ตอนที่3
ช่วงนี้ทำไมไลน์มันเงียบๆ ปกติถ้าไม่ได้เจอกันไอ้โฮมก็จะไลน์มาหาจนรู้สึกรำคาญ แต่ตั้งแต่เจอไอ้ทัสไลน์มันเงียบไปเลย
...หรือฉันคิดไปเอง...
"บลู...งานที่พี่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว"เสียงใสๆแต่แผงความสยองนี้มันอะไร!!!
"เสร็จแล้วค่ะพี่...เหลือแต่นัดทางนู้นเข้ามาคุยรายละเอียดอีกที"
"ทำไมต้องนัดมา แกก็เอาไปคุยกับเขาสิ ไม่มีเซ้นต์เอาซะเลยนะ เรื่องอื่นนะไม่ต้องให้สอนแต่เรื่องงานเนี่ย.........
เฮ้ยพี่ยังพูดไม่ทันจบเลยนะไอ้บลู"
พี่อ้อนตะโกนตามมา "บ่นเยอะปากห้อยหมดแล้วววว"
ฉันตะโกนกลับ รีบไปก่อนอะไรจะลอยมา555
"สวัสดีค่ะ ฉันโทรจากนิตยาสารXนะคะ ไม่ทราบว่าคุณทัสจะว่าง....."
"อาทิตย์หน้าเลยหรอคะ"
"อ่อ...ฉันใช้เวลาไม่นานค่ะ แค่จะเข้าไปบอกรายละเอียดงานรายละเอียดงานนะค่ะ"
"ตอนนี้...ได้ค่ะ...."ดีกว่ารอไปสัปดาห์หน้าพี่อ้อนคงด่ายับ
ณ สตูดิโอถ่ายภาพแห่งหนึ่ง
"พี่คะ บลูมาถึงแล้วค่ะ"
"อ่ะ...น้องบลูพี่เห็นแล้วเดินตรงมาทางนี้เลย"
ผู้จัดการไอ้ทัสเดินมารับฉัน ท่าทางการเดินการกรีดนิ้วกวักมือเรียกก็ไม่ต้องเดาค่ะ นางเป็นหญิงในร่างชายนี่เอง
ทัสมึงจะไม่มีคนรอบข้างเป็นเพศปกติเลยรึไง
ฉันนั่งมองการทำงานของมัน แสงไฟสว่างจร้าที่ส่องเข้าหน้าสะท้อนท่าทางการยื่นที่ดูสง่างาม
เสื้อเชิตสีดำที่สวมอยู่ปลิ้วไปตามแรงลมเผยให้เห็นแผ่นอกและมัดกล้ามที่สวยงาม
ใบหน้าแสนคมมองไปที่กล้องอย่างยั่วยวนสื่ออารมณ์ประมาณว่ากินฉันสิฉันอร่อยนะ
"น้องบลู...น้องบลู....น้องบลู!!!"
"คะ...คะพี่ตุ๊กติ๊ก!!!"ตกใจวุ้ย
"เคลิ้มเชียวนะคะ" ฉันจ้องมันจนเคลิ้มเลยหรอว่ะ...หน้าอายชิบ
"เอกสารล่ะคะ"
"...นี่ค่ะ"
"น้องทัสเล่าให้พี่ฟังว่าน้องบลูเป็นเพื่อนสมัยมัธยม"
"ค่ะ...มัน...เอ้ย!เขาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะค่ะ"
"ใช่ค่ะ ครั้งแรกที่พี่เจอเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำงานแบบนี้ได้หรอก แต่เขาพยามเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนจนพี่เองที่อยู่กับเขาตลอดยังรู้สึกตกใจเลย ทัสเขาเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมากเลยนะ"งานอวยก็มาจร้า
แต่มันก็อาจจะจริงก็ได้ ขนาดตอนมันเรียนมันขี่อายไม่กล้าคุยกับใครในห้องก็ยังสามารถไปบอกชอบรุ่นพี่ได้
"มาทำไร"เดินมาตอนไหนว่ะ ฉันหันตามเสียงประทะเข้ากับซิคแพคเต็มสองตา...เชี่ยแล้วจะไม่มองได้ไงห่ะ!
"เอาเอกสารรายละเอียดงานมาให้"มึงช่วยไปใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยหน่อยได้มั้ย ไม่หนาวรึไง
"วันนี้กูนัดกับพวกศิษย์เก่าโรงเรียนเราไว้ มึงไปด้วยกันมั้ย"...มึงนี่พอหล่อขึ้นก็เพื่อนเยอะขึ้นด้วยหรอว่ะ...สงสัยจริงๆ
"....ฟรีม่ะ..."ยัง...มึงยังไม่ปิดอีก
"เออกูเลี้ยงเอง กูชวนโฮมแล้วด้วย"ไว้ไฟนะ ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูจะด่ามึงแรด
"เออ...ไปๆกี่โมงล่ะ"ยัง...ยังจะเดินเข้ามาใกล้กูอีก
"2ทุ่ม ร้านเดิมที่ไปกับแก๊งมึงนะล่ะ"
"...อย่าลืมดูรายละเอียดงานด้วยล่ะ สงสัยอาไรก็โทรมาถามแล้วกัน"กูจะไม่ทนกับเรื่องนี้แล้วนะ
"พี่ตุ๊กติ๊ก งันบลูขอตัวก่อนกลับนะคะ"ลาแล้วค่ะ ก่อนจะสำลักความหล่อมันตายตรงนี้
กลับบ้านไปอาบน้ำล้างตาแปบ...เชี้ยไม่แค่ติดตาแล้วมั้งกูเนี้ยติดสมองไปแล้วจ้า
3ทุ่ม
ฉันมองนาฬิกา...หลับเพลินอีกตามเคย เอาว่ะยังไงก็ดีกว่าไม่ไป
จริงๆฉันก็ไม่ได้ชอบงานสังสรรค์หรอกนะ แต่ส่วนใหญ่ที่ไปก็เพราะมีไอ้โฮมหรือไม่ก็ไปหาเหล้าฟรีกิน
"โทษนะมึง กูหลับเพลินไปนิดเดียวเอง"มาหลังเขาก็ต้องหาที่ว่างลงสิงและค่ะ
"ชงมาๆของกูโซดานะ"ไอ้อาร์ตวันนี้ทำหน้าที่เป็นมือชงเพราะมันอยู่ใกล้มิกเซอร์สุด
วันนี้ดนตรีเล่นเพลงเบาๆดูไม่ค่อยครึกครื้นเท่าไหร่ คนก็ดูบางตาจังแต่ก็ดีแล้วล่ะเวลาคุยจะได้ไม่ต้องตะโกนพูด
ทุกทีกลับบ้านแสบคอทุกรอบ
วันนี้ก็มีแต่คนที่รู้จักกันหมดทั้งนั้น ถ้าจะว่าหน้าใหม่สุดก็ไอ้ทัสนี่และ แต่ดูมันจะเข้ากับทุกคนได้ดีกว่าที่คิดนะ
ฉันแอบมองมันคุยกับเพื่อนๆคุยไปยิ้มไปลบภาพที่เคยเข้าใจว่ามันเป็นคนขี่อายไปสิ้นเลย
"มึง...กูถามอะไรหน่อยดิ๊ มันคันในอารมณ์กูตั้งแต่กินเหล้าคราวที่แล้วล่ะ มึงก็เสือกไม่มากูก็ไม่รู้จะถามใคร"
พอไอ้ทัสกับไอ้โฮมลุกไปเท่านั้นและ ทีมงานสายเผือกก็ทำงานทันที
"...อะไรของมึง...เสือกเรื่องเขาจังนะ"ฉันกระดกแก้วทีหนึ่ง หางตาก็แอบมองดูสองคนที่ลุกไป ก็ห่วงโฮมนิดๆอะนะ
"มึง........ไอ้โฮมกับไอ้ทัสมันคบกันหรอว่ะ"มีการพูดเบาๆด้วยนะไอ้อาร์ต ไม่ต้องเบาหรอกมั้งคนอื่นเขาก็อยากรู้
ฉันมองสายตาเพื่อนในโต๊ะที่ตอนนี้นิ่งตั้งใจฟังสมกับเป็นทีมงานสายเผือก
"กุก็ไม่รู้ว่ามันสองคนคบกันยัง แต่ไอ้ทัสมันก็มาบอกกูว่ามันจะจีบไอ้โฮม"กระดกแก้วอีกซักที "...มึงเติมมาดิ๊"
"...อ่าวววว...มีหึงเว้ยๆ"ฮือกันใหญ่เลยทีนี้ พวกมึงนี่ไม่น่าเล่าอะไรให้ฟังเลยจริง
"...หึงเ_ี้ยไร...เดี๋ยวมันมาได้ยินก็เข้าใจกูผิดอีกไอ้พวกเหี้ย"
กลายเป็นเรื่องสนุกในวงเหล้ามาตั้งนานแล้วล่ะเรื่องฉันกับไอ้โฮมด้วยความที่เราสนิทกัน
ก็โดนแซวว่าไอ้โฮมมันเป็นเมียมั้งล่ะ ฉันหึงมันมั้งล่ะ ไอ้โฮมแม่งก็ไม่ปฏิเสธชอบให้พวกห่านี้มันแซว
"เมียมีชู้ๆ นั้นๆเดินมากับชู้แล้ว"
"มึงขยับไปนั่งที่กูดิ๊ กูจะนั่งกับไอ้บลู"โฮมเดินมานั่งข้างๆฉัน
"เมียมาแล้วหายงอนนะมึง"ไอ้คนลุกให้ยังแซวต่อ
"งอนไรว่ะ กูขอโทษนะที่ไม่ได้มากับมึงก็กูดันไปรับปากไอ้ทัสว่าจะพามันไปกินข้าวก่อนมา"
โฮมมึงก็คิดเป็นจริงเป็นจัง
"กูไม่ได้งอน ไอ้พวกเหี้ยมันแซวเล่น"กระดกอีกซักทีแก้เขิน
"มึงกินอันนี้ดิอร่อย"ไอ้โฮมชี้ไปที่กับแกล้ม
"ป้อนหน่อยดิ"ฉันอาปากรอ
"อ่ะ...อาร์ตอันนี้อร่อยนะ"ไอ้โก้พูดขึ้น...พวกขี่อิจฉา
"ป้อนหน่อยดิ"ไอ้อาร์ตทำเสียงอ้อน
"มานี่ๆ มึงจะแดกอะไรกูจะป้อน เอาทั้งจานมั้ยคะที่รัก"ฉันแย่งช้อนมาจากมือไอ้โก้
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเรื่อยๆจนร้านเริ่มครึกครื้นขึ้น ร้านนี้เป็นร้านประจำของพวกเราตั้งแต่เรียนมหาลัย
ถึงจะอยู่กันคนล่ะม.แต่ก็จะพยามหาเวลามานั่งกันบ่อยๆ ยิ่งหลังเรียนจบต่างคนต่างทำงานก็ยิ่งบ่อย
สร้างวีรกรรมให้เจ้าของร้านจำหน้าได้กันทุกคนกลายเป็นสนิทกับเจ้าของร้านแบบเนียนๆ
"เจ้ๆขอเพลงหน่อย"เจ้าของร้านเดินผ่านมาพอดี
"จดมาๆ"เจ้เดินผ่านไปรับลูกค้าที่พึ่งเข้ามา
"กระดาษล่ะเจ้"ไอ้อาร์ตเริ่มกวนตีน เดี๋ยวมึงได้ตีนแน่
"...มึงเดินไปหยิบเอาไม่ได้รึไงไอ้อาร์ต หาไม่ได้ก็ไม่ต้องฟัง เพลงที่นักดนตรีเล่นให้ฟังมันฟังไม่ได้รึไง
หรือมึงจะขึ้นไปร้องเองก็ไปไป๊"
สบายใจไอ้อาร์ตมันล่ะ วันไหนไม่ได้แหย่เจ้แกก็จะไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่
"ทำยิ้มไปเถอะมึง วันไหนผัวเขามาเถอะ"ฉันแกล้งแหย่ แต่มันกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังเฉย
"...เขามีผัวแล้วหรอว่ะ"ดูอาการก็พอจะรู้น่ะ ว่ามันชอบเจ้แก ไอ้นี้มันสเป็คแปลกชอบผู้หญิงเปรี้ยว มั่น ปากเจ็บๆ
แล้วเจ้เขาก็สเป็คมันทุกอย่างเลย เจ้แกสักที่หน้าอกแล้วนมแกก็เล็กๆที่ไหน แถวแกชอบแต่งตัวเปิดๆอะนะก็ไปคิดกันเอาแล้วกัน แต่ไอ้อาร์ตก็ได้แค่แซวเขาไปวันๆนะและ มันไม่กล้าไปทำอะไรเขาหรอก
เพราะฉันชอบแหย่มันว่าผัวเขาดุซึ่งจริงๆก็ไม่เคยเห็นว่าแกมีหรือไม่มีหรอกนะ
"ไอ้บลูมึงขึ้นไปร้องเพลงให้กูฟังหน่อยดิ"ไอ้อาร์ตนั่งอยู่ข้างๆเอาคางมาเกยที่บ่าฉันทำเสียงออดอ้อน
"เชี้ย.......ไอ้ขี่หวง"ไอ้โฮมปัดคางออกจากบ่า
ก็เข้าใจมันนะเพราะฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่ม มันคงกลัวจะเมาแล้วลามบาม
แต่ดูจะมีอยู่คนหนึ่งที่ก็พอจะดูออกล่ะนะว่าไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่ไอ้โฮมมานั่งข้างฉัน
ก็มันเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เอาแต่ดื่มอย่างเดียวเลย
"อ่าวๆอย่าพึ่งตบแยกกันนะสาวๆกูจะฟังเพลง มึงขึ้นไปร้องดิ๊"ไอ้โก้เสริมอีกคน
"....เออๆ...แต่เพลงช้านะกูเริ่มมึนๆแล้วด้วย"
"เออ!..."ประสานเสียงกันดีจัง
"กลับไม่ได้ไปไม่ถึง...เล่นได้มั้ยพี่"ฉันเดินไปบอกนักดนตรี
"ได้ๆ..นานๆจะมาร้อง "
เสียงกีต้าร์ขึ้น ดึงอารมณ์ฉันให้เข้าสู่อารมณ์เพลงบวกกับฤทธิ์เหล้า
"ฉันรู้ว่าเธอรู้ และฉันก็ดูรู้ มันดูว่าเรื่องเราเริ่มไปกันใหญ่
กว่าจะรู้ก็เริ่มพัวผัน ปล่อยให้รักกันได้ยังไง ทั้ง ๆที่เธออยู่กับคนนั้น
ไม่รู้ว่าใจคิด ไม่คิดว่าใจเพ้อ เวลาได้ใกล้เธอหัวใจมันสั่น
ในสมองว่าให้เลิกไป แต่ลึก ๆ หัวใจต้องการ แล้วฉันจะยืนอยู่ที่ตรงไหน"
กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง
เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด
รักคนมีเจ้าของ ต้องทนเก็บมันในใจ
ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี
สิ้นเสียงเพลงก็เป็นเสียงปรบมือ งานอวยเพื่อนมันต้องทำกันเป็นทีม
ฉันมองไอ้โฮมและพยามมองคนอื่นๆ ไม่อยากให้มันรู้สึกอะไรพิเศษ แค่การร้องเพลง.............
เรานั่งกันต่ออีกซักพักฉันเหลือบมองนาฬิกาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว หันไปดูไอ้โฮมหายไปอีกแล้วไอ้ทัสก็หาย
"มึงกูกลับก่อนนะ มึนๆแล้วว่ะ"ดูไอ้อาร์ตจะยังมีสติดีที่สุดในบรรดาพวกที่นั่งอยู่ตอนนี้
"...มึงขับรถกลับได้ใช่มั้ย"ไอ้อาร์ตจับแขนไว้ก่อนที่ฉันจะลุก
"เออ...ไหวๆเดี๋ยวกูแวะไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับล่ะ มึงก็กลับได้แล้วนะ"
ฉันพิมพ์ข้อความบอกไอ้โฮม "มึงกูกลับก่อนนะ" แล้วเดินต่อ
ไปไหนของมันว่ะ ตั้งแต่มีไอ้ทัสนี่ไม่สนใจกูเลยนะ เดี๋ยววันไหนว่างๆต้องจับเข่า...................ฉันบ่นพึมพำเดินออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าเซ็คความเรียบร้อย พอเงยหน้ามาก็ต้องซ็อคหนักกับภาพตรงหน้า
ไอ้โฮมกับไอ้ทัสกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ในมุมมืดมุงหนึ่งของห้องน้ำ
ฉันพยามเดินออกมาอย่างเงียบๆแต่ขามันดูจะแข็งๆยังไงบอกไม่ถูก
"ไอ้บลู...เจอมึงพอดีเดี๋ยวมึงรอกูก่อนกูขับรถไปส่ง"ไอ้เชี้ยอาร์ตเสียงดังไปแล้ว!!!
".................."
ไอ้สองคนนั้นสะดุ้งเดินออกจากมุมมืดกำลังตรงมาทางฉัน
"กุไปรอที่รถนะ"ฉันแข็งใจวิ่งออกมา ขาก็แข็งจังว่ะ
ไม่ใช่ตอนนี้ๆ กุไม่มีอะไรจะพูดกับพวกมึงตอนนี้
ไอ้อาร์ตขับรถฉันมาส่งที่หอแล้วให้ไอ้โก้ขับมารับมันอีกที มันคงกลัวฉันลงข้างทางนะและ ยังไงๆฉันก็ผู้หญิงคนหนึ่งอะนะ
ระหว่างทาง ฉันเองก็ได้แต่เงียบเมื่อในหัวเปิดเทปกอกลับไปที่ภาพเดิม
"มึงเห็นใช่มั้ย..."คำถามทำลายความเงียบ
"กูไม่อยากคุยเรื่องนี้"มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยฉันบอกตัวเอง แต่ใจมันเสือกรู้สึกเจ็บ
"กูรู้มึงเจ็บ กูแค่อยากให้มึงระบายมันออกมา"ไอ้อาร์ตเป็นคนเดียวที่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับไอ้โฮม มันจึงเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด มันพยามเชียร์ให้ฉันคบกับไอ้โฮมมาตลอด แต่ก็อย่างที่รู้ๆนะและโฮมมันไม่ได้ชอบฉัน ไม่เคยคิดแบบนั้นกับฉันเลยซักนิด
"...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป กูชินแล้ว"แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง "เป็นเชี้ยไรว่ะกู"
ฉันคงไม่สามารถจะเก็บความเสียใจนี้ไว้ได้อีกต่อไปแล้ว นี่ล่ะมั้งที่เขาบอกว่า คนเราหลอกใครก็ได้แต่ไม่สามารถหลอกตัวเองได้
"ฮะโหล....ไอ้โก้วันนี้กูนอนห้องไอ้บลูนะ"
"..........คิดเฮี้ยๆนะมึงกูแค่มึนหัวขี่เกียจขับรถไปส่งมึงด้วย"
"เออ...แค่นี้และ"
"มึงไม่ต้อง...."
ไอ้อาร์ตจอดรถ มันดึงฉันเข้าไปกอด"มึงไม่ต้องเข้มแข็งกับกูหรอก"
เสียงกระซิบเบาๆที่ดังอยู่ข้างหูเหมือนปลดล็อคทุกความรู้สึกที่ฉันเก็บไว้ให้พรั่งพรูออกมา
เสียงโทรศัพท์ดังตั้งแต่ในรถแล้วล่ะ ทั้งข้อความทั้งโทรโฮมมันคงอยากอธิบาย แต่ขอก่อนนะมึงกูยังไม่อยากฟัง
"มึงเข้าไปนอนในห้องนอนกูได้นะ กูจะนั่งทำงานต่ออีกหน่อย"ฉันวางกระเป๋าลงที่เก้าอี้ทำงาน
"พอแล้ว...มึงไปอาบน้ำแล้วมานอนซะ"
"ในตู้เย็นมึงมีนมสดมั้ย"
ถ้าไม่นับไอ้โฮมก็ไอ้อาร์ตนี่แหละที่เข้าห้องฉันบ่อยที่สุด ไม่มาขออาบน้ำก็มาแอบสาว
มันเป็นพวกประเภทที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพลย์บอยเน้นสนุกไม่ผูกมัด
หว่านเสน่ห์ไปเรื่อย แต่ก็เพราะมันเป็นเพื่อนนะและที่ทำให้ฉันมองข้ามเรื่องพวกนั้นไป
"น่าจะมีนะ มึงลองหาดูแล้วกันกูอาบน้ำก่อน"
"เออ...รีบไปอาบกุจะได้อาบมั้ง"อีกนิดนึงๆจะใช่คำว่าสาธารณะได้แล้วล่ะห้องฉันเนี้ย
"อาบน้ำเสร็จแล้ว"ฉันเดินออกมานั่งที่โซฟา
"นมร้อน...."อาร์ตเดินมาพร้อมกับแก้วในมือ
"ขอบใจ..."ฉันเอื่อมมือไปเปิดเพลง ล้มตัวลงนอนที่โซฟาหลับตาฟังเสียงเพลง ปล่อยความคิดให้ลอยออกไป
.......................................
ฉันเคยเป็นดั่งคนที่เธอรัก
ที่เธอเคยมอบความรัก
แต่เหมือนหัวใจวันนี้เธอเปลี่ยนไป
ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าฉันมีความหวัง
ที่จริงเป็นแค่ความหลัง
จึงยอมให้เธอเลือกทางที่วาดไว้
การอยู่คนเดียว
ก็รู้ว่ามันต้องเหงา
แต่ว่าฉันคงไม่อาจฝืนใจเธอ
ฉันเลยถอยไปอยู่ตรงนั้น
ตรงที่ไม่มีใครให้กอด
เลยถอยไปอยู่ตรงนั้น
พบความลำพังเหมือนครั้งก่อน
เหมือนตอนที่ไม่มีใคร
ฉันยังทนได้ ได้เห็นเธออยู่กับเขา
แล้วตัวฉันเองก็อุ่นใจ
รับรู้ข้างในว่าเธอนั้น
เดินไปไกลเกินหวนคืนกลับ
กลับมามองฉัน
ให้เหมือน เหมือนก่อน
เหมือนตอนที่สองเราเคยรักกัน
เพลงก็เสือกเศร้า...
ฉันถอยมาตลอด ถอยให้กับทุกคนที่เข้ามาในชีวิตไอ้โฮม แล้วมันก็วิ่งมาหาฉัน แล้วพอมันเจอคนใหม่ฉันก็ถอยอีก ถอยจนตอนนี้รู้สึกแล้วว่าถ้าถอยอีกก็คงตกลงไปในเหวลึกแล้วล่ะ...ความรู้สึกตอนนี้มันยิ่งกว่าคำว่าลำบากใจ
พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับมันให้ปกติที่สุด เรื่องความรู้สึกของฉันมันไม่ได้สำคัญอะไร ยังไงมันก็ต้องเป็นความลับตลอดไป
วันหนึ่งฉันอาจเจอคนที่ฉันจะสามารถชอบเขาได้มากกว่ามันก็ได้ใครจะรู้
"เหม่ออะไรมึง..."ไอ้อาร์ตชะโงกหน้ามาตรงหน้าฉัน น้ำจากเส้นผมที่พึ่งสระเสร็จใหม่ๆหยดลงมาที่หน้าฉันหยดแล้วหยดเล่า ใบหน้ากลับหัวของมันก็ยังดูดี ดวงตาเงางามสะท้อนหน้าฉันในดวงตามัน
ไอ้อาร์ตเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมพอที่จะทำให้ผู้หญิงหลงรักมันได้ทุกเมื่อ
ด้วยความหล่อของมันทำให้มันเป็นผู้เชียวชาญด้านผู้หญิงประจำแก๊ง บางครั้งฉันเองยังแอบมองมันอยู่บ่อยๆ
"....มึงไปเอาผ้ามาเช็ดดีๆดิ๊"ฉันลุกขึ้น....เชี้ย..เสื้อก็ไม่ใส่"ไอ้เชี้ยกูก็ผู้หญิงม่ะ มึงช่วยแต่งตัวให้ดีหน่อยเถอะ"
"กุไม่มีเสื้อใส่...ตัวที่ใส่มาก็เหม็นทั้งเหล้าทั้งบุหรี่"
"...มึงรอกูแปบ"ฉันเดินไปหยิบเสื้อในตู้ ก็พอจะมีอยู่หรอกเสื้อตัวใหญ่ๆ
"5555 กุใส่หลวมมึงใส่ซะฟิตเลย"ฉันอดไม่ไหวจริงก็รู้อยู่หรอกนะว่าเสื้อผู้หญิงผู้ชายใส่ก็จะแน่นแต่นี่แม่งแน่นจนเห็นหัวนม
"กุบอกแล้วว่ามึงอย่าเล่นกล้ามเยอะ555"
"มึงมานี่เลยบังอาจมาหัวเราะกู"มันเอาผ้าขนหนูมาครอบหัวฉัน
"เฮี้ยๆ...อย่าจี้กูๆ5555""อย่าๆ 5555 กูยอมๆๆ"
บึก!!....เสียงประตูปิดดังขึ้น
ภาพตอนนี้คือฉันกำลังนั่งอยู่บนตักไอ้อาร์ตโดยที่มีผ้าขนหนูพันรอบตัว ฉันกับไอ้อาร์ตมองไปทางต้นเสียง
ต้นเสียงเป็นไอ้โฮมหน้ามันดูซ็อคไม่น้อย ฉันกับไอ้อาร์ตรรีบแยกออกจากกัน
"กูเข้ามาผิดจังหวะใช่ป่ะ"
"ป่าวๆกูแกล้งไอ้บลูมัน มันมาล้อกูว่ากูใส่เสื้อฟิต"ไอ้อาร์ตรีบออกตัว
"....มึงมีอะไรรึป่าว"ฉันถาม พยามคุมเสียงให้เรียบเฉยที่สุด
"ตอนแรกมี...ตอนนี้ไม่มีและ"แล้วมันก็หันหลังเดินออกไป
ปั้ง!!!เสียงประตูที่ถูกปิดอย่างแรง พังแล้วมั้งประตูกู
"...มึง...มันเข้าใจผิดแล้วนะกูว่า"ไอ้อาร์ตเกาหัว
"เออ...ดีแล้วที่มันเข้าใจอย่างนั้น"ฉันถอนหายใจ มันอาจจะเป็นทางออกสำหรับปัญหาของฉันก็ได้
"เชี้ย...กูเนี้ยสิลำบาก"
"มันต้องคิดว่ากูกับมึงคบกันแน่ๆ"
"แล้วต่อไปกูจะไปจีบใครได้ล่ะเนี้ย"
"......มึงก็จีบกูเลยดิ"ฉันหยอกไอ้อาร์ต
".................."มันเงียบ
"ทำไมๆ...ถ้ามึงคบกับกู มันเป็นเรื่องที่แย่สำหรับมึงขนาดนั้นเลยรึไง"ฉันจ้องหน้าไอ้อาร์ตทำหน้าตาจริงจังกะจะแกล้งมัน
"..........มันไม่ได้แย่............."
สายตามันเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
"มึง...อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนี้...กูเป็นผู้ชายแบบไหนมึงก็รู้ คราวหน้ากูอาจทนไม่ได้ มึงจะลำบาก"
มันก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆก่อนที่จะเดินไป
....เชี้ยอำกูแรงไปแล้วนะ
ฉันรีบเดินเข้าห้องนอนไปเอาหมอนออกมาให้ไอ้อาร์ต อ่าว...มันไปไหนแล้วล่ะ
ฉันมองไปทั่วห้องเห็นมันออกไปยืนอยู่ระเบียงห้อง ในเวลานี้ฉันไม่ควรไปกวนมันน่าจะดีที่สุด
ที่มันพูดก็ถูกมันก็ผู้ชายฉันก็ผู้หญิงอะไรก็เกิดขึ้นไป