปแล้วกับเรื่องสั้นหลงเดือนเรื่องแรก เป็นเรื่องที่แต่งแบบงง ผิดเทศกาลสุดๆ แต่ถ้าใจเราว่าได้มันก็ได้ค่ะ 555
ยังไงก็ขอฝากธันปัญไว้ด้วยนะคะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น-หลงเดือน-] อีก 3 วันสิ้นปีจะได้เจอกันไหม? (อ่าน 1462 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก