หัวข้อ: ♥ ♡ คู่เกย์จีนปักกิ่ง j.law & kirio น่ารักมากกกกก ♡ ♥

[bowjung]

^
^
^

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จริงเหรอคะ  เราไม่ได้ตามนานแระ ไม่ว่างเลย หามาสนองหน่อยนะ




ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก พวกแกสองคนว่ะ 

[hasuzz]

เอิ่มมม หาทางสมัครได้แล้วค่ะ - -*
ยากง่ะ สำหรับคนที่ไม่กระดิกภาษาจีนเลยแบบเรา


เท่าที่ดู ก็เหมือนจะยังหวานอยู่นะคะ

นี่เป็นรูปนี่เพิ่งอัพล่าสุดค่ะ

2008年11月18日








ส่วนบล็อกนี่ขอลาค่ะ
ไม่สามารถจริงๆ จะเอาเข้า translator  ก็ขี้เกียจอ่าน แหะๆ

[zone-kh]

นั่งยิ้มหน้าบาน

โอ้ยไม่ไหวแล้ว

ช่วยหุบยิ้มที

 

18.11.2008

=[]=

ดีใจมากกกกกกกกกก

ถึงมากที่สุด

ตกลงเค้ายังไม่เลิกกันใช่มั้ยคะ

อ่าวันนี้มาแปะไว้ก่อน

ดีใจไม่ไหวแล้วอดเข้ามาโพสไม่ได้

ต้องทำงานต่อก่อน

 

ขอกอดสักที

แอบเสร้าตั้งนาน

 

[zone-kh]

เอ้อลืม

บอกวิธีสมัครหน่อยได้มั้ยคะ

คือเรากรอกทุกอย่างเส็ดแล้ว

แต่พอกดตัวสีเขียว

ทำไมมันกดไม่ได้ก้อไม่รู้

 

เป็นเพราะเครื่องเราใกล้เจ๊งรึปล่าวคะ ยังงงๆอยู่

งานก้อยังคงท่วมหัวต่อไป - -"

ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับข้อมูล

 

[hasuzz]

วิธีสมัคร ^^

- เข้าไปที่ http://www.xiaonei.com/ ก่อน

- ตรงเมนูสีน้ำเงินด้านบน จิ้มอันแรกเลยค่ะ (注册)
จะเจอหน้าจอให้กรอกข้อมูล กรอกตามนี้เลย



- อันไหนที่กรอกถูกแล้ว จะขึ้นรูปเครื่องหมายถูกสีเขียวค่ะ
แต่ถ้ากรอกไม่เรียบร้อย จะเป็นกรอบคำพูดสีเหลือง
ให้แก้ให้เรียบร้อยตามที่มันบอกแหละ
(แต่มันบอกเป็นจีน อ่านไม่ออก 55+)

- ตั้งชื่อต้องเป็นภาษาจีนนะคะ
เราลองภาษาอังกฤษอยู่ตั้งนานก็ไม่ได้
มันจะขึ้นให้ใส่ชื่อ-นามสกุลจริงตลอดเลย
เราเลยใส่ตัวคันจิเข้าไปแทน (ฮ่าๆๆๆๆๆ)

- เวลาจิ้มเลือกระดับการศึกษาแล้ว
มันจะมีช่องเพิ่มขึ้นมาค่ะ คือสถานศึกษา
เราก็ ... จิ้มมั่วไปอันนึง อยากเรียนที่ไหนก็ตามสบายค่ะ XD

- เสร็จแล้ว มันจะส่ง activation ไปให้ในเมล์ค่ะ
ไปกดยืนยันอีกที ก็เรียบร้อยแล้ว



อ้อ! เวลาล็อกอิน ใช้อีเมล์กะพาสที่ตั้งนะคะ ไม่ใช่ชื่อ


^_______________^
แค่นี้แหละค่ะ ถ้าใครมีปัญหาก็ถามดูได้คร่า

[bowjung]

^
^
^

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ขอกรี๊ดดังๆๆๆๆๆ สะเทือนเลื่อนลั่นไปเลย


รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักกันอยู่ รูปน่ารักกกกกกกกกกกกกก

กำลังจะตามไปสมัคร (ไม่สำนึกว่ามีเรียนเช้าเล้ย -*- )


ขอบคุณมากนะคะ คุณ 「ハス」 --- 


 





ตามไปสมัครมาแล้วค่ะ แต่
มันขึ้นว่า Complete OK (ตรง url หลังคลิ๊กปุ่มสีเขียว)
แต่ไม่เห็นส่งเมล์มาให้ activate ซักทีอ่า 

[saseum]

แค่รู้ว่ายังรักกันอยู่ ก็ดีใจมากแล้ว

อิอิ

[zone-kh]

ขอบคุณมากเลยค่ะ

ไม่งั้นเราก้อคงจดปุ่มสีเขียวไม่ได้ต่อไป

เพราะว่าเราใส่แต่ภาษาอังกฤษ - -"

สมัครไปแล้วกำลังรอเมลอยู่ค่ะ

แต่ไม่รู้ว่าเราจะสมัครได้มั้ย

พอกรอกเส็ดกดปุ่มสีเขียว

มันก้อตัดไปอีกหน้านึง

มีรูปหน้ายิ้มขึ้นมา แล้วก้อข้อความสีแดงต่อท้าย

แล้วก้อให้ใส่ ที่อยู่ร.ร. กับที่อยู่ แล้วก็อัพรูป

แต่ว่าเราไม่ได้ใส่แหะ 

รอเมลดีกว่า เพราะยังไงก้ออ่านจีนไม่ออก

ขอบคุณมากเลยนะคะ

รักกันรักกัน 

[しろやま としんや]

คู่นี้น่ารักดีแฮะ

ดีใจด้วยที่เขาไม่เลิกกัน

ขอให้รักกันนานๆละกันเน้อ       

[life_fracture]

พอดีเพื่อนและเพื่อนของเพื่อน
แปล (เท่าที่แปลได้) บางส่วนของบล๊อกของลอว์
ภาษาไม่ใช่นักแปล
เรียกว่าคนพอมีความรู้ช่วยคนอ่านไม่รู้เรื่องน่าจะถูก

เอ่อ...สนใจจะอ่านไหม
แต่เนื้อหานี่กล่าวถึงคนชื่อ xue นะ

[Ball]

อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยย   :โหลๆ: :โหลๆ:
 
อยากจะกรี๊ดดังๆไปเรยยยยยย

เหมือนมีลางสังหรณ์
วันนี้ทั้งวันเรียนแบบไม่มีสมาธิเลย
ใจนี่ลอยไปหาคอมเรียบร้อย
ส่วนสายตาสอดส่ายหายืมโน้ตบุ๊คเพื่อน
เหมือนมีอะไรที่บางอย่างบอกว่าวันนี้ชั้นต้องเล่นคอมมมมมมมมมมมมมมม

เหอะๆๆๆ
ไม่ได้เเตะคอมมาเปนอาทิตย์
พอมาแตะ
ก้อเจอเรย แจ็คพ็อตยักษ์หใญ่
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเรย

ปลื้มมากเรยยยยยยย :รักจัง11: :รักจัง11:

เค้ายังรักกัน  

พระเจ้า!!!!!!!!!!!

ขอบคุณมากเรยคร่าที่เอาข่าวมาบอก  

พี่หนูอัม
เรียกสาวกกลับมาด่วนนนนนนนนนน
พร้อมใจกันอีกครั้ง  

เด๋วหนูเเวปไปสมัครก่อน
ขอบคุณมากๆนะคะ
สำหรับวิธีการสมัคร

[bowjung]

พอดีเพื่อนและเพื่อนของเพื่อน
แปล (เท่าที่แปลได้) บางส่วนของบล๊อกของลอว์
ภาษาไม่ใช่นักแปล
เรียกว่าคนพอมีความรู้ช่วยคนอ่านไม่รู้เรื่องน่าจะถูก

เอ่อ...สนใจจะอ่านไหม
แต่เนื้อหานี่กล่าวถึงคนชื่อ xue นะ

สนใจค่ะ สนใจอย่างยิ่ง เอามาเหอะ

ตอนนี้อารมณ์ เจคิ แรงอีกแล้วค่ะ  






น้องบอล มาเหอะ เรากลับมาเฝ้าคอมอีกครั้ง ชวนสาวกคนอื่นๆด้วยนะคะ
รู้สึกช้านจะหวั่นไหวง่ายเหลือเกินกับข่าวผู้ชายสองคนนี้
อะไรนิดอะไรหน่อยก็จะเป็นบ้าเอาให้ได้
เข้าไปเซฟรูปมา ไปเซฟมาได้บางรูป เพราะคอมช้า(แสดดดดดดด)
สุดท้ายก็เลยเซฟเอาแต่รูปคิริโอะ 

เด๋วขอเวลาไปอัพแปปนึง 5555+

[bowjung]

ไปดูๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ใครไปเซฟมาได้เยอะกว่านี้ ก็เอามาแจกด้วยเน้อ เพราะกว่าเราจะเซฟได้แต่ละรูป แรมก็ต่ำ เนตก็เต่า  สาหัสมากกกกกกกกก  :เตะ1:




ชอบ 2 รูปนี้  แอบเห็นร่องก้นน้องด้วย กร๊ากกกกกกกก ไม่ได้หื่นนะคะ ไม่เลย 






มุมหนึ่งในห้องนอน น่าร๊ากกกกกกกก ท่าทางจะรวย(มากกกกกกก)




เอาเจลอว์ไป 1 รูปพอแระ (ไม่ได้ลำเอียงนะ แต่รักคิริโอะมากกว่าอ่ะ 5555+)




ขอบคุณบล๊อกข้างบนนั่นแหละ ขอบคุณข่าวสารที่เพื่อนๆเอามาลงให้อ่าน 

[Ball]

จิ้มพี่หนูอัมง่ะ

ไมหนูสมัครไม่ได้ๆๆๆๆๆๆ

เศร้าเเซดใจ

คิริโอะน่ารักมากเรยยยย :รักจัง11: :รักจัง11:

ชอบรูปแรก
ดูสวยง่า????

ขอบคุณมากคร่าที่เอามาฝาก

เจอ่ายิ่งแก่ยิ่งหล่อ!!!!!!!!!!!

[zone-kh]

 

เราสมัครไม่ได้อ่า

ไม่รู้ทำไม

ทำพลาดตรงไหนก้อไม่สามารถรุ้ได้

เห้อออออออ

แต่แค่รู้ว่ารักกันก้อพอแล้ว

ยิ้มหน้าบาน )))))))

ยังไงก้อจะแวะมาทุกวันนะคะ

ชื่อ โซนี่ นะคะ

ขอฝากตัวด้วย

 

รัก JK~

[Mint]

ตกลง...ไม่ได้เลิกกันจิงๆใช่มั้ยยยยยย

เข้ามาดีใจ

 

[yr_meteor]

เข้ามาโล่งด้วยคน....

 

[chee]

ตามคู่นี้อยู่เหมือนกันค่ะ

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

  ดีใจที่ยังรักกันอยู่

[chee]

ไล่ดูรูบใน blog  พอแปลภาษาจีนได้นิดหน่อย

ใต้ภาพๆ นี้เขียนว่า

我们的房间之 床上有个可爱的人
相册中：熟悉的床

ห้องของเรา มีคนน่ารักคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง
ชื่อภาพ:เตียงนอนที่คุ้นเคย


กรี๊ดดดดดดดดดดดดด น่ารักเนอะ

[bowjung]

^
^
^

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

น่ารักมากค่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 


คุ้นเคยอะไรจ๊ะ คุ้นเคยอะไร โอ้วววววว
จิ้นไปไกล เลือดพลุ่งงงงงงง 

ขอบคุณค่ะ


เอาอีก

เอาอีก

เอาอีก

เอาอีก

เอาอีก

เอาอีก

 





-------------------------------------------


  ทุกคนนะคะ    อีกครั้ง
ณ บัดนี้ ห้องนี้จะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

 

[sakiko]

^
^
^
^
^
^

ถูกต้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


 

[19x]

ขอเข้ามากรี๊ดดดดดด้วยคน 
เพิ่งรู้มาเมื่อวาน

ดีใจมากกกกค่ะ
น่ารักเว่อร์ กรี๊ดดดดด กรี๊ดดด นั่งกรี๊ดที่มหาลัยแบบไม่อายชาวบ้าน
  

ปล.ชอบรูปที่น้องถือถุงช๊อปปิ้ง เปรี้ยวมากค่ะ

[life_fracture]

Reference

ขอบคุณ amm_kai และ Panda_Chan ที่ช่วยเหลือคับ

ป๋อหลอ...แปลกันแบบบ้านๆ
อันไหนไม่ได้ก็ข้าม
เพราะฉะนั้น...อาจจะงงๆ ก่งก๊งกันบ้างเวลาอ่าน
ไงก็
ทำใจหน่อยละกันเน้อ

ข้อความจากวันที่ 07/07/2008

หมอกจากเมืองเหนือ

ถึง Xue
พื้นที่ของจีนที่กว้างใหญ่ เค้าเรียกกันว่า ตะวันออกเฉียงเหนือ เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง เหล่านกก็บินไปมา ไม่รู้ว่าจะไปทำรังที่ไหน ก็พอรู้ว่ามันจะบินลงไปทางใต้ พอปีหน้าฤดูผลิมันจะบินกลับมาไหม บินไปไกลมาก แล้วบางทีถ้าเจอพายุฝนแล้วจะเป็นยังไง ถ้าอย่างนี้สู้ไม่ไปตั้งแต่ต้นไม่ดีกว่าหรอ อย่างน้อยก็ไม่ต้องลาจากกัน

ผมจากบ้านเกิดที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือมา หลายปีมานี้ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าที่นั่นยังมีความรักของผมหลงเหลืออยู่รึเปล่า ตอนเด็กๆ ผมรู้สึกว่าควรหัดพูดภาษากลาง แต่อย่างว่าน่ะ มันยากน่ะ ตลอดทุกๆ ปีใหม่ คำพูดของคุณ赵本山 ยังคงเป็นที่ชื่นชอบของคนทั้งประเทศ ผมยังต้องอดทนที่จะไม่กลับไปอยู่กับสิ่งเดิมๆ ไม่สนใจที่จะหัวเราะ...จนกระทั่งตอนใกล้เรียนจบมหา’ลัยช่วงหน้าหนาว ผมอยู่กับเพื่อนเมทอีก 2 คน ตอนนั้นหิมะตก มองออกไปไกลก็เห็นแต่สีขาวที่ดูบอบบาง วันนั้น ผมทั้ง 3 คนได้คิดถึงอนาคตอันมืดมิด และสิ่งไม่ดีที่ผ่านมาในชีวิต พูดกันเล่นๆว่า ถ้าจะตายอ่ะ ต้องเขียนจดหมายอะไรทิ้งไว้ไหม เพื่อนอีก 2 คนบอกว่าต้องเขียนสิ อย่างน้อยก็ต้องเขียนทิ้งไว้ให้พ่อแม่ที่เลี้ยงเรามาจนโต ถ้าหากว่าคนตายทิ้งคำพูดอะไรไว้บ้าง คนข้างหลังก็จะไม่ต้องเป็นกังวลมาก พวกผมก็ยังคิดต่อว่าถ้าเราต้องตายก่อน จะเขียนอะไรทิ้งไว้ดี ชีวิตของพวกเค้าผมก็จำอะไรไม่ได้มาก แต่ผมก็เขียนถึงคนที่อยู่เคียงข้างผมในตอนนี้

“หลังจากที่ผมตายไป ช่วยนำร่างของผมกลับไปยังบ้านเกิด เพราะที่จริงแล้วผมไม่มีที่ไป”

หลังจากที่พูดกันจบ ผมก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า ร้องไห้กับสิ่งที่เหลวไหล  ยังได้รู้ว่าตัวผมเองก็คิดถึงบ้าน บางทีก็ไม่รู้สึกอะไร แต่บางก็รู้สึกคิดถึงมากเหลือเกิน ลึกซึ้งจนผมไม่รู้ว่ามันซ่อนอยู่ตรงไหนที่บึ้งลึกกลางใจของผม

Xuelian

Xuelian เป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในจังหวัด เหยหลงเจี้ยน เธอบอกว่าบรรพบุรุษของเธอสืบเชื้อสายมากว่า 70 รุ่น พ่อแม่ของเธอได้ล่วงลับไปแล้ว ผมรู้จักกับเธอ ตอนนั้นเธออายุ 17 ผิวค่อนข้างคล้ำ ขาก็ค่อนข้างใหญ่ ส่วนผมอายุ 15 เราเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน ผมเรียกเธอว่า พี่xuelian

พี่เค้าป็นเหมือนดาวโรงเรียนน่ะ ตอนนั้นเธอร้องเพลงได้เพราะมากๆเลย

ผม: พี่ พี่ชอบร้องเพลงเก่าๆ อย่างงี้เป็นประจำเลยหรอ
พี่: ก็ตอนเรียนดนตรีก็มีแต่เพลงพวกนี้แหละ ครูไม่ให้ร้องเพลงสมัยใหม่หรอก เพราะจะทำให้คอ (หลอดเสียง) เสีย
ผม: อย่างงี้พี่ก็ไม่ฟังเพลงใหม่ๆ เลยงั้นหรอ
พี่: ก็ไม่ใช่ว่าไม่ฟังนะ แต่หลังเลิกเรียนก็ฟังแต่พวกเพลงเก่าๆ ตั้งเยอะ
ผม: พี่ชอบฟัง faye wong ไม่ใช่หรอ  ผมเนี่ยชอบเค้ามากเลยล่ะ
พี่: ห๊ะ ชอบ!! เค้ามีนิสัยแปลกๆ นะ
ผม: งั้นพี่รู้สึกยังไงเวลาเค้าร้องเพลงล่ะ งั้นพี่ไปถามครูสอนดนตรีพี่เลยว่าเค้าร้องเพลงเป็นยังไง
พี่: พี่รู้ว่าเค้าร้องเพราะ เพราะมากๆ เลยด้วย วิธีการร้องของเค้าเจ๋งกว่าคนทั่วไป
ผม: งั้นพี่ก็ไปถามครูดิว่า faye wong อะ ร้องเพลงเพราะกว่าพวกพี่อีก จริงป่าว
พี่: นายจะพูดพอได้ยัง พี่ไม่กล้าถามหรอก แล้วจะเปรียบเทียบกันได้ยังไง แล้วครูก็ไม่น่าจะรู้จัก faye wong หรอก หัวโบราณจะตาย
ผม: งั้นที่พี่ฝึกร้องเพลงทุกวันเนี่ย มีบ้างไหมที่คิดจะร้องเพลงใหม่ๆ กะเค้าบ้าง
พี่: มีคิดสิ ทำไมจะไม่คิดล่ะ มีพื้นฐานการร้องที่ดี อะไรๆ ก็ร้องได้ทั้งนั้นแหละ
ผม: งั้นปลายอาทิตย์หน้า ที่งานโรงเรียน พี่ก็ร้องเพลงของ faye wong สิ ถ้าพี่แต่งตัวสวยๆ ด้วยนะ รับรองดังระเบิด
พี่: นี่นายจะทำให้พี่ขายหน้านะ ครูหัวโบราณนั่นอะ จะยอมให้พวกพี่ขึ้นเวทีหรอ ถ้ารู้น่ะ มีหวังมาตามถีบพวกพี่ตกเวทีล่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก

หลังจากตอนนั้น ทุกๆ สุดสัปดาห์ ผมก็ไปเดินเที่ยวกับเธอ อย่างแรกเลยคือ ไปซื้อซีดีใหม่ๆ หลังจากที่อ่านนิตยสารที่แนะนำเกี่ยวกับศิลปินนั้นๆ ทั้งที่ตอนแรกก็ไม่ชอบไปร้านขายซีดีนักหรอก  แต่ตอนนี้พวกเราบ้าซื้อซีดีมากเกินไป พวกเราแบ่งกันซื้อ แล้วเอามาแลกกัน ช่วงนั้นพวกเราเลยต้องให้ความสำคัญไอ้เครื่องเล่นซีดีเป็นพิเศษ

มีวันนึงตอนบ่ายของวันสุดสัปดาห์ (ประมาณน่าจะวันเสาร์) ผมไปหาเธอที่หอ แต่เธอไม่อยู่

หลังจากนั้นสองชั่วโมง เธอก็กลับมาถึง พร้อมกับถือถุงพลาสติก เข้ามาในห้อง เข้ามาเห็นตอนที่ผมนอนจูบกับเพื่อนเมทเธออยู่บนเตียง เธอยืนหันหลบ แล้วพูดว่า “นี่!!!! พวกเธอสองคนทำบ้าอะไรกัน ยังกลางวันอยู่เลยนะ แถมนี่ก็ไม่ใช่ที่สาธารณะนะ” ผมลุกขึ้นยืน แกล้งมองไปที่พี่xuelianที่ยังคงมองไปที่เพื่อนตัวเองและผม ผมทำเป็นยิ้มเนียนๆ แล้วเดินออกมาเลย

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมกับพี่เค้าก็ไม่ได้กลับไปเป็นเหมือนเดิม  รู้สึกโดดเดี่ยว ทุกครั้งที่พี่เห็นผมก็ทำเหมือนผมเป็นคนไม่รู้จัก แค่ยิ้มทักทายผ่านไป  ผมอาจจะมีความรัก หรือ ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลยก็ได้

ทุกวันผมยังหาโอกาสที่รอเวลาไม่ใครอยู่ แอบเข้าไปหาเพื่อนเมทคนนั้น บางทีผมก็พาเธอ (รูมเมท)ไปห้องผม บางทีก็หอเธอ  ตั้งแต่ได้จูบ ได้สัมผัสร่างกายอันบอบบาง ได้มีอะไรกับเธอนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่ามันตื่นเต้นดี ตั้งแต่นั้นมาผมก็มีอะไรกับเธอเวลาไม่มีใครอยู่ที่หอ ไอ้เรื่องพวกนี้เหมือนเมื่อได้เริ่มนับ 1 แล้วก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง พยามยามแค่ไหน ก็ต้องทำมันอยู่ดี ช่วงเวลาสั้นๆ ที่หอพักไม่มีคนอยู่ ไม่รู้ว่าสวรรค์รู้เห็นเป็นใจที่ทำให้ดูว่าอะไรๆ มันง่ายขึ้นเวลาแอบเข้าไปในหอ แล้วคนอื่นก็ดูเหมือนจะเข้าใจกันตั้งนานแล้วด้วย แต่ตั้งใจจะหลบซะมากกว่า ผมกับเธอจะปิดไฟก่อนจะเริ่มมีอะไรกัน ตอนอยู่ที่ห้องเรียนน่ะ ผมกับเธอแทบไม่ต้องคุยกันเลย แค่ส่งสัญญาณด้วยสายตาก็เป็นอันเข้าใจแล้ว พอเลิกเรียนก็ทำเป็นเดินไปห้องน้ำก่อน หลังจากนั้นก็แยกทางกับเพื่อน สุดท้ายก็แอบเข้าไปในหอของเธอแล้วก็ไปนอนทับบทตัวเธอ ถอดกางเกงยีนส์  โชคดีที่ปิดไฟอยู่แล้ว

จำได้เลย เย็นนั้น ผมทะเลาะกับเธอ เรื่องที่ไม่ค่อยจะรับฟังอะไรกันเท่าไหร่ ไม่มีการมานั่งทำตาเศร้า แล้วตกลงกัน แต่เธอกลับหันหน้าหนี โกรธผม ผมสับสนว่าเธอโกรธอะไร ไม่รู้ว่าเธอารมณ์ไม่ดี หรือว่าผมเร็วไม่พอ หรือว่าไอ้นั่นของผมมันผอมไป?  แล้วเธอก็วิ่งออกไปจากห้องทันทีเลย

ผม: กลับกันเถอะ
เธอ: อะไรของนาย
ผม: กลับถึงห้องแล้วค่อยว่ากันน่ะ
เธอ: ฉันไม่กลับ ปล่อยฉันนะ
ผม: นี่เธอเป็นอะไรไปน่ะ ยังไม่จบอีกใช่ไหม
เธอ: ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันไง
ผม: ฉันจับเธอไว้ทำไมน่ะหรอ นี่เธอแกล้งฉันอยู่รึไงล่ะ
เธอ: ใครจะไปกล้าไปแกล้งเธอห๊า ? นี่เธอปล่อยฉันสิ หูแตกรึไง!

ผมไม่เพียงจะจับเธอไว้ ผมยังใช้กำลัง ทั้งดึงทั้งลาก จนดึงเธอกลับหอได้  พอเข้ามาในห้องผมก็ผลักเธอลงบนเตียง มือทั้งสองข้างก็ถอดกระโปรงของเธอ จนถึงชั้นใน

เธอ: นายจะอะไรฉัน
ผม: พูดอะไร นี่ยังไม่รู้อีกหรอ
เธอ: วันนี้ไม่ได้ นี่นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร
ผม: เบาหน่อยได้ไหม ผมจะเข้าไปแล้วน่ะ เด็กดี

หลังจากนั้น10นาที ตัวผมสั่น คงเพราะรีบ เลยทำให้เหนื่อย ระหว่างที่ผมพักหายใจอยู่บนตัวเธอนั้น

ผม: อย่าร้องไห้สิ เป็นอะไรไป
เธอ: อย่ามายุ่งกับฉัน
ผม: ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ พูดสิ อย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหม

ตอนนั้นผมก็ลุกขึ้นมาใส่กางเกง เธอร้องไห้หนักมากผมเลยต้องกอดปลอบใจเธอ (จริงๆ คือเธอกอดผม)

เธอ: นายอย่าเพิ่งรีบไปไหนนะ
ผม: ผมก็ขึ้นมาใส่กางเกงเท่านั้นเองน่ะ เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นเข้า
เธอ: ฉันไม่สนหรอก เธอเสร็จแล้วก็จะไปแล้วใช่ไหมล่ะ
ผม: แล้วเธอจะเอายังไง อยากรอให้คนอื่นกลับมาเห็นไหม
เธอ: อืม.....
ผม: อะไรล่ะ
เธอ: ขออีกสักรอบได้ไหม
ผม: เดี๋ยวจะมีคนกลับมาน่ะ

สายตาของเธอนั้นมันทำให้ผมกล้าขึ้น ผมเลยทำในสิ่งที่เธอต้องการ ไอ้ประสบการณ์ครั้งก่อนไม่ได้สำนึกมันเลยสักนิด พี่xuelian กลับมาถึงห้องแล้วเปิดไฟ

พี่: พวกเธอมันจะไม่เกินไปหรอ อยากจะทำกันก็ไปทำที่อื่น ที่นี่มันเป็นหอสาธารณะรึไง
ผม: พี่ก็ จะโมโหทำไมล่ะ
พี่: ถามว่าว่าโมโหอะไรหรอ วันทั้งวันพวกเธอคิดแต่ไอ้เรื่องอย่างว่านี่ไง
ผม: พี่นี่คนดีจริงๆ นะ ฮะ ฮะ(หัวเราะ)
พี่: คราวหลังจะทำอะไรกัน ก็ไปที่อื่นเลยไป! ฉันกลับมาก็อยากจะพักผ่อน ถ้ายังเจออย่างนี้อีกฉันจะไปรายงานอาจารย์หอพัก
ผม: xuelian พี่ไม่ได้กำลังอิจฉาอยู่หรอกนะ
พี่: นายว่าไงนะ  เด็กน้อยของยัยB (รูมเมท)  ว่าไงนะ
ผม: พี่ก็รู้อยู่แก่ใจ
พี่: หึย! วันนี้นายทำให้ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ
ผม: พี่ไม่เข้าใจมันจริงๆหรอก
พี่: นายคิดว่าฉันเป็นนายรึไง ที่วันๆ ก็คิดแต่เรื่องอย่างว่าน่ะ

ผมเลือกที่จะเงียบ พี่xuelian หายใจลึกๆ แล้วพูดต่อ

พี่: ไม่ เป็นอย่างนี้ไม่ได้ ไปตามครูมาตัดสินดีกว่า ว่าฉันผิดหรอ ถ้าฉันผิดจริง ชั้นจะย้ายออก ขอโทษที่รบกวนพวกเธอ!!!

ในใจผมรู้สึกกลัวมาก xuelian นั่งลงบนเตียง ผมก็ออกไปจากห้องทันที

หลังจากนั้นผมกับพี่ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เธอคนนั้นก็ย้ายออกมาอยู่หอเดียวกับผม เธอเล่าว่าวันนั้น xuelian โกรธจัด แต่กลับไม่ทำอะไรเลยอาจเป็นเพราะเมื่อก่อนเธอชอบผมก็ได้ ผมว่าไม่นะ เป็นไปไม่ได้ พี่มีแฟนอยู่ที่บ้านเกิดอยู่แล้ว จะว่าเมื่อก่อนผมกับพี่น่ะเป็นเพื่อนสนิทกันก็ว่าได้

ตอนปลายเทอม ทางบ้านบอกให้ผมย้ายโรงเรียน ตอนผมรอที่จะบอกเธอ(คนที่อยู่ด้วย) ผมเดินไปเจอกับพี่ xuelian พอดี

ผม: พี่ ผมต้องย้ายไปแล้วหลังจบเทอมนี้
พี่: อ้าว แล้วเธอจะย้ายไปที่ไหนล่ะ
ผม: พ่อผมให้ผมย้ายไปที่โรงเรียน ****
พี่: โรงเรียนนั้นก็ดีนี่ พี่รู้จักครูคนนึงอยู่ที่โรงเรียนนั้นเหมือนกัน เยี่ยมเลย
ผม: เรื่องก่อนหน้านั้น ต้องขอโทษพี่ด้วย
พี่: จะพูดอะไรตอนนี้ล่ะ วันนั้นที่จริงแล้วพี่พูดจาไม่ดีด้วย เธอก็รู้ว่าพี่เป็นคนยังไงนะ
ผม: ไม่เป็นไร ผมไม่สนใจหรอก
พี่: แล้วเธอกับ B ล่ะ เป็นไงบ้าง
ผม: ก็ดีเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าผมอยากจะไปนะ เธอ (B)ก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
พี่: ทำไมถ้าเธอไปแล้ว ก็จะไม่ได้เจอกันอีกหรอไง
ผม: พี่ นี่เป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ
พี่: ทำไมดูซีเรียสจัง นี่นายไม่รู้หรอว่าฉันเป็นคนยังไงน่ะ เห็นชั้นเป็นพวกไว้ใจไม่ได้หรอไง 
ผม: เธอบอกว่า ประจำเดือนเธอยังไม่มาเลย ไม่ใช่ว่าเธอท้องนะ ถ้าโรงเรียนรู้ ชีวิตเธอจบแน่
พี่: ฉันว่าแล้วเรื่องมันต้องออกมาเป็นแบบนี้ แล้วอย่างี้นายจะทำยังไง
ผม: คงต้องให้เธอไปตรวจก่อน ถ้าจริงคงต้องเอาเด็กออก พวกเรายังเด็ก จะมีลูกได้ยังไง
พี่: ว้าย!!อันตรายมากเลยนะ แล้วถ้าเรื่องมันแดงออกมาแล้วจะทำยังไง
ผม: ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมางั้นหรอ
พี่: ไม่ พี่จะถามว่า พวกเธอสองคนน่ะ จะไปกันรอดไหม จนสุดท้ายน่ะ (ประมาณว่าถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว)
ผม: ก็โทรศัพท์ไม่ก็เขียนจดหมาย
พี่: นายชอบเธอจริงๆ รึเปล่า
ผม: ชอบสิ แต่ว่าเมื่อก่อนผมชอบคนนึงมากกว่า
พี่: ใครหรอ เด็กโรงเรียเราหรอ
ผม: พี่ไม่รู้จักหรอก จริงๆ
พี่: แล้วยังไง
ผม: ถ้าคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ
พี่: อย่ามาพูดซี้ซั้วน่ะ สมองมีปัญหารึไง
ผม: แต่ว่า.....
พี่: หยุดเลย พอได้แล้ว B กำลังจะกลับมาแล้ว รีบไปรับเค้าเถอะ ดูด้วยว่าเค้าเป็นยังไง

ช่วงฤดูร้อน ผมก็ย้ายออกมา แล้วไม่ได้กลับไปอีกเลย บางทีเค้า (หมายถึงเด็กในท้อง) อาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้

หลังจากนั้นช่วงวันหยุดหน้าร้อน ผมกับเธอ (รูมเมท)ได้เจอกันบ้าง สิ่งแรกที่ทำเวลาเจอหน้ากันก็คือ ถอดกางเกง และทำรักกันอย่างลึกซึ้ง แล้วเราก็ผล็อยหลับโดยที่ยังไม่ถอนตัวออกจากกัน หลังจากตื่นนอนผมก็ถอนตัวออกมาจากเธอ แต่ผมรู้สึกไม่สบายช่วงต้นขา และช่วงบนมากๆ.......คราวหลังคงจะทำอะไรไม่ปรึกษากันไม่ได้แล้ว.....

เดือนพฤศจิกายน อยู่ดีๆผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่ xuelian ว่าเธอมาหาผมที่นี่ (ย้ายจังหวัดแล้ว) ผมตื่นเต้นมากเลย ผมวิ่งออกจากโรงเรียนเพื่อไปหาพี่ ผมเห็นพี่ (ที่สนิทกันมาก) ยืนอยู่แบบมือไม้ไม่อยู่กับที่ (เหมือนกระโดดเหย๋งๆกับมือเกว่งไปมา)

พี่: หว๋า..นี่นายทำผมทรงอะไรเนี่ย อย่างกับนายแบบเลย
ผม: ใช่ที่ไหนล่ะ ผมก็เหมือนๆ เดิมแหละ
พี่: ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง
ผม: โอเคมาก (แนวประชด)....กฏเข้มงวดสุดๆ แถมหอห้องนึงนอนกันตั้ง 8 คน
พี่: ก็เห็นว่านายสบายดีนี่นะ แล้ว B ล่ะ
ผม: เลิกกันไปแล้วพี่ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
พี่: ว่าไงนะ!!! เลิกกันทำไมล่ะ!
ผม: ก็ไม่ทำไมหรอก ก็ไม่ยุ่งกันแล้ว แค่นั้น
พี่: พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า
ผม: งั้นเดี๋ยวผมพาไป ข้างโรงเรียนมีร้านนึงก็ดีเหมือนกัน
พี่: อืม...นี่นายรู้จักพวกที่ทำงานใน night club บ้างไหม
ผม: ก็พอรู้จักแหละ แต่ค่อยไม่สนิทนะ
พี่: ชั้นว่าจะหางานทำ
ผม: ทำไมล่ะ
พี่: ก็ไม่อยากเรียนแล้ว พวกพี่เปลี่ยนครูแล้วล่ะ แล้วมาบอกว่าเสียงของพี่ไม่เหมาะที่จะร้องเพลงพวกนี้หรอก ไปร้องพวกเพลง folk song ดีกว่า แต่ว่านะ เรียนมาก็หลายปีแล้ว โดนพูดอย่างงี้ มันแย่สุดๆ เลย
ผม: แล้วทำไมไม่เรียนต่อ
พี่: ก็บอกไปแล้วไง แล้วพี่ก็จะไม่เรียนต่อด้านนิเทศศาสตร์ เปลืองเงินเปล่าๆ ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านก็ไม่ค่อยจะดี พี่ชายก็จะแต่งงานแล้ว แล้วที่บ้านจะเอาเงินเป็นหมื่นๆ มาส่งให้พี่ไปเรียนหรอไงเล่า
ผม: งั้นพี่จะเอาไงต่อล่ะ
พี่: ก็งานร้องเพลงที่ night club ทำไปทำมาเดี๋ยวก็ได้เองแหละ ฉันไม่ใช่พวกหัวบื้อสักหน่อย
ผม: แล้วพี่มาอย่างนี้ พักที่ไหน
พี่: เช่าบ้าน (guest house) นี่แหละที่พี่กำลังกังวล เพราะค่าห้องน่ะ เกือบร้อยหยวนเลยแน่ะ!!!
ผม: โหยพี่! เดือนนี่ผมก็ไม่ค่อยได้ใช่ตังค์เท่าไหร่ ไม่ไงผมให้พี่ยืมก่อนก็ได้
พี่: บ้าหรอ พี่จะให้เธอเอาเงินมาให้พี่ยืมได้ไงกัน นี่นายอ่อนกว่าพี่กี่ปีกันยะ นายแค่ไปถามให้พี่ก็พอ (เรื่องงาน)
ผม: งั้นไว้ผมกลับไปถามเพื่อนๆ ให้ ถ้าได้เรื่องยังไง จะโทรบอก
พี่: พี่เพิ่งมาถึง ยังไม่มีโทรศัพท์หรอก เอางี้ทุกๆ เย็นพี่จะโทรหาเธอได้ไหม
ผม: ได้สิ พี่... พี่อยู่คนเดียวต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ
พี่: รู้แล้วน่า วางใจเหอะ

หลังจากนั้น พี่xuelian ไม่โทรมาหาผมเลย ในสายตาผมตอนมองพี่ที่เดินจากไปมันให้ความรู้สึก จากที่เคยสดใส แต่กลับกลายเป็นมืดมน ผมไม่ได้เจอพี่เลย แม้ผ่านไปนานหลายปีแล้วก็ตาม

[life_fracture]

YongYu (ออกเสียงว่า หย่งยู้)

วันที่ 1 เดือนเมษา ในปีนั้น บนโลกใบนี้ได้ปรากฏชายผู้กล้าหาญกระโดดตึกฆ่าตัวตาย เลือดนองพื้นเต็มไปหมด หลังจากข่าวนี้แพร่ออกไป กลายเป็นว่ากลับมีคนฆ่าตัวตายเพราะความสนุก ความคึกคะนองเพิ่มมากขึ้น ตัวผมก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมยังสงสัยเลยเข้าอินเตอร์เน็ท ตอนที่ผมเจอพาดหัวข่าว ในหัวของผมว่างเปล่า อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก (อันนี้เอาเขาไถแล้ว...แปลไม่ถูกจริงๆ -- คนทวน) ในหัวมีแต่คำพูดที่ว่า “ที่จริงบางทีชีวิตคนเราคิดๆ ดูแล้วก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย” ชื่อของผู้ชายคนนั้นคือ Zhang Guo Rong

วันนั้นตอนกลางดึก ผมก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมผมต้องหาเบอร์โทรศัพท์ของพี่สาว(ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน) “Yongyu”
ไม่รู้ด้วยว่าเธอเปลี่ยนเบอร์ไปรึยัง หาเบอร์แล้วลองโทรไป รอสายอยู่นาน ก็ไม่มีใครมารับสายสักที

หย่ง: ฮัลโหล? ใครคะ?
ผม: เจ้สอง (หรือ หยี่เจ้) ผมเอง
หย่ง: อ้าว นายเองหรอ โทรหาฉันมีอะไร
ผม: ก็คิดถึงเลยเจ้น่ะสิ
หย่ง: นายเป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม
ผม: เจ้สอง ผมมีข่าวจะมาบอก
หย่ง: ข่าวอะไร
ผม: Zhang Guo Rong ฆ่าตัวตายวันนี้
หย่ง: เรื่องจริงหรอ
ผม: จริงสิ มีข่าวลงเลย
หย่ง: เออออ ฉันไม่สบายใจเลยอะ (รู้สึกไม่ดี)
ผม: เจ้สอง ผมเสียใจมากเลย ผมรู้สึก...ช่วงเวลานั้นได้ผ่านไปแล้ว

ตอนที่ผมใกล้จะเรียนจบประถม ผมได้ไปบ้าน เจ้สองอยู่ครั้งนึง เจ้เค้ามีน้องชาย1 คนกับพี่สาวอีก1 คน เป็นครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่น การที่เจ้เค้าเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน (แต่มีน้องชายอีกคน) ต้องนอบน้อมกับพี่แม่และพี่สาวที่โตกว่า ชอบใส่เสื้อผ้าแปลกๆ ก่อนออกจากบ้านต้องแต่งหน้า ความรักครั้งแรกของเจ้กับ Zhi Gao Li ชายผู้มีอารมณ์ขัน ขี้โมโห ขี้วีน สับสน ตอนนั้นผมชอบนักร้องอยู่คนนึง (ก็คือ Zhang Guo Rong) แล้วเจ้เค้าก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับ เนื่องจากว่าบ้านเจ้เค้าทั้งบ้านมีผมเป็นสีทองตั้งแต่เกิด ดังนั้นในสายตายของคนนอกนึกว่าเจ้แกเป็นดารา ทำให้โดนครูเรียกไปถาม แต่เจ้กลับไม่แก้ตัวใดๆ เลย  ผมถูกบังคับให้ออกไปซื้อของกับเจ้เค้า แถมใช้ชื่อผมไปอ้างเวลาจะออกไปเที่ยวด้วย แถมเจ้เค้าใช้เงินเปลืองอีกตะหาก

ผม: เจ้ยังจำตอนที่เราคลั่ง Zhang Guo Rong ได้ไหม หนังที่เค้าเล่นดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย
หย่ง: ใช่สิ น่าเศร้าจัง ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำให้เค้าก็ฆ่าตัวตายเนอะ
ผม: บางทีเค้าคงเบื่อโลกล่ะมั้ง
หย่ง: ใครจะไปรู้ได้ล่ะ เออ...ที่จริงมีเรื่องทีคิดไม่ออก หลายเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ถึงจะทุกข์แต่ก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ
ผม: ใช่เลย พวกเราต้องใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง
หย่ง: งั้นเลย พวกเราสองคนไม่เคยผ่านอะไรมา (หมายถึงประสบการณ์) เรื่องตอนเด็กๆ ถ้าเอามาเขียนก็คงได้เป็นเล่มๆ เลย
ผม: ถูกต้องเลยเจ้

ตอนช่วงวันหยุดหน้าร้อนผมไปบ้านเจ้สอง เดือน มีนาคม พ่อแม่ผมบอกข่าวร้ายกับผม ที่ว่า ลุงกับป้า (พ่อแม่เจ้สอง) เป็นโรคหัวใจ อยู่ได้ประมาณ 1 เดือนก็ได้จากไป ชีวิตของเจ้สองกับพี่น้อง ได้เปลี่ยนไปเป็นลูกกำพร้าไม่มีพ่อแม่ พี่สาวคนโตอายุ 20 ปี เจ้สอง อายุ 16 ส่วนน้องชายคนสุดท้อง อายุ 14 เท่านั้น

หย่ง: นายจะบอกว่า ฉันรับไม่ได้กับเรื่องที่ผ่านมาหรอไง...มีบางเวลาที่ไม่กล้าที่จะคิดถึง แต่พอคิดขึ้นมา น้ำตาก็พาลจะไหล
ผม: ครับ ผมรู้ โตได้แล้วน่ะเจ้
หย่ง: ไอ้น้อง นายไม่รู้หรอกว่าตอนที่พ่อกับแม่ตายน่ะ ฉันผ่านอะไรมาบ้าง
ผม: เหมือนว่าจะรู้นะ
หย่ง: ตอนนั้นพ่อกับแม่จากไปอย่างกะทันหัน พวกเรา 3 คนยุ่งเรื่องจัดงานศพ จนไม่ได้ไปเรียน แล้วไม่มีทางที่จะไปเรียนต่อด้วย (คงหมดกำลังใจ << คนแปล) พ่อกับแม่กินยามาหลายปี เพื่อให้อาการไม่กำเริบ ที่บ้านเลยไม่มีเงินออมเท่าไหร่นัก ตั้งแต่พวกเค้าตายไป ที่หน้าบ้านก็มีแต่เจ้าหนี้มาตามทวง ตอนที่พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ สองคนมักทะเลาะกันเรื่องเงินในห้อง ฉันขึ้นไปที่ห้องแล้วก็หนีออกไปข้างนอก...... ส่วนพี่สาวอยู่แต่ในบ้าน ไม่กล้าเปิดประตู หลบอยู่แต่ในห้อง ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ผม: แล้วน้องชายพี่ล่ะ
หย่ง: อย่าไปพูดถึงเลย ตอนนั้นมันเพิ่งขึ้นม.ต้น เวลาเห็นคนพวกนั้นมายืนหน้าบ้าน มันก็จะคอยไล่พวกนั้นไป พี่สาวฉันก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในบ้าน ไม่กล้าเปิดประตูให้ใคร พ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ถูกคนข้างนอกเค้ารังแกก็ต้องไม่กลัว พวกเราก็ยังเป็นเด็กอยู่ จะทำอะไรได้

หลังจากนั้น ครึ่งเดือน พ่อกับแม่ผมเดินทางไปที่บ้านลุงกับป้า พาสามคนพี่น้องกลับมาอยู่ที่บ้านผม หางานให้พี่สาวคนโต ส่วนเจ้สองก็ให้ไปทำงานในตลาด ส่วนน้องชายยังเล็กเลยให้เข้าไปเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน แม้ว่าทั้งสามคนได้เริ่มต้นชีวิตอีกครั้งกลับครอบครัวผม มีที่ให้ซุกหัวนอน มีลุงคอยดูแล แต่ในบ้านก็ยังจะมีเรื่องวุ่นวายอยู่อยู่เสมอๆ

หย่ง: ตอนนั้นนายไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้เลย แม้ว่าพ่อนายจะเป็นลุงแท้ๆของฉัน แต่พวกฉันทั้ง 3 คนมาอยู่ในบ้านนาย แม่นายก็มีงานเยอะ บางทีฉันรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศในบ้าน กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปจะทำให้คนในบ้านไม่สบายใจ เลยกลายเป็นพวกมานั่งรำคาญตัวเองที่เป็นพวกตาขาว แถมยังเพิ่มภาระให้พ่อของนายอีก
ผม: ที่จริงปีนั้นครอบครัวใหญ่ขึ้น ทำให้รู้สึกอึดอัด รวมทั้งตัวผมด้วย พวกเราอยู่กันคนละชั้น (บ้าน) เจ้ก็รู้ว่าตอนนั้นสถานการณ์ในบ้านเป็นไง ยังดีที่ตอนนั้นพวกเจ้อยู่ด้วยน่ะ  การที่ต้องลำบากทำให้ลืมไม่ลงเลย ไม่แค่นั้นยังทุกข์มากเลยด้วย
หย่ง: นายนี้ยังกล้าชวนทะเลาะ (เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่สารถกลับไปแก้ไขได้อีก)อีกหรอ นึกว่าฉันไม่กล้า? พ่อนายดูแลพวกเรามา ทำให้พวกเรามีวันนี้ มีอยู่เรื่องนึงที่เจ้ยังไม่เข้าใจ ตอนนั้นญาติฝั่งแม่นานมาที่บ้าน มองพวกฉันอย่างกับตัวประหลาด พวกฉันทำได้แต่ก้มหน้า ทำอะไรไม่ได้นี่ ชีวิตก็อย่างนี้แหล่ะ
ผม: อื้ม...จริงๆก็ไม่ได้ทำตัวเหนือตัวอื่นหรอก แต่แค่รู้สึกว่าคนอื่นตัวเล็กนิดเดียว

ผมจำได้ว่าป้า (พี่สาวคนโตของแม่) มาที่บ้านแล้วทำเป็นถามว่า หย่งยู้เป็นยังไง พูดอีกทางหนึ่งคือจะแนะนำแฟนให้เจ้เค้า บอกว่าเป็นญาติของป้าเอง ผู้ชายคนนี้ไม่เลวนะ แต่แค่ขามีปัญหาทำให้เดินแบบปกติไม่ได้ บางทีก็เผลอพูดว่า พิการ ออกมา อยู่ตรงนั้นเจ้เค้าก็ขอบคุณป้าผมไป แต่คืนนั้นผมได้ยินสียงร้องไห้จากห้องของเจ้เค้า ผมก็ไปถามว่าเป็นอะไร เจ้เค้าบอกว่า เจ้ไม่มีที่ไป แล้วเจ้ก็บอกว่าไม่ยอมให้ใครมาขีดเส้นชีวิตของเจ้เค้า ไม่ต้องการให้คนอื่นมาสงสาร เจ้เค้าเป็นพวกหัวดื้อ ตอนนี้ตัวเองอย่างน้อยก็ยังเป็นเด็กวัยรุ่น ทุกครั้งเวลาดึกๆ เจ้เค้าจะเดินไปย่านร้านค้า พอรู้สึกดีขึ้นก็จะกลับมาที่บ้านเหมือนไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

ผม: จริงๆ ตอนที่เดินออกไปก็คิดไอ้เรื่องพวกนี้ใช่มั้ย รู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ยังถือว่าดี ใช่มั้ย
หย่ง: อืม ใช่ ตอนนั้นน่ะบางทีฉันคิดว่าจะไปขายตัวเลย รู้สึกแย่จริงๆ
ผม: แล้วทำไมพี่ถึงไม่ไปทำล่ะ
หย่ง: จะให้พูดน่ะ บางทีอาจเป็นฟ้าลิขิตก็ได้ที่ไม่ได้ไปทำงานอย่างนั้น แต่ก็รู้สึกว่าไม่เป็นอย่างนั้น ฉันมีพี่น้องที่ทำงานอย่างนี้เหมือนกัน ฉันจะบอกให้ คนพวกนั้นดีมากเลย ถ้ามีเรื่องให้ช่วยก็จะช่วย เพื่อนจริงๆ ยังหาไม่ได้เลย ต้องออกไปขายตัวเอง บ้างหาเงินเพื่อส่งกลับบ้าน (แต่งงาน) บ้างจะเรียกว่าเป็นเมียน้อยก็ไม่ผิดน่ะ  ไม่รู้เลยว่าข้างใน (อวัยวะ) ของเค้าเป็นไง ที่จริงชีวิตของพวกเค้าใครล่ะที่จะเข้าใจ จริงไหม
ผม: ใช่ เวลาทำงานตามบริษัทหาเช้ากินค่ำ ก็โดนพวกหัวหน้ากดขี่ไปจนตาย เดือนๆ นึงจะได้กี่พันเหรียญกัน แล้วจะไม่ออกมาขายได้ยังไง? ไม่ได้ตกที่นั่งแบบเดียวกันนี่ แต่คนขายบริการมีสิทธิ์ที่จะพูด No ว่าวันนี้ไม่อยากรับแขก เหนื่อยแล้วไปหาอะไรดื่มกับพี่น้อง ถ้าเป็นที่บริษัท คุณมีสิทธิ์จะพูด No มั้ย ที่จริงใครกันแน่ที่น่าอึดอัดกว่ากัน

ตอนที่พ่อให้เจ้สองไปทำงานที่ตลาด เจ้สองก็ไปทะเลาะกับผู้จัดการ (ฝ่ายตรวจสอบ) ดังนั้นเจ้เค้าเลยไม่กลับไปทำงานอีกเลย หลังจากที่เจ้เค้าเอ้อระเหยอยู่สักพัก เจ้ก็ไปทำงานแบบนั้นกับพี่น้อง ทุกวันมีชิวิตที่อิสระ เมื่อก่อนผมไปหาเจ้เค้าบ่อย ก็ออกไปกับเจ้เค้าทั้งวัน ยังอิจฉาเลยที่มีชีวิตอิสระ ไม่ต้องไปยังบ้านที่มีบรรยากาศอึมครึม ไม่ต้องไปเห็นหน้าของผู้หญิงเจ้าของบ้าน (น่าจะหมายถึงเมียหลวงของผู้ชายที่มามาเลี้ยง)

ผม: เจ้สอง ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย
หย่ง: บ้านฉันไง
ผม: เจ้ซื้อบ้านแล้วหรอ
หย่ง: เปล่า จะเอาเงินจากไหนมาเยอะแยะล่ะ แฟนเจ้เขาเช่าให้อยู่ เจ้เปิดร้านขายเครื่องสำอาง
ผม: เค้าไปได้อยู่ (อาศัย) กับเจ้หรอ
หย่ง: เปล่า เค้าก็อยู่กับเมียเค้า
ผม: แล้วพี่กับเค้ายัง.......?
หย่ง: เค้าดูแลเจ้ดี เค้าเลี้ยงเจ้ดีก็พอแล้ว เจ้ไม่ขออะไรมากหรอ
ผม: แล้วเค้าให้เจ้อยู่ในฐานะอะไร
หย่ง: เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักเมียเค้าแล้ว บอกเจ้ว่าให้รอเค้าเลิกกับเมียก่อน
ผม: แล้วเค้าเลิกรึยังล่ะ
หย่ง: เลิกกับผีน่ะสิ เจ้เห็นเค้าก็เป็นอย่างงี้แหละ ช่างเค้าเหอะ แค่เค้าดูแลเจ้ เจ้ก็ไม่หวังอะไรแล้ว พูดเรื่องนี้กันทีไร ต้องทะเลาะ ลงไม้ลงมือกันทุกที ของในบ้านพังไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
ผม: งั้นก็ไม่มีปัญหาน่ะสิ ดูจากเจ้แล้ว เจ้ก็ไม่ได้เสียเปรียบเค้าเท่าไหร่
หย่ง: วางใจเถอะ แล้วนายยังสบายดีใช่มั้ย มีวางแผนอะไรกับอนาคตตัวเองรึยัง ต้องสู้นะ ไม่แน่น่ะ เจ้อาจจะไปหานายก็ได้

หลังจากคุยโทรศัพท์ เดือนปีเหล่านั้นที่ผมกับเจ้ไม่ได้ติดต่อกัน เจ้เค้าก็เปลี่ยนเบอร์ ก่อนหน้านั้นผมโทรหาพี่สาวคนโต พี่สาวบอกว่าเจ้สองไม่ได้กลับมาเก่ามานานหลายปีแล้ว แต่มีโทรกลับมาบอกว่า เจ้เค้าแต่งงานแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ทุกคนรู้ข่าวแล้วก็โล่งอก  จะให้พูดน่ะ เจ้เค้าออกจากบ้านมาก็หลายปีแล้ว ความสามารถอะไรก็ไม่มี ก็อย่างนี้แหละ ไม่อยากกลับบ้าน ไม่มีอะไรให้ต้องกลับนี่ พ่อแม่ก็ไม่มีแล้ว พี่น้องก็แต่งงานกันหมดแล้ว วันคืนที่เจ็บปวดที่สุดก็ผ่านไปแล้ว เหลือแต่ความกังวลว่าแฟนของเจ้เค้าจะไม่ทำให้เจ้เสียใจ

กว่าจะจัดหน้า ลงสีเสร็จ
กลายเป็นว่าอู้งานไปทั้งเช้าแล้ว
เอิ๊กซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

[saseum]

 

[krappom]

เบ็ตตี้สุดยอด
 

[Red....[em]]

ปิดหูปิดตาๆๆๆๆๆๆๆ


  ทำไมเราเป็นคนใจง่ายเยี่ยงเน๊ โฮกกกกกกกกกกกก



หลงรักคุณจริงๆเลยคุณเจ!!!!


หล่อ! ร้าย! ลึก! ถึก(เล็กน้อย)! เถื่อน!โหดดดดดดดดดดดดด++++


(โหดกับการทำร้ายจริงใจเรามากเยย ฮืออออออออ
คนอะรายยยย หล่อสาดดดดดดดดดดดด)


 


ขอบคุณครับกับความรู้สึกที่ทำให้ผมได้จิตนาการว่าได้ลากใครซักคน 55555

[Abracadabra]

มาบวกให้กับพี่เบตครับ  สุดยอดดดดดด 



และแล้วกระทู้นี้ก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

 

[maabbdo]

ภาพน่ารักมากมายอ่ะ

ห้องนอนก็น่ารัก

คนโพสต์ก็น่ารัก

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย  น่ารักไปหมด

 

[bowjung]

เข้ามาจิ้มบวกพี่เบตตี้ไว้ก่อนค่ะ ยังมะว่างอ่าน

เด๋วจะตามเข้ามาอ่านนะคะ


ขอบคุณมากมายค่ะ 













และแล้วววววว

ห้องนี้ก็..คึก...ครื้นนนนนนนนนน อีกครั้งงงงงงงงงงงง

ร๊ากกกกกกกกกกกก ปู้ชายสองคนนี้ ทำไงดี