ครั้งหนึ่ง..ผมมีหลัวเป็นรั้วของชาติ 18
พอพี่ทัพออกไปแล้ว ผมก็ถามสิ่งที่สงสัยกับน้ำทันที มันเป็นสิ่งที่ผมรู้สึกได้น่ะครับแบบว่าเซ้นส์...
"น้ำแอบชอบอาทัพเหรอ" คำถามผมตรงไปเหรอวะ น้องมันถึงกับสตั้นท์ทันทีที่ผมพูดจบ
คือผมรอบสังเกตเวลาที่น้องมันมองพี่ทัพ แววตามันมีความเป็นประกาย เหมือนแมวเห็นปลาทู และคอยจับจ้องแต่เหยื่อทุกอิริยาบถ จนผมเริ่มตะหงิดๆใจ
"เอ่อ ครับ" ห้ะ จริง!! แต่นั่นอานะโว้ย อาแท้ๆด้วย
"ชอบจริง?" เป็นผมที่เหวอครับ
"ใช่ครับ" เชี้ย!!! นั่นอาเมิงนะโว้ยยย อิน้ำ
"แล้วชอบนานยัง" ตั้งสติก่อนจะถามต่อ
"ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าชอบ" ยังไงของมัน หรือจะเป็นชอบแบบชื่นชมแบบนับถือเป็นไอดอล เหมือนเด็กไฟบอกว่าจะหล่อตามรอยพี่ทัพ ส่วนเด็กน้ำจะอะไรตามพี่ทัพวะ
"ชอบแบบชื่นชมใช่ไหม" ขอให้ตอบว่าครับทีเหอะ จะได้ไม่ต้องหัวใจวายตายที่หลานชายแอบชอบอาชายตัวเอง
"ไม่ครับ" อ๊ากกกก อิน้ำ เมิงมันเป็นหลานสาวเหรอเนี่ย สงสารชะนี
"จริง" ผมยังคงสตั้น
"ครับ" โอเค ก็ดั้ยพี่ยอมเธอแล้ว อ่ะแล้วที่ไปคบผู้หญิงเพื่ออะไรล่ะ หรือยังไม่ค้นพบตัวเอง
"แล้วที่ไปคบผู้หญิง เพื่อประชดหรือเรียกร้องความสนใจ"
"ผู้หญิงเข้ามาเอง ผมเลยคบไปงั้นๆ" คบไปงั้นๆ จ่ะ! อิพ่อคนหล่อเลือกได้
"สร้างกระแสเก่ง" ผมว่าให้
"แล้วคิดจะสู้กับพี่ไปต่อไหม" คำแทนตัวของผมเปลี่ยนไปทันที เมื่อรู้ความจริงว่าอิเด็กหน้าตาหล่อตรงหน้ามันก็คือเพื่อนสาวดีๆนี่เอง
"ไม่แล้วล่ะครับ แต่อย่าเผลอละกัน" อะไรของมันไม่สู้ แต่บอกเราอย่าเผลอ นี่ผมงงหรือผมโง่วะ
"อือ จะทำอะไรก็ทำพี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างหลานกับเมียพี่ทัพจะเลือกใคร" เดี๋ยวเมิงเจอกู อิน้ำ!!!
"มีเรื่องอะไรกัน" พี่ทัพครับ มาได้ทันเวลามากเลยพี่เอ้ย
"ฟ้า" พี่ทัพเอ่ยชื่อผมพร้อมกับมองด้วยสายตาอ้อนวอน และมีแววกังวลอยู่ไม่คลาย
"ฟ้ากำลังพนันกับน้ำว่าระหว่างน้ำกับฟ้าพี่ทัพจะเลือกใคร" ผมเอ่ยจบพี่ทัพก็เดินเข้ามากอดผม แต่เลือกกอดจากด้านหลัง
"ไม่เห็นต้องคิดครับ หลับตาตอบยังตอบได้เลย หัวใจของพี่อยู่ตรงนี้อยู่กับท้องฟ้า" พี่ทัพตบที่อกซ้ายของผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ "ตั้งแต่วันที่สิบสามเมษาเมื่อสองปีที่แล้วแล้วล่ะครับ" จำได้ขนาดนั้น!!
"ปากหวาน" ผมเอ่ยจบพี่ทัพจับตัวผมหมุนเพื่อให้ผมหันหน้าเข้าหาแกก่อนจะก้มหน้าลงมาหมายจะจุมพิต
"น้องดาวคะ แม่ว่ามดบ้านน้องดาวเยอะจังเลยค่ะ สงสัยจะตามลูกชายแม่มาแน่ๆเลย" ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นหูเมื่อไม่นานมานี้ผมก็ผละออกจากอ้อมกอดของพี่แก แต่เหมือนจะไม่ทันละครับคุณผู้หญิงสองคนเล่นมายืนอยู่หน้าประตูห้องครัวแล้ว
"แม่" พี่ทัพเอ่ยก่อนที่ผมจะยกมือไหว้คุณย่า
"มะ มาให้ย่ากอดบ้างนะคะ อ้ะชั้นต้องขออนุญาตแกก่อนไหม" คุณย่าเอ่ยแซว
"ขอก่อนก็ดีครับ สามีน้องขี้หวงมาก" สามีเลยเหรอ น้อยๆหน่อยเถอะ
"ย่ะ หมั่นไส้" คุณย่าเอ่ยก่อนจะสวมกอดผมจนหอมปากหอมคอแล้วก็ผละออก จากนั้นก็ลูบหน้าลูบตาผม
"ผอมลงนะคะ พี่ทัพใช้งานหนูหนักเหรอคะลูก" เอ่อ ตอบว่าครับดีไหม ละอิพี่ทัพจะโดนลงทัณฑ์บนอะไรรึเปล่า
"เอ่อ มื้อเที่ยงวันนี้ฟ้ายังไม่ได้กินน่ะครับ พี่ทัพบอกรอกินพร้อมคุณปู่คุณย่า" ผมเอ่ยพร้อมแววตาตัดพ้อที่ทำให้ผมกินมื้อเที่ยงเรทมาเกือบจะสี่สิบนาที
"อ้ะ ย่าขอโทษนะคะลูกสะใภ้ งั้นเอางี้ไหมคะคืนนี้ไปนอนที่บ้านพักกับปู่กับย่า ย่าจะเลี้ยงมื้อดึกทดแทนลูกสะใภ้หนักๆเลย" จะดีเหรอครับ ท้องแตกตายกันไปข้างแน่ๆ
"แม่ แม่จะพรากผมกับน้องไม่ได้" ฝ่ายค้านครับ
"ทำไมยะแฟนแกแต่ลูกสะใภ้ชั้น" เอิ่มสงครามแม่กะลูกชายละครับ
"ดูมันสิคะน้องดาว ติดน้องยิ่งกว่าอะไร แกอยู่กับน้องมาตั้งหลายวันแล้ว ชั้นขอวันเดียวไม่ได้รึไง" คุณย่าเอ่ยทีจริงจัง แต่ผมรู้สึกว่าท่านอยากจะกวนลูกชายคนเล็กเฉยๆ เอาตรงๆพี่ทัพเหมือนเด็กที่แหย่หน่อยก็จะโวยวาย น่าแกล้งชิบหายเลยล่ะ
"นี่ยังลั่นบอกจะสละมรดกทุกอย่างให้น้องอีก แล้วไม่คิดถึงวันที่น้องเบื่อหน่ายเกินจะทนกับนิสัยขี้หวงของตัวเองบ้างรึไง แล้วจะเอาอะไรกินห้ะ" คุณย่าร่ายยาว
"ถ้าถึงวันนั้นผมจะกลั้นใจตายต่อหน้าน้องเลยครับ" ห้ะ!! พี่ทัพพูดอะไรน่ะ
"พี่ทัพ" ทำไมพูดแบบนั้นวะ
"ถ้าไม่อยากให้พี่ตาย ก็อย่าทิ้งพี่นะครับ" ประโยคนี้อีกแล้ว
"ฟ้าจะรักพี่ทัพไปจนแก่เลยครับ" เอ่ยจบก็ยิ้มร่า ..หมายถึงพี่ทัพนะแก่
"พี่เหรอแก่" ใช่ครับ แหม่พี่ทัพก็แก่อยู่แล้วไหม ไม่เห็นต้องถาม
"ฟ้าสิแก่ พี่ทัพน่ะเป็นอมตะ"
"นั่นสินะ สงสัยต้องแนะให้พ่อมีเมียเด็กบ้างละกระชุ่มกระชวยหัวใจ"
"ก็ลองดู" คุณย่าครับ
"แม่ครับ ผมล้อเล่น" สมถูกแม่คาดโทษ
"แม่ไม่เล่น" เจอตอละไง
"คุณย่า" ผมเอ่ยเรียกอีกฝ่าย
"หนูฟ้าไม่ต้องขอร้องแทนพี่ทัพค่ะ ยังไงย่าก็จะลงโทษที่เล่นไม่รู้จักกาลเทศะ" สม!! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคุณย่าของผมนะพี่ทัพ
"เอ่อ ครับ ถ้าคุณย่าจะลงโทษพี่ทัพฟ้าก็จะไม่ห้าม แต่ฟ้าขอแค่อย่าพรากฟ้ากับพี่ทัพก็พอนะครับ" พร้อมกอดแขนอ้อนวอน ให้ดูยิ่งน่าเห็นใจว่าถ้าผมพรากกับพี่ทัพแล้วล่ะก็ลูกชายคนเล็กของคุณย่าต้องขาดใจตายแน่ๆ
"หนูฟ้าปกป้องแฟนเหรอคะ"
"เปล่าครับ" ทุกคนคือเหวอครับ โดยเฉพาะพี่ทัพ
"ฟ้าแค่ปกป้องหัวใจตัวเอง" จบคำให้การของผมคุณย่าก็เข้ามาหยิกแก้มผมเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับแม่ผม
"ดูหนูฟ้าสิคะ ก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะไม่ให้ตาทัพหลงจนหัวปักหัวปำได้ยังไง"
"น้องดาวเลี้ยงลูกชายได้น่ารัก น่าเอ็นดูมากๆเลยค่ะ" เอ่ยจบแม่ผมก็ยิ้มรับพร้อมค้อมศีรษะให้คุณย่าเชิงขอบคุณ
"เอ่อ โต๊ะทานข้าวพร้อมแล้วน่ะครับ" ลุงกอบครับ หื่มลุงกอบมาในธีมรัดรูปครับ ดูหุ่นแบบอ๊ากกกก อยากกระชากมาถามเสียให้รู้แล้ว รู้รอดไปเลยว่าทำไมไม่เอาอิม้าคึกไปทำให้มีแบบลุงบ้าง กามๆกล้ามๆ ยั่วเยชิหัย
อ้ากกกก นี่กำลังคิดอกุศลอะไรอยู่เนี้ยไม่ได้ๆ นั่นพี่ชายผัว หยุบหนอ หยุบหนอ หยุบหนอ ให้ตายสิ !!!
"ปะไปกันเถอะจ้ะหนูฟ้า อ้ะละนั่นชามอะไร" คุณย่าหันไปถามลูกชายคนเล็ก ที่ถือชามสีขาวตามมา
"ไข่ลูกเขยครับ" พี่ทัพตอบ
"หืม ทำเอง? แกทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ" คุณย่าครับ
"ก็พอถูๆไถๆไปได้ครับ" แหม่ มีการถ่อมตัวไม่จริงเลยนะครับคุณย่าพี่ทัพทำกับข้าวเก่งมากกก เหมาะแก่การเป็นแม่ศรีเรือนมาก
"ถูๆไถๆอะไรกันล่ะคะ ทำเก่งมากเลยค่ะและอร่อยมากๆด้วยนะคะ เก่งกว่าเจ้าฟ้าซะอีกที่รายนั้นน่ะเอาแต่เล่น" แม่คราบ แม่อย่าขายผมสิ ผมยอมรับว่าผมทำอาหารไม่เก่ง แต่ผมกินเก่งนะ ก่อนจะหันไปถามน้ำที่พึ่งจะมีบทบาท เพราะคุณย่าพึ่งจะเห็นว่ามีน้ำอยู่ด้วย
"ละเราทำอะไร"
"เอ่อ ไข่ลูกสะใภ้ครับ" น้ำตอบ คุณย่ากับแม่ถึงกับเหวอ
"แกจะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้เหรอ" เวรกรรม
"เอ่อ ฟ้าบอกให้น้ำทำเองแหละครับ มีแต่ไข่ลูกเขยก็ยังไงเลยทำไข่ลูกสะใภ้ด้วยน่ะครับ"
"ละใครเป็นคนไปเปลี่ยนชื่อให้เขา เรียกไข่ดาวก็ดีอยู่แล้ว" คุณย่าถาม
"ลูกสะใภ้แม่เลย" อ้าว โยนให้ผมเฉยไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลย จำไว้เลยนะ!!
"หนูฟ้า!!!" เอิ่ม อย่ามองผมแบบนั้นสิครับคุณย่า
"ก็พี่ทัพชอบกินไข่ดาวที่สุกๆดิบๆ แล้วเวลาที่พี่เขาเจาะไข่แดงมันจะทะลักออกมา หน้าตามันเหมือนกับ อ่า.." เว้นไว้ในฐานที่เข้าใจ
"โอ้ย จ่ะๆย่าเข้าใจแล้ว" ครับ เข้าใจแล้วก็ดีครับ
"ว่าแต่แกไปหัดทำตอนไหน ทำไมชั้นไม่เคยรู้" คุณย่าถามลูกชายคนเล็ก
"สองปีได้แล้วครับ ตอนนั้นรู้ว่าน้องทำกับข้าวไม่เป็น ผมก็เลยต้องไปเรียนทำไว้" ห้ะ!! ถึงว่าตอนนั้นพี่ทัพถามผมว่าทำกับข้าวเป็นไหม ก็เพราะเหตุนี้นี่เอง
"ดูมัน มีวางผลวางแผนลูกพ่อจริงๆ ชั้นล่ะยอม" คุณย่าเอ่ย
แล้วเราก็มาถึงโต๊ะกินข้าวที่ถูกขยายใหญ่เป็นพิเศษ จากที่เคยบรรจุได้สี่คน ก็เพิ่มเป็นสิบเอ็ดที่นั่ง
แต่คราวนี้ผมมานั่งติดกับแม่ผมแล้ว ส่วนพี่ทัพไปนั่งติดกับลุงกอบ ซึ่งผมกับพี่ทัพนั่งตรงข้ามกันครับ และข้างพี่ทัพคือดินและน้ำ ส่วนข้างผมคือไฟและลม
บนโต๊ะกินข้าว ผู้ใหญ่หยิบยกเรื่องวีรกรรมลูกชายคนเล็กในวัยเด็กมาพูด ง่ายๆคือเผาลูกชายตัวเองให้ครอบครัวแฟนลูกชายฟัง!! และคุณย่าก็ถือโอกาสฟ้องคุณปู่ว่าลูกชายคนเล็กงุบงิบทำกับข้าวเป็น แล้วไม่เคยจะทำให้พ่อให้แม่กิน
"มันก็ทำถูกแล้วนิ" ห๋า หมายความว่าไงครับคุณปู่
"หนูท้องฟ้าเป็นแฟนมัน มันก็ต้องเอาใจพ่อแม่แฟนก่อนสิ คุณกับผมน่ะตายตัวอยู่แล้วไม่สำคัญหรอก นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคุณโทรมาเร่งทั้งเช้าสายบ่ายเย็นมีหรือมันจะยอมให้เรามาคุยเรื่องสินสอดทองหมั้น มันกะจะจัดการเองคนเดียวด้วยซ้ำ"
"พ่อ" พี่ทัพเอ่ยเสียงตัดพ้อ
"ถ้าฉันพูดถูกแกก็เงียบ แล้วฟังไป" แล้วพี่ทัพก็เงียบตามที่คุณปู่บอก พร้อมกับสบตากับผมแล้วทำสายตาแบบอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ
ผมจะไม่ยุ่ง!!
ผมจะกินข้าว ผมหิว!!!
"หื่ม ปกติเห็นออกรับแทนพี่ ทำไมวันนี้เงียบจังล่ะครับว่าที่ลูกสะใภ้" คุณปู่ครับ
"ฟ้าหิวข้าว ฟ้าไม่มีอารมณ์จะพูดมากตอนนี้ครับ" ผมเอ่ยเสียงเรียบแล้วตั้งใจกินข้าวต่อโดยไม่ได้สนใจสายตาใครทั้งนั้น ก่อนจะได้รับการลงโทษจากแม่ โดยการบิดต้นขาผมจนสะดุ้ง แล้วสีหน้าผมก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
ฮึก! ฟ้าทำอะไรผิด??!! ก็ฟ้าหิว หิวมากจริงๆ นิ แม่ก็รู้ไหมว่าถ้าฟ้ากินข้าวไม่ตรงเวลาฟ้าจะเป็นยังไง ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจเลยนะ พี่ทัพก็อีกคนแทนที่จะให้ฟ้ารองท้องมาก่อนถ้าจะมานั่งเกรงอกเกรงใจฟังผู้ใหญ่เม้ามอยกันขนาดนี้น่ะ
"พี่ทัพบอกให้ฟ้ารอกินพร้อมคุณปู่คุณย่าในเมื่อคุณปู่คุณย่ามาแล้ว ฟ้าต้องรออีกเหรอครับ" ผมตอบก่อนจะตักคำข้าวใส่ปาก
"ฟ้า" แม่ผมครับ เอ่ยพร้อมกับสายตาที่กึ่งปรามมองมายังผม ผมเลยมองไปรอบๆ ทุกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ยกเว้นสองแฝดที่กำลังแย่งไข่ลูกเขยกันอยู่
"ขอโทษครับ เรื่องกินสำหรับผมเรื่องใหญ่โดยเฉพาะกินข้าวให้ตรงเวลา" ผมเอ่ยจบก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเจ็บน้อยๆที่ท้องน้อย ก่อนจะมีความรู้สึกแน่นที่หน้าอก ผมพยายามนวดคลึงอกตัวเอง ให้รู้สึกผ่อนคลายแต่มันกลับไม่ดีขึ้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้เหมือนจะอ๊วกเลยรีบลุกขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วก้มลงกับชักโครกพร้อมปล่อยสิ่งที่พึ่งกินเข้าไปออกมาทางเดิม
"ฟ้า" เสียงพี่ทัพ ที่มาเข้ามาลูบหลังให้ผม
"ฟ้าขอโทษครับ" ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ทัพ พร้อมกับพ่นประโยคเดิมๆ ก่อนจะหันไประบายกับชักโครกอีกรอบ
"ฟ้า แม่ขอโทษ" แม่ผมเอ่ยพร้อมกับลูบหลังปลอบผม ก่อนที่พ่อเดือนจะเข้ามาลูบหลังให้ผมแทนที่พี่ทัพ และแม่ก็ค่อยลุกออกไป
"ฟ้า ไหวไหมครับลุกไหวไหม" พ่อเดือนเอ่ย ก่อนจะพยุงผมลุกขึ้น
แล้วพี่ทัพก็เข้ามาหวังจะอุ้มผม แต่ผมเข้าไปกอดคอพ่อเดือนไว้แล้วบอกให้พี่เขาถอยออกไป
"ฟ้า" พี่ทัพเอ่ยพร้อมทำสีหน้าสำนึกผิด
"นะนะหนูฟ้า หนูฟ้าเป็นอะไรเหรอคะ หนูฟ้าเป็นอะไรคะน้องดาว" คุณย่า
"อ่ะ เอ่อ น้องเครียดลงกระเพาะน่ะค่ะจะชอบเป็นเวลาที่น้องกินข้าวไม่ตรงเวลาแล้วมีเรื่องที่ ทะทำร้ายจิตใจน้อง เลยพาลให้กระเพาะของน้องไม่รับอาหารก็เลยอ๊วกค่ะ" แม่ผมเอ่ยอธิบาย
"หนูฟ้า ย่าขอโทษนะคะ ย่าไม่รู้ว่าลูกสะใภ้ย่าจะเป็นเด็กอนามัยขนาดนี้ ทำใจเย็นๆไว้นะคะลูก ย่าขอโทษๆ" คุณย่าเอ่ยพร้อมลูบหลังผม
"ปู่เองก็ขอโทษนะครับ ปู่พูดมากไปจริงๆแหละวันนี้ อย่าโกรธปู่เลยนะ ปู่ขอโทษครับ"
แล้วผมก็ค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดของพ่อเดือน ก่อนที่พี่ทัพจะเข้ามากอด แต่ผมสะบัดออก
"อย่ามายุ่ง" ถ้าพี่ให้ผมกินอะไรรองท้องก่อน ผมก็จะไม่เป็นแบบนี้
"ฟ้า พี่ขอโทษพี่ดื้อเองพี่ไม่ฟังฟ้าพี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษนะครับ อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ อย่าตัดเยื่อใยกับพี่เลยนะครับ" พี่ทัพเอ่ยจบก็เข้ามากอดผม ก่อนจะอุ้มผมมาที่ห้องนั่งเล่น
พี่ทัพจับให้ผมนั่งบนตักพี่เขา หัวของผมแนบฟังกับเสียงหัวใจของพี่เขา มือซ้ายพี่เขากอดโอบไหล่ผมไว้ ส่วนมือขวาตบสะโพกผมเบาๆ เชิงกล่อมปลอบ
"ฟ้าเหนื่อยจังเลยครับ" ผมเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังซบกับอกหนา
แล้วพ่อก็เอาน้ำเกลือแร่มาให้ผมจิบ
"ย่ามีบ๊วย หนูฟ้าเอาสักหน่อยไหมคะจะได้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น"
"ไม่ครับ ฟ้าขอคุยกับพี่ทัพกันสองคนนะครับ" ผมเอ่ยพร้อมรอบมองแววตาที่พี่เขาเองก็ก้มมองมาที่ผม
.............................
หายไปนาน....น้องฟ้ากลับมาล๊าววววว
ตอนนี้จริงๆมันเศร้า แต่เขียนได้ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่
น้องฟ้าเป็นเด็กอนามัยคร้าบบบบ
หัวข้อ: ครั้งหนึ่ง..ผมมีหลัวเป็นรั้วของชาติ ตอนที่18 (16_11_62) (อ่าน 11169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก