ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ........
มีเหตุการณ์อะไรบ้างที่ทำให้เราต้องกลับมาเจอแฟนเก่าอีกครั้ง?
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย เสียงล้อรถยนต์ที่บดลงบนท้องถนน กลิ่นยาในโรงพยาบาล และภาพคนป่วยตรงหน้าไหลพรวดพราดเข้ามาในสมองที่ยังประมวลผลไม่ดีนัก รวดเร็วเกินกว่าที่จะตั้งตัว— เกินกว่าจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง
‘ฝากดูมันหน่อยได้มั้ย ขอโทษจริงๆแต่มันไม่เหลือใครแล้วจริงๆว่ะ’
ทำยังไงดี…
ผมควรจะทำยังไง
กับการกลับมาเจอกันอีกครั้งในรอบสามปีหลังจากเลิกกันไป
กับเขา—ที่นอนไม่ได้สติในชุดผู้ป่วยบนเตียงของโรงพยาบาล
“มันพยายามฆ่าตัวตาย” เอ็ดดี้บอกผม เขาทำหน้าคิดไม่ตก เขาเหลือบมองผมเล็กน้อย ก่อนจะพูดประโยคถัดมา “…หลายครั้ง”
ใจผมหายวาบ
“ขอโทษที่ต้องรบกวนนายทั้งที่เลิกกัน— เออ นั่นแหละ แต่ไม่มีที่พึ่งอื่นแล้วจริงๆ ฉันเองก็ยังหางานไม่ได้ คนเดียวที่นึกออกก็คือนาย”
“ฉันถามได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“มีหลายอย่างเกิดขึ้น” เอ็ดดี้เม้มปาก “ฉันรู้ว่านี่มันกำกวม แต่ฉันไม่แน่ใจว่าควรพูดไหม”
“ฉันเข้าใจ”
“นายโอเคหรือเปล่า ถ้าฉันอยากให้นายดูแลเขาในช่วงนี้หน่อย เผื่อ…เผื่อมันจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นอีก... ฉันกลัว กลัวว่าครั้งหน้ามันอาจจะสายเกินที่ฉันจะไปช่วยได้ทัน” ดวงตาเขาสั่นไหว มันฉายแววความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
ผมคิด ลังเล แล้วก็ตัดสินใจได้ทันทีที่ภาพคนบนเตียงปรากฏวาบมาในหัว
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร เราไม่ได้จบกันแย่เสียหน่อย ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” ผมตบบ่าเขา ไม่แรงนัก แต่ให้พอรู้ว่ามันจะโอเค และเขาฝากฝังมันกับผมได้ โดยไม่ต้องรู้สึกผิด
“ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ นายโทรมาได้เลยนะ”
“อืม”
เอ็ดดี้กลับไปแล้ว ผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากแฟนเก่าของเพื่อนสนิท คงจนปัญญาแล้วจริงๆ แต่ยังไงก็แล้วแต่ ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรนัก
มันให้ความรู้สึกประหลาด…นิดหน่อย ที่การกลับมาเจอกันอีกครั้งของเราอยู่ในรูปแบบนี้…
แต่ผมคงปฏิเสธไม่ได้…ว่าโล่งใจ ที่เขาไม่ได้เจ็บสาหัสอย่างที่คิดในตอนแรก-- ที่ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดดี้
โล่งอก…ที่ยังได้เห็นเขาอีกครั้ง
ผมมองสายน้ำเกลือ และผ้าพันแผลที่ปลายแขนจรดข้อมือของเขา เปลือกตาแดงช้ำที่ยังปิดสนิท
ผมสงสัย
ว่าอะไรทำให้เขาดูเปราะบางแบบนี้
เวลาผ่านไปไม่นานนัก จนดวงตาสีเข้มเปิดขึ้นมาจ้องมองกัน เขาดูสงบ— เกินกว่าที่ควร หรืออาจเรียกได้ว่า เพิกเฉย จนดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
ผมจ้องตาตอบ แววตาที่เคยวาบวับอย่างสดใสคล้ายถูกความว่างเปล่ากลืนกินจนมืดสนิท ทั้งๆที่เขากำลังมองมา แต่เหมือนว่าแววตาเขาไม่ได้สะท้อนการมีอยู่ของผมแม้แต่น้อย—มันไม่สะท้อนอะไรเลย
ผมร้อนใจ
ผมกลัว
ผมไม่ได้คิดอะไรอีก กว่าจะรู้ตัว ผมก็ย้ายตัวเองไปอยู่ข้างเขา กอบกุมมือผอมซีดทั้งสองข้างไว้ จับมันแนบใบหน้าของผม กดจูบอย่างแผ่วเบาแล้วคลึงมันด้วยหัวแม้โป้งช้าๆ
“ขอบคุณ..”
ขอบคุณ—ที่ยังมีชีวิตอยู่
และถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากไป ผมเห็นแววตาโหยหาของเขา…
เรานั่งกันอยู่แบบนั้น ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวระหว่างเรา น่าแปลก…ทั้งที่ควรจะรู้สึกอึดอัด..กับสถานะแฟนเก่า แต่คล้ายว่ามันไม่ได้ส่งผลอะไรกับใจของเราอีก
เพราะลึกๆแล้วผมเองก็คะนึงหาช่วงเวลาที่จะได้พบหน้าเขาอีกครั้ง
เขาหลับไปหลังจากที่หมอมาตรวจไม่นาน และเป็นโอกาสของผมในสำรวจเขาอย่างเต็มตา เขาผอมลงมาก จนข้อมือเล็กดูยิ่งเล็กเข้าไปใหญ่ จนผิวกายของเขาซีดจนเห็นเลือดเขียวแดงราวกับไม่ได้ถูกแสงแดดเลย
ผมเสียใจ— ที่ไม่ได้ดูแลเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมา
เสียใจ…ที่ยอมเลิกกับเขาเพียงเหตุผลไม่กี่ข้อ
เพราะเหนื่อยที่จะเดินต่อไป
ถึงได้ปล่อยมือแล้วทิ้งเขาไว้ข้างหลังไว้คนเดียว
ในตอนนั้น…เขาโดดเดี่ยวขนาดไหน
ผม …ไม่รู้อะไรเลย
.......
เขาย้ายมาอยู่กับผมชั่วคราวตามคำขอของเอ็ดดี้
ในคอนโดห้องเดิมที่เราเคยอยู่ด้วยกัน
เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีดำด้าน มือขาวซีดลูบมันช้าๆ เขาปล่อยให้ตัวเองเหม่อลอยไปในห้วงความคิดของตัวเอง
ผมไม่ได้เริ่มบทสนทนาใดๆ มีเพียงแค่ความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องทำงาน
ชั่วขณะหนึ่ง ผมอยากถาม
เป็นอย่างไรบ้าง เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ทำไมถึงทำมันลงไป ทำลงไปกี่ครั้ง ทำเพราะอะไร
เจ็บมากไหม
เหนื่อยบ้างหรือเปล่า
อยากจะถกเรื่องราวที่สงสัยทั้งหมดในหัว
แต่ผมกลัว—กลัวว่าถ้าถามจริงๆ คำตอบที่ได้จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
กลัวเขาที่ซึ่งเปราะบาง—จะแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา
“นายอยากดื่มอะไรไหม”ผมถามคนที่ทิ้งกายอยู่บนโซฟา
เขาไม่ตอบ
ไม่ตอบโต้
และมันทำให้ผมร้อนรนได้อย่างง่ายดาย ผมสาวเท้าไปทิ้งตัวลงคุกเข่าตรงหน้าเขา คนบนโซฟายังคงปล่อยให้ตัวเองเดินทางไปในห้วงความคิดอันแสนไกล
“ขอโทษ…” ผมประคองมือบอบบางคู่นั้นไว้ ซบหน้าลงและแต้มจูบบางเบา “กลับมาได้ไหม…”
กลับมา…จากโลกในความคิดที่ผมไม่อาจเอื้อมถึง
กลับมาหาผมที่นั่งตรงนี้
กลับ…คืนมา
คลื่นความรู้สึกผิดตีตื้นมาจนขอบตาผมร้อนผ่าว ผมยังคงซบหน้ากับหลังมือซีดๆของเขา ความทรงจำในวันที่เดินจากมาย้อนมากัดกินความรู้สึกของผม
วันที่ปล่อยให้เขาเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง
ตัวผมที่โง่งมนี้…ทำอะไรลงไป
น้ำตาอาบไล้ใบหน้าผม และหยดลงบนมือเล็กๆคู่นั้น ไหล่กว้างที่ผมเคยภาคภูมิใจห่อลงอย่างหมดสภาพ ผมเหมือนถูกความผิดในอดีตบีบตัวตนให้เล็กกระจ้อยร่อย ดูน่าสมเพชลงในพริบตา
ถ้าย้อนเวลาได้…จะไม่ปล่อยไป
และคงดีกว่า ถ้าผมไม่ปล่อยเขาไปเสียตั้งแต่แรก
เจ็บปวด—แต่คงเทียบไม่ได้สักเสี้ยวหนึ่งของคนตรงหน้า ในยามที่ทั้งโลกไม่เหลือใคร ความว่างเปล่ากัดกินหัวใจจนหนาวเหน็บ
และถูกคนรักปล่อยให้ต่อสู้กับมันเพียงลำพัง
ทรมาณเหลือเกิน
แววตาของเขาในตอนนั้นยังคงติดแน่นในทุกความคิดของผม
ความร้าวราน เหมือนทุกอย่างพังพินาศลงกับตา
ผมทำมันลงได้ยังไง
ผมทิ้งเขาไปได้ยังไงกัน
ความคิดและความทรงจำโจมตีผมอย่างหนัก ข้างในใจเจ็บร้าวเหมือนมันถูกแทงซ้ำๆ ผมไม่มีแรงพอที่จะลุกเดิน น้ำตาของผมเปื้อนมือบอบบางของเขา
ทว่าในตอนนั้น
มันเป็นเพียงสัมผัสที่แผ่วเบา มือผอมไล้แก้มของผม หัวแม่โป้งเล็กๆปาดหยาดความเสียใจที่หางตาผม เขาแย้มยิ้ม ยิ้มที่ผมแสนโหยหา
หมดสิ้นแล้วซึ่งการรอคอย เข็มนาฬิกาไม่ต้องเดินอย่างไร้จุดหมายอีกต่อไป ผมรู้สึกเหมือนว่าน้ำตาของผมมันยิ่งทะลักออกมาเหมือนทำนบความเข้มแข็งถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี
ผมกระชับมือคู่นั้น พร่ำบอกรักและคำขอโทษ ทุกอย่างในใจพรั่งพรูออกมาทั้งหมดแบบไม่ทันได้เรียบเรียง
ในแววตาของเขา—สะท้อนผมอยู่ในนั้น
“ขอบคุณ…ที่กลับมา…ขอบคุณ…”
ผมเพิ่งรู้ตัว
ว่าทั้งชีวิตของคนๆนึง—ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย
แค่มีเรา
แค่นั้น…
บางครั้งเหตุผลของการมีชีวิตอยู่อาจไม่ใช่อะไรยิ่งใหญ่
อาจเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
ที่เราได้รักใครสักคน
After story
ผ่านมาเกือบสามปีหลังจากที่เขากลับมาอยู่กับผม
ทุกๆอย่างกำลังดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง จิตแพทย์ของเขาบอกผมว่าไม่มีอะไรต้องกังวล เขาดีขึ้นมาก และมีแนวโน้มที่จะดีขึ้นเรื่อยๆ เขาเปิดใจให้หมอ – ให้ผม ให้กับโลกที่เคยหันหลังให้เขา
“มือนายเย็นเฉียบ” เขาว่าแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกไปจากการกุมมือของผม รอยยิ้มบางบนใบหน้าทำให้ผมตกหลุมเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโง่งม
เราเดินทอดน่องไปตามฟุตบาธอย่างไม่เร่งรีบ สายลมในฤดูหนาวพัดผ่านร่างกายจนสั่นระริก เราหันมายิ้มให้กันโดยไม่รู้ตัว ผมกระชับมือเขาไว้แน่น ไล่มองแผลเป็นบนแขนขาวๆของเขา
บาดแผลยังคงเหลืออยู่
“สร้อยข้อมือสวย”
“นายนั่นแหละที่ซื้อ”
แต่ไม่มีเหตุผลที่เราต้องสนใจมันอีก
ปล่อยให้มันเป็นบทเรียน เป็นเรื่องราวความเจ็บปวดในวันวานที่สร้างตัวตนที่เข้มแข็งขึ้นในวันนี้
แค่เพียงสองมือที่กุมกันอยู่
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
หัวข้อ: [เรื่องสั้นจบในตอน] กลับ (อ่าน 1609 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก