ตอนที่ 31 : ผลที่ตามมา (2)“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ...แก้วไมผิดอย่าคิดมาก..คนไม่รู้จะผิดได้ยังไง” มีคุณนั่งฟังภูริชคุยโทรศัพท์เงียบๆ เขาเดาได้ไม่ยากว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร ในเมื่อชื่อที่ภูริชพูดออกมาคือคนที่เขาเจอวันเดียวกับรูปที่เป็นข่าว เพียงแต่มีคุณไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรเท่านั้น
“ครับ..ขอบคุณมากที่โทรมาบอก” มีคุณรอจนภูริชวางโทรศัพท์ลง เขาโบกมือเรียกฝ้ายให้มาอุ้มเด็กๆ ไปเล่นในห้องพักผ่อน วันนี้มีคุณตามภูริชมาที่ออฟฟิศด้วย
“แก้วเพื่อนของนิลโทรมาคนที่เราเจอวันก่อน” ภูริชพูดหลังจากประตูปิดลง
“ครับ คุณแก้วว่ายังไงบ้าง”
“โทรมาขอโทษพี่น่ะ บอกว่ารูปนั้นแก้วเป็นคนถ่ายเองเพราะนิลอยากรู้ว่าพี่อยู่กับใคร แก้วไม่รู้ว่านิลจะเอารูปไปส่งให้นักข่าว พี่เชื่อแก้วนะเธอไม่จำเป็นต้องบอกเราก็ได้ พี่ยังนึกว่ามีนักข่าวสำนักไหนมาจอเราเข้าพอดี”
“ผมสงสัยอยู่แต่ไม่ปักใจ คิดเหมือนพี่ภูมิว่ามันเป็นที่โล่งแจ้งใครมาเจอก็ได้แต่แบบนี้ก็ชัดเจน”
“คุนอยากให้พี่ไปคุยกับนิลไหม”
“อย่าเลยครับ ผมไม่อยากให้พี่ภูมิให้ราคากับเรื่องพวกนี้” มีคุณละคำว่ากับผู้หญิงคนนี้เสีย
“ตกลงครับ พี่เองก็อยากปล่อยผ่าน ไม่ใช่ว่าพี่เข้าข้างนิลหรือยังมีใจนะคุนอย่าเข้าใจพี่ผิด แต่พี่เห็นเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ได้รู้สึกว่าทำให้ชีวิตพี่มีปัญหาอะไร อยากจะส่งดอกไม้ไปขอบคุณด้วยซ้ำที่ทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย เพราะลำพังพี่ไม่รู้เมื่อไหร่คุนจะยอมใจอ่อนให้พี่ไปคุยเรื่องความสัมพันธ์ของเรากับพ่อแม่พี่ได้”
“นั่นสิครับ” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ เข้าใจความหมายที่ภูริชพูดแต่เขาไม่คิดจะยุให้ภูริชทำ ไม่ใช่เพราะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้แต่เขาไม่อยากให้ภูริชลงไปยุ่งกับนิลยา สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่ผู้ชายโต้กลับแต่เป็นการนิ่งเงียบไม่สนใจต่างหากที่ทำให้ผู้หญิงทุรนทุรายได้มากกว่า
“กำหนดส่งห้องยังเป็นวันเดิมใช่ไหมครับพี่ภูมิ” มีคุณเปลี่ยนเรื่องพูด สอบถามภูริชถึงห้องทำงานใหม่ของเขา
“ใช่ คุนอยากให้พี่เร่งหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับผมถามเฉยๆ จะได้รู้ว่าต้องเริ่มซื้อของให้แฝดเมื่อไหร่” มีคุณอยากซื้อของใช้จำเป็นสำหรับเลี้ยงแฝดที่ออฟฟิศ รวมไปถึงของเล่นและหนังสือเสริมพัฒนาการของเด็กๆ
“วันนี้ไปเดินดูกันไหม เผื่อไม่มีของที่คุนถูกใจจะได้หาได้ทัน”
“ก็ได้ครับ”
“โอเคเดี๋ยวพี่รีบเคลียร์งานให้เสร็จ” ภูริชหันไปสนใจงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ลืมเลือนเรื่องของนิลยาไปแล้วไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย มีคุณมองแล้วนึกขำ นิลยาจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นอากาศธาตุแค่ไหน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงถ้านิลยาอยากเล่นเขาก็ยินดีจะลงไปเล่นด้วย
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
การหาข้อมูลความเคลื่อนไหวของนิลยานั้นแสนง่าย มีคุณแทบไม่ต้องขวนขวาย เขารู้จากอินสตาแกรมของนิลยาว่าเจ้าตัวได้รับเชิญไปงานการกุศลงานหนึ่ง
เป็นโชคดีที่เมื่อมีคุณเลียบเคียงถามคุณภารวีถึงงานการกุศลครั้งนี้ ปรากฏว่าคุณภารวีได้รับบัตรเชิญเช่นกัน เดิมตัดสินใจจะไม่ไป เมื่อรู้ว่ามีคุณสนใจคุณภารวีไม่เพียงจะยกบัตรเชิญให้ยังเปลี่ยนใจไปกับเขาด้วย
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“แม่ของคุณภูมินี่มาด้วยเหรอ” นิลยารีบหันไปมองตามเสียงทักของเพื่อน เธอจุดยิ้มขึ้นมาเมื่อมองเห็นช่องทาง
“เดี๋ยวมานะ”
“จะไปไหนนิล”
“ไปทักทายหน่อย” นิลยาเดินเยื้องกรายด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับนางพญา เธอยกมือไหว้คุณภารวีด้วยมาดของผู้ดี
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“อ้าวหนูนิลมาเหมือนกันหรือจ๊ะ”
“ค่ะคุณป้า พอดีคุณหญิงภัทรท่านขอให้มาช่วยน่ะค่ะ” นิลยายกเจ้าภาพขึ้นมาอ้างเพื่อให้เห็นว่าเธอสำคัญ
“เป็นยังไงบ้าง หนูนิลสบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ คุณป้าสบายดีนะคะ”
“สบายดีจ้ะ” นิลยาเผลอทำหน้าขัดใจก่อนรีบปรับสีหน้า
“ได้ยินแบบนี้นิลค่อยโล่งใจค่ะ นิลเพิ่งเห็นข่าวของภูมิอดเป็นห่วงคุณลุงคุณป้าไม่ได้ นักข่าวก็เขียนข่าวกันไปได้ไม่มีมูล”
“ขอบใจมากนะหนูนิลที่เป็นห่วง” คุณภารวีไม่อยากพูดอะไรมาก ถึงอย่างไรนิลยาก็เป็นแฟนเก่าลูกชายที่เพิ่งเลิกกันไปไม่นาน เธอไม่อยากพูดให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำน้ำใจ
“ถ้าคุณป้ามีอะไรให้นิลช่วยบอกได้เลยนะคะ ถึงนิลกับภูมิจะหองระแหงกันอยู่ แต่ถ้าคุณป้าอยากให้นิลช่วยออกหน้าแก้ข่าวให้ภูมินิลก็ยินดีค่ะ ยังไงนิลก็ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กับภูมิเสมอ”
“ขอบใจหนูนิลอีกครั้งนะแต่หนูนิลเข้าใจผิด ข่าวที่เห็นเป็นเรื่องจริงจ้ะก็ตามเนื้อข่าวนั่นแหละ”
“อะ!..อะไรนะคะ” นิลยาตกใจจนหน้าเสีย
“ป้ารู้ว่าหนูนิลตกใจ แต่ภูมิกับคุนกำลังคบหาดูใจกันอยู่จริง“
“แล้วคุณลุงกับคุณป้ายอมหรือคะ ยอมได้ยังไง!”
“ตาภูมิชอบใครป้ากับลุงไม่เคยขัดอยู่แล้ว หนูนิลก็น่าจะรู้นี่จ๊ะ”
“บ้าไปแล้ว!” นิลยาเผลอขึ้นเสียงแหลมลืมมารยาทผู้ดีไปสิ้น เธอไม่คาดคิดว่าคุณภารวีจะไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับเรื่องนี้
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแม่” มีคุณเดินเข้ามานานแล้ว เขาแวะเข้าห้องน้ำจึงเดินตามมาทีหลัง มีคุณปล่อยให้นิลยาคุยกับคุณภารวีก่อนตัดสินใจเดินเข้ามาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรจ้ะ” นิลยาเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร มีคุณในชุดสูทสีดำเข้มขับให้ผิวดูขาวกระจ่างตา หลังตั้งตรง ไหล่ผายออกกว้างทำให้ดูสง่างาม
แก... นิลยาเกือบหลุดปากดีที่ระงับเสียงเอาไว้ได้ทัน เธอกระแอมกระไอออกมาเบาๆ ก่อนปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ
“มาด้วยเหรอ”
“ครับ” มีคุณค้อมศีรษะให้นิลยา เรื่องแบบนี้เขาไม่โกงอยู่แล้ว ดีมาดีกลับ
“นิลขอตัวก่อนนะคะคุณป้า พอดีพี่เพื่อนมาด้วย”
“จ้ะ” นิลยาเชิดหน้าหันหลังกลับ เธอจะไม่ยอมให้มีคุณเห็นว่าเธอรู้สึกอย่างไร นิลยากำมือแน่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคุณภารวีแว่วมา
“ไปจ้ะ เดี๋ยวแม่พาคุนไปแนะนำให้รู้จักคุณหญิงภัทรเธอเป็นเจ้าภาพจัดงานวันนี้”
คุณภารวีทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อไม่คิดจะไว้หน้าเธอเธอก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ดูสิว่าหากเธอปล่อยข่าวซุบซิบออกไปว่าภูริชคบเธอบังหน้า แอบที่มีอะไรกับมีคุณลับหลังมาตลอดจนเธอจับได้แล้วขอเลิกจะเป็นอย่างไร งานนี้รับรองว่าเธอได้คะแนนความสงสารและเห็นใจลอยลำ ในขณะที่มีคุณกับภูริชมีแต่จะย่อยยับถูกประณาม เรื่องดราม่าแบบนี้คนชอบกันนัก
“อ้าวนิลจะไปไหน” สิตางคว้าแขนเพื่อนไว้เมื่อเห็นนิลยาเดินเชิดหน้าผ่านเธอไป
“กลับ”
“เพิ่งมาจะกลับได้ยังไง งานยังไม่เริ่มเลย”
“ไม่มีอารมณ์”
“เรื่องคุณภูมิเหรอ ตกลงข่าวจริงใช่ไหม เห็นคนในรูปมากับแม่คุณภูมิด้วยนี่เหมือนพามาเปิดตัวเลย”
“สิตาง!!” เสียงแหลมปรี๊ดไม่สบอารมณ์ของเพื่อนทำให้สิตางซ่อนยิ้มสะใจ โดนเสียบ้าง ชูคอว่าเหนือกว่าคนอื่นดีนัก
“ตามใจ แต่เราอยู่ต่อนะไม่อยากเสียมารยาท”
“เรื่องของเธอ” นิลยาสะบัดหน้า กระแทกเท้าเดินออกไปด้วยความโมโห โกรธทั้งคุณภารวีทั้งเพื่อนที่ไม่มีใครเข้าข้างเธอ โดยเฉพาะมีคุณเธอเกลียด เกลียดมาก อยากให้ตายๆ ไปซะ
“เดี๋ยวสิครับคุณนิลยาจะรีบไปไหน” นิลยาหันขวับไปมองถึงเห็นว่าคนที่เธอเกลียดที่สุดเดินตามมานอกห้องจัดงาน นิลยาเชิดหน้าขึ้นสูงมองอีกฝ่ายด้วยหางตา
“ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“ก็จริงครับ แต่เรื่องนี้น่าจะใช่” มีคุณยกโทรศัพท์ขึ้นกดเปิดไฟล์เสียงที่เขาเตรียมไว้สั้นๆ ก่อนปิดลง
“อยากคุยกันก่อนไหมครับ”
“แก..แกอัดไว้!!”
“ผมไม่ชอบคนพูดไม่เพราะจิกหัวด่ากันเสียด้วย ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณนิลยาตามสบายครับ ผมกลับเข้าไปในงาน” มีคุณทำท่าหันหลังกลับ
“เดี๋ยว” นิลยากระชากไหล่ของเขา “แกต้องการอะไร”
“หาที่นั่งดีกว่าไหมครับ ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน” มีคุณยิ้มบางๆ ทีท่าไม่ทุกข์ร้อน เขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง รอดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย
นิลยาหันซ้ายหันขวา ก่อนเดินกระแทกเท้าด้วยใจที่พลุ่งพล่านนำมีคุณไปยังลงบันไดโค้งตรงไปยังล็อบบี้ของโรงแรม เลือกโซฟาที่ห่างไกลผู้คนที่สุดก่อนกระแทกตัวลงนั่ง
“แกต้องการอะไรก็ว่ามา อย่านึกนะว่าแค่คลิปเสียงนี้ฉันจะกลัว” นิลยาทำเหมือนไม่สนใจ
“ไม่กลัวจริงหรือครับ” มีคุณหัวเราะออกมาน้อยๆ
“หมายความว่ายังไง แกจะส่งให้นักข่าวเหรอ!!”
“ทำไมถึงคิดว่าผมจะส่งให้นักข่าวครับ อ้อ..”มีคุณแสร้งทำสีหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “เพราะคุณเพิ่งทำมันไปใช่ไหมครับถึงคิดอย่างนั้น”
“รู้ได้ยังไง”นิลยาเผลอหลุดปากออกมา คิดได้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“เพราะคุณมันเดาง่ายไงครับ” มีคุณส่ายหน้า จุดรอยยิ้มระอาขึ้นที่มุมปาก “อย่ากลัวไปเลยผมไม่คิดจะส่งให้นักข่าว”
“ถ้าอย่างนั้นแกต้องการอะไร” นิลยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอต้องมีสติ ต้องไม่พลาดเสียท่าให้ไอ้เกย์นี่ “หรือแกอยากให้เลิกยุ่งกับภูริชใช่ไหม ผู้ชายไม่แมนแบบนั้นฉันไม่ต้องการอยู่แล้ว”
“เรื่องนั้นผมคงไม่ขอครับเพราะพี่ภูมิน่าจะไม่อยากยุ่งกับคุณมากกว่า”
“ไอ้..” นิลยาเงื้อมือขึ้นแต่ต้องรีบเอาลงเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาคมกล้าของมีคุณ
“จะพูดอะไรก็รีบๆ พูด อยากได้อะไรก็ว่ามา แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าแกขู่ฉันไม่ได้”
“หึหึ คำพูดมันขัดแย้งกันแปลกๆ แต่ไม่เป็นไรผมไม่ถือสา คิดว่าคุณคงกำลังตกใจจนไม่มีสติ เอาเป็นว่าวันนี้ผมแค่เปิดให้คุณฟังเฉยๆ ”
“หมายความว่ายังไง”
“หมายความว่าวันนี้ผมไม่คิดจะทำอะไร อย่าห่วงเลยครับผมจะเก็บมันไว้ให้อย่างดี เอาไว้คุณนิลยามีแฟนเมื่อไหร่ผมจะส่งไปให้ฟัง”
“แก!!.”
“อย่าขึ้นเสียงสิครับ คุณนิลน่าจะดีใจที่ผมช่วยสกรีนผู้ชายให้ ใครที่ฟังแล้วรับได้น่าจะคบกันได้นาน เขาเรียกว่าศีลต่ำเสมอกัน แต่ถ้าผู้ชายเขารับไม่ได้ก็ถือเสียว่าขืนอยู่กันไปก็คงไม่รอด”
“กะ...แก” นิลยาโกรธจนตัวสั่น
“โชคดีที่คุณนิลยาเป็นสาวสังคมคบกับใครก็เป็นข่าว จะทิ้งช่วงนานแค่ไหนก็ได้นะครับไม่ต้องกลัวว่าผมจะลืม ผมเป็นพวกความจำดีสัญญาว่าจะส่งให้ครบทุกคน”
“ไอ้คุน” นิลยาฟาดมือลงไปหวังให้โดนใบหน้า แต่มีคุณคว้ามือของเธอกำแน่นจนต้องร้องออกมา
“โอ๊ย”
“อย่าเสียงดังสิครับคุณนิล เห็นว่าวันนี้มีนักข่าวมาหลายคน คุณคงไม่อยากเป็นข่าวตบแย่งผู้ชายกับผู้ชายหรอกครับ โดยเฉพาะคุณเป็นคนตบเสียด้วย” มีคุณคลายมือออก ขยับตัวลุกขึ้นยืน มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย
“จะพูดจะจาหรือให้ข่าวกับใครผมแนะนำว่าให้ระวังนิด เวลาหลักฐานมันโผล่ออกมาทีหลังจะขายหน้าเอา ผมเตือนด้วยความหวังดี”
“แกอยากได้เท่าไหร่ฉันจะจ่ายเงินให้”
“สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องนี้ ผมไม่เคยอยากได้เงินของคุณ ลองทำตัวให้น่ารักสมกับที่พยายามแสดงออกดูสิครับ เผื่อชีวิตคุณจะดีขึ้น บางทีมันอาจทำให้ผมลืมคลิปเสียงนี่ไปก็ได้” มีคุณโน้มตัวลงแตะมือลงบนบ่า นิลยาสะดุ้งน้อยๆ แต่ยังพยายามเชิดหน้าสู้สายตากับเขา
แต่ถ้าไม่ คุณจะได้รู้ว่าผมพูดจริง” มีคุณยืดตัวขึ้นเต็มความสูง “สวัสดีครับคุณนิลยา” เขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรหรือร้องเรียกให้เขาหยุด มีคุณเสร็จธุระของเขาแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ขอบคุณครับพี่ภูมิที่อนุญาตให้เพื่อนผมลงข่าว”
“ขอบคุณทำไมครับ พี่ออกจะดีใจยังคิดว่าจะตัดออกมาใส่กรอบ”
“เกินไปครับ”
“ไม่เกินครับ มันเป็นหลักฐานว่าคุนจะทิ้งพี่ไม่ได้”
“ก็ลองมีสาวๆ เข้ามาอีกสิครับจะได้รู้ว่าผมทิ้งได้ไหม”
“ไม่มี” ภูริชขึ้นเสียงสูง “พี่มีคุนคนเดียว”
“แล้วคุณพรรณิกา คุณพิจิตรากับคนอื่นๆ พี่ภูมิเอาไปทิ้งไว้ไหนครับ”
“พี่ไม่รู้ครับเพราะพี่ไม่ได้เอาไปไหนด้วยทั้งนั้น” มีคุณหมั่นไส้ความไหลลื่นของภูริช เรื่องอย่างนี้แก้ไขสถานการณ์ไวนัก
“แล้วผมจะคอยดู”
“ดูใกล้ๆ นะอย่าไปไหนไกล” สายตาของภูริชสื่อความหมายจนมีคณสู้สายตาไม่ไหว ต้องทำเป็นเบือนหน้ากลับมามองหน้าจอโน้ตบุ๊ค
“ทำงานไปครับอย่ามัวแต่มองหน้าผม”
“ก็สายตาพี่มีแต่คุนนี่ครับ ทำไงได้” มีคุณพยายามซ่อนรอยยิ้มแต่ทำไม่สำเร็จ หัวใจอิ่มเอมกับการแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ ของภูริช แล้วอย่างนี้เขาจะหนีไปไหนได้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ภูริช ศิรยศรุ่งฉัตร์กับคนรู้ใจ แว่วว่าคนนี้คือตัวจริงเสียงจริง เร็วๆ นี้น่าจะมีข่าวดีออกมาให้ได้เฮกัน”
นิลยากำหนังสือพิมพ์ในมือแน่น โทรศัพท์ของเธอมีสายเข้าไม่ขาด รวมทั้งข้อความจากเพื่อนและจากนักข่าวหลายสำนัก หนึ่งในนั้นคือแก้วกาญจน์ ข้อความที่ทำให้เธออาละวาดราวกับคนบ้า
“เราไม่โกรธนิลที่หลอกใช้เรา เพราะงานนี้เราไม่ได้โง่อยู่คนเดียว รู้สึกยังไงบ้างที่ดันเป็นคนเปิดตัวความรักให้กับคุณภูมิ รู้สึกโง่กว่าเราไหม ขอให้โชคดีนะนิล”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าแฝดจะมาให้หายคิดถึง แต่มากับอาข้าวและพี่หมออิกนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652483 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก