[เรื่องสั้น] ในฝัน -ตอนเดียวจบ-
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ในฝัน -ตอนเดียวจบ-  (อ่าน 1131 ครั้ง)

ออฟไลน์ Polkaneko

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Polkaneko

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-2
ในฝัน

 

ในที่สุดผมก็ได้พบกับเขา...

ข้างนอกฝนกำลังตกหนัก ผมจึงวิ่งเข้ามาหลบในร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ดูอบอุ่น แล้วผมก็เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น...

เขาดูต่างจากภาพคุ้นตาของผมไปบ้าง แต่แววตาคู่นั้น ลักยิ้มที่ข้างแก้มเวลาที่เขายิ้มยังคงเหมือนเดิม

เหมือนที่เขาเป็นมาตลอด...

เขาเงยขึ้นมายิ้มให้เมื่อผมไปยืนอยู่ตรงหน้า

“รับอะไรดีครับ”

หัวใจของผมเต้นแรง...

ปลายเสียงแหบเล็กน้อยยังเป็นเอกลักษณ์ของเขา มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะสั่งเมนูที่อยู่ในหัว

“ขอช็อกโกแลตโซดาครับ”

เขามีสีหน้าประหลาดใจในสิ่งที่ผมสั่ง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนผมไม่แน่ใจว่าผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า

“เอ่อ ไม่มีช็อกโกแลตโซดาแล้วเหรอครับ”

เขาส่ายหน้าก่อนที่จะยิ้มบางที่มุมปาก

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ เพียงแต่ไม่มีใครสั่งเมนูนี้มานานแล้ว”

“เหรอครับ”

“เชิญคุณไปนั่งที่โต๊ะก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะยกไปให้”

ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง ที่ ๆ สามารถมองเห็นเขาได้ชัดเจน มองเขากำลังชงเครื่องดื่มให้ผม

...ไม่ต่างจากเมื่อก่อน

“ได้แล้วครับ”

ช็อกโกแลตโซดาที่ผมสั่งถูกนำมาวางตรงหน้า ผมเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่ม

รสชาติที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน แต่กลับคุ้นเคยอย่างประหลาด

“คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ครับ?”

ผมเห็นเขาทำหน้าตกใจ

“คุณร้องไห้”

ผมยกมือขึ้นแตะที่ตา สัมผัสเปียกชื้นบอกว่าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง ผมมองหยดน้ำตาที่ปลายนิ้วของตัวเอง

“ผมทำไม่อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

พอเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของเขา ผมก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่นะครับ มันอร่อยมาก” ผมจ้องตาคู่นั้นเพื่อยืนยันคำพูด “ผมแค่ดีใจที่ได้กินมันอีกครั้งน่ะครับ”

“อย่างงั้นเหรอครับ”

เขาทำหน้างง ๆ เหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด ซึ่งผมไม่ว่าอะไรเขาหรอก

เขาเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์เมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้านอีกคน ผมอยากคุยกับเขาอีก แต่ผมก็ทำได้แค่เพียงนั่งมองเขาไปเรื่อย ๆ จนเครื่องดื่มหมดแก้วเท่านั้น

ข้างนอกฝนหยุดตกแล้ว...ถึงเวลาที่ผมควรต้องไป

ผมลุกขึ้นไปจ่ายค่าเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ เขายื่นเงินทอนพร้อมกับส่งยิ้มให้

“ขอบคุณนะครับ”

หลังจากรับเงินมาแล้วผมยังยืนอยู่ที่เดิมจนเขาส่งสายตามองด้วยความสงสัย

“เอ่อ”

ผมกัดริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ขอโทษที่มาหาช้านะ”

ผมส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วเดินออกมาจากร้าน

 

 

ผมคิดว่าผมไม่เคยเจอกับเขามาก่อน...

เด็กหนุ่มคนที่เพิ่งเดินออกจากร้านของผม คนที่สั่งช็อกโกแลตโซดา

...เหมือนกันกับเขาคนนั้น

มีเพียงคนเดียวที่มักจะสั่งเครื่องดื่มแปลก ๆ ที่ไม่มีเขียนไว้ในเมนูของร้าน แต่ผมก็ยอมทำให้เขาทุกครั้ง

มันนานมากแล้ว...

เท่าไหร่นะ...สิบแปดปี...

นานจนผมรู้สึกเขากลายเป็นความทรงจำสีจาง ๆ แต่ทว่ากลับชัดทุกครั้งที่ผมหลับตานึกถึง

น่าแปลก...ผมเพิ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้ช่างเหมือนกับรอยยิ้มของเขา

ขอโทษที่มาหาช้านะอย่างงั้นเหรอ...

 

เด็กผู้ชายคนนั้นมาอีกแล้ว

เขามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสในวันที่อากาศขมุกขมัว...

ฝนกำลังจะตก...

วันนี้เขาใส่ชุดนักศึกษาของมหาลัยที่อยู่ละแวกเดียวกัน เครื่องแบบถูกระเบียบบอกให้รู้ว่าเขาเพิ่งจะเข้าเรียนในชั้นปีที่หนึ่ง

“สวัสดีครับ”

ผมส่งเสียงทักทายเมื่อเขามายืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์

“สวัสดีครับ ผมขอช็อกโกแลตโซดาครับ”

เมนูนี้อีกแล้ว...

ผมลงมือชงเครื่องดื่มให้เขาอีกครั้ง

“ช็อกโกแลตโซดาครับ”

“ขอบคุณครับ”

เขาส่งยิ้มให้เมื่อผมเอาเครื่องดื่มไปวางให้ที่โต๊ะ

“เอ่อ”

“มีอะไรเหรอครับ” ผมถามเขาเมื่อเห็นเขาท่าทางเหมือนต้องการพูดกับผม

“คุณ...สบายดีไหมครับ”

“ผมเหรอ” คำถามของเขาทำให้ผมประหลาดใจอีกแล้ว “ผม...สบายดีครับ”

สายตาที่เขามองมาที่ผมทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ...ผมคิดว่าผมเคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อน...

“มีอะไรเหรอครับ”

“เปล่าครับ...ผมแค่อยากรู้”

เขาส่ายหน้าแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม

“เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอครับ”

ผมถามในสิ่งที่ค้างคาใจ เขาทำเหมือนกับว่าเรารู้จักกัน

เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม

“คงจะอย่างงั้นมั้งครับ”

ทำไมรอยยิ้มของเขามันถึงดูเศร้านักนะ...

 

 

พอผมล้มตัวลงนอนภาพทุกอย่างก็ปรากฏขึ้นชัดเจน ภาพของเขาที่ผมได้เจอในวันนี้ซ้อนทับกับภาพในความทรงจำของผม

คิดถึงเหลือเกิน...

ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน...

ขอโทษที่เพิ่งกลับมาหา...

คุณยังรอผมอยู่ไหม...

ถ้อยคำเหล่านี้ผมอยากจะบอกกับเขาเหลือเกินตั้งแต่วันที่เราได้พบกันอีกครั้ง

ผมหลับตาลง จมอยู่กับความทรงจำเก่า ๆ ที่หวนกลับมา...ความทรงจำที่อยู่กับผมมายาวนานเหลือเกิน

‘คุณลองชิมดูก่อน ผมเพิ่งเคยลองทำครั้งแรกไม่แน่ใจว่ามันจะอร่อยไหม’

‘อร่อยสิ ก็คุณทำให้นี่’

‘ทำเป็นพูดดี’

‘จริง ๆ นะ ให้ผมดื่มทุกวันยังได้เลย’

‘คงจะมีแค่คุณสั่งคนเดียวเท่านั้น เพราะว่าช็อกโกแลตโซดามันไม่มีในเมนูของร้าน’

‘คุณจะได้ทำให้ผมคนเดียวไง’

ผมจดจำลักยิ้มที่มุมปากยามที่เขาแสร้งก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มเก้อเขินได้ดี จำสีหน้าของเขาขณะที่ผมเอื้อมมือไปจับปอยผมของเขาขึ้นทัดหูเพื่อให้เห็นหน้าของเขาชัดขึ้นอีกหน่อย

ผมหลับตาลงใช้เวลาอยู่กับระลึกถึงเขาอีกครั้ง...ในฝันของผม

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง...

อยากให้ความฝันของผมเกิดขึ้นจริงอีกครั้งเหลือเกิน...

 

“ดูท่าทางคุณจะชอบมันมาก”

เขามองเครื่องดื่มในมือก่อนจะวางลงบนโต๊ะ “คุณสั่งช็อกโกแลตโซดาทุกวัน”

ผมมองแก้วที่อยู่บนโต๊ะแล้วหยิบขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้เขา

“ให้ผมดื่มทุกวันยังได้เลย”

พอเงยหน้าขึ้นสบตา ผมก็เห็นสายตาประหลาดใจตามมาด้วยความสงสัย

“มีอะไรเหรอครับ” ผมถามเขา

“เปล่าครับ...ผมแค่นึกถึงใครบางคน เขาเคยพูดเหมือนคุณ”

ผมเห็นเขาทำหน้าเศร้า เขายังไม่ลืม ‘คน ๆ นั้น’ ใช่ไหม

“ขอโทษนะครับ”

เขายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะส่ายหน้า

“ขอโทษทำไม คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ”

เขาพูดแบบนั้นก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

ขอโทษ...ที่ผมไม่สามารถรักษาคำพูด...

 

 

ทำไมเขาถึงชอบพูดจาแปลก ๆ คำพูดของเขาทำให้ผมนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา

ใครบางคนที่เขาจากผมไปนานแล้ว...

บ้าน่า...

ผมส่ายหน้าให้กับความคิดเหลวไหลของตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้

สองทุ่ม...ข้างนอกฝนเริ่มโปรยปรายก่อนจะตกหนัก

ผมมองตามหลังลูกค้าคนสุดท้ายที่เดินออกจากร้านไป และเผลอชะเง้อมองหาใครบางคน

วันนี้เขาคงไม่มาแล้ว...

ผมเดินไปที่ประตู จับพลิกป้ายคำว่า close ให้หันออกก่อนจะเดินกลับมาล้างแก้วกาแฟที่ด้านหลังเคาน์เตอร์

เสียงกระดิ่งตรงประตูดังขึ้น

“ร้านปิดแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

ผมเช็ดมือที่เปียกกับผ้าก่อนจะหันกลับไปมอง

เป็นเขาที่ยืนอยู่ตรงประตู เส้นผมและเสื้อผ้าของเขาเปียกปอน

“อ้าว คุณ”

เขาเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้

“ขอโทษนะครับที่ผมมาช้า”

ทั้งที่อากาศเย็นจัดเพราะฝนตก แต่ผมกลับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา

“ถ้าผมจะสั่งอะไรสักแก้วได้ไหม”

“ผมว่าคุณควรรีบกลับบ้านดีกว่า” ดูจากสภาพของเขาตอนนี้แล้ว

“ขอผมได้ดื่มอะไรสักหน่อยเถอะนะครับ”

เขาส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ผมเม้มปากช่างใจ

“เหมือนเดิมใช่ไหมครับ”

เขายิ้มกว้างก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ ผมลงมือชงเครื่องดื่มให้เขาเป็นกรณีพิเศษ

“ช็อกโกแลตร้อน?”

เขาเงยหน้ามองผมอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นแก้วที่วางบนโต๊ะ

“คุณตัวเปียก ดื่มอะไรอุ่น ๆ จะดีกว่า”

“ขอบคุณนะครับ”

รอยยิ้มของเขามันทำให้ผมต้องเสหลบสายตา

“เอ่อ ร้านปิดแล้ว ถ้าอย่างงั้นคุณช่วยนั่งเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ”

ผมไม่ตอบ แต่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา มองออกไปนอกร้าน สายฝนยังคงไหลรินที่หน้าต่าง

ทั้งที่ฝนตกหนักขนาดนี้แท้ ๆ ...

มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดไว้คลอเบา ๆ อยู่ในบรรยากาศระหว่างเรา ปล่อยให้เวลาไหลไปอย่างช้า ๆ

ถึงผมจะไม่หันไป ก็รับรู้ถึงสายตาที่มองมา

“คุณไม่ต้องมาที่ร้านทุกวันก็ได้นะ...ดูสิ ฝนตกหนักขนาดนี้ คุณน่าจะรีบกลับบ้านมากกว่า”

ผมมองสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก...เหมือนกับวันนั้น...

“ผมจะมาที่นี่ทุกวัน”

ผมหันมาสบตาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ภาพของใครบางคนซ้อนทับขึ้นมาจนผมหวั่นไหว

ทำไมถึงเหมือนกันแบบนี้...

“ช็อกโกแลตหมดแก้วแล้ว คุณก็ควรกลับไปได้แล้ว ร่มที่วางตรงประตูคุณหยิบไปใช้ได้”

ผมหยิบแก้วที่ว่างเปล่าแล้วไปล้าง หันกลับมาก็เห็นเขายังยืนอยู่

“ทำไมยังไม่กลับละครับ”

“ผมยังไม่ได้จ่ายค่าเครื่องดื่ม”

“ร้านปิดแล้ว ถือว่าผมเลี้ยงก็แล้วกันครับ”

“ขอบคุณนะครับ”

ผมยืนส่งมองเขาเดินไปหยิบร่ม เขาหันมามองผมอีกครั้งด้วยสายตาอาวรณ์...ถ้าหากผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปนัก

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะครับ”

เขายิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้า

“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”

 

“ถึงผมจะบอกว่าให้มาใหม่วันนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณต้องมาตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดนะครับ”

ผมอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเขาเมื่อพบว่าผมมายืนรอเขาอยู่ที่หน้าร้าน

“ผมอยากรีบมาน่ะครับ”

เพราะผมอยากพบคุณ...การพบคุณเพียงแค่ในฝันมันไม่พออีกต่อไปแล้ว...

เขาส่ายหัวก่อนจะไขกุญแจเปิดประตูร้าน ผมถือวิสาสะเดินตามเขาเข้าไป

“แล้วคุณไม่มีเรียนเหรอ นี่คุณคงไม่ได้โดดเรียนมาใช่ไหม”

“วันนี้ผมมีเรียนตั้งแต่สิบโมงจนค่ำ เลยอยากแวะมาที่นี่ก่อน”

เขาเดินไปหลังเคาน์เตอร์ เปิดเครื่องต้มน้ำ และหยิบแก้วน้ำออกมา

“ไม่มาสักวันจะเป็นไรไป”

“แต่ผมอยากมาทุกวันนี่ครับ”

เราสบตากันก่อนที่เขาจะเบือนหน้าไปทางอื่น ผมจึงเดินมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม

“ช็อกโกแลตโซดาของคุณได้แล้วครับ”

เครื่องดื่มสีน้ำตาลเข้มถูกวางลงบนโต๊ะเหมือนทุกวัน

“อร่อยเหมือนเดิม”

ยังไม่มีลูกค้าคนอื่นเข้ามา เขาจึงมีเวลาคุยกับผม

“คุณไม่เบื่อบ้างเหรอ”

“ถ้าเป็นคุณทำให้ ผมไม่เบื่อหรอกครับ”

เขาส่ายหัวเมื่อได้ยินคำตอบ

“ถ้าผมไม่ได้อายุสี่สิบ ผมคงคิดว่าคุณจะจีบผมแน่ ๆ”

“แล้ว...ถ้ามันเป็นแบบนั้น คุณจะว่าอะไรไหมครับ”

ผมจ้องไปยังดวงตาที่มีแววสั่นไหวอยู่ในนั้น ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากัน

“...คุณอย่ามาล้อเล่นดีกว่า”

“ผมคิดว่าคุณรู้ว่าผมไม่ล้อเล่นนะครับ”

ผมสบตาเขาอีกครั้ง...จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะทำให้เรื่องราวในความฝันเกิดขึ้นจริงอีกสักครั้ง

“...มันเป็นไปไม่ได้”

เขาดูลังเล...ผมยังมีหวังใช่ไหม

“ให้ผมได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ”

เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำที่เหลือเพียงน้ำแข็งแล้วลุกขึ้น

“จะสิบโมงแล้ว ผมว่าคุณควรไปได้แล้ว”

เขาไม่พอใจหรือเปล่า...

“เดี๋ยวครับ”

ผมลุกขึ้น...เร่งรีบถามเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“พรุ่งนี้ผมยังมาหาคุณได้ใช่ไหม”

เขาหยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลับ

...หรือเรื่องระหว่างเรามันจะเกิดขึ้นไม่ได้อีกแล้ว

“ผมห้ามลูกค้าไม่ให้มาที่ร้านไม่ได้หรอกนะ”

 

 

ตอนบ่ายบรรยากาศในร้านช่างเงียบเหงา...

ผมละสายตาจากลูกค้าที่มีอยู่เพียงคนเดียวมองออกไปนอกหน้าต่าง

เมฆฝนเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล...วันนี้คงไม่มีใครฝ่าฝนมาที่ร้านเขาหรอกนะ

ก็เขาบอกว่าจะมาพรุ่งนี้...

ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่าที่ผมบอกกับเขาแบบนั้น

แต่พอเห็นท่าทางหงอยเหงาของเขาแล้ว ผมก็ใจอ่อน...เขาเหมาะกับรอยยิ้มเจิดจ้ามากกว่า

ไม่ว่าเขาจะใช่ ‘คน ๆ นั้น’ หรือเปล่า ผมก็อยากจะเจอเขาอีกครั้ง

หวังว่าครั้งนี้ผมคงไม่ต้องรออย่างเดียวดายต่อไปแล้วนะ...

 

End.



อยากจะลองวิธีเล่าแบบ 2 คนเล่าสลับกันแบบนี้ หวังว่าคงไม่งงกันเนอะ^^'

อย่างไงติชมได้ค่ะ เราจะได้พัฒนางานของตัวเองให้ดีขึ้น

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ *โค้ง*

*เพิ่มเติม*

มีคนงงจริง ๆ ด้วย 5555 แงงงง 
คนแรกที่เป็นเด็กปี 1 คือคนรักเก่าที่กลับชาติมาเกิดของเจ้าของร้านกาแฟ ความฝันของเขาคือเรื่องราวในชาติก่อนน่ะค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-11-2018 09:48:53 โดย Polkaneko »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
งง 5555555555
แต่ไม่ได้งงเล่า2คนนะ งง แบบสรุปว่าเค้ารู้จักกันมาก่อนรึเปล่า?  คนนึงเรียน ส่วนอีกคนอายุ40 ถ้าไม่ใช่คนเดียวกันกับเมื่อ18ปีก่อนปะ?  (ลืม55555) ก็คือคนละคนกัน แต่เตอกันในฝันเหรอ  หรือยังไง ตกลงว่านี่งง หรือไม่งงวะ  :really2:  555555555555555555555555555

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด