หัวข้อ: -10 (30/09/2017)

[Starry[Blue]]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
 
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[Starry[Blue]]

-1

ผมเฝ้าฝันถึงความตายในปีที่18

อดสงสัยไม่ได้ว่าหากวันนี้เราหายตัวไป โลกจะเป็นยังไง คงเหมือนเดิม ไม่ต่างจากหินโสโครกที่มีอยู่มากมายตามชายฝั่งที่ถูกคลื่นกลืนเข้าทะเลและหายไปอย่างเงียบงัน อาจจะมีคนร้องไห้ให้กับการหายตัวไปของผม อย่างน้อยก็สักสองคน

จินตนาการไม่ออกว่างานศพของตัวเองจะเป็นแบบไหน แม่ที่หายตัวไปจะกลับมาหรือเปล่า เพื่อนสมัยอนุบาลจะยังจำผมได้ไหม กระทั่งแฟนคนแรกจะเอะใจกับการหายตัวไปของผมหรือไม่ พอคิดอย่างนั้นก็อดเศร้าคนเดียวไม่ได้
แม่อาจจะตายแล้ว(หรือมีความสุขกับครอบครัวของผัวใหม่) เพื่อนสมัยอนุบาลคนนั้นอาจจะลืมไปแล้วกระทั่งหน้าตาของผม สุดท้าย ผมก็คงกลายเป็นเพียงความทรงจำของแฟนคนแรก จับต้องไม่ได้ เลือนลางคล้ายภาพคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งที่ไกลออกไป

หากไม่มีใครคิดถึงการหายตัวไปของเรา…


ชวนให้ร้องไห้ชะมัด


……..….


หลายคนบอกว่าอายุ18ก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กแบเบาะ ความตายยังเยาว์นัก ใช้ชีวิตให้มันเต็มที่กันดีกว่า (ใครกันนะ หรือจะเป็นผมเอง?) ให้ตาย แล้วเด็กเบบี๋นี่มันตายไม่ได้หรือไงกันวะ ความตายมันเลือกสถานการณ์ เพศ หรืออายุหรือยังไง มีคนเคยพูดสิ่งที่แน่นอนที่สุดคือความตาย การเกิดนั้นไม่เที่ยงแต่ความตายสิแน่นอน สัจธรรมของโลกเส็งเคร็งนี่ และมันก็คงเป็นเช่นนั้นเสมอมา ตลอดไป


18ปีที่ผมใช้ชีวิตส่วนใหญ่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
เรียกได้ว่าปิดตายโดยสิ้นเชิง




"นาย!"






"เฮ่ย!!! เดินไปอีกหน่อยถึงจะว่ายน้ำเป็นก็เถอะ นายได้ตายแน่!"






เสียงของมนุษย์ ของผู้ชาย ไกลออกไปจากตำแหน่งที่ผมอยู่ จริยธรรมเบื้องต้นคือห้ามคนไม่ให้ตาย? หนวกหูน่า จะให้หันไปพูดว่าขอบคุณครับที่เตือนแล้วหันหลังกลับขึ้นฝั่งหรือไงนะ พอกำลังจะหันกลับไปมองหาต้นเสียโหวกเหวกนั่นก็ไม่ทันเสียแล้ว โขดหินตื้นสิ้นสุดแค่ตรงนี้ ให้ตาย ยังไม่ทันที่จะขอบคุณที่เตือนเลย


ให้ตายสิ ไม่ใช่ ตาย เดี๋ยวก็ตายแล้วนี่ พอรู้สึกตัวว่ากำลังจะตายก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ารอบตัวมันมืด เย็น แถมยังเจ็บนิดๆที่หัวด้วย


คงถึงเวลาที่ต้องบอกลา


แล้วเจอกันใหม่นะ ถึงจะไม่เชื่อว่าชาติหน้ามีจริงก็เหอะ


ต้องขอโทษแม่ที่ไม่เคยเห็น อดเศร้าใจอยู่ลึกๆไม่ได้ ขี้โกงที่เหมือนกับว่าสายสะดือนั่นยังคงไม่ถูกตัดออกไปจากเราแต่เพียงผู้เดียว

ขอโทษไอ้พ่อเฮ็งซวยนั่นด้วย ถึงแม้จะไม่เคยดูแลเราก็เหอะ


แต่ค่าทำคลอดนั่น คงเสียเปล่าแล้วล่ะ


ก็ในเมื่อ18ปีย่าง19นี่เราไม่เคยมีอะไรเลยนี่นะ


เจ็บใจนิดๆ แต่ก็จริง


เราสมควรตาย









………………...


……….…


……


..




.





สว่างจ้าและเหนอะหนะตัว..



"…น…"

"..มึ…น"



โลกหลังความตายหนวกหูขนาดนี้เหรอไง



  เพี้ยะ



"เฮ่ย นาย นาย"

... 'แค่กๆ' 

"นาย อะ ฟื้นแล้วนี่ "

".. น้ำเปล่า" น้ำในขวดสีใสขุ่นถูกยกให้ผม

ผมตอบรับมันมาไว้ในมือ ดื่มมันอย่างว่าง่าย แต่ดื่มได้เพียงนิดเดียวก็สำลักน้ำลายตัวเอง

"ยังไม่ตายนะ เสียใจด้วย" น้ำเสียงเรียบๆ ทุ้มแต่ไม่ต่ำจนเกินไป ให้ความรู้สึกเหมือนเสียงคลื่นทะเล

"…"


"อะไร เป็นใบ้?" ท่าทางที่กำลังจะยกมือขึ้นมาประกอบคำพูดนั่นตลกดี


".. เปล่า" เสียงแหบแห้ง  มือที่กำลังยกขึ้นก็ค้างไว้ เหมือนเก้กังที่จะขยับไปไหน เหมือนไม่ใช่มือของเขาเอง


"….."

เสียงคลื่นยังคงกังวาลตามปกติของมัน ไล่ความเงียบที่ไม่มีโอกาสได้แทรกกลางในบทสนทนาระหว่างผมและเขา




"….."





"….ทะเลสวยนะ" ความสงสัยเกิดขึ้นชั่วขณะ ก่อนจะสลายไป





"ผู้หญิงฝรั่งที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็สวย" เขาพูดพลางชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง





"นู่นก็สวย" นู่นที่ว่าคือประติมากรรมรูปร่างประหลาด






"นั่นด้วย" พระอาทิตย์






"แล้วก็นี่" ปลายนิ้วนั้นหยุดลงตรงหน้าผม






"ชีวิตมันสวยงามนะ"






"…."






"…"





"ฮะฮะ---"





ผมเปล่งเสียงหัวเราะเปล่าประโยชน์ เสียงคลื่นตอบรับประโยคของเขาแทนตัวผมเอง





แม้แต่ความตายยังไม่แน่นอน





เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผมทำได้เพียงหลับตา





…………






0

"จะกินข้าวเลยไหมจ๊ะ?"

ใครกันนะที่พูดว่าพ่อแม่รักเรา ยังไงพ่อแม่ก็รักเรา

"แม่ เดี๋ยวผมตักให้เอง" เขาพูดเสร็จก็ลุกขึ้น
หม้อหุงข้าวถูกวางไว้บนโต้ะญี่ปุ่นขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตรง
มุมห้อง ล้อมรอบด้วยกับข้าวประมาณสามสี่อย่าง ผมละสายตาจากโต้ะกับข้าวแล้วมองไปรอบๆบ้านไม้เก่าที่น่าจะถูกใช้เป็นเพิงพักพิงนานกว่าเวลาทั้งชีวิตของผม ก่อนจะกลับมามองแผ่นหลังของคนที่ได้ชื่อว่าช่วยชีวิตของผม

"แม่นะตกใจมากเลยรู้มั้ยที่เพชรมา"

"ผมชื่อโทครับ" ผมพูดพลางยิ้มให้ ไม่ได้โกรธที่เธอลืมหรือต้องพูดเรื่องเดียวกันซ้ำหลายรอบ

"หิวหรือยังจ๊ะ กินข้าวเลยมั้ย?" ประโยคใจความเดิมถูกส่งให้ผมอีกรอบ พอดีกับที่จานข้าวถูกวางลงตรงพื้นข้างหน้าผมพร้อมๆกับประโยคคำสั่ง

"ผมขอคุยกับมันแป้ปนึง มึง มานี่หน่อย "

เขาเดินนำผมมาที่บันไดนอกบ้าน มันไม่ไกลจากตัวบ้านสักเท่าไหร่ แต่ก็ไกลพอที่คนในบ้านจะไม่ได้ยินเสียงหากไม่ตะโกน

"แม่กูเป็นอัลไซเมอร์ กูไม่พูดมึงก็น่าจะรู้ใช่มั้ย"

"..อืม"

"และกูก็ไม่ใช่ลูกจริงๆของเขา"

"…"

"แต่กูดีใจนะ ดีใจที่เป็นเขาที่เลี้ยงกูมา"

"..อืม พอเดาได้"

"กูเล่าเรื่องของตัวเองแล้ว ตามึง ทำไมถึงคิดจะตาย"


นั้นสิ ทำไมกัน


"อย่าเงียบดิ กูถามมึงอย่างเดียว กูเล่าให้มึงฟังตั้งสองเรื่อง"

"ไม่ได้อยากรู้"


"กวน"


"…."





"……"





"….นั่นสิ…จริงๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตายทำไม" น่าแปลก จู่ๆก็ตัดสินใจที่จะพูดออกมา
 


"แต่คิดว่าต้องตาย ต้องตายเท่านั้น ก็เลยมา"



เหตุผลคือชั่วขณะที่ทำให้ตัดสินใจว่าจะทำนั่นแหละ
 

" ….. จำไม่ได้หรอกว่าคิดอะไร เหมือนทุกอย่างถูกคลื่นพัด ความรู้สึก ชีวิต แปลกดี ทั้งที่คิดว่าต้องตายให้ได้ วันนี้ ตอนนี้เท่านั้น แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลัวว่ะ ฮึก… แม่ง ความกลัวมาจากไหน  …ม…ไม่รู้ ซัดตู้มเข้า ฮึก.. ข เข้า อ.. อึก กลัว กลั…."

เหมือนถูกพายุอารมณ์ห่าใหญ่ซัดเข้าภายในใจ ความรู้สึกบางอย่างดูดซับเอาของเหลวในร่างกายเพื่อระบายมันออกมาด้วยอวัยวะที่ทำให้ประสบสรรพสิ่ง แต่ผมกลับไม่เคยใช้มันมองอะไรเลย


ไร้การสัมผัสต้องตัว


มีเพียงเสียงร้องไห้จากตัวผมทั้งทางกาย จนถึงส่วนลึกลงไปที่จับต้องไม่ได้ ความร้อนจากหยดน้ำที่ถูกหลั่งจากหัวตาท่วมอาบแก้ม เบี่ยงทิศทางสู่คาง รวบรวมกันจนเป็นเม็ดโตกระทั่งไร้ความสามารถที่จะต้านทานแรงโน้มถ่วง มันหยดลงสู่พื้นไม้สีเข้มเก่าผุพังจากความชื้นที่เกลือเกาะกิน เสียงคลื่นยามดึกที่ปะทะกับโขดหินดังโครมคราม ลมทะเลพัดไหวเมื่อพระอาทิตย์ถูกมหาสมุทรกลืนกินอย่างหมดจดกระทบหาดทรายผืนใหญ่ทรายเม็ดหยาบถูกตีวนสลับซับซ้อนกับเศษซากสิ่งมีชีวิตในท้องทะเล ขวดแก้ว พลาสติกใส เศษซากอาลัยรักของผู้คนเมื่อยามท้องฟ้าเป็นสีโทนร้อน กระจายประปรายปะทะลมจนเปลี่ยนรูปร่างไปในทุกปัจจุบัน แสงจันทร์นวลสว่างตกกระทบไปรอบๆไม่เจาะจงที่ใดเป็นพิเศษ






ผมเพิ่งตระหนักว่าผมกลัวความตายเมื่อเดี๋ยวนั้นเอง






…………….



ผมร้องไห้ไปสองชั่วโมงเต็มๆ คล้ายสิ้นสุดไม่ได้ กลับกลายเป็นเด็กแรกเกิด

เงียบเชียบจากคำปลอบประโลม แววตาสงสาร

กระทั่งคำกระด้างหยาบคายถึงความเขลาของตัวผม

มีเพียงความรู้สึกแผ่วเบา

และความร้อนจากตัวคนข้างๆนี้ที่ไม่ไปไหนไกล



……………..

เมื่อหยุดร้องไห้ ผมกลับเข้าบ้านพร้อมกับเขา จากนั้นจึงเอาแต่กิน ยัดห่าเหมือนตัวละครในปรัมปรานิทานเมื่อกาลก่อน กลายเป็นยาจก คนป่า คนติดเกาะ เหมือนชีวิตไม่มีอะไรน่าสนใจนอกเหนือจากการกิน กิน กิน และกิน สำลักข้าวหลายครั้ง น้ำตาแห้งเหือด นั่นทำให้ผมรู้สึกตัวว่ายังมีชีวิต

………………

"กูปูผ้าไว้แล้ว นอนตรงนี้แหละ" เขาไม่ถามผมด้วยซ้ำว่าจะนอนที่นี่ไหม หลังจากกินข้าว ผมได้คุยกับเขาไม่กี่คำ ความยาวก็ไม่ได้ยาวไปกว่าประโยคที่ฮึมฮัมในลำคอ อืม อือ อา อืม  รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่ไม่ประสาโลก เดียวดายในความรู้สึก


คืนนี้อากาศดี อาจจะเป็นสภาพอากาศปกติของที่นี่ ที่ๆติดชายทะเล ลมพัดตลอดเวลา ได้ยินเสียงปึงปังของลมประทะกับหน้าต่างไม้บานเก่า เสียงเบาบางจากบาร์เหล้าท้องถิ่น จวบจนผมหลับไป


………………


อากาศยามเช้าลมแรง เมฆน้อย ท้องฟ้าโปร่งใสที่สุดเท่าที่ผมเฝ้ามองฟ้ามา บาร์เงียบเหงาแตกต่างจากตอนกลางคืน มีเพียงภาพของกลุ่มครอบครัวสองสามกลุ่ม เด็กน้อยส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากดังไปทั่วหาด พ่อกับแม่จับจูงลูกชายคนเล็กเดินเข้าปะทะคลื่น เด็กหญิงจากอีกครอบครัวนั่งเก็บสะเก็ดสิ่งมีชีวิตจากทะเล สีสันพร่างพราวจนน่าแสบตา ชมพูเอย ม่วงเอย เหลือง ส้ม ฟ้า ฟ้าเข้ม ฟ้าอ่อน ถูกซัดกระจัดกระจายไปทั่วผืนพรมที่สร้างจากทราย คล้ายจิวเวลลี่ที่ใช้ประดับธรรมชาติ



ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง



ชั่วขณะที่ตระหนักได้ว่าโลกสวยงามเสียจนโหดร้ายอย่างน่าเศร้าหากต้องจากมันไปในวันหนึ่ง



………………………………




-
เป็นเรื่องสั้นที่เขียนมานานแล้ว แต่ก็ทิ้งไปเพราะไม่สามารถหาบทสรุปของเรื่องราวได้ วันนี้นึกครึ้ม บวกกับสภาพอากาศประหลาดๆที่ทำให้เรานึกถึงบรรยากาศเก่าๆ หรือเหตุผลอะไรก็แต่ เราตัดสินใจลงมันลงในบอร์ดนี้

-
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ