[เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] Heart #หัวใจหุ่นยนต์ (08/02/2019)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] Heart #หัวใจหุ่นยนต์ (08/02/2019)  (อ่าน 1111 ครั้ง)

ออฟไลน์ ต้นเกลือ

  • No one can escape time; it delivers us all to the same end. ...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
    • Twitter
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2019 00:56:18 โดย SmolMety »

ออฟไลน์ ต้นเกลือ

  • No one can escape time; it delivers us all to the same end. ...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
    • Twitter
Re: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] Heart
«ตอบ #1 เมื่อ08-02-2019 00:53:22 »

เรื่องสั้น : Heart

 

ในโลกยุค 2000 เทคโนโลยียังไม่ได้ก้าวไกลไปถึงขั้นมีรถเหาะได้เหมือนในหนังเก่าๆเรื่องหนึ่ง รถก็ยังคงวิ่งบนถนน เพียงแค่บางคันก็สามารถใช้พลังงานจากแสงอาทิตย์ได้เท่านั้น ส่วนมนุษย์ก็ไม่ได้ใส่เสื้อบอดี้สูทรัดทั้งตัวเหมือนพิ้งค์กาย แต่ก็ยังใส่เสื้อผ้าปกติตามแฟชั่น อาหารการกินก็ยังคงเป็นจาน ไม่ใช่อยู่ในถุงสุญญากาศเหมือนมนุษย์อวกาศใช้กัน

นี่คือศตวรรษที่ 21 ที่มนุษย์ยังคงเป็นมนุษย์ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เริ่มเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตนั่นก็คือหุ่นยนต์ คุณจะเริ่มเห็นหมู่คนรวยมีหุ่นยนต์รับใช้แทนแม่บ้านกันบ้างแล้ว ไม่ทันไรคุณก็จะเห็นหุ่นยนต์เดินตามถนนเพื่อทำตามคำสั่งเจ้านาย บ้างก็ออกมาซื้อของ บ้างก็พาสัตว์เลี้ยงมาเดินเล่นแทน ซึ่งคาดว่าอีกไม่นานภายในห้าสิบปี ประชากรครึ่งต่อครึ่งของโลกจะเป็นหุ่นยนต์แอนดรอยด์เหล่านี้

แต่การที่จะพัฒนาหุ่นยนต์รุ่นหนึ่งขึ้นมานั้น สิ่งต้องห้ามที่สุดของเหล่านักวิจัยก็คือความรู้สึกนึกคิด ยามใดที่หุ่นยนต์สามารถคิดได้เช่นมนุษย์ นั่นหมายความว่าพวกเขาได้สร้างศัตรูขึ้นมาเสียแล้ว และจะต้องถูกกำจัดก่อนที่มันจะกลายเป็นภัยอันตรายต่อมนุษยชาติ

หุ่นยนต์แต่ละรุ่นที่ออกมานั้นมีจุดประสงค์แตกต่างกันออกไป นอกจากจะที่เคยพูดถึงมาแล้ว ยังมีหุ่นยนต์สำหรับการเกษตร หุ่นยนต์สำหรับเป็นแรงงานในโรงงานผลิตสินค้า รวมถึงหุ่นยนต์ที่สร้างขึ้นมาเพื่อลูกค้าเฉพาะกลุ่มเช่นเซ็กส์ดรอยด์ หรือหุ่นยนต์สำหรับบำบัดความใคร่ เหล่าเศรษฐีมักจะประมูลหุ่นยนต์แสนสวยเหล่านั้นมาครอบครอง น่าเสียดายที่หุ่นยนต์ประเภทนี้อายุขัยการใช้งานมักจะสั้น ทำให้ผ่านไปไม่กี่เดือนก็ถูกทิ้งเตรียมแยกชิ้นส่วนนำไปหลอมประกอบหุ่นยนต์ตัวใหม่

เช่นเดียวกันกับหุ่นยนต์ชายรูปงามตรงถังขยะโรงงานตัวนี้ ที่นั่งรอเจ้านายด้วยความไม่รู้ว่าตัวเองถูกทิ้งเสียแล้ว

รหัสโค้ด CR640 คือชื่อเรียกของหุ่นตัวนี้ เขาถูกสั่งให้นั่งอยู่ตรงนี้มาได้ประมาณสามสี่วันแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าจะได้ถอนคำสั่งเลย แต่เพราะเขาเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไม่ให้ขัดคำสั่ง ก็จำเป็นต้องอยู่แบบนี้ต่อไป

CR640 หันมองซ้ายขวาดูผู้คนวิ่งหนีฝน ไม่มีใครสนใจหุ่นที่เริ่มมีคราบสกปรก ถึงจะสนใจแต่ก็รู้ว่านี่คือเซ็กส์ดรอยด์ที่ถูกทิ้ง ไม่มีใครอยากใช้เซ็กส์ดรอยด์ต่อจากใครหรอกเพราะไม่มีใครรับประกันว่าจะไม่มีร่องรอยหลงเหลือ

“อะ...”

เขาเงยหน้ามองเมื่อรับรู้ว่าน้ำฝนที่เคยหยาดหยดใส่นั้นหายไป ชายคนหนึ่งที่คลุมเสื้อกันฝนยาวสีขาวกำลังยื่นร่มสีดำมาทางเหนือศีรษะ ใบหน้าของชายตรงหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงกับความเหงาอย่างประหลาด

“อยู่ตรงนี้นานๆระวังน้ำจะซึมเข้าเครื่องข้างในพังนะ เอาไปใส่สิ”

นอกจากร่มสีดำแล้ว ชายคนนี้ยังถอดเสื้อกันฝนของตัวเองมาสวมให้กับแอนดรอยด์ที่กำลังเปียกน้ำฝน เส้นผมสีน้ำตาลที่สังเคราะห์ขึ้นตกลู่มาตามใบหน้าช่วยขับให้เห็นว่าโครงหน้าที่ประณีตสร้างขึ้นมานั้นเป็นเช่นไร ไหนจะทั้งตากลมโตอีก ยามเมื่ออยู่ในเสื้อที่ตัวใหญ่กว่านั้นยิ่งทำให้ดูเป็นหุ่นยนต์เด็กมากกว่าเซ็กซ์ดรอยด์

เขา...ไม่เข้าใจพฤติกรรมชายคนนี้

ทำไมถึงต้องมอบเสื้อกันฝนกับร่มให้ แล้ววิ่งออกไปอย่างนั้นเลยกัน?

แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะคิดต่อ ในเมื่อเกิดมาเป็นหุ่นยนต์ที่จำกัดทางความคิดเช่นนี้

 

“ยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ? ฉันเอาขนมปังมาแบ่งนะ ลองกินดูสิ ร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ ...จริงด้วย ฉันมีช็อคโกแลตร้อนด้วย ดื่มตอนร่างกายเย็นๆก็จะทำให้อุ่นขึ้นนะ!”

วันต่อมาชายคนนั้นก็ยังคงมาหา CR640 ที่ถอดเสื้อกันฝนออกแล้ว ขนมปังกับช็อคโกแลตร้อนตรงหน้าความจริงเขาไม่จำเป็นจะต้องกินเข้าไปเลยด้วยซ้ำ เลยทำแค่นั่งมองนิ่งๆ

ทางฝั่งชายหนุ่มนั้นก็ทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แอนดรอยด์ตัวนี้เขารู้ดีว่าถูกเจ้าของเก่าทิ้งแล้ว แต่ท่าทางคงจะถูกสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ไปไหน รอเวลารถเก็บเหล็กมาขนนำไปส่งโรงงานแยกชิ้นส่วน

เขาไม่อยากเห็นแอนดรอยด์ที่ไร้เดียงสาตัวนี้ต้องไปเกิดใหม่เร็วกว่าที่ควรจะเป็น

“...รู้รึเปล่าว่าถูกทิ้งแล้วน่ะ?”

“...”

“อีกไม่กี่วันรถจะพาเธอไปแยกชิ้นส่วนแล้วสร้างขึ้นมาใหม่...ฉันไม่อยากให้เธอต้องตายเร็วกว่าที่ควร”

“...ตายคืออะไร...?”

“...” คราวนี้เป็นเขาเองที่พูดไม่ออก นั่นสินะ หุ่นยนต์ไม่มีวันที่จะเข้าใจได้หรอกว่าเกิดคืออะไร ตายคืออะไร รักคืออะไร เมื่อวานเปียกน้ำฝนแท้ๆยังไม่ประสีประสาอะไรด้วยเลย

“ผมอยากได้คำตอบ ผมไม่รู้ว่าความตายคืออะไร แล้วทำไมเจ้านายถึงต้องทิ้งผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง”

“เธอชื่ออะไร?”

“ผมไม่มีชื่อ เจ้านายเรียกผมว่า ‘อีหนู’ นั่นคือชื่อของผมใช่หรือไม่?”

“...ฉันชื่อคริส ยินดีที่ได้รู้จักนะ เชร์ริช”

“เชร์...ริช?”

“ชื่อใหม่เธอชื่อเชร์ริช หลังจากนี้เธอไปอยู่กับฉันนะ”

คริสไม่ยอม—ไม่ยอมให้แอนดรอยด์ตัวนี้ใช้ชีวิตไม่คุ้มแน่นอน ถึงบนโลกนี้จะมีกฎว่าไม่ให้หุ่นยนต์มีความรู้สึกนึกคิดก็ตาม แต่เขาจะต้องลองเสี่ยงฝ่าฝืนกฎนั้น

เขาอยากให้แอนดรอยด์ตัวนี้มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ อยากให้รู้จักรักตัวเอง อยากให้รู้จักถึงคุณค่าของชีวิตที่ควรจะหวงแหนมากที่สุด

“ผม..ไปกับคุณ?”

“กลับบ้านกันนะ”

 

วันที่ 1 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“เจ้านาย”

“ไม่ๆ เธอเรียกฉันว่าคริสก็พอแล้ว”

“ครับ คริส ผมต้องทำอะไรบ้างครับ?”

“งานบ้านเล็กๆน้อยๆก็พอแล้วล่ะ เธอซักผ้ากับล้างจานเป็นใช่มั๊ย?” คริสหันมาถามแอนดรอยด์ที่ถูกเขาจับอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้ว พอเนื้อตัวสะอาดก็ดูดีมากเลยทีเดียว ทำไมเจ้าของเก่าทิ้งได้ลงคอกัน

“ผมทำไม่เป็น หน้าที่ของผมมีแค่เป็นเครื่องมือในการระบายความใคร่”

นี่ก็ตรงไปนะ

วันแรกของการอยู่ด้วยกันจึงกลายเป็นวันที่คริสต้องสอนให้เชร์ริชหัดทำงานบ้านต่างๆไป

 

วันที่ 3 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“คุณมีอาชีพอะไรครับ?”

“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ทำวิจัยอยู่ปลายๆแถวน่ะ วิจัยเกี่ยวกับการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชด้วยสารอาหารสังเคราะห์ใหม่ๆ”

“ผมไม่เห็นคุณไปทำงานเลย...”

“ฉันสามารถทำวิจัยอยู่บ้านได้—ความจริงเรียกว่าพักร้อนมากกว่า แต่ไม่ต้องเป็นห่วง อีกไม่นานก็ต้องไปที่ศูนย์วิจัยดูลูกๆ”

“มนุษย์สามารถมีลูกเป็นพืชได้ด้วยเหรอครับ?”

“โอย...” เขาปวดหัวกับการที่ต้องอธิบายถึง ‘ลูกๆ’ ที่เขาพูดถึง

 

วันที่ 10 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“ผมทำขนมตามในหนังสือให้คุณ”

“ไหนชิมหน่อย...แค่ก!”

“มีอะไรเหรอครับ?”

“เอ่อ...คือ...ฉันไม่ได้อยากทำให้เธอเสียใจหรอกนะ แต่ว่าเธอใส่น้ำตาลกับเกลือสลับกัน”

“น้ำตาลกับเกลือมีสีขาวเหมือนกัน”

คริสคงยังต้องสอนอะไรหลายๆอย่างให้เชร์ริชรับรู้จริงๆนั่นแหละ

 

วันที่ 20 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“ฉันได้ขนมปังกลับบ้านมาด้วย กินมั๊ย?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่สมควรได้กินอะไรพร้อมกับเจ้านาย”

“อยู่มาด้วยกันเกือบเดือนแล้วยังคิดว่าฉันเป็นเจ้านายอีกเหรอ...จะว่าไปฉันมีนี่มาให้ด้วยนะ”

คริสยื่นหนังสือวรรณกรรมให้เชร์ริช

“วรรณกรรม? ผมมีฐานข้อมูลของวรรณกรรมเรื่องนี้อยู่นะครับ”

“มันสู้อ่านเป็นตัวอักษรไม่ได้หรอก มาๆ เรามาอ่านด้วยกันเถอะนะ”

เชร์ริชไม่เข้าใจว่าทำไมคริสต้องทำท่าแสดงอารมณ์ตามตัวอักษรบนกระดาษนี่กันด้วย แต่เขาเริ่มรู้สึกตื่นเต้นไปกับมันนิดๆแล้ว

...อะไรคือตื่นเต้น?

ทำไมเขาถึงตื่นเต้น?

 

วันที่ 40 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“ผมอ่านวรรณกรรมที่คุณให้ผมมาจบแล้วนะครับ”

“สนุกมั๊ย? ดีกว่าจำมาจากฐานข้อมูลเยอะเลยใช่มั๊ยล่ะ?” คริสหัวเราะร่าเหมือนเห็นสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละนิดของเชร์ริช ครั้งแรกที่เห็นนั้นมันไร้อารมณ์ แต่มาดูตอนนี้สิ ถึงจะไร้อารมณ์แต่ก็ไม่ได้ไร้อารมณ์แบบไม่รับรู้โลกแล้ว “เดี๋ยวพวกเราจะไปห้องสมุดด้วยกันนะ”

“ผมไม่สมควรที่จะได้ออกไปสถานที่อื่นที่มีผู้คนมากมาย” ด้วยกฎของเซ็กส์ดรอยด์ ไม่ใช่ในบ้านก็ต้องสถานบันเทิงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ทำไมคริสถึงอยากพาเขาไปที่อื่นกัน อีกทั้ง... ”ผมมีรูปร่างที่ไม่เหมือนแอนดรอยด์ประเภทอื่น ดังนั้นอาจจะผิดสังเกตได้...”

“ก็แค่ปลอมตัวเท่านั้นเอง ยากอะไร” คริสยกลังกระดาษออกมา ข้างในเป็นเสื้อผ้ากับวิกผมสีธรรมชาติ เขาจัดการใส่ทุกอย่างด้วยมือตัวเองให้แอนดรอยด์ CR640 ใส่แว่นตากลมๆให้แล้วผลักเชร์ริชให้ไปดูตัวเองในกระจก “เห็นมั๊ย? แค่นี้ก็กลายเป็นมนุษย์แล้ว”

“...”

“เชื่อใจฉันนะ เธอจะต้องไม่ถูกจับได้”

ไม่รู้ว่าเพราะมนุษย์เป็นสัตว์เลือดอุ่นหรืออะไร ที่ทำให้เชร์ริชรับรู้ถึงความอบอุ่นยามเมื่อมือของเขาและคริสสัมผัสกัน

 

วันที่ 80 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

วันนี้เป็นวันหิมะตก คริสตั้งโต๊ะที่มีไก่งวง อาหารหลากชนิดแม้ว่าภายในบ้านจะมีเพียงแค่ตัวเขาและแอนดรอยด์

“คริสต์มาสเป็นเทศกาลของครอบครัว แต่คุณอยู่คนเดียว”

“ฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่หรอก” คริสจิบไวน์อย่างไม่สนใจอะไร มันเป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้วและเขาไม่จำเป็นที่จะต้องมาอาลัยอีกต่อไป เขาเข้มแข็งพอที่จะโต เขาเก่งมากพอที่จะเดินด้วยตัวเอง

แต่แอนดรอยด์ตรงหน้านี้...จะรับรู้รึเปล่าว่าสิ่งที่เขากำลังพยายามมอบให้นั้นมันมากกว่าความรู้สึกนึกคิด

“ผมถูกสร้างขึ้นมาในศูนย์วิจัย ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนเพราะพวกเขาไม่เคยหยุดพักผ่อน”

“คนเหล่านั้นก็มีโอกาสได้กลับไปหาครอบครัว เพียงแค่คนละช่วงเวลา”

“คุณอยากมีครอบครัวรึเปล่าครับ?”

“ถ้าเป็นตอนเด็กๆก็อยากนะ แต่ตอนนี้ฉันมีเธอแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

เชร์ริชไม่ได้ตอบอะไรอีก เขาค่อยๆหั่นเนื้ออบให้ชายที่นั่งตรงข้ามเขา มองเผินๆนี่อาจจะเหมือนการเอาใจของชายสองคน แต่แท้จริงแล้วเขาทำตามหน้าที่เท่านั้น

คริสเองก็คอยรินไวน์ให้แอนดรอยด์แม้จะรู้ดีว่าหุ่นยนต์ไม่จำเป็นต้องกินอะไร เขาบังคับให้เชร์ริชกินอาหารเป็นเวลาตามเขาเพื่อให้เข้าใกล้กับความเป็นมนุษย์มากขึ้นอีก

ท่ามกลางหิมะที่กำลังร่วงโรยข้างนอกนั้น ไม่มีใครคิดว่าชายคนนี้กำลังป่วยเป็นโรคร้ายและรอวันตาย

 

วันที่ 160 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“คุณไอบ่อยมากขึ้น”

“อากาศเปลี่ยนแปลงก็อย่างนี้แหละ มนุษย์ป่วยง่ายจะตาย”

“วันนี้คุณจะไปห้องสมุดอีกรึเปล่าครับ?”

“ไปสิ ก็มีแอนดรอยด์ตัวหนึ่งกำลังตื่นเต้นรอให้ฉันพาไป”

เชร์ริชเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าคริสหมายถึงอะไร

เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่านับวันพฤติกรรมของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงมากขึ้น การแสดงอารมณ์หลากหลายขึ้นแม้จะน้อยนิดก็ตาม นั่นเป็นสิ่งที่คริสพอใจ

“ไปกันเถอะ เราจะได้ไปจิบชายามบ่ายที่ร้านแฟรงค์ด้วย”

 

วันที่ 200 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“แค่ก! แค่ก!”

“คุณไอเป็นเลือด”

“อา...”

“วันนี้พวกเราไม่ต้องไปห้องสมุดแต่จะไปโรงพยาบาลแทนนะครับ” เชร์ริชทำท่าจะพาคนที่ป่วยแต่ไม่แสดงออกไปโรงพยาบาล แต่ก็ถูกห้ามเสียก่อน

“ไม่เป็นไรๆ เราไปที่ห้องสมุดเถอะ”

“แต่…”

“ฉันอยากให้เธอทำตามใจตัวเองบ้างนะ”

เชร์ริชรู้สึกแปลกอีกแล้ว การที่เขาทำตามใจตัวเองนั้นมันคือสิ่งที่ผิดไม่ใช่รึยังไง แต่ทำไมคริสถึงอยากให้เขาไปห้องสมุดกัน?

“ไปกันเถอะ วันนี้หนังสือเข้าใหม่ด้วย”

“...ครับ”

เขาขัดคำสั่งเจ้านายไม่ได้

 

วันที่ 250 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“คริส...”

“ไม่เป็น..ไร แค่ก!”

“คุณควรไปโรงพยาบาล”

“แต่วันนี้เรามีนัดดื่มชาด้วยกันนี่นา”

“ผมเป็นห่วงคุณ...”

คริสแทบจะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่าเป็นห่วงมาจากริมฝีปากของแอนดรอยด์ ความพยายามของเขามันไม่สูญเปล่าใช่แล้วหรือไม่

“คุณยิ้มอะไรคริส?”

“แค่คิดถึงเรื่องดีๆน่ะ” คริสยกมือลูบเส้นผมของเชร์ริช เขาค่อยๆขยับตัวเข้าไปจูบข้างขมับแอนดรอยด์บอบบางอย่างนุ่มนวล ทำด้วยความรักที่มีให้อย่างเต็มที่

ช่วงเวลาสองร้อยกว่าวันมานี้ มันทำให้เขารู้ว่าเขาตกหลุมรักแอนดรอยด์ CR640 ตั้งแต่แรกพบ และเขาอยากจะให้หุ่นยนต์ตัวนี้มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์เพียงเพราะเขาต้องการที่จะให้เชร์ริชรับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้เท่านั้นเอง

“ฉันรักเธอนะ เชร์ริช”

 

วันที่ 320 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“คริส...”

คนบนเตียงทำได้แค่ยิ้มบางๆ สายฝนข้างนอกนั้นมันทำให้บรรยากาศดูมืดหม่นลงไปทันตา เชร์ริชเกิดความรู้สึกหดหู่ใจทั้งที่เขาไม่เคยรับรู้อะไรมาก่อน เหล่าพืชที่อยู่ในหลอดทดลองก็ขาดอาหารมาหลายสัปดาห์เนื่องจากผู้ทำวิจัยล้มป่วยอย่างนี้ อีกไม่นานก็คงจะเหี่ยวเฉาตาย

“เชร์ริช...ฉันอยากดื่มชากับนายที่โต๊ะในครัว”

“ไม่ได้ครับ คุณลุกไม่ได้แล้ว ดื่มตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวผมจะอ่านหนังสือให้ฟังด้วย”

นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เชร์ริชขัดคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย ลับหลังไปคริสก็ยิ้มด้วยความอ่อนแรง การขัดขืนคำสั่งเพื่อเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ก็ดูน่ารักแบบเชร์ริชดี เสียดายตรงที่เขาคงอยู่เห็นได้อีกไม่นาน

สักพักเชร์ริชก็กลับมาพร้อมกับกาน้ำชาและหนังสือวรรณกรรมเล่มแรกที่คริสเอามาให้เขาอ่าน น้ำเสียงของเชร์ริชยามที่อ่านหนังสือนั้นก็แตกต่างจากครั้งแรกที่เขาได้ฟัง มันเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกเหลือเกิน—เขาคิดเช่นนั้น

“คริส...ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ในหนังสือถึงรักกันขนาดนั้น เพียงแค่การที่ได้อยู่ด้วยกัน การที่ใช้ชีวิตด้วยกัน ก็ทำให้รักกันได้ขนาดนั้นเลย?”

“...มันเป็นเรื่องของความผูกพันน่ะเชร์ริช” คริสว่าเสียงอ่อน “ยิ่งได้อยู่ด้วยกัน มันยิ่งมีความทรงจำร่วมกัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ตาม การที่ผ่านอะไรหลายๆอย่างด้วยกันโดยที่ไม่ปล่อยมือนั้นมันก็สามารถสร้างความรักที่เหนียวแน่นให้ได้”

“แม้ในระยะเวลาสั้นๆ?”

“แม้ในระยะเวลาสั้นๆ..”

เชร์ริชพยักหน้ำเป็นเข้าใจ แต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

 

วันที่ 365 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“คริส”

“...”

“พืชที่คุณเพาะเอาไว้ ผมลองเอาไปปลูกที่ข้างบ้านนะครับ”

 

วันที่ 380 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“พืชที่คุณเพาะเอาไว้มันคือดอกคาร์เนชั่นสีขาว มันเริ่มเจริญเติบโตขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ”

“...”

“คริส...คุณไม่ได้ตอบอะไรผมเลยมานานมากแล้วนะ”

 

วันที่ 400 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

“ดอกคาร์เนชั่นเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆแล้ว ผมคาดว่าอีกสักปีสองปีก็จะเต็มสวน”

“...”

“ผมรอวันที่คุณจะลุกขึ้นมาดูดอกไม้ของคุณนะครับ”

 

วันที่ 450 ของแอนดรอยด์ CR640 หรือเชร์ริช

วันนี้เชร์ริชเดินออกมาที่สวนข้างบ้าน ม้านั่งสีขาวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูร่มรื่น ม้านั่งตรงนั้นมีร่างที่เหี่ยวแห้งของใครบางคนกำลังนั่งอยู่ เชร์ริชเป็นคนพาเขาออกมาเพราะคิดว่าคริสคงอยากเห็นฝีมือการปลูกของแอนดรอยด์

“คริส นี่ไงดอกไม้ที่คุณเพาะ แต่ผมเป็นคนปลูกนะ”

“...”

“เดี๋ยวผมจะไปชงชามาให้ รอสักครู่นะครับ”

เชร์ริชรู้มาไม่นานว่ามนุษย์นั้นไม่จำเป็นต้องกินอาหารเหมือนหุ่นยนต์ก็ได้ แต่ที่กินนั้นมันเป็นเหมือนธรรมเนียมเสียมากกว่า

หรือว่าที่กินนั้นก็เพื่อรักษาน้ำหนักและสมดุลของร่างกาย?

เชร์ริชกำลังชงชาในห้องครัวด้วยใจที่จดจ่อกับหยดน้ำชาแต่ละหยด จู่ๆเสียงการแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาจากคอมพิวเตอร์ส่วนตัวในห้องนอนของคริส เชร์ริชจึงเดินไปดูด้วยความสงสัยว่ามันคืออะไร

“ข้อความอัตโนมัติ...?”

คลิ๊ก

ภาพที่ถูกบันทึกเอาไว้ได้ฉายขึ้นมาบนหน้าจอ ชายหนุ่มในรูปร่างผอมแห้งตามสุขภาพนั้นกำลังจัดกล้องให้เข้าที่ จากนั้นไม่นานก็ยิ้มด้วยความร่าเริงให้กล้อง

‘อา...ถ้าวิดีโอนี้เปิดขึ้นมาแสดงว่าระบบอัตโนมัติทำงานแล้วสินะ สวัสดีเชร์ริช สบายดีใช่มั๊ย? ถ้าเธอได้เห็นวิดีโอนี้แสดงว่าตัวของฉันก็คงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว’

เชร์ริชพยายามมองออกไปนอกหน้าต่างที่คริสนั่งอยู่ คุณก็อยู่ตรงนั้นชัดๆ

‘...ฉันเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายมาได้สักพักแล้ว แต่ฉันไม่อยากบอกเธอ กลัวจะพาไปโรงพยาบาลอย่างเดียวจนไม่ได้ทำอะไร แต่ไม่ต้องไปคิดมาก เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด’

มะเร็งปอด...โรคร้ายที่คร่าชีวิตมนุษย์นับหมื่นต่อปีนั่นเหรอ?

‘เชร์ริช...ฉันขอพูดตรงๆเลยนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ ฉันตกหลุมรักเธอ เธอเป็นแอนดรอยด์ที่น่ารัก ฉันไม่อยากให้เธอต้องกลายเป็นชิ้นส่วนให้หุ่นยนต์ตัวอื่นเลยพามาอยู่ด้วย ฉันหวังอยากให้เธอมีความรู้สึกเช่นมนุษย์ ฉันอยากให้เธอรับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้ ทุกครั้งที่เธอแสดงอาการอะไรออกมานั่นถือว่าเป็นความสำเร็จของฉัน แล้วก็ฉันจะบอกอะไรเอาไว้อย่างนะ นอกจากฉันจะวิจัยเรื่องพืชแล้ว ฉันยังแอบวิจัยเรื่องโปรแกรมเอไอที่ทำให้หุ่นยนต์สามารถรับรู้ความรู้สึกได้ด้วย แต่ฉันก็เก็บมันเอาไว้เพราะกลัวว่ามันจะเป็นอันตรายต่อเธอถ้าติดตั้งลงไป มันไม่เคยถูกลงให้หุ่นยนต์ตัวไหนมาก่อนเลย’

โปรแกรม...ที่ทำให้หุ่นยนต์สามารถรับรู้ความรู้สึกได้อย่างนั้นเหรอ?

‘ฉัน...ไม่รู้จะบอกอะไรเธอดี แต่เอาเป็นว่า..’

เชร์ริชกลั้นหายใจตาม

‘ฉันรักเธอ..รักมากจนไม่สามารถแบ่งใจให้ใครได้อีกแล้วนะเชร์ริช แม้ว่าเธอจะเป็นหุ่นยนต์ก็ตาม’

แล้ววิดีโอก็จบลงแค่นั้น

เชร์ริชนั่งลงกับเก้าอี้ เขามองจอที่หยุดไว้ที่ภาพของคริสที่กำลังยิ้มให้ มือข้างขวาค่อยๆยกขึ้นมาไล่นิ้วช้าๆข้างแก้มของคนในจอ ทำไมเขาถึงรู้สึกโหวงในใจเช่นนี้กัน?

“โปรแกรม...ที่ทำให้รับรู้ความรู้สึกได้...”

ถึงมันจะเสี่ยง...แต่ถ้านั่นคือกุญแจสำคัญที่ทำให้เขาสามารถรู้ได้ว่าคริสมอบอะไรให้เขามาตลอด มันก็คุ้มค่า

เชร์ริชพยายามรื้อไฟล์ในคอมพิวเตอร์ รวมถึงรื้อลิ้นชักหาสิ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นแหล่งเก็บโปรแกรมนั้นเอาไว้ จนกระทั่งเจอแฟลชไดร์อันเก่า เขาจึงเสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์และเปิดไล่หาทันที

“Heart…?”

ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่ แต่ใจของเขาที่กำลังเต้นตุบๆแม้ว่าจะไม่มีอวัยวะที่ว่านั้นกำลังเรียกร้องให้เขาดึงสาย USB มาเชื่อมกับส่วนปฏิบัติการที่อยู่ภายในศีรษะ

..

...

“ดูนี่สิเชร์ริช นี่คือดอกคาร์เนชั่นสีขาว”

“ครับ”

“ฉันให้นะ”

“?”

“ความหมายของมันก็คือความรักที่บริสุทธิ์”


..



ใช่ คริสรักเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่มีเรื่องบำบัดความใคร่เลยสักครั้งเดียว

..

...

“ข้างนอกอากาศเย็นนะ”

“ผมไม่เป็นอะไรครับ”

“เอาไปเถอะ ผ้าพันคอช่วยรักษาอุณหภูมิในร่างกาย สักวันเธอจะเข้าใจว่าความหนาวมันคืออะไร”


..



ความหนาวมันก็เหมือนกับตอนนี้ ยามที่ไม่มีใครอยู่ข้างกาย ยามที่เราอยู่คนเดียวท่ามกลางหิมะสีขาว

สวยงาม...แต่โดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน

..

...

“แบร่!”

“ทำอะไรครับคริส?”

“...ฉันลืมไปว่าแอนดรอยด์ไม่ตกใจอะไร วันนี้ฮาโลวีนฉันเลยอยากจะชวนเล่นเสียหน่อย เผื่อได้ขนม”

“คุณไม่ออกไปเล่นกับเด็กๆเหรอครับ?”

“ไม่ไหวหรอก ความจริงพวกเราตังหากที่ต้องคอยให้เด็กหลอก”

“…”

“เอาไว้ปีหน้าพวกเรามาเล่นด้วยกันข้างนอกนะ”


..



คุณบอกว่าเอาไว้เล่นด้วยกันอีก..แต่วันนั้นมันไม่มีอีกแล้ว

..

...

“เชร์ริช”

“ครับ”

“นอนด้วยกันนะ นอนกอดกัน วันนี้มันหนาวกว่าวันอื่นเยอะเลย”


..



วันนั้นมันเป็นวันที่อุ่นกว่าวันอื่น

..

...

“ฉันรักเธอนะ เชร์ริช”

..



คำพูดสุดท้ายของคริส ก่อนที่เขาจะไม่พูดอีก...

“..ฮึก...”

หยดน้ำสีใสค่อยๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่เข้ามาในทีเดียว

ความสุข

ความทุกข์

แม้กระทั่งความรัก

“คริส...ฮึก...”

เขา...เขาเข้าใจแล้ว

ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว

เข้าใจทุกอย่างแล้ว

“ทำไมผมโง่ขนาดนี้ คุณจากไปแล้ว แต่ผมมันโง่มากที่ไม่รู้ว่านี่คือความตาย ผมมันโง่มากที่ไม่รู้อะไรเลยจนมาถึงวันที่สายเกินไป ผมขอโทษคริส ผมขอโทษ...” เชร์ริชกระชากสาย USB ที่เชื่อมต่อออก ทรุดตัวลงกับพื้น มือทิ้งสองข้างปิดใบหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้น้ำตาที่ไหลออกมานั้นมันทะลักมามากกว่านั้น แต่มันช่างไร้ผลเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไม่ยอมหยุดไหลเมื่อความทรงจำทุกอย่างมันไหลเข้ามาเรื่อยๆจนเชร์ริชอยากจะดึงหนังหัวตัวเองให้ขาดเป็นชิ้น

แอนดรอยด์ CR640 เพิ่งได้รับรู้สิ่งที่เรียกว่า ‘หัวใจ’ จากเจ้านายหลังจากที่เขาจากไปนานแล้ว

ถ้ารู้เร็วกว่านี้...ถ้ารู้เร็วกว่านี้ล่ะก็ เขาจะใช้เวลาที่คริสเหลืออยู่ให้กลายเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในบั้นปลายชีวิต เขาจะไม่นิ่งแบบนั้นเด็ดขาด

“ฮึก...ฮือ...”

ฟิ้ว

“อะ...”

กลีบดอกไม้กลีบหนึ่งถูกลมพัดเข้ามา สีขาวบริสุทธิ์นั้นดึงความสนใจของเชร์ริชให้หันไปมองตาม เขาเงยหน้าไปทางหน้าตางที่ถูกเปิดเอาไว้ พอตั้งใจจะเข้าไปปิดเขาก็เห็นว่ามีร่างของใครคนหนึ่งกำลังนั่งหลับอยู่ที่ม้านั่งสีขาวใต้ต้นไม้ท่ามกลางทุ่งดอกคาร์เนชั่นสีขาว

“คริส...”

เชร์ริชหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นร่างของคนที่กำลังหลับอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ทันใดเมื่อยามที่ตาสบกัน คริสก็ค่อยๆยิ้มให้ นี่ไม่ใช่คริสที่ผอมแห้งเหลือแต่กระดูก ไม่ใช่คริสที่กลายเป็นโครงกระดูกที่มีหนังบางๆติด แต่เป็นคริสที่ดูสดใส มีน้ำนวลเหมือนวันแรกที่พบกัน

“เชร์ริช”

“คริส! คุณอย่าเพิ่งไปไหนนะครับ! ผมจะไปหาคุณ!”

เชร์ริชรีบเปิดประตูข้างบ้านแล้ววิ่งไปในทิศทางที่คริสกำลังนั่งอยู่ ร่างกายของเขารู้สึกหนักขึ้นตลอดเวลา จู่ๆเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามวิ่งไปหาคริสให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คริส! อ๊ะ!”

เชร์ริชเกือบจะล้มลงไปกับพื้น โชคดีที่คริสวิ่งเข้ามาประคองเขาได้ทัน พอกลับมาอยู่ในอ้อมอกของคนที่จากไปนานอีกครั้ง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมา เชร์ริชซุกหน้าลงกับอกของคริส ร้องไห้อย่างเป็นตาย

“คิดถึง! ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน! ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณกำลังจะตาย! ผมเองก็โง่มาตั้งนาน!”

“ไม่ร้องแล้วนะเด็กดี ฉันอยู่นี่แล้ว ชู่ว์...ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร”

“ผมเองก็รักคุณคริส...คุณมอบชีวิตใหม่ให้ผม คุณมอบสิ่งที่ผมไม่สมควรจะได้ให้กับผม”

“ขอบคุณที่รับรู้ได้นะเชร์ริช...ขอบคุณจริงๆ”

“พวกเราอยู่ด้วยกันตลอดไปได้มั๊ย...โลกที่ไม่มีคุณอยู่นั้นมันไร้ความหมาย ผมไม่สามารถอยู่ต่อได้ถ้าไม่มีคุณ ตัวของผมมันว่างเปล่าไปแล้วเมื่อรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่กับผมได้อีก”

“อีกไม่นานเด็กดี...อีกไม่นาน เธอรู้สึกเหมือนร่างกายมันหนักใช่มั๊ย?”

เชร์ริชพยักหน้า

“มา นั่งลงก่อนนะ จะซบฉันเอาไว้ก็ได้ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเอง”

“มันหนัก...แต่ในขณะเดียวกันมันก็เบาเหลือเกินครับคริส...ผมรู้สึกว่าผมสบายใจ ได้ปลดปล่อยทุกอย่างออกไปแล้ว”

“อืม ซบเอาไว้นะ ฉันอยู่ข้างๆเธอนี่แหละ”

“ผมจะไม่ไปไหนแล้วทั้งนั้น”

“ฉันก็จะไม่ทิ้งเธอแล้วนะ”

“จะว่าไป...” เชร์ริชพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยอารมณ์ “ผมเคยถามคุณว่าหัวใจของคนเราอยู่ตรงไหน...”

“ตอนนั้นฉันตอบว่าอยู่เยื้องซ้าย” คริสหัวเราะแล้วลูบเส้นผมแอนดรอยด์ข้างๆด้วยความรัก

“แต่ตอนนี้ผมว่าผมได้คำตอบใหม่แล้วนะ”

“หืม?”

“สำหรับหัวใจของผม...” เชร์ริชยื่นมือออกไปสัมผัสกับหน้าอกของคริส “มันอยู่กับคุณ...มานานมากแล้ว”

จากนั้นทั้งสองก็ยิ้มให้กัน คริสมอบจูบบางเบาให้เชร์ริชเป็นครั้งแรก พวกเขาหลับตาลง ซบไหล่และหลงไปอยู่ในโลกความฝันด้วยกันทั้งคู่

ในขณะที่โลกแห่งความเป็นจริงนั้น ร่างของเชร์ริชกำลังหลับตายิ้มอยู่ข้างๆศพของคริส ด้วยโปรแกรมของคริสนั้นมันหนักหนาเกินไปสำหรับแอนดรอยด์ตัวหนึ่ง มันทำให้ระบบปฏิบัติการต่างๆภายในร่างของเชร์ริชนั้นพังลงทีละจุด แต่อีกไม่นานแล้วที่เชร์ริชจะไม่รู้สึกหนักอีกต่อไป

ทันทีที่ระบบปฏิบัติสุดท้ายที่ทำงานอยู่นั้นดับลง เชร์ริชก็ได้อยู่กับคริสตามที่หวังในโลกอีกใบอย่างสมบูรณ์

เว้นแต่โปรแกรมหัวใจที่ยังคงอยู่ภายในระบบปฏิบัติการส่วนลึกที่แม้แต่วิทยาการขั้นสูงเองก็ยังไม่สามารถเจาะเข้าไปได้

มันจะเป็นสมบัติชิ้นล้ำค่า...เป็นสิ่งที่เก็บความทรงจำของคริสกับเชร์ริชไว้ตลอดกาล


[ต่อด้านล่าง]

ออฟไลน์ ต้นเกลือ

  • No one can escape time; it delivers us all to the same end. ...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
    • Twitter
Re: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] Heart
«ตอบ #2 เมื่อ08-02-2019 00:55:22 »

..

...

ปีที่ 19 ของไบรอัน รอยด์

เด็กหนุ่มวัยมหาลัยกำลังเดินขึ้นเนินเขาที่ว่ากันว่ามีทุ่งดอกคาร์เนชั่นสีขาวบานสะพรั่งและต้นไม้ที่เป็นเสมือนสักขีพยานความรักของมนุษย์กับแอนดรอยด์

ความจริงนั่นเป็นสิ่งที่ชาวบ้านเขาพูดกันมา มันมีเรื่องมาจากว่าชาวบ้านคนหนึ่งไม่เห็นหน้าเจ้าของบ้านหลังนั้นมาหลายเดือน ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงเดินขึ้นเนินเขามาดู และเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นเสียชีวิตนานมากแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจคือหุ่นแอนดรอยด์ของเขาก็พังในสภาพสมบูรณ์พร้อมกับรอยยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่หุ่นยนต์เคยทำได้มา เมื่อสำรวจไปอีกก็พบว่าชายหนุ่มคนนี้มีใจให้กับแอนดรอยด์

เหล่าชาวบ้านไม่อยากให้พวกเขาทั้งสองแยกจากกัน จึงได้ทำการฝังร่างทั้งสองไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใจกลางทุ่งดอกคาร์เนชั่น หลายคนมาที่นี่ก็เพื่อมาดูหลุมศพของคริสและเชร์ริช

ส่วนไบรอันนั้นก็มาด้วยเหตุผลเดียวกัน

เอาตามตรงก็คือเขารู้สึกคุ้นเคยเหลือเกินเมื่อเห็นรูปภาพของทุงดอกคาร์เนชั่นธรรมชาติ ทำให้เขาใช้เวลาในวันหยุดของเขาออกมาดูทุ่งดอกคาร์เนชั่นอายุเกือบร้อยปีนี้

ก่อนเขาเกิดร่วมหกสิบปี มีกฎหมายออกมาว่ามนุษย์จะกลับไปใช้วิถีชีวิตเช่นเดิม จะไม่มีหุ่นยนต์สำหรับประชาชนทั่วไป ให้ใช้ได้แค่เฉพาะในโรงงานอุตสาหกรรม แต่ถึงจะไม่มีหุ่นยนต์เดินไปมาในเมืองแล้ว เทคโนโลยีก็ยังคงกระโดดไปข้างหน้า ไบรอันจะเรียกรถโดยสารไร้คนขับให้ไปส่งถึงที่ก็ได้ แต่เขาก็อยากสูดอากาศบริสุทธิ์ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

เมื่อเขาเดินขึ้นมาถึงทุ่งดอกคาร์เนชั่น ทุกอย่างกลายเป็นสีขาว ไบรอันเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงต้นไม้ที่เป็นจุดฝังสองร่างไว้ในหลุมเดียวกัน ป้ายหินเขียนเอาไว้ว่า ‘Christ and Cherish – Love Eternality’

ไบรอันยืนพิจารณาได้สักพัก ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของเขา

“คริสและเชร์ริช...รักตลอดกาล”

“ครับ?”

“มันทั้งน่าประหลาดใจและน่าอัศจรรย์ใจในครั้งเดียวกันนะที่มนุษย์และหุ่นยนต์รักกัน” ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังนั้นสวมแว่นสายตากรอบเหลี่ยม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว คาร์ดิแกนสีครีมกับกางเกงสีเทาเข้ม ผมสีน้ำตาลพริ้วไปกับสายลมเบาๆ “ผมมอร์แกน แดเนียล นักศึกษาปีหนึ่งมหาลัย A”

“เอ๊ะ? ผมไบรอัน รอยด์ นักศึกษาปีหนึ่งมหาลัย A เหมือนกันครับ”

“งั้นพวกเราก็แทนตัวว่าฉันกับนายได้สินะ ไบรอัน”

“อื้ม มอร์แกน”

ทั้งคู่ยืนดูป้ายหลุมศพเงียบๆท่ามกลางดอกไม้สีขาว เสียงลมกับท้องฟ้าสีครามมันช่างดู...คุ้นเคยและชวนคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก

“นายเคยรู้สึกคุ้นเคยกับอะไรทั้งที่ไม่เคยมารึเปล่า?” มอร์แกนเป็นคนเปิดบทสนทนา เรียกความสนใจให้ไบรอันหันไปมอง “ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่อย่างประหลาดนะ เหมือนมันกำลังเรียกให้ฉันกลับมายังไงยังงั้น”

“เหมือนกันเลย...”

“บางทีพวกเราสองคนอาจจะเคยอยู่แถวนี้มาก่อนก็ได้”

“นั่นสิ...”

“...อาจจะฟังดูแปลกๆนะ แต่ฉันกับนายเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?”

“ครั้งแรกเลย แต่ฉันก็รู้แบบเดียวกันนะ...ว่าฉันคุ้นกับนายมากๆ”

“พวกเราคงจะเป็นพวกที่เคยอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้วก็ได้มั๊ง?”

“ติดตลกแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงระลึกชาติได้เลยไม่ง่านกว่าเหรอ?”

“ก็บางครั้งการที่เราจำอะไรในอดีตไม่ได้มันก็ทำให้เราเริ่มต้นใหม่ได้โดยไม่มีพันธะอะไรไง”

“?”

“อย่างเช่นตอนนี้ พวกเราเดินลงไปร้านน้ำชาข้างล่างแล้วสั่งอะไรมานั่งพูดคุยทำความรู้จักกันสักหน่อยดีมั๊ย?”

“นี่นายจีบฉันเหรอ?”

“ไม่รู้สิ” มอร์แกนยักไหล่ แต่ความจริงก็อย่างที่ไบรอันพูด เขากำลัง ‘จีบ’

“...เอาสิ”

“ฮะ?”

“ฉันเองก็อยากรู้จักนายเพิ่มขึ้นด้วย”

มอร์แกนยืนนิ่งสักพักก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา พวกเขาเดินข้างๆกันลงเนินเขา โดยที่มือของทั้งคู่กับจับกันอย่างไม่รู้ตัว

บางที...

ทั้งคริสและเชร์ริชก็มาเกิดใหม่แล้วอยู่ด้วยกันทุกชาติแล้วก็ได้

 
----------

จู่ๆก็อยากเขียนคนกับหุ่นยนต์ขึ้นมา แล้วก็ปั่นเต็มที่ในหนึ่งวันจนกระทั่ง..

แต่นแต้นนนนน นี่คือฟิคสั้นที่ปั่นแบบไม่มีแก่นสารอะไรเลยค่า---นอนแล้วคร่อก

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
แง เริ่มเศร้าตั่งแต่รู้ว่าคริสป่วย แล้วเชร์ริชก็จากไปด้วย แต่ยังมีความแฮปปี้ท้ายเรื่อง น่าร้ากกกกกด อยู่ด้วยกัน รักกันไปทุกชาติเล้ยยยย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด