หัวข้อ: {เรื่องสั้นตอนเดียวจบ} remember ภาพจำเมื่อวันวาน

[ขอบฟ้าสีทอง]

ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-18 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด


3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง


16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็น

ด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม__________________________________
ผม ภัท เป็นแบคแพคเกอร์

การเดินทางเป็นเหมือนชีวิตของผม การได้เจออะไรใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ สถานที่ใหม่ทำให้ผมรู้สึกสนุก แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ไม่ใช่ครั้งแรกกับการที่ผมออกเดินทางเพื่อตามหาอะไรบางอย่างด้วยตัวคนเดียว อะไรบางอย่างที่จะทำให้ผมรู้สึกถูกเติมเต็ม อะไรบางอย่างที่ทำให้ผมเข้าใจความหมายของการมีชีวิตมากขึ้น อะไรบางอย่างที่จะทำให้ผมลืมคนคนนึงที่ผมเคยหันหลังให้เขา

"กูว่าที่นี่ก็โอเคนะภัท มึงว่าไง" เขายื่นหนังสือท่องเที่ยวเล่มหนามาให้ผมดู ภาพของเขื่อนชื่อดังทางภาคใต้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม เลิกคิ้วมองใบหน้าคมของเขาอย่างแปลกใจเพราะปกติเขาชอบสถานที่ท่องเที่ยวที่มีคนพลุกพล่านและเต็มไปด้วยแสงสีเสียงซึ่งห่างไกลจาก ภาพในหนังที่ผมถืออยู่มากโข

"มึงอยากไปที่นี่เหรอ"

"ก็เห็นมึงบอกว่าเบื่อพวกห้าง พวกย่านการค้าแล้ว ลองไปที่แบบนี้บ้างก็ไม่เห็นเป็นไร จะได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วย" เขาส่งยิ้มบางๆให้ผม

"ใช้เงินเยอะรึป่าว คราวที่แล้วเกินงบไปเยอะอยู่นะ เงินเดือนกูก็ยังไม่ออกเลย" ทริปก่อนหน้านี้เป็นครั้งแรกที่ผมกับเขาได้ไปต่างประเทศด้วยกัน คงเพราะยังไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าจะต้องวางแผนการใช้เงินแบบไหนหรือเตรียมตัวอะไรบ้าง ทริปนั้นเลยกลายเป็นทริปที่ใช้เงินเยอะเกินที่วางแผนเอาไว้ สุดท้ายก็ต้องเลื่อนแพลนที่คิดว่าจะไปกันหลังจากนั้นออกไปแบบไม่มีกำหนด

"ไม่เยอะ กูลองคิดคล่าวๆดูแล้วได้ประมาณนี้ นี่รวมค่าตั๋วแล้วนะ" เขายื่นแท็บเล็ตยี่ห้อดังที่บนหน้าจอมีรายละเอียดของสถานที่และค่าใช้จ่ายทั้งหมด ไม่กี่พันบาทก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่รับได้

"งั้นกูจองตั๋วเลยนะ" ผมหันไปถามเขาเพื่อความแน่ใจ

"อย่าเพิ่งดิ กูโทรไปถามที่ที่พักก่อนว่ามีห้องว่างรึป่าว"

"ว่าไง" เมื่อเห็นว่าบทสนทนาระหว่างเขาและเจ้าของที่พักจบลงผมก็ถามขึ้น

"มีห้องว่างช่วงที่พวกเราไปพอดี มึงจองตั๋วได้เลย" พอพูดจบเขาก็หันไปสั่งกาแฟดำกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์

"มึงกินกาแฟดำบ่อยจังเลย ไม่ขมบ้างเหรอ"

"ไม่ขมนะ ใครมันจะอ่อนไปหมดเหมือนมึงล่ะ คออ่อนกาแฟเข้มๆก็กินไม่ได้ เหล้าก็กินไม่ได้กินได้แต่เบียร์ เครื่องเล่นหวาดเสียวก็ไม่เล่นเดี๋ยวขาอ่อน เหลืออยู่อย่างเดียวแหละแม่งที่ไม่อ่อน"
ประโยคสุดท้ายทำให้ก้อนเนื้อในอกสั่นไหวอย่างน่าประหลาด

"อะไรวะ" เขาเอากำปั้นมาชกที่หน้าอกของผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

"ใจมึงไง" ผมหลบสายตาสื่อความหมายบางอย่างที่ตัวผมไม่อยากจะยอมรับ

สถานะของเราทั้งสองคนในตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่อยากให้ความรู้สึกของเราทั้งคู่เปลี่ยนไป


ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย นี่คือความคิดในหัวของผมที่กำลังนั่งรอให้เรือมารับเพื่อเข้าไปยังที่พักซึ่งตั้งอยู่บริเวณด้านในของเขื่อน พอเรือมาถึงก็เห็นคู่รักคู่หนึ่งที่เดินนำหน้าอยู่นั่นประคองคนรักเพื่อให้ลงเรือที่โครงเครงอย่างปลอดภัย

"เชี่ย!!! ภัทมึงเดินดีๆหน่อยได้มั๊ย" เขารีบเข้ามาประคองไหล่ผมที่เซจนเกือบตกน้ำ

"เอามานี่มา เดี๋ยวกูถือให้" แย่งกระเป๋าขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กออกจากมือผมไปถือไว้เอง

ลมเย็นกระทบไปหน้าจนผมที่เคยเป็นทรงก่อนหน้านี้กระเซอะกระเซิง ด้วยความเร็วที่ไม่มากเท่าไหร่ของเรือทำให้ผมได้มีโอกาสสัมผัศกับธรรมชาติที่สวยงามภาพของผืนน้ำสีมรกตที่ถูกรายล้อมไปด้วยภูเขาหินปูนขนาดใหญ่นั้นทำให้ผมรู้สึกว่าคิดถูกจริงๆที่มาที่นี่ เมื่อเรือจอดเทียบท่าที่แพซึ่งก็คือที่พักของพวกผม เขาก็รีบก้าวเท้าขึ้นจากเรือแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ

"ขอบใจ"


เมื่อเข้ามาในห้องพักก็ทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่อย่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางตลอดช่วงเช้าที่ผ่านมา ดวงตาทั้งสองข้างหักอึ้งผมเมินเฉยต่อเสียงท้องร้องของตัวเองก่อนจะปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งสู่ห้วงนิทราในที่สุด


"โอ๊ย!!!" ความรู้สึกเจ็บเกร็งตรงน่องทำให้ผมอุทานออกมา โชคยังดีที่มีเสื้อชูชีพทำให้ผมสามารถลอยตัวในน้ำได้อยู่

"ภัท ไปขึ้นก่อนไม่ต้องกลัว" เขาใช้แขนแข็งแรงสอดเข้ามาใต้รักแร้ของผมแล้วพยายามว่ายกลับไปที่ขั้นบันไดบริเวณหน้าห้องพัก พอขึ้นมาได้เขาก็รีบจับขาผมยืดออกแล้วดันตรงปรายเท้า ทำแบบนั้นไปซักพักแล้วค่อยละมือออกมานวดที่น่องของผม

"โอเคขึ้นมั๊ย" สายตาที่ทอประกายอ่อนโยนปนเป็นห่วงนั้นทำให้ผมรู้สึกใจสั่น

"อือ"

"ไปเข้าไปพักในห้องก่อนดีกว่า" พยายามดันตัวเองใก็ลุกขึ้นด้วยความยากลำบากสุดท้ายเหมือนเขาจะทนดูไม่ไหวเลยเข้ามาช่วยประคองผมเข้าไปในห้อง

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงง

เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากโลกแห่งความฝัน ความฝันที่มีเขาอยู่ในนั้น ลุกขึ้นนั่งบนเตียงพอมองไปที่หมอนก็เจอเข้ากับรอยเปียกวงเล็กๆ อีกแล้วเหรอ ผมละความสนใจจากหมอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาเตรียมไปล่องเรือชมวิว

ลมเย็นกระทบไปหน้าเป็นเสมือนสิ่งคอยเตือนว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ เสียงพูดคุยของนักท่องเที่ยวบนเรือประมาณสี่ห้าคนกับเจ้าหน้าที่ที่คอยให้ความรู้ไม่ได้ดึงความสนใจของผมสักเท่าไหร่ แต่ภาพภูเขาหินปูนต่างระดับตรงหน้าต่างๆหากที่ทำให้ผมละสายตาไปไม่ได้


"วิวสวยๆมีให้ถ่ายตั้งเยอะแยะมึงจะมาถ่ายกูทำไมว่ะ" เพราะเขามัวแต่หันกล้องมาทางผมทั้งที่ตรงหน้ามีวิวที่สวยจนแทบลืมหายใจแท้ๆ

"ก็กูอยากถ่ายมึงอ่ะ ทำไมถ่ายไม่ได้เหรอ" พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องเอียงตัวหลบ

"พอเลย" มองค้อนเขาเบาๆเพราะได้ยินเสียงหัวเราะราวกับสะใจที่แกล้งผมได้สำเร็จ



"เบียร์สองกระป๋องครับ" ยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้คนขาย หลังกลับมาจากล่องเรือชมวิวแล้วก็เป็นเวลาอาหารเย็น ซึ่งบอกตามตรงว่ามีแค่ไม่กี่อย่างที่ผมกินได้เพราะส่วนใหญ่มีแต่อาหารรสจัดทั้งนั้นเลย

"เฮ้อ" ถอดหายใจพร้อมกับทอดมองออกไปยังผืนน้ำสีเข้มในเวลาค่ำ ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่ภาพวิวทิวทัศน์และผู้คนมากมายเริ่มไร้ความหมายกับผม มีเพียงภาพเดียวที่ปรากฏในสายตา ภาพแผ่นหลังกว้างของเขา เสียงทุ้มนุ่มที่คอยบอกเล่าเรื่องราวมากมายในชีวิตให้ผมได้ฟัง สายตาอ่อนโยนที่มักจะบอกว่ามีไว้เพื่อมองผมแค่คนเดียว พยายามกลั้นของเหลวที่คลออยู่ตรงหน่วยตาจนปวดไปหมด ความรู้สึกแสบร้อนในโพรงจมูกทำให้ผมต้องสูดหายใจเข้าแรงๆเพื่อกลั้นก่อนสะอื้นในลำคอ

คิดถึง ผมคิดถึงเขา ถ้ายอมรับหัวใจตัวเองเร็วกว่านี้ซักหน่อยคงไม่ต้องทรมานขนาดนี้ ถ้ารู้ซักนิดว่าการพูดทำร้ายจิตใจเค้าแบบนั้นจะทำให้เราสองคนไม่เจอกันอีกผมคงไม่ทำ เกลับดูตัวเองที่ปล่อยสิ่งที่มีค่ามากที่สุดให้หลุดมือไป ถ้าคนเราสามารถย้อนเวลาได้ ผมก็อยากทำนะ ย้อนเวลากลับไปในวันนั้น

"นี่เรามาเที่ยวกันนะเว้ยมึงไม่ต้องทำงานตลอดเวลาก็ได้ป่ะ" เขาเลื่อนแลปท็อปเครื่องบางของผมออกแล้วยื่นถ้วยที่เต็มไปด้วยเนื้อปลามาให้ผม

"มึงไม่กินล่ะ" มองไปที่จานที่ก่อนหน้านี้มีปลานึ่งมะนาวตัวใหญ่แต่ตอนนี้กลับเหลือแค่ก้าง

"ก็รอกินพร้อมมึงเนี่ย" เขาเปิดกระป๋องเบียร์ก่อนจะยื่นให้ผมแล้วเปิดให้ตัวเองเป็นลำดับถัดไป

เบียร์กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าที่หมดไปทำให้สติสัมปชัญญะของเราทั้งสองคนเหลือน้อยลงไปด้วย

"ภัทกูมีอะไรจะบอกมึงว่ะ"

"อะไรวะ" มองไปที่ใบหน้าแดงก่ำของ​เข​า ท่าทางสูดลมหายจนเต็มปอดนั้นราวกับว่ากำลังเรียก​ความมั่นใจ​ให้ตัวเอง

"คือกู… เอ่อ… กูชอบ​มึง ไม่สิ ไม่ใช่​กูรักมึงต่างหาก" เกิดความเงียบขึ้นระหว่างบทสนทนา​ก้อนเนื้อในอกผมเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง​ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่กลัวมาตลอดได้เกิดขึ้นแล้วหรือเพราะลึกๆแล้วผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน ด้วยความที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนักท่องเที่ยว​ส่วนใหญ่​ที่เหน็ดเหนื่อย​จากการเดินทาง​ล้วนแล้วแต่​พักผ่อนเอาแรงเพื่อทำกิจกรรม​ในวันพรุ่งนี้​ แต่เราสองคนคงไม่ได้​เป็นหนึ่งในนั้น​ ความอึดอัดเกิดขึ้น​หลังจากที่เขาสารภาพ​ความในใจ​ออกมา ผมเลยตัดสินใจหันหน้าหนีสายตาเว้าวอน​แต่อยู่ดีๆใบหน้าของผมก็ถูกประคองกลับรับจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเขา ความอ่อนนุ่ม​ในช่วงแรกแปรเปลี่ยน​เป็นความเร้าร้อน​รุนแรงจนผมตั้งตัวไม่ทัน

"อื้อ" ความรู้สึกสับสนถาโถม​เข้ามาจนผมไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ ไม่อยากยอมรับเลยจริงๆว่าจูบและมือของเขาที่ประคองอยู่ตรงท้ายทอยทำให้ผมรู้สึกดี เคลิบเคลิ้ม​กับสัมผัส​ที่​คนตรงหน้ามอบให้จนรู้ตัวอีกทีแผ่นหลังก็กระทบกับเตียงนุ่ม​เสียแล้ว ความรู้สึกปวดหน่วงตรงส่วนกลาง​กายทำให้ผมเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปาก​หยักของเขา

"อื้อ มึงกูอึดอัด" ความรู้สึกมากมายที่ตีขึ้นมาที่ท้องน้อยจนผมต้องงอตัว ปลายเท้า​จิกลงบนเตียงเป็นระยะ​ๆ ไม่เหลืออีกแล้วความกระดากอาย ​สิ่งที่อยู่ในหัวผมตอนนี้คือทำอย่างไรให้ตัวเองหลุดพ้น​จากความทรมาน​นี้เสีย​ที

"ให้กูช่วยมึงนะ" เขาถดตัวลงไปอยู่ตรงหว่างขาของผม ใช้มือถอดกางเกงขาสั้น​และชั้นในสปอร์ต​สีเข้มออกไปจนพ้นปลายเท้า​

"มึง อ๊าาาาาา อือออ" ด้วยความที่เสียงภายนอกค่อนข้าง​เงียบผมเลยยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ความรู้สึกอุ่นนุ่ม​ที่ล้อมรอบตรงส่วนนั้นทำให้ตัวของผมบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน​มือข้างนึง​จิกผ้าปูที่นอน​จนแทบขาดส่วนอีกมือก็ขยุ้ม​ผมของเขาที่กำยังขยับหัวขึ้นลง

" ใกล้แล้ว อึก อีกนิดเดียว" ความเสียวซ่านพุ่ง​ขึ้น​มา​ตรงบริเวณส่วนหัวแต่อยู่ดีๆเขาก็ถอดริมฝีปากออกไป เหมือนถูกทิ้งให้ลอยเคว้ง​อยู่กลางอากาศ​​ มองหน้าเขาอย่างไม่พอใจแต่พอเห็นใบหน้าแดงก่ำของอีกคนผมก็เข้าใจได้ทันที​ว่าคงทรมานไม่ต่างกัน เขากุมมือของผมแล้วสอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน

"พร้อมกันนะ" เขาทำให้ร่างกายของเรารวมเป็นหนึ่ง​เดียว​กัน ความขับแน่นค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเจ็บแสบจนผมต้องร้องขอให้เขาหยุด แต่มือหนาก็ลูบไปตามสีข้างอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังปลอบประโลม​ร่างกายสั่นระริก​ของผม

"ไม่ต้องกลัว อย่าเกร็ง มันจะไม่เป็นไรภัท" น้ำเสียงอ่อนโยนที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย​ขึ้นมาบ้าง​ แรงกระแทกผ่อนหนักเบาราวกับกลัวว่าผมจะเจ็บถูกส่งเข้ามาภายในร่างกายของผมครั้งแล้วครั้งเล่า จนในจังหวะสุดท้่ายร่างกายของเราทั้งคู่ก็กระตุก​เกร็ง​ขึ้นมาพร้อมกัน เขาทิ้งตัวลงกอดผมคำบอกรักมากมายที่อีกคนพร้ำบอก​ก็ไม่สามารถหยุดน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากหางตาของผมได้เลย

พัง พังหมดแล้วความสัมพันธ์​ที่ผมพยายามประคับประคอง​มาตลอด สิ่งที่กลัวมาตลอดเกิดขึ้นแล้ว เราสองคนไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ราวกับว่าร่างกายไม่สามารถรับความผิดหวังที่เกิดขึ้นได้ สิ่งสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่สติจะดับวูบลงคือความอ่อนนุ่มที่กดลงตรงข้างขมับ


"ภัทมึงจะไปไหน ภัท" ผมไม่ได้สนใจเสียงของคนบนเตียง ก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าของตัวเองลงกระเป๋า

"มึงทำเหี้ยไร" เขาเข้ามากระชากมือผมอย่างแรง

"กูถามว่ามึงจะไป!!!" เสียงตวาดดังลั่นห้อง ผมมองเข้าไปในดวงตาสั่นไหวของเขา
"มึงจะหนีกูใช่มั้ย ใช่มั้ยภัท"

"มึงทำแบบนั้นทำไม ฮึก" น้ำตาไหลทะลักออกมาจากหน่วยตา ผมพูดเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงสะอื้น

"ไม่ไปนะภัทอยู่กับกู กูรักมึงนะ" ดูเหมือนจะกลายเป็นเขาที่ใจเย็นลงสวนทางกับอารมณ์ของผม เขาคว้าตัวผมเข้าไปในอ้อมกอด

"รักเหี้ยไร เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ยมึงก็รู้ว่ากูไม่อยากให้มึงเป็นมากกว่านี้"

"งั้นเราก็คบกันทำให้มันถูกต้องดิภัท เมื่อคืนเราก็เต็มใจกันทั้งคู่นะ"

"ไม่ เมื่อคืนกูแค่เผลอ" ผมหลบสายตาเว้าวอนของเขา

"แต่กูตั้งใจ ภัท มึงก็รู้ว่ากูรักมึง รักมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว"

"กูมีแค่มึงนะ มึงเป็นเพื่อน เป็นที่พึ่งเป็นทุกอย่างในชีวิตกู มึงก็รู้ว่าตัวคนเดียวมาตลอด"

"กูก็บอกอยู่นี่ไงว่ากูรักมึงอ่ะ"

"ความรักแบบแฟนมันไม่มั่นคงหรอก กูรู้ดี"

"ภัทมึงเลิกเอาเรื่องในชีวิตมึงมาตัดสินกูได้มั้ยวะ ให้โอกาสกูบ้างเหอะ"

"โอกาสเหี้ยไร ความรักเหี้ยไรแม่งเพ้อเจ้อ ถ้าความรักมันมีจริงกูคงไม่โดนทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้หรอก แล้วมึงเป็นใครจะจริงใจกับกูได้เท่าไหร่เชียว เดี๋ยวพอคบกันพอมึงเบื่อกูมึงก็ทิ้งกู เมื่อคืนกูไม่หน้ายอมมึงเลย" ภาพแผ่นหลังของชายหญิงคู่หนึ่งห่างไกลออกไปเรื่อย​ๆไม่แม้แต่จะหันมามองหรือสนใจผมคนที่พวกเขาเคยเรียกว่าลูก ความรักจากคนในครอบครัว​ที่ทุกคนต่างยกย่องให้เป็นความรักที่บริสุทธิ์​ที่สุดผมก็ยังไม่เคยได้สัมผัสเลยสักครั้ง​ แล้วจะให้ผมมั่นใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดได้อย่างไร

"มึงโครตดูถูกกูเลย"

"ถ้ารู้สึกกับกูแค่เพื่อนไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก"

"..... "

"มึงทำได้มั้ยล่ะ"

"มึงแม่งใจร้ายชิบหาย​"

"ถ้าทำให้กูไม่ได้ กูกับมึงก็คงจบกันแค่นี้" ผมหันหลังให้เขาแล้วเดินจากมา ผมตัดสินใจรอคนขับเรือและให้ค่าเสียเวลาเพื่อให้ไปส่งผมออกจากเขื่อนแห่งนี้​

ถ้าถามผมว่าใครคือคนที่รักษาคำพูดมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเขาจะเป็นคนแรกที่ผมนึกถึง เพราะตั้งแต่วันนั้น​ที่ผมยื่น​คำขาดเราก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย ข่าวคราว​ที่ผมได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายคือเขาตัดสินใจไปเรียนต่อที่แคนาดา​ 3 ปีได้แล้วละมั้ง​ คงเพราะหลังจากวันนั้นผมได้ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้นตอนนี้ผมเลยเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปในวันนั้น​ ผมไม่รู้หรอกว่าถ้าผมให้โอกาส​เราทั้งคู่​ผมจะมีความสุขหรือเปล่า​แต่อย่างน้อยก็คงไม่ต้อง​มา​เสียใจที่ปล่อยให้คนสำคัญหลุดมือไปแบบนี้

อยากขอโทษเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ
อยากขอบคุณที่คอยดูแลผมมาตลอด​
อยากตอบแทนความรู้สึกดีๆที่เขามีให้ผมเสมอมา
อยากยอมรับหัวใจสักครั้ง​
ผมสัญญา​ว่าถ้าเราทั้งสองคนมีโอกาส​ได้เจอกันอีกครั้งผมจะไม่ปล่อยมือเขาเป็นครั้งที่สอง จะทำทุกอย่างที่หัวใจเรียกร้อง​

เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ ตอนนี้ผมกำลังเดินไปขึ้นเรือตลอดทางเดินมีความทรงจำมากมายที่เกี่ยวกับเขาหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับว่าเรื่องราวเหล่านั้น​เพิ่งผ่านไปไม่นาน

ตุ้บ

ผมเซไปข้างหลังเล็กน้อยจากแรงปะทะ​ตรงหน้า
"ขอโทษครับ" ผมก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตัวสูงตรงหน้า พอจะเบี่ยงตัวเดินหลบไปทางด้านข้างอีกฝ่ายก็ขยับเอาตัวมาบัง ผมเดินเลี่ยง​ไปทางซ้ายเขาก็เดินตาม เลี่ยงไปทางขวา​เขาก็เดินตาม จนผมทนไม่ไหวต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

"นี่คุณ"

ตึกตัก
ก้อนเนื้อในอกบีบตัวอย่างบ้าคลั่ง​ใบหน้าคมที่ผมไม่เคยลืม คิ้วหนาตรง ดวงตาคมสีดำขลับ​ จมูกโด่ง​ ริมฝีปากหยักได้รูป ผิวที่ดูคล้ำขึ้นจากเมื่อก่อนเล็กน้อย
ลำคอของผมแห้งผากเมื่อเห็นว่าอีกคนส่งยิ้มมุมปากมาให้

"ไงภัทไม่ได้เจอกันนานเลย" คนที่ผมคิดถึงมาตลอด​
"พี" มาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง

__________________________________

สวัสดีนักอ่านทุกคนนะคะ นี่เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เราเขียน มีคำติชมอะไรยังไงก็บอกกันได้นะคะ อย่าลืมคอมเมนท์กันด้วยนะ

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

+1 ขอบคุณมากครับ