บทนำ ผมชื่อ “น้ำหนึ่ง กันตพัทธ์” มีชื่อเล่นว่า 'หนึ่ง' เรียนอยู่ชั้น ม.5/1 โรงเรียนชายล้วน XXX ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ ม.1 ผมรู้จักอาจารย์ทุกท่าน แต่กลับไม่รู้ว่าโรงเรียนมีชมรมอะไรบ้าง เท่าที่รู้จักแค่ชมรมวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ภาษาไทย และก็ภาษาอังกฤษเท่านั้น ส่วนประธานนักเรียนผมก็รู้จักแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะสนใจอะไรหรอกครับ แต่บังเอิญว่าประธานนักเรียนมันเป็นนักเรียนห้องเดียวกับผมก็เท่านั้นเอง ซึ่งผมก็ไม่รู้อีกแหละว่าเค้าคัดประธานนักเรียนกันยังไง แล้วทำไมพวกพี่ๆ ม.6 ถึงไม่ได้เป็นกัน เพราะเรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจผมอยู่แล้ว
แต่ถ้าจะให้รู้จักตัวตนผมมากขึ้น ผมก็มีนิยามเกี่ยวกับตัวของผมมีอยู่ 6 ข้อ (เมื่อก่อน คือก่อนจะเล่าเรื่องนะครับ เรียกง่ายๆก็คือมันเป็นรูปแบบของ past tense คืออดีตอ่ะครับ)
1. ผมเป็นเด็กเนิร์ดครับ เป็นประเภทเด็กที่มีแว่นตาหน้าเตอะเป็นองค์ประกอบบนหน้า ผอมๆ ตัดผมหน้าม้า ใส่เหล็กดัดฟันสีเงิน และหน้าตาสุดแสนจะธรรมดาคนหนึ่ง (ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองหล่อซักที)
2. ผมเป็นเด็กเรียนเก่งมาก เพราะทุกวิชาของผมจะมีที่ว่างเพื่อเกรด 4 เท่านั้น ผมถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนครับ ก็ในเมื่อทุกครั้งที่มีการแข่งขันตอบปัญหาทางวิชาการก็มักจะเป็นผมที่ถูกเลือกให้เป็นตัวแทนเสมอ จนตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นประกาศนียบัตร เหรียญทองถูกแขวนจนเต็มฝาบ้านไปหมดแล้ว
3. ผมมีเพื่อนน้อยเอามากๆ และเท่าที่นับได้ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเพื่อนได้หรือเปล่า เพราะพวกนั้นไม่เคยพูดเรื่องอื่นนอกจากทฤษฎีพีทาโกรัส ฟังก์ชั่นตรีโกณมิติ และก็ทฤษฎีสัมพันธภาพอะไรแบบนี้ แถมยังให้คำปรึกษาอะไรไม่ได้เลยนอกจากสูตรพันธะเคมี แต่อย่างน้อยพวกมันก็เอาตัวรอดในวิชาบ้าๆ นี้ได้
4. ผมเป็นเด็กที่มีสกิลในเรื่องสันทนาการต่ำมากถึงมากที่สุด จำได้ว่ามีครั้งนึงที่ต้องไปขึ้นสแตนด์เชียร์กีฬาสี และก็เป็นผมคนเดียวที่ถูกรุ่นพี่ที่ควบคุมกองเชียร์ยอมให้ไปนอนห้องพยาบาลเพราะสงสัยว่าน้ำในหูผมคงไม่เท่ากัน ทำให้ร้องเพลงเชียร์ผิดคีย์ ทำเอาคนอื่นเพี้ยนตามไปหมด
5. สุดท้ายคือ..ผมเป็นคนเดียวของโรงเรียนที่ติดศูนย์วิชาดนตรี วิชาที่ง่ายที่สุดสำหรับหลายคน และถือเป็นวิชาแจกแต้มให้พวกเกรดไม่ถึงไม่ต้องเรียนซ้ำชั้น เพราะแม้แต่พวกที่ได้เกรดเฉลี่ย 1 กว่าๆ ยังผ่านสบายๆ แต่ทำไมนักเรียนทุนอย่างผมถึงติดศูนย์
6. ผมยังไม่มีแฟนครับ
เรื่องนี้กลายเป็นมหากาพย์ระดับโรงเรียนไปชั่วข้ามคืน ทันทีที่ผลสอบถูกประกาศเท่านั้น นรกก็มาเยือนทันที แม้แต่เพจของโรงเรียนยังเอาข่าวนี้ไปตั้งเป็นกระทู้จนมีคนตามคอมเม้นท์เกือบพันคน มีทั้งสมน้ำหน้าและก็สงสาร ซึ่งผมเองก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เพราะนานๆ ทีผมถึงจะใช้ชีวิตไร้สาระแบบนี้ซักที
แต่ที่มันกระทบกับจิตใจจนอาจลุกลามเป็นตราบาปอย่างถาวรในชีวิตของเด็กทุนเรียนดีตาดำๆ แต่ EQ ต่ำที่ อย่างผมสุดๆ ก็คือ บรรดามหาวิทาลัยชื่อดังต่างๆ ที่แย่งกันเสนอทุนเรียนดีมาให้อาจต้องถูกพับโครงการ ถ้าบังเอิญว่ามีศูนย์ตัวกลมๆ โชว์เด่นเป็นสง่าหราอยู่ในทรานสคริปของผม
แต่ไม่รู้จะเรียกว่าเพราะบุญเก่าที่ทำ หรือเวรกรรมที่สร้าง ที่ครูหมีใหญ่จอมเฮี้ยบให้ผมแก้ศูนย์ได้ โดยมีกฎกติกาว่าก่อนจะถึงงานวันครบรอบก่อตั้งโรงเรียนครบ 50 ปี ในอีกสองเดือนข้างหน้า ผมจะต้องเล่นเครื่องดนตรีอะไรก็ได้ให้เป็น และร่วมการแสดงบนเวทีกับวงดนตรีของโรงเรียน ซึ่งผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าชื่อวงปล่อยเกาะ หรือใจเสาะอะไรซักอย่าง ผมไม่ผิดนะที่ไม่ได้สนใจฟังตอนครูหมีใหญ่พูดกับผู้อำนวยการเรื่องนี้ ก็ผมกำลังอ่านหนังสือทบทวนเพราะมีสอบฟิสิกส์พรุ่งนี้นี่หน่า ใครมันจะยอมพลาดท็อปไปได้
แต่แหม แค่ชื่อวงก็พาเจริญแล้ว จะเป็นยังไงบ้างนะถ้าสองเดือนถูกปล่อยเกาะ ผมคงใจเสาะละงานนี้
****** เปิดตัวนิยายเรื่องใหม่นะครับ แบบโรแมนติก คอมเมอดี้อีกแล้ว ลองติดตามและคอมเมนท์ด้วยนะครับ ******
หัวข้อ: Do - Re - Me ทำนองนี้มีแต่รัก (อ่าน 1796 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก