ตอนที่ 12 : เมื่อไหร่
“เป็นไงพี่เหน่ง โอเคไหม” ไทยพยักพเยิดไปทางรุ่นน้องตัวเล็กหน้าตาน่ารักของเขา
“ก็น่ารักดี แต่กูให้มึงหาผู้หญิงมาทำหน้าที่ดูแลทีมไม่ใช่ผู้ชาย”
“โหพี่ ผู้หญิงที่ไหนจะอยากมาทำ มาแป๊บๆ เดี๋ยวก็หาย คนที่ตั้งใจทำงานพี่ก็บ่นเรื่องหน้าตาอีก”
“อ้าว ก็กูเอามากึ่งๆ เป็นประชาสัมพันธ์ทีม เอาไว้เรียกแขก จะได้มีคนสนใจทีมเรามากขึ้น”
“แล้วพี่อยากให้ผู้ชายสนใจหรือไง”
“เออจริงของมึง ผู้หญิงสวยก็ต้องมีแต่ผู้ชายมาดูสิวะ”
“เห็นไหม เจ้าเรนนี่แหละดีแล้ว หน้าตาดี ตัวเล็กน่ารัก ผู้หญิงเอ็นดูมันทั้งคณะ เรียกลูกๆ ทุกคำ แฟนคลับก็เยอะ” ไทยโฆษณารุ่นน้อง เมื่อรุ่นพี่ปรึกษาเขาเรื่องอยากหาคนมาช่วยดูแลทีม อารมณ์ประมาณกึ่งๆ ผู้จัดการดาราบวกแม่บ้าน เขาก็นึกถึงรุ่นน้องคนนี้ทันที”
“แล้วจะทำไหวเหรอวะ หน้าตาดูคุณหนูไป”
“ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่รับ ลองไปถามดูเล่นๆ ดันตกลงทันที สงสัยจะชอบฟุตบอลมั้ง”
“ไม่เข้ากับหน้าตาเลยว่ะ บอกกูว่าชอบจัดดอกไม้กูยังเชื่อมากกว่า”
“ฮ่าๆ เอาน่าพี่ลองดู เชื่อผมเรนนี่แหละเรียกคนได้เยอะแน่นอน ทั้งผู้ชายผู้หญิง”
“ผู้ชาย? เรียกได้ด้วยเหรอวะ”
“ได้ดิพี่ คนจีบเพียบผู้ชายทั้งนั้น ผู้หญิงไม่จีบมัน เขาเรียกเป็นลูก”
“เออแปลกดี กูชักตามโลกไม่ทัน”
“ฮ่าๆ งั้นตามนี้นะ”
“อืม ก็มึงชวนมาแล้วนี่ ว่าไงว่าตามกัน”
“เป็นไงเรา ไหวไหม” ไทยนั่งลงข้างรุ่นน้อง เรนกำลังจดบางอย่างลงในสมุด อีกฝ่ายรีบปิดราวกับกลัวเขาเห็น
“ไหวครับ”
“ทำแล้วไม่ชอบอยากเปลี่ยนใจบอกพี่ได้นะ ไม่บังคับกัน แต่อยากให้ลองดูก่อน”
“ชอบครับ ผมทำได้”
“งั้นก็ฝากด้วย”
“ขอบคุณนะครับพี่ไทยที่ชวนผมมา” เรนหันมายิ้มให้ ไทยจึงยิ้มตอบรุ่นน้อง
“ขอบคุณพี่ทำไม พี่สิต้องขอบคุณเรา”
“ผมต่างหากครับที่ต้องขอบคุณ” ดวงตาคนพูดหลุบต่ำ รอยยิ้มอายจุดขึ้นบนริมฝีปาก ไทยหรี่ตาลงมอง ชักแปลกๆ
อย่าบอกว่าเรนชอบเขา!! ไทยรีบปรับอาการ กลัวเผลอแสดงความคิดออกมาทางสีหน้า ตั้งแต่รู้ว่ามีผู้ชายมาชอบ เขาเลยระแวงนิดๆ แต่ไม่น่ามั้ง ถ้าใช่เขาจะมองไม่ออกเชียวหรือ รู้จักกันมานาน คิดมากเกินไปแล้วไอ้ไทย
“ฝากหน่อย” กระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือถูกยื่นมาตรงหน้า ไทยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ
“กระเป๋ามึงล่ะ”
“ไม่ได้เอามา กูมาจากหอชุดนี้เลย”
“กูก็ไม่ได้เอามาเหมือนกัน ต้องขนของมาให้พี่เหน่งกูเลยวางไว้ในรถ มึงเอาไปไว้ในรถไหม” ไทยส่งกุญแจรถให้ปราบ
“ฝากผมก็ได้ครับ” เสียงของเรนฟังแปร่งหู ราวกับเจ้าตัวกำลังตื่นเต้น ไทยจึงเริ่มสังเกต
“เรนนี่เพื่อนพี่ชื่อปราบ นี่รุ่นน้องที่คณะกูชื่อเรน จะมาเป็นคนดูแลทีมเรา”
“สวัสดี”
“สวัสดีครับ” ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงเรื่อ ถ้าไม่จับตามองอยู่จะไม่สังเกต แต่ไทยรู้สึกได้
“ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากด้วย เดี๋ยวเล่นเสร็จพี่มาเอา” ไทยมองตามมือของปราบที่ยื่นของส่งให้เรน มืออีกฝ่ายยื่นออกมารับ ความตื่นเต้นปรากฏให้เห็น
ไทยเพิ่งรู้ซึ้งถึงความจริง ไม่ใช่เขาและไม่ใช่ฟุตบอลที่ทำให้เรนตกปากรับคำมาช่วย หากแต่เป็นเพราะร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างหาก
ไทยเกิดความรู้สึกหนักขึ้นในใจ เขาเพิ่งรู้ตัวไม่นานว่าชอบปราบเข้าให้แล้ว ยังไม่ทันไรก็ได้รู้ว่ารุ่นน้องที่เอ็นดูมาตั้งแต่แรกเจอดันชอบคนๆ เดียวกับเขา ระหว่างความรู้สึกของตัวเองกับความรู้สึกของรุ่นน้องเขาควรเลือกอะไร ไทยตั้งคำถามอยู่ในใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“หะ!” ไทยมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จึงตกใจเมื่อปราบถามขึ้น
“กูถามว่ามึงเป็นอะไรหรือเปล่า จู่ๆ ก็ทำหน้าหนักใจ”
“กูไม่ได้เป็นอะไร กำลังคิดว่าวางกระเป๋าไว้ตรงไหน เก็บดีหรือยัง กลัวรถโดนทุบไม่คุ้ม” ไทยปัดให้พ้นจากเรื่องที่คิดอยู่
“กูไปดูให้” มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า
“ไม่เป็นไร วันนี้กูจอดรถไกลแถวนี้ไม่มีที่จอดว่าง กูว่ากูน่าจะเอาใส่กระโปรงหลังแล้ว”
“ส่งมาเถอะ มึงจะกังวลพาลเล่นไม่สนุกเปล่าๆ กูไปดูให้แป๊บเดียว” เมื่ออีกฝ่ายยังยืนยัน ไทยจึงยอมล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋าแต่ไม่ยอมส่งให้
“กูไปดูเองก็ได้” เขารู้สึกผิด ไม่น่ายกเรื่องนี้ขึ้นมาอ้างเลย
“มันไกลไม่ใช่เหรอ กูไปเอง” ปราบหยิบกุญแจรถไปจากมือของไทย คำพูดแม้เรียบง่าย แต่ก็ทำให้ไทยอมยิ้มกับความใส่ใจของอีกฝ่าย
“จอดตรงไหน”
“ข้างตึกเขียว”
“อืม” ปราบเป็นคนพูดน้อย แต่นับวันไทยยิ่งเห็นสิ่งที่มากกว่าคำพูด และตัวเขาเองชอบแบบนี้มากกว่า ก็นั่นแหละเขาถึงตกหลุมปราบจนได้
“เป็นคนดีมากเลยนะครับ” ไทยมองสายตาของเรนนิ่ง อีกฝ่ายมองตามร่างสูงของปราบไป
“อืมดี” ไทยตอบสั้นๆ
“พี่ปราบจะเก็บของไว้ในรถพี่ไทยหรือเปล่าครับ สงสัยลืม ผมวิ่งตามเอาไปให้ดีไหมครับ” เรนมองของในมือตัวเอง
“คงไม่หรอกเผื่อมีโทรศัพท์เข้าจะได้รู้ ฝากไว้ที่เรนดีแล้ว” ไทยตอบไปตามที่คิด ไม่ได้ปฏิเสธเพื่อกีดกันรุ่นน้อง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ได้คำตอบให้กับคำถามที่ตั้งขึ้น ว่าเขาเลือกความรักของตัวเอง ไทยแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเที่ยวไปยกปราบให้ใคร ปราบจะรักใครเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย ความรักของปราบเป็นของเจ้าตัว ถ้าเรนอยากให้ปราบหันมารักน้องก็ต้องสู้ด้วยตัวเอง ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะรักรวมถึงตัวเขาด้วย
“พี่ไทยวันนี้ห้ามเบี้ยวผม ไปกินข้าวด้วยกัน” แป๊ะตามติดไทยออกมาจากสนาม ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้ม
“มึงกินข้าวคนเดียวไม่เป็นเหรอวะ ลากพวกกูทุกวัน”
“ไม่เห็นหน้าพี่ผมกินข้าวไม่ลง” แป๊ะทำตาหวานใส่รุ่นพี่ แต่ไทยรู้สึกสยองมากกว่า
“ไปก็ไป เรนไปด้วยกันไหม”
“ผม..”
“ไม่ได้ ต้องไป มาวันแรกต้องทำตามคำสั่งรุ่นพี่”
ใบหน้าของเรนตึงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของวาฬ ไทยอดแปลกใจไม่ได้ เรนเป็นเด็กนิสัยน่ารัก ไม่เคยเห็นโกรธใคร แต่ทำไมถึงดูไม่ถูกชะตากับวาฬ ทั้งที่น้ำเสียงของอีกฝ่ายก็ชัดเจนว่าแหย่เล่นมากกว่าจะสั่งจริงจัง
“พี่ไทยครับคือผม....”
“ปราบ ไอ้ปราบ” วาฬโบกมือเรียกคนที่เดินออกมาช้าสุด ปราบเดินไปเก็บลูกบอลจากอีกฝากจึงช้ากว่าคนอื่น “ไปกินข้าวด้วยกัน”
“เอาสิ แต่กูไม่มีชุดเปลี่ยนนะ วันนี้ไม่มีเรียนกูมาจากหอชุดนี้เลย”
“ไม่มีปัญหา อย่างมึงต่อให้เหงื่อโทรมแค่ไหนสาวๆ ก็ยังอยากเข้าใกล้”
“แต่กูไม่อยาก” ไทยสวนคำพูดของวาฬ “มึงตัวหนาพอๆ กับไอ้ปราบ มีเสื้อสำรองให้มันยืมสักตัวไหม” ถึงจะชอบแค่ไหน ก็ใช่ว่าเขาจะอยากดมกลิ่นเหงื่อของอีกฝ่าย
“มี เดี๋ยวกูหยิบให้ มึงตามไปเอาเลย” วาฬชี้มือไปยังเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งห่างออกไป มีกระเป๋ากีฬาใบใหญ่วางอยุ่
ระหว่างที่รอวาฬจัดการหาเสื้อให้ปราบ ไทยหันไปถามรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้วยกัน “เรนเอาไง”
“ผมไปก็ได้ครับ”
“อืม” ไทยไม่ถามว่าเพราะอะไร ในเมื่อเหตุผลยืนทนโท่อยู่ไม่ไกลมาก
“ไม่ชอบวาฬเหรอ”
“เปล่าครับ” เรนหลบสายตาแค่นี้เขาก็รู้แล้ว
“ไม่ได้ไม่ชอบแต่ไม่ถูกชะตาหรือเปล่า บอกเหตุผลได้ไหม”
“ผม..” เรนทำหน้าไม่สบายใจ “ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินพี่วาฬพูดกับพี่แป๊ะว่าผมเหมือนผู้หญิง อยากลองจีบสนุกๆ”
“เฮ้อ” ไทยถอนใจออกมาดังๆ ไอ้วาฬนะไอ้วาฬพูดเล่นไม่รู้เรื่อง ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะเตะคว่ำ “พี่ขอโทษแทนวาฬด้วย ปากมันอาจไม่น่าคบเท่าไหร่ แต่เป็นคนดีคนหนึ่ง พี่รับประกัน เอาไว้พี่จะตักเตือนมันให้”
“ไม่เป็นไรครับ! ผมไม่อยากให้รู้ว่าผมได้ยิน”
ดูจากอาการของเรนแล้ว ไทยคิดว่าคงแก้ความรู้สึกยาก เอาเถอะ เขาเชื่อว่าอยู่ๆ ไป เรนจะรู้จักวาฬเอง “ไปเถอะ” ไทยลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าเพื่อนที่เหลือพร้อมแล้ว
“ขอบคุณครับพี่ไทย สวัสดีครับพี่ปราบ” “แล้วเจอกัน” ไทยบอกลารุ่นน้อง เขาขับรถมาส่งเรนที่บ้านพร้อมปราบ ไทยเลือกส่งอีกฝ่ายทีหลังแม้ว่าหอจะอยู่ใกล้กว่าก็ตาม
“ให้กูไปส่งที่ไหน” ไทยหันไปถามแม้ว่าจะเดาคำตอบได้
“มึงว่างหรือเปล่า”
“ว่าง” ไทยตอบโดยไม่ต้องคิด ใช่ว่าเขาจะไม่อยากอยู่กับอีกฝ่าย “มีอะไรเหรอ”
“ไม่มี”
“อ้าว! วอนแล้วมึง ไม่มีแล้วถามทำไมวะ” จะว่าเขาหัวเสียเพราะผิดหวังก็ไม่ผิดหรอก
“กูไม่มีจริงๆ แค่อยากอยู่กับมึง ไม่ได้นึกว่าจะทำอะไร”
สีหน้าของไทยกึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง เขาตัดสินอารมณ์ของตัวเองไม่ถูก เพราะเป็นผู้ชายห่ามๆ เลยรู้สึกว่ามันเลี่ยนไปนิด แต่ก็อดดีใจไม่ได้
“น้ำเน่าไม่เข้ากับหน้าตามึงเลย คิดมาจะไปไหน คิดช้ากูจะไปส่งมึงที่หอ” ไทยออกรถ ปล่อยให้คนข้างๆ หัวเราะขำ
“ไปห้องมึงได้ไหม”
“ไปทำไมวะห้องกูไม่มีอะไรให้ทำ” เขาไม่ได้เล่นตัว แต่ห้องเขาเป็นห้องพักจริงๆ ไม่มีอะไรสักอย่างแม้กระทั่งแอร์
“งั้นก็ไปส่งกูที่หอ”
ไทยชะงัก ความรู้สึกผิดหวังกลับมาอีกครั้ง อะไรวะไม่พยายามสักนิด ไม่ใช่ห้องเขาที่อื่นก็ได้นี่หว่า “ตามนั้น” แต่สิ่งที่เขาทำคือตอบรับออกไป
ไทยจอดรถโดยไม่พูดอะไร ตลอดทางต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบ ดูเหมือนพวกเขามีเรื่องให้คิด ปราบเปิดประตูรถ ไทยคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะลงแต่มือนั้นกลับหยุดชะงัก ใบหน้าขรึมหันมามองเขา
“ลงสิ”
“หะ!” ไทยมองปราบด้วยสีหน้าแปลกใจ เขาไม่ทันตั้งหลัก
“ห้องกูมีเกม”
ใบหน้าของไทยค่อยๆ สว่างขึ้น สีหน้าบึ้งตึงจางหาย เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “มึงนี่ไม่มีอย่างอื่นล่อกูแล้วหรือไงวะ”
“แล้วมีอะไรที่มึงชอบกว่าเกมอีกเหรอ” ปราบถามด้วยรอยยิ้มมั่นใจว่ารู้จักเขาดีพอ
“มี” แต่คราวนี้ไทยตอบได้อย่างรวดเร็วทันใจ เขาไม่ต้องคิดสักนิด มันมีอยู่แล้วของที่ชอบมากกว่าเกม เพียงแต่เจ้าตัวยังไม่รู้เท่านั้นเอง
อาการอึ้งของปราบทำให้ไทยยิ่งขำ อารมณ์ของเขาแตกต่างจากช่วงเวลาที่ขับรถมาราวกับฟ้ากับเหว “ตกลงจะลงหรือเปล่า ให้นั่งอยู่ในรถแบบนี้กูกลับนะ”
“อืม” ดูเหมือนอีกฝ่ายเพิ่งได้สติ ปราบปรับสีหน้าก่อนเปิดประตูลงรถนำไปก่อน ไทยผิวปากเบาๆ การถือไพ่เหนือกว่านิดๆ มันให้ความรู้สึกดีแบบนี้เอง
“ปราบ” “หือ” คนขานรับไม่ละสายตาจากหน้าจอ
"มึงชอบผู้ชายนานหรือยังวะ”
คำถามของไทยทำให้ปราบชะงัก เขาหันไปมองหน้าคนถาม ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“เล่นไปด้วยสิโว้ย!” ไทยร้องลั่น พวกเขาเล่นเป็นทีม การหยุดเล่นของอีกฝ่ายจึงมีผลกับเขาด้วย
“ความผิดใคร นึกยังไงมาถามตอนนี้” ปราบหันกลับไปตั้งใจเล่นเกมอีกครั้ง
“ก็คุยไปด้วยเล่นไปสิวะ กูถามเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง” ปราบไม่มีทางรู้ว่าถ้าไม่ใช่เวลานี้ ไทยไม่แน่ใจว่าเขาจะถามไหม การไม่ต้องมองหน้ากันทำให้เขาพูดได้อย่างใจคิด
“นาน”
“นานของมึงคือชอบมานาน หรือชอบมาหลายคนวะ”
“ชอบมานาน”
หัวใจของไทยเต้นแรง คราวนี้เขาไม่สงสัยอีกแล้วว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนั้น “เหรอ”
ปราบลอบยิ้มด้วยความเอ็นดู เมื่อคนทำเสียงเหมือนไม่สนใจอะไรยิ้มกริ่ม “สงสัยอะไรอีกไหม กูจะได้ตอบทีเดียว”
“ไม่มี” ไทยส่ายหน้า เพราะอีกเรื่องที่เขาสงสัยถามออกมาไม่ได้ ตอนนี้เขาเบาใจแล้วเรื่องของเรน ว่าความน่ารักของอีกฝ่ายอาจเอาชนะใจของปราบไม่ได้ง่ายนัก หรือไม่ก็คงต้องใช้เวลา เพราะท่าทางปราบไม่ได้ชอบผู้ชายมาตั้งแต่ต้น แต่เพราะอะไรถึงมาชอบเขานั้น ไม่ใช่สิ่งที่ไทยอยากรู้ สิ่งที่เขาอยากรู้คือ..
เมื่อไหร่มึงจะถามความรู้สึกกูสักทีวะ!!! หรือไม่ก็ขอคบกูเป็นแฟนได้แล้วโว้ย!!! ชักช้าจริงไอ้นี่! จะให้ไทยออกตัวก่อนเขาไม่อยากทำ ของอย่างนี้มันต้องไว้ท่านิดหนึ่ง เพื่อความเป็นใหญ่ในอนาคต
ไทยลอบมองใบหน้าด้านข้างของปราบ เอื่อยนักนะมึง อย่างนี้ต้องเจอกูหน่อยจะอ่อยให้อยู่ไม่ติด อยากรู้นักว่ามึงจะนิ่งไปได้อีกนานแค่ไหน
“มึงแน่ใจหรือเปล่าว่าเราเล่นอยู่ทีมเดียวกัน ไม่ใช่มึงจะยิงฆ่ากูนะ”
“หะ!” ไทยงงกับคำพูดลอยๆ ของปราบ
“หน้ามึงเจ้าเล่ห์มาก อย่างกับฆาตกรโรคจิต”
“ฮ่า” ไทยหัวเราะเสียงดังลั่น เขาไม่ฆ่าหรอกแค่ไม่ปล่อยไปไหนเท่านั้นเอง
“เล่นไปเถอะ กูอยู่ข้างมึงอยู่แล้วไม่ไปไหนหรอก” ไทยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จากหางตาเขาเห็นปราบหันมามอง หึๆ ไม่ใช่มึงคนเดียวหรอกนะที่ทำเป็น ลองดูสกิลการอ่อยกูบ้างเถอะไอ้ปราบ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าไทยคนแมนของเราจะอ่อยรัวๆ ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก