SPF 30
หากว่าฉันมีเวทมนตร์ ที่เสกหัวใจ
เสกได้ทุกอย่าง จะเสกให้เธอรับรู้บ้าง
ว่า”รักเธอ”แค่ไหน
คนส่วนใหญ่ไม่ชอบแสงพระอาทิตย์ ไม่ชอบความร้อน ไม่ชอบแสงของมัน แต่คงไม่ใช่กับผม
ดวงอาทิตย์ของผม
ร่างกายกำยำสมกับเป็นผู้ชายที่ชอบออกกำลังกายกับส่วนสูง189 ผมสีน้ำตาลโค้กเวลาโดนแสงแดดกระทบดึงดูดใบหน้าดูดีน่าหลงใหล เสน่ของเขาที่ไม่ได้มีดีรูปร่างหรือหน้าตา ดวงอาทิตย์ของผมอบอุ่นเหมือนแดดในหน้าหนาว ใครต่อใครๆก็หลงรักเขา
“แฮก แฮก แฮก”
ร่างสูงวิ่งเหงื่อโทรมกายแต่ยังคงดูดีวิ่งทิ้งตัวนั่งลงข้างๆสนามบอล
“ร้อน” “เหนื่อย”
มือใหญ่รับน้ำเปล่าไปกระดกใส่ปากโชว์ลูกกระเดือกน่ามองให้ดูฮอตสู้แดดตอน 4 โมงเย็นของประเทศ
“เตะบอลเสร็จไปกินปิ้งย่างหน้ามอกันไหม” เขาวางขวดน้ำลงที่ข้างตัว
“เดี๋ยวเลี้ยงเอง ชนะชัวร์”
เตะบอลครั้งนี้ไม่ได้แข่งขันอะไรหรอกครับแต่จริงจังกันมาก แค่เด็กคณะวิศวะกลุ่มนึงอยากจะหาเรื่องเดิมพันหาคนจ่ายค่ามื้อเย็นแค่นั้นเอง
“หนาว ไปด้วยนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ ถึงแสงมันจะแยงตาจนต้องหรี่ตามอง นั่นแหละครับ ผมไม่ได้มองดวงอาทิตย์ของผมหรอก ผมไม่กล้าสู้สายตาของเขาที่แผดเผาผมได้
“อือ”
หยุดเวลาเอาไว้แค่นั้น
แค่มีฉันและเธอเคียงกัน
อาจเป็นฝันอะไรช่างมัน
แค่เพียงไม่อยากให้คืนนี้ผ่านพ้น
“มึงงงงงงง อย่ามาแย่งกู “
“เอามาอีก หิวมากกกกกกกกกกกกกก”
“มึงเตามันร้อนไหม กูหิวววววววว”
“ไปแดกอย่างอื่นไหม”
ผมได้แต่นั่งมองคนโน้น คนนี้บ่น ไม่ได้แตะต้องอะไรสักอย่าง ผมอิ่มแล้วหรอ ไม่ครับผมยังไม่ได้กินอะไรเลย
“ไม่หิวหรอ หรือไม่ทันไอ้พวกนี้มัน”
“เอาอะไรไหม ย่างทันหรือเปล่า”
คำถามของคนหน้าหล่อ เขาหันมาส่งยิ้มกระชากหัวใจผมไปเต็มๆ พร้อมกับเอาอาหารที่ปิ้งสุกแล้วมาใส่จานให้ด้วย เขาดูแลคนรอบข้างดีเสมอ เขาใส่ใจคนรอบข้างคนสนิทเสมอ
“ขอบคุณ” ผมเอ่ยเบาๆค่อยๆตักกิน ผมอิ่มแล้ว ในใจผมเบิกบาน อิ่มไปทุกอย่าง ท้องไม่อิ่มแต่ใจอิ่ม ผมโอเค
“กลับห้องพร้อมกันเลยนะ” เขายกมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“อือ”
ผมกับดวงอาทิตย์อยู่คอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกัน
วันนี้เป็นวันดีดีสำหรับผม เราคุยกันมากกว่าทุกๆวัน เราอยู่ใกล้กันมากกว่าทุกวัน เราสนิทกันมากกว่าทุกๆวัน เขาดูแลผมมากกว่าทุกวัน
“แทน เคียร์บิลด้วยนะกลับก่อน”
เขาหันไปบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืน ผมเลยต้องลุกตามยืนห่างๆ ผมเริ่มมีอาการประหม่า
“เจอกันมึง เจอกันนะหนาว”
“ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณเพื่อนของเขาที่เลี้ยงวันนี้ซึ่งผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขาด้วยเลย
ตอนนี้เราอยู่ในรถของดวงอาทิตย์ ฝนตกลงมาหนักมาก ทำให้การจราจรในเมืองติดขัด
“หนาวไหมเอาเสื้อเราคลุมก่อนนะ”
ผมรับเสื้อจากเขามาคลุมตัว ดวงอาทิตย์ยกมืออีกข้างที่ไม่จับพวงมาลัยมาลูบหัวผมเบาๆ วันนี้เขาลูบผมกี่ครั้งแล้วนะ วันนี้เขาโดนตัวผมกี่ครั้งแล้ว ความรู้สึกผมเหมือนโดนดวงอาทิตย์โอบกอดให้ความอบอุ่นมากจากอากาศที่เริ่มหนาว ผมแอบสูดกลิ่นประจำตัวเขาจากเสื้อที่คลุมอยู่ ใจผมเต้นแรงมาก ผมหันตัวเองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากให้คนข้างๆผิดสังเกตุท่าทีที่ผม ผมอยากเขินคนเดียวอยู่เงียบๆ
“ขอบคุณนะ” ผมบอกเขาเบาๆแล้วก้าวลงจากรถ
“รอเราด้วยนะ ขึ้นห้องพร้อมกัน”
ระหว่างยืนรอลิฟต์ผมยืนอยู่ข้างหลังเขา ตอนนี้ผมสามารถเงยหน้าขึ้นมองเขาได้แล้ว ไหล่กว้างหนาที่ดูน่ากอด หุ่นสูงใหญ่ที่ดูน่าสัมผัส ผมค่อยๆยื่นมือไป
“ตึ้ง” ลิฟต์มาถึงซะก่อน
ภายในลิฟต์มีแค่เราสองคนที่ยืนข้างกัน ผมตัวเล็กลงมากเลยทั้งที่สูง170 เมื่อเทียบกับดวงอาทิตย์แล้ว
“วันนี้หนาวกินน้อยจัง” อยู่ๆเขาก็เอ่ยถาม
“เราไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”
“หนาว น่ารักนะ “ ผมอึ้งกับคำพูดเมื่อกี้ ใจผมจะออกมาเต้นโชว์เขาอยู่แล้ว เงยหน้ามองเขาผมเจอกับรอยยิ้มอบอุ่นของดวงอาทิตย์ อีกแล้ว วันนี้ผมตกหลุมรักเขาอีกแล้ว
RRRRRR
“ฮัลโหล อืมม เพิ่งถึงคอนโด เนี่ยกลับกับหนาว เราพาหนาวไปกินปิ้งย่างกับพวกนั้นด้วย ก็ตัวเองสั่งให้เขาดูแลเพื่อนสนิทตัวเองเหมือนดูแลตัวเองไง เขาทำได้อยู่แล้ว “
ผมไขกุญแจเข้าไปในห้องตัวเอง เราอยู่คอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกัน แต่ห้องข้างๆกัน
“กลับมาเร็วๆนะ คิดถึงมากๆเลย “
ผมยิ้มให้กับตัวเองในความมืดของห้อง ดวงอาทิตย์ของผม ความสุขทางใจของผม
น้ำใสๆ เอ่อท่วมดวงตา ผมดึงแว่นตาเฉยๆออกจากหน้า นั่งลงอย่างหมดแรง
เขาว่ากันว่า ความสุขจะผ่านไปไวเสมอ
ความสุขจากดวงอาทิตย์ของผมก็เช่นกัน
เพราะว่าความจริงไม่มีทางใด
ที่ทำให้เธอมาสนใจ
ได้แค่บอกรักเธอในฝันเพียงเท่านี้
และคงมีเพียง แค่เพียงมนตรา
ที่ทำให้เธอเปลี่ยนหัวใจ
ให้เธอมารักคนในฝัน
ที่ความจริงนั้นไม่มีตัวตน
END
หัวข้อ: (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) SPF 30 (อ่าน 1135 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก