หัวข้อ: (ตอนเดียวจบ) Last love

[miniminest]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
****************************************************************************************
เป็นเรื่องแรกฝากติชมด้วยนะคะ

[miniminest]

“เราลองห่างกันดีป้ะ” มิรินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เหมือนเป็นแค่เรื่องลมฟ้าอากาศเธอไม่แม้แต่จะหันมาจ้องตาสามีที่กำลังแต่งตัวเตรียมออกสังสรรค์ในคืนนี้ด้วยซ้ำ ล็อกประสาทการมองเห็นทั้งหมดไปที่หน้าจอทีวี

“หือ ทำไมแค่เที่ยวคืนเดียวเอง”

“ก็เธอจะได้เที่ยวได้เต็มที่ไง แค่ห่างกันเองกลับไปใช้ชีวิตของใครของมัน” สองมือที่กำหมอนอิงเริ่มบีบแน่นจนหมอนตุ๊กตาเริ่มบิดเบี้ยว

“เอาจริง”

“อือ ลองดูเราคบกันตั้งแต่มอหกเลยนะ เรียนจบก็แต่งงานไม่เบื่ออ่อ”

“อือ ลองดูก็ได้เริ่มวันไหนล่ะ”  คริษฐ์ถามเขาเห็นด้วยกับความคิดของภรรยา พวกเขาอยู่ด้วยกันมากไปแรกๆมันก็ดีแต่พอหลังๆแต่งงานกันมามันก็งั้นๆ เขาเลยชอบออกไปสังสรรค์นอกบ้านด้วยการยกเหตุผลว่าต้องเข้าสังคม ถ้าห่างกันเขาจะได้ไม่ต้องมาคอยกังวลไม่กล้ากลับบ้านดึกเพราะมิรินมักจะอยู่รอเขาทุกคืนเสมอ บางทีมันก็ทำเขาอึดอัด

“เดี๋ยวบอก ไปเหอะ”

“อือ ปิดบ้านดีๆ”

   เสียงประตูหน้าบ้านปิดลงหลังจากนั้นไม่นานแสงไฟจากหน้ารถก็หันออกไปสู่พื้นที่ถนน มิรินแทบหยุดหายใจเมื่อต้องพูดประโยคพวกนั้นออกไป ถึงจะทำใจมาหลายเดือนแต่มันยังเจ็บ ทุกครั้งที่คริษฐ์ออกไปเที่ยวเขาทำได้แค่นั่งรออยู่ที่บ้านเพราะไม่ชอบที่ๆคนพลุกพล่านและไม่ชอบกลิ่นแอลกอฮอล์กับบุหรี่พวกนั้นยิ่งรวมกลิ่นน้ำหอมที่พวกผู้หญิงใช้ไปด้วยยิ่งทำให้อยากอาเจียน ถึงเลี่ยงไม่ได้เพราะมันต้องมีกลิ่นติดตัวติดเสื้อผ้าคริษฐ์กลับมาอยู่แล้วก็ตาม นิ้วเรียวสั่นเทาตามหัวใจเจ้าของกดโทรออกหาใครอีกคน คนที่เขาเก็บเป็นความลับจากทั้งคริษฐ์และเพื่อนคนอื่นรอบตัว

‘ไง เตรียมตัวเสร็จยัง’

“อื้อ ขอโทษนะดึกไปหน่อย”มิรินพยายามอย่างยิ่งไม่ให้เสียงสั่น ปลายสายมีเสียงถอนหายใจลอดกลับมา

‘ตัดแล้วก็ให้ขาด มูฟออนได้แล้วหรือจะรอเมียน้อยมันหอบลูกมาให้เลี้ยง’

“อย่าใจร้ายได้ป้ะ ก็ทำอยู่เนี่ย” ใช่ มิรินรู้มาไม่ต่ำกว่าสามเดือนแล้วว่าสามีมีคนอื่น หนำซ้ำยังเป็นผู้หญิง

‘จ้า ออกมารอเลยก็ได้เดี๋ยวก็ถึงแล้วพึ่งสวนกับมันเมื่อกี้’

“อือ”







   นาฬิกาที่ห้องนั่งเล่นบอกเวลาตีสอง ไม่มีมิรินคอยนั่งรอที่หน้าทีวีเหมือนเดิมเห็นแบบนั้นเขาเลยหายใจได้เต็มปอด วันนี้เขานัดกับเพื่อนสาวที่ต้องยอมรับแบบเลวๆว่ามันเกินเลยคำว่าเพื่อนไปแล้ว เจ้าหล่อนนับวันยิ่งอยากแสดงตัววันนี้เลยจัดเต็มทั้งรอยข่วนรอยลิปโชคดีที่เขาพกเสื้อไปเปลี่ยนแต่ถ้ามิรินมาเห็นรอยเล็บก็ไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไง

“ไปไหนวะ”

   ประตูห้องนอนเปิดกว้างที่นอนเรียบตึงไม่มีคนที่ควรอยู่อยู่ตรงนั้น คริษฐ์เริ่มเอะใจจึงเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าทุกตัวยังอยู่ครบ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันออกไปไหนดึกๆไม่ยอมบอกกัน เขาหยิบเครื่องมือสื่อสารโทรหาภรรยาทันที
‘ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาตรวจสอบหมายเลข....’

   จะไม่มีได้ยังไง เขาไม่มีทางเมมเบอร์มิรินผิด หนทางที่สองคือการใช้การค้นหาตำแหน่งมือถือ จุดสีแดงที่สว่างวาบบนหน้าจอเป็นบ้านเขาเอง

...หรือมิรินเป็นลมล้มอยู่ตรงไหน

   ร่างสูงทิ้งเสื้อคลุมในมือ ออกตามหาอีกฝ่ายไปทั่วบ้าน

...ไม่มี...ไม่มีมิรินอีกแล้ว มีแค่โทรศํพท์เครื่องหรูที่เขาซื้อให้ในวันเกิดพร้อมโน้ตเล็กๆเขียนกำกับไว้

‘เริ่มวันนี้เลยนะ’

“ใจหายหมดแม่ง”









...สองปี

...สองปีที่มิรินขอห่าง

...สองปีที่มิรินไม่เคยกลับมา ที่ยังคงอยู่มีเพียงเสื้อผ้า และ รูปแต่งงานใบใหญ่ และเขาที่ยังอยู่ที่เดิม

“ได้พักบ้างเปล่าวะ นับวันยิ่งโทรม”ใกล้มองสภาพเพื่อนแล้วอดไม่ไหว มันมีที่ไหนเป็นเจ้าของร้านแต่ดันไปถูร้านเองทำทุกอย่างจนแทบจะไม่ต้องจ้างคนเพิ่ม

“พักเพื่อ อยากพักมึงก็พักดิ” ไม่ใช่ไม่เหนื่อย เขาเหนื่อยสายตัวแทบขาดแม้ไม่มีเหงื่อสักหยด สองปีที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าไม่อ้อมกอดไหนจะทำให้หายเหนื่อยได้เท่าอ้อมกอดของมิริน

“มึงก็ไปหาเขาดิวะ ปกติมึงหน้าด้านจะตายแค่เดินไปหาบอกเธอเราไม่ห่างกันแล้วนะงี้”ใกล้รู้ดีว่าทำไมไอ้เพื่อนรักมันไม่ยอมพักผ่อน หลังจากที่มันประกาศตัวว่าโสดชั่วคราวเห็นคุณเขาดี๊ด๊าได้แค่เดือนเดียวหลังจากนั้นคือลากเลือด กินไม่ได้นอนไม่หลับเพ้อหนักขนาดที่เขากับเพื่อนๆต้องลากมันออกมาจากบ้าน วันนั้นที่เปิดประตูไปมันยังนั่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่เลย

“หาไหนวะ พ่อแม่รินก็ไม่รู้เรื่องถามเพื่อนรินทุกคนแม่งไม่มีใครติดต่อรินได้สักคน” 

“ใช้เงินให้เป็นประโยชน์สิคุณชายจ้างนักสืบอะไรก็ทำไป”

“กูทำตั้งแต่เดือนที่สามแล้วไหม” จบประโยคคริษฐ์ก็ละมือจากการถูพื้นไปเช็คกระจกแทน เขาพยายามทำตัวปกติใช้ชีวิตปกติตั้งใจทำงานไม่เที่ยวกลางคืน เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงพวกนั้นทุกคน เลิกบุหรี่ที่เคยติดมากๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้เมื่อมิรินกลับมาจะภูมิใจในตัวเขา ภูมิใจสามีไม่ได้เรื่องคนนี้

“ลองหาคนอื่นไหมวะ เปิดใจบ้าง”

“ก็ทำตั้งแต่รินยังอยู่ลืมรึไง” ใกล้ยิ้มแหย ลืมคิดไปเสียสนิทดันไปราดน้ำเกลือบนแผลเพื่อนซะได้

“คิดจริงๆเหรอวะว่ารินจะกลับมา สองปีแล้วนะเว้ยมันไม่ใช่ห่างกันแล้ว” ไหนๆมันก็เจ็บอยู่แล้วเขาอยากให้เพื่อนลืมตามายอมรับความจริงเสียที

“รินไม่ได้บอกเลิก เขาแค่ขอห่าง”

“แล้วแต่มึงเหอะ”












“เลี้ยงรุ่นปีนี้จะไปไหม”

“อือ”มิรินพยักหน้าตอบ ทั้งที่มือกำลังง่วนอยู่กับการแยกต้นกระบองเพชรจากกระถางใหญ่ สองทีที่เขาตัดใจก้าวออกมามิรินตัดสินใจร่วมหุ้นกับต้นตาลเริ่มต้นธุรกิจเพาะต้นกระบองเพชรขาย การได้เห็นต้นไม้พวกนี้เติบโตทำให้จิตใจเขาสงบ ยิ่งตอนพวกมันออกดอกมันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด

“ไม่กลัวเจอมันแล้วเหรอ”

“เจอแล้วยังไง สองปีแล้วนะป่านนี้มีเมียมีลูกไปแล้วมั้ง” มิรินวางก้อนสีเขียวเล็กๆลงในกระถางดินเผาที่เตรียมไว้ หากถามว่าลืมคริษฐ์ไปหรือยังคงต้องบอกว่าใครมันจะลืมได้ เพียงแต่มิรินเลือกที่จะหยุดความคิดถึงนั้นไว้ให้เป็นเพียงความคิดถึงเพื่อนเก่า

“ตอนแรกใครวะร้องไห้เป็นเผาเต่า”

“เพื่อนไง เพื่อนเองหรือเลื่อนขั้นเป็นอย่างอื่นดี”มิรินขยิบตาส่งให้ต้นตาลไปที เพื่อนตัวสูงรีบพนมมือทำปากขมุบขมิบ กริยาของเพื่อนทำเอามิรินอดยิ้มไม่ได้

“ก็ไม่ต้องรังเกียจขนาดนั้น”

“บ้าแล้วเมื่อกี้ร้องเพลงพระคุณที่สามอยู่”

“เห็นเป็นครู?”

“เห็นเป็นแม่ แต่เห็นหน้าแล้วร้องเพลงค่าน้ำนมไม่ออก”

“สัส”












“ริน!!!”

“ห้ะใครนะ” ยังไม่ทันที่ใกล้จะเรียบเรียงสติถูก เพื่อนเขาก็ออกวิ่งไปแล้วพอมองตามก็ได้แต่อ้าปากค้าง คริษฐ์กำลังกอดคนคนหนึ่งไว้ท่ามกกลางสายตาบรรดาเพื่อนร่วมรุ่น

“รินไปไหนมาคริษฐ์เป็นห่วงนะ”สองแขนกระชับอ้อมกอดแน่น สูดดมกลิ่นหอมสะอาดที่เฝ้าคิดถึงมานานเขาดีใจที่มิรินไม่ได้มีท่าทีต่อต้านอีกทั้งยังกอดตอบเขาเบาๆ ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมรินกลับมาแล้วและเขาพร้อมที่จะสร้างครอบครัวกับรินอีกครั้งจะมีเจ้าตัวเล็กสักสองสามคน จะให้รินคอยชิมอาหารในร้านจะจัดงานแต่งอีกครั้งให้มันยิ่งใหญ่ ประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่ามิรินเป็นภรรยาของเขา ของเขาเพียงคนเดียวและจะไม่จากกันอีก

“ผอมลงเปล่าเนี่ย สองปีเลิกเล่นกล้ามแล้วเหรอ”มิรินบีบกล้ามแขนที่ลดขนาดลงไปของคริษฐ์

“เลิกบุหรี่ด้วยเหรอ”

“อื้อ เป็นไงเป็นผู้เป็นคนแล้วนะมีร้านกาแฟด้วย”คริษฐ์พูดอวด เขาบอกแล้วว่ามิรินต้องภูมิใจในตัวสามีคนนี้

“ดีจัง แฟนนายคงเก่งมากเลยเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้” คริษฐ์ชงักไปอึดใจหนึ่ง ระบบสมองประมวลเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพ

“ใช่ดิ ก็เธอไงเก่งสุดในโลกแล้วตัวเท่านี้เนี่ย”

“รินหมายถึงฝนอะ ฝนไม่มาด้วยเหรอ” ชื่อนั้นทำลายทุกอย่างลงไปอีกครั้ง คริษฐ์ไม่เคยรู้เลยว่ามิรินรู้เรื่องของฝน นั่นใช่ไหมที่อีกฝ่ายตัดสินใจขอห่าง

“คริษฐ์เลิกกับฝนแล้ว ไม่ได้คุยกับใครแล้วขอโทษนะที่นอกใจนี่คริษฐ์ยกโทรศัพท์ให้รินดูเลยเช็คได้ทุกอย่าง”เขายังคงยิ้มแม้ยิ้มได้ไม่เต็มปาก มิรินเองก็ยังยิ้มอยู่ขอให้มิรินยกโทษให้ เขาพร้อมพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง

“รินไม่มีสิทธิหรอก รินดีใจนะที่คริษฐ์เปลี่ยนแปลงตัวเอง”

“มีสิ รินเป็นภรรยาคริษฐ์นะ”

“คริษฐ์...เรื่องของเรามันควรจบได้แล้วรินเริ่มต้นใหม่คริษฐ์ก็ควรทำเราไม่เหมาะกันหรอก”

“ทำไมพูดงี้วะริน ไอ้คริษฐ์มันรอรินมาตลอดมันปรับปรุงตัวขนาดนี้ยังดีไม่พออีกเหรอวะ” ใกล้แทบจะพุ่งมากระชากตัวมิริน เขาทนฟังต่อไปไม่ไหว ตอนจะไปก็ไปง่ายๆเขารู้ว่าเพื่อนเขาผิด แล้วคนผิดที่สำนึกผิดไม่ควรได้รับการให้อภัยเลยเหรอ

“มันไม่ใช่ว่าดีไม่พอ การห่างกับรินทำให้คริษฐ์ดีขึ้นมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ริน คริษฐ์ขอไปคุยด้านนอกได้ไหม”

“อือ”






   โลกยังคงหมุนอยู่เหมือนทุกวัน นับจากวันเลี้ยงรุ่นวันนั้นผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้ว คริษฐ์ก้าวเข้าสู่วัยสามสิบมาหลายปี ร้านกาแฟยังคงเปิดอยู่โดยมีสาขาเพิ่มอีกสองสามแห่ง ซิกเนเจอร์ของร้านคือต้นกระบองเพชรเล็กๆที่มีอยู่เกือบทุกมุมร้าน เป็นต้นกระบองเพชรจากสวนของมิรินที่มิรินดูแล

“พ่อคะ รันสวยรึยัง” ลูกสาววัยสี่ขวบหมุนตัวในชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตา

“สวยค่ะ ลูกคุณพ่อต้องสวยที่สุดอยู่แล้ว ไปตามคุณแม่ให้พ่อหน่อยเร็วเดี๋ยวไปสวนไม่ทัน”

“ค่ะ” รันวิ่งกลับไปหลังร้านทันที เพียงครู่เดียวก็พาผู้เป็นแม่มาด้วย

“รันอย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวก็หกล้มอีกหรอก” ผู้เป็นแม่ปราม คิ้วสวยขมวดเมื่อลูกสาวไม่ยอมเชื่อฟัง

“พี่คริษฐ์ดูลูกสิ ไม่ฟังกีเลย” กีรติฟ้องผู้เป็นสามีเขาทำเพียงส่งยิ้มตอบให้เท่านั้น จนกีรติต้องฟาดมือไปที่ต้นแขนนั้นเป็นการลงโทษ

“เอาน่า เด็กซนเป็นเด็กฉลาดเรารีบไปเถอะเดี๋ยวถึงบ้านรินช้ามืดค่ำจะโดนรินบ่น”

   นับจากวันนั้น เขาก้าวเดินต่อ เขาเรียนรู้ว่าควรรักษาสิ่งที่มีไม่ใช่ไขว่คว้าหาสิ่งที่ตัวเองทำหลุดมือเอง ในวันนั้นเขารักษารินไว้ไม่ได้วันนี้เขาจะทำให้ดีที่สุดเพื่อรักษาคนที่เขารัก เขายังคงไปมาหาสู่รินเสมอยังรักและเป็นห่วง



แก้วที่มันร้าวไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม





...
จบจ้า จบแบบนี้แหละ 555555555555

[ืniyataan]

 

[LadyYuly]

“เลือกที่จะหยุดความคิดถึงนั้นไว้ให้เป็นเพียงความคิดถึงเพื่อนเก่า”  เจ็บมากเลยค่ะ

[NormalVee]

อื้อออออออ นั่นแหละ บางครั้งโอกาสก็ไม่ได้กลับมาหาทุกคน

[yunnutjae]

เจ็บจิง จุกๆไปเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ใจนึงก็อยากให้รีเทิร์นนะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วมั้ง 

[blove]

เสียไปถึงได้รู้ว่ามีค่าและสำคัญ นอกกายนอกใจมันต้องโดนแบบนี้มิรินใจแข็งมาก จบจริง แยกทางกันด้วยดี คริษฐ์รักคนใหม่ให้ดีละ สนุก