[เรื่องสั้น] Until dawn:จนกว่าจะรุ่งอรุณ: ch.3(24/2/2019)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Until dawn:จนกว่าจะรุ่งอรุณ: ch.3(24/2/2019)  (อ่าน 1152 ครั้ง)

ออฟไลน์ Lovely_Vampire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
----------------------------------------------------------------------------------------
เป็นเรื่องแรกของเราเลย ฝากอ่านด้วยนะคะ :-[
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-02-2019 13:48:31 โดย Lovely_Vampire »

ออฟไลน์ Lovely_Vampire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ch.1
ความสัมพันธ์บนโลกใบนี้ช่างมีหลายรูปแบบ บางครั้งก็มีเป็นลำดับจากอดีตไปอนาคต จากคนรู้จัก กลายเป็นเพื่อน คนรัก แฟนเก่า และวนกลับไปเป็นเพียงคนรู้จักอีกครั้ง บ้างก็เกิดขึ้นพร้อมกัน จนผมก็แอบงงในบางทีเหมือนกันว่าควรตั้งสถานะของคนๆนึงเป็นอะไรดี จะเป็นเพื่อนร่วมคณะ เพื่อนร่วมงาน อดีตรูมเมท แฟนเก่า

หรือเป็นคนที่ผม"ยังคง"รักอยู่ดี

หลายครั้งคนเราพยายามสร้างเหตุผลบางอย่างเพื่อเหนี่ยวรั้งบางสิ่งไว้กับตัว

'เอาน่า เดี๋ยวก็เลิกรักและกลับมาเป็นเพื่อนกันในสักวันเองแหละ'

2ปีที่ข้ออ้างนี้ถูกใช้กับใครบางคน แน่นอนมันก็แค่ความคิดปลอบใจตัวเองเท่านั้นแหละ และเวลาที่ผ่านมาคอยตอกย้ำว่าผมเป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ ที่แค่จะเลิกรักใครสักคนยังทำไม่ได้เลย

"เฮ้ย เหม่ออะไรของมึงเนี่ย"เสียงดังของคนในความคิดปลุกผมออกจากภวังค์

"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ว่าแต่มึงเถอะ เมื่อไหร่แฟนมึงจะมาซะที กูไม่ได้ว่างนั่งเฝ้ามึงทั้งวันนะ"

"อะไร เพื่อนกันปะเนี่ย แค่นั่งเฝ้ากูมันรบกวนมึงมากหรือไงฮะ"กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึงไงไอ้ฟาย
เฮ้อออ เมื่อไหร่ไอ้โง่ตรงหน้าจะเข้าใจเสียทีนะว่าการเลิกรักมันเนี่ย ยากขนาดไหน แต่คงว่ามันไม่ได้หรอกครับ

เทียบกับการที่มึงเลิกรักกู มันคงง่ายมากสินะ

"ซัน น้ำมาแล้..อ้าว พี่ข้าวยังไม่กลับหรอคะ"เสียงจากบุคคลมาใหม่ที่ถือข้าวของพะรุงพะรังเดินเข้ามา ผมเพียงส่งยิ้มทักทายน้องสาวของเพื่อนที่เป็น'แฟนคนปัจจุบัน'ของไอ้โง่ข้างๆ โลกกลมชิบหาย

"น้ำาา มาซะที รอตั้งนานเลยเนี่ย"แหม กระดี๊กระด๊าใหญ่เลยนะมึง

"พอดีลูกค้าคุยยาวเลยแอบออกมาก่อนไม่ได้ แล้วพี่ข้าวล่ะคะ อยู่ทานข้าวกันก่อนไหม น้ำซื้อของกินมาเยอะเลย"

"อ่า ไม่ดีกว่า พอดีพี่มีธุระน่ะ คงต้องขอตัวก่อน"ไม่อยากอยู่เห็นภาพบาดตา เกทมะ

"โหไอ้ข้าว จริงๆมึงรังเกียจกูใช่มั้ยล่ะ เอออ กูมันแค่เพื่อนมึงนี่"มึง เป็น มาก กว่า เพื่อน กู ว้อยยยย ขี้เกียจจะเถียงกับมันจริงๆ

"กูมีนัดอ่ะ โทษที ไว้วันหลังกูซื้อบอนชอนที่มึงชอบมาให้แล้วกัน"ว่าเสร็จก็รีบบอกลาทั้งสองคนแล้วออกมาจากห้อง

อ่า ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วเชียว

-------------------------------------



"เลิกประชุมแค่นี้นะครับ มีอะไรอยากเสนอก็เสนอมาได้เลย ตอนนี้หรือหลังประชุมก็ได้"ประชุมเสร็จสักที หาวจนกรามจะค้างแล้วเนี่ย จะได้กลับไปนอนเสียที

"อ่ะ คุณข้าวเดี๋ยวอยู่คุยกัยผมก่อนนะครับ"เสียงเรียกจากหัวหน้าแผนกดังขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มไฟแรง ทำงานดี ฐานะมั่นคง ตำแหน่งหัวหน้างานคงไม่ได้มาเพราะโชคช่วยแน่ๆใช่ไหมล่ะ

ผมนั่งรอจนคนออกไปจากห้องจนหมด เหลือเพียงผมและหัวหน้า

ไม่สิ ไม่ใช่หัวหน้ากับลูกน้อง พออยู่สองคนแล้วสถานะของเราก็เปลี่ยนไป

"คืนนี้คุณมีธุระที่ไหนหรือเปล่า"เขาถามผม

"ไม่ครับ"จริงๆก็มี แต่ไอ้การไปเฝ้าคนที่แอบรักทั้งๆที่เขาก็มีแฟนแล้วเนี่ย มันไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่หรอกมั้งนะ

"งั้นไปทานข้าวกับผม แล้วกลับด้วยกันนะ"หัวหน้ายิ้มหวาน เอาล่ะ ผมรู้จุดประสงค์ของเขาดี คุณคงไม่คิดว่าแค่กินข้าวแล้วพาไปส่งบ้านเฉยๆแบบแฟนกันในนิยายหรอกนะ

"ครับ วันนี้ไปที่คอนโดคุณแล้วกัน"เพราะตอนนี้ห้องผมโคตรรก

คืนนี้ทุกอย่างก็จบลงบนเตียงอย่างที่แล้วมา เราไม่ได้คบกันหรอกถึงแม้ตัวเขาจะเพอร์เฟคจนน่าเกาะขนาดไหน มันเป็นแค่ อะไรนะ สมัยนี้เรียกว่าเซ็กส์เฟรนหรือเปล่า คุณคงไม่คิดว่าผมจะรักใครคนอื่นได้ทั้งๆที่มีใครอีกคนอยู่ในใจใช่ไหม และใช่ครับ

'ไม่มีใครแทนที่เขาได้'

ผมใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ ดีบ้างแย่บ้างตามอัตภาพ ทำงานเก็บเงิน สังสรรค์กับเพื่อนฝูงที่มีอยู่อันน้อยนิด สร้างความสัมพันธ์ใหม่กับคนที่เข้ามา แต่ก็เท่านั้นแหละ ความสัมพันธ์ที่มีแต่สัญชาตญาณเข้ามาเกี่ยวข้อง มันไม่ยั่งยืนนักหรอก บางคนก็เข้ามาสร้างโซ่ตรวนเพื่อผูกมัดความสัมพันธ์เอาไว้ แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าผมเอาแต่คอยใช้กรรไกรที่มองไม่เห็นคอยตัดมันออก

'อย่ามารักคนที่เขามีใครอยู่ในใจอยู่แล้วเลย'ผมเฝ้าบอกผู้คนเหล่านั้น ทั้งที่ตัวผมเองยังทำไม่ได้

Rrrrr
"สวัสดีครับน้องน้ำ"ผมรับสายจากผู้เป็นดั่งมารหัวใจ

"พี่ข้าว คือว่า..."
หรือจริงๆแล้วปีศาจที่คอยสาปแช่งความรักของคนอื่นจะเป็นผมเอง

------------------------------------



ผมวิ่งกระหืดกระหอบไปยังห้องพักหมายเลข3104 อันที่จริงก็มาบ่อยจนแทบหลับตาเดินได้ เอาล่ะ นี่ไม่ใช่เวลาประชดประชันถูกไหม


"มึง..."ซันเบิกตากว้างเมื่อเห็นผมผลักประตูและเดินเข้ามากอดมัน

"..." ทั้งที่มีเรื่องอยากพูดตั้งมากมาย แต่สุดท้ายทั้งห้องก็มีเพียงเสียงหอบของผม

ใช่ครับ กูวิ่งมาเหนื่อย

"มึงมาได้ไงข้าว หรือว่า..."ซันผลักผมออก ให้ตายสิ มาเป็นเจ้าหนูจำไมอะไรตอนนี้

"น้ำโทรหากู"

จากนั้นทุกอย่างก็นิ่งสงบราว20วินาทีและหลังจากนั้นที่เพิ่มมาด้วยน้ำตาของคนตรงหน้า

'ถ้าคุณเคยรักใครจนหมดใจ น้ำตาเพียงหนึ่งหยดของเขา อาจเทียบเท่าน้ำตาทั้งโลกของเรา'

ผมยืนนิ่ง ในขณะที่มันร้องไห้ 

ผมเคยเล่าให้ฟังไปหรือยังนะว่า จริงๆเราเคยเป็นแฟนกัน และแน่นอนว่าเราเลิกกัน

ถึงการที่มันเลิกกับแฟนในวันนี้จะไม่เหมือนของผมซะทีเดียว แต่ผมก็เข้าใจดีถึงความเจ็บปวดของการสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตดี

ผมเดินเข้าไปกอดปลอบคนตรงหน้าอีกรอบ ครั้งนี้ไม่ได้ถูกผลักออก แต่ก็ไม่ได้ถูกกอดกลับ

'เวลานี้ไม่ใช่เวลาน้อยใจ' ผมปลอบตัวเองไปอย่างนั้น

มันใช้เวลาร้องไห้ไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทุกวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเจ็บปวดเหลือเกินในความรู้สึก

'มีบางคนรักไม่ได้ครึ่งฉันเลยด้วยซ้ำ ไยเป็นคนได้ครองใจเธออย่างนั้น'
ท่อนหนึ่งของเพลงโปรดผมแว่บเข้ามาในหัว ครั้งแรกที่ได้ฟังผมร้องไห้ ตัดพ้อทุกสิ่งในโลกใบนี้ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว มีเพียงอาการชาๆที่หัวใจ

'เพราะมีเพียงเขาเท่านั้น ที่ไม่ต้องการให้เสียใจ'
คนตรงหน้ามีความสุขก็ดีแล้ว

"โทษที กูร้องไห้ให้มึงปลอบอีกแล้ว"เป็นทิชชู่ให้มึงสั่งน้ำมูกให้ด้วยเอ้า

"ก็กูทำได้แค่นี้"

"ไม่หรอก มึงเป็นมากกว่านั้นน่า"เพียงแต่ที่กูต้องการมึงให้ไม่ได้ไง

"กูจะไม่ถามหรอกนะว่าเลิกกันเพราะอะไร มันผ่านไปแล้ว แต่ที่กูอยากรู้"

"..."

"ทำไมมึงเป็นมะเร็งแล้วไม่บอกกู"

ออฟไลน์ Lovely_Vampire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Ch.2
คุณเคยรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาทั้งๆที่มันเลยปี2012วันสิ้นโลกมาหลายปีไหม รู้สึกเหมือนแผ่นดินไหวทั้งๆที่ทุกอย่างมันปกติดี หรือรู้สึกหนาวจนขนลุกชันทั้งๆที่อากาศประเทศไทยร้อนแทบจะไฟลุก อาจจะเป็นเพราะหัวใจผมมันเย็นเหมือนโดนแช่แข็งไม่ให้มีความรู้สึกอีกต่อไป

'พี่ข้าว คือว่า...'เสียงของน้ำดูอ้ำๆอึ้งๆ

'มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าไอ้ซันทำตัวงี่เง่าอะไรอีกล่ะ'ผมพูดติดตลก จริงๆแล้วไอ้โง่นั้นก็งี่เง่าจริงๆแหละ

'เปล่าค่ะ คือน้ำจะบอกว่า แบบยังไงดี'เธอพูดวนไปวนมา ให้ตายสิ ผมเริ่มรำคาญแล้วนะ

'น้ำ มีอะไรก็พูดเถ.."

'น้ำเลิกกับซันแล้วนะคะ'

'....'

'น้ำจะไม่แก้ตัว แล้วก็ขอรับความผิดทั้งหมดเอง มันเป็นความเห็นแก่ตัวของน้ำ หวังว่าพี่ข้าวจะเข้าใจนะว่าน้ำเองก็ไม่ชอบดูแลคนป่วย'เธอพูดออกมารัวๆเหมือนได้ระบายความอัดอั้นออกมา
เธอคงสบายใจ แต่คนฟังอย่างผมกลับเจ็บปวด

'ซันแค่เป็นโรคนิ่วในถุงน้ำดีเองนะน้ำ รักษาไม่นานก็หายแล้ว ช่วยดูแลมันต่อไม่ได้หรอ'ผมรับบทเพื่อนที่แสนดี ทั้งๆที่ความคิดด้านมืดกลับแย้งขึ้นมา

'แค่ช่วยดูแลคนที่กูรักนี่มันยากนักหรอ เป็นแฟนประสาอะไรวะ'

แต่ผมรู้ดีว่าไม่ควรคิดแบบนั้น

'บอกไปว่าเขาเท่านั้น ที่เธอคิดฝันในใจ และอยากให้กลับไปกอดเธอเอาไว้ ทำอะไรที่ฉันทำไม่ได้' จริงๆกูควรเป็นเป็นพระเอกเอ็มวีของ polycat นะ

'เพราะว่าซันไม่ได้เป็นแค่นั้นไงพี่ข้าว ซันขอไม่ให้น้ำบอกพี่ แต่น้ำคิดว่าถึงเวลาแล้วที่พี่ต้องรู้'

'...'

'จริงๆน้ำไม่ได้เป็นแฟนจริงๆของซัน'

'ฮะ เดี๋ยวก่.."

'และตอนนี้ซันเป็นมะเร็งค่ะ'
แล้วก็เป็นวินาทีเดียวกันที่หัวใจผมถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์

-------------------------------------------------------------------------------


"มึง...รู้?"ซันเบิกตากว้าง หวังว่าคงไม่ตกใจจนมะเร็งมึงลุกลามนะ(ประชด)

"กูไม่ได้โง่เหมือนมึงไง"อดจะจิกกัดมันไม่ได้จริงๆ จริงๆก็แอบสงสัยมานานแล้วเหมือนกันว่าทำไมแค่นิ่ว ไม่ผ่าออกให้มันจบๆไป ทำไมต้องรักษานานขนาดนี้

"น้ำ...บอกมึงใช่มั้ย โถ่เว้ย!อุตส่าห์ปิดมาตั้งนาน"มันพูดพึมพำเหมือนไม่อยากให้ผมได้ยิน แต่มันเป็นเพียงไอ้โง่ซันเท่านั้นแหละ เพราะผมได้ยินชัดทุกอย่าง

"กูจำได้ว่าสมัยก่อนมึงเคยชอบเล่นเกมส์สารภาพบาปกับกู เอาล่ะ วันนี้ตามึงแล้วซัน"ผมขู่มัน สมัยก่อนตอนยังคบกัน ไอ้ซันเป็นพวกขี้หึงงี่เง่า ผมต้องมาสารภาพบาป?ให้มันฟังทุกวันว่ามีใครมายุ่มย่ามกับผมบ้าง

มันงี่เง่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี

"กู คือกู แบบ โอ้ยย มันพูดยากมึงเข้าใจไหม"ทำไมวันนี้มีแต่คนพูดอ้ำๆอึ้งๆ น้ำก็ทีนึงละ

"ยากแค่ไหนก็ต้องพูด หวังว่าการสารภาพออกมาคงไม่ทำให้มะเร็งมันลุกลามไปที่อื่นนะ"

"ไอ้ห่า แช่งกู"มันพูดอมยิ้มเล็กน้อย บรรยากาศทุกอย่างเริ่มผ่อนคลายกว่าเมื่อกี้

"เร็วๆ อย่ามาลีลา ถ้าไม่เล่ากูจะนั่งเฝ้ามึงไปอย่างงี้แหละ"

"ครับๆๆ พูดแล้วๆ ยังดุเหมือนเดิมเป้ะๆเลย"ผมถลึงตาใส่มัน

"ก็ ไงดี เริ่มจากสารภาพเรื่องแรกแล้วกัน"

"...."

"กูยังรักมึงอยู่ และคิดว่าคงได้รักมึงเป็นคนสุดท้าย"

----------------------------------------------------------------------------



"คุณเป็นมะเร็งที่ตับครับ ถึงจะเป็นระยะแรกๆ แต่ก็ควรได้รับการรักษาทันที"เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางห้องตรวจ
เป็นมะเร็ง บ้าหน่า เขาอายุไม่ถึง30ด้วยซ้ำนะ!

"หมอ คือมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าครับ ผมแค่ปวดท้องเองนะ"

"ไม่ผิดหรอกครับคุณตะวัน คุณควรยอมรับในสิ่งที่เกิดนะ มันยังไม่ลุกลามมากนัก หมอคิดว่าคีโมหรือผ่าตัดมันช่วยคุณได้"
รับไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าคนที่รู้ว่าตนเองเป็นมะเร็งควรรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้มันชาๆไปหมด

เขาเดินเซออกจากห้องตรวจ แต่พอได้เจอคนที่รออยู่หน้าห้อง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
เขาต้องเข้มแข็ง อยากอยู่ต่อ อยากใช้ชีวิตกับคนตรงหน้าให้นานกว่านี้อีกสักนิด

"เป็นไงบ้างมึง หน้าซีดเลย หมอว่าไงมั่ง"เพียงแค่มือของคนๆนี้แตะลงบนหน้าผาก ในที่สุดเขาก็ยิ้มได้เสียที

'ขวัญข้าว'ชื่อของคนตรงหน้าที่เป็นทั้งเพื่อน รูมเมท และคนรักของเขา แถมให้อีกอย่างคือเป็นโลกทั้งใบของเขาด้วยเลย

"เป็นนิ่วในถุงน้ำดีอ่ะ หมอบอกว่าอาจจะต้องผ่าตัด"เขาโกหก อย่างน้อยก็ไม่อยากให้คนตรงหน้าไม่สบายใจ

"หรอ ผ่าวันไหนล่ะ เดี๋ยวกูลางานมาเฝ้าดีไหม"

"ไม่...คือหมอยังไม่ชัวร์อ่ะ อาจต้องรอก่อน"

"อ้าวหรอ แล้วมึงกินอะไรได้บ้างเนี่ย งี้บอนชอนของมึงคงกินไม่ได้อ่ะดิ มียาไหม แล้วๆ!,?;?฿?&@,฿"
เขายิ้มให้ความขี้บ่น ขี้เป็นห่วงของมัน ไม่ได้รำคาญเลย ไม่สักนิด เพียงแต่ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนจะร้องไห้

'ทำให้ความรักของเขาเป็นห่วงอีกแล้ว มึงนี่ใช้ไม่ได้เลยซัน'

เขาสองคนเริ่มรู้จักจากการเป็นรูมเมทห้องเดียวกัน พ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทในคณะ เป็นเขาเองที่คิดไม่ซื่อต่อเพื่อนสนิทอย่างขวัญข้าวก่อน ช่วงแรกที่รู้ตัวว่ารัก เขาทำได้เพียงเจียมตัวอยู่ในกำแพงเฟรนโซน ขวัญข้าวเป็นคนเก่ง หน้าตาดี มีคนรู้จักเยอะแยะ ต่างจากเขาที่เรียนกลางๆ ฐานะกลางๆ หน้าตาก็ยังกลางๆ แถมเป็นลูกคนกลางที่พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจอีก ความกลางๆที่มาพร้อมกับความไม่มีตัวตนเท่าไหร่ทำให้เขาป้อดเหลือเกินที่จะบอกรักเพื่อนของตัวเอง แค่ได้เฝ้ามองอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว
แต่เหตุการณ์ทุกอย่างก็พลิกผันไปหมด จำได้ดีว่าคืนหลังสอบเสร็จ ทุกคนในภาคต่างพากันไปเลี้ยงฉลอง แอลกอฮอล์จำนวนมากได้พรากสติของเขาทั้งสองไปจนเผลอมีอะไรกัน หลังจากสติเข้าร่างซึ่งน่าจะเข้าซันก่อน เพราะข้าวยังคงหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนั้น

'เหี้ยแล้ว'ซันคิดในใจ เหมือนมีค้อนมาทุบหัวเขาอย่างจัง
...อาจจะรวมไปถึงทุบให้กำแพงเฟรนโซนอันแข็งแกร่งถึงกับสั่นคลอน!

'อืออออ กูอยู่ที่ไหนเนี่ย'เจ้าคนข้างตัวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
เอาล่ะ ตายเป็นตายวะ วันนี้ต้องสารภาพให้ได้!

'หือ? ไอ้ซันหรอ โอ้ยย'พอขวัญข้าวเตรียมจะลุก ก็ร้องลั่นขึ้นมา เขาถึงกับตกใจรีบประคองไว้

'เหี้ยแล้ว'คิดเหมือนเขาเป้ะ'ทำไมกูโป๊ แล้วๆๆทำไมกูเจ็บตูด!'

'....'

'อย่าบอกนะว่า...'ซันรู้ดีว่าขวัญข้าวเป็นคนฉลาดและมีสติพอสมควร

'กูขอโท..'

'อ่า กว่าหมาน้อยจะหายโง่ยอมแดกข้าวที่อ่อยรอตั้งนาน รู้ไหมเมื่อวานกูต้องเสียค่าเหล้ามอมมึงไปเท่าไหร่กว่าจะได้มึงสมใจ'แต่ไม่คิดว่าจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ด้วย!
มันหัวเราะคิกคักกับตัวเอง พร้อมทั้งทำหน้าเหมือนดีใจเสียเต็มประดา
ไอ้บ้าเอ้ย นี่มึงเสียตัวให้เพื่อนสนิท(ที่คิดไม่ซื่อ)ของมึงนะ

'เดี๋ยว สมใจอะไร นี่มึงรู้ตัวไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเนี่ย'เอาล่ะ เขาชักจะเริ่มมีน้ำโหกับปฏิกิริยาของอีกฝ่ายแล้วนะ

'แม่ง มัวแต่โง่นอนอยู่ในกำแพงเฟรนโซนงี่เง่าของมึงอยู่นั่นแหละ ถ้ากูไม่ได้ยินเสียงมึงในห้องน้ำวันนั้น ชาตินี้กูคงไม่มีวันรู้ เจียมตัวไม่เข้าเรื่อง'

'ห้องน้ำไหน'

'วันที่มึงช่วยตัวเองในห้องน้ำแล้วเรียกชื่อกูน่ะ'
ชะ ชิบหาย!ธรณีช่วยสูบกูลงไปที

'อะ เอ่อ'ช้อค บอกเลยว่าช้อคเหี้ยๆ มารับรู้ด้วยวิธีนี้ กูสู้บอกรักไปเลยไม่ดีกว่าหรอ!

'เอาน่า ไม่ต้องอายหรอก เพราะว่า'

'....'

'เวลากูทำ ก็พูดชื่อมึงเหมือนกัน'

หลังจากนั้นก็ต่อจากเมื่อคืนอีกหนึ่งรอบ แต่คราวนี้สติเขาสมบูรณ์ เข้าใจใช่มั้ยว่ามันฟินขนาดไหน
'โอกาสที่คนที่เรารักจะรักตอบเราอาจจะน้อยกว่า1% แต่ก็ไม่ใช่0ซะทีเดียว'
และพวกเขาก็คบกัน

--------------------------------------------------------------------------------



'มึงอย่ามางี่เง่าได้ไหม บอกว่าไม่มีอะไรไง เพื่อนน่ะเพื่อน'

'มึงลืมไปแล้วหรอว่าเพราะไอ้คำว่าเพื่อนเนี่ย ทำให้มึงเสียตัว'

'ไม่มีเพื่อนที่ไหนทำให้กูเสียตัวได้หรอก นอกจากกูเองก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเพื่อนอยู่แล้วน่ะ'

'...'

'เวลา5ปีที่คบกันมาไม่ได้ช่วยให้มึงไว้ใจกูเลยหรอซัน'

'...'เขายังคงนิ่งเฉย ทั้งที่ในใจร้องไห้เป็นพันครั้ง

'งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก'
และเริ่มร้องไห้ในครั้งที่พันหนึ่ง





'ข้าวรู้ยังว่าซันเขาลาออกแล้วนะ'

'...'เขาเบิกตากว้าง
แค่ทะเลาะกันถึงกับต้องลาออกเลยหรอ

'เพิ่งยื่นเรื่องเมื่อเช้าเองเนี่ย เห็นว่าต้องไปรักษาตัวที่บ้านเกิดน่ะ ข้าวพอจะรู้ไหมว่าซันเป็นอะไร'

'เป็นนิ่วน่ะครับ นิ่วในถุงน้ำดี'

'หรอ ถึงกับต้องไปหาหมอแถวบ้านเลยแฮะ'
ใช่ เขาก็คิดอย่างนั้น





'ซัน มึงจงใจหนีกูใช่มั้ย'

'เปล่า กูจะหนีทำไม'จะอยากหนีจากคนที่เปรียบเหมือนโลกทั้งใบของเขาได้ยังไง

'แล้วที่มึงลาออก คิดจะบอกกูบ้างไหม'

'กูกะว่ายื่นเรื่องก่อนแล้วค่อยบอกมึงน่ะ'

'แล้วมึงจะมีแฟนไว้เพื่ออะไรวะ ทำไมไม่ปรึกษากูก่อน เรื่องหมอเรื่องโรง'บาล เดี๋ยวกูถามพี่หนึ่งญาติกูให้ เขาทำงานโรงพยาบาลแถวนี้'

'...'

'หรือถ้ามึงจะหยุดงานก็ไม่เป็นไร กูทำงานไปด้วยเฝ้ามึงไปด้วยได้'

'...'

'หรือว่ามึงไม่มีเงิน ยืมกูก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวหายแล้วค่อยคืน'

'...'

'เอ้ะ จริงๆไม่ต้องคืนก็ได้ ปีที่แล้วหัวหน้าให้โบนัสกูเยอะเลย กูกะเอาไว้ไปเที่ยวกับมึงพอดี'

'...'

'ไว้หายแล้วไปเที่ยวญี่ปุ่นที่มึงอยา..'

'เลิกกันเถอะ'

'...'

'นะ กูทนเป็นผู้ชายห่วยๆที่คอยแต่จะเกาะเมียตัวเองแดกไม่ไหวแล้วข้าว'

'...'

'กูทนต่อไม่ไหวแล้ว'

'...'

'ปล่อยกูไปเถอะ'
ณ วินาทีนั้น เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของคนจมน้ำได้เป็นอย่างดี

ออฟไลน์ Lovely_Vampire

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ch.3


Sun's part

"คงต้องเริ่มรักษาอาทิตย์หน้านะครับ"เสียงคุณหมอลอยขึ้นมาจากที่ไกลๆที่ไหนซักแห่ง ผมจำเสียงหมอได้ อาจเพราะมีประโยคนึงของคุณหมอที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนใกล้ตายอย่างผมได้ดี

'มีใครบางคนที่คุณอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขาไหมครับ'

'...' ผมเริ่มร้องไห้ ใบหน้าของคนคุ้ยเคยแว่บเข้ามาในสมอง
คิดถึงมากเลย คุณความรักของผม

'เข้มแข็งแล้วมีชีวิตรอดไปให้ได้นะ หมอจะช่วยคุณเอง'
ผมอยากเจอคุณเหลือเกิน


'อ่อกก'เป็นกิจวัตรประจำไปเสียแล้วกับการนั่งกอดโถส้วมเพื่ออาเจียนสิ่งที่อยู่ในท้องผมออกจนหมด ไม่ครับ ผมไม่ได้แฮงค์ มันเป็นผลข้างเคียงจากยาน่ะ

"คุณตะวั.. ว้าย ตายแล้ว ทำไมไม่กดกริ่งเรียกพยาบาลคะ"คุณพยาบาลแสนใจดีเข้ามาประคองผมพร้อมเอาน้ำมาให้จิบ ผมคิดว่าเธอน่าจะเบื่อคนไข้หัวดื้ออย่างผมมากทีเดียว คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นสารร่างที่น่าสมเพชของตัวเองนักใช่มั้ยครับ ผมเองก็เหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่เราอยากที่จะเป็นฝ่ายดูแล ปกป้องเขา...มากกว่าจะให้เขามาทนกับคนป่วยอย่างผม

ผมเลิกติดต่อกับข้าวไปหลายเดือนแล้ว ช่วงแรกก็กระหน่ำโทรมาอย่างที่คาดไว้ ผมไม่ได้รับเลยซักสาย จนหลังๆถึงกับต้องเปลี่ยนซิม จะคิดว่าผมมันแย่ก็ได้ เพียงแต่ผมร้องไห้อีกไม่ไหวแล้ว ผมคิดถึงเขามาก มากพอๆกับที่ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง
และหายดีจนกลับเป็นดูแลเขาได้เหมือนเดิม

เห็นแก่ตัว? ใช่แล้ว ผมเห็นแก่ตัวโคตรๆเลย ผมรู้ดีว่าเขาเสียใจ แต่ผมอยากให้เขาได้มีสิทธิ์เลือก เลือกใครซักคนที่พร้อมจะดูแลเขาได้ ใครซักคนที่คู่ควรกับคนแสนดีและเพียบพร้อมอย่างเขา

ไม่ใช่ผมที่เป็นไอ้ขี้โรค ไม่ใช่โรคธรรมดา แต่เป็นมะเร็งตับ
คุณรู้ใช่มั้ยว่ามันไม่ง่าย ทั้งค่ายา ค่าโรงพยาบาล ค่าผ่าตัด ทั้งคีโมที่ทำให้สารร่างของผมตอนนี้เป็นไอ้ขี้โรคของแท้ และที่ยากที่สุดคือ

การมีชีวิตรอดกลับไปหาเขานั่นแหละ

"เฮ้อ คุณตะวันนี่ดื้อจริงๆเลย วันนี้มีพยาบาลใหม่มาช่วยดูแลคุณนะคะ"คุณพยาบาลวัยเกือบสูงอายุประคองผมมานอนที่เตียงโรงพยาบาล

"เอ้า เข้ามาสิน้ำ"เธอกวักมือเรียกพยาบาลสาวที่อยู่ห้องให้เดินเข้ามา

"นี่น้ำค่ะ เป็นพยาบาลที่เพิ่งมาวอร์ดนี้ อายุใกล้ๆกันอาจจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่าคุยกับคนแก่นะ"เธอว่า

"สวัสดีค่ะ น้ำนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"อ่าครับ เรียกผมว่าซันก็ได้ คงอายุใกล้ๆกัน"อันที่จริงน้ำอายุน้อยกว่าผม2ปี แต่ชั่งเถอะ อีกไม่กี่ปี เธออาจจะอายุแซงผมขึ้นไป ในขณะที่ผมอายุเท่าเดิมหน้าหน้าป้ายหลุมศพ
หลังจากนั้นน้ำก็มาช่วยดูแลผม การมีสาวน้อยน่ารักอาจทำให้ห้องพักผู้ป่วยดูมีชีวิตชีวาขึ้น แต่คงไม่ใช่กับผม มีใครเคยบอกไว้ว่าชีวิตคนเราถูกขับเคลื่อนด้วยจิตวิญญาณของความรัก และเมื่อปราศจากความรัก ผมคงไร้ซึ่งชีวิต





"น้ำชอบซันค่ะ"

"คนป่วยใกล้ตายอย่างผมน่ะหรือ"

"ค่ะ ถึงจะรู้ว่าซันมีใครอยู่ในใจก็เถอะ"

"ผม.."

"ให้น้ำตามไปดูแลที่กรุงเทพได้ไหมคะ ไหนๆที่นี่ก็รักษาซันไม่ไหวแล้ว"

"น้ำ คือผมไม่อยากไปกรุงเทพ"

"คนที่ซันชอบคือใครคะ บอกน้ำได้หรือเปล่า"

"..."

"ใช่คนในวอลเปเปอร์มือถือหรือเปล่าคะ เขาคือพี่ข้าวใช่ไหม"

"น้ำรู้จักข้าว?"

"ค่ะ พี่ข้าวเป็นเพื่อนกับพี่สาวของน้ำเอง" ผมตกใจในความบังเอิญนี้จริงๆนะ "ที่ไม่อยากไปเพราะไม่อยากเจอพี่ข้าว หรือเพราะยังรักเขาอยู่หรอคะ"

"รักสิ" ผมสารภาพออกไป คงไม่ดีแน่ถ้าจะพูดให้ความหวังใครไปเพียงเพราะเขาเป็นผู้มีพระคุณ
น้ำยิ้ม แต่ผมดูออกว่าเป็นยิ้มที่ฝืนน่าดู"ขอโทษนะ"

"ถ้าจะไถ่โทษช่วยอะไรน้ำซักอย่างได้ไหมคะ"

"..."

"ช่วยไปกรุงเทพ รักษาตัวให้หายดี แล้วมีความสุขได้ไหมคะ"

"..."

"น้ำทนเห็นซันไม่มีความสุขไม่ได้จริงๆ"






"คบกับน้ำได้ไหมคะ"

"ทั้งๆที่ผมรักคนอื่นอยู่น่ะหรอ"

"น้ำแค่อยากดูแลซันให้เต็มที่ในเวลาที่เหลืออยู่ค่ะ"

"น้ำ ขอร้องล่ะ อย่าเอาตัวมาผูกไว้กับคนใกล้ตายอย่างผมเลย น้ำจะได้เจอใครอีกมาก คนที่คู่ควรกับคนแสนดีอย่างน้ำ"

"ซันใช้ข้ออ้างงี่เง่านี่หนีพี่ข้าวด้วยใช่หรือเปล่าคะ"ผมนิ่งไป และตอบใช่ในใจ"ถ้าใช่ ซันแม่งเป็นผู้ชายที่แย่มากๆเลย"

"..."

"พี่ข้าวคงไม่ได้คิดถึงความคู่ควรบ้าบอนั่นแน่ๆ"

"..."

"เขาคงคิดอย่างเดียวกับน้ำนั่นแหละว่าต่อให้พี่เป็นแค่ไอ้ขี้โรคใกล้ตาย"

"..."

"เขาคงอยากดูแลพี่ แล้วก็รักพี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น"
นอกจากขี้โรคแล้วผมยังขี้แงด้วย ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว

"เพราะงั้นไปกับน้ำนะ น้ำจะพาความรักของซันกลับมาเอง"
หลังจากผมย้ายมารักษาที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายมันแพงขึ้น ผมทำได้แค่ใช้เงินประกันจากพ่อกับแม่ที่เสียไปเพราะอุบัติเหตุ และหนี้ที่กู้ยืมมานิดหน่อย น้ำเองก็ตามมาดูแลผมอย่างที่เธอตั้งใจ เธอเองก็เป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัวที่ไหน จึงย้ายหลักแหล่งมาทำงานที่กรุงเทพและมาเฝ้าผมในเวลากลางคืน

ความแสนดีของน้ำทำให้ผมคิดว่าผมคงจะรักตอบเธอให้ได้ในสักวัน แต่ไม่เลย
'ไม่มีใครแทนที่คนๆนั้นได้' เหมือนน้ำเองก็รู้ดี

'น้ำไม่เคยคิดจะมาแทนที่พี่ข้าว น้ำแค่อยากดูแลซัน'ผมร้องไห้อีกครั้ง และบอกกับตัวเองว่าน้ำจะเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดของผม เธอจะเป็นอีกคนที่ทำให้ผมอยากหายจากโรคร้ายและดูแลเธอให้ได้มากกว่าที่เธอดูแลผม

แต่ในฐานะน้องสาว ไม่ใช่คนรัก
ผมให้เธอได้เท่านี้จริงๆ การจะรักใครสักคนในฐานะคู่ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย และที่ยากกว่านั้นอีกคือการลืมใครสักคนที่เรารักอย่างหมดหัวใจ






การพบกันหลังจากที่ไม่ได้เจอข้าวเป็นเวลาปีกว่ามันแย่มาก ผมคิดว่าผมเข้มแข็งขึ้นจากการสู้กับมะเร็ง แต่แค่เห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง ผมร้องไห้ เขาเข้ามากอดผมและพึมพำว่า 'มึงหายไปไหนมา'

ผมไม่ได้เข้มแข็งขึ้นเลยสักนิด กลับกลายเป็นข้าวที่เข้ามาปลอบผมยกใหญ่
ผมแอบจิกมือตัวเองว่ามันไม่ใช่แค่ฝันใช่ไหม ข้าวจะไม่หายไปตอนผมตื่นใช่หรือเปล่า

'คุณโลกทั้งใบของผมครับ ผมกลับมาแล้ว'ผมพูดในใจเป็นหมื่นครั้ง ให้เขาได้รับรู้ความรักทั้งหมดที่ผมมี ทั้งที่ความจริงผมทำได้แค่เช็ดน้ำตาตัวเอง และผลักเขาออก

'สบายดีไหมมึง โทษที เมื่อกี้กูตกใจที่เจอมึงน่ะ'
ผมยังมีอีกคนที่ไม่อยากให้เสียใจเหมือนกัน ผมเรียกน้ำที่อยู่มุมห้องให้เดินเข้ามา

'...' ขวัญข้าวทำหน้างง

'กูอยากแนะนำให้มึงรู้จัก นี่น้ำ แฟนกูเอง'

'!!!'
น้ำเคยบอกว่าผมมันเห็นแก่ตัว แต่ผมหวังเหลือเกินว่าคนตรงหน้าผมมีชีวิตที่ดี สมกับที่เขาเป็นคนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมรู้จักคนบนโลกนี้มา ผมรู้ดีว่าเวลาของตัวเองเหลือไม่มากนัก
'มีชีวิตที่มีความสุขนะ ผมจะรักคุณและจะยังคงรักแม้ว่าความตายจะมาพรากเราแล้วก็ตาม'

-----------------------------------------------------------------------------------------------



"มึงมันเหี้ย"ข้าวด่าผม ด่าไปร้องไห้ไปตามสไตล์เขาแหละครับ

"กูรู้น่า ในเรื่องกูเหี้ยที่สุดแล้ว"

"กูสงสารน้ำ สงสารตัวเองที่ต้องมารักคนแบบมึง" เขาบอกรักผม ให้ตายสิ นี่ไม่ใช่เวลาเขินนะ

"กูไม่มีข้อแก้ตัว โทษกูเถอะ แต่กูยังยืนยันว่าอย่ามารักคนป่วยอย่างกูเลย"

ผลั่วะ
ข้าวตบหัวผมทิ่ม นี่กูเป็นคนป่วยอยู่นะะ

"มึงมัน มึงมัน.."ข้าวเม้มปากแน่น พร้อมกับน้ำตาเม็ดโตไหลลงมา อ่า ผมแพ้น้ำตาเขา ผมกอดเขาไว้แน่น ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กอดอีกกี่ครั้งกันเชียว

"กูอยากอยู่กับมึง"ข้าวกระซิบข้างหูผม ต่อมน้ำตาผมเริ่มจะทำงานอีกแล้ว แต่ไม่ได้ ถึงผมจะป่วยแต่ก็อยากโชว์แมนกับคนรัก คุณเข้าใจใช่ไหม "อยากดูแล อยากกอดมึง อยากพามึงไปอ้วกหลังคีโม อยากเข้าไปในห้องผ่าตัดกับมึง อยากเป็นคนแรกที่มึงเจอตอนตื่น..."

"..."

"แล้วก็เป็นคนสุดท้ายที่ได้อยู่กับมึงหลังมึงหลับไป"

"..."
"แค่นั้นเองซัน ให้กูได้ดูแลคนที่กูรักหน่อยไม่ได้หรอ"

"..."

"มึงจะตายไปตอนไหนก็ได้ ไม่ต้องห่วงนะ กูจะรักษาความรักของเราไว้เอง ไม่ต้องห่วงเลย ฮืออ"
เรากอดกันนอนร้องไห้บนเตียงคนไข้แคบๆ ผมเอื้อมไปลูบหัวข้าวเบาๆ ที่ผ่านมาผู้คนล้วนบอกให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ข้าวบอกว่าผมจะตายก็ได้ ดูเหมือนจะแช่งนะ แต่แปลกที่ผมกลับมีพลังที่อยากอยู่ขึ้นมาจริงซะนี่
จะปล่อยให้เขาแบกความรักของเราไว้คนเดียวได้ยังไงกัน

-----------------------------------------------------------------------------



Khao's part

"ช่วงนี้คนไข้ต้องได้รับคีโมอีกครั้ง เหมือนว่าอาการจะทรุดลงนะครับ"คุณหมอที่รักษาซันเรียกผมเข้าไปคุยในฐานะญาติผู้ป่วย

"ครับ มีอะไรที่ต้องปฏิบัติเป็นพิเศษไหมครับ"

"คนไข้อาจจะมีผลข้างเคียงหลังได้รับยา มีอาเจียน ผมร่วงหรือไซด์เอฟเฟ็กต์อื่นๆ"ผมจดสิ่งที่หมอบอกในสมุดโน้ต'แต่ที่สำคัญที่สุดคงเป็นกำลังใจน่ะครับ ระยะหลังมานี้คนไข้ดูมีความสุขขึ้นนะ ผมคิดว่ามาจากคุณ'
ผมอมยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไรหมอ
ผมเดินกลับไปห้อง3104อีกครั้ง คราวนี้มาจนพยาบาลจำได้ทั้งวอร์ด แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับคนไข้ห้องนี้เป็นยังไง

ก็นะ พยาบาลดันเข้ามาตอนที่ผมนอนร้องไห้กอดกันบนเตียง
ส่วนเรื่องน้ำ ผมไปดักเจอที่ร้านอาหารของเธอ และบอกว่าผมรู้ความจริงหมดแล้ว

'พี่ขอโทษ เอ่อ แล้วก็ขอบคุณ' กลายเป็นผมเองที่อ้ำๆอึ้งๆ

'ไม่เป็นไรเลยค่ะ จริงๆแล้วไม่ต้องขอบคุณน้ำเลย เพราะน้ำไม่ได้ทำเพื่อพี่ข้าว น้ำทำไปเพราะตัวเองทั้งนั้น'

'ถึงงั้นก็เหอะ ขอบคุณที่ดูแลซัน' ผมละอายใจ ทั้งที่รักมันมากขนาดนั้น แต่ก็ยังต้องให้คนอื่นดูแลคนรักของตัวเอง

'ค่ะ ถ้างั้นก็ไถ่โทษด้วยการดูแลซันดีๆ รักซันให้มากๆนะคะ น้ำหวังแค่ให้เขามีความสุขเท่านั้นเอง' เธอยิ้ม เข้มแข็งเหลือเกินผู้หญิงคนนี้ ผมนับถือเธอในใจ บางทีเพลงมันเป็นใครของ polycat อาจไม่ได้แต่งมาเพื่อผม
แต่อาจเป็นเธอ




'อ่อกก'ซันรับยาคีโมเป็นวันที่สามแล้ว เขาแพ้ยา ถึงไม่มาก แต่ก็มีผลข้างเคียงอยู่

"ซัน ใจเย็นๆ ค่อยๆอ้วกออกมา ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร"ผมลูบหลังของคนป่วยเบาๆ ตอนนี้ที่ประจำของพวกเราเป็นหน้าโถส้วมไปเรียบร้อยแล้ว

ลำบากหรอ?ไม่เลย ผมมีความสุขดีที่ได้ดูแลเขา
ทดแทนที่ไม่ได้อยู่ข้างมันเป็นปี

"นี่น้ำ จิบหน่อยมึง"

"ขอโทษ"ซันพูดคำนี้เป็นรอบที่ล้าน

"กูอยากดูแลมึง หุบปากแล้วอ้วกไป"และผมพูดประโยคนี้เป็นครั้งที่ล้านเช่นกัน
หน้าตาซันตอนนี้ไม่เหลือเค้าความหล่ออยู่เลยแม้แต่น้อย หน้าซูบผอม แก้มตอบ ตาโหล แถม..ผมร่วงเป็นกระจุก

แต่ถึงอย่างนั้น มันยังคงเป็นไอ้โง่ที่แสนน่ารักของผมเหมือนเดิม

หลังอ้วกเสร็จก็ประคองซันมานอนบนเตียง ตอนนี้ผมทำเรื่องหยุดลาพักร้อน ใช้เส้นสายที่เคยสร้างไว้กับหัวหน้านิดหน่อยเพื่อได้วันลาเพิ่มขึ้น แต่ไม่ได้หยุดทุกอย่างหรอกนะ ผมเปลี่ยนมาขายของออนไลน์แทน ได้เงินและได้ดูแลซันด้วย อย่าลืมว่าเราต้องใช้เงิน และหน้าที่นั้นมันเป็นของผม

ซันต้องได้รับการรักษาดีที่สุด และถ้าเขาจะจากไปก็ต้องไม่ใช่จากการไม่มีเงิน

"กูไม่อยากกินข้าว"เอาล่ะ ได้เวลาปราบคนไข้จอมดื้อ

"ไม่กินมึงจะหายไหม ซัน กินหน่อย ถึงข้าวต้มจะจืดแต่ก็เต็มไปด้วยความรักของกูนะ" มันหัวเราะเบาๆ สมัยก่อนไม่เคยหรอก พูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้น่ะ พอมันป่วยถึงได้รู้ว่า รักใครก็อย่าซึนนักเลย ไม่อยากไปบอกรักมันหน้าหลุมศพหรอกนะ
สุดท้ายก็ยอมกินจนหมด

กิจวัตรประจำวันก็ไม่มีอะไรมากครับ ตื่นนอน ป้อนข้าวมัน พามันไปอ้วก กอดมันเวลาร้องไห้ ขายของ พามันเข้านอน คลุมผ้าห่มให้มัน และผมก็หลับไปทั้งน้ำตา
ประโยคของมันที่ได้ยินบ่อยๆน่ะหรอ?

'ข้าว กูไม่ไหวแล้ว กูทรมาน'

'กูเหนื่อยแล้วข้าว กูยอมแพ้ได้ไหม'

'ข้าว มึงไปหาคนใหม่ก็ได้นะ อย่ามาดูแลคนป่วยอย่างกูเลย' จบด้วยผมชกหน้ามันเบาๆหนึ่งที

'ขอโทษ'
กูบอกแล้วไงว่ากูเต็มใจ
หลายต่อหลายประโยคที่หลุดออกมาจากปากซันทำให้ผมเองก็ท้อเหมือนกัน แต่ไม่ได้นะ
'กูจะเป็นที่พึ่งให้มึง'ผมบอกตัวเองอย่างนั้น

อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน หลังคีโมเป็นอาทิตย์ ร่างกายมันก็ยิ่งอ่อนแรงมากเรื่อยๆจนลุกเดินไม่ค่อยไหว ผมต้องอุ้มมันมาเข้าห้องน้ำ และแปรงฟันให้

"สารรูปกูดูไม่ได้เรื่องเลยข้าว ผมร่วงเป็นกระจุกเลย" มันแค่นหัวเราะ "มึงเคยบอกว่าชอบกูเพราะผมสวยใช่ไหม"แล้วมันก็ร้องไห้ ผมถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบกรรไกรจากกระเป๋า
และตัดผมของตัวเอง

"ข้าว! มึงทำอะไร หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลย"ด้วยความที่มันแรงน้อยแค่นั้น ห้ามผมไม่ได้หรอก

"เอาล่ะ ทีนี้ก็ทำทรงผมเหมือนกันแล้ว ผมมึงเหลือนิดหน่อย เดี๋ยวกูซื้อแบตตาเลี่ยนมาโกนหัวกันดีมั้ย ทรงเดียวกับนักฟุตบอลที่มึงชอบ"

"..." มันร้องไห้หนักขึ้นโดยที่มีผมประคองร่างมันไว้

"เป็นทรงผมคู่ไง ไม่ดีหรอ แล้วรอไว้ยาวพร้อมกันนะ"ผมจับมือมันแน่น ทั้งความหมายโดยตรงโดยอ้อมนั่นแหละ
ผมจะไม่ปล่อยมือจากซัน

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
 ขอให้ผ่านไปให้ได้...      :m15: :m15: :m15:

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ความรักดีๆ จบเศร้าแน่เลยอะ  :hao5:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด