[ เรื่องสั้น ] Misery,Hope and Love รักนี้จะไม่หลงทาง CH.2
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] Misery,Hope and Love รักนี้จะไม่หลงทาง CH.2  (อ่าน 1468 ครั้ง)

ออฟไลน์ HAW9

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



-------------------------------

Misery, hope and love  รักนี้จะไม่หลงทาง

ในค่ำคืนนี้ มันช่างเงียบเหงาในใจ ผมได้แต่จมกับเสียงเพลง มัวเมาลุ่มหลงเหมือนเป็นสารเสพติด เยียวยาหัวใจที่มันเย็นชา
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่มีคนรายล้อมเต็มรอบกาย แต่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
หลายคนบอกว่าอดีตแย่ๆผ่านไปมันก็ลืม แต่สำหรับผม

“อดีตมันคงถูกฝังอยู่ในใจ เพียงแค่เวลาไหนที่เราไปขุดโดนมัน มันก็แค่มีผลมากระทบจิตใจ”


เสียงต่างๆ วิ่งผ่านเข้ามาให้หู

“ไปเที่ยวงานชิงช้าสวรรค์กันไหม”

“อยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ”

เป็นเสียงที่ยังได้ยินชัดทุดถ้อยคำ ภาพที่ยังไม่เคยจางหาย

...

“เฮ้ย ไอปิ๊ก มึงเหม่อไรว่ะ” ไอไม้เพื่อนในกลุ่มของผมพูดขึ้นมาเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงที่ดังอยู่ในร้าน

“ไอนี่ กูพามาเลี้ยงฉลอง เสือกมานั่งหน้านิ่งเป็นหุ่น” ไอโจ ตัวต้นคิดที่ชวนมา

“เออ โทษทีกูคิดไรเพลินไปหน่อย”

“แดกๆไป นิ่งจนสาวๆหนีหมด กูเซ็ง” ไอคิว ตัวแสบเอาแล้วครับ พูดจบก็เอาแก้วเหล้ามายัดใส่ปากผม อยู่กับพวกนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปคิดอะไร

กลุ่มพวกผมก็มีกันไม่เยอะหรอก ที่สนิทกันจริงๆ พวกที่เหลือก็คณะอื่นหรือเรียนคนละมหาลัย
วันนี้ไอโจ มันเกิดเสี่ยนอยากจะกินขึ้นมา
อยู่ๆก็ลากพวกผมมาบอกฉลองที่มันหายท้องผูก สันหาขออ้างมาได้อยู่เรื่อยๆ ผมยอมใจเลย
แต่ผมก็บ้าจี้ที่ยอมมาตามพวกมันมาทุกครั้ง



“สาวเสื้อขาวอย่างเด็ด น้องคิวอยากได้อยากโดนนน”

“ดอกฟ้ากับหมาวัดนี่เหมาะกับมึงจริงๆเลย”

“แต่ยังไม่ทันได้เด็ดก็โดนคาบไปแดกก่อนละ” ไอไม้หัวเราะอย่างดัง ทำให้ผมอยากรู้บ้างเลยมองตามไปที่ผู้หญิงพวกมันพูดถึง

ภาพที่เห็นเป็นผู้หญิงคนนั้นกำลังนั่งตักคลอเคลียกับผู้ชายคนนึง ที่คุ้นมาก จนเหมือนหัวใจผมจะหยุดเต้น


ใบหน้าของมันดูไม่ต่างจากตอนเด็ก แค่ร่างกายสูงขึ้นกว่าผมนิดหน่อย แต่รอยยิ้มดูไม่เหมือนกับเด็กคนนั้นอีกแล้ว 
ผ่านไปสักพักมันลุกไปทางห้องน้ำ ขาของผมดันลุกขึ้นแล้วตามไปจนไม่สนใจเสียงเพื่อนที่เรียก

.

มันล้างมือเสร็จก็เหลือบมาเห็นผมที่ยืนมองมันอยู่ สายตาของเราสองคนเอาแต่จ้องหน้ากันไม่มีคำใดๆออกมา


มันคงจำผมได้แน่ๆ


“เฮ้ย ต่อ มีเรื่องอะไรกันว่ะ” เพื่อนมันที่จะเข้าห้องน้ำทักขึ้น คงเห็นผมกับมันจ้องหน้ากันมานาน

“เปล่า” มันหันไปตอบหน้านิ่ง

“รู้จักหรอวะ”เพื่อนมันมองหน้าผม

“ไม่….” ก่อนร่างสูงจะเดินผ่านผมไป


_______


“ ไงพวกมึง” สายตามองสภาพแต่ละคนวันนี้ดูเป็นศพเลยครับ เมื่อวานหลังจากที่ผมกลับมาที่โต๊ะ พวกมันก็เล่นซะเมากันแล้วไม่รู้รีบกินกันไปไหน

“โคตรขี้เกียจเลยยย ถ้าวันนี้ไม่มีส่งงานกูไม่มาแล้ว” ไอคิวพูดก่อนจะนอนฟุบหน้าเล่นมือถือ

“ปกติกูก็เห็นมึงไม่ค่อยมาเรียนอะคิว ” พวกผมทำหน้าเอือมใส่มัน

“เฮ้ยยย นี่มันขี้เก็กที่แย่งสาวกูป่ะ” ไอคิวรีบเงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมยืนมือถือมาให้ดู

“ไม่ใช่”

“ไม่ใช่ได้ไงวะไอไม้ มึงดู มึงดู” ไอคิวพยายามเอามือถือไปจ่อที่หน้าไม้จนจะโดดตา

“ไม่ใช่ เพราะอย่างมึง เรียกสาวไม่สน ” โจ พูดแทรก ก่อนจะตบหัวไอคิว พร้อมเสียงหัวเราะของพวกผม

“พวกมึงแม่ง... ระดับกูสาวๆเขาตาไม่ถึงเว้ยย”


“เรียนมหาลัยเดียวกับเราด้วยนี่หว่า บริหาร ปี3 ” ไม้เอามือถือที่จ่อตรงหน้ามาเลื่อนดู


“ไมไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ มึงเคยเห็นบ้างไหมปิ๊ก”


     พวกมันหันมาถามผม คงเพราะผมรู้จักคนคณะอื่นเยอะสุดในกลุ่มแล้ว ช่วยไม่ได้ หน้าตาก็พอไปวัดไปวา
เลยพอมีสาวๆเข้ามาคุยบ้าง แต่ผมก็ยังไม่เคยรู้สึกจริงจังกับใครจริงๆ
ถ้ารู้สึกไม่ใช่ จะเลิกคุยก็บอกตรงๆ ผมไม่ใช่พวกคบใครเผื่อเลือก เปิดใจให้กับทุกคน ไม่เกี่ยวกับอดีตของผมเลย

คนอื่นอาจจะมองผมแย่ แต่อย่างน้อยผมก็เป็นตัวของผมเอง ไม่อยากฝืนเป็นใครที่ไม่ใช่เรา


“กูไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าแต่ชื่อเฟสไรว่ะเผื่อจำได้...” ผมอยากลองเข้าไปส่องดูเลยพยายามตอบแบบเนียนๆ


Tor siripong

......

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-05-2018 21:19:26 โดย HAW9 »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ดราม่า?ไม่ดราม่า? รอลุ้น  :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ HAW9

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
บทที่ 2


Tor siripong นิ้วมือกดลงบนแป้น พิมพ์ชื่อเฟสนี่อย่างรวดเร็ว ไม่นานภาพโปรไฟล์ เพื่อนสนิทที่สุดในวัยเด็กของผมก็ปรากฏขึ้นมา แววตาที่ผมคิดถึง ความรู้สึกเก่าๆ โลดแล่นอยู่ภายในใจ รอยยิ้มบนหน้าที่ไม่มีทางจะหุบลงง่ายๆ นิ้วก็เลื่อนดูทามไลน์ต่างๆ เขาโพสต์ทั่วไป ทั้งเพลง หรือเช็คอินสถานที่เทียว จนเลื่อนมาถึงเมื่อต้นปี รอยยิ้มของผมเริ่มจางหายไป ข้อความของเขาเริ่มเศร้า เหมือนคนอกหัก ระบายความรู้สึกในใจต่างๆ ก่อนจะไปหยุด รูปคู่ผู้หญิงคนนึงที่ใกล้ชิดกันมาก พร้อมแคปชั่นรูปหัวใจ มือผมนิ่งอยู่แบบนั้น ทำให้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เราจะเป็นแบบนี้



13 ปีที่แล้ว....


โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ซัมเมอร์ก่อนขึ้นป.2


“แม่ครับ ปิ๊กต้องย้ายมาเรียนที่นี่จริงๆหรอ” สายตาของเด็กชาย มองโรงเรียนที่ไม่คุ้นตา เขายังทำอะไรไม่ถูกกับการต้องย้ายมาที่นี่


“ครับน้องปิ๊ก หนูต้องเป็นเด็กดีกับเพื่อนๆนะ เดี๋ยวตอนเย็นแม่มารับ”  แม่พูดก่อนจะพาไปหาคุณครูที่กำลังยืนรอพาไปเข้าแถว


ปิ๊ก ไม่ใช่เด็กที่งอแงเวลาแม่มาส่งโรงเรียน เขาเดินตามครูไปเขาแถว ก่อนจะพบเพื่อนใหม่ที่ยืนกันอยู่แล้ว



อาราเล่” เสียงเด็กชายตัวอ้วนข้างๆ คงหมายถึงเขาแน่ๆ เพราะวันนี้แม่เลือกชุดตัวการ์ตูนอาราเล่มาให้ใส่ 

“…” เรียกดีๆไม่ได้หรือไงกันนะ

นี่อาราเล่” เสียงเล็กๆยังพยายามพูดไม่หยุด

“…” ไม่สนใจหรอก

 “ นายชอบจิ้มขี้หรือเปล่า ” เด็กชายพยายามจิ้มแขนอีกคนน

“ เราไม่ได้ชื่ออาราเล่ ” เด็กชายยอมหันไปพูดหน้าบึ้งๆกับอีกคน

“ แล้วนายชื่ออะไรละ ”

“ชื่อ ปิ๊ก ”

“เราต่อ งั้นเป็นเพี่อนกันแล้วนะ” เด็กชายตัวอ้วนยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เพื่อนคนแรกของเขา


ช่วงเวลาซัมเมอร์ เขาไม่สนิทกับใครในห้องเลย นอกจากเพื่อนตัวอ้วนของเขา แต่เด็กชายคนนี้ก็ไม่ยอมเลิกเรียนเขาว่า อาราเล่ เขาเลยตั้งชื่อให้เป็นไจแอนท์เลย ชอบมาแกล้งกัน  ต่อเป็นลูกชายและหลานของอาจารย์ในโรงเรียน ทำให้สนิทกับคนง่าย พอช่วงเวลาซัมเมอร์ผ่านไปนับว่าเป็นโชคดีที่ทำให้เราสองคนได้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน
 

_______


“เล่จะกินนมรสอะไร” จนถึงตอนนี้เจ้าตัวใหญ่นี่ก็ไม่เลิกเรียกเขาแบบนี้


“เอาช็อกโกแลต”      ที่ถามแบบนี้เพราะว่า วันนี้แถวต่อคิวนมเรียงจากคนตัวใหญ่ครับ ส่วนใหญ่เป็นรสธรรมดาจืดๆ
หวานๆ ส่วน ช็อกโกแลต นมเปรี้ยว จะมีน้อยมาก ซึ่งหมดไวมากเช่นกันน และเราสองคนตัวห่างกันไม่มากเท่าไรแต่ไม่มี
ทางที่มันจะเหลือถึงผมแน่ๆ ถ้าไม่ได้อีกคนช่วยหยิบมาให้ก่อน มักจะเป็นแบบนี้ทุกวันเสมอ
   

      เลิกเรียน พ่อของปิ๊กก็มารับหน้าห้อง ใบหน้าของเด็กชายเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขก่อนจะหุบลง เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนในห้อง พูดว่า พ่อดำเหมือนช็อกโกแลต  ร่างเล็กๆเดินไปชกหน้าเพื่อนอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธ เด็กชายตัวอ้วนพยายามเดินเข้ามาห้าม ก่อนเรื่องทั้งหมดจะจบลงที่ถูกครูตีต่อหน้าพ่อ และ เพื่อนๆ  เด็กชายน้ำตาคลอด้วยความเจ็บและโมโห  ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ



หลังจากวันนั้น เช้ามาเด็กชายตัวน้อยก็ไม่ค่อยคุยกับเพื่อนในห้อง


“ อะ ให้ ” เด็กชายตัวอ้วนยืนลูกอมโอเล่ให้

“…” ร่างเล็กไม่ตอบอะไร อีกคนเลยมานั่งลงข้างๆ

“นี่   ลูกอมนี่วิเศษนะ  กินแล้วยิ้มได้เลยย  ดูๆ ” เด็กชายแกะลูกอมออกมาเม็ดนึงแล้วโยนเข้าปาก พร้อมหันมายิ้มให้อย่างขว้าง

“…” ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร แต่คนตัวเล็กกว่าก็ยิ้มขำกับท่าทางของอีกคน 

“เล่ไม่ต้องกลัว ถึงใครไม่อยากเล่นด้วย แต่เล่ยังมีเราอยู่เสมอตรงนี้นะ ”

ไจแอนท์คนนี้จะไม่ทิ้งอาลาเล่แน่ๆ ” ก่อนจะยื่นลูกอมอีกเม็ดมาให้

ปิ๊กรับลูกอมมา หลังจากนั้น วีรกรรมของปิ๊กจางหายไป และยังมีคนข้างๆทำให้เขาใจเย็นขึ้น




จบประถมศึกษาปีที่ 6

GITOR say:
“จะย้ายโรงเรียนจริงๆหรอว่ะเล่”

ARAPIK say:
“แม่บอกให้ไปสอบดูอะ”

GITOR say:
“ถ้าไม่ติดต้องกลับมาเรียนด้วยกันนะเว้ย” ต่อเรียนมัธยมที่โรงเรียนเดิมครับ ก็ไม่แปลกเพราะเป็นลูกของอาจารย์
.
.

ARAPIK say :
“ติดแล้ว..”

GITOR say:
“เค”  เพื่อนกันมานาน อาการแบบนี้ชัวร์เลยครับ ไม่ได้ดังใจมันแน่ๆ

ARAPIK say:
“แค่ย้ายโรงเรียน ไม่ได้ย้ายบ้าน ใกล้กันขนาดนี้เจอกันได้อยู่แล้ว”

GITOR say :
“ให้จริงอย่างที่พูดแล้วกัน”

มันกลัวจะเสียเพื่อนดีๆแบบผมแน่ๆ ฮ่าๆ
 

_______

หลังจากย้ายโรงเรียนความเป็นเพื่อนของเราไม่เคยห่างกันเลย
ยุคนี้มันยุค Hi5 แล้ว พวกผมคุยกันอยู่ตลอดเวลา
บางมันก็ชวนผมไปเที่ยวงานพวกม้าหมุน ปาโป่ง สงกรานต์ เทศกาลไหนๆ มันก็ชวนผมไปหมด
บางทีผมก็ขำ ไอนี่มันไม่มีเพื่อนแล้วหรือไง ขนาดผมไปเรียนพิเศษ มันยังไปรับไปขี่รถเล่นกับมัน ยอมใจจริงๆ


“อีกแล้ว” ทำผมขำออกมาจนได้ นึกถึงไม่ทันไร บอกจะมารับอีกแล้วครับ โรงเรียนมันหยุดดีชะมัด


“เป็นอะไร อะปิ๊ก” นี่แจนครับ สาวน้อยวัยมัธยมโรงเรียนใหม่ผม
เธอเข้าหาผมก่อนจนตั้งตัวไม่ทัน เพิ่งเคยโดนผู้หญิงจีบทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ปกติอยู่แต่กับไอต่อ


“คุยกับเพื่อนนะ” แจนหน้าบึ้งใส่ผมก่อนจะถามออกมาอีก


“เพื่อนผู้หญิงผู้ชาย”


“ผู้ชาย” เธอได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเล่นต่อ


..


ไง ” ออกมานอกโรงเรียนก็เจอไอตัวใหญ่ของผมนั่งรออยู่พร้อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจ


“ปะ กลับกันเล่” ต่อหันมายิ้มให้ผม


“ปิ๊กก กำลังจะกลับหรอ” แจนวิ่งมาหาพวกผมที่ยืนอยู่ ต่อมองหน้าแจนนิ่งๆ คงเพราะสงสัยแน่ๆ


“ใช่กำลังจะกลับ... ต่อ นี่แจนเพื่อนกู”


“เพื่อนเองหรออ นี่นายๆเราขอติดรถไปลงป้ายรถหน่อยได้ไหม ขอบคุณมากนะ ” ไม่ทันที่พวกผมจะตอบอะไรเธอพูดเองเออเอง พร้อมเตรียมตัวขึ้นรถเรียบร้อย


.
ตลอดทาง ต่อไม่พูดอะไรหลังจากส่งแจนเสร็จ จนถึงบ้านผม

“เพื่อนห้องเดียวกันหรอ” ต่อถามขึ้นมาเมื่อผมลงจากรถ

“คนละห้องอะ”

เค” ก่อนจะขับรถออกไปทันที ต่อมันไม่พอใจอะไรแน่ๆ


_______


หลังจากนั้นผมทัก Hi5 ไป มันก็ไม่ตอบเลย...
ก่อนเห็นรูปคุ้นๆ เม้นว่า ใน hi5 มันว่า ขอบคุณที่รับ เป็นรูปโปรไฟล์ แจนถ่ายคู่กับผม..
คงจะแอดกันไปเพราะเห็นเป็นเพื่อนผมแหละ  ไว้แน่ใจว่าชอบเธอ ค่อยบอกต่อมันละกัน
.
.

ผ่านมาหลายวันก็แล้ว ไม่ตอบผมอีกเลย แต่มันเม้นตอบคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ความอดทนของผมหมดลง

“ไมไม่ตอบกูว่ะ”

“โกรธอะไรทำไมไม่บอก”

“ทำไมตอบคนอื่นได้ ตอบกูไม่ได้อะ”

“ถ้าไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหมต่อ”

“กูก็มีความรู้สึกนะ”

“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมว่ะ”

.... เหมือนผมเป็นคนบ้าอยู่ฝ่ายเดียวที่ทักมันไปทุกวันทั้งๆที่มันไม่เคยตอบกลับเลย ตั้งแต่มันหายไปผมไม่เคยคุยกับแจนอีกเลย


ผมรู้แล้วตอนนี้ว่าใครเป็นคนที่ผมขาดไปจากชีวิตไม่ได้ ผมไม่รู้มันโกรธอะไรผม เรื่องที่ยอมให้แจนไปด้วย
หรือเรื่องที่ไม่บอกว่าคุยกัน ผมสับสนไปหมด เหมือนคนบ้าที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น


   จนวันที่ต่อขึ้นว่าคบกับผู้หญิงคนนึงอยู่ หัวใจเหมือนหยุดเต้น ความเจ็บปวดข้างในนี้มันคืออะไรกัน
หรือว่าผมกำลังกลัวที่จะเสียมันไปจริงๆ การที่มันไม่พูดแบบนี้อาจจะเกลียดผมไปแล้ว
ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้ เลยตัดสินใจบอกความในใจ แม้จะเป็นเพียงข้อความที่มันไม่เคยอ่านเลยก็ตาม



“ต่อ....กูว่ากูรักมึงวะ” 


..


ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
เป็นความรู้สึกที่..ส่งไปไม่ถึงใจเธอ  :o12: :o12: :o12:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด