ตอนที่ 3: กลับคำ“พ่อมาแย้ว” ฝุ่นเห็นท่าทางดีใจของเด็กชายโมเดลแล้วพลอยยิ้มตาม หนูน้อยยกมือชูขึ้นสูง ตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในบ้าน
“ไงตัวยุ่ง วันนี้กวนอาฝุ่นหรือเปล่า”
“กวน” เด็กชายพนักหน้ารับด้วยดวงตาใสซื่อ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นพ่อ
“ไม่กวนเลยครับ เรากำลังปรับตัวเข้าหากัน” ฝุ่นไม่อยากใช้คำว่าดื้อเพราะโมเดลเหมือนผ้าขาว ที่ดื้อเพราะทำแล้วได้ผลไม่มีคนห้ามเด็กถึงเลือกทำ ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยปรับความคิดของหนูน้อยให้ถูกต้อง
“ไม่กวนก็ดี อยู่กับอาฝุ่นต้องเป็นเด็กดีนะครับ”
“เป็น โมเป็น ฝู่นยักโม”
“หึๆ ดีมากครับ งั้นพ่อขึ้นไปทำงานก่อน อยู่กับอาฝุ่นอย่าซนนะ” หนูน้อยหน้าหงอยจนฝุ่นอดรนทนไม่ไหวต้องขอยุ่ง
“งานด่วนเหรอครับ”
“หือ?” ศิลาเบือนสายตาไปมองคนถาม
“หมายถึงงานที่ต้องขึ้นไปทำด่วนมากหรือครับ”
“ถามทำไม” ฝุ่นยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหูเด็กชายโมเดล เพราะเขาไม่อยากให้หนูน้อยได้ยิน
“นี่ลูกนะครับไม่ใช่คนรู้จัก จะได้แวะทักทายตามมารยาทแล้วหายไปเลย”
“ฝุ่น!” ถึงศิลาจะนึกเอ็นดูพี่เลี้ยงเด็กขึ้นมาบ้าง แต่ไมได้หมายความว่าเด็กหนุ่มจะพูดจาแบบนี้กับเขาได้
“ผมขอโทษที่ก้าวก่ายแต่ผมสงสารหนูโม แกยังเด็ก ผมรู้ว่าคุณทำงานหนักเพื่อลูก แต่ถ้าไม่แสดงออกมาให้เห็น หนูโมไม่มีทางรู้หรอกครับว่าคุณรักแก”
“.....”
“คุณศิลา” ฝุ่นเรียกด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งใบหน้าดุดัน เขาไม่น่าพูดจาโผงผางออกไปเลย น่าจะใจเย็นอีกนิด ค่อยๆ พูดกับอีกฝ่าย
“ขอโทษ”
“ครับ?” มันไม่ใช่คำที่ฝุ่นคิดว่าจะได้ยิน เขาจึงอดแปลกใจไม่ได้ นึกว่าจะโดนไล่ตะเพิดเสียอีก
“ขอโทษที่เสียงดังใส่ นายทำเพราะหวังดีกับโมเดลฉันไม่ควรโกรธ”
“ผม..ผมก็ต้องขอโทษเหมือนกันครับ” ฝุ่นรีบบอก “ผมน่าจะเลือกใช้คำพูดให้ดีกว่านี้”
“ไม่เป็นไร บางทีฉันควรเจอแบบนี้บ้าง”
“ถ้าอย่างนั้น..” ฝุ่นปล่อยมือจากหูของหนูน้อย
“อายาย อายาย” หนูน้อยมองคนโน้นทีคนนี้ที เมื่อกี้เขาพยายามเอามืออาฝุ่นออกแต่ไม่สำเร็จ
“บอกคุณพ่อสิครับว่าวันนี้ใครเรียกชื่อสีต่างๆ ถูกต้อง”
“โมฮับ โมเอง” เด็กชายโมเดลยกมือขึ้นสูง
“อยากลองอีกครั้งให้คุณพ่อดูไหมครับ”
“ยัก” หนูน้อยพยักหน้ารัวๆ
“งั้นเราไปที่ห้องกันดีกว่าจะได้อวดคุณพ่อว่าโมเก่งแค่ไหน”
“ปาย ปายเยย” เด็กชายโมเดลรีบชูแขนให้พี่เลี้ยง
“มาครับพ่ออุ้มเอง” ศิลารับหนูน้อยโมเดลมาจากอ้อมแขนของฝุ่น มือใหญ่สัมผัสมือเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝุ่นสะดุ้งเล็กน้อย บ้าจริง เป็นเพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายชอบผู้ชายมันเลยรู้สึกแปลกๆ
“อ๋อ ฉันลืมตอบคำถามเมื่อกี้”
“ครับ?” ฝุ่นเงยหน้ามองคนพูดด้วยสีหน้างงๆ เขามัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่จึงปรับความคิดไม่ทัน
“ด่วน”
“อะไรครับ”
“งานที่ฉันจะไปทำมันด่วน”
“อ่า..” ฝุ่นหน้าเสีย นึกอยากตบกะโหลกตัวเอง เพราะเขาปรามาสอีกฝ่ายว่าเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ทำให้คิดไปเองล่วงหน้าว่าศิลาตั้งใจทิ้งลูกไว้กับพี่เลี้ยง “ถ้าอย่างนั้นคุณศิลาไปทำงานเถอะครับเดี๋ยวผมดูหนูโมเอง ต้องขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไร อีกสักพักก็น่าจะทัน ขอไปดูหนุ่มน้อยคนเก่งก่อน”
“หนู่ม โมเป็นหนู่ม”
“ฮ่าๆ รู้เหรอเราว่าหนุ่มแปลว่าอะไร”
“ยู้” เด็กชายโมเดลทำสีหน้าภาคภูมิใจ
“เป็นยังไงครับบอกพ่อสิ”
“หล่อ”
“ฮ่าๆ ลูกพ่อจริงๆ” ฝุ่นอดหมั่นไส้ปนขำไม่ได้ ไม่มีหรอกจะถ่อมตัว แต่ก็ว่าไม่ได้ ฝุ่นลอบมองชายหนุ่มที่เดินเคียงข้าง ดูดีแบบนี้ถึงยังดังอยู่ได้แม้จะลูกหนึ่งแล้วก็ตาม
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฉีแดง”
“เก่งมากครับ แล้วนี่ล่ะ” ฝุ่นชูแผ่นกระดาษแข็งเคลือบอย่างดีขึ้นให้เด็กชายโมเดลดู
“ฉีเขียว”
“ต่อไปสีนี้” ฝุ่นชูสีเหลืองขึ้น
“ฉี...” เด็กชายโมเดลเอียงคอมอง
“สีเหลือง” ศิลาขยับปากแต่ไม่ให้เสียงลอดออกมา
“ฉีเหลือง”
“ทำอะไรครับ!” ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง เมื่อคนที่คิดว่าไม่มีทางเห็นดันหันขวับมามอง มีตาหลังหรือไงทำไมถึงรู้ว่าเขาทำอะไร
“เปล่า” ศิลารีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“พ่อบอกฉีเหลือง”
“โมเดล ลูกกก” ศิลาโอดครวญ เมื่อโดนลูกชายทำพิษเข้าให้
“คราวหน้าอย่าเพิ่งบอกลูกครับ ให้แกได้ฝึกสมอง ฝึกทบทวนความจำดูก่อน ถ้าเราเอาแต่คอยบอกทุกครั้งโดยที่แกยังไม่ทันคิดมันจะทำให้แกพัฒนาช้า” เสียงดุๆ ของพี่เลี้ยงตัวเท่ามดทำให้ศิลาต้องกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนหัวเราะแห้งๆ ออกมา
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”
“คิดอย่างนั้นจริงๆ หรือครับ”
“ขนานนั้นก็ได้” ศิลาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องกลัว แต่เขากลัวเด็กตัวกระเปี๊ยกที่อาจหาญมาใช้น้ำเสียงเย็นๆ กับเขา
“พ่อโดนดุ” เด็กชายโมเดลหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“เพราะใครครับ” ศิลาคว้าลูกชายขึ้นนั่งบนตัก ฟัดลงไปบนพุงนุ่ม เด็กชายหัวเราะคิกคักใช้สองมือปัดป้องผู้เป็นพ่อ ฝุ่นมองภาพพ่อลูกเล่นกันด้วยสายตาพึงใจ เริ่มคิดว่าบางทีความพยายามครั้งนี้อาจไม่ยากอย่างที่กังวล
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พ่อ เค้ก เค้ก” เด็กชายโมเดลร้องเรียกพ่อเสียงดัง เมื่อเห็นบิดาเดินเข้ามาในห้องครัว
“ฝุ่นทำเค้กเป็นด้วยเหรอ” ศิลามองอุปกรณ์มากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ มีลูกชายเขานั่งอยู่บนนั้นด้วย
“เป็นครับ”
“จะทำอะไร”
“ชอร์ตเค้กสตรอว์เบอร์รีครับ วันนี้เฟิร์นเข้ามาหาผมเลยฝากซื้ออุปกรณ์เข้ามาให้ด้วย”
“ใช้เงินที่ให้จ่ายนะอย่าออกเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้มากมายอะไร” ศิลาโคลงศีรษะ เขาเดาผิดที่ไหนกัน
“นิดหน่อยก็ต้องเบิก อย่าทำแบบนี้ฝุ่น”
ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองนายจ้าง สีหน้าจริงจังทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งขรึม
“ฝุ่น”
“ครับ” ฝุ่นเงอะงะเพราะมัวแต่มองใบหน้าอีกฝ่าย ให้ตายเถอะขนาดเขาเป็นผู้ชายยังอดมองไม่ได้
“เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วครับ”
“ไม่พอก็มาเบิกเพิ่ม อย่าให้เข้าเนื้อตัวเอง”
“ครับ” ฝุ่นหลบสายตา กลัวถูกจับได้ว่าเผลอมอง
“โมเดลกินสตอว์เบอร์รีไหมลูก” ศิลาหยิบผลไม้สีแดงจากในชามขึ้นมาหนึ่งผล
“กิน” เด็กชายโมเดลแบมือขอจากผู้เป็นพ่อ
“เดี๋ยวพ่อแบ่งให้” ศิลาหยิบมีดผลไม้ขึ้นมาตัดแบ่งสตอว์เบอร์รีออกเป็นสองส่วน “โอ๊ะ!” เพราะถือไว้ในมือไม่ดีชิ้นหนึ่งจึงร่วงลงสู่พื้น ศิลารีบก้มลงไปหยิบ เช็ดเบาๆ กับเสื้อก่อนส่งให้ลูกชาย
“คุณศิลา! แม่ไก่ร้องเสียงหลง คว้าสตอว์เบอร์รีไปจากมือของเขา “มันตกพื้นแล้วเอาให้ลูกทานได้ยังไงครับ”
“สองวินาทีก็ไม่ถึง”
“จะบอกว่าเชื้อโรคยังไม่ทันเกาะใช่ไหมครับ”
“ก็มันจริง”
“จริงที่ไหนล่ะครับ คราวก่อนก็ทีหนึ่ง ช้อนไอศกรีมตกพื้นเอาให้ลูกกินต่อเฉยเลย”
“ฉันเช็ดสะอาดแล้ว” ศิลาเถียง เขามั่นใจว่าเขาใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดอย่างดี แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยกับเขา ใบหน้าเหลืออดบวกกับเสียงถอนใจเฮือกใหญ่แทนทุกคำพูดได้ดี
“เด็กควรมีภูมิคุ้มกันโรคบ้าง สะอาดเกินไปจะทำให้ป่วยได้ง่าย” ศิลารีบแก้ตัว เขาอ่านมาอย่างนั้นจริงๆ
“ใช่ครับ แต่นั่นเขาหมายถึงว่าไม่ควรสะอาดเกินไป เช่นทุกอย่างต้องต้มต้องฆ่าเชื้อหมดแบบนั้นร่างกายเด็กจะขาดภูมิต้านทาน”
“เห็นไหม” ศิลายิ้มกว้าง เขาทำถูกแล้วน่า
“เหมือนกันที่ไหนครับ” เสียงแหวของคนเป็นพี่เลี้ยงทำเอาคนเป็นพ่อคอหด ดุฉิบ
“ในอากาศมันมีเชื้อโรคพออยู่แล้ว ดังนั้นแค่ให้เด็กใช้ชีวิตตามปกติร่างกายก็จะมีภูมิคุ้มกันตามธรรมชาติ ส่วนไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าสกปรก ไม่ใช่สร้างภูมิต้านทานให้ลูก”
“ไม่เห็นสกปรกเลย” คนตัวโตยังพยายามเถียง หยิบสตอว์เบอร์รีจากมือของฝุ่นโยนเข้าปากตัวเอง “กินได้”
“ครับ กินได้ก็กินไปเลยแต่อย่าเอาให้หนูโมกิน ผมถูกจ้างมาเลี้ยงลูกไม่ใช่เลี้ยงพ่อ ดังนั้นคุณศิลาอยากกินเชื้อโรคก็ตามสบาย”
“พูดซะขนาดนี้ใครจะกล้ากิน จ้างมาเป็นพี่เลี้ยงหรือเป็นผู้ปกครอง ดุชะมัด” ศิลาพึมพำกับตัวเอง แต่พอสายตาสบกัน คุณพ่อลูกหนึ่งต้องยิ้มแห้งเพราะสายตาของพี่เลี้ยงลูกราวกับอยากบีบคอเขาให้ตาย
“ไม่มีอีกแน่นอนฉันรับปาก ไม่เอาของหล่นให้ลูกกินอีกแล้ว”
“ดีครับ”
“พ่อโดนดุแย้ว” เด็กชายโมเดลหัวเราะชอบใจ ชี้ไม้ชี้มือมาทางศิลา
“ทับถมพ่อแบบนี้อดกิน” ศิลาโยนสตอว์เบอร์รี่ที่เหลืออีกชิ้นเข้าปาก ไม่ยอมส่งให้ลูกชาย
“เป็นเด็กเหรอครับ”
“หือ?”
“คุณศิลาเป็นเด็กเหรอครับ โดนลูกล้อแค่นี้ต้องงอนด้วย”
“พี่เปล่า” ศิลารีบปฏิเสธ ตอนทำไม่รู้สึกหรอกพอโดนทักมันก็มีอายกันบ้าง
“ฝุ่น? เป็นอะไร” ศิลาขมวดคิ้วเมื่อคู่สนทนาเงียบไปเฉยๆ แถมมองเขาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่มีอะไรครับ” ฝุ่นปฏิเสธ ไม่กล้าบอกว่าอีกฝ่ายเผลอแทนตัวเองว่าพี่กับเขา
“งั้นฉันพาลูกไปนั่งดูการ์ตูนรอนะจะได้ไม่กวนฝุ่น”
“ครับ”
“ม่ายอาว” หนูน้อยโมเดลส่ายหน้า
“ไม่อยากดูสิงโตเจ้าป่ากับพ่อเหรอ” ศิลาพยายามตะล่อมลูกชาย
“ม่าย โมจาอยู่กาบฝู่น”
“เดี๋ยวอาฝุ่นทำเสร็จแล้วก็เรียกเราเองครับ ได้กินแน่ลูก”
“ฝู่น” เด็กชายโมเดลแหงนน้าขึ้นมอง ส่งสายตาออดอ้อนพี่เลี้ยง
“ให้อยู่ก็ได้ครับไม่ได้รบกวนอะไร ผมจะได้สอนไปด้วย”
“สอน? สอนทำเค้กเนี่ยเหรอ ฮ่าๆ โมเดลยังสามขวบนิดๆ อยู่เลยฝุ่น” ศิลาหัวเราะขำความคิดของอีกฝ่าย
“อย่าไปสนใจพ่อของหนูเลยครับ มาเรามาทบทวนกันดีกว่า นี่สีอะไรครับ” ฝุ่นหยิบสตอว์เบอร์รีขึ้นมา
“ฉีแดง” ศิลาฝืดคอเมื่อเห็นสายตาของพี่เลี้ยงที่มองมา เขาแค่ไม่ทันนึกถึงหรอกน่าไม่ใช่ไม่รู้เรื่อง
“พี่แค่ลืมนึก” คนคิดผิดเสียงอ่อย ไม่รู้เลยว่าเสียงทุ้มของเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร พี่..พี่อีกแล้ว
“ครับ” ฝุ่นตอบรับสั้นๆ
“จริงสิ ฝุ่นเรียฉันว่าพี่ศิลาก็ได้ อย่าเรียกคุณเลย ฟังห่างเหินชอบกล ยังไงเราก็อยู่บ้านเดียวกัน”
“แต่ผมเป็นลูกจ้าง”
“เราเป็นเพื่อนของน้องฉัน ถือว่าเป็นอาของโมเดล”
“ก็ได้ครับ”
“ดีมาก เป็นเด็กดีเชื่อฟังแบบนี้ฉันชอบ” ศิลายกมือขึ้นลูบหัวเขาเบาๆ ฝุ่นใจเต้นตึกตัก อย่าบอกว่าเจ้านายหันมาสนใจเขานะ บ้าน่า คิดมากไปแล้วฝุ่น หน้าตาธรรมดาๆ ไม่ฉูดฉาดอย่างนาย ไม่มีทางที่จะเตะตาคนอย่างศิลา ฝุ่นรู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้างเมื่อหาความคิดมาแย้งความรู้สึกของตัวเองได้ มีเจ้านายเป็นไบฯ ก็ชวนให้คิดมากแบบนี้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่นตื่น” ศิลาเขย่าต้นแขนของฝุ่นเบาๆ
“อื้อ” นอกจากเสียงแผ่วเบาที่หลุดลอดออกมา รวมถึงการซุกตัวเข้าหาลูกชายของเขา ก็ไม่มีทีท่าว่าพี่เลี้ยงลูกจะตื่นขึ้นมา
“กล่อมกันอีท่าไหนถึงหลับพับไปแบบนี้” ศิลาเห็นไฟในห้องของลูกชายยังเปิดอยู่จึงเดินเข้ามาดู ถึงเห็นว่าผู้ใหญ่กับเด็กหลับไปด้วยกัน
“ฝุ่น” ศิลาส่ายหัว เห็นทีคงไม่ยอมตื่นง่ายๆ ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนหลับลึก นึกว่าใครเข้าใกล้คงสะดุ้งเสียอีก งั้นก็ไปมันแบบนี้ก็แล้วกัน
ชายหนุ่มช้อนตัวฝุ่นขึ้นอุ้ม น้ำหนักไม่มากอย่างที่เขาคิด อีกฝ่ายจึงลอยติดมือขึ้นมาโดยง่าย
“อื้อ” หน้าเล็กพยายามซุกอกเขา เหมือนหาความนุ่มของหมอน
“ฝุ่น”
“อื้อ” ริมฝีปากร้อนปัดผ่าน ศิลาเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ ก้มลงมองใบหน้าที่แนบชิดกับอก
“หึๆ เวลาหมดฤทธิ์อย่างกับเด็ก”
ศิลาวางฝุ่นลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ ลังเลว่าควรเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายไหม แต่สงสัยว่าถ้าตื่นขึ้นมาเจอคงเล่นงานเขาแน่ ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อจินตนาการสีหน้าของอีกฝ่ายออก
“ดุจริงๆ” ชายหนุ่มเกลี่ยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าพี่เลี้ยงลูกออก เผลอมองใบหน้านั้นอยู่นาน
“ขอโทษนะที่คิดว่าหน้าอย่างนายคงไม่เอาไหน ราตรีสวัสดิ์” ศิลาปิดไฟให้ก่อนเดินออกจากห้อง เขาหยิบเบียร์กระป๋องจากในตู้เย็น ทิ้งตัวลงบนเตียง เปิดโทรทัศน์จอใหญ่ตรงหน้าแต่ในหัวดันมีแต่ภาพพี่เลี้ยงเด็กนอนหลับตาพริ้ม
“หึๆ นอนโคตรน่าเอ็นดู ถ้าแอบจูบจะรู้ตัวไหม”
ศิลารีบสะบัดศีรษะ ชักไปกันใหญ่แล้ว ไหนว่าดูจืดชืดไม่น่าสนใจ จะกลับคำไม่ได้นะนายศิลา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244004 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก