อ่านรีวิวใน twitter มาว่าแฮปปี้ ช่วงแรกที่อ่าน โอ้แม่เจ้า ทำไมมันหม่นหมองอะไรเยี่ยงนี้
เราโดนหลอกหรือเปล่าวะเนี่ย แต่ก็อ้ะ...อ่านต่ออีกหน่อย จากที่ไม่รักต้นสนเลย ไอ้นี่มันบุคลิกประหลาดจัง
ใครมันจะบ้าให้หมาแมวข่วนเป็นแผลได้ขนาดนั้น แต่พอนึกดูดี ๆ เพื่อนสนิทเราก็บอบบางเหมือนต้นสนเลย
คือบีบแขนนิดหน่อยก็เขียวช้ำ อะไรขีดข่วนก็เป็นแผล ไป ๆ มา ๆ ก็รู้สึกผูกพันกับตัวละครซะงั้น
ช่วงที่รักกันแล้วกลัวว่าจะงุ้งงิ้งกันจนหวานเลี่ยนแต่ก็ไม่ เนื้อเรื่องอยู่บนพื้นฐานความเป็นไปได้จริง
กลมกล่อมกำลังดี ไม่ได้เว่อร์ ภาษาก็ละมุนอ่านเพลินมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะครับ เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วสมัครสมาชิกเพื่อล็อกอินมาตอบเลยนะเนี่ย
เรื่องจบแฮปปี้ แต่เราหน่วงอะ คิดถึงปลื้ม ต้นสน ไม่อยากให้จบเลย
