ตอนที่ 10 : ก่อนเริ่มงาน“พี่คุนคะโทรศัพท์ค่ะ” ฝ้ายโผล่มาแต่หน้า ยิ้มเผล่ให้กับมีคุณที่นั่งทำงานอยู่
“โทรศัพท์?” มีคุณแปลกใจเพราะมือถือวางอยู่บนโต๊ะยังเงียบสนิทไม่มีเสียงเรียกเข้าใดๆ
“ใช่ค่ะ” ฝ้ายชี้ไปที่โทรศัท์เครื่องที่วางอยู่บนโต๊ะ
“โทรศัพท์บ้าน?” มีคุณเลิกคิ้ว ใครจะโทรหาเขาเข้าเบอร์บ้านของภูริช
“ค่ะ พี่นิดบอกว่าเป็นเสียงผู้ชาย พี่คุนรับแล้วเดี๋ยวพี่นิดวางเครื่องโน้นให้ค่ะ”
“ขอบใจมาก” มีคุณยกโทรศัพท์ขึ้น กรอกเสียงทักทายลงไป
“สวัสดีครับ”
“รับแล้ว” มีคุณได้ยินเสียงผู้ชายตอบกลับ แต่ไม่ได้พูดกับเขาแน่
“ฮัลโหล”
“ครับ”
“ฉันเองนิลยา”
“ครับคุณนิลยา” มีคุณยืดตัวขึ้นนั่งตรงโดยอัตโนมัติ เลิกแปลกใจที่มีโทรศัพท์เข้ามาคิดอยู่แล้วว่านิลยาคงต้องทำอะไรสักอย่าง
“ฉันอยากคุยกับนายออกมาเจอกันหน่อยสิ”
“คุยทางโทรศัพท์ก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุย ฉันจะรอนายอยู่ที่ร้านมูนไลท์บายธาราที่ธาราเพลสรู้จักไหม”
“รู้จักครับ”
“เจอกันบ่ายโมง อย่าเลทล่ะ”
“ครับ” เสียงตัดสายบ่งบอกว่าต้นทางไม่รอให้เขาตอบรับ มีคุณวางโทรศัพท์ลง เขาคิดอยู่ว่างานเลี้ยงพรุ่งนี้จะต้องรับมือกับอะไรบ้าง ไม่คิดว่านิลยาจะรีบร้อนถึงเพียงนี้ คงไม่อยากให้มีงานเกิดขึ้นสินะถึงต้องรีบติดต่อเขา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“นั่งสิ”
“ครับ” มีคุณลงนั่งฝั่งตรงข้ามนิลยา ที่โต๊ะมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่แต่ลุกเดินออกไปเมื่อเขาเข้ามา
“ฉันจะไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา นี่สำหรับนาย” นิลยาเลื่อนเช็คที่วางอยู่ตรงหน้าเธอไปตรงหน้ามีคุณ
“อะไรครับ” มีคุณถามทั้งที่เห็นอยู่ว่ามันคือเช็คใบหนึ่ง แต่เขาไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู
“อย่าเข้าใจผิด มันไม่ใช่ค่าเลี้ยงดูเด็กแต่เป็นค่าจ้างที่ฉันจะจ้างนายให้เลี้ยงดูเด็กๆ แทน”
“จ้างผมหรือครับ” มีคุณถามยิ้มๆ เขาเอนตัวพิงพนักอย่างผ่อนคลาย รอฟังว่านิลยาจะพูดอะไรต่อไป
“ใช่ พูดกันตรงๆ ฉันไม่มีปัญหาที่ภูมิมีลูก แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะอยากเลี้ยงลูกคนอื่น ถ้า..”
“สักครู่ครับ ถ้าจะคุยกันเรื่องนี้ผมคิดว่าแม่ของผมควรจะมาร่วมฟังด้วย”
“ทำไมต้องวุ่นวาย”
“บ้านผมอยู่ไม่ไกล ไม่เกินสามสิบนาทีครับ” มีคุณไม่สนใจคำทักท้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“ไม่มีคนรับ ผมขอลองอีกที” เขารออยู่สักพักก่อนตัดสินใจวางโทรศัพท์ลง
“เอาเถอะครับผมตัดสินใจเองก็ได้ คุณนิลยาอยากคุยอะไรก็ว่ามา”
“ดี ฉันไม่อยากเสียเวลานั่งรอ ฉันอยากให้นายพาเด็กกลับไปเลี้ยงที่บ้าน เรื่องค่าเลี้ยงดูส่งเสียเด็กฉันไม่ขัดข้อง นายติดต่อขอจากภูมิได้เลยฉันใจกว้างพอ ส่วนนายฉันจะจ่ายเงินให้ทุกหกเดือนเป็นค่าจ้างเลี้ยงดูหลาน”
“คุณอยากไล่เด็กออกจากบ้าน”
“นายจะเรียกอะไรก็ช่าง แต่คิดดีๆ นะ นายอาศัยอยู่บ้านภูมิอาจจะได้กินดีอยู่ดีแต่ไม่ได้เงิน แต่ถ้านายพาเด็กกลับไปอยู่บ้าน เด็กยังสุขสบายเหมือนเดิมแล้วตัวนายยังได้เงินใช้ฟรีๆ อีกด้วย”
“ผมอยากให้หลานมีพ่อมากกว่า”
“ดูจำนวนเงินเสียก่อนนายจะเปลี่ยนใจ ฉันให้นายเดือนละสามหมื่นจ่ายทุกหกเดือน นี่เช็คหกเดือนล่วงหน้าเป็นเงินหนึ่งแสนแปดหมื่นบาท”
“ผมว่าคุณยังไม่เข้าใจ เงินไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่างครับคุณนิลยา” มีคุณยังพูดอย่างใจเย็น
“ถ้าแค่นี้มันไม่พอนายอยากได้เท่าไหร่เสนอมา แต่ฉันมีข้อแม้อย่างเดียวนายต้องพาเด็กออกจากบ้านภูมิก่อนพรุ่งนี้ ยกเลิกงานเลี้ยงต้อนรับซะ”
“ไม่ลงทุนไปหน่อยหรือครับ คุณยังไม่ได้เป็นภรรยาพี่ภูมิด้วยซ้ำ ถ้าถามผมๆ ว่ามันเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงสูงไปหน่อย”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ผมหมายความว่าคุณใจกล้าดี”
“มันเรื่องของฉัน ตกลงว่ายังไง ต้องการเท่าไหร่ ต้องการอะไรก็ว่ามา”
“ผมต้องการแค่ให้หลานได้อยู่กับพ่อครับ แค่อยากให้หลานมีครอบครัวที่ดี แค่อยากให้มีแม่คนใหม่ที่พร้อมจะรักและให้ความอบอุ่นพวกแกเท่านั้นครับ แค่นี้คุณให้ได้ไหม“
“ตกลงนายจะไม่รับข้อเสนอฉันใช่ไหม”
“คุณนิลยาเข้าใจถูกต้องแล้วครับ”
“ห้าแสน ฉันจะให้นายเป็นเงินก้อน และค่าจ้างทุกเดือนเหมือนเดิม” นิลยาเพิ่มจำนวนเงินให้สูงขึ้น เธอมั่นใจว่ามีคุณเข้ามาหาภูริชเพราะเงิน ดังนั้นอะไรจะดีไปกว่าให้เงินมีคุณเสียให้มันจบๆ ไป
“คุณเกลียดเด็กขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“ฉันไม่ได้เกลียดเด็ก แต่ฉันไม่อยากเลี้ยงลูกคนอื่น” นิลยาตอบเสียงสะบัด พ่อกับแม่ของเธอเองก็เห็นด้วยว่าไม่ควรให้ภูริชรับลูกชายเข้ามาเลี้ยงดูในบ้าน
“ชัดเจนดีครับ ผมนับถือคุณข้อนี้”
“ตกลงว่ายังไง ห้าแสนฉันเซ็นเช็คให้ได้ทันที”
“ไม่ครับ”
“อะไรนะ!” นิลยาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ผมไม่สนใจข้อเสนอของคุณนิลยาครับ” มีคุณพูดซ้ำเพื่อยืนยันคำตอบ
“หึ นายคิดว่าอยู่บ้านภูมินายจะได้มากกว่านี้สินะ อย่าคิดว่าฉันจะรู้ไม่ทัน ฉันบอกนายไว้ว่าภูมิไม่ใช่คนโง่ถ้าเขารู้ว่านายต้องการอะไรแม้แต่หลานนายก็จะไม่ได้เจอ”
“ผมเชื่ออย่างที่คุณนิลยาพูดครับว่าพี่ภูมิไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นพี่ภูมิย่อมรู้ดีว่าผมต้องการอะไร”
“สักวันนายจะเสียใจที่ไม่รับข้อเสนอฉัน นายไม่มีวันได้อะไรจากพี่ภูมิ” นิลยาตัวเนื้อสั่นด้วยความโมโหเมื่อถูกย้อนเข้าให้
“ผมไม่เคยอยากได้อะไรจากคุณภูมิ ”
“เราจะได้รู้กัน แล้วอย่าคิดว่าจะเอาเรื่องนี้ไปเรียกคะแนนจากภูมินะ ฉันบอกภูมิแล้วว่าวันนี้ฉันไปงานกับเพื่อน ฉันมีพยานที่พร้อมจะสนับสนุนคำพูดทุกอย่าง และที่นี่ก็เป็นร้านของเพื่อนสนิทฉัน อันที่จริงต้องเรียกว่าเป็นเจ้าของคอมเพล็กซ์นี้น่าจะถูกกว่า อย่าคิดว่าจะหาพยานมายืนยันคำพูดนายได้
“คุณฉลาด” มีคุณยิ้ม ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนใจ
“รู้ก็ดี” นิลยามองมีคุณตั้งแต่ศีรษะลงมา เธอประมาทไปหน่อยที่คิดว่ามีคุณจะเห็นแก่เงินก้อนโต
“ถ้าคุณนิลยาไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน” มีคุณยกน้ำเปล่าที่วางอยู่ขึ้นดื่ม ก่อนหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหย่อนลงกระเป๋ากางเกง
“สวัสดีครับ” มีคุณค้อมศีรษะให้นิลยาที่ยังนั่งอยู่ เขายิ้มน้อยๆ ไม่สนใจสีหน้าของอีกฝ่าย เขาหมดธุระกับนิลยาแล้ว
มีคุณหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดปุ่มหยุดการบันทึกเสียงทันทีที่เดินพ้นหน้าร้าน เขาไม่ได้โทรมามารดาหากแต่ยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อกดอัดเสียงของนิลยาไว้เท่านั้น นิลยาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดอย่างที่เขาคิด เพียงแต่นิลยาไม่ได้คิดว่าเขาเองก็ฉลาดเช่นกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ทำไมแวะมาหาพี่ได้” อธิชาติถามญาติผู้น้องที่นั่งทำหน้าเซ็งรอเขาอยู่ที่ร้านอาหาร
“มีคนนัดออกมา นึกว่าจะได้กินข้าวฟรีแต่เขาเลี้ยงแค่น้ำเปล่า”
“มีอย่างนั้นด้วยเหรอ” อธิชาติหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาคิดว่าน้องชายคงเล่นมุกมากกว่า
“มี ไม่เชื่อผมเหรอพี่อิก”
“ใคร ไหนบอกพี่สิ”
“ว่าที่ภรรยาของคุณภูริช”
“หือ?” อธิชาติชักสนใจเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“เรื่องมันยาวพี่อิก กินข้าวก่อนดีกว่าผมสั่งรอพี่เพียบเลยมันโมโหหิว”
“ฮ่าๆ” อธิชาติหยิบช้อนส้อมขึ้นมา เขาตักอาหารเข้าปากมองน้องชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“คุนโอเคใช่ไหม” อธิชาติถามมีคุณด้วยความเป็นห่วง
“โอเคพี่ คิดไว้อยู่แล้วว่ามันไม่ง่ายหรอก”
“อืม มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่”
“มี พรุ่งนี้ห้ามเบี้ยวนัดผม ห้ามติดคนไข้ ยังไงก็ต้องไปให้ได้” มีคุณหมายถึงงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อต้อนรับสองแฝด
“ไปอยู่แล้ว พี่ต้องพาแม่กับน้าวรรณไป”
“ฝากพี่อิกดูแม่ด้วยนะ ผมไม่อยากให้แม่ได้ยินอะไรไม่เข้าหู แม่ยิ่งไม่เห็นด้วยกับผมอยู่แต่ขัดผมไม่ได้”
“ไม่มีปัญหา”
“พี่อิกมาเร็วได้ไหม ผมอยากให้มาตั้งแต่เช้าจะได้แนะนำให้รู้จักกับคนบ้านนั้น”
“ได้สิ น้าวรรณก็คงอยากทำความคุ้นเคยกันไว้”
“ผมว่าแม่ไม่อยากมามากกว่า”
“อย่าคิดอย่างนั้น ถึงน้าวรรณไม่เห็นด้วยแต่เท่าที่พี่ฟังน้าวรรณคุยกับแม่ก็ดูโล่งอกปนดีใจนะที่หลานมีพ่อมีคนเลี้ยงดูที่ดี และที่สำคัญพี่ว่าน้าวรรณโล่งใจที่คุนไม่ต้องแบกภาระตัวคนเดียวอีก”
“แม่พูดอย่างนั้นเหรอพี่อิก”
“ใช่”
“โล่งใจไปที แต่จริงๆ ผมไม่เหนื่อยหรอกแค่อยากให้หลานได้สิ่งที่ดีกว่าที่ผมจะทำให้ได้”
“พี่เข้าใจ กินข้าวเถอะจะได้มีแรง”
“ฮ่าๆ ปลอบน้องได้เชยมาก”
“อ้าว คนโบราณเคยพูดไว้ กินข้าวให้อิ่มท้องแล้วปัญหาต่างๆ มันก็จะเล็กลงเอง”
“คนโบราณไหน”
“แม่พี่ไง”
“ฮ่าๆ” มีคุณอารมณ์ดีขึ้นทันที คิดถูกแล้วที่แวะมาหาอธิชาติก่อนกลับเข้าบ้านภูริช เขาขอพักหายใจสักนิดแล้วค่อยกลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาอีกครั้ง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
มีคุณโหลดคลิปเสียงลงโน้ตบุ๊ค เขาไม่คิดจะใช้งานถ้าไม่จำเป็น การประจานคนอื่นไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำ เขาเข้าใจนิลยา เรื่องนี้ไม่มีใครผิดไม่มีใครถูก ทุกคนต่างอยากได้สิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง คนเรามีความเห็นแก่ตัวทั้งนั้นขึ้นอยู่กับว่าเราจะจัดการมันอย่างไร เขาเองก็เห็นแก่ตัวเพราะเขาก็อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้หลานเช่นกัน
“น้าคุน”
“ครับริช” มีคุณเงยหน้าจากจอ มองหลานชายที่นั่งเล่นอยู่บนเตียง
“ลิดยักห้ายพ่ออ่านนิทาน”
“คืนนี้คุณพ่อไปงานเลี้ยงกลับดึก คุณพ่อบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“ช่ายคับ” เด็กชายริชทำหน้าหงอย เขารู้แต่เขาอยากให้พ่อกลับมาทันเล่านิทานให้ฟังนี่นา
“มาครับ เดี๋ยวน้าคุนอ่านให้ฟังเอง” มีคุณเดินไปนั่งที่เตียง เขาดึงหลานชายตัวน้อยเข้ามานั่งพิงข้างๆ
“คับ”
“คืนนี้ตาภูเลือกนิทาน อยากฟังเรื่องอะไรดีครับ” มีคุณหันไปถามเด็กชายภูที่ขยับตัวเข้ามานั่งชิดอีกข้างของเขา
“ริชเลือก” เด็กชายภูโบ้ยให้น้องชาย
“ภูก๊ะเลือกฉิ ลิดเลือกพุ่งนี้” เด็กชายริชจำได้ เมื่อคืนเขาฟังสโนไวท์ไปแล้วสองรอบคืนนี้ตาพี่ชายเลือก
“ขี้เกียจ” เด็กชายภูไถรถในมือเล่น ทำเป็นไม่สนใจฟังนิทาน
“แน่ใจนะครับภูไม่งั้นอดเลือกสองคืนนะ พรุ่งนี้ก็ตาริชเลือกอีก” มีคุณแกล้งตัดสิทธิ์ ไม่สลับวันให้
“อื้อ” เด็กชายภูขานรับ ตามองที่รถในมือเหมือนสนใจมันเสียเต็มประดา
“ตกลงครับ ไหนริชอยากฟังเรื่องอะไร”
“ภูเลือกฉิ” เด็กชายริชเอื้อมมือข้ามมีคุณไปสะกิดพี่ชาย
“ไม่เอา ขี้เกียจฟังลิดร้องไห้”
“ลิดมะล้อง” เด็กชายริชส่ายหัวแรงๆ คืนนี้ตาภูเลือกเขารู้ เขาไม่ร้องงอแง
“ร้อง คิดถึงพ่อเดี๋ยวก็ร้อง ฟังสโนไวท์จะได้ไม่ร้อง”
“ม่ายล้องก๊ะด้าย” เด็กชายริชพยายามยิ้มแต่กลายเป็นหน้าเหยเกเข้าไปใหญ่
“แปลว่าไม่คิดถึงคุณพ่อ” มีคุณแซวหลาน
“คิดดด ลิดคิดถึงพ่อ” ว่าแล้วน้ำตาก็ทำท่าจะหยดแหมะ จนมีคุณจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ตกลงจะฟังเรื่องไหนครับ หยิบมาให้น้าคุนเร็ว”
“ได้ยินแว่วๆ ใครคิดถึงพ่อครับ” เสียงเปิดประตูระหว่างห้องทำให้มีคุณสะดุ้งเล็กน้อย ภูริชกลับมาตอนไหนทำไมเขาไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเดินเข้าห้องเลย
“พ่อ” เด็กชายภูร้องดีใจลั่น แต่คนน้องกลับนั่งยิ้มเขินอายที่ถูกจับได้
“ภูคิดถึงพ่อที่สุด” เด็กชายภูร้องบอก เขาคิดถึงพ่อมากเหมือนกันเพียงแต่ไม่แสดงออกเหมือนแฝดผู้น้องเท่านั้นเอง
“ไหนว่าคืนนี้กลับดึกไงครับ” มีคุณถามภูริช ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหยุดยืนที่ข้างเตียง
“พี่บอกเผื่อไว้น่ะกลัวว่าติดอะไรขึ้นมาเด็กๆ จะผิดหวัง ไปให้เจ้าภาพเห็นหน้าก็กลับมาเลย”
“แสดงว่ายังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหมครับ”
“ยังแต่เดี๋ยวก่อนก็ได้ พี่อ่านหนังสือให้ลูกฟังก่อน”
“ไม่เป็นไรครับผมอ่านเอง พี่ภูมิลงไปหาอะไรทานเถอะ”
“ไม่เป็นไรพี่อยากอ่าน มาครับวันนี้อ่านเรื่องอะไรกันดี” ภูริชขึ้นมานั่งบนเตียง มีคุณจึงต้องรีบขยับไปนั่งชิดริมให้
“เรื่องนี้ครับ” เด็กชายภูรีบคว้านิทานส่งให้บิดา
“ไหนว่าวันนี้ให้ริชเลือกแทนไงครับ” มีคุณแซวหลานชายตัวป้อมที่เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว
“พ่อมาแล้วริชไม่ร้อง” เด็กชายภูตอบฉะฉาน มีเหตุมีผลของตัวเอง
“ริชร้องไห้หรือครับ”
“ครับ ริชร้องคิดถึงพ่อ” คนพี่ช่วยตอบ
“ม่าย ม่าย” เด็กชายริชหน้าแดง
“ร้อง” พี่ชายรีบฟ้อง ตาแดงปากเบะจะบอกว่าไม่ร้องได้อย่างไร
“ยาง ยาง” เด็กชายริชแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองพ่อ กอดพี่กระต่ายไว้แนบอกยิ้มอายๆ ออกมา
“แต่ลิดคิดถึง”
“แล้วแบบนี้จะไม่ให้พ่อรีบกลับได้ยังไงครับ รักลูกที่สุด” ภูริชหอมศีรษะลูกชายทั้งสองคนละฟอด คนหนึ่งยิ้มหน้าบานส่วนอีกคนอายม้วนต้วน มีคุณประทับภาพที่เห็นเอาไว้ในใจ ภาพใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของหลาน แค่นี้มันก็คุ้มค่าแล้วสำหรับเขา
“ราตรีสวัสดิ์ครับภู ราตรีสวัสดิ์ครับริช”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ลาตีซาหวัดคับ” ภูริชคลุมผ้าห่มให้กับสองแฝด กดริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็กๆ ของทั้งคู่ ก่อนอาศัยความเร็วชะโงกหน้าไปแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของมีคุณที่นั่งพิงพนักอยู่ชิดขอบเตียง มีคุณผงะหน้าหนีแต่ไม่ทัน
“น้าคุนหน้าแดง” เด็กชายภูชี้มือไปที่น้าชายหัวเราะคิกคัก
“เล่นอะไรบ้าๆ” มีคุณเดือดเพราะอายที่หลานจับได้ว่าเขาหน้าแดง
“ฮ่าๆ ก็เพราะคุนมีปฏิกิริยาแบบนี้ไงพี่ถึงชอบแกล้ง ตกใจอะไรนักหนา”
“ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว มันใช่เรื่องที่จะเอามาเล่นไหมครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่ล้อเล่นก็ได้” จุ๊บ! “ราตรีสวัสดิ์ครับน้าคุน” ภูริชดึงต้นแขนมีคุณเข้ามาจูบกระหม่อม ดวงตาวาวระยับขำที่อีกฝ่ายหน้าดำหน้าแดง สีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา
มีคุณทั้งโมโหทั้งอาย เจ็บใจที่เสียรู้ให้ภูริช เขาไม่ทันตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำซ้ำ จะโวยวายก็มีตาแป๋วๆ สองคู่ที่โผล่พ้นผ้าห่มแอบจ้องเขาอยู่ จึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดเสียงลอดไรฟันให้รู้ว่าเขาฝากไว้ก่อน
“คิก น้าคุนหน้าแดงหย่ายเลย”
“สงสัยชอบให้พ่อจุ๊บ”
“ลิดก๊ะชอบ”
“ภูก็ชอบ”
เสียงคุยกันคิกคักลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มที่สองพี่น้องยกขึ้นคลุมหน้า มีคุณอยากอาละวาดแต่ก็ทำไม่ได้เพราะสองแสบยังไม่นอน
“ผมจะอาบน้ำพี่ภูมิอยู่เฝ้าลูกด้วย” มีคุณเดินลิ่วเข้าห้องน้ำ อยู่เฝ้าลูกนอนเองก็แล้วกัน รับรองว่าเขาจะอาบน้ำให้นานที่สุด ขอให้หิวจนไส้กิ่วด้วยเถอะ มีคุณแช่งชักอยู่ในใจ หน้าผากยังรู้สึกร้อนผ่าว ใจยังคงเต้นรัวแรง ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เกินไปแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
edit 19.59 น.
** นิยายของคนเขียนนั้นเนื้อหาจะออกแนวเรื่อยๆ มาเรียงๆ นะคะ เอื่อยๆ กันไป ใครชอบเนื้อเรื่องแบบกระชับอาจไม่ถูกจริต แจ้งไว้ก่อนเนอะจะได้ไม่หงุดหงิด
สนับสนุนการอ่านนิยายอย่างมีความสุขค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652642 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก