หัวข้อ: [เรื่องสั้น] วุ่นรัก12โฮสต์คลับ 28/02/2560 [พี่เมฆน้ำนิ่ง]

[ไอจัง]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ


เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0



ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432

รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0

[ไอจัง]

                                                                          เหตุเพราะ...

‘คฤหาสน์หลังเก่าที่อบอวนด้วยความมืดมิด ไร้แสงสว่างลอดเข้ามานานนับสิบปี บัดนี้ถูกเสริมสร้าง ปรับปรุงและแต่งเติม จนกลายเป็นสถานที่รื่นเริงแก่เด็กหนุ่มผู้แสนร่ำรวยแต่ไร้รักได้ผ่อนคลายและพบเจอกับความรักที่ต้องการ’

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากเครื่องเสียงที่ตั้งไว้รอบทิศของห้อง ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสิบสองพากันมองหน้ากันมองหน้ากันอย่างสงสัย

เพราะตั้งแต่เข้ามาในห้องโถงของคฤหาสน์หลังนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาต้อนรับอะไรพวกเขา  มีเพียงโปรแจกเตอร์ที่เปิดเล่นฉายเองพร้อมคำอธิบายของชายคนนี้ที่ดังขึ้นมาเท่านั้น 

เหล่าเด็กหนุ่มหันไปสนใจโปรเจกเตอร์ที่เลื่อนหน้าถัดไปอย่างสนใจเมื่อเห็นว่าเป็นรูปของพวกเขาทุกคน



“เดี่ยวก่อนครับ ผมมีเรื่องจะถามหน่อย”
เด็กหนุ่มที่นั่งท้ายสุด หน้าไม่บอกบุญยกมือถามขึ้นทั้งที่ไม่รู้ว่าจะถามใครและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีคนตอบกลับมาหรือเปล่า รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นของคนที่นั่งดูพวกเขาทั้งหลายในห้องอีกห้อง ก่อนจะขยับตัวไปที่ไมค์ ตอบกลับคำพูดของเด็กหนุ่มอย่างรู้คำถาม



“คุณคงอยากรู้ว่าทำไม พวกเราจึงไม่ไปพบพวกคุณใช่ไหมครับ แต่กลับแอบซุ้มดูพวกคุณจากอีกห้อง”เด็กหนุ่มที่ตั้งใจจะถามขมวดคิ้วเข้าหากันยิ่งกว่าเดิมเมื่อมีคนรู้ทัน ซึ่งเขาไม่ชอบใจนัก

“ครับ”

“เอาล่ะครับ นี่เป็นการรับน้องที่ง่ายที่สุดของการเข้ามาเป็นโฮสต์คลับของเรา ในวีดีโอที่กำลังฉายต่อจากนี้จะมีวิธีการทำงานทุกอย่างที่น้องๆต้องปฏิบัติ รวมถึงกฎการอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

เนื่องด้วยน้องๆได้สิทธิ์ได้อยู่ที่นี่จึงต้องปฏิบัติตามกันอย่างเคร่งครัด หรือหากน้องยังไม่เข้าใจที่โต๊ะทางขวามือจะมีใบปลิววิธีการทำงานและกฎต่างๆไว้เรียบร้อยครับ เข้าใจตามนี้นะครับ

พวกพี่ไม่ว่างขนาดที่จะต้องมาดูแลน้องๆหรอกนะครับ หรือหากยังไม่เข้าใจสามารถส่งเสียงถามได้ตลอดเวลานะครับ พี่มีเวลาให้น้องๆอยู่ในห้องนี้อีกครึ่งชั่วโมงเพื่อศึกษาข้อมูลต่างๆไว้ให้มากที่สุดหลังจากนั้นพวกพี่จะกลับมาพาไปดูห้องของแต่ละคน ก่อนจะเริ่มต้นงานในวันพรุ่งนี้ โชคดีครับ”

เสียงที่ดังรอบกายสงบลง เด็กหนุ่มทั้งหมดต่างเว่อเพราะตามไม่ทัน เสียงที่พูดเร็วกว่าคนปกติ ก่อนจะตกใจอีกครั้งเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง

“อ้อ เกือบลืมที่นี่เขามีรหัสให้แต่ละคนที่แฟ้มแล้วนะครับ น้องๆทุกคนต้องใช้รหัสแทนตัวเองเมื่อทำงานที่นี่จนกว่าจะจบงานนะครับ กรุณาแทนตัวเองด้วยรหัสทุกครั้งด้วยครับ นี่คือกฎข้อที่19วรรค2 ครับ”

ว่าจบเสียงนั้นก็จบไป เด็กหนุ่มหน้าหวานรีบเดินไปที่โต๊ะทางขวามืออย่างรวดเร็วเมื่ออยู่ใกล้สุด



“จูไลนี่นะ ก็โอเค”ว่าไปอย่างไม่แยแสเมื่อกลับมานั่งที่เดิมแล้วแจกแฟ้มให้เพื่อนใหม่หาชื่อของตัวเอง


“เอพริล-เมย์-จูนก็น่ารักดีนะชื่อพวกเราสามคน”แฝดน้องคนสุดท้องยิ้มให้พี่ชายทั้งสอง


“ใช่ๆ เพราะและก็เหมาะมากกับแฝดสามอย่างเรา”แฝดคนรองเสริมน้องชาย แต่พี่ชายคนโตกลับไม่เห็นด้วยเลยสักนิด

“ใครบ้าเล่นพิเลน ตั้งชื่อไม่คิดแบบนี้ ออกัสบ้าอะไรวะ”แฝดคนโตหันไปทางเพื่อนที่นั่งบ่นไม่เกรงใจว่าใครจะได้ยิน เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อนใหม่คนนี้ แสดงออกทุกอย่างไว้หมด ไม่ชอบก็แสดงว่าไม่ชอบ มีคำถามคาใจก็ถามออกไป เขาแอบมองหมอนี้หลายครั้ง

“ฉันได้เฟบรอ แล้วนายล่ะ”เด็กหนุ่มผู้มีรอยยิ้มพิมพ์ใจตลอดเวลาหันไปถามเพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่นนอกจากหนังสือโปรดที่อยู่ในมือ เขาค่อยๆเปิดแฟ้มดูเมื่อเพื่อนตั้งหน้าตั้งตารอดูว่าเขาได้ชื่ออะไร

“เจนยู เรา เจนยูนะ”บอกเพื่อนสนิทไปแต่กลับหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ

“งั้น นายน่าจะได้ห้องหมายเลขหนึ่งสินะส่วนฉันห้องหมายเลขสอง ดีจังเลยเราจะได้อยู่ใกล้ๆกันนะ”เพื่อนเขายังคงพูดต่อเมื่อจะทำเป็นสนใจหนังสือแต่เขาก็ยังฟังที่เพื่อนสนิทพูดอยู่ดี



“หวัดดีทุกคน เราชื่อดีแซม”เด็กหนุ่มผู้หมาดนิ่งใส่แว่นตาราวบุคลิกท่านประธานโรงเรียนลุกขึ้นแนะนำตัวเป็นคนแรก แฟบรอ เมย์ จูน จูไลและโนเว ยิ้มทักทายให้ก่อนจะลุกขึ้นแนะนำตัวที่ละคน พร้อมบังคับให้คนอื่นๆที่เหลือลุกขึ้นแนะนำตัวตาม



ครึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเสียงพูดคุยกันของเพื่อนใหม่อย่างแฟบรอ เมย์ จูน จูไลและโนเวดังไปทั่วห้องเหลือเพียงพวกเราที่เหลือที่เอาแต่อยู่กับตัวเอง

มีบางทีที่เพื่อนหกคนที่เหลือจะหันไปพุดคุยอะไรกันบ้างแต่ก็ไม่ดังรบกวนใครเท่ากับเพื่อนสนิทผมกับเพื่อนใหม่ทั้งสี่คน


“เชิญครับ ได้เวลาไปดูห้องนอนแล้วครับ”เสียงรุ่นพี่สามคนที่พาพวกเรามายังห้องโถงแห่งนี้ดังขึ้นเมื่อเปิดประตูออก ผมและเพื่อนๆคนอื่นๆต่างเก็บข้าวของกันอย่างรีบร้อนเพราะทุกคนพร้อมสำหรับจะไปดูห้องพักเต็มที

“หวังว่าน้องๆคงจะได้อ่านกฎข้อระเบียบต่างๆและดูวีดีทัศน์ไปเรียบร้อยแล้วนะครับ ตามพี่มาเลยครับ เราจะไปดูห้องพักกันก่อนนะครับ แล้วทีนี้น้องๆก็พักกันให้สบายก่อนที่เราจะมาเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ หรือหากใครต้องการที่จะไปดูงานก่อนก็สามารถตามพวกพี่ไปทำงานได้ พวกพี่ยินดีสอนน้องๆให้ครับ”

ผมเดินฟังที่พี่เขาพูดแล้วรู้สึกอยากไปดูการทำงานขึ้นมาเมื่อไม่อยากอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียวรอจนถึงวันพรุ่งนี้เช้า เหล่าโฮตส์ทั้งหลายที่อยู่ในแต่ละห้องกว้างยืนเรียงกันต้อนรับพวกเราด้วยรอยยิ้ม ผมเพียงแค่พยายามยิ้มตอบกลับให้ไป มันไม่ง่ายเลยที่ผมจะกล้าเปิดใจให้กับคนรอบข้าง


“โถพี่ ใครจะไปล่ะครับ เดินทางมาเหนื่อยก็เหนื่อย ผมขอนอนให้เต็มอิ่มละกันครับ ไม่อยากเสียเวลานอนไปฟรีๆ”เสียงเพื่อนใหม่ที่อยู่ข้างหน้าผมพูดเอาอย่างไม่อยากไป แฟบรอหันมายิ้มให้ผมเมื่อได้ยินพี่เขาดุเพื่อนคนนั้นที่เถียงรุ่นพี่ตลอดเวลา


“นี่เป็นลิฟต์ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสปี๊ดแบบไม่มีสะดุดเพื่อไปยังห้องพักของพวกเรา ถ้าไม่จำเป็นอะไรก็ให้ใช้ลิฟต์ปีกซ้ายโน้นของอาคารหรือไม่ก็ใช้บันไดตามปกตินะ แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกพี่เลยอนุโลมให้ น้องๆจะได้พักผ่อนกันเร็วๆ เอาล่ะครับเข้ามาเลยครับ อย่าห่วงความปลอดภัยเลย ลิฟต์นี้ปลอดภัยที่สุดของโลกพี่รับรอง”

พวกเราทั้งหลายรีบทำตามกันอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากถกเถียงพี่เขาใดใดอีก ภายในลิฟต์กว้างที่บรรจุพวกเราทั้งสิบสองและพวกรุ่นพี่วิ่งไปด้วยความเร็วเมื่อพี่คนหนึ่งกดชั้นพักของพวกเรา


“ถึงแล้วครับชั้นพักของน้องๆ ชั้นQนะครับ ส่วนเลขห้องก็ตามชื่อรหัสของน้องๆเลยนะครับ เรียงตามนั้นเลย สำหรับสัมภาระต่างๆของน้องๆ ทางคฤหาสน์ของเราพาขึ้นมาให้เรียบร้อยแล้วครับ ถ้าอย่างนั้น พวกพี่ส่งแค่นี้นะครับมีงานต้องทำอีก”

พี่คนเดิมบอกพวกเรา เพื่อนๆคนอื่นๆรีบหาห้องกันอย่างรวดเร็วเพื่อจะพักผ่อนกันในขณะที่ผมยังคงยืนอยู่แม้เพื่อนสนิทอย่างแฟบรอจะเดินไปหาห้องแล้วก็ตาม





“ออกัส หมายเลขแปดสินะ”
เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ผมหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างสงสัยเมื่อพี่เขาพูดถึงเพื่อนหมายเลขแปดแต่ก็ไม่มีอะไรเมื่อพี่เขาเอาแต่จ้องหน้ามาทางผมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยอย่างกวนๆกลับมา

“พี่ครับ คือถ้าผมจะไปดูรุ่นพี่ทำงานด้วย ไปได้จริงหรือครับ”ผมดึงแขนเสื้อรุ่นพี่คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆรุ่นพี่คนนั้น รุ่นพี่ยิ้มให้ผมซึ่งนั้นดีกว่ารุ่นพี่ที่มองด้วยใบหน้าเรียบเฉยเป็นร้อยเท่า

“ได้สิ ถ้าอยากไปเดี่ยวพี่เป็นพี่เลี้ยงคอยสอนให้ แล้วแน่ใจนะว่าจะไม่พักผ่อนเหมือนเพื่อนๆคนอื่นเขานะ”พี่เขาถามย้ำ


“ครับ”


“พี่รออยู่ตรงนี้นะ เรารีบไปเก็บแฟ้มก่อนแล้วไปดูงานกัน”ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อตั้งแฟ้มในมืออย่างรวดเร็วแล้วกลับมาหารุ่นพี่เพื่อไปทำงาน ลิฟต์ที่เคลื่อนลงมาอย่างไม่รีบร้อนทำให้ผมและรุ่นพี่ที่ใจดีจะมาเป็นพี่เลี้ยงฝึกงานให้ผมได้รู้จักชื่อรหัสกัน ส่วนรุ่นพี่อีกสองคนขอตัวไปทำงานก่อน ผมจึงมากับพี่เขาคนเดียว


“พี่ชื่อพี่เฟิร์สนะ ส่วนพี่สองคนที่มาด้วยเมื่อกี้ชื่อเซเคิล กับ เติร์ด คนที่พูดมากๆนั้นพี่เซเคิลนะ ส่วนคนที่ชอบมองหน้าคนอื่นแบบกวนๆนั้นพี่เติร์ด พวกพี่ทำงานเป็นโฮสต์มาสองปีแล้วอยู่ในส่วน นัมเบอร์รูม ชั้นเก้านะ มีสมาชิก 5คน

พี่โฟร์ติดธุระวันนี้เลยไม่มาต้อนรับน้องๆ ส่วนพี่ไฟฟ์ เขาเป็นคนประเภทไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นนะ อีกเดี่ยวเราคงได้เจอพี่ไฟฟ์เพราะพี่เขากำลังทำงานอยู่

ในส่วนสถานที่ทำงานของน้องชื่อ มันช์รูม จะอยู่ชั้นแปดนะ ไว้พี่พาไปดูสถานที่ทำงานของเรานะ แต่ตอนนี้พี่พาไปดูงานในส่วนของห้องพี่ก่อนตามนี้นะ ว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะ?”

ผมรับฟังที่พี่เฟิร์สพูดอย่างตั้งใจ ลิฟต์ตัวเดิมหยุดลงและเปิดออก ผมจึงเดินก้าวออกมาเมื่อเรามาถึงที่หมาย


“เจนยูครับ”บอกแค่นั้นแล้วผมก็เงียบไป พี่เฟิร์สมองผมเหมือนประมาณว่า แค่นี้หรอ??


“เจนยูหรอ น่ารักดีนะ ทั้งชื่อทั้งคนเลย”
คราวนี้พี่เฟิร์สมองผมอย่างเป็นกันเอง รอยยิ้มที่ยิ้มมาช่างจริงใจดีนัก ผมไม่ยิ้มให้พี่เฟิร์สแต่ผมกลับก้มหน้ามองเท้าตัวเองแทน


“เมื่อลงมายังลิฟต์แล้วให้เลี้ยวขวาแล้วเดินตรงไปยังประตูสีทอง ห้องนั้นแหละคือสถานที่ทำงานของพวกเรา ภายนอกอาจดูเหมือนเป็นห้องธรรมดานะแต่รับรองถ้าใครได้เข้าไปแล้ว จะประทับใจแน่นอน”

พี่เฟิร์สเอ่ยบอกขณะที่เรากำลังเดินไปยังห้องทำงานที่แสนไกล ผมแอบมองทางเดินตลอดทางอย่างสนใจเมื่อยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องทำงาน เหล่าเด็กหนุ่มหน้าตาดีทั้งหลายก็ยิ่งปรากฏมากขึ้น เดินชนกันเป็นว่าเล่น ไม่มีใครหยุดอยู่นิ่งใดๆ ประตูแต่ละห้องที่เปิดออกทำให้ผมมองเห็นคนที่อยู่ข้างในว่ากำลังทำอะไรได้เป็นอย่างดี มีหลายคนที่มองผมอย่างสงสัยเช่นกัน

“พี่เฟิร์สครับ ทุกคนที่นี่ทำงานเป็นโฮสต์ทุกคนเลยหรือครับ”ผมถามพี่เฟิร์สอย่างข้องใจ

“อ้อ ไม่หรอกเจนยู ที่เห็นอยู่นี้คือเหล่าเด็กฝึกที่ต้องการเป็นโฮสต์นะ พวกนี้เก่งทุกอย่าง เรียนรู้และฝึกฝนการเป็นโฮสต์ได้เป็นอย่างดีเพราะใจรัก แต่ยังไม่ได้เป็นโฮสต์เต็มตัวเหมือนพวกพี่และพวกนายทั้งสิบสองที่ได้รับเลือกหรอกนะ พวกนายถือว่าโชคดีที่ได้มีโอกาสเป็นโฮสต์โดยไม่ต้องผ่านการฝึกฝนนะ เพราะฉะนั้นตั้งใจทำงาน ภารกิจนายก็จะสำเร็จ เข้าใจไหมเจนยู”

“ครับ”ผมฟังพี่เฟิร์สอธิบายเรื่อยเปื่อยจนเรามาถึงห้องทำงานที่พี่เฟิร์สบอกไว้ ร่างสูงของพี่เฟิร์สหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง สองมือจับประตูทั้งสองและดึงประตูกว้างออก ราวกับแสงอาทิตย์สาดส่องกระทบสายตา ราวสายลมที่พัดผ่านกระทบตัวผมไว้ กลิ่นหอมเย้ายวนนั้น ผมสูดดมมันเข้าปอดด้วยความอิ่มเอม
จริงอย่างที่พี่เฟิร์สบอกไว้จริง ห้องมันช์รูม ไม่ใช่ห้องธรรมดาอย่างที่เห็นจริงๆ ผมยืนตะลึงมองห้องกว้างที่แสนจะพิเศษจนพี่เฟิร์สแอบขำกับท่าทีของผม

“นี่เจนยู ตะลึงขนาดนั้นเชียว เข้าไปข้างในกันเถอะ”
พี่เฟิร์สสะกิดตัวผมและจะดึงให้ผมเข้ามาข้างใน แต่ผมเบี่ยงตัวหลบไปก่อน พี่เฟิร์สเลยเดินเข้ามาแล้วผมก็เดินตาม หวังว่าพี่เฟิร์สจะไม่โกรธผมนะ ผมไม่กล้าไว้ใจใครง่ายๆจริงๆ ผมเดินเข้ามาเห็นรุ่นพี่สองคนที่เคยเจอก่อนหน้านี้กำลังวุ่นวายอยู่กับห้องที่ตัวเอง

เพราะผนังห้องเป็นกระจกรอบด้านทุกห้องจึงไม่แปลกที่ผมจะมองเห็นพวกพี่เขา ผมแหงนหน้าดูพวกพี่เขาที่อยู่ในห้องตัวเองด้วยความสนใจ ใครจะไปคิดว่าห้องนี้จะใหญ่มหึมาพอตัวจนสามารถสร้างห้องชั้นบันไดแถมยังเป็นกระจกทุกห้องภายในห้องนี้อีก
กลับกลายเป็นว่าห้องนี้มีสองชั้นไปโดยปริยาย พี่เฟิร์สพาผมมานั่งตรงโซฟากลางห้องที่มองเห็นรอบด้านว่าทุกคนกำลังทำอะไรอยู่

เสียงแปะมือสามครั้งของพี่เฟิร์สเรียกให้เพื่อนของเขาที่กำลังวุ่นวายเดินลงมาจากบันไดวนพร้อมกันทั้งสามคน ร่างสูงทั้งสามเดินเข้ามาและหาที่นั่งลงและผมรีบก้มหน้า หลบตาใครสักคนที่นั่งบนโต๊ะของห้องเมื่อเขาเดินเข้ามาและเราเผลอสบตาเข้า



“นี่คือห้องทำงานของพวกพี่นะเจนยู พี่ก็ขอแนะนำอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พี่ชื่อเฟิร์ส ทำหน้าที่เป็นประธานห้องมันช์รูม และก็มีหุ้นส่วน 10% โฮสต์คลับแห่งนี้ คนนี้พี่เซเคิล ประวัติมัน ไม่ต้องรู้เนอะ ข้ามไปๆ”


“อ้าว ไอ้เฟิร์ส เดี่ยวๆเหอะมึง”ผมแอบขบขันคนเดียว เมื่อเห็นร่างสูงของพี่เซเคิลเดินเข้ามาไล่เตะพี่เฟิร์ส พอมาอยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้ว ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่เฟิร์สตัวเล็กลงเลย

“พวกมึงก็เล่นเป็นเด็กไปได้ น้องอยู่ด้วยนะเว้ย สำรวมหน่อยโว้ย”เอิ่ม ผมว่าพี่เติร์ดพยายามมากไปนะครับ ตัวเองก็ใช่ย่อยนะครับ มีเว้ย มีโว้ยด้วย มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากที่พี่เซเคิลพูดเลย

ถัดไปพี่เติร์ดและคนสุดท้ายพี่ไฟฟ์ ทุกคน นี่คือน้องเจนยู โฮสต์ใหม่ที่จะมาทำงานวันพรุ่งนี้”พี่เฟิร์สแนะนำเพื่อนๆให้ผมรู้จักหน้าตาอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พี่เซเคิลหันมายิ้มทักทายให้ผมเช่นเคย พี่เติร์ดมองผมกวนๆเหมือนทุกครั้ง ส่วนพี่ไฟฟ์กลับมองผมนิ่งไม่วางตาตั้งแต่ที่ผมเดินเข้ามาในห้องแล้ว เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อดีนี่ครับผมเลยนิ่งไว้ก่อน

“ไงเรา ขยันนะแหละดีแล้ว ขยันมากก็ได้กำไรมากด้วยนะ ตั้งใจทำงานล่ะ”

“ครับ”

“เพิ่งมาทำงานวันแรกหรือไง” พี่ไฟฟ์ถามผม หลังจากที่ผมดูการทำงานของพี่ๆทั้งหมดอย่างเงียบๆเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ คลับเปิดประมาณ2ทุ่ม ผมจึงช่วยพี่ๆเขาทำงานอย่างอื่นไปเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

สำหรับพี่ไฟฟ์ ผมรู้สึกกลัวเขาแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งสายตาที่มองผม มันดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดผมให้ละสายตาจากไปไหนไม่ได้ทั้งทีผมกลัวจะสบตาพี่เขา

“ครับ”ตอบพี่เขาไปแล้วเลี่ยงที่จะสบตาพี่เขา ผมหันไปยิ้มแห้งๆให้พี่เฟิร์สที่หันมายิ้มให้ผมแต่ไกล แล้วคิดเดินที่จะเข้าไปหาพี่เฟิร์ส แทน

“เดี่ยวก่อนสิ จะไปไหน?”พี่ไฟฟ์ดึงมือผมห้ามไว้ไม่ให้ผมไปไหน ชั่วเวลาที่ได้สัมผัสมือกัน ใจผมเต้นระรัว ตื่นเต้น จนไม่รู้ว่าพี่เขาสังเกตเห็นใบหน้าที่เริ่มแดงของผมหรือเปล่า

“ไปหาพี่เฟิร์สครับ จะถามดูว่ามีอะไรให้ช่วยอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีอะไรให้ช่วย ผมจะว่าจะขอตัวกลับห้องไปพักผ่อนครับ”

พี่ไฟฟ์ยังคงจับมือผมแน่นทั้งที่ผมพยายามแกะมือให้หลุดพ้นจากมือเขา มือที่จับนั้นดึงผมให้เดินตามเขาไปอย่างไม่แคร์สายตาคนอื่นๆที่มองอยู่รอบๆ ผมหันไปทางพี่เฟิร์สเพื่อขอความช่วยเหลือแต่กลับไม่มีวี่แววว่าพี่เฟิร์สจะละสายตาจากงานที่ทำอยู่


“พี่ไฟฟ์ครับ พี่ไฟฟ์จะพาผมไปไหน ผมจะกลับห้องแล้วครับ?”
ผมร้องถามทั้งน้ำตาที่เริ่มคลอ ผมเกลียดการอยู่กับคนแปลกหน้าที่สุด ไม่ชอบรู้จักเพื่อนใหม่ๆทั้งนั้นแล้วยิ่งพี่เขามาทำตัวแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมกลัว ภายในลิฟต์ที่มีเพียงเราสองคน ผมมองพี่เขาอย่างวิตก พี่ไฟฟ์ยังคงไม่ปล่อยมือไปจากผมและมองหน้าผมไม่วางตาเช่นเคย

“ไปกินข้าว”เขาบอก ผมเอาแต่มองหน้าเขาอย่างวิตก รอจนกระทั้งลิฟต์เปิดผมจึงเดินตามพี่เขาไปอย่างเงียบๆ ไม่ขัดขืนใดๆและที่ผมต้องแปลกใจนั้นคือ พี่ไฟฟ์พาผมมาที่ห้องเขาแทนโรงอาหารอย่างที่ผมคิดไว้

“อยากกินอะไรพิเศษหรือเปล่า เดี่ยวสั่งให้”ผมหันไปส่ายหน้าแทนคำตอบเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวของพี่ไฟฟ์ เห็นพี่เขาโทรสั่งอาหารที่ต้องการก่อนจะเดินไปหยิบน้ำ เปิดทีวีให้ผมนั่งรอดู ผมกับพี่ไฟฟ์ไม่พูดอะไรระหว่างที่ดูทีวี ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่เขาจะลากผมมาที่นี่ทำไมน่าจะปล่อยให้ผมพักผ่อนที่ห้องตัวเองมากกว่า

“กินข้าวเสร็จแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มงานแต่เช้า”พี่ไฟฟ์พูดกับผมแต่ตากลับจ้องมองดูแต่ทีวี ผมพยักหน้ารับเมื่อคิดอยู่แล้วว่าอยากกลับไปพักผ่อน เพราะวันนี้ผมดูวิธีการทำงานของรุ่นพี่จนจำได้ดีแล้ว บนโซฟาที่ตั้งกลางห้อง ผมกับพี่ไฟฟ์นั่งคนละมุม ดูทีวีรอจนเสียงเคาะประตูดัง พี่ไฟฟ์จึงลุกขึ้นออกไปรับอาหารที่ถูกเสิร์ฟขึ้นมา

“กินข้าวกัน เสร็จแล้วจะได้ไปพักผ่อน”เราสองคนกินข้าวกันอย่างเงียบๆ ได้ยินเพียงเสียงทีวีที่เล่นไปเรื่อยเท่านั้น ผมกินข้าวไปสลับมองหน้าพี่ไฟฟ์อย่างไม่เข้าใจ พี่ไฟฟ์ดูแปลกใจที่ผมเอาแต่กินข้าวแล้วมองหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อหันไปกินข้าวต่ออย่างเอร็ดอร่อยจนผมแอบแปลกใจว่าทำไมพี่เขาจึงกินข้าวเร็วนัก ทั้งที่ก็ไม่ได้รีบร้อนไปไหนเพราะยังเหลือเวลาจะไปทำงานอีก2ชั่วโมง


“เอาผลไม้ไหม ในตู้เย็นมีเพียบเลย”ไม่ว่าเปล่าพี่ไฟฟ์ก็เดินถือแอปเปิลมาให้ผมกินเล่นเป็นอาหารว่าง แม้ผมจะขอบคุณที่พี่เขาใจดีกับผมมากก็ตามแต่ผมก็ยังไม่อยากเปิดใจไว้ใจใครง่ายๆอีกแล้ว

“อีกสองชั่วโมงปลุกพี่ด้วยนะ เหมื่อยมากเลย”

“ครับ”
ผมรับปากพี่ไฟฟ์จนลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองอยากกลับห้องพักเต็มที แต่เมื่อเห็นว่าพี่เขาเหน็ดเหนื่อยจึงอาสาจะปลุกพี่เขาให้เป็นการตอบแทน ผมหันไปสนใจทีวีต่อ พอหันมาดูพี่ไฟฟ์อีกครั้ง คราวนี้พี่ไฟฟ์หลับสนิทจริงๆ หลับแบบไม่สนใจด้วยว่ามีผมนั่งอยู่ข้างกาย ผมแอบอมยิ้มให้พี่เขาที่หลับไม่รู้เรื่องอะไร ก่อนจะเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กำลังถูกอุ้มขึ้นมาในอ้อมกอดใครสักคน



TBC...


-เอาน้องน้ำนิ่งคนขี้กลัวมาเสิร์ฟค่าาาา
-เซตนี้แต่ละคู่จะมีเนื้อหายาว 60 หน้านะคะ จะอัพเรื่อยๆข้ามปีไปเลยค่าาา ช่วยอยู่เติบโตให้กำลังใจ คอมเม้น และติชมให้กับคนเขียนไปด้วยกันนะคะ ขอบคุณค่ะ

[ืniyataan]

จะตามอ่านไปเรื่อย ถ้าไรต์ไม่เหนื่อย พี่ก้อไม่หยุด  อัพให้จบน๊า ขอร้อง...งงงงง