หัวข้อ: without you, i'm like a fool ☁️ {ตอนเดียวจบ}

[bychr]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

❒❑❒❑❒❑❒❑❒❑❒❑❒❑❒❑❒❑

without you, i'm like a fool ☁️

[bychr]

เฮ้อ

เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาจากร่างของชายหนุ่มเจ้าของผมสีช็อคโกแลตผิวขาวตามกรรมพันธุ์คนหนึ่งที่ตั้งแต่ลืมตาตื่นมาก็ยังไม่ได้ขยับร่างกายไปไหนทำได้แค่นอนเหมือนคนเป็มอัมพาตอยู่บนเตียง

"ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ"

หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาหลายครั้งเมื่อสุดท้ายรับรู้ได้แล้วว่านอนต่อไปก็คงนอนต่อไม่หลับเขาจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์สีดำคู่ใจที่เปรียบเสหมือนอวัยวะส่วนที่สามสิบสามที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียงขึ้นมา มือกดเข้าแอพพลิเคชันฟังเพลงสีเขียวดำที่ต้องจ่ายเงินรายเดือนเพื่อที่จะได้ฟังเพลงอย่างไม่มีโฆษณา เลือกกดเข้าไปในเมนูเพลงที่เซฟไว้ นิ้วมือเรียวสวยเลื่อนไปเลื่อนมาก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะฟังเพลงอะไร สุดท้ายจึงเลือกวิธีให้แอพสุ่มเพลงขึ้นมาให้ฟัง

ทำเพลงคุ้นเคยดังเข้ามาในโสตประสาท นิ้วที่กำลังกดออกจากแอพฟังเพลงเพื่อจะเข้าไปแอพอื่นชะงักไปเพียงเสี้ยวนาที ก่อนที่เจ้าตัวจะบ่นพึมพำออกมา หากไม่ตั้งใจก็คงไม่ได้ยิน

"ช่างสุ่มเพลงได้แม่นเหลือเกินนะ"

จากนั้นก็กดเข้าไปในแอพลิเคชันนกสีฟ้าที่คนทั่วไปเอาไว้บ่นเรื่องสัพเหระทั่วไปในชีวิตและเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น นิ้วเรียวสไลด์จอดูข่าวต่างๆผ่านหน้าไทม์ไลน์ไปเรื่อยๆ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ เขาทำได้แค่กดรีทวีตข้อความไหนที่ถูกใจ หรือแอบกดหัวใจให้ทวีตของรูปศิลปินเกาหลีที่ตนชื่นชอบ และตอนนี้หากลมจากเครื่องปรับอากาศสามารถวิเคราะห์ร่างที่นอนอยู่บนเตียงได้คงจะคิดว่าเจ้าตัวนั้นไม่ได้สนใจเพลงที่กำลังฟังอยู่ แต่จริงๆแล้วใครจะรู้นอกจากเจ้าตัวเองว่าเมื่อเพลงใกล้จะจบเจ้าของนิ้วมือเรียวสวยนั้นรีบกดกลับไปยังแอพฟังเพลง พลางตัดสินใจกดที่สัญลักษณ์เล่นเพลงซ้ำให้เล่นวนอยู่เพลงเดียว คือเพลงที่เขาฟังอยู่ ณ ขณะนี้

ทำนองกีตาร์อะคูสะติกดังขึ้นมาเบาๆ เป็นการตอกย้ำว่าเพลงเดิมที่เขาได้ฟังกำลังวนกลับมาเล่นใหม่อีกครั้ง ก่อนที่เนื้อเพลงท่อนแรกจะตามมา

'เธออยู่ตรงนั้นเธอได้ยินฉันหรือเปล่า
ฉันอยู่ตรงนี้มีแต่คิดถึงสุดหัวใจ'

เพียงแค่ท่อนแรกวนกลับมาส่งเสียง เจ้าของโทรศัพท์สีดำทรงสวยก็สูดหายใจเข้าปอดแล้วปล่อยออกมาดังๆอีกครั้ง

"ให้มันได้แบบนี้"

ถูกต้องแล้วแหละ หากใครได้มาฟังเพลงเดียวกับเขาพร้อมทั้งเห็นอาการแบบนี้แล้วคงเดาเป็นอะไรอื่นมากกว่านี้ไม่ได้นอกจาก 'อกหัก' แล้วถ้าหากจะมีคนมาถามว่าแล้วทำไมไม่เลือกฟังเพลงอื่นแทนซะล่ะเขาก็คงตอบไม่ได้อีกเช่นกัน

จริงๆใจของชายหนุ่มผมสีช็อคโกแลตก็ควรจะชินได้แล้วด้วยซ้ำเพราะตั้งแต่เลิกกับเขาคนนั้นก็ผ่านมานานแล้ว นานจนแผลสดในใจไม่ใช่แผลสดอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นแผลแห้งตกสะเก็ดไปนานแล้ว

ฟังเพลงไปสักพักก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ อาจจะเป็นเพราะเช้าวันนี้เขานั้นว่างเกินไป อาจจะเป็นเพราะเครื่องปรับอากาศที่ปล่อยความเย็นมาตั้งแต่เมื่อคืนทำงานดีเกินไป อาจจะเป็นเพราะห้องนอนที่ถึงแม้แดดจะส่องแสงบอกเวลากลางวันแค่ไหนก็ยังมีม่านคอยกรองแสงให้ห้องทึบอยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะเพลงที่กดสุ่มขึ้นมาดันกลายเป็นเศร้าที่มารบกวนความคิด หรือสุดท้ายแล้วอาจจะเป็นความคิดถึงที่ตกตะกอนอยู่ในใจและแค่ขยับเพียงนิดเดียวก็สามารถกวนให้มันขุ่นฟุ้งได้อีกครั้ง

'โลกที่ไม่มีเธอเป็นโลกที่ฉันไม่เหลือใคร
มีเพียงร่างกายที่หายใจแต่ทั้งหัวใจสลาย'

เพลงดำเนินมาถึงท่อนฮุค น้ำเสียงนักร้องที่เพียงแค่ร้องเพลงธรรมดาแต่มันกลับคล้ายใบมีดที่บาดลึกลงไปในใจของคนที่ได้ฟัง นิ้วเรียวลังเลอยู่สักพักก่อนจะเลือกกดเข้าไปคลังรูปภาพพร้อมกับเนื้อเพลงที่กำลังดำเนินคลอไป ใช้นิ้วสไลด์หน้าจอเลื่อนลงไปที่อัลบัมล่างสุด ชื่ออัลบัมที่เลือนหายจากสายตาไปนานเพราะไม่เคยคิดจะย้อนกลับมาดูสักทีแต่ก็ไม่เคยลบออกจากเครื่องปรากฏสู่สายตาคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงให้รู้สึกเริ่มปวดหนึบหนับในใจเล่นๆ

'me with you'

หลังจากอ่านชื่ออัลบัมเสร็จก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ ไม่ใช่เพราะความตลก แต่อาจจะเป็นเพราะความสมเพชกับตัวเองมากกว่า แต่สุดท้ายก็ยังไม่วายกดเข้าไปในอัลบัมชื่อน้ำเน่านี้ ภาพมากมายกำลังทยอยปรากฏขึ้นมาโดยส่วนใหญ่ของรูปทั้งหมดนั้นเป็นรูปของผู้ชายสองคนตามสถานที่ต่างๆ รูปอาหารนานาชนิด รวมทั้งรูปหน้าห้องแชทที่เจ้าของโทรศัพท์นั้นบันทึกเก็บไว้ นิ้วเรียวเลือกกดในส่วนบนสุดของหน้าจอ พลันหน้าจอก็เลื่อนไปบนสุดของอัลบัมอย่างรวดเร็ว เจ้าของนิ้วเรียวตัดสินใจกดลงไปในรูปภาพรูปแรกของอัลบัม รูปที่แสดงขึ้นมานั้นเป็นรูปที่มาจากการบันทึกหน้าต่างห้องแชทของแอพลิชันแชทยอดฮิต ส่วนหัวของแชทที่ไว้สำหรับแสดงชื่อคืออิโมจิรูปก้อนเมฆ พร้อมกับข้อความด้านล่างที่ปรากฏขึ้นมา


'ฝันดีนะครับ'

'ครับ?'

ในหัวย้อนนึกย้อนกลับไปในตอนที่เขาคนนั้นทักมา จะบอกว่าไม่ตกใจเลยก็คงไม่ได้ เพราะคนอะไรเล่นแอดแล้วทักมาทันทีในเวลาตอนตีสาม เขาที่กำลังจะล้มตัวลงนอนจึงเกิดสะดุ้งกับแจ้งเตือนจนต้องหยิบขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นใครไม่รู้ก็อดจะแปลกใจไม่ได้ บทสนทนาในวันแรกที่ได้คุยกันย้อนกลับเข้ามาในหัวน่าแปลกใจที่เขาจำได้เกือบทุกประโยคจนเหมือนกับเพิ่งคุยกันไปเมื่อวาน

'นี่ใครครับ?'

ตอนนั้นแอบตกใจนิดหน่อยเพราะช่องทางการติดต่อของเขาไม่ใช่ว่าใครก็จะมีได้ ที่มีส่วนมากก็เป็นเพื่อน ครอบครัวกับบางคนที่จำเป็นต้องแอดไว้ ไม่ใช่คนหวงพื้นที่ส่วนตัวขนาดนั้นแต่ก็ไม่อยากให้อะไรมันเยอะแยะมากเกินไปเพราะเขาเกลียดความวุ่นวาย แต่แล้วผู้ชายคนนี้ไปเอาไอดีเขามาจากไหนกัน หวังจะกดดูรูปโปรไฟล์ก็ดันตั้งรูปน้องหมาไซบีเรียนสีเทาขาวตัวเล็กน่าฟัดตัวหนึ่ง จึงทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่

'รีบนอนได้แล้วครับ'

อดที่จะขำกับบทสนทนาที่ย้อนกลับมาในหัวไม่ได้ ตอนนั้นเขาถึงกับพูดคำว่าเอ้าออกมาดังๆเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เป็นคนทักมาก่อนแต่ดันมาไล่เขาให้ไปนอนแทน แถมยังไม่ตอบคำถามว่าเป็นใครอีกเสียด้วย แต่ก็นั่นแหละนะ เพราะสิ่งเหล่านี้จึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของ'ความรัก'

นิ้วเรียวเลื่อนสไลด์หน้าจอให้ปรากฏรูปถัดไป เป็นรูปท้องทะเลและท้องฟ้าที่บรรจบกันแต่กว้างไกลไปสุดลูกหูลูกตา เมฆจับตัวกันเป็นก้อนลอยอยู่เต็มท้องฟ้าให้ความรู้สึกนุ่มน่าสัมผัส เขาส่งรูปนี้มาพร้อมกับข้อความว่าสวยไหม ตอนนั้นตื่นเต้นเลยแหละเหมือนเจอคนประเภทเดียวกันที่ชอบถ่ายดินฟ้าอากาศ สิ่งที่ได้เรียนรู้ในเวลาต่อมาจากรูปนี้ก็คือบ้านของเขาอยู่ติดทะเล ต่างจากตัวเขาที่บ้านอยู่แถบตะวันออกเฉียงเหนือ เราอยู่ห่างกันถึงเจ็ดร้อยกิโลเมตรได้เลยนะ หลังจากนั้นเราจึงชอบถ่ายรูปท้องฟ้าแลกเปลี่ยนให้กันดู พร้อมกับบทสนทนาที่คุยกันมากขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเบื่อในแต่ละวัน

เพลงที่เลือกฟังยังคงเล่นต่อไปอย่างไม่รู้จักเหนื่อย เพลงเดิมที่เล่นวนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับความหมายของเพลงที่ค่อยๆสลักกัดกินหัวใจของเจ้าของเรือนผมสีช็อคโกแลตนี้ ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยแต่แก่นแท้ภายจิตใจกำลังสั่นไหวจากความรู้สึกที่เรียกว่าคิดถึง

เวลาผ่านไปได้สักพักแต่เจ้าของโทรศัพท์ยังคงตั้งใจกับการใช้นิ้วสไลด์หน้าจอไล่ดูไปทีละรูปภาพ ความทรงจำเบื้องหลังแต่ละรูปเหล่านั้นกำลังทะลักทะลวงเข้ามาทั้งในความคิดและจิตใจ จนมาถึงรูปๆหนึ่ง เป็นรูปของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้างพร้อมกับมัดกล้ามเนื้อสมส่วนที่พอให้เห็นความแข็งแรงของร่างกายในชุดนักศึกษากำลังนั่งคนเดียวอยู่ที่โต๊ะไม้เหมือนกำลังรอคอยใครบางคน

.
.
แชะ!
"ชิบหาย! ลืมปิดเสียง!" เสียงอุทานดังไม่มากนักหลุดออกมาจากปากของชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษาเช่นเดียวกับคนในรูปที่เจ้าตัวเพิ่งถ่ายมาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เจ้าของเรือนร่างผอมบางแต่สูงเกือบแตะร้อยแปดสิบเซนและยังมีผมสีช็อคโกแลตติดออกไปทางสว่างหันมองซ้ายขวาอย่างกังวลกลัวว่าใครจะมาเห็นท่าทางลับๆล่อๆของเขาเข้า พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ที่เขาอยู่จึงถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก แต่พอหันกลับไปตรงหน้าคนที่เขาคิดว่าควรจะนั่งอยู่ที่โต๊ะกลับหายไปไหนแล้วไม่รู้!

"น้องซี?"

ชิบหาย!!!

เสียงเอ่ยเรียกชื่อของเขาที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังตามมาด้วยแรงสะกิดที่ไหล่เรียกให้เจ้าของชื่อถึงกับตัวแข็งทื่อขึ้นมาเสียดื้อๆ พร้อมกับร้องคำว่าชิบหายในใจดังกว่าที่ปากพูดก่อนหน้านี้ไปหลายขุม

เจ้าของชื่อนามว่าซี ที่ไม่ใช่ซีที่เป็นตัวอักษรในภาษาอังกฤษ หรือซีที่แปลว่ามองเห็น แต่เป็นซีที่แปลว่าทะเล นั่นแหละคือชื่อของเขาค่อยๆหันกลับไปยังทิศทางที่มีคนเอ่ยเรียกก่อนหน้านี้ พร้อมกับใจที่เริ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"พี่เมฆ?.."

ก่อนจะลองเอ่ยชื่อคนตรงหน้าไปด้วยเสียงที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจว่าเป็นเขาจริงๆหรือเปล่าเพราะเสียงที่คุ้นเคยจากการโทรศัพท์คุยกันหลายต่อหลายครั้งนั้นถึงแม้จะไม่เห็นหน้าแต่เขาก็จเสียงำได้ แต่ครั้นพอต้องเอ่ยปากเรียกชื่อออกมาจริงๆแล้วหัวใจกลับสั่นไหวไม่หยุด ก็นะจะให้ทำไงได้ในเมื่อใจที่เตรียมจะมาเจอคนตรงหน้ายังไม่แข็งแรงพอเลย

"ครับ พี่เอง"

เพียงแค่เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มบางที่ส่งมาให้ก็เรียกให้เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายสูบฉีดขึ้นมากองกันอยู่ที่หน้าอย่างกะทันหัน ยิ่งพอได้เห็นหน้าของชายที่ชื่อว่าเมฆใกล้ๆนี้ด้วยแล้วคิดว่าตัวเขาจะยังทนไหวอยู่ก็ให้มันรู้ไปกับการพบเจอบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อสถานะว่า 'คนคุย' ครั้งแรก
.
.

ความทรงจำในวันแรกที่พบหน้ากันตรงๆแล่นกลับเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม ปากที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะยิ้มออกมาก็ไม่เชิงนักเพราะในใจตอนนี้กำลังสับสนไปหมดไม่รู้ว่าจะรู้ดีหรือรู้สึกแย่มากกว่ากัน

เพลงเดิมวนกลับมาเล่นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจจะนับได้ หูรับรู้เพียงเสียงที่ลอยผ่านเข้ามาแล้วก็ลอยผ่านไป เพราะจิตใจตอนนี้ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่เพลงอีกต่อไปแล้ว แต่กลับไปให้ความสนใจที่รูปภาพมากมายที่ปรากฏเรียงรายอยู่ตรงหน้า นิ้วมือเรียวเลือกสไลด์ดูไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเบื่อ ปล่อยให้ความคิดแล่นไปกับความทรงจำในอดีตที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย รูปที่มีชายสองคนเป็นส่วนประกอบอยู่ทุกรูปและในเกือบทุกเทศกาลของปี อีกทั้งรูปในวันครบรอบ รูปตอนที่เขาคนนั้นมาติวสอบให้ รูปตอนที่ใครคนใดคนหนึ่งป่วยแล้วมีอีกคนมาเฝ้า รูปตอนที่ไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน รูปตอนที่เขาเมาแล้วมีใครอีกคนคอยคุม รูปตั๋วหนังสองใบอยู่คู่กัน เหมือนคนสองคนที่ไม่เคยจะห่างกัน จนตอนนั้นมีคนให้คำจำกัดความไว้เลยว่าทะเลอยู่ที่ไหนก้อนเมฆอยู่ที่นั่น พลันนิ้วมือก็หยุดที่รูปหนึ่งที่กำลังปรากฏสู่สายตา เขาจำได้ว่ารูปนี้เพื่อนของเขาเป็นคนใช้กล้องที่เขาฝากถ่ายเอาไว้ เป็นรูปถ่ายจากข้างหลังจึงเห็นเพียงเขาที่กำลังขี่หลังของคนๆหนึ่ง

.
.
"ไม่หนักแน่นะพี่เมฆ จริงๆให้ซีลงไปเดินเองก็ได้นะ"
"เงียบไปเลย ซนจนได้เรื่องเจ็บขามาทั้งๆที่พี่บอกให้ระวังก็ไม่รู้จักฟัง"
"โธ่ ซีเดินระวังแล้วต่างหากแต่พื้นตรงนั้นมันดันลื่นเกินไปนี่"
"ไม่ต้องเถียงเลย คำว่าระวังของเราคือการที่รีบเดินไม่ดูอะไรเพราะรีบจะไปดูนกเงือกน่ะเหรอ คอก็ห้อยกล้องตัวไม่ใช่เบาๆทำให้เดินลำบากกว่าเดิมก็ยังไม่รู้จักระวังเลย ดีแค่ไหนแล้วที่กล้องไม่พังไปด้วย"
"บ่นๆๆ วุ้ย คนแก่ขี้บ่นจริง"
"เราก็รู้ว่าที่บ่นเพราะพี่เป็นห่วงนะครับ
.
.

บทสนทนาในวันวานยังย้อนกลับเข้ามาในหัว มันชัดเจนจนเหมือนกับมีใครอัดเทปไว้ เขาหลับตาลงคิดถึงภาพวันวานที่เคยเกิดขึ้นพลางซึมซับกับความรู้สึกที่ยังติดค้างอยู่ในใจ อย่างน้อยความเป็นห่วงที่เคยได้รับในวันนั้นมันก็คือเรื่องจริง พลันก็มีน้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากหางตาของคนที่กำลังหลับตาอยู่อย่างนั้น ความคิดต่างวนไปเวียนมาอยู่ในหัว ความรู้สึก ณ ตอนนั้นยังฝังลึกอยู่ในจิตใจ ไม่ต้องให้เห็นรูปภาพเขาก็จำเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้นได้ส่งผลให้หัวใจมันบีบตัวกันแน่นเหลือเกิน จากแค่น้ำใสๆที่ค่อยๆไหลออกมาจากหางตาตอนนี้มันกลับหนักหน่วงขึ้น เสียงสะอื้นที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากที่ขบเม้นกันอยู่มันแฝงไปด้วยความเศร้ามากมายเหลือเกิน

'แค่เพียงภาวนาไปยังสิ้นหวัง
ให้ฉันได้พบเธออีกครั้งหนึ่ง
แค่มองตากันและกอดฉันอีกครั้งหนึ่ง
อย่าปล่อยให้ทรมาณอย่างนี้เลย'

อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่มันอัดแน่นในหัวใจจนไม่อาจต้านทานได้ไหว เจ้าของเรือนผมสีช็อคโกแลตที่ไหล่กำลังสั่นน้อยๆจึงค่อยๆลืมตาพลางใช้นิ้วเรียวกดเข้าไปในแอพลิเคชันสำหรับแชทยอดฮิต เลือกกดที่โปรโฟล์ของคนๆหนึ่งที่ถูกตั้งไว้ในรายการที่ชื่นชอบ มือที่สั่นเล็กน้อยกำลังพิมพ์ข้อความที่บ่งบอกถึงความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในใจ ก่อนที่นิ้วเรียวจะเลื่อนไปหยุดอยู่ตรงที่คำว่าส่ง น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุดเหมือนเขื่อนแตก ปากขบเม้นกันเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ความคิดในหัวยังคงวุ่นวายไปหมด สายตาเหลือบไปมองยังชื่อเจ้าของห้องแชทที่มันไม่ใช่อิโมจิรูปก่อนเมฆอีกต่อไป เพียงชั่ววินาทีที่ตัดสินใจสุดท้ายก็เลือกที่จะเลื่อนนิ้วกลับมาพลางกดลบข้อความทั้งหมดทิ้ง ก่อนจะกลับไปยังหน้าโปรไฟล์ของตัวเอง เปลี่ยนเป้าหมายไปยังสเตตัสที่ตอนนี้ว่างเปล่า แต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็ถูกแทนที่ด้วยข้อความหนึ่งลงไป

'i still love you to the moon and back'

ก่อนที่จะตัดสินใจกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้วหลับตาลงเพื่อดำดิ่งไปสู่ความมืดมิดที่จะนำพาไปสู่ความฝัน ความฝันที่ท้องทะเลและก้อนเมฆจะยังสามารถอยู่เคียงข้างกันไปได้ตราบนานเท่านาน

จึงไม่ทันได้เห็นว่าสเตตัสที่เคยว่างเปล่าของคนที่อยู่ในรายการชื่นชอบเพียงหนึ่งเดียวนั้นตอนนี้ก็กลับถูกแทนที่ไปด้วยข้อความหนึ่งเช่นเดียวกันแต่เพียงแค่ไม่กี่วินาทีข้อความนั้นก็ถูกลบทิ้งไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะแทนที่ด้วยอีกข้อความหนึ่งที่ใครบางคนได้เห็นคงจะรู้สึกเจ็บปวดกับข้อความนั้นเสียเหลือเกิน

'me too'
.
.
.



'pls, don't love me'

/ life is never ending /'
บางทีแค่ความรักก็อาจจะไม่เพียงพอให้คนสองคนได้อยู่ด้วยกัน

[ืniyataan]

เกิดอะไรขึ้น..ทำไมถึงห่างกัน 

[a.amyw]

ในหัวมีแต่คำว่า ทำไมล่ะ ทำไมๆๆๆๆๆ
ปล.กำลังอินเพลงนี้อยู่พอดีเลยยย ชอบบ

[FeaRes]

 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

การลาจากทั้งที่ยังรักเจ็บที่สุดสินะ 
ปล.นี่อินถึงขนาดต้องเปิดเพลง "โลกที่ไม่มีเธอ" ฟังตาม