28/05/1998 เย็น
อพาร์ทเม้นท์ ; หน้าปฏิทิน
แทนไท , ธาวิน
ปากกาสีแดงขีดกากบาททับตัวเลขยี่สิบแปดของเดือนพฤษภาคม ช่วงปลายเดือนวนมาถึงอีกครั้ง ฤดูร้อนแวะมาเยือน ธาวิน เป็นคนหนึ่งที่เกลียดอากาศร้อนยิ่งกว่าอะไร แต่ในปีนี้เขากลับไม่ได้รู้สึกทรมาน ร่างกายไม่ได้มีเหงื่อออกอย่างแต่ก่อน ได้แต่นอนหนาวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่มทั้งวัน ตลอดเวลา เคยถามแทนเหมือนกัน ว่าหน้าร้อนปีนี้ข่าวได้บอกหรือเปล่าว่าเพราะอะไรอากาศถึงหนาวเย็นอย่างแปลกประหลาด ก็ได้คำตอบกลับมาว่าตัวของน้องเองก็หนาว อากาศแปลกจริงอย่างที่ว่านั่นแหละ
เด็กนี่..คิดว่าเขาโง่มากหรือไงกันนะ
“กลับมาแล้วครับ”
“เป็นยังไงบ้าง ตอบคำถามได้หมดหรือเปล่าหืม”
“อาจารย์ไม่ได้ถามอะไรมากนะครับ แต่คนที่ยืนจัดคิวอยู่ข้างนอกบอกว่าถ้าผ่านข้อเขียน สัมภาษณ์ก็ไม่ได้ยากอะไรแล้ว” แทนไท พูดพลางถอดรองเท้าหนังแก้วสีดำมันและถุงเท้าออกกองไว้หน้าประตู ล้างไม้ล้างมือให้สะอาดก่อนจะนั่งลงที่พื้นข้างเตียงของผู้ที่อยู่ในวงสนทนา
“เก่งจัง..พี่ภูมิใจนะเนี่ย”
“อดทนอีกนิดนะครับ รับรองว่าผมจะไม่ทำให้พี่ต้องผิดหวัง”
จะเก็บมันเอาไว้ในใจ...
เมื่อครั้งมีเธอ...
และฉันรู้สึกครั้งนี้ยังไง...
07/06/1998 เช้า
อพาร์ทเม้น ; ห้องนอน
แทนไท , ธาวิน
“ตื่นแต่เช้าเชียว ปวดหัวเหรอครับ”
“สักหน่อยเดียวก็ไม่ วันนี้วันประกาศผลสอบสัมภาษณ์ ลืมหรือไงเจ้าทึ่ม”
“จริงสิ ผมก็ลืมไปซะสนิท”
“เอาโน๊ตบุ๊คมาเร็วเข้า จะดูให้”
ทั้งสองคนจดจ่ออยู่กับหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้น เพราะผู้คนมากมายที่ต่างก็ลุ้นอย่างใจจดจ่อจนทำให้ระบบล่ม แต่พี่วินก็ยังไม่ถอดใจกดรีเฟรชอยู่ตลอด ตรงกันข้ามกับเจ้าของแอคเค้าท์ที่หายออกไปทำกับข้าวในครัวตั้งแต่กดรีเฟรชครั้งแรกแล้วไม่ได้
“แทน!!”
“เป็นอะไรครับ! ปวดหัวเหรอ!!” ตารีตาเหลือกโยนหม้อข้าวต้มทิ้งระเนระนาดทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกน หัวใจถ้าหลุดออกไปจากร่างได้ ตอนนี้คงเต้นสั่น ๆ อยู่กับพื้น
“ติดแล้ว...สอบติดแล้วนะคนเก่งของพี่”
“โถ่ ตกใจหมดเลยนึกว่าพี่เจ็บ”
“หายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง กำลังใจชิ้นใหญ่เลยรู้มั้ยเนี่ย”
“ดีใจที่ทำให้พี่ภูมิใจ”
“ตั้งใจเรียน อนาคตสำคัญมากนะ..โตแล้วเด็กดีของพี่”
“โตแล้ว..แต่ยังอยากให้พี่ดูแลอยู่นะครับ ตลอดไปเลยได้มั้ย” รู้ว่าที่พูดมันออกจะดูเป็นการผูกมัด และจะทำให้พี่วินไม่สบายใจเอาเสียเปล่า ๆ แต่มันเร็วเกินไป เร็วเหมือนกับมีใครแกล้งไปหมุนนาฬิกา เร็วจนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
“คำว่าตลอดไปมันไม่มีอยู่จริงหรอกนะ..ตลอดชีวิตต่างหากที่มีจริง พี่รักแทน..ตลอดชีวิตของพี่”
“ผมก็รักพี่ตลอดชี—”
“ชู่ว..ไม่ครับ ตลอดชีวิตของแทนยังอีกนานแสนนาน เราจะได้เจอคนอีกมากมายที่เข้ามา อย่ายึดติด อย่าผูกติดกับอะไรที่จากไป ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าโดยที่ไม่ต้องมีพี่อยู่ข้าง ๆ พี่สัญญาว่าจะหยุดยืนอยู่ตรงนี้..คอยมองเราจากตรงนี้..ต้องมีความสุขในทุก ๆ วันนะ”
“พูดแบบนี้อยู่เรื่อย มันยังไม่หมดเวลาของเราสักหน่อย..ทำไมถึงชอบบอกลานัก”
“พี่แค่เตรียมตัวไว้น่ะ อะไรจะเกิดขึ้นบ้างไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตหรอก..ให้พี่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดเถอะนะ”
“..ผมไม่อยากให้พี่ไป..” ใช่ นั่นคือความต้องการเดียวของแทนในตอนนี้ แลกกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตก็ได้
“ไม่ได้ไปไหนหรอก แค่เปลี่ยนจากอยู่ด้วยกันตรงนี้..ไปอยู่ตรงนี้แทน” นิ้วเรียวสวยชี้ลงไปบนหน้าอกด้านซ้ายของน้อง
อย่างแผ่วเบา
เปลี่ยนจากกุมมือ...ไปอยู่ในหัวใจ
เปลี่ยนจากความรัก...เป็นความคิดถึง
เปลี่ยนจากปัจจุบัน...เป็นความทรงจำ
25/06/1998 เช้า
อพาร์ทเม้นท์ ; บนเตียง
แทนไท , ธาวิน
“ไปนะครับ เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
“โดนเละแน่เลยวันนี้ สุดหล่อของพี่จะโดนรับน้อง”
“ขอกำลังใจที” เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาเอนกายลงมอบจุมพิตที่หน้าผากของคนพี่ นี่แหละกำลังใจที่เจ๋งที่สุด
“ให้สองทีเลย” พูดพลางยิ้มหวาน
“หมวกขาดแล้วนี่ครับ เดี๋ยวเย็นนี้จะซื้อใบใหม่มาให้”
“เอาสีฟ้าได้มั้ย เจ้าเด็กยักษ์ชอบสีฟ้า”
“ได้สิครับ..ไปนะครับ รอผมกลับมานะ”
25/06/1998 เย็น
อพาร์ทเม้นท์ ; บนเตียง
แทนไท , ธาวิน
“กลับมาแล้วครับ”
“...”
“ได้หมวกสีฟ้าตามสั่ง..วันนี้หมดแรงเลย เห็นหน้าผมแล้วอย่าเพิ่งตกใจนะ”
“...”
“โดนระเบิดแป้งจนผมขาวเป็นตาแก่เลยครับ”
“...”
“หลับเหรอครับ จริงสิกลับมาเสียค่ำ เลยเวลานอนพี่แล้วนี่เนอะ” เห็นทีข้าวต้มกุ้งสองถุงคงเป็นหมัน ลืมไปว่าคนรักต้องเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ วันนี้กว่าจะเสร็จกิจกรรมต่าง ๆ เวลาก็ล่วงเลยไปจนมืดค่ำ โดนทิ้งไปนอนก่อนซะแล้วแทน
“...”
“ผมเอาหมวกไปเข้าเครื่องซักก่อนนะครับจะได้หอม ๆ”
“...”
“ถ้างั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวอาบเสร็จพี่ต้องตื่นขึ้นมาเช็ดคราบแป้ง คราบลิปสติกตามสัญญานะ ถ้าปล่อยไว้
นานกว่านี้สิวต้องขึ้นแน่” ตะโกนผ่านบานประตูเข้าไปหวังให้ได้ยินและขานตอบ
แต่สงสัยคืนนี้พี่วินคงหลับสนิทมาก...
ขี้เซาจังเลยน้า...
สามชั่วโมงผ่านไป กายหนาออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่โพกปิดบังส่วนล่าง แต่ยังคงใบหน้ามอมแมมเอาไว้
เป็นการอาบน้ำที่ยาวนานที่สุดตั้งแต่เกิดมา อยากหายเข้าไปนาน ๆ จนคนที่นอนหลับตื่นขึ้นมาเคาะประตูเรียก แต่มันก็ไม่เป็นดังที่หวัง ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดนอกจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานตามปกติของมันในทุกวัน
“พี่ครับ..อาบน้ำเสร็จแล้ว เช็ดหน้าให้ผมได้แล้วนะ”
“...”
“ห..หนาวเหรอครับตัว...ตัวเย็นเฉียบเลย” รีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้จนมิดอก ถ้าตื่นขึ้นมาคงต้องจับตีเสียให้เข็ด ไหนว่าดูแล
ตัวเองได้ไม่ต้องเป็นห่วง แต่มานอนใต้แอร์ไม่ห่มผ้าแบบนี้ได้ยังไงกันนะ
“...”
“แล้ววันนี้ทำไมถึงมานอนฝั่งผมล่ะครับ พี่เคยบอกเองว่าตรงนี้แอร์มันตก ไม่หนาวเหรอ..หื้ม”
“...”
“ไม่เป็นไร..พี่ง่วง...ง่วงมากใช่มั้ย..นอนต่อเถอะนะ ผมล้างหน้าพรุ่งนี้ก็ได้”
“...”
“..นอนเถอะนะครับ พรุ่งนี้ค่อยตื่นก็แล้วกัน”
“...”
เป็นกลางคืนที่ยาวนานที่สุด คนในอ้อมอกไม่ได้กอดตอบเหมือนกับทุกที พี่วิน นอนหลับสนิทมากกว่าทุกครั้ง
26/06/1998 เช้า
อพาร์ทเม้นท์ ; บนเตียง
แทนไท , - -
เสียงนกร้องในยามเช้า ตัดสลับกับแสงอาทิตย์ที่โผล่พ้น แทนไท ไม่ได้หลับเลยทั้งคืน เขาทำเพียงแค่กอดพี่วินเอาไว้แน่น ตัวของพี่เย็นจนกลัวว่าตื่นมาอาจจะเป็นไข้
“เช้าแล้ว ตื่นได้แล้วนะ” คราบรอยเลอะเทอะบนใบหน้ายังคงอยู่ ในเมื่อสัญญาไว้แล้วว่าจะทำให้ก็จะรอ...
“...”
“หมวกแห้งแล้วครับ ให้ผมใส่ให้นะ” แทนไท ลุกขึ้นเดินไปหยิบหมวกไหมพรมสีฟ้าอ่อนจากเครื่องอบผ้ามาถือไว้ในมือ
ก่อนจะประคองร่างของคนรักขึ้นพิงไว้กับอกตัวเองแล้วสวมหมวกใบใหม่ให้
“...”
“มันเหมาะกับพี่มากเลยรู้มั้ย..”
“...”
“คนขายบอกว่ามันเป็นไหมพรมชนิดพิเศษ แถมยังถักสองชั้น..พี่ต้องชอบแน่ ๆ เพราะว่ามันอุ่น”
“...”
“..ที่นั่น..ฮึก..ที่พี่ไปมันหนาวมั้ยครับ”
“...”
“หมวกใบนี้พอจะช่วย..ท..ทำให้พี่อุ่นรึเปล่า”
“...”
“พี่ไม่ชอบอากาศร้อน หนาวมากไปก็ไม่ชอบ..บนนั้นเป็นยังไงเหรอครับ”
“...”
“ข้างบนนั้นพี่ชอบมันรึเปล่า..”
“...”
“แต่ผมไม่ชอบที่นี่เลยครับ..ที่ ๆ ไม่มีพี่...ไม่เห็นจะดีตรงไหน”
“...”
“ไม่..ม..ไม่รอกันอีกสักนิดเหรอครับ..พี่ครับ”
“...”
“พี่ครับ...พี่วิน...ให้ผมได้รักพี่มากกว่านี้...ไม่ได้เหรอครับ”
“...”
“ผม..ผมยังอยากรักพี่ให้มาก..พี่ครับ”
“...”
“...พี่ครับ”
“...”
“พี่มองเห็นผมมั้ย..ผมกำลังกอดพี่อยู่นะ..เห็นผมใช่มั้ยครับ”
“...”
“ต้องเห็นแน่ ๆ..ส..สัญญาไว้แล้วนี่เนอะว่าจะมองลงมาหากันตลอด”
“...”
“ไม่...ไม่เจ็บอีกต่อไปแล้วนะครับ...”
“...”
เธอคงพอรู้ ไม่ว่านานเพียงใด..
ไม่นานเกินไปให้ใจฉันจำ...
“...สุดที่รักของผม..หลับให้สบายนะครับ”
ครึ่งหนึ่งของหัวใจ...สลายหายไปกับสายลม
ครึ่งหนึ่งของชีวิต...มอบให้เพียงเขา
ครึ่งหนึ่งของลมหายใจ...ไม่มีวันหวนกลับมา
...ตลอดไป
“มีอนาคตที่ดีต่อไปเพื่อพี่”
“ครับ..ผมจะทำมันให้ดีที่สุด เพื่อพี่”
“พี่รักแทน ตลอดชีวิตของพี่”
“เช่นกันครับ...ตลอดชีวิตของผม”
ความรักของคนอื่น...นับหนึ่งไปถึงร้อย
สวนทางกับความรักของเรา...ที่นับร้อยจนถึง...ศูนย์...
end
โดย...นรี
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Music Story : เรื่องจริง (ตอนเดียวจบ) (อ่าน 1305 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก