การได้พบเจอกับคุณระฟ้า ทำให้ผมเข้าใจตัวเองเพิ่มขึ้น ว่าอันที่จริงแล้ว ผมสามารถรับรู้อาการของซินเนสทีเซียได้ถึง 3 ประเภท
ซึ่งประเภทแรก ก็คือการรับรู้บุคลิกของตัวอักษร
ประเภทสอง ก็คือการเห็นเสียงเป็นสี
และประเภทสุดท้าย ก็คือการถูกสัมผัส เมื่อได้ยินเสียง
ดังนั้นช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา มันคือช่วงเวลาที่ผมมักจะวางตัวไม่ถูก เพราะปฏิกิริยาทางด้านซินเนสทิเซีย มันกลับเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน
โดยมีสาเหตุมาจาก..เสียงพูดของเขา และเสียงหัวใจของตัวเองซึ่งความรู้สึกแบบนี้ ผมมั่นใจว่ามันคือความประหม่า เพราะเขาเองก็เป็นดารานักแสดงชื่อดัง อีกทั้งสัมผัสอันอบอุ่นนั่น ก็ยังโอบล้อมอยู่รอบๆ ตัวผม
เนื่องจากเขา เอาแต่พูดทักทายอย่างเป็นธรรมชาติ“กินก๋วยเตี๋ยวหรือเกาเหลาดีครับ”
“เอ่อ.. ผมเอาเกาเหลาเนื้อเปื่อยแล้วกันครับ”
ผมกล่าวอย่างตกประหม่า เพราะน้ำเสียงของเขา มักจะมาพร้อมกับสัมผัสอุ่นซ่าน ที่มันทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อน และยังวางตัวไม่ถูก
“จริงๆ ผมกำลังศึกษาบทละครเรื่องใหม่อยู่ล่ะ โชคดีที่ได้เจออินสตาแกรมของคุณ”
คุณระฟ้าเปิดประเด็น พลางใช้น้ำเสียงเรียบเรื่อยอันเป็นธรรมชาติ ที่บรรดาแฟนคลับต่างพากันเคลิบเคลิ้ม แต่ผมกลับต้องมานั่งหน้าร้อน
เพราะน้ำเสียงอุ่นๆ แบบนั้นกำลังโอบกอดผมไว้ ราวกับทะนุถนอมเสียเต็มประดา“คุณแสดงเป็นคนที่เป็นซินเนสทีเซียหรือครับ ?”
“ใช่ครับ ผมเลยอยากจะเข้าใจมุมมองของเขาด้วย ถึงแม้ว่าความสามารถพิเศษในด้านนั้น จะไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมามากมายก็เถอะ แต่ผมก็ยังอยากจะศึกษาเอาไว้”
สิ้นคำอธิบายของเขา ผมก็เลือกส่งยิ้มกลับไปเพราะว่าการพูดคุยต่อบทสนทนากับอีกฝ่าย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ❦
“โรงเรียนดูเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะครับ”
หลังจากทานมื้อกลางวันจนอิ่มแปล้ เราสองคนก็พากันไประลึกความหลังในวัยเรียน เวลานี้.. คุณระฟ้าถึงได้มีโอกาสเพ่งพิจารณา พลางกล่าวสรุปอย่างตรงประเด็น ในระหว่างที่เราสองคนกำลังก้าวเดินไปตามเส้นทาง ที่เชื่อมกับประตูหน้าโรงเรียน อย่างไม่ต้องกังวล ว่าจะตากแดดจนผิวไหม้ เนื่องทางโรงเรียนได้มุงหลังคาเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่ผมยังเรียนอยู่ที่นี่
“นั่นสิครับ”
ผมกล่าวอย่างเห็นด้วย เมื่อฝั่งขวามือของเรานั้น เป็นสนามฟุตบอล ที่ในตอนนี้ อัฒจรรย์ที่เคยนั่งในช่วงเทศกาลกีฬาสี มีการสร้างแบบมุงหลังคาเอาไว้อย่างดิบดี ผิดกับตอนที่ผมเรียนอยู่ที่นี่ลิบลับ ส่วนฝั่งซ้ายมือ จำได้ว่าเป็นห้องเรียนดนตรีไทยกับห้องเรียนศิลปะ
ถัดไปอีกหน่อยจะเป็นสนามตะกร้อ และสนามบาส ส่วนขวามือจะเป็นพื้นที่เข้าแถวของระดับ ม.3 ส่วนตอน ม.4 ต้องย้ายไปเข้าแถวตรงข้างเสาธง และตอน ม.6 ก็ย้ายไปเข้าแถวตรงสนามวอลเล่
“อ่า.. ตรงนั้นที่ประจำของห้องผมตอนคาบโฮมรูมเลยนี่”
ผมกล่าวพลางชี้ไปยังถนนเส้นเล็ก ที่เชื่อมกับโรงเรียนประถมที่อยู่ข้างๆ กัน
“นั่นสิครับ ผมจำได้ว่าผม เคยเฝ้ามองคุณจากตรงนี้”
คุณระฟ้ากล่าวพลางเอี้ยวตัวไปทางด้านหลัง และชี้ไปยังบริเวณสนามวอลเล่ ซึ่งอยู่ทางฝั่งตรงกันข้าม กับพื้นที่ในคาบโฮมรูม
และคำพูดดังกล่าว..
มันก็ทำให้ผมมองเห็นสีเขียวมรกต
อีกทั้งยังรับรู้ได้ถึงสัมผัสอันแสนอบอุ่น ที่กำลังโอบล้อมอยู่รอบกาย
ชัดเจนยิ่งกว่าที่เคย..❦
ผมนอนไม่หลับ โดยมีสาเหตุมาจากคำพูดของพ่อพระเอกชื่อดัง ที่บ่งบอกเป็นนัยๆ ว่า เขารู้จักผมอยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งยังเคยแอบมองอยู่ห่างๆ เสียด้วย
ถ้าอย่างนั้น การที่เขาขอเบอร์ผม ทั้งๆ ที่มันก็เป็นร้านประจำของเจ้าตัว จะมีเหตุผลอะไรไปได้
นอกจาก...‘จีบ’ตึก ตึก ตึก
เสียงการบีบรัดของหัวใจ ดังระรัวอย่างรวดเร็ว จนทำให้ผมมองเห็นสีเขียวมรกตอยู่ตรงตำแหน่งดังกล่าว
ครืด ครืด
ผมหันไปมองยังสีม่วงอ่อน อันเป็นสีของการสั่นไหวจากโทรศัพท์เครื่องเก่ง แต่เมื่อเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ ผมก็ตัดสินใจไม่รับสาย เพราะถ้าหากเป็นเรื่องงาน ส่วนใหญ่จะโทรมาตอนกลางวัน และนี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมจึงคิดว่าเบอร์ดังกล่าว คงจะมีใครสักคนโทรผิด หรือไม่ก็อาจจะโทรมาก่อกวน อย่างที่เคยพบเจอก็เป็นได้
Cloud9ยามที่โทรศัพท์กำลังสั่นครืดคราด ผมมองเห็น ‘สีม่วงอ่อน’ ปรากฏอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงหลังจากอัพเดตอินสตาแกรม ที่เดี๋ยวนี้ห่างหายจากกิจกรรมดังกล่าวไปนานพอสมควร ผมก็วางโทรศัพท์ไว้ตรงที่เดิม ก่อนจะล้มตัวลงนอน เพื่อเตรียมตัวเข้าสู่นิทราอย่างใจหวัง
ติ้ง!
Rafahพรุ่งนี้ไปปั่นจักรยานเล่นกันนะครับ ผมจะรอคุณที่ศาลาประชาคมผมอ่านทวนคำเชิญชวนของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับไปแต่อย่างใด
เพราะในตอนนี้ผมกำลังฟุ้งซ่าน
เมื่อการกระทำของเขา มันกำลังย้ำเตือนกับผมว่า..
เขากำลัง ‘จีบ’ ผม
และผมก็วางตัวไม่ถูก เมื่อต้องอยู่ใกล้เขา
❦
เช้าวันนี้ แทนที่ผมจะลุกขึ้นมาทำงาน ผมกลับเอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างคิดไม่ตก ว่าจะเอายังไงกับนัดหมายของเขาดี เพราะในตอนนี้ ใจของผมกำลังแบ่งแยกออกเป็นสองฝ่าย
โดยฝ่ายหนึ่งบอกให้ไป และอีกฝ่ายหนึ่งกลับย้ำนักย้ำหนา ว่าอย่าไปเลย เพราะถ้าแกไป แกจะต้องเจอกับสถานการณ์ชวนใจสั่น ที่ผมเริ่มจะเข้าใจแล้วล่ะว่า คำพูดบางประโยคของเขา ในตอนที่อยู่โรงเรียนด้วยกัน
มันทำให้ผม ‘หวั่นไหว’“ใจง่ายชะมัดเลยเรา”
เมื่อสรุปอาการลนๆ ของตนเองได้ ผมก็ไม่พลาดที่จะบ่นตัวเองอีกสักหน่อย เหตุเพราะอันที่จริงแล้ว เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่การได้รับรู้ว่าใครบางคน คอยแอบมองเราอยู่ มันก็ทำให้ในอกพองฟูได้ไม่ใช่เหรอ
ถ้าอย่างนั้น.. การที่ผมหวั่นไหวก็ไม่ใช่เพราะว่าผมใจง่ายสักหน่อย❦
“รอนานไหมครับ ?”
ผมเอ่ยถามเมื่อเดินทางมาจนถึงที่หมายแล้ว ฝ่ายเจ้าของนัด ก็ได้แต่ส่ายหน้าพลางอมยิ้มน้อยๆ ทำเอาผมไม่รู้สึกถึงความเป็นดาราดังของอีกฝ่ายเลย เพราะในตอนนี้ ภาพลักษณ์ของเขา ก็เป็นเพียงแค่ชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ชอบทำกิจกรรมอันเรียบง่าย
อย่างเช่น ‘การปั่นจักรยาน’ ไปตามเส้นทางที่มีทุ่งนาขนาบข้าง
“ตอนเด็กๆ ผมเคยมาปั่นจักรยานเล่นกับคุณอา ตรงบ่อบำบัดน้ำด้วยล่ะ” ผมกล่าวพลางชี้ไปยังเส้นทางหนึ่ง ซึ่งเป็นทางเข้าบ่อบำบัดน้ำ หรืออะไรสักอย่างที่ผมเองก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน จำได้ว่าทางเข้าของมัน จะต้องผ่านกองขยะอันเหม็นฉึ่ง และวันดีคืนดี นกแร้งก็พากันอวดโฉมอย่างสง่างาม
แต่พวกมันกลับดูน่ากลัวในสายตาของผมเสียนี่
“ส่วนผม จะชอบปั่นไปเรื่อยๆ มีครั้งนึง เคยปั่นไปเจอคลองเล็กๆ ที่มีกอไผ่ใหญ่ๆ อยู่ตรงริมถนนด้วย”
“อ๋อ~ ตรงนั้นผมก็เคยปั่นผ่านเหมือนกัน”
ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ว่าการได้พูดคุยกับเขาในช่วงเวลาที่ยาวนานกว่าปกติ มันจะทำให้ผมรู้สึกคุ้นชิน จนทำให้การวางตัว ไม่เด๋อๆ ด๋าๆ เท่าคราแรก
แต่ไอ้สัมผัสราวกับโอบกอด ที่ผมกำลังเผชิญอยู่นี้
ให้ตายมันก็ยังไม่ชินสักที
ทำไมนะทำไม..
ทำไมถึงต้องมีปฏิกิริยาแค่เพราะน้ำเสียงของเขาด้วย!❦
ผมชอบเวลาที่ทุ่งนาเต็มไปด้วยต้นกล้าสีเขียวอ่อน เพราะมันทำให้รู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าได้กินน้ำอัดลมเสียอีก
“ไกลเหมือนกันนะเนี่ย”
คุณระฟ้ากล่าว เมื่อในที่สุด เราสองคนก็พากันปั่นจักรยานผ่านทุ่งนา จนกระทั่งพบกับถนนคอนกรีตที่แต่ก่อนเคยเป็นดินรุงรัง จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง ท่าทางจะทำฟาร์มอะไรสักอย่าง ที่มีหมาดุมาก ปั่นจักรยานผ่านที ก็ถูกไล่กวดที
เล่นเอากว่าจะถึงที่หมาย ผมก็หอบแฮ่กๆหลังจากนั้น เราทั้งคู่ก็พากันนั่งคล่อมจักรยาน เพื่อมองน้ำคลองไหลลงจากที่สูงราวกับน้ำตกขนาดย่อม แต่แล้วความสนใจของผมก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงดัง พึ่บๆ ของเจ้านกกระปูดตาแดง ที่กำลังบินไปเกาะกิ่งไม้ในระยะไม่ไกลนัก
ผมจึงตัดสินใจถ่ายรูปของมัน เพื่ออัพเดตอินสตาแกรมสักหน่อย
Cloud9ยามที่นกกระปูดบินผ่าน ผมมองเห็น ‘สีเทาอ่อน’ อยู่ในอากาศ“พรุ่งนี้..ผมต้องกลับกรุงเทพแล้วล่ะ”
สิ้นคำกล่าวของเขา ผมก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายจนเต็มตาได้เสียที เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยกล้ามองหน้าของเขาเลย
“ผมขอโทรหาคุณได้หรือเปล่า ?”
❦
จำได้ว่า คำถามในเชิงขอติดต่อเป็นการส่วนตัว เป็นคำถามแรกที่ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาและประหยัดคำพูด
เราทั้งคู่ จึงมีโอกาสได้พูดคุยกันแทบทุกคืน
หากแต่คืนนี้.. เหตุใดเจ้าโทรศัพท์เครื่องเก่งจึงนิ่งเงียบราวกับก้อนหินไปเสียได้!
“ถ่ายละครอยู่ล่ะมั้ง”
ผมสรุปคำตอบให้กับตัวเอง เพราะเมื่อสองวันก่อน พ่อพระเอกชื่อดัง เขาก็บอกไปแล้ว ว่าอาทิตย์นี้จะเริ่มถ่ายทำ ดังนั้นเวลาของเขาจึงไม่มากมายเท่ากับที่ผ่านมา เพราะในช่วงนั้น เขากำลังอยู่ในช่วงปิดกล้องละครเรื่องเก่า และกำลังศึกษาบทละครเรื่องใหม่ ก็เลยทำให้มีเวลาว่างมาพูดคุยกับผมได้
“ไม่ชินเลยแฮะ”
ผมบ่นกับตัวเอง เมื่อกิจกรรมที่ต้องทำก่อนนอน อย่างเช่น การคุยโทรศัพท์ หรือว่าการตอบคอมเมนต์ มันเริ่มจะห่างหายไป แต่แล้วผมก็หยุดคิดฟุ้งซ่าน และลุกขึ้นจากเตียง เพื่อลุยงานแปลของตัวเองต่อ
ซึ่งกว่าผมจะได้ฤกษ์เข้านอน
ก็ตอนที่คุณระฟ้าส่งข้อความมาอวยพรให้ ‘ฝันดี’
❦
Cloud9เวลาที่ผมดูละคร ผมมักจะรู้สึกว่าเพลงประกอบละคร มีสีสันสวยงามหลังจากลุยงานแปลจนเมื่อยขบ ผมก็เลือกนอนดูละครของคุณระฟ้า เป็นการพักสมอง ซึ่งเรื่องที่ผมเลือกดู ก็เป็นเรื่องที่ผมเคยดูไปแล้ว
เพราะผมกำลังเกิดความสงสัย เกี่ยวกับอะไรบางอย่าง ดังนั้นการเลือกดูละครของอีกฝ่าย จึงเป็นการค้นหาคำตอบที่แม่นยำ
ซึ่งผมก็ค้นพบว่า การได้ยินเสียงของคุณระฟ้าผ่านทางโทรศัพท์และโทรทัศน์ ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกราวกับถูกโอบกอด
และยังไม่สามารถรับรู้สีสันต่างๆ ได้ครืด ครืด
“วันนี้เลิกกองแล้วเหรอครับ”
ผมเอ่ยถามทันทีที่ใครบางคน โทรมาขัดจังหวะการดูละคร
“ยังครับ ตอนนี้เป็นคิวของคนอื่น แต่ผมกำลังสงสัยเรื่องที่คุณอัพลงในอินสตราแกรมนิดหน่อย”
“อ้อ คือเวลาที่ได้ฟังเพลง ผมจะมองเห็นสีสันมากมาย อย่างเช่น สีฟ้า สีม่วง สีเทา สีดำ สีชมพู ผสมผสานเป็นภาพวาดศิลปะสวยๆ น่ะครับ”
“มหัศจรรย์ดีแฮะ แต่พี่ก็ยังนึกภาพไม่ออกอยู่ดี”
ชายหนุ่มจากปลายสาย กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับต้องการจะพูดกับตัวเอง หากแต่ผมกลับได้ยินประโยคดังกล่าวอย่างชัดเจน
และคำว่า ‘พี่’ มันก็ทำให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย เต้นระรัวจนเกิดสีเขียวมรกต
❦
“ครับ การได้เล่นละครเรื่องนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง กำลังได้รับโชคสองชั้น ชั้นแรกคือการได้รับโอกาสจากผู้หลักผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเรา ส่วนชั้นที่สองคือการได้พบแหล่งข้อมูลเกี่ยวกับบทละครที่ผมต้องเล่น ซึ่งมุมมองของคนที่เป็นซินเนสทีเซีย ค่อนข้างน่าทึ่งมากทีเดียว”
หลังจากได้ฟังบทสัมภาษณ์อันแอบแฝงความรู้สึกดีอกดีใจที่ได้เจอกันของพระเอกชื่อดัง ใบหน้าของผมก็เริ่มร้อนผะผ่าว ขณะที่ในอกก็สั่นรัวอย่างหวั่นไหว เพราะทุกวันนี้ อะไรหลายๆ อย่างมันก็ชัดเจนดีอยู่แล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้สารภาพออกมาอย่างเป็นทางการก็เท่านั้น
ครืด ครืด
“เมฆใกล้จะนอนหรือยัง ?”
“ใกล้แล้วครับ แต่ก็คุยได้”
“เห้อ~ วันนี้เหนื่อยจัง..”
“ถ้าเหนื่อยก็รีบวางสายได้แล้วครับ เอาไว้คุยกันวันอื่นก็ได้”
“ไม่เอา”
ผมนอนอมยิ้ม เมื่อคุณพระเอกชื่อดัง กำลังงอแงผ่านทางปลายสาย
“เรามาคบกันดีไหม ไหนๆ ก็ทำตัวเหมือนคนคบกันอยู่แล้ว”
จู่ๆ อีกฝ่ายก็เอ่ยถามขึ้นมา อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาผมนึกขำ เพราะมันเป็นการเอ่ยขออย่างเรียบง่าย ราวกับถามว่า วันนี้นอนหรือยัง
“อื้อ”
และในเมื่อเขาส่งคำถามมาอย่างเรียบง่าย ผมเองก็ตอบกลับไปอย่างเรียบง่ายเช่นกัน
“สงสัยคืนนี้ พี่คงจะฝันดีกว่าทุกคืนแน่ๆ เพราะเราได้คุยกันนานกว่าปกติ แถมยังเป็นแฟนกันแล้วด้วย”
“เหมือนฝันจริงๆ”
คนปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทำเอาผมเกิดความสงสัย
“ทำไมล่ะครับ ?”
“ก็ตั้งแต่เรียนจบมอปลาย เราสองคนก็เรียนกันคนละมหาลัย โอกาสจะได้ทำความรู้จักกันแบบจริงๆ จังๆ ก็เลยไม่มี แต่จะให้พี่เข้าไปทำความรู้จักตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าชอบก็ไม่กล้า พี่ถึงได้ให้สัมภาษณ์ไปไงว่าการได้เล่นละครเรื่องนี้คือโชคสองชั้น เพราะใจจริง พี่คิดว่าเราสองคน คงจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกแล้ว”
หลังจากได้ฟังคำอธิบายอันแสนตรงไปตรงมาของพระเอกชื่อดังอย่างคุณระฟ้า ผมก็นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา..
“พี่ฟ้ารู้ไหม ตอนนี้ผมกำลังมองเห็นสีเขียวมรกต”
“หืม ? เสียงของพี่ก็มีสีด้วยเหรอ”
“เปล่าครับ แต่มันเป็นเพราะผมกำลังใจเต้นแรง แล้วทุกครั้งที่ใจเต้นแรง ผมก็มักจะเห็นสีเขียวมรกต”
“แล้วเวลาที่เราได้ยินเสียงใจเต้นแบบปกติล่ะ สีจะแตกต่างกันหรือเปล่า”
“ไม่ต่างครับ แต่จะเลือนรางกว่า”
“โลกของเมฆคงจะเต็มไปด้วยสีสัน แล้วก็เรื่องสนุกๆ ทั้งนั้นเลยเนอะ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
ผมเอ่ยตอบอย่างไม่คิดจะขยายความใดๆ แม้ผมจะรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าการที่ความรู้สึกของเรามีพัฒนาการมากขึ้นเรื่อยๆ เราก็มักจะหวนคิดถึงช่วงเวลาหนึ่ง ที่ทำให้เรามีความสุข ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าความสามารถพิเศษพวกนั้น
มันทำให้รู้สึก ‘คิดถึง’ สัมผัสที่เกิดจากเสียงของอีกฝ่ายมากมายแค่ไหน
ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเอาเสียเลย❦
“ผมว่าจะเข้ากรุงเทพไปทำธุระสักหน่อย”
“เมฆก็มาค้างที่คอนโดพี่สิ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินทาง”
ผมอมยิ้ม เมื่อนึกไปถึงบทสนทนาล่าสุดที่เราสองคนเพิ่งจะคุยกัน ซึ่งใครบางคน คงจะไม่ทันได้รู้ตัว ว่ากำลังตกหลุมพรางของผมเข้าให้แล้ว
เพราะอันที่จริง ผมไม่ได้มีธุระที่ไหน
ก็แค่..คิดถึง อยากเจอหน้า และอยากได้ยินเสียง ก็เท่านั้น..“มีงานโฆษณาเยอะเลยแฮะ”
ผมพูดกับตัวเอง เมื่อเห็นภาพของคนในความคิดถึงติดอยู่ตามสถานีรถไฟฟ้าจนละลานตา
ครืด ครืด
“ครับ”
“เมฆมาถูกแน่นะ ?”
“แน่สิครับ”
“งั้นเอาเป็นว่า พี่ฝากคีย์การ์ดไว้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นะ แล้ววันนี้กว่าพี่จะกลับก็คงจะดึกๆ เลย ยังไงก็ตามสบายแล้วกันนะเมฆ ไม่ต้องเกรงใจ”
“โอเคครับ ผมจะใช้ชีวิตให้เหมือนกับตอนอยู่ที่บ้านของตัวเองเลย”
❦
กว่าผมจะเดินทางมาจนถึงคอนโดของพี่ระฟ้า ก็เล่นเอาแทบหมดแรง เพราะแดดมันร้อนจนทำเอาร่างกายรู้สึกอ่อนเพลีย ดังนั้นผมจึงรีบทำตัวสบายๆ ตามที่อีกคนสั่งไว้
“หลับซะแล้ว”
ผมสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกสัมผัสราวกับโอบกอด แต่พอลืมตามองเห็นภาพของเจ้าของห้อง ผมก็ส่งยิ้มกลับไปให้
“โทษทีที่ทำให้ตกใจตื่น เมฆนอนต่อเถอะ พี่ก็จะไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน”
ผมส่งยิ้มบางๆ ตอบกลับไป จากนั้นผมก็เริ่มจะเคลิ้มหลับ เพราะอีกฝ่ายกลับมาดึกอย่างที่บอกไว้
“คิดถึง”
กระทั่งเจ้าของห้องจัดการกับตัวเองเสร็จ พื้นที่ทางฝั่งซ้ายก็ยวบลง จากนั้นก็ตามมาน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ที่มักจะมาพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นราวกับตกอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย หากแต่ครานี้ มันไม่ใช่แค่เพียงการรับรู้อันเป็นจุดเด่นของซินเนสทีเซีย
เพราะผมกำลังถูกโอบกอดจากใครบางคน
และอ้อมกอดนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นยิ่งกว่าสัมผัสที่เคยได้รับ
“ฝันดีนะเมฆ”
“ฝันดีเหมือนกันครับพี่ฟ้า”
ผมเอี้ยวตัวไปข้างหลัง เพื่ออวยพรให้อีกฝ่าย จึงทำให้รับรู้ว่ามันเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์
เพราะในเวลานี้ ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก
และมันก็มากพอที่จะทำให้โฟกัสทางสายตาพร่าเบลอ..
อีกทั้งยังทำให้เกิดอารมณ์หวามไหว จนชักพาให้ริมฝีปากของอีกฝ่าย แต้มจูบแรกระหว่างกันเป็นการรับขวัญ
หลังจากนั้น ‘ความสุข’ ก็คละคลุ้งไปทั่วอก จนกลายเป็นสีเขียวมรกต
เพราะสำหรับผมแล้ว ‘พี่ฟ้า’ ก็คือ ‘Cloud9’ ที่ผมใฝ่หา..
ซึ่งคำว่า ‘Cloud9’ ในความหมายของผม ก็คือคนที่ทำให้ผม มีความสุขแบบสุดๆ
❦ The end ❦
พอดีเราอัพทางโทรศัพท์ ถ้าหากจัดหน้าอ่านยาก เราจะมาแก้อีกครั้งเมื่อได้โน๊ตบุ๊กแล้วนะคะ สำหรับเรื่องนี้เราอยากเสนอมุมมองของคนเป็นซินเนสทีเซียดูค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะ
แวะมาเพิ่มแหล่งข้อมูลอ้างอิงเล็กน้อย เผื่อหลายๆ คนมาอ่านแล้วอาจจะยังมองภาพไม่ออก
http://topicstock.pantip.com/wahkor/topicstock/2009/04/X7707655/X7707655.htmlวนอันนี้เป็นสีต่างๆ ที่คุณ Melissa McCracken มองเห็นจากเพลงที่ได้ฟัง
https://www.catdumb.com/synesthesia/
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Cloud9 Diary [จบ] (อ่าน 6827 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก