ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 -----------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ นี่พึ่งลองงานครั้งแรก ถ้าผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะค่ะ
--------
อื้อ....
เสียงครางแผ่วเบาดังออกมาจากปากคนร่างเล็ก บนที่นอนมีร่างเล็กนอนคดตัวอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง ไออุ่นจากคนตัวใหญ่ทำให้ร่างเล็กซุกเข้าหา ร่างใหญ่ขยับนิดๆพลางอุ้มร่างร่างเล็กให้นอนบนอกของเขา
“เมษ...เช้าแล้วนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นแผ่วเบา กลายเป็นเสียงกระซิบหวังปลุกให้คนบนร่างตื่น แต่กลับมามีครางไม่พอใจเหมือนคนขี้เซา ร่างใหญ่หัวเราะ
“จะลุกไม่ลุก” ร่างใหญ่เหยียดยิ้มมองเมษที่ยังซุกอกอยู่ “..ถ้าไม่ลุก จะทำอีกรอบนะ” เมษลืมตาอย่างรวดเร็วพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง มองร่างใหญ่อย่างเคือง.
“พี่แม่ง...ลุกก็ได้” พี่พฤกษ์ยิ้มมุมปากมองผมที่กำลังลุกจากที่นอน
“ไม่ต้องจ้องกันขนาดนั้น ผมตัวพรุนด้วยสายตาพี่หมดแล้วนะ” ผมพุดอย่างเคอะเขินนิดๆ พี่แม่งเล่นมองผมปรานจะกลืนกิน ทั้งๆที่ก็กินผมไปแล้วแท้ๆ ฮึย ไปคิดทำไมเล่า!
“ก็มันไม่รู้จะเอาตาไปไว้ตรงไหนนี่ พี่ผิดอีกแหละ”นั้นไง งอนอีกแหละ เฮ้อ
“ผมไม่ง้อนะพี่ จะไปอาบน้ำ เหนียวตัวไปหมด”
“แล้วแต่...”
ผมหมุนตัวกลับ เดินไปยังห้องน้ำ แต่กลับถูกมือใหญ่รวบเอวผมจนไปนั่งบนตักของเขา
“ฮะ..เฮ้ย! ”
“ตกใจอะไรมึง...พฤกษ์มันงอนจนให้กูออกมาเนี่ย”
“อ้าว....พี่กุมภ์”
“ไงเมษ ไม่ได้เจอกันนานนะ”
พี่กุมภ์เป็นบุคลิกที่พี่พฤกษ์สร้างขึ้น เขาเป็นคนง่ายๆกันเอง ที่จริงมีอีกหลายคนนะแต่คนที่ออกมาบ่อยสุดก็พี่กุมภ์นี่แหละ ว่ากันง่ายๆแฟนผมน่ะเป็นโรคหลายบุคลิก(Dissociative Identity Disorder)นั้นแหละครับ แต่ว่าทำไมผมถึงรักเขาเหรอ อันนี้ผมก็ไม่สามารถตอบได้หมดหรอกครับ เพราะว่าอดีตของพวกเราคล้ายกัน? ก็มีส่วนนะ แต่ของพี่พฤกษ์มันรุนแรงจนผมคิดว่า ต้องมีใครสักคนอยู่ข้างๆและเข้าใจในตัวเขาที่เป็นแบบนี้ ผมจึงเข้าใจและเลือกที่จะรักเขา ทั้งๆที่คนอื่นมาขอผมเป็นแฟนตั้งเยอะ เหอะๆ พอๆคุยกับพี่กุมภ์แปบ นานๆเขาจะมา
“คิดถึงพี่กุมภ์จังเลย” ผมกอดคอคนตรงหน้า ก็รู้อยู่นะว่านี่คือร่างพี่พฤกษ์ แต่คนตรงนี้คือ พี่กุมภ์นี่
“เฮ้ยๆ ปล่อยเลยๆ” พี่กุมภ์ดันหัวผมออกพร้อมกับแกะมือที่เกี่ยวคออยู่
“โธ่ ห่วงเนื้อห่วงตัวชะมัด”
“ก็เออนะสิ มึงก็เถอะ ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวลูกไอ้พฤกษ์มันตื่น”
“เออเนอะ ผมก็ลืม” ผมรีบไปใส่เสื้อผ้าเอาไว้หลวมๆ เพราะว่ายังไม่ได้อาบน้ำ
“แล้วนี่..ทำอะไรให้ไอ้พฤกษ์งอนอีกล่ะ”
“ผมแค่บอกว่า อย่ามองผม แล้วพี่มันก็ว่าตัวเองว่าผิดเองที่ไม่รู้จะเอาตาไปไว้ไหน”
“…….”
“แล้วพี่ก็งอน ผมก็บอกว่าไม่ง้อนะ...แค่นี้”
“….แปบนะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกมันมา” พี่กุมภ์หลับตาไปสักพัก ผมนั่งจ้องหน้าหวังว่าคนที่ลืมตาขึ้นมาจะเป็นพี่พฤกษ์ แต่ที่ไหนได้พอพี่มันลืมตาขึ้นเท่านั้นแหละ แววตาที่พอจะเดาได้ มันแตกต่างจากคนอื่นโดยสิ้นเชิง
“...ธันวา”
“...เอ่อ ธันวาเองครับ”
“เฮ้อ...แล้วพี่พฤกษ์ล่ะครับ ทำไมให้น้องออกมา” คนนี้ชื่อ ธันวา ครับ เป็นอีกบุคลิกที่พี่พฤกษ์สร้างไว้
ครั้งแรกที่ผมเจอเขา ผมก็นึกว่าไอ้พี่พฤกษ์มันเป็นอะไร นั่งร้องไห้อยู่ได้ พอผมถามก็เลยได้คำตอบว่า เขา ชื่อ ธันวา อายุน้อยกว่าพวกเราอีก ตอนนั้นผมเองก็พึ่งรู้จักพี่พฤกษ์เลยเข้าใจว่า นี่แหละคือพี่พฤกษ์ แต่เปล่าเลย ธันวานี่แหละที่บอกเรื่องทุกอย่างให้ผมรู้ พร้อมกับบอกให้ผมอยู่ข้างพี่พฤกษ์ที เพราะคงไม่มีใครเขาอยากเป็นเพื่อนกับคนที่เป็นโรคแบบนี้หรอก ตอนแรกผมก็นึกสงสาร แต่พอรู้จักกันไปเรื่อยๆก็กลายเป็นคนรู้ใจกัน มีอยู่ช่วงหนึ่งที่พี่พฤกษ์เล่าเหตุการณ์ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ตอนนั้นผมร้องไห้ออกมา เศร้าแทนพี่เขา อยากจะถามนะว่า ทำไมพี่ถึงเข้มแข็งจัง พี่อยู่ในสถานที่แบบนั้นได้ไงสถานที่ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน ด่ากันทุกวัน และมาตีเขามาด่าเขา เหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ จนถึงจุดหนึ่งที่พี่เขาทนไม่ไหว หนีออกจากบ้านตนเองและอยู่แถบข้างถนนอยู่นานนับปี จนวันหนึ่งเขาก็เจอคนใจบุญคนหนึ่งรับเขาไปเป็นบุตรบุญธรรม และก็อยู่มาจนถึงปัจจุบัน ตอนนั้นที่หนีออกจากบ้านเขาอายุแค่ 8 ขวบเท่านั้นเอง และก็เริ่มสร้างบุคลิกอื่นขึ้นมาป้องกันความเจ็บปวด และตอนนี้ ณ เวลานี้ เราเป็นแฟนกัน ผมก็รู้จักกับอีกหลายบุคลิกอีกหลายคน ผมเข้าใจพี่เขานะ และผมก็รักเขา
ผมว่าผมลืมอะไรไป....
“เอ่อ...พี่เมษครับ พี่เมษ” ธันวาพยายามเอามือโบกไปมาอยู่ตรงหน้าผม จนพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเหม่อ
“เอ่อ ขอโทษที่เหม่อนะ แล้วพี่พฤกษ์...”
“ให้พี่เขาพักก่อนเถอะครับ พี่เมษก็น่าจะรู้นี่ว่า พี่พฤกษ์เขาขี้งอนนะครับ” ธันวามองผมอย่างคาดโทษ “ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเขาจะหายงอนตอนไหน แต่ถ้าพี่เมษเรียกอาจจะมาหาเองก็ได้นะครับ” ธันวายิ้มให้ผมก่อนจะหลับตาลงเหมือนจะเรียกพี่พฤกษ์อีกครั้ง
ผมนั่งรอเวลาไปสักพัก อ้อ ผมลืมบอกไป วันนี้เป็นวันหยุดครับ พวกผมยังเรียนอยู่ปี 4 กันอยู่ แต่ทำตัวเหมือนทำงานแล้ว ฮ่าฮ่า
“หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว เป็นบ้ารึไง”
“ไม่ได้บ้าเว้ย!!” ผมพูดเสียง พลางหันไปหาเจ้าของเสียง....
ไม่ใช่พี่พฤกษ์อีกล่ะ
“พี่สิงห์...มาทำไมเนี่ย!!” ผมมองบน หันหน้าไปทางอื่น “...ทำไมต้องเป็นพี่ว่ะ” เมษบ่นพึมพำ ให้คนอื่นมาจะดีใจกว่าให้ไอ้พี่สิงห์ออกมาอีก
“เฮ้ยๆ! ได้ยินนะเว้ยไอ้เมษ! อย่ามาทำหน้าตายซากให้กูเห็นเลยนะมึง..” พี่เขาชี้หน้าผม ทำหน้าเหมือนจะไปฆ่าคน
นั่นมันหน้าพี่พฤกษ์นะเว้ย!!! แฟนผมหน้าโหด ผมรับไม่ได้ ฮือ
“มาทำไมหรือครับพี่สิงห์” ผมหันไปมองหน้าพี่เขา ขมวดคิ้วแน่น พยายามทำหน้าไม่พอใจออกมาเด่นชัด
“หน้ามุ่ยเลยนะ แค่กูออกมาเนี่ย!” เขาพูดเสียงดัง จนผมแทบจะเอามือปิดหู
อ่ะ ผมลืมบอกไป ขอแนะนำครับ คนนี้ชื่อ พี่สิงห์ อีกหนึ่งบุคลิกนั่นแหละครับ แต่ไม่รู้ว่าในใจพี่พฤกษ์คิดอะไรขึ้นมา ถึงได้สร้างคนอย่างพี่สิงห์ขึ้นมา คนอะไรโคตร...
“ไม่ต้องบ่นงึมงำไอ้เมษ! รู้นะว่าแอบด่ากูอยู่” ครับ พี่สิงห์เป็นคนที่โคตรเกรี้ยวกราดมาก เงียบก็บ่น พูดก็ด่า ขยับก็มองหน้าเหมือนจะฆ่ากัน ผมผิดอะไร!!!
“ผมไม่ได้ด่า!..ก็แค่.. แค่บ่นนิดหน่อยเอง” ผมหันไปมองหน้าพี่สิงห์ จังหวะนั้นก็สบตากับพี่เข้า แวบเดียวก็ทำให้กลัวนิดๆจนเผลอหลบตาอีกฝ่าย
ในแววตาที่แข็งกร้าว ทำหน้าตาหน้ากลัว เหมือนจะหาเรื่อง แต่ที่จริงแล้ว..พี่สิงห์เขาแค่กลบความรู้สึกเจ็บปวดของพี่พฤกษ์ไว้ จนต้องแสดงอารมณ์ออกมาในรูปแบบนี้ มีครั้งหนึ่ง...ตอนที่ผมอยู่ปี 1 ผมโดนรุ่นพี่ปี 4 รังแก หาว่าไม่มีพ่อแม่และทำร้ายร่างกาย ตอนนั้นถ้าผมไม่ได้พี่พฤกษ์...
ไม่สิ...พี่สิงห์...พี่สิงห์ต่างหากที่ช่วยผมไว้..ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะรอดไหม
ถึงแม้ว่าบางครั้งที่พี่สิงห์ออกมา จะทำความเดือดร้อนให้ผมรวมทั้งคนรอบข้างที่มองว่า ทำไมพี่พฤกษ์เป็นคนแบบนี้ล่ะ มันก็มีคนคิดแบบนั้น จนไม่อยากให้มีเขาออกมา แต่ถ้า...พี่เขาจะออกมาตอนที่พี่พฤกษ์ลำบากใจจริงๆนั่นแหละ และครั้งนี้ก็เป็นเช่นนั้น...
“……” ผมยิ้มนิด นึกถึงเรื่องที่พี่เขาช่วย
“มึงเงียบทำไมวะ...ไม่อยากให้กูออกมามากนักรึไง” เขาพูดเสียงเบาลง คล้ายจะพึมพำซะด้วยซ้ำ
อย่าครับพี่สิงห์ เดี๋ยวผมใจอ่อน ผมไม่โอเค พี่พฤกษ์ก็ขี้งอนขี้น้อยใจ พี่แกก็อีกคน เฮ้อ ถึงอีกคนจะไม่ค่อยมีอารมณ์เกรี้ยวกราด
“ใจจริง ผมก็ไม่อยากให้พี่ออกมาครับ” ผมมองสบตาอีกฝ่าย “พี่มักจะทำให้พี่พฤกษ์เดือดร้อนเสมอ ผมจึงไม่ค่อยอยากให้พี่มา...” ผมก้มหน้ามองพื้นแทนแล้วตอนนี้ ไม่อยากจะสบตาอีกฝ่าย เดี๋ยวใจอ่อนแล้วยิ่งไปกันใหญ่ “พี่คงเข้าใจผมนะ...” ผมยิ้มน้อยๆให้พี่มัน
“อ่า...กูเข้าใจล่ะ”
“แล้วพี่พฤกษ์ล่ะครับ?”
“นอน...ในนี้น่ะ” พี่สิงห์ชี้ไปตรงหน้าอกของเขา “เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ..อยู่คุยกับกูก่อนไหมล่ะ”
“ให้ผมตอบความจริงไหมพี่..”
“ไม่...สินะ เออๆ!! กูไปก็ได้ แต่..” จู่ๆพี่สิงห์ก็กระชากข้อมือ จนตัวผมกับพี่หงายหลังไปนอนอยู่บนที่นอน ผมไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่เขา ฝ่ามือใหญ่แตะเอวผมพร้อมกระชับตัวผมให้จมอยู่บนอก และผมได้ยินเสียงกระซิบข้างหู
“เมื่อไหร่ เมษจะเลิกกลัวพี่สักที” เขากระซิบข้างหูผม “เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นใช่ไหม..ทำให้นายกลัวพี่”
“เอ่อ..พี่สิงห์ ผมไม่กลัวพี่แล้วนะ...” ผมตอบเสียงอูอี้ ตอนซบกับอก แล้วก็เงยหน้ามองอีกฝ่าย
“จริงเหรอ เชื่อได้รึไง” พี่แกพูดพลางหลับตา มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“จะไม่เชื่อก็แล้วแต่...ปล่อยผมได้แล้ว” ผมขยับตัวยุกยิกอยู่บนอกกว้าง แต่ก็สะดุ้งเมื่อรับรู้ความอบอุ่นบนหน้าผากของตัวเอง
พี่สิงห์จูบหน้าผากผม
หรือ...
พี่พฤกษ์กันแน่?
ผมเงยหน้าสบตากับอีกฝ่าย ในแววตานั้นสะท้อนภาพของผม สายตาที่มองมานั้นผมก็รู้ได้ทันที
“…พี่พฤกษ์”
อีกฝ่ายเงียบ แต่สายตามองมาที่ผม และยกยิ้ม เสียงที่ทุ้มเอ่ยเสียงออกมา
“พี่...ขอโทษนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาจากปากของอีกฝ่าย “..ขอโทษที่พี่งอนเรื่องงี่เง่า”
“อืม ไม่เป็นไรน่า ผมเคยบ่นพี่รึไง”
“ก็เคยไม่ใช่รึไง...” พฤกษ์หันหน้าหนี “..ถึงคนที่บ่นด้วยจะไม่ใช่พี่ก็เถอะ”ร่างสูงพึมพำ
“อะไรนะพี่”
“อ้อ..เปล่าครับ”
ผมจับหน้าพี่พฤกษ์ให้หันมาสบตากับผม ขยับใบหน้าให้ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน สัมผัสอุ่นชื่นตรงริมฝีปาก ต่างฝ่ายต่างหลับตา ปล่อยให้บรรยากาศพาไป เมื่อผมลืมตาก็พบว่าอีกฝ่ายจ้องอยู่ เลยขยับให้ใบหน้าเราห่างกันเล็กน้อย ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของพี่
อืม..นี่แหละ พี่พฤกษ์
ไม่ใช่คนอื่น ถึงแม้ว่าบางครั้งจะไม่ใช่ตัวพี่ก็ตาม จะเป็นพี่กุมภ์ที่คอยมากวนผมบ้าง เป็นธันวาที่มาห่วงผม หรือจะเป็นพี่สิงห์ที่ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่ก็เป็นคนที่ผมรัก ผมรักทุกคนเพราะถ้าไม่มีพวกเขา คนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ก็ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง ต้องขอบคุณพวกนั้นจริงๆแหะ
แหนะ พอผมสบตาพี่ทีไรก็หลบตาผมตลอด ไม่รู้ว่าเขินหรือว่าอะไรนะ แต่ก็ทำให้ผมรู้ตลอดแหละว่า
..นี่แหละ...แฟนผม
จบ
-----------
ตอนแรกที่คิดไว้อาจจะเป็นเรื่องยาวค่ะ แต่คิดได้เท่านี้เลยเป็นเรื่องสั้นจบในตอน เลยมีใครคิดว่าจะให้ลองเขียนเรื่องยาวไหมค่ะ เราแค่คิดนะ มีใครสนใจไหม ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นจบในตอน] -นี่แหละ...แฟนผม- (อ่าน 1388 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก