ตอนเย็นมาถึง ผมใจไม่อยู่กับตัวเพราะกลัวว่าน้องที่มีแผลหรือเปล่า จะโดนพวกตัวถึกๆแกล้งไหม ถ้าพวกมันแกล้งน้องผม ผมจะแอบไปปล่อยยางรถมอเตอร์ไซต์พวกมันให้รู้แล้วรู้รอด!
“แกนั่งนิ่งๆแล้วเขียนรายงานไปไม่เป็นเหรอจินดา”เปียเพื่อนในกลุ่มรายงานทักขึ้น ใบหน้าสวยเหม็นเบื่อเต็มทีที่ผมยุกยิกไปมา
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า เป็นห่วงน้องว่ะ”ผมตอบแล้วก้มหน้าเขียนรายงานต่อ รีบเขียนเร็วๆเพื่อให้เสร็จทันไปหาน้อง
“เดี๋ยวฉันกับหวานไปปริ้นรูปภาพก่อนนะ พวกแกก็รีบๆเขียนเข้า”ด้วยความที่เป็นหัวหน้ากลุ่มและหัวหน้าห้องเรียนเธอจึงสั่งตามความเคยชิน พวกผมพยักหน้าตอบโต้ไป เมื่อเห็นเปียกับหวานเดินออกไปแล้วผมจึงหันไปสะกิดแขนโชกุนเพื่อนสนิทในห้อง เพื่อบอกว่าจะแอบแวบไปหาน้องชายครู่หนึ่ง
“ฉันไปหาน้องก่อนนะเว้ย แป๊บนึง”โชกุนพยักหน้าส่งๆ นั่นทำให้ผมยิ้มร่า วิ่งไปซื้อน้ำเปล่าสองขวดแล้วเดินดุ่มๆไปยังสนามบอล ชะเง้อคอมองหาร่างขาวๆของน้องชายตัวเล็ก
และนั่น แคนดี้กำลังเตะบอลกับเพื่อนและรุ่นพี่อย่างเกๆกังๆ เมื่อเจ้าตัวสังเกตเห็นว่าผมเดินไปถึงขอบสนามก็เอ่ยบอกเพื่อนแล้ววิ่งปรี่เข้ามาหาผม
“พี่จิน”แคนดี้ยิ้มแป้น
“สนุกเลยสิ”ผมยิ้มอ่อนโยนให้น้อง “อ่ะ น้ำเปล่า”
“ขอบคุณครับ”น้องรับไปแล้วเปิดขวดดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย เอ่อ...ผมควรเตือนไหมนะว่าไม่ควรดื่มเยอะขนาดนั้น มันอาจจะทำให้น้องจุกได้ แต่คงไม่ทันเสียแล้ว
ผมมองน้องอย่างเคลิบเคลิ้ม ผิวขาวๆเมื่อเหนื่อยจากการออกกำลังกายก็แดงก่ำ ทั้งใบหน้า ทั้งตัว ฮือ น่ารักจังวะ ปากแดงเชียว น่าจุ๊บมากๆ ผมต้องข่มใจตัวเองขนาดไหนไม่ให้จับน้องฟัดเสียตรงนี้ รุนแรงมาก น้องทำใจผมสั่นรุนแรงมาก
“เฮ้ย จินดามณี”
ผมหน้าบึ้งเมื่อได้ยินเสียงไอ้โย่งเพื่อนผู้ชายในห้องเรียน ไอ้นี่ปากหมา กวนประสาทผมเป็นว่าเล่น ไม่รู้ว่าชาติก่อนผมไปทำบาปอะไรกับมันไว้หรือ ถึงได้กวนได้กวนดี เจ้ากรรมนายเวรสุดๆ
“ไหนน้ำกูมั้งดิ”มันวิ่งมาตรงหน้าผม แบมือขอน้ำเปล่า แต่นี่ กูเก็บไว้ดื่มเองโว้ย ไม่ได้ซื้อมาให้มึง
“ไม่มีโว้ย”ผมโวยวาย แต่เหมือนยิ่งได้ใจมัน
“ไม่อะไรล่ะ นั่นไงที่มือมึงน่ะ ขอกินหน่อย เหนื่อยเนี่ย”เพราะตัวโย่งสูงโย่งตามชื่อ มันจึงวางแขนลงบนศีรษะผมพอดิบพอดี ผมขมวดคิ้วหงุดหงิด มาทำให้ผมเสียเครดิตต่อหน้าน้องได้ยังไงวะ เดี๋ยวปัดขโมยการบ้านเลยนี่!!
“เอาๆ ให้ก็ได้ เอาแขนออกไปเลย เหม็นเหงื่อฉิบหาย”ผมย่นจมูก ยื่นขวดน้ำให้มันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไอ้ถึกนี่ยิ้มชอบอกชอบใจ คว้าขวดน้ำไปเปิดฝาดื่มอึกๆจนหมด ไม่พอยังจับมือผมยัดขวดน้ำใส่แล้วบอกว่า ฝากทิ้งด้วยอีกต่างหาก กูไม่ใช่ขยะนะโว้ย!!!
แต่จะให้โวยวายก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะโย่งมันวิ่งลุนๆเข้าสนามไปเรียบร้อย เหลือเวลาให้ผมกับน้องอยู่กันสองต่อสองสักที ผมยกยิ้ม มองหน้าน้อง แต่น้องกลับเรียบเฉย ไม่ยิ้มเหมือนเดิม แถมยังเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง
ผมโบกมือตรงหน้าน้อง “โย่ว แคนดี้”
“ผมไปเตะบอลต่อแล้วนะ ถ้าพี่จินจะกลับก็มาเรียกนะครับ”
“อ่า โอเค” ผมว่าก่อนยกมือวางบนศีรษะน้องเบาๆ “อย่ามีแผลล่ะ”
“ครับ”นั่นทำให้น้องยิ้มบางๆออกมา แล้วเดินกลับเข้าสนามไป ผมมองตามแผ่นหลังบางของน้องจนลับตา พอเผลอไปสบตากับไอ้โย่งเข้าก็ถูกใบหน้าหล่อยิ้มกวนมาให้ ผมชูนิ้วกลางใส่มันอย่างหยาบคายแล้วเดินออกจากสนาม เพื่อกลับไปทำรายงานต่อ
เจอกันในห้องเรียนไม่พอ ยังจะมาทำให้หงุดหงิดต่อถึงตอนเย็น ไอ้บ้านี่
…
เวลาหกโมงเย็น ผมทำรายงานเสร็จแล้ว เหลือให้เพื่อนไปเข้าเล่มเพื่อส่งพรุ่งนี้เช้าก่อนเข้าแถว เหตุเพราะพรุ่งนี้เป็นวันกำหนดส่งวันสุดท้ายจึงทำให้วันนี้ต้องเร่งทำ ทั้งที่ครูสั่งไปเป็นเดือนแล้ว แต่พวกผมเองที่พลัดวันประกันพรุ่งจนต้องมาทำงานไฟลนตูด
เมื่อมาถึงสนามผมก็เห็นแคนดี้นั่งจับคอเสื้อขยับไปมาเพิ่มความเย็น กระดุมถูกปลดมาหนึ่งเม็ดเผยผิวขาวใส ผมรีบวิ่งไปหยุดน้องทันที ก่อนจะโดนคนอื่นมองอย่างแทะโลม
“พี่จิน”
“เดี๋ยวคนอื่นก็มองหรอก ไม่ได้ๆ”ผมพูดพึมพำ จัดการกลัดกระดุมให้น้องดังเดิม แคนดี้เกาหัวแกรกๆ งงกับท่าทางของผม
“เอ่อ กลับบ้านเลยไหมครับ?”น้องเอ่ยชวน
“ปะ”ผมยิ้มแป้น “ไหน มีแผลไหม”
แคนดี้ส่ายหน้า “ไม่มีเลยครับ สนุกมากเลยครับ ตลกเพื่อนด้วย มันจะสับขาหลอกแต่ดันวิ่งขัดขาตัวเองล้มต่อหน้าผมเลย”น้องเล่าพร้อมรอยยิ้มสดใส
ผมที่เห็นอย่างนั้นก็อดปลื้มใจไม่ได้ อยากร้องไห้เพราะความน่ารักของน้อง ฮึก
“พี่จิน ...คนนั้นเป็นใครเหรอ?”จู่ๆแคนดี้ก็ถามขึ้น ผมเลิกคิ้วงง เพราะไม่รู้ว่าคนนั้นของน้องหมายถึงใครกัน “คนที่พี่จินเอาน้ำให้”
“อ๋อ มันชื่อโย่ง เพื่อนในห้องพี่เอง มันชอบแกล้งอย่างนี้แหละ”ผมยิ้มแหยๆ ยกมือขึ้นปัดผมหน้าม้าที่เปียกเหงือของน้อง ดูท่าคราวหน้าคงต้องซื้อกระดาษทิชชู่หรือทิชชู่เปียกไว้ซับหน้าน้องแล้วล่ะ หากน้องยังยืนยันจะเล่นบอลต่อไป ดูท่าแคนดี้จะติดใจไม่น้อย เฮ้อ ผมคงห้ามอะไรไม่ได้ ทั้งที่ไม่อยากให้น้องเล่นเลยสักนิด
“สนิทกันเหรอ?”
“ไม่ค่อย”ผมยักไหล่ตอบ พวกเราเดินมาถึงหน้าโรงเรียนและกำลังรอรถโดยสารประจำทาง “หิวไหม?”
“นิดหน่อยครับ”น้องตอบ แล้วเงียบไปครู่ก่อนพูดขึ้น “ทำไมต้องให้พี่เขาแตะตัวด้วยล่ะครับ”
“อ่า”ผมกระพริบตางงนิดๆ ก่อนเกาคาง “ไม่ได้อยากให้แตะหรอก มันแตะเองนี่”
น้องถามแบบนี้ เกิดอาการหวงผมแล้วหรือเปล่านะ เฮ้ย!! น้องแสดงออกว่าหึงหวงผมแล้วล่ะ น้องหวงผมแน่ๆ ฮืก ปลาบปลื้มอะไรอย่างนี้ ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรนะ ชาตินี้ผมจะทำเพิ่มเป็นสองเท่าเลย
“ไม่ให้พี่เขาทำแบบนั้นแล้วได้ไหมครับ”
“ได้สิ คราวหน้าพี่จะเตะตูดมันให้ห่างๆเลย”ผมวางมือลงบนกลุ่มผมเปียกของน้อง ขยี้มันเบาๆ จนคนตัวเล็กกว่าต้องปัดออก “รถมาแล้ว กลับกันเถอะ”
พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นรถยนต์ของพี่สาวจอดอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว นี่มันวันจันทร์ไม่ใช่หรือ ทำไมพี่สาวผมถึงกลับบ้านได้ละเนี่ย?
ขณะที่ผมยืนงงๆกับตัวเอง ร่างบางก็วิ่งโถมตัวเข้ามากอดผมเต็มรัก
“น้องร้ากกกกกกกกก”พี่พลอยลากเสียงยาว ใช้แก้มเนียนใสถูกับแก้มผมไม่หยุด
“พะ-พี่พลอย?”
“พี่พลอยสวัสดีครับ”แคนดี้ยกมือไหว้พี่สาวผม พี่พลอยผละออกเมื่อเห็นแคนดี้ เธอเพียงวางมือบนศีรษะกลมของน้องแล้วส่งยิ้มน่ารักให้
“พี่ซื้อของโปรดเรามาให้ด้วย ไปอาบน้ำได้แล้ว เหงื่อเต็มตัวเลย นี่แหละนะ คนกำลังโตเป็นวัยรุ่น ไม่เจอแป๊บเดียวเสียงแตกหนุ่มแล้วนี่นา”
“จริงเหรอครับ ไม่ทันสังเกตเลย”
อย่าว่าแต่น้อง ผมเองก็ไม่ทันสังเกตเลยสักนิด
“เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน พี่หยุดยาวทั้งอาทิตย์เลย คิดถึงน้องมากๆ ไปอาบน้ำกันก่อนนะ”
“ครับ”
พี่พลอยบอกว่าที่มหาวิทยาลัยปิดคอร์สเรียนหมดแล้ว เหลือเพียงเตรียมสอบเท่านั้น เธอจึงกลับบ้านแทนที่จะอยู่หออ่านหนังสือกับเพื่อน พี่พลอยซื้อของโปรดแคนดี้มาเยอะแยะราวกะจะขุนให้น้องเล็กอ้วน ส่วนผมไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่พี่สาวกกตัวไว้ให้กินข้าว ดูหนัง ไปเดินตลอดตอนค่ำเป็นเพื่อนอีกแล้ว
เมื่อพี่พลอยมา ผมกับแคนดี้ก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันมากนัก พี่พลอยจะดึงผมไปไหนมาไหนด้วย ไม่สักไหนก็สักทาง จะมีก็เพียงตอนนอนเท่านั้นที่พี่พลอยกักตัวผมไม่ได้ เพราะผมกับแคนดี้เรานอนห้องเดียวกัน แม้จะเป็นคนละเตียงก็ตาม
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงตัวเองหลังจากกลับมาจากตลอด เดินจนขาลากแล้ว พี่พลอยนี่ขาช็อปตัวจริง เสื้อผ้าตัวเอง เสื้อผ้าผม เสื้อผ้าแคนดี้ มีมาหมด ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของผมมากกว่า เพราะพี่พลอยบอกว่าผมหน้าตาน่ารัก จับแต่งตัวได้หลายแนว
ผมอยากจะโวยวายว่าโตมาเป็นน้องชาย ไม่ใช่ตุ๊กตาน้องสาวโว้ย
แต่ก็ทำได้เพียงบ่น ยังไงผมก็ตามใจพี่อยู่ดี
“พี่พลอยน่าจะคิดถึงพี่จินน่าดูนะครับ”
“คิดถึงมันก็ดีหรอก แต่ไม่อยากออกไปช็อปปิ้งด้วยนี่นา เหนื่อยอะ ปวดขาไปหมดเลย”ผมบ่นงึมงัม “พี่พลอยซื้อกางเกงให้แคนด้วยนะ นู่น”ผมชี้ไปที่ถุงซึ่งนอนแอ้งแม้งที่ปลายเตียง แคนดี้พยักหน้าให้สองสามทีแล้วกดโทรศัพท์ยิกๆ “คุยกับแม่เหรอ”
“ครับ มัมทักมาหา”
“คุณน้าสบายดีไหม”
“สบายดีครับ เห็นว่าจะมีทริปของบริษัทด้วย รู้สึกจะไปเที่ยวญี่ปุ่นมั้งครับ พี่จินอยากได้อะไรไหม? อย่างพวกเครื่องรางน่ะครับ”
ผมส่ายหน้าดิก “ไม่ล่ะ ทุกวันนี้ก็โชคดีแล้ว ไม่อยากได้อะไร เราสั่งเหรอ?”
“ครับ” แคนดี้พยักหน้าเขินๆ ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ “สั่งเครื่องรางไปครับ”
“โห สั่งเครื่องรางอะไรล่ะ?”ผมตาโต หูผึ่ง ความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มระดับขึ้นฉับพลัน
“อ่า-”แคนดี้อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง น้องเสตาหลบผม ทั้งหูทั้งหน้าขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
อย่า- อย่าบอกนะว่า--
“ความรักครับ”พูดจบก็ยกมือขึ้นปิดใบหน้า เคอะเขินราวสาวแรกรัก
ผมอ้าปากค้าง ในหูมีแต่เสียงหึ่งๆ เดี๋ยวสิ เดี๋ยวซี!!! ความรักเรอะ???
“มีความรักแล้วเหรอเราน่ะ”ผมกัดฝันเอ่ยแซว ในใจนึกคิดสารพัดว่าใครกันที่ทำให้น้องชายสุดที่รักของผมหลงรักได้ แถมยังทำให้เขินจนอายม้วนแบบนี้ หากผมเจอเราคงได้ซัดกันสักตั้งแล้วล่ะ บังอาจมาแย่งความรักจากน้องผมไปได้ยังไงกัน ไม่ยอมหรอกนะ!!!
“ก็- อ่า ครับ”แคนดี้ยอมรับ น้องไม่แม้แต่สบตาผม หนีคุมโปงไปแล้ว ทิ้งให้ผมนอนงอแงอยู่บนเตียงคนเดียว ทำไมอะ น้องต้องรักผมคนเดียวดิ หงุดหงิดแล้วอะ พอคิดภาพว่าน้องจะมีแฟน มีคนอื่นที่จะได้เห็นความน่ารักของน้องยิ่งหงุดหงิด
“ไปนอนกับพี่พลอยนะ วันนี้พี่พลอยชวน”ผมพูดออกไป อารมณ์ฉุนเฉียวเล็กน้อย น้องเปิดผ้าห่มมามองผม
“อ้าว”
“อือ ฝันดีนะเรา”ผมเดินไปหน้าน้อง โน้มใบหน้าไปใกล้ๆหน้าน้องแล้วกดจูบลงบนแก้มกลมเคลื่อนไปยังหน้าผากสวย แช่ค้างไว้นิดหน่อยแล้วผละออก รอให้น้องทำคืน
“พี่ก็ฝันดีนะครับ” ริมฝีปากนุ่มนิ่มสัมผัสบนหน้าผากของผม ผมยิ้มให้น้องก่อนจัดแจงห่มผ้าให้อย่างดี แล้วเดินออกจากห้องไป
น้องติดจุ๊บก่อนนอนตั้งแต่เด็ก ผมก็ทำหน้าที่นั่นแทนคุณน้าเรื่อยมาจนปัจจุบัน น้องมักจะจุ๊บผมคืนเหตุผลเพราะไม่อยากเอาเปรียบผม ที่จุ๊บเขาคนเดียว
เนี่ย! แค่คิดว่าน้องจะต้องไปจุ๊บคนอื่น หรือคนอื่นมาจุ๊บน้อง ผมก็หงุดหงิดแล้ว ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอาโว้ย!!
…
“เป็นอะไรจิน หน้าบูดตั้งแต่เช้า”
พี่พลอยเอ่ยทักเมื่อเห็นน้องชายไม่ยิ้มแย้ม ซึ่งผมก็ยังคงหน้าบึ้งอยู่ดี ก็เพราะเรื่องความรักของน้องตั้งแต่เมื่อคืนยังหลอกหลอน ข้าวเช้าเป็นของโปรดผมยังนั่งเขี่ยไม่เลิก
“หรือว่าไม่ดีใจที่พี่กลับบ้านเหรอ?”พี่พลอยเลยเข้าโหมดน้อยใจ ใบหน้าสวยเซื่องซึม ร้อนผมต้องโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ใช่ๆ ผมเครียดเรื่องเรียนเฉยๆ”
“หืม อย่างเราน่ะหรือเครียดเรื่องเรียน สารภาพกับแม่มาว่าเครียดเรื่องสาวหรือเปล่า”แม่พูดแซวเป็นเวลาเดียวกันกับแคนดี้เดินลงมาพอดี ใบหน้าน่ารักฉายแววงุ่นงงเล็กน้อยจากบทสนาของพวกเรา วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าน้องเพราะพี่สาวตัวดีลากผมให้ตื่นไปวิ่งเป็นเพื่อน ยังมีอาการง่วงอยู่หน่อยๆเลย
“หรือเรื่องหนุ่มๆ? แคนมาพอดีเลย ที่โรงเรียนมีหนุ่มหรือสาวมาจีบจินปะ?”พี่พลอยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ถามอะไรเนี่ยพี่พลอย”ผมกำลังจะโวยวาย หากแต่พี่พลอยยกมือขึ้นปิดปากผมไว้
“ใช่ไหมๆ”
“ครับ มีคนนึง”แคนดี้ตอบ นั่นทำผมตาโต ใครอะ? ทำไมผมไม่รู้เรื่อง? ผมพยายามนึกว่าใครกันที่เข้ามาจีบผม จะผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่เห็นมีนี่นา น้องไปเอามาจากไหนล่ะเนี่ย
“นั่นไงแม่ พลายว่าแล้ว เห็นหน้าแบบนี้ร้ายไม่เบา”พี่พลอยเปลี่ยนเป็นหยิกแก้มผม แล้วถามแคนดี้ต่อ “แล้วๆ ผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอ?”
“ผู้ชายครับ”
“นั่นไงแม่! พลอยว่าแล้ว แม่ไม่ต้องเตรียมสินสอดให้น้องหรอก รอรับสินสอดจะดีกว่า”พี่พลอยตบเข่าฉาด พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ คนเป็นแม่เดินมาเคาะหัวลูกสาวเบาๆ
“แม่ไม่เคยคิดจะเตรียมสินสอดไว้หรอก รู้ว่ายังไงก็ไม่ได้ไปสู่ขอใคร”
ว้อท???
ผมเหมือนนั่งงงในดงอะไรสักอย่าง แม่กับพี่พูดเองเออเองกันทั้งนั้น
“ผมเปล่ามีผู้ชายมาจีบสักหน่อย น้องมั่วแล้ว”ผมบูยปากใส่น้อง นึกอยากหยิกแก้มย้วยๆที่กำลังเคี้ยวข้าวนั่นเสียจริง มันคงนุ่มนิ่มติดมือมาแน่
“ยังไงก็เถอะ รับๆทานเข้า ก่อนจะสาย”
“ไม่ต้องห่วง พลอยไปส่งเอง สิบนาทีถึงโรงเรียนเลยจ้า”
เป็นดังพี่พลอยว่า สิบนาทีหลังจากออกจากบ้านพวกผมก็มาถึงโรงเรียนกันแล้ว รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่ตัวเองมาเช้ากว่าเวลาไปเกือบยี่สิบนาที
“จะขึ้นห้องเลยหรือเปล่า?”ผมถามน้อง แคนดี้ส่ายหน้าให้ผมเบาๆ ผมจึงได้ทีชวนน้องไปนั่งเล่นก่อนสักพักค่อยขึ้นชั้นเรียน “เราไปเอามาจากไหนเนี่ย ว่าพี่มีผู้ชายมาจีบน่ะ” ผมเริ่มถามอย่างสงสัย
“ก็เห็นครับ”
“ใครอะ?”
“พี่ผู้ชายตัวสูงๆที่เรียนห้องเดียวกับพี่จินไงครับ”
“อ๋อ”ไอ้โย่งนั่นเอง “ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามันจีบพี่อยู่ สงสัยต้องไปถามดูแฮะ”
“ดีใจเหรอครับ?”แคนดี้ถามขึ้น สีหน้าน้องจริงจังแบบสุดๆ
“ไม่หรอก ทำไมต้องดีใจด้วย ไม่ใช่สเปคสักหน่อย”ผมไหวไหล่ นักเรียนเริ่มมากันประปรายแล้ว จึงทำให้แถวนี้ไม่ค่อยเงียบเหงานัก “อีกอย่างนั่นน่ะเป็นเพื่อนนะ พี่ไม่ชอบรุ่นเดียวกัน”
“งั้น ชอบรุ่นไหนเหรอครับ?”
“ถ้าไม่รุ่นพี่ก็รุ่นน้อง ได้หมดแหละ ยกเว้นคนอายุเท่ากัน”
“ครับ”น้องอมยิ้ม ราวโล่งใจอะไรแปลกๆ และผมก็รู้ได้เลยว่าเพราะผมบอกไปว่าไม่ชอบเพื่อน น้องก็เลยดีใจ ใช่แน่เลย ผมว่าน้องต้องไม่อยากให้ผมมีแฟน อาจจะหวง หรือไม่ก็ถึงขั้นว่ามีใจให้ผมแหงๆ
เส้นทางรักในอนาคตของผมอาจจะราบรื่นกว่าที่คิดนะ
“แล้วสเปคพี่จินเป็นแบบไหนเหรอครับ”น้องถาม นัยน์ตากลมโตจ้องผมอย่างสนใจในคำตอบ ท่าทางตั้งอกตั้งใจฟังนี่มันน่ารักอะไรอย่างนี้นะ เหมือนว่าเมื่อเช้าผมลืมจุ๊บๆน้องก่อนออกจากบ้านด้วยสิ อ่า นั่นมันแย่มากเลยนะ ทำไงดีล่ะ ผมต้องได้จุ๊บๆน้องทุกเช้า-เย็นด้วยสิ
“อืม…”ผมทำท่าเป็นคิดนาน “เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่ห้องเลยดีกว่า”
“ตอบหน่อยก็ไม่ได้ พี่จินขี้งก”น้องย่นจมูกใส่ผม แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามอยู่ดี พวกเราเดินเรื่อยๆเพื่อไปยังตึกเรียนของน้อง ผมตั้งใจจะไปส่งถึงแค่บันไดเท่านั่นแล้วเดินกลับไปยังตึกเรียนตัวเอง
เมื่อถึงที่หมายผมจึงดึงแขนเสื้อน้องให้เดินตามไปยังมุมอับคน เผื่อจะได้หอมแก้มน้องได้ยังไงเล่า ฉลาดจังวะ
“อะไรเหรอครับ?”น้องเอียงคอมองสงสัย
“ก็ไม่อะไรหรอก เมื่อเช้าไม่ได้จุ๊บๆก่อนออกจากบ้านเลยนี่”
“อ้อ อ่า-”น้องเงียบไป แก้มขึ้นสีชมพูอ่อน น่าฟัดอีกแล้วโว้ย! ผมไม่รอช้ารีบก้มลงฟัดแก้มน้องสองสามทีอย่างรวดเร็ว ส่งยิ้มหวานๆให้น้องรักตบท้าย
“เออใช่”ผมรั้งน้องไว้ก่อนคนตัวเล็กกว่าจะเดินขึ้นตึกเรียน แคนดี้หันมาจ้องผมตาใส “สเปคพี่น่ะ ...ก็คงประมาณเรานั่นแหละ”
สิ้นคำพูดก็เหมือนระเบิดลูกโตระเบิดใส่หน้า ผมหน้าร้อนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เดาได้ว่ามันคงแดงไปทั้งหน้าแล้วแน่ ด้วยความเขินจากคำพูดตัวเองจึงได้แต่ก้มหน้า หลบตา ยกมือเกาท้ายทอยไปพลาง
“อ่า- พี่จิน”
“หืม”
“พี่จินน่ารัก”
พูดจบน้องก็วิ่งขึ้นบันไดไป แต่ผมทันเห็นใบหูน้องแดงๆ ฮือ น้องก็เขินเหมือนกันสินะ ตอนน้องเขินต้องน่ารักมากแน่ๆเลย แม่งเอ้ย รู้สึกเหมือนจะตายเพราะความน่ารักของใครสักคนเลยจริงๆ
[แคนดี้] พี่จินน่ารักโคตรๆ อยากกัดปากจมูกแดงๆนั่นสุดๆ อ่า ถ้ากลับบ้านแล้ว ผมจะขอกัดปากที่ดูนุ่มนิ่มนั่นได้ไหมนะ บางทีมันอาจจะเหมือนกำลังกัดขนมเยลลี่รสชาติหวานๆหรือเปล่า
อยากลองชิมจังแฮะ
tbc.
อยากบอกทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านว่า พระเอกคือน้องแคนดี้นะคะ คิกคิก
ต้องรอน้องโตก่อนสาม-สี่วันค่ะ วัยกำลังขบเผาะ
นี่เป็นครั้งแรก ฝากด้วยนะคะ❤❤
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) น้องน่ารัก❤ 1/2 (อ่าน 1181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก