14
“อ่าวน้องหลับเหรอครับ” กวินมองคนที่ตอนแรกดูจะตื่นเต้นยากไปเที่ยวมากแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะหมดแรงไปซะแล้วนั่งคอพับคออ่อนจนเขาต้องจับหัวทุยให้พิงไหล่ พอได้พิงเหมือนว่าน้องจะไม่พอใจขยับถูไถจนซุกซบอยู่ที่อกพอได้ที่พอใจรอยยิ้มบางๆ ยกขึ้นพร้อมกับลมหายใจสม่ำเสมอ แต่คนที่ให้พิงอย่างเขานี่สิ ให้ตายเถอะ พอเปิดใจแล้วน้องเป็นคนขี้อ้อนแบบนี้เหรอให้ตายเถอะ เขาจะทนไหวไหม เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของไอ้เชษฐ์ที่ขับรถอยู่อยากจะว่ามันนะเพียงแต่กลัวเสียงดังแล้วน้องจะตื่น
ใช่ครับวันนี้เป็นวันที่พากันไปเที่ยวเมื่อคืนนี้น้องตื่นเต้นไม่รู้ว่านอนตอนกี่โมงเพราะงั้นถึงได้นอนหลับสนิทไงน้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะพาไปเที่ยวไหนเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็แทบจะเข้าวันใหม่แล้วเพราะมัวแต่จัดกระเป๋า กวินนั่งนิ่งให้คนตัวเล็กพิงจนกระทั่งเชษฐ์แวะเข้าปั๊มเพราะเดินทางมันร่วมร้อยกว่ากิโล ตอนนี้ไหล่ข้างที่น้องพิงเริ่มชานิดๆ มือใหญ่ที่โอบไหล่บางไว้เขย่าเบาๆ เพื่อปลุกคนหลับ
“กล้า...น้องกล้า..ตื่นก่อนครับอย่าขยี้ตาเดี๋ยวตาแดงครับ” กวินรีบจับมือเรียวที่กำลังยกขยี้ตาไว้ ตาโตที่ไม่มีแว่นบังกระพริบอย่างงุนงงเขาเลยหยิบแว่นตาใส่ให้
“ถึงไหนแล้วครับ” เสียงหวานแหบพร่าถามงง
“แวะพักครึ่งทางครับลงไปเข้าห้องน้ำไหม” กล้าไม่ได้ตอบคำถามเพราะกำลังประมวลผลก่อนที่แก้มขาวจะแดงก่ำซะจนคนที่มองเป็นห่วง
“เมื่อยรึเปล่าครับ” คนตัวโตไม่ตอบเพียงแต่ยกยิ้มบางแล้วชวนน้องลงจากรถ ถึงเมื่อยแค่ไหนแต่ถ้าน้องยอมทำแบบนี้กับเขาคนเดียวก็ยอม ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวกวินเดินไปเลือกซื้อขนมนมเนยให้คนตัวเล็กที่ยังทำธุระไม่เสร็จ
“ไหวไหมจะเปลี่ยนให้ฉันขับก็ได้นะ” เขาเดินไปหาไอ้เชษฐ์ที่กำลังยืนใส่แว่นตาดำดูดกาแฟเย็น
“ไม่เป็นไรบอส ไปนั่งเป็นเบาะให้น้องกล้านอนพิงเถอะ” หลังจากที่ไปดูงานที่ชลมารู้สึกว่าปากคอเราะร้ายขึ้นเยอะเลยนะ
“งานที่ชลก็ยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่นะ” เท่านั้นล่ะไอ้ท่าทางสบายๆ หาบวับ
“ไม่ไปแล้วนะบอส ถ้าบอสส่งไป ผมจะทำให้มันเจ๊งเลยคอยดู” นี่มันกล้าขู่เจ้านายมันแต่เอาเถอะเขายังมีโอกาสเอาคืน เพราะผู้จัดการสาขาชลถูกย้ายขึ้นมาสาขาใหญ่ใบหน้าคมมีรอยยิ้มร้ายประดับอยู่ รอยยิ้มที่เชษฐ์เห็นแล้วรู้สึกขนลุกขนชัน
“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ” กล้าที่เดินมางงๆ ในท่าทางแปลกๆ ของคนสองคนที่ยืนรออยู่
“ไม่เป็นไร ถ้างั้นก็ขึ้นรถกันเถอะ”
คราวนี้ร่างเล็กไม่ง่วงแล้วเพราะได้พักสายตาไปสักพัก ตากลมโตมองวิวข้างทางสลับกับพูดคุยกับพี่ชายที่หายไปทำงานเป็นเดือนๆ กวินมองรอยยิ้มกว้างฟังสองพี่น้องคุยกันเงียบๆ มือใหญ่หยิบนมรสจืดที่สังเกตว่าน้องชอบมาเปิดแล้วส่งให้น้อง
“หิวหรือเปล่ากินนี่ก่อนนะ”
“ขอบคุณครับพี่กวิน” ถึงแม้จะสนิทกันแค่ไหนเวลาเขาให้อะไรหรือทำอะไรให้น้องก็จะยกมือไหว้เขาเสมอ
“นี่ขนมปัง” ขนมปังรสโปรดถูกแกะแล้วส่งมาจ่อที่เรียวปากเล็ก ตากลมช้อนมองคนข้างก่อนที่จะตัดสินใจอ้าปากกัดขนมปังคำโต กวินอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างมองน้องเคี้ยวแก้มตุ้ยเหมือนกระต่ายป้อนน้องจนหมดชิ้นยกซองขึ้นเชิงถามว่ากินอีกไหมคนตัวเล็กส่ายหัวแต่หยิบเอาไปแกะแล้วหยิบขึ้นมาใกล้ริมฝีปากหยัก
“ป้อนพี่เหรอ” แววตาระยับจนคนป้อนไม่กล้าสบตาทำเพียงพยักหน้าเบา กวินอ้าปากกินขนมปังที่เหมือนจะอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาในชีวิตหัวใจพองโต บรรยากาศที่นั่งด้านหลังอบอวลด้วยสีชมพูม่วงๆ ซะจนเชษฐ์คิดว่าที่ตัวเองมาด้วยนี่เป็นความคิดที่ดีรึเปล่า เหมือนเป็น กขค. ยังไงไม่รู้ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปจุดหมายพยายามที่จะไม่หันไปด้านหลัง
.
.
.
การเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่ารถฟอร์จูนเนอร์ก็เลี้ยวเข้าไปยังรีสอร์ทที่กวินเลือกเองทั้งหมดเพราะบรรยากาศเงียบสงบที่น้องน่าจะชอบ แอบเห็นกระเป๋าเดินทางที่หนักเป็นพิเศษถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นหนังสือเพราะทั้งกวินและกล้าต่างไม่ชอบความวุ่นวาย กวินเลือกจองรีสอร์ทนี้เพราะบรรยากาศร่มรื่นและเงียบสงบ อ้อยังไม่ได้บอกสินะว่าพาน้องมาเที่ยวที่ไหน จังหวัดกาญจนบุรี เชษฐ์เดินเข้าไปเช็กอินรับกุญแจห้องพัก พวกเขาขับรถตามรถกอล์ฟที่พนักงานขับนำไปยังที่พักที่ปลีกวิเวกเป็นส่วนตัว
“ถ้าต้องการอะไรโทรไปแจ้งได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะครับ” เพราะถูกเจ้านายสั่งลงมาว่าให้ดูแลแขกที่มาพักให้ดี
“ขอบใจมาก” กวินให้ทิปไปเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปช่วยเชษฐ์ขนกระเป๋าเข้าที่พัก บรรยากาศตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วแต่อากาศยังเย็นสบายเพราะต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ล้อมรอบแถมถัดไปไม่ห่างเป็นแม่น้ำแคว เขาเลือกจองบ้านพักเป็นหลังเพราะมันเป็นส่วนตัวกว่า
“ขึ้นไปพักก่อนนะตอนเย็นเราค่อยออกไปทานข้าวเย็นกัน” เชษฐ์หิ้วกระเป๋าขึ้นห้องซ้ายสุดไปเรียบร้อยเพราะขับรถคนเดียวมาตลอดคงจะเหนื่อย
“พี่กวินจะพักห้องไหนครับ” เมื่อเหลือสองห้องกล้าเลยถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“น้องกล้าเลือกเลยครับ” แม้ใจจริงอยากจะให้พักห้องเดียวกันก็เถอะแต่มันคงจะเป็นการรุกหนักเกินไป น้องเลยเลือกห้องตรงกลางเขาเลยช่วยถือกระเป๋าขึ้นไปส่งน้องที่ห้อง
“พักนะครับ ยังดูเพลียๆ อยู่เลย”
“พี่กวินเหมือนกันนะครับ” พูดจบน้องก็เข้าห้องทันทีที่บานประตูปิดลง กวินก็ยกมือลูบหน้าปิดบังรอยยิ้มดีใจเพราะก่อนที่น้องจะเข้าห้องรอยยิ้มกว้างจนตาโตนั่นแทบปิด รอยยิ้มกว้างที่ได้รับเป็นครั้งแรก
หลังจากที่แยกย้ายกันพักไปตื่นขึ้นมาก็จะทุ่มกว่าแล้วกวินเดินลงมาข้างล่างคนแรกไม่นานไอ้เชษฐ์ก็ลงมาท่าทางไม่ได้เหนื่อยเหมือนตอนที่มาถึงที่พักแรกๆ
“บอสจะไปเที่ยวไหนบ้าง” เพราะลางานมาอาทิตย์หนึ่งแถมยังมาเที่ยวต่างจังหวัด
“ไม่รู้สิคงต้องรอถามน้องกล้าอีกที” ได้ยินเสียงถอนหายใจแบบหมั่นไส้จากไอ้เชษฐ์
“อะไรๆ ก็น้องกล้า”
“เออทำไมวะ”
“แต่ก่อนนี่ไอ้เชษฐ์ๆ เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็น้องกล้า” มันทำท่าสะดีดสะดิ้งได้น่าถีบมากเร็วกว่าความคิดเท้าโตๆ พุ่งไปหาและเพราะมันเป็นมือดีจึงหลบได้ทันทีแถมยังทำหน้าล้อเลียนอีก
“หยุดเลยนะไอ้เชษฐ์”
“หยุดผมก็โดนถีบสิ” และภาพเด็กโข่งสองคนที่วิ่งไล่เตะกันโดยมีโซฟาคั้นกลางก็ตกอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่ตื่นเดินออกมาได้ยินเสียงโวยวาย เสียงหัวเราะใสดังขึ้นทำให้เด็กโข่งสองคนหยุดวิ่งไล่แล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนหัวเราะอยู่บนบันได
“ขำอะไรพี่ หือ ตัวเล็ก” แม้จะพึ่งเคยเห็นน้องหัวเรากว้างแบบนี้แต่ทั้งเชษฐ์และกวินไม่ทักเพียงแต่เก็บภาพนี้ไว้
“ก็เล่นกันเหมือนเด็กเลยครับคิกๆ” รอยยิ้มกว้างนั่นทำให้กวินคิดไม่ผิดที่พาน้องมาเที่ยว
“ไปกินข้าวกันเถอะ” กวินชวนทั้งสองคนไปเพราะนี่ก็จะสองทุ่มแล้ว ขับรถออกไปร้านอาหารที่ไม่ไกลจากรีสอร์ทเป็นร้านอาหารริมแม่น้ำที่กวินอ่านรีวิวแล้วน้องคงชอบ สรุปทริปนี้ที่กวินวางแผนไว้ทั้งหมดอิงความคิดที่ว่ากล้าจะชอบอะไร และก็คงไม่ผิดจากที่หวังเพราะใบหน้าเล็กฉายชัดว่าชอบบรรยากาศแบบนี้ ร้านเรือนแพริมแม่น้ำ
“น้องกล้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม” เขาหันไปถามเพราะน้องดูเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทานอะไร
“กุ้งครับ กล้าอยากกินกุ้ง” แทนตัวเองยังไม่พอ ยังแถมยิ้มกว้างให้อีก ให้ตายเถอะกวินหลบสายตาก่อนที่จะสั่งเมนูกุ้งมาสามสี่อย่าง
“บอสครับจะกินแต่กุ้งรึไง ไม่ต้องสั่งแล้วผมจะสั่งเอง” ชักคิดถูกที่พาไอ้เชษฐ์มาด้วย ไม่งั้นความน่ารักของกล้าที่จู่โจมเขาตลอดทำให้นักธุรกิจไฟแรงไปไม่เป็น เชษฐ์เปิดเมนูสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่างที่ไม่ใช่เมนูกุ้ง ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เสียงเพลงเบาๆ พร้อมกับลมพัดพาอากาศเย็นๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย กล้าคุยมากขึ้นรอยยิ้มกว้างที่น้อยครั้งจะได้เห็นตอนนี้กลับประดับอยู่บนใบหน้าขาวตลอด
แกร๊กๆ
เสียงซ้อมกระทบจานเสียงดัง กวินเงยหน้ามองน้องที่กำลังก้มหน้าก้มตาจริงจังกับการแกะกุ้งแม่น้ำเผาตัวโตดูเหมือนน้องจะแกะไม่เป็นด้วยซ้ำ เป็นเขาที่พลาดเองที่ไม่ได้สั่งแบบผ่ามาเรียบร้อย มือใหญ่จัดการแกะกุ้งอย่างคล่องแคล่วไม่นานเนื้อกุ้งฉ่ำก็ถูกวางลงจานคนข้างๆ
“ทานสิพี่จะแกะให้”
“ขอบคุณครับ” กวินคิดว่าคุ้มแล้วจะให้แกะกุ้งอีกสิบโลก็ไหวถ้าได้เห็นรอยยิ้มกว้าง
“แค่กๆ ๆ” เสียงไอขัดจังหวะหวานซึ้ง
“อะไรติดคอแกห๊ะเชษฐ์”
“หางกุ้งติดคอ” มันตอบพร้อมกับยักคิ้วให้สองที กวนตี... เขาปากุ้งใส่จานข้าวมันหางกุ้งติดคอนักใช่ไหม เอาไปกินทั้งเปลือกเลยไป
“ชอบไหมครับ” หันไปถามคนที่ทำตาแป๋วมองเขากับเชษฐ์ทะเลาะกัน
“ครับ” เท่านั้นล่ะครับที่เขาอยากได้ยิน แค่น้องชอบก็พอ แกะเปลือกกุ้งให้น้องจนเต็มจานและน้องก็ตอบแทนโดยตักโน่นตักนี่ใส่จานเขา ทานอาหารเสร็จก็พากันกลับเข้าที่พักพรุ่งนี้ว่าจะพาไปเที่ยวน้ำตก ไอ้เชษฐ์เดินเข้าห้องนานแล้วมีเพียงเขาที่เดินมาส่งน้องที่หน้าห้อง
“ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีครับ” เห็นทีเขาคงจะฝันดีตลอดทั้งคืน
.
.
รุ่งขึ้นกวินตื่นขึ้นมาตอนเช้าทำธุระแต่งตัวเรียบร้อยก็ไปเคาะประตูเรียกน้องและเชษฐ์เพื่อไปกินข้าวเช้าที่เรือนริมธารของรีสอร์ท ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่เห็นน้องแต่งตัวน่ารักๆ จนเขาอยากจะเข้าไปฟัดให้ตัวขาวๆ นั่นแดงระเรื่อ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จก็พาไปเที่ยวที่น้ำตกไทรโยคน้อย ที่ทางเข้ามีหัวรถไฟไอน้ำขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เชษฐ์เดินนำพร้อมกับถ่ายรูปจากกล้องตัวเก่ง งานอดิเรกของมันคือถ่ายรูป กวินชำเลืองมองคนที่เดินข้างๆ ที่ดูตื่นเต้นซะเหลือเกิน
กล้าไม่คิดว่าเพียงแค่บ่นเบาๆ ว่าอิจฉาพี่เชษฐ์ได้ไปเที่ยว พี่กวินก็พาเขามาเที่ยวแถมยังเป็นการมาเที่ยวต่างจังหวัดซะด้วยยอมรับว่าตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับแถมยังเผลอหลับพิงอกพี่กวินไปซะนาน พอมาถึงที่พักซึ่งถูกใจเขามาก มากซะจนลืมหนังสือที่หอบมา แถมพี่กวินยังใจดีมากแกะกุ้งให้เขาซะจนตัวเองไม่ได้กิน ความรู้สึกหวานๆ ที่เหมือนหมอกควันกระจายอยู่รอบๆ ตัว เพราะไม่มีกำแพงที่เขาสร้างขึ้นเขาก็เผยตัวตนที่แท้จริงให้คนใจดีเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับที่รู้จักพี่กวินมากขึ้น
“อ๊ะ” เพราะมัวแต่เหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเลยไม่ได้ดูเลยว่าก้อนหินที่เท้านั้นมันเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำทำให้เขาลืนยังดีที่ได้วงแขนใหญ่สอดรัดที่เอวดึงไปกอดแน่น
“หินมันลื่นระวังหน่อยครับ” เสียงทุ้มบอกข้างหู
“ง่ะ ขอบคุณครับพี่กวิน” พอเห็นว่ายืนได้ดีแล้ววงแขนใหญ่ก็ปล่อยพร้อมกับมือใหญ่ที่ส่งมาตรงหน้า แม้จะเขินอายแต่เขาก็ยอมวางมือลง ความอบอุ่นผ่านฝ่ามือถึงหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัว พี่กวินในชุดสบายๆ แต่ก็ยังดูดีเหมือนหลุดมาจากนิตยสาร เดินผ่านลำธารจนไปถึงน้ำตกไทรโยคน้อย เพราะธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาคนที่ไม่เคยออกไปไหนยืนนิ่ง การเห็นภาพในหนังสือมันเทียบไม่ได้เลยกับภาพตรงหน้า ทั้งความเย็น เสียงน้ำ เสียงธรรมชาติรอบๆ ตัว ทำให้มือขาวบีบกระชับหันไปสบตากับคนตัวโตที่มองมาอยู่เช่นกันก่อนที่จะยิ้ม ..........ยิ้มที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ ยิ้มที่มาจากหัวใจเขาจริงๆ
“ขอบคุณนะครับ” เขาบอกได้เท่านี้ คำขอบคุณ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง
กวินนิ่งทำเพียงยิ้มตอบแล้วบีบมือแน่น “พี่เต็มใจ” กล้าหันไปมองธรรมชาติตรงหน้าเหมือนเดิม
“ที่นี่เล่นน้ำได้ไหมครับ”
“เล่นได้นะแต่เราไม่มีชุดมาด้วย ไว้พรุ่งนี้ค่อยเล่นล่ะกัน” กวินว่าเพราะพรุ่งนี้ก็ยังไปเที่ยวน้ำตกอีกวันน้องไม่ว่าอะไรเพียงพยักหน้า เขาเลยจูงมือน้องไปหาไอ้เชษฐ์ที่มัวถ่ายรูปเพลิน ก่อนที่จะพากันกินข้าวแถวน้ำตกอาหารมื้อง่ายๆ เขากับน้องพากันเดินย่อยก่อนที่จะชวนกันนั่งลงที่ก้อนหินหย่อนขาลงแช่น้ำ
“เย็นสบายจังเลย” อดยิ้มไม่ไดกับคำพูดน่ารักๆ ของน้อง
“กล้าเคยไปทะเลหรือเปล่า” เขาถามซึ่งก็พอจะเดาคำตอบได้ว่าคงไม่ซึ่งน้องก็ส่ายหัว กวินมองคนข้างกายเอื้อมมือไปกุมมือเล็กก่อนที่จะเอ่ยคำสัญญาที่เขาตั้งใจจะทำให้มันเป็นจริง คำสัญญาที่จะทำไปตลอดชีวิต
“ถ้าอยากไปไหนพี่จะพาไปทุกที” มือที่กุมไว้เขากระชับแน่น
“อือ” น้องตอบเพียงเท่านี้ เท่านี้ก็พอแล้ว เขารอได้ รอได้ทั้งชีวิต
.
.
หลังจากเที่ยวน้ำตกพวกเราก็พากันแวะไหว้พระที่วัดป่าก่อนที่จะพากันกลับมาที่พัก เชษฐ์บอกขอตัวไปเช็ครูป ถึงตอนนี้จะบ่ายสามแล้วแต่อากาศยังคงเย็นดี
“ไปปั่นจักรยานเล่นกันไหมมีที่ที่กล้าน่าจะชอบ” ซึ่งน้องก็ไม่ปฏิเสธเพียงถามว่าเอาหนังสือไปได้ไหมพอบอกว่าได้น้องก็วิ่งไปบนห้อง ไม่นานก็พายกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ สพายมาด้วย
“ไปครับ”
จักรยานคนละคันปั่นไปตามเส้นทางที่ร่มรื่นเพราะต้นไม้ใหญ่ข้างทางปั่นนำจนกระทั่งมาถึงริมแม่น้ำแควที่มีเก้าอี้เบาะพิงสีขาววางไว้ จอดจักรยานไว้แล้วเดินไปนั่ง กล้าถอดรองเท้านั่งบนเตียงเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือเล่มโตออกมาเอนหลังพิงหมอนอ่านหนังสือ เมื่อเห็นน้องกลับเข้าสู่โลกของตัวเองเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูโน้นนี่ไปเรื่อย แม้ไม่ได้พูดคุยแต่ช่วงเวลาที่อยู่เงียบๆ ด้วยกันมันก็มีความสุขแล้ว
************************************
ทีแรกว่าจะให้งานเสร็จก่อนแล้วค่อยมาป่ันลง
เอาจริงๆดันคึกอู้งานซะงั้นฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน อ่านแล้วเป็นยังไงบอกเราด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ อ่านทุกคอมเม้นต์เพื่อเป็นแรงผลักดัน
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ปล.คำผิดเดี๋ยวจะตามแก้ให้ทีหลังนะคะ
หัวข้อ: Half an hour ช่วงเวลาแห่งความสุข ตอนที่21 (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ)2/6/2561 (อ่าน 17060 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก