หัวข้อ: (เรื่องสั้น) รักดั่งสายลมหวน ตอนที่1 up! 19/04/19

[LeinSter]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

'รักดั่งสายลมหวน'
- LeinSter -


บทนำ

[/b][/size]




“หยุดเดี๋ยวนี้!!”

ร่างหนึ่งตะโกนห้ามผู้ชายสองคนเบื้องหน้าที่กำลังแลกหมัดใส่กันอุตลุด ผู้คนระแวกนั้นเริ่มโผล่หน้าออกมาดูกันหนาตาเพราะเสียงเอะอะโวยวายจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าบ้านหลังหนึ่งในซอยเล็กๆ ย่านใจกลางเมือง ก่อนที่พลเมืองดีจะเข้ามาแยกสองหนุ่มออกจากกัน กระนั้นต่างฝ่ายยังคงจะพุ่งใส่กันอยู่ไม่ขาด

“บอกให้พอ! อายคนอื่นเขาบ้างไหม พวกพี่ไม่อายแต่ผมอาย!” เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดัง มองหน้าผู้ชายอายุมากกว่าสองคนที่ต่อยกันจนหน้าช้ำไปหมด

“มึงทำกับกูได้ยังไงนัท มันบอกว่ามันเป็นแฟนมึง แต่มึงยังไม่เลิกกับกู มึงจะเป็นแฟนมันได้ไงห๊ะ!!” เป๊บซี่ตะโกนถามนัทที่ยืนน้ำตานองหน้าที่พึ่งร้องสั่งห้ามเมื่อครู่

“มึงพูดบ้าอะไรของมึง มึงทิ้งนัทไปตั้งกี่ปี ไม่มีใครเขารอคนเหี้ยๆ อย่างมึงหรอก ไอ้สัด!” ตี๋ด่ากราดเป๊บซี่ พรางพยายามดิ้นให้เป็นอิสระหวังจะพุ่งเข้าไปชกหน้า ไอ้คนเหี้ยเห็นแก่ตัวนั่น ที่ทำให้เกิดปมในใจนัท กว่าที่เขาจะเอาชนะใจนัทได้ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วอยู่ๆไอ้คนนี้จะมาเอานัทกลับไป....ไม่มีทางซะหรอก

“ไอ้เหี้ยนี่!”

“พอแล้ว...ถ้าอยากจะตีกันก็ไปตีกันที่อื่น แล้วไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีกทั้งสองคน” นัทเอ่ยคำขาดเสียงเรียบ เพราะตอนนี้นัทอับอายเหลือเกิน คนแถวบ้านคงนินทากันสนุกปากว่าลูกชายบ้านนี้มีผู้ชายตีกันแย่งเขา

สิ้นคำของนัท สองคนที่เอาแต่จะพุ่งเข้ากันถึงได้สติกลับคืน 

ฝ่ายที่กลัวว่าจะโดนแย่งคนรักอย่างตี๋....หันมองใบหน้าของคนที่รักด้วยความรู้สึกผิดที่ใจร้อน

ฝ่ายที่กลับมาเรียกร้องเอาความรักคืนอย่างเป๊บซี่...ก็มีท่าทีไม่ต่างกัน

“นัท...กูขอโทษ” เป็นเป๊บซี่ที่เอ่ยขึ้นมาก่อน เป็นคำขอโทษ...ที่นัทเองก็ไม่รู้ว่าขอโทษเรื่องที่ต่อยกันกับตี๋ หรือเรื่องที่เป๊บซี่หายหน้าไปสามปีแล้วพึ่งกลับมา

“นัท...วันนี้ไปค้างคอนโดพี่นะ”  ตี๋เอ่ยพลางเดินเข้ามาโอบใหล่นัทก่อนจะเดินเข้าบ้านของนัทเอง ทิ้งเป๊บซี่ให้ยืนอยู่อย่างนั้น ที่ทำได้แค่มองตามสองคนเดินหายเข้าไปในบ้าน

ผู้คนที่ออกมามุงดูเหตุการณ์เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วถึงได้แยกย้ายเข้าบ้านใครบ้านมัน กระนั้นเรื่องนี้ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านไปอีกซักระยะ

เป๊บซี่ถอดถอนหายใจ ขยับกรามที่เริ่มรู้สึกปวดหนึบแล้วเดินกลับเข้าบ้านของตัวเองซึ่งอยู่หลังถัดมา....ไม่ไกล ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เจ็บปวดที่ตัวเองไว้ใจนัท...เจ็บปวกที่คิดว่าคนอย่างนัทจะมั่นคงกับความรักของเขามากกว่านี้

...

[/b]

[ืniyataan]

 

[LeinSter]

ตอนที่...1


   .....ซอยเล็กๆ ย่านกลางกรุง

   หลังจากไร้การติดต่อใดๆจากคนรักมาสามวัน นัท เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดก็เอาแต่พร่ำถามใครต่อใครว่าเห็น เป็บซี่ คนรักของเขา บ้างหรือเปล่า? ติดต่อมาบ้างไหม? ถามเอาความจากเพื่อนของแป๊บซี่หากไม่ได้รับคำตอบใดกลับคืนมามีแต่เพียงความเห็นใจที่ทอดมองมาจากคนเหล่านั้น การติดต่อที่ขาดหายอย่างไม่มีปี่ขลุ่ยสร้างความกระวนกระวายใจกลัวคนรักได้รับอันตราย

มีเพียงที่แห่งเดียวที่เอาอาจจะได้รับคำตอบ บ้านหลังใหญ่โตหลังนั้น....ที่ที่เด็กหนุ่มไม่กล้าย่างก้าวเข้าไปเพราะเจ้าของบ้านออกปากบอกไม่ชอบพอเป็นอย่างมากที่เขาสนิทกับลูกชายเจ้าของบ้านดังคฤหาสน์หลังนั้น


แต่ที่แห่งนั้นเป็นที่ที่มีคำตอบ....


นัทยืนรอแม่บ้านที่วิ่งหน้าตั้งมาเปิดประตูหลังจากที่มือเล็กกดกริ่งหน้าบ้าน อัมพร แม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านวิ่งออกมาเพื่อพบแขกของบ้าน หล่อนไม่นึกแปลกใจนักหากเห็นหน้าแขกคนนี้ ใบหน้าเปื้อนน้ำตา สีหน้าอิดโรยสีหน้าซีดเซียวไม่สู้ดีนั่นต่างหากที่ทำให้หล่อนรู้สึกคล้ายมีมือที่มองไม่เห็นกอบกุมหัวใจไว้เสียแน่น

“น้องนัท” นางเอ่ยทักคนรุ่นหลานที่คุ้นหน้า เด็กหนุ่มยกมือไหว้อย่างน้อบน้อมด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อนเต็มที แววตาหม่นหมองมองทอดมาที่หล่อน

“ป้าพรครับ พี่แป๊บซี......” เสียงตอนท้ายขาดหายคาคอเพราะอาการสะอื้นดันตื้นเต็มขึ้นมา แต่เพียงเท่านั้นหล่อนก็พอจะเข้าใจถึงเจตนาที่เด็กหนุ่มมาที่นี่ หล่อนรับรู้มาบ้างจากนายเล็กของบ้านว่ากำลังคบหากับเด็กหนุ่มคนนี้แบบลึกซึ้ง นางลำบากใจที่จะพูดความจริง เพราะท่าทางดูอ่อนหล้ากับการหายไปของนายเล็กของบ้านกระนั้นนางก็จำต้องบอกออกไปเพื่อจะเป็นการดีต่อชีวิตของเด็กหนุ่มในวันข้างหน้า

“นายเล็กไปอเมริกาแล้วค่ะ” เสียงนางแผ่วเบาเพราะนางเองรู้สึกเคว้งกับเหตุการณ์อยู่ไม่น้อย

“ไปเที่ยวหรือครับ” นัทยิ้มออกมาได้ คิดโล่งใจที่พี่แป๊บซี่ของเขาไม่ได้รับอุบัตติเหตุอย่างที่กังวล “แล้วจะกลับมาวันไหนครับป้าพร”

“เอ่อ......”อัมพรชั่งใจเมื่อเห็นอาการของเด็กหนุ่มที่ดูโล่งอก เด็กหนุ่มจะรู้หรือเปล่านะว่าการไปอเมริกาของนายเล็กหาใช่การไปเที่ยวอย่างที่เข้าใจแต่เป็นการจากไปแล้วจะไม่กลับมา

“กลับวันไหนครับป้าพร” เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น นั่นกลับยิ่งทำให้อัมพรลำบากใจที่จะบอกความจริง กระนั้นนางจำต้องทำใจแข็งเอ่ยคำออกไปในที่สุด

“นายเล็กย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกา  ไม่กลับมาแล้วค่ะ” คำของอัมพรเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหน้าของเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดิ่งลงเหวลึกพาให้ใจหวิวอยู่ร่ำไป จุกแน่นในอก ตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยิน หลายความรู้สึกกับพรุ่งพรูเข้าใส่เด็กหนุ่ม

“เรียนต่อ อเมริกา...อเมริกาเลยหรอ ฮึกฮืออออออ” นัททวนคำเสียงบางเบาอย่างล่องลอย สายตารุกริกคล้ายกำลังสับสนอยู่ในที ก่อนจะปล่อยโฮร้องให้ออกมาในที่สุด ป้าพรเห็นดังนั้นจึงโผเข้ากอดปลอดเด็กหนุ่มตรงหน้าที่สะอื้นร่ำปาดขาดใจไว้ในอ้อมแขน ความรู้สึกของเด็กหนุ่มหล่อนเข้าใจดี ว่ามันเป็นปวดเพียงใดกับการที่คนรักจากไป แม้ว่าคราวนี้จะเป็นการจากเป็น ไม่เหมือนสามีของหล่อนที่ด่วนจากตายไร้คำร่ำลาเพราะอุบัติเหตุ ตอนนั้นนางก็ออกอาการไม่ต่างกันเลยสักนิด

ร่างเล็กทรุดลงร่ำให้อย่างหนัก ร่างสั่นเทาไหวตามแรงสะอื้น หยาดน้ำตาหลังไหลออกไม่ขาดสายปากก็พร่ำถามว่าทำไมๆอยู่ไม่ขาดปาก อัมพรทำได้แต่กอดปลอบพลางลูกหลังอย่างนึกเห็นใจ อายุน้อยแค่นี้เจอเรื่องเจ็บปวดเช่นนี้ย่อมเสียใจรุนแรงเป็นปกติ

นางรู้ว่าสาเหตุที่นายเล็กหนีออกจากบ้านมุ่งหน้าบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปหามารดาวึ่งอยู่อีกฟากโลก  นายใหญ่รับไม่ได้ที่รู้ว่าลูกชายเพียงคนเดียวหวังสืบทอดวงศ์ตระกูลกลับคบหากับผู้ชายด้วยกันเสียอย่างนั้น หล่อนไม่รู้หากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับหลอนบ้างหล่อนก็อาจจะรับไม่ได้เช่นนายใหญ่ ทว่าชีวิตที่หล่อนได้ใช้มาจนปูนนี้ทำให้หล่อนรู้ว่าชีวิตมันสั้นเกินมาจะมานั่งคำนึงถึงถามเหมาะสมในแง่ของความรัก กระนั้นเรื่องนี้หล่อนก็ไม่อาจพูดช่วยนายเล็กได้เพราะหล่อนรู้นิสัยนายใหญ่ดี ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ เป็นคำประกาสิตที่ผู้อื่นต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

นายเล็กจะรู้บ้างไหมนะ ว่าความใจร้อนของตนกำลังทำให้หัวใจอีกดวงบอมช้ำเพียงไหน นางได้ภาวนาให้นายเล็กของหล่อนเปลี่ยนใจ ทว่าคำอธิฐานในใจครั้งนั้นไม่ได้เป็นผลเลยแม้แต่น้อยจนเวลาล่วงเลยจากเดือนเป็นปี จากหนึ่งจนตอนนี้จะสามเข้าสามปีแล้ว นายเล้กยังไม่ติดต่อกลับมาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่กับคนที่ตัวเองรักยังไม่ติดต่อกลับมาหาเลยแม้แต่ครั้งเดียว




วันเวลาล่วงเลยผ่านมา......



คนหัวใจบอบช้ำในคราวนั้น  ตัดสินใจตัดใจจากคนใจร้ายที่หายไปไร้ซึ่งคำร่ำลาแม้แต่คำเดียว หากแป๊บซี่บอกเขาสักหน่อยว่าเหตุผลที่จะต้องไปคืออะไร เขาก็จะไม่ต้องมาร้องไห้เสียใจราวกับคนเสียสติ กินไม่ได้นอนไม่หลับ จมจ่ออยู่กับความเศร้าเสียใจ วันๆเอาแต่มองดูรูปที่ถ่ายคู่กันแล้วร้องไหนจนร่างกายเหนื่อยอ่อนแล้วผลอยหลับวนลุปอยู่เช่นนั้นนานหลายเดือน แถมยังไม่เคยติดต่อกลับมาทั้งๆที่การติดต่อสื่อสารทำได้ง่ายเพียงนิวสัมผิส จนเริ่มรู้สึกว่าครอบครัวของเขามีท่าทีประคบประหงมเขาเป็นพิเศษเพราะกลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง นั่นแหล่ะที่เขาถึงต้องลุกขึ้นมาเดินหน้าต่อ เงยหน้ามองสู่เบื่อหน้าทิ้งความเสียใจทิ้งไว้เบื้อหลัง

เหตุการณ์หนักหนาที่เด็กหนุ่มได้ก้าวผ่านสร้างปมบางอย่างในใจ






มหาวิทยารัฐบาลชื่อดังย่านกลางกรุง


“นัท พี่ตี๋คนนั้น....” ทำถามที่เว้นช่องว่างนานของเพื่อน ทำให้นัทเงยหน้าจากหนังสือเรียน “...เขาตามนัทมาหลายเดือนแล้วนะ  นัทไม่คิดจะใจอ่อนบ้างหรอ?” เป็นอย่างที่นัทคาดเดา

พี่ตี๋เป็นรุ่นพี่ต่างคณะซ้ำยังเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าของนัทอีก  พี่ตี๋เคยมีท่าทีจีบนัทอยู่พักหนึ่งตอนที่เขาอยู่ม.4 เคยฝากของมาให้หากแต่นัทกลับส่งคืนให้เสียทุกชิ้น เนื่องด้วยตอนนั้นเขาคบหาอยู่กับรุ่นพี่แถวบ้านอยู่ซึ่งเป็นคนอารมณ์ค่อนข้างร้อนหากรู้ว่ามีคนให้ของมาในลักษณะนี้อาจก่อให้เกิดเรื่องทะเลาะต่อยตีกันได้ นัทถึงตัดไฟเสียต้นลมเพื่อมไม่ให้เรื่องมันลุกลามบานปลาย

“จริงๆพี่ตี๋เขาจีบเราตั้งแต่ม.ปลายแล้ว”

“หา!?” คำบอกกเล่าจากปากนัท ทำเอาเพื่อนอีกสองคนถึงกับหลุดอุทานห์เสียงดัง

“โห...ตามจีบตั้งแต่ม.ปลาย  ผู้ชายอะไรจะมั่งคงในความรักขนาดนั้นวะ  ฉันไม่เห็นมีคนแบบนี้เข้าหาบ้างเลย เจอแต่อะไรก็ไม่รู้...” ต้นประโยคชื่นชมอยู่ดีๆ แต่ตอนท้าย เมย์กลับวกเข้าเรื่องตัวเองเสียอย่างนั้น นึกอิจฉาเพื่อนตรงหน้าที่มีคนแบบนั้นเข้ามาจีบแต่ทำไมถึงไม่ยอมตกร่องปล่องชิ้นกันเสียที

“ถามจริงๆนะนัท ถ้านัทไม่ชอบนัทก็ออกไปบอกพี่เขาเถอะ เห็นมารอนัทอยู่หลายครั้งแล้วแต่นัทก็เอาแต่หลบหน้าพี่เขา แบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ” สเตอร์ถาม

“เราเคยเสียใจเพราะคำว่ารักมาแล้ว เราก็แค่กลัวว่าเราจะเสียใจกับเรื่องนี้อีกก็เท่านั้น” นัทสารภาพตามที่ใจคิดด้วยน้ำเสียงเบาบางแฝงความเจ็บปวดอยู่ในที ภาพในอดีตยังคงฝังลึกในใจ แม้ไม่เจ็บปวดแล้วแต่ก็กลัวจะพบเจอเรื่องแบบนั้นอีก กว่าจะก้าวผ่านมาได้ต้องกลืนกินน้ำตาไปมากมายเท่าไหร่

“ตามหลักจิตวิทยาแล้ว ความเจ็บปวดในอดีตสร้างความหวาดกลัวในปัจจุบัน แสดงว่า นัทกลัวความรัก”

“เมย์จะพูดว่านัทเข็ดกับความรักก็พูดเถอะ อ้างหลักจิตวิทยาทำไมให้ยุ่งยาก ดูท่าจะมั่วด้วยนะนั่น” สเตอร์เอ่ยอย่างรู้ทัน

“อ้าวหรอ”

“ใช่!!”

“ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะกับท่าทีของเมย์สร้างเสียงหัวเราะขึ้นมาผ่อนคลายความตรึงเครียดก่อนหน้าได้อย่างชะงัด แม้นัทจะหัวเราะไปกับเพื่อนทั้งสองทว่าในหัวคิดวนเวียนถึงเรื่องพี่ตี๋ซ้ำไปซ้ำมา ถามตัวเองจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดี เขาแก้ปัญหาโดยการหลบหน้ารุ่นพี่ต่างคณะคนนี้มาตลอด คิดว่าพี่เขาคงล้มเลิกไปเองหากกลับไม่เป็นเช่นที่คิด สามเดือนกว่าแล้วที่เห็นพี่ตี๋กับมอเตอร์ไซค์คู่ใจมายืนรอเขาอยู่หน้าคณะไม่เคยขาด ข่าวที่ว่าหนุ่มวิศวะมาเฝ้าสาวครุฯเริ่มหนาหู คนในคณะต่างหาคำตอบว่าใครคือคนโชคดีคนนั้นที่สามารถคว้าหัวใจหนุ่มหล่อจากทางฝั่งวิศวะได้

“นัท....”สเตอร์เอ่ยชื่อเพื่อนเมื่อเห็นนัทมีท่าทีเหม่อลอย  ก่อนจะเปิดปากเล่าเรื่อง“....เราเคยแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเอง กว่าเราจะยอมรับใจตัวเองได้ว่าเราชอบผู้ชายมันก็ยากนะ แถมสารภาพรักออกไปแต่ถูกปฎิเสธอีก เรารู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกับนัทหรอก แต่เมื่อเรามองย้อนกลับไป ตอนที่เรามีความสุขเพราะความรักมันก็มีไม่ใช่หรือไง นัทดีกว่าเตอร์เสียอีกที่ได้คบกันแต่เราได้แค่แอบรักแอบชอบยังรู้สึกว่ามีความสุขเลย ...ฟังเตอร์นะ ถ้าจะไม่เปิดใจก็บอกพี่เขาไปตรงๆ เป็นการยืนยันว่านัทไม่อยากมีใครพี่เขาจะได้เลิกมา หรือถ้าอยากจะลองให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง...นัทก็แค่ออกไปหาพี่เขา”  นัทนิ่งเงียบคิดตามคำที่สเตอร์เล่า นัทเคยรับรู้เรื่องของสเตอร์มาบ้างจากเมย์ซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน นัทยังรู้สึกว่าสเตอร์เข้มแข็งที่ผ่านเรื่องทุกอย่างมาได้ หากเขาผ่านมาแล้วและนานหลายปีแล้วด้วย

“แต่เรา..........” นัทอึกอักเหมือนจะพูดบางอย่าง หากคนเชี่ยวเรื่องความรักอย่างเมย์ก็สามารถอ่านใจเพื่อนออก ถึงได้พูดแทรกอย่างรู้ทัน

“ไม่รู้จะเข้าหาพี่ตี๋ยังไงใช่ไหมล่ะ”

นัทพยักหน้ายอมรับอย่างเสียไม่ได้

“แค่เดินออกไปหาพี่เขา แล้วบอกว่าจะไปห้องสมุดนัทจะไปยืมหนังสืออยู่นี่ พี่ตี๋ต้องไปส่งนัทแน่ ถ้าเขาชวนไปกินข้าวก็ไปกิน หรือชวนไป.....เอ่อ......”

“เมย์!!” เป็นสเตอร์ที่เรียกชื่อเพื่อนเสียงหลง เมย์ที่ใช้นิ้วชี้จิ้มกันจึกๆแถมทำหน้าบางอย่างที่สือความหมายเสียไกลโข ไม่ใช่แค่นัทที่รู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้า สเตอร์เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ฝ่ายคนที่จิ้มนิ้วจึกๆ ทำหน้าเอือมใส่เพื่อนก่อนจะเฉลยท่าที

“ฉันหมายถึงไปเดทกันย่ะ แล้วนี่อะไรยะ หน้าแดงกันขนาดนั้นคิดลึกอยู่ล่ะสิเนี่ย”

“ปะ เปล๊า!” นัทกับสเตอร์ปฎิเสธเสียงหลง พลางหันหน้าไปคนละทิศละทางหวังเก็บซ่อนรอยปื้นสีแดงที่ขึ้นบริเวณแก้มทั้งสองข้าง แต่ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเมย์ไปได้หรอก เมย์กดยิ้มมุมปากร้ายกาจ

“ถ้ามันจะเกิดแบบนั้นขึ้นจริงๆ ก็ตามๆน้ำไปเถอะ โชคดีแค่ไหนแล้วยะที่มีคนหล่อๆ นิสัยดีๆ มาจีบน่ะ ตกเป็นเมียพี่เขาก็เป็นบุญของแกชิบชายแล้วโว้ย เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็อดก็ทนเอาเถอะเดี๋ยวดีเองเชื่อเจ้”

“เมย์!!” เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มประสานเสียงกันขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าของคำพูดหัวเราะก๊ากอย่างถูกใจกับท่าทีรุรี้รุกลนของเสตอร์ ส่วนนัทก้มหน้างุดเพราะกำลังเขินกับสิ่งที่ได้ยินหนำซ้ำเจ้าตัวยังเผลอนึกภาพในหัวตามเสียนี่


“อื้อหือ”
“ผมทรงใหม่”
“วันนี้เสื้อช้อปจ้า”
“เท่ห์อ่ะ”

เสียงฮือฮาจากคนทั้งบริเวณ เดาไม่ยากว่าเกินอะไรขึ้น  หนุ่มหล่อในชุดช้อปวิศวะก้าวขาลงจาการถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ ตั้งแต่เปิดเทอมมาภาพหนุ่มหล่อกึ่งยืนกึ่งนั่งบนมอเตอร์ไซค์ของเขาเป็นภาพชินตาของคนทั้งคณะครุศาสตร์ไปเสียแล้ว

“มาแล้วๆ”

“เก็บของสินัท รออะไรอยู่”

“ปะ...ไปไหน?”

“ห้องสมุดไง เก็บของเร็ว”

“เอาจริงหรอ?”

“จะรอให้รูตันไปก่อนหรือไงล่ะ?”

“เมย์!”

“เถอะน่า แกแค่เดินจากออกไป ที่เหลือก็ตามน้ำพี่ตี๋ไป เขาถามอะไรก็ตอบ ไม่ต้องเป็นฝ่ายเริ่ม แค่ตามๆพี่เขาไปเข้าใจไหม?”

“เอาอย่างที่เมย์บอกเลยนัท”

“จะดีหรอ?”

“ดี!!”

“ตามนั้นเลยเมย์ เร็วๆๆๆ”

“สเตอร์ ชีทๆ เร็วๆ”

สองคนเร่งเก็บของใส่กระเป๋าให้เพื่อนอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่โดนเพื่อนยุกลับยืนเงอะงะทำตัวไม่ถูก เป็นท่าทีที่ขัดใจเพื่อนทั้งสองยิ่งหนัก สเตอร์กับเมย์มองหน้ากันก่อนจะถอดถอนลมหายใจยาวก่อนจะพยักหน้าส่งซิกอย่างรู้กัน


“งั้นมานี่”


เป็นเมย์ที่ถือโอกาศจูงแขนคนที่ยืนงวยงงไม่ไหวติง เมย์ออกแรงลากนัทให้เดิมตามมุงหน้าไปทางหน้าตึกคณะที่มีเป้าหมายรออยู่ สเตอร์เดินตามหลังมาติดๆ นัทพยายามเยื้อแต่สู้แรงเมย์ไม่ไหวเพราะร่างเมย์ติดเจ้าเนื้อมีหรือคนหุ่นบางอย่างนัทจะต้านแรงได้

TBC.

[/b]



*******************************************************************************************

 -LeinSter  Talk : เรื่องนี้ประหนึ่งรักสามเศร้า สามตัวละครหลัก นัท ตี๋ แป๊บซี่ เปรียบดังลมในแต่ละฤดุ ส่วนใครจะเป็นสายลมฤดูไหนช่วยติดตามกันด้วยนะครับ คนเขียนยังไม่มั่นใจเลยว่าจะดึงเอาเอกลักษณ์ของลมแต่ละฤดูมาใส่ไว้กับตัวละครได้ดีไหมอย่างที่ตั้งใจหรือเปล่า มาลุ้นไปพร้อมกันนะครับ จริงๆอยากคุมบรรยากาศให้หม่นๆหน่อย แต่คนเขียนเขียนดราม่าไม่เก่งเอาวัเลย (จะว่าไปก็ยังไม่เก่งสักด้าน ฮา)

แต่ฝากเรื่องนี้ไว้ไนอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านทุกท่านด้วยนะครับ

ด้วยรัก

LeinSter

[ืniyataan]

#ทีมพี่ตี๋ 

[Billie]