หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✈️ Rule of Survival...สังคมลามไข่ ใครก็ได้ฆ่ากูที!!! (ชุดเรื่องสั้นจบในตอน) 2

[Anynomous]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



 

[Anynomous]

 

Rule of Survival
สังคมลามไข่...ใครก็ได้ฆ่ากูที!!!

กฎข้อที่ 1 : ละทิ้งครอบครัวซะ!




"..ม..แม่.."


เด็กชายตัวเล็กอายุราวๆ5-6ขวบ พูดเสียงสั่นเทิ้ม เมื่อเห็น'แม่'ของตนเดินเข้ามาหา..ในสภาพเลือดท่วม..ข้อมือที่หักแล้วบวมเป่ง..

ผมมองภาพตรงหน้าอย่างชินชาก่อนจะดึงไอ้หนูตัวน้อยไปข้างหลัง

"ปัง!"

กระสุนนัดเดียวและเเม่นยำ เจาะกลางกบาล'มัน'พอดี..

"แม่เอ็งตายแล้ว ไอ้หนู"

ผมพูดก่อนจะตบหัวเด็กน้อยเบาๆสองสามทีเพื่อปลอบ
ร่างเล็กร้องไห้จนตัวโยน..

"ฮึกก.. ม..แม่..แม่...ม่ายยยยย"

"เฮ้ยๆๆ อย่าร้องสิวะ! เดี๋ยวเสียงเอ็งไปเรียกพวกมันมาอีก! อยากกลายเป็นอาหารรึไง!!"

"ฮึกก..ฮึก..ลุง..ลุงฆ่าเเม่ผม!! ..ลุงหนวดครึ้ม!! ลุงบ้าา ไปตายซะ!! ลุงบ้า!!"

ผมมองเด็กน้อยที่แหกปากร้องอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดตรงหน้าอย่างเหนื่อยใจ.. แถวนี้ก็มี'พวกมัน'อยู่ไม่ใช่น้อยๆเสียด้วยสิ..


"เอ็งจะเงียบปากไปหรือจะให้ข้าปิดให้"

ผมพูดเสียงห้าวก่อนจะยกปืนขึ้น...เก็บใส่ย่ามสะพาย!
(โถ..ใครจะไปมีความคิดแบบนั้นกับเด็กตัวน้อยๆ!!)


"ฮึก..แง้งงงงงงงงง!!!!!"


ผมดึงผ้าพันแผลออกมาจากย่ามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับไอ้เด็กน้อยมา หมุนตัวมัน แล้วใช้ผ้ามัดปิดปากมันไว้!

"อื้ออ!! อื้ออ..!"

"ค่อยสบายหูหน่อยว่ะ"

ขณะที่ผมคิดว่าจะทำอย่างไรให้ไอ้เด็กนี้สลบไปดี..ก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้น



"ทำไมสภาพคนที่จะมาช่วยครอบครัวที่ติดอยู่ในตึก
ถึงได้เหมือนโจรลักพาตัวเด็กขนาดนี้วะ.."


เมื่อผมหันไปก็เห็นร่างเพรียวบางของคู่หูยืนพิงผนังทำท่าที่(มันคิดไปเองว่า)เท่ อยู่..


"จิน .. ได้ของมาหรือเปล่ามึงน่ะ"


"กูเคยพลาดด้วยรึไง"
ร่างบางพูดก่อนจะโยนกุญแจสีเงินดอกเล็กให้กับผม
แล้วเดินมายังเด็กชายตัวน้อย..


และเเล้วคู่หูของผมก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด..


"เด็กดี"
ร่างบางกล่าวก่อนจะกอดเด็กชายคนนั้นไว้เเน่น..

"ไม่ต้องร้องนะ.. ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือเปล่า.."
ผมเห็นคู่หูใช้อีกมือกำปืนในกระเป๋ากางเกงหลังไว้..

เด็กชายตัวน้อยส่ายหัว..สิ้นหวัง
ร่างสูงโปร่งพยักหน้าก่อนจะยกปืนขึ้นมา..




แต่ผมเดินไปคว้าข้อมือเขาไว้ก่อน


"มีปัญหาอะไร ,วอดก้า"


"เราส่งเขาไปศูนย์กลางได้"


"มึงก็รู้ที่นั่นเป็นยังไง มันทำกับเด็กกำพร้าเหมือนเป็นมนุษย์เหรอ"


ผมมองดูเด็กน้อยที่น้ำตาไหลอาบแก้ม..
ตัวสั่นเทิ้มเพราะความหวาดกลัว..


"ที่มึงจะทำนี่ก็ไม่ใช่มนุษย์สักเท่าไหร่.."
ผมพูด


"เก็บปืนไว้ใช้กับพวกเหี้ยข้างนอกนั่นเถอะ"


ร่างบางมองผม สักพักก็ยักไหล่


"มึงรับผิดชอบนะ"

ผมพยักหน้า

มองไอ้หนูที่ตอนนี้เลิกส่งเสียงอืออา ก่อนจะคลายผ้าปิดปากออกให้เขา


"ละทิ้งครอบครัวซะ..ไอ้หนู"

ผมพูดก่อนจะอุ้มเขาขึ้นนั่งบนบ่ากว้าง


"อยู่กับพวกข้าอย่าแม้แต่จะร้องไห้"




"'พวกข้า'เรอะ? ..มึงเเม่ง เอาแต่ใจว่ะ"
จินบ่นให้ผมก่อนจะเดินนำออกไปพร้อมกระชับปืนในมือแน่น..


เมื่อเราโผล่ออกจากตัวตึก..ซอมบี้ 3-4 ตนก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ..
ร่างเล็กที่นั่งบนบ่ากอดคอผมแน่น..

ผมยังไม่ทันได้ยกปืนขึ้นด้วยซ้ำ
ร่างบางตรงหน้าก็ก้าวยาวๆเข้าไปก่อนจะแนบปากกระบอกปืนกับกะโหลกเน่าเฟะของซอมบี้แต่ละตัว..

พวกมันร่วงลงราวกับใบไม้

รวดเร็ว...เงียบเชียบ..

สมกับเป็นจิน

ผมมองภาพตรงหน้า..จะกี่ครั้งก็ยังประทับใจไม่หาย


"ไม่ได้ทำเพื่อมึงนะ.."
ร่างบางพูดก่อนจะเช็ดเลือดที่กระเด็นติดหน้า

ผมยิ้ม


..............................


เรากลับมายังที่พักชั่วคราว ที่ผมกับจินสร้างไว้..
มันสะดวกสบายพอควร..มีอาหาร มีน้ำ มีผ้าห่ม..
และไม่ใหญ่จนเกินไป.. พร้อมจะเคลื่อนย้ายได้ทุกเวลา..

ปกติแล้วเราจะย้ายกันทุกๆเดือนหรือสองเดือน

การปักหลักอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานๆไม่ใช่แผนของผมกับจิน

หลังจากจัดการให้เจ้าหนู'แดเนียล' กินข้าวปลากระป๋องแล้วนอนเรียบร้อยแล้ว ผมกับจินก็ออกมานั่งผิงไฟที่จุดไว้..

"จริงๆแล้วมึงนอนเลยก็ได้นะ.."
ร่างบางพูดก่อนจะหันมามองผม

"ปากบอกให้เด็กมันทิ้งครอบครัว..แต่มึงเองยังทิ้งไม่ได้เลยใช่ไหม"
คนข้างๆยังคงพูดต่อ .. ผมไม่พูดอะไร

สายตาจับจ้องไปที่เปลวไฟ..
..คิดถึงอดีต..


"ละทิ้งครอบครัวซะ ..วอดก้า"


ร่างบางพูดก่อนจะจูบผม.. ลิ้นของเขาชำนาญและร้อนแรง..
ผมไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายนำ..

ไม่นานนัก..ผมก็คร่อมอยู่บนตัวของคนข้างล่าง
เหนื่อยหอบ..และ..ต้องการ


"จริงๆวันนี้กูไม่มีอารมณ์ว่ะ"
จินพูดก่อนจะครางเบาๆเมื่อผมใช้มือกระตุ้นอารมณ์คนข้างล่าง..


"พอคิดๆดูแล้ว..ไอ้การที่ต้องมาเป็น'ผู้หญิง' ให้มึงเนี่ย..อะ..อ๊าา.."
ผมขยับตัวให้ส่วนใหญ่ร้อนเข้าไปในช่องทางจนสุด..


อย่างน้อยจินจะได้เงียบ..ช่วงหนึ่งก็ยังดี


เมื่อผมเริ่มขยับตัว เสียงเนื้อกระทบกันกับเสียงครางของจินที่ดังขึ้นมาเป็นระยะก็ช่วยทำให้สมองผมปลอดโปร่งขึ้นได้..


...ไม่มีอดีต...ไม่มีอนาคต...

"อ.ะ..วอดก้า..ช้า..ช้าลงหน่อยดิวะ"

ร่างบางพูดก่อนจะกรีดร้องเมื่อผมเร่งจังหวะกระเเทกกระทั้นเร็วขึ้น..

เมื่อคนข้างล่างกระตุกตัวสองสามครั้ง..ผมก็เสร็จ..




"เวรเอ๊ย! ข้างในอีกแล้วนะ"

จินบ่นให้ผมก่อนจะลุกขึ้น..แผ่นหลังของเขาเปลือยเปล่า..
ร่างเพรียวระหงส์เดินไปเพื่อหาน้ำ..

ผมเห็นของเหลวสีขาวขุ่นไหลออกมาเปรอะต้นขาของเขา.

ผมกลืนน้ำลาย..

"อย่าแม้แต่จะคิด"
จินพูดเสียงเข้มก่อนจะหายเข้าไปในบังกะโล

ผมมองดูเปลวไฟที่ไหววูบไปตามเเรงลม
สักพักร่างบางก็ออกมา นั่งข้างๆอีกเช่นเคย..


"บุหรี่ไหมมึง?"

จินยื่นบุหรี่ที่สูบไปได้ครึ่งมวนมาให้ผม..
ผมรับมาสูบต่อ

"อีกนานเท่าไหร่วะ..จิน"

อยู่ๆผมก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย..
เเต่ผมรู้ว่าคนข้างๆเข้าใจเป็นอย่างดี..



"จนกว่ามึงจะตาย"



ร่างบางพูดก่อนจะเหลือบสายตามองผม
เปลวไฟจากกองไฟลุกโชนที่สะท้อนในดวงตาเขา..

ไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นแม้แต่น้อย

[ืniyataan]

 

[yunnutjae]

เฮ้ยเรื่องนี้มีnc ตั้งแต่ตอนแรกว่ะ.....ประทับใจ  รอติดตามตอนต่อไปน้าาาา~~ มีช้ะ เออนี่มั่นหน้าว่ามี 

[Anynomous]

 

Rule of Survival
สังคมลามไข่...ใครก็ได้ฆ่ากูที!!!

กฎข้อที่ 2 : อย่าเลือกกิน!!




"..ผมไม่กิน!"

เด็กชายตัวน้อยร้องเมื่อเห็นลูกแมวย่างวางตรงหน้า..


"ไม่งั้นก็ตายห่าไปซะ"
ร่างบางพึมพำเบาๆและผมส่ายหน้า


"เอาน่า..ไอ้หนู ..มันเป็นโปรตีนไม่กี่อย่างที่เรายังหาได้.. ถ้าเอ็งไม่กินเอ็งจะอดตายเอานา"

ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กน้อย..ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าตัดสินใจถูกหรือไม่ที่เก็บเขาเอาไว้


จินมองผมกับแดเนียลน้อยที่กำลังดื้อดึงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาเดินมาหยิบถาดที่มีลูกแมวย่าง..สีกำลังเกรียมๆน่าอร่อยออกไป..


"เดี๋ยวมา"

ร่างบางพูดก่อนจะใช้ยางมัดผมรวบเส้นผมสีอ่อนที่ปรกต้นคอขึ้น ก่อนจะหยิบมีดขนาดเล็กสีเงินเล่มหนึ่งออกไปด้วย..


..................................


จินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ ..เนื้อแมว.. ที่หั่นเป็นชิ้นอย่างสวยงาม..
สีของมันน่าทานเหมือนกับไก่ย่างในภัตตาคารอย่างไรอย่างนั้น..


"นี่..ไอ้หนู ข้าทำขนาดนี้แล้ว..ขืนเอ็งยังเรื่องมาก เอ็งจะได้กลายเป็นโปรตีนหลักมื้อต่อไป!"

จินพูดก่อนจะเก็บมีดวางบนชั้น..

หนูน้อยเเดเนียลพยักหน้าแสดงความเข้าใจอย่างสุดซึ้ง
ก่อนจะค่อยๆหยิบเนื้อลูกแมวเข้าปาก..


"ก็แค่นั้น"


ร่างบางพูดก่อนจะมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง


"กูแค่ไม่อยากใช้ความรุนแรงกับเด็ก"
ผมพูด


"ใจดีจนปล่อยให้มันตายน่ะสิ"

ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับคนตรงหน้า..ไอ้ที่พูดมากๆไม่ใช่นิสัยผมอย่างหนึ่ง
อีกอย่างคือผมรู้จักเขาดีเกินกว่าจะเสียเวลาต่อล้อต่อเถียง..


"ธนาคารร็อทไชด์..ตู้นิรภัยหมายเลข 127.."

ผมพูดก่อนจะก้มลงมองกุญแจสีเงินในมือ..
ผมต้องการบางสิ่งบางอย่างในตู้นิรภัยนั่น..

บางสิ่งที่สำคัญ

บางสิ่งที่อาจเปลี่ยนแปลงโลกบัดซบใบนี้ได้..


"อือ.. จริงๆมันต้องสแกนรูม่านตา.. แต่วิธีการดั้งเดิมใช้ได้เสมอในกรณีนี้"
จินพูดก่อนจะเขย่งตัวเอาเลื่อยโลหะ..สว่าน..ไขควง และลูกกระสุนให้ผม


"เท่าที่กูไปสำรวจทางเข้าคร่าวๆเมื่อวาน..แถวนั้นเป็นเขตสีส้มเลยล่ะ"


เขตสีส้ม..ในความหมายของจิน คือเขตที่มีซอมบี้อยู่ค่อนข้างแออัด ..ทางหนีทีไล่น้อย ... อัตราการสะท้อนเสียงมาก
..และอันตราย


ผมรับของจากจิน กระชับย่ามเข้ากับตัว


"แล้วจะรีบกลับมา"


ผมบอก ..แต่คนตรงหน้าขมวดคิ้ว


"หมายความว่าไง..?"

"ต้องมีใครสักคนดูแลเเดเนียล"


"..Fu**.. เด็กเวร.. งั้นเอาของมา!
จินพูดก่อนจะกระชากย่ามไปจากผม แต่ผมไม่ยอม


"กูไปเอง มึงอยู่นี้แหละ"


เมื่อคนตรงหน้ากำลังทำท่าจะเถียง ผมก็มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง..


"งานนี้เหมาะกับกูมากกว่า"


"แล้วหน้าตากูเหมาะกับเป็นพี่เลี้ยงเด็กรึไง"

ผมมองจิน.. ร่างเพรียวบางระหงส์ ใบหน้าคมคายดูไม่สบอารมณ์
ผมสีทองอ่อนยาวประบ่าที่ถูกมัดไว้อย่างลวกๆดูชื้นนิดๆ..


"ก็เหมาะนะ"


..................................


ผมกระชับปืนกับท่อนเเขนแกรงแน่น..
ผมเป็นพวกไม่ถนัดต่อการเคลื่อนไหวแบบเงียบเชียบเท่าจินก็จริง..
แต่ขนาดร่างกายและพละกำลังโดยรวมของผม เหมาะแก่การต่อสู้ประเภท 'ถูกรุม' มากกว่า..


แต่ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากถูกโอบล้อมด้วย'ความรัก'อย่างเหลือล้น
แบบตอนนี้หรอกนะ..


ศพเดินได้ที่ดวงตาไร้เเววยื่นเเขนมาทางผม ผมล็อกแขนมันไว้..ก่อนจะบิดไป 180 องศา..

'เผละ..'

ใครบอกว่าซอมบี้ฆ่ายากกัน..มันก็แค่มนุษย์ตัวเปื่อยร่างเหลวเท่านั้นเอง!!

ผมจ่อกระบอกปืนไปที่กระโหลกศรีษะมันก่อนจะเหนี่ยวไกอย่างรวดเร็ว


'ป๊อก!..'

เสียงเหมือนเวลาเปิดจุกก๊อกไวน์..

..น่าอภิรมย์จริง..


จินเลือกปืนที่เสียงเบาที่สุดมาให้ผม..
แต่ต่อให้เสียงจะเบาอย่างไร การจ่อปลายกระบอกปืนให้แนบสนิทกับกระโหลกก็ยังคงเป็นวิธีเก็บเสียงที่ดีที่สุดอยู่ดี..


งานจัดการซอมบี้สำหรับผมไม่ใช่เรื่องยาก

เราแค่ต้องคอยระวังอย่าให้มันกัดเราได้ก่อนเท่านั้น..


แต่เอาเข้าจริง..การติดเชื้อนี้ไม่ได้เกิดจากการกัด
มันแค่เป็นหนึ่งในวิธีที่ทำให้เชื้อผ่านเข้ากระเเสเลือดได้ง่ายที่สุด..

ดังนั้น .. การมีบาดแผลแล้วสัมผัสกับเลือด,การใช้เข็มฉีดยา หรือมีเซ็กส์กับซอมบี้(โดยที่ซอมบี้เป็นฝ่ายรุก)
ย่อมมีความเสี่ยงมากพอๆกัน..


แต่ถ้าซอมบี้เป็นฝ่ายรับก็มีความปลอดภัยมากโขอยู่..


..แล้วนี่กูจะมานั่งคิดเรื่องมีเซ็กส์กับซอมบี้ไปทำไมกันวะ..?!



ผมหยิบเก้าอี้รับเเขกของธนาคารมาฟาดหัวพวกซอมบี้ไป 3-4 ตัว..


ผมชอบวิธีนี้นะ..พอเหงื่อออกแล้วหัวผมจะโล่งขึ้นมาหน่อย..



ความลำบากของแผนการนี้คือ ขณะที่ผมเจาะห้องนิรภัยเฮงซวย
ผมจำเป็นต้องใช้มืออีกข้างล็อกเป้ายิงไปด้วย..

..ทำไมไม่มีสว่านเก็บเสียงบ้างนะ..


หลังจากที่ต้องยิงซอมบี้ซึ่งทยอยเดินเข้ามาตามเสียงสว่านแบบไม่ได้หยุดมาร่วม 10 นาที..
ผมก็คิดว่าผมอาจจะต้องตายอยู่ที่นี้แน่..


ผมจึงหยุดการใช้สว่าน และลากศพซอมบี้ตัวหนึ่งมา..



คุณเคยเห็นการเจาะสว่านแบบไร้เสียงไหมครับ?

มันก็เหมือนเวลาคุณจะยิงปืนแบบเก็บเสียงแต่ไม่มีปลายกระบอกเก็บเสียงนั่นแหละ

ที่คุณต้องทำก็แค่หาอะไรนุ่มๆ เช่น หมอน / ผ้านวม มากั้นระหว่างกระบอกปืนกับกระโหลกคนที่คุณอยากฆ่า..


สำหรับผม ในกรณีนี้.

สมองซอมบี้ที่เริ่มเน่า รวมถึงน้ำหนองของมัน.. ผมว่าน่าจะใช้เก็บเสียงได้ดีทีเดียว


ผมเจาะสว่านผ่านกะโหลกศพซอมบี้

มันใช้ได้ผลดี.. ไม่มีซอมบี้มากวนใจผมอีก



...................................


หลังจากเข้ามาในห้องนิรภัย ผมก็เห็น ศพเเห้งเหี่ยวของพนักงานธนาคาร..
หล่อนคงจะขังตัวเองไว้ในนี้..

ยอมอดอาหารตายดีกว่าออกไปให้พวกซอมบี้กินสินะ..

ผมนิ่งไว้อาลัยให้หล่อน 3 วินาที
แบบที่เพื่อนมนุษย์ควรมีต่อกัน

หลังจากนั้นจึงออกเดินหาตู้นิรภัยหมายเลข 127..

เมื่อหาพบ..ผมก็ค้นพบว่า มันจำเป็นต้องกรอกรหัส สแกนรูม่านตาไม่ต่างกัน..
ให้ตายสิ..จินว่ายังไงนะ..แบบดั้งเดิมใช้ได้เสมอ..

ผมมองสว่านในย่ามสะพาย

ศพซอมบี้ที่ใช้เก็บเสียงสว่านก็ดันเอาวางทิ้งไว้ข้างนอกประตูนั้น..



ผมหันไปมองศพเหี่ยวแห้งของพนักงานธนาคารสาว..

"เพื่อนมนุษย์ต้องช่วยเหลือกันใช่ไหมครับ"

ผมพูดก่อนจะเดินตรงไปยังร่างของเธอ..



...................................


จนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินนู้นเเหละผมถึงได้กลับที่พัก
คราบเลือดเกรอะกรัง สภาพค่อนข้างอิดโรย ..ไม่สู้ดีนัก..

จินเดินมารับของจากผมก่อนจะไล่ให้ผมไปอาบน้ำ..



หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินเข้ามาในบังกะโลที่พัก
เห็นแดเนียลกำลังนั่งวาดรูปเล่นอยู่ ..โดยมีจินนั่งดูแผนที่อยู่ใกล้ๆ..

ภาพที่เห็นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา..


พวกเขาเหมือนครอบครัวเดียวกันเลยแฮะ..


จินหันขวับเมื่อรู้สึกได้ว่าผมมองอยู่
..ปฏิกิริยาเขาเร็วจนน่ากลัว..

"แดน..ไปเอาอาหารมาสิเจ้าหนู"

"..ฮะ"

ผมมองไอ้หนูแดเนียลจอมเถียงที่มีท่าทีเชื่อฟังขึ้นอย่างประหลาดใจ..


"ดูแลเเดเนียลได้ดีนี่.."

ผมพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง..แต่เขาใช้มือกั้นหน้าของเราไว้


"จูบใช้แค่ตอนจะมีเซ็กส์"
ร่างบางพูดก่อนจะหันไปทางอื่น ..ผมเม้มปาก


"อ่า..แล้วของที่ได้มาเป็นไงบ้าง"
ผมถามเพราะเห็นเขาเช็คสภาพของได้ระยะหนึ่งแล้ว..

สิ่งที่ผมนำออกมาจากตู้นิรภัยหมายเลข 127 คือแบบแปลนซับซ้อนของห้องเเลป ATAG ..ห้องแลปมรณะที่ได้ชื่อว่าเป็นแห่งแรกที่ทำเชื้อไวรัสมรณะนี้แพร่ระบาดออกมา..จนทำให้โลกตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน..


"..งานหนักเลยล่ะ..มันไม่ได้เขียนชัดเจนว่าห้องไหนใช้ทำอะไร..มีทั้งแผนผังใต้ดินและทางออกสู่ทะเล..
แต่ยังดีที่แบบแปลนอธิบายทางเข้า-ออก ไว้อย่างละเอียด"

ดูท่าว่างานถัดไปของผมกับจินจะไม่ง่ายเสียแล้ว..
แต่ทุกงานที่ผ่านมาก็ไม่เคยง่าย เพราะฉะนั้นสำหรับเราเเล้วจึงไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจนัก..


"เราอาจใช้เวลาเป็นปี หรือนานกว่านั้น.."

"เรามีเวลาเท่าไหร่"
ผมถามจิน


"จนกว่าเราจะตาย"
เขาตอบ

และเจ้าหนูแดเนียลยกถ้วยมันฝรั่งต้มเข้ามา..

รสชาติของมันฝรั่งต้มมันแย่เหมือนทุกครั้ง
แต่รสชาติของการมีชีวิตนั้นเยี่ยมยอด..


"วันนี้คุณไปไหนมาเหรอฮะ"


"ไปธนาคารน่ะ..เอ็งอยู่กับจินสนุกดีไหมล่ะ"

จินเลิกคิ้วมองเเดเนียล เด็กน้อยรีบพยักหน้า.. ผมหลุดขำพรืด


"จินบอกว่าถ้าวอดก้าไม่กลับมาก่อนพระอาทิตย์ตก เขาจะทิ้งผมแล้วไปตามหาคุณ"

ผมมองจินที่ตอนนี้ทำท่าเหมือนอยากจะกินไอ้เด็กตรงหน้า..


"ก็เอ็งนะเป็นภาระ!..แล้วนี่ยังจะฟ้องเรื่องข้าอีก.. ไม่จับโยนเป็นอาหารซอมบี้ก็บุญแล้ว"

"อ้อ..แล้วก็ไม่ใช่ว่ากูเป็นห่วงอะไรมึงด้วย .. ภารกิจน่ะสำคัญกว่า เข้าใจใช่ไหม"

จินหันมามองผมก่อนจะทำหน้าเคร่งเครียด ผมเผลอยิ้มอย่างผ่อนคลาย

"กูเข้าใจน่า"



"ก็แค่นั้น"

..................................


หลังจากแดเนียลหลับสนิท ผมก็รวบตัวจินมาไว้ในอ้อมแขน..
เขาไม่ขัดขืนแต่อย่างใด..


ถ้าว่ากันตามขนาดตัวเเล้ว..มันคงเป็นเรื่องยากที่จะขัดขืนอยู่เหมือนกัน
ผมกดจมูกซุกไซ้ไปตามซอกคอ..ผ่านเรือนผมสีทองอ่อนนุ่ม

"ข้างนอกไหม..เดี๋ยวไอ้เด็กบ้านั่นตื่น"
เสียงต่ำๆที่เกือบเป็นเสียงกระซิบแต่พร่าไปด้วยอารมณ์ของร่างบาง ปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนในตัวผมขึ้นมา..

ผมล็อกตัวเขาไว้แน่น..

ก่อนจะใช้มือหนาลากผ่านร่องด้านหลังร่างบาง

"..วอดก้า..?"

"ตรงนี้แหละ..อย่าเสียงดัง"
ผมพูดเบาๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปช่องทางด้านใน..

"มึงรู้ใช่ไหมว่าเจลหล่อลื่นแม่งหายากพอๆกับถุงยางน่ะ.."

"งั้นกูไม่ใช้ถุง.."

"พูดเหมือนปกติมึงใช้.."

ผมขยับนิ้วเร้าอารมณ์คนในอ้อมแขน ..
เนื่องด้วยประสบการณ์.. ความคุ้นเคย.. และสัญชาตญาณส่วนตัว..

ผมรู้ว่าจุดที่จะทำให้เขาเงียบเสียงนั้นเป็นที่ไหน..
เงียบเสียงพูดปกติ..และครางได้แต่ชื่อของผม..


"อ๊ะ!..วอดก้า..ตรงนั้น.."

ผมขยับนิ้วเข้าออกแรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางขยับสะโพกไหวตามจังหวะที่ผมมอบให้..

เสียงครางชื่อผมทั้งสุขสมปนทรมานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง..


"ชู่ว.."
ผมกระซิบ

"..แดเนียลนอนอยู่.."

"อือ..อะ..วอดก้า..ไม่เอา..ไม่เอานิ้ว.."
ร่างบางพยายามลดเสียงลงก่อนจะขอร้องบางสิ่งที่จะเติมเต็มความต้องการของเขาได้มากกว่า..

ผมดึงนิ้วออกพรวดเดียวก่อนจะใส่ส่วนใหญ่ร้อนเข้าไปจนสุด..

"อ๊ะ!!..อ๊า.."
ร่างบางเชิดหน้าขึ้นก่อนจะครางเสียงหวาน ช่องทางของเขาบีบรัดผมจนแน่นไปหมด..

"..จิน..ผ่อนคลาย.."
ผมพูดเบาๆก่อนจะสูดปาก แล้วกระทุ้งตัวเขาหนักๆสองสามครั้ง

"..อ..ไอ้เวร"
ร่างบางกระซิบด่าผมเสียงหวาน ตัวสั่นระริก..
ผมค่อยๆขยับตัว..ตอนแรกก็เป็นไปอย่างช้าๆ.. สักพักจังหวะกระเเทกจึงรุนเเรงขึ้น..


เสียงเนื้อกระทบกันสลับกับเสียงครางของร่างในอ้อมแขนดังขึ้นเป็นระยะๆ
แต่จินเลือกที่จะกัดแขนผมแทน..เพื่อไม่ให้เสียงที่ปล่อยออกมาดังเกินไป..

ก็ยังดีกว่าซอมบี้กัดละวะ..

"อื้อ..วอดก้า..เร็ว..เร็วกว่านี้อีก.."
ร่างบางครางด้วยความขัดใจก่อนจะขยับสะโพกนำจังหวะผมไป..

ผมเลื่อนข้อมือแกร่งมาจับสะโพกเขาไว้แน่น..

"อย่าดิ้น"

ผมบอก ก่อนจะจับสะโพกร่างบางขยับเข้าออกจากตัวด้วยความเร็วและเเรงจนร่างบางสั่นตัวโยนครางไม่ได้ศัพท์..

เมื่อช่วงอารมณ์รุนแรงผ่านไป..เราสองคนก็หอบ..เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อและกลิ่นอายร้อน..
ผมยังคงค้างส่วนล่างไว้ในตัวของเขา..

จินเลียเลือดออกจากแขนของผม..

"กัดยังกะซอมบี้..ซาดิสม์หรือไง..หือม์"

ผมพูดก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่าง รวบเส้นผมของเขาไปพาดบ่าระหงส์ และจูบซอกคอร่างบางเบาๆ


"อย่าเรื่องมาก..มีอะไรให้กินก็กินไปเหอะ"
ร่างบางพูดเสียงพร่า..


"อย่าเลือกกิน"
ผมพูดและนึกถึงสิ่งที่บอกเจ้าหนูแดเนียลไปเมื่อเช้า..


"ขอกินอีกได้ปะวะ"
ผมพูดเบาๆ อารมณ์เริ่มคุกรุ่นอีกครั้ง..



อยู่ๆร่างบางก็กัดเเขนผมเข้ามาเต็มเขี้ยว!!



"ประหยัดหน่อยดิวะ ไอ้ห่า"

[ืniyataan]

หรือมีเซ็กส์กับซอมบี้(โดยที่ซอมบี้เป็นฝ่ายรุก) เอ่อ...ออออออออ 

[Pinkii]

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความดิบ ความแมน ความเถื่อน Ncแบบไม่มีความรัก
วอดก้ากับจินเหมือนกำลังทำภารกิจบางอย่าง เหมือนเค้านอนด้วยกันระบายอารมณ์เฉยๆง่ะะ
แต่ชอบตัวละครทั้งคู่ ดูเท่ๆดี วอดก้าให้อารมณ์พระเอกฝรั่งหนังบู๊มาก555555