หัวข้อ: เรื่องสั้นชุด รักสามภพ : รักต่างภพ 1/2

[youpinkpink]

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

เพิ่มเติม >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วกับไรท์คนเดิมเพิ่มเติมคือนิยายค่ะ
ป.ล ไรต์เป็นเพียงแค่นักเขียนมือสมัครเล่น อาจไม่ทันใจ บรรยายงงๆอย่าถือสา
ป.ลิง จะกลับมาอัพเหมือนเดิมแล้วนะค่ะ
***********************************************************
สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อ น้ำ อายุแค่ 17 ปี ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการแต่นิยายเสียเท่าไหร่ ไรต์เป็นคนชอบอ่านเม้นต์มากๆ ชอบแต่งรูปด้วยนะ ไรต์แต่งนิยายได้ทุกแนว ไม่ถนัดแนวรักใสๆหรือรักๆใคร่ๆเสียเท่าไหร่ ชื่นชอบแนวสืบสวน สายลับ เอเลี่ยน แฟนตาซี ซอมบี้ ผี อื่นๆ ไรต์เป็นสาววายตั้งแต่อยู่ม.1 แล้วตอนนี้อยู่ม.5 แล้ว เปิดเทอมจะมาในไม่ช้า นิยายคงจะอัพช้ากว่าเดิม ไม่ว่ากันเนอะ

ผลงานอื่นๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54829.0

[youpinkpink]

รักต่างพิภพ 1/2
   หากโลกของเราไม่ได้มีทวีปเหมือนดังปัจจุบัน แต่มันกลับแบ่งออกเป็นสามส่วนใหญ่ๆ เป็นภพต่างๆ
ภพที่หนึ่ง คือ ภพมนุษย์ ภพนี้จะมีมนุษย์อาศัยอยู่
ภพที่สอง คือ ภพอมนุษย์ ภพนี้ไม่มีมนุษย์อยู่แต่จะมีพวกอมนุษย์และพวกสัตว์อยู่
ภพที่สาม คือ ภพมหาสมุทร ภพนี้จะอยู่ใต้ทะเล นอกจากพวกสัตว์น้ำแล้ว ยังไม่เคยมีผู้ใดย่างกรายเข้าไป
ทั้งสามภพถูกแบ่งออกจากกัน ภพมนุษย์และภพอมนุษย์ถูกแบ่งออกจากกันด้วยทะเลทรายที่ร้อนระอุ ส่วนภพมหาสมุทรนั้นถูกแบ่งออกจากอีกทั้งสองภพด้วยผืนน้ำมากมายมหาศาล

   พื้นฐานของมนุษย์นั้น มนุษย์เป็นจำพวกชอบอยากรู้อยากเห็นชอบสำรวจ อยากลิ้มลองสิ่งที่แปลกใหม่ตลอดเวลา ความอยากเหล่านั้นจึงทำให้มนุษย์สร้างสิ่งของต่างๆเพื่อเป็นภาหนะและพาตนไปยังที่ๆตนเองต้องการ มีทั้งรถม้า เรือ หรือแม้กระทั่งเครื่องบิน และสิ่งที่มนุษย์จำพวกหนึ่งนิยมคือ เรือสำเภาลำใหญ่
“ยินดีต้อนรับ”เสียงชราเอ่ย ใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มอย่างเป็นมิตรกับผู้มาใหม่ ชายหนุ่มยิ้มรับ
“ข้าอยากจะได้เรือสำเภาสักลำ”ชายหนุ่มคนนั้นบอกความต้องการ
“ได้สิท่าน”ชายชราตอบ มือเหี่ยวย่นหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมา
“อ่านและเซ็นสัญญาการซื้อขายเสียนะ”ชายหนุ่มยิ้มรับกระดาษมาอ่านอย่างใจเย็น ดวงตาสีเทากวาดสายตาไปมาก่อนจะเซ็นชื่อลงไป มือหนาหยิบถุงเหรียญจำนวนหนึ่งมาให้ชายชรา
“ขอบใจท่านมาก เรือของท่านจอดอยู่ที่ท่า ลำที่สี่”ชายชราบอก ก่อนจะหยิบถุงเหรียญมานั่งนับ ชายหนุ่มเดินออกจากร้านเพื่อไปยังเรือลำดังกล่าวแต่ก็ต้องหันกลับไปหาชายชราอีกครั้ง
“ระวังให้ดีนะท่าน อย่าเชื่อใจทะเล เข้าใจที่ข้าพูดใช่มั้ย?”
“ข้าจะจำไว้”

   สามวันแล้วกับการล่องเรือ อลัน ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนอยู่บนเรือสำเภาลำใหญ่ที่เขาซื้อไปเมื่อสองวันก่อน คำของชายชรายังตราตรึงในหัวเขา เขาได้แต่เตือนตัวเองไม่ให้ประมาทไม่ไว้ใจทะเลตามที่ชายชราคนนั้นบอก
“ท่านอลัน ข้าว่าเราถึงที่หมายแล้ว”กะลาสีคนหนึ่งกล่าว การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การมาเที่ยวเล่น อลันเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยและเขาค้าเพชรพลอย ข่าวลือจากวงในบอกกับเขาว่าที่นี่เกาะกลางทะเลแห่งนี้มีเพชรพลอยมากมาย ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือแต่เขากับปักใจเชื่อเซ้นต์ของตัวเองที่ว่าที่นี่มีเพชรพลอยอยู่จริงๆ
“เอาล่ะ”อลันยืดตัวขึ้นก่อนจะส่งเสียงบอกลูกน้องของตน
“หากว่าที่มาครั้งนี้เสียเที่ยวล่ะก็ ข้าจะจ่ายค่าเหนื่อยให้พวกเจ้าเป็นสองเท่า”ชายหนุ่มลั่นวาจาออกไป เหล่ากะลาสีของเขาส่งเสียงเฮดังลั่นอย่างฮึกเหิม
และพวกเขาก็เข้าไปสำรวจเกาะกลางทะเลแห่งนี้
“ท่าน! ท่านอลันดูนี่สิขอรับ”กะลาสีคนหนึ่งเอ่ยอย่างตื่นเต้น ร่างสูงรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที
“นี่มันเพชร!!!”อลันหยิบมันขึ้นมาดูอย่างดีใจ
   อลันให้คนนำเพชรที่พบกลับไปไม่กี่ลังเท่านั้น เพราะแค่นี้เขาก็รวยไปทั้งชาติแล้ว ร่างสูงสัญญากับลูกน้องของตนเอาไว้แล้วเขาไม่อยากจะผิดสัญญา ฉะนั้นพอกลับไปถึงท่าเรือเขาจะนำไปแลกเป็นเงินจำนวนหนึ่งแล้วนำมาแจกจ่ายให้กับทุกคน

ครืน! ซ่า!!
   ความโกลาหลบังเกิดขึ้นเมื่อท้องฟ้าที่สว่างจ้ากลับมืดมัว ไม่เห็นดวงตะวัน เห็นเพียงเมฆฝนลอยละล่องเต็มท้องฟ้า พายุกระหน่ำไม่หยุด เรือโคลงเคลงไปมาตามแรงคลื่น กะลาสีหลายคนช่วยกันเอาใบเรือลงอย่างลนลาน อลันเข้าไปช่วยคุมบังเหียนของเรือเอาไว้ แต่ดูท่าแล้วพายุคงจะไม่สงบง่ายๆ เกลียวคลื่นขนาดใหญ่สาดใส่เรือสำเภา พัดพาเหล่ากะลาสีส่วนหนึ่งลอยตามน้ำไป
“โธ่เว้ย!”อลันสถบออกมา เรือกำลังจะล่มในไม่ช้า คลื่นอีกลูกซัดมาอย่างแรง ทำให้เรือตะแคงข้างแล้วล่มลงในที่สุด
พรวด!!
“แฮ่กๆ แค่กๆ”อลันคว้าไม้แผ่นหนึ่งก่อนจะปืนขึ้นไป ร่างสูงไอออกมา มือหนาลูบใบหน้าคมคายอย่างแรง นัยน์ตาสีเทาจ้องไปที่ซากเรือสำเภาอย่างทรมานใจ ลูกเรือของเขาคงไม่มีใครรอดเลยสินะ มือหนากำหมัดแน่น เขาทำให้คนที่มากับเขาต้องตายและไม่ได้อะไรกลับไปซักอย่างเดียว
“ข้าขอโทษนะทุกคน”อลันทิ้งตัวนอนบนแผ่นไม้ ปล่อยให้มันลอยน้ำไปเรื่อยๆไม่คิดที่จะสนใจอะไรแล้ว เหมือนกับฟ้าเล่นตลกตอนนี้คลื่นสงบ ลมสงบ ท้องฟ้าสาดแสงจ้าไม่เหมือนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วแม้แต่นิด

พรึ่บ! พรึ่บ!
   เสียงนกนางนวลดังพร้อมกับเสียงคลื่นซัด อลันปรือตามองก็พบกับแดดยามบ่ายที่แสนจะแสบตา มือหนาขยี้ตา ร่างสูงพยุงตัวขึ้นนั่งบนแผ่นไม้ เขายังคงอยู่กลางมหาสมุทรลอยคว้างอย่างไร้จุดหมาย อลันชะเง้อมองจนสุดลูกหูลูกตาแต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากน้ำสีน้ำเงินที่เป็นประกายล้อมรอบ ไม่มีแม้แต่เกาะเล็กๆ
   อลันมองนกนางนวลตัวอ้วนกลมสีขาวแซมดำ ก่อนจะโบกมือไล่ให้มันออกไป เจ้านกนางนวลก็ยังเฉยเมย เขาจึงเลิกสนใจมันเสีย
“ท่านเป็นใครรึ?”อลันสะดุ้งสุดตัว ร่างสูงเสียการทรงตัวตกน้ำไปไม่เป็นท่า
พรวด!
อลันรีบคว้าแผ่นไม้แผ่นเดิมเอาไว้ ก่อนจะยันตัวขึ้นไป ริมฝีปากสีคล้ำคายน้ำทะเลออกมาจำนวนหนึ่งก่อนจะมองไปที่ต้นเสียงที่เรียกเขาที่ตนนี้ทำหน้าฉงน
“จะ เจ้า แค่กๆ!”
“หือ”
   ร่างสูงตกตะลึงเมื่อเห็นคนตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องกลืนน้ำลาย ครึ่งบนของคนแปลกหน้ากำลังเกาะแผ่นไม้อยู่ส่วนครึ่งล่างอยู่ใต้น้ำ
“เจ้าเป็นทำไมมาอยู่กลางมหาสมุทรเพียงคนเดียว”
“…”อลันย่นคิ้ว เขาควรจะถามอีกฝ่ายมากกว่าว่าโผล่มาจากไหนแล้ว เป็นมนุษย์หรือเปล่า?
“ข้าชื่อ ราเชน เจ้าชื่ออะไร”ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยอย่างเป็นมิตร อลันหรี่ตามองแต่ก็ยอมปริปากบอก
“ข้าชื่อ อลัน”
“เอาล่ะ อลันตอบคำถามของข้าได้หรือยังว่า ทำไมเจ้าถึงมาอยู่กลางมหาสมุทรตัวคนเดียว”อลันถอนหายใจ ไหนๆเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วเล่าให้ราเชนฟังก็ไม่เสียหาย
“เรือล่มเพราะพายุ”
“แย่เลยสิเนี่ย!”
“อืม ใช่”
“งั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง”ราเชนบอกออกมา ชายหนุ่มท่าราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
“เจ้าจะช่วยข้าได้อย่างไร เพราะที่นี่มีเพียงมหาสมุทร ขอบใจในความหวังดีนะ แต่ข้าขอผ่าน”อลันบอกออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“เอาน่าๆ ไหนๆเจ้าก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนลอยอยู่กลางมหาสมุทรอยู่แล้วนี่ เพราะงั้นไปกับข้าดีกว่า”
“หึๆ เจ้าจะพาข้าไปไหนได้ ที่นี่มีเพียงน้ำเท่านั้น”
“ได้สิ”
ตูม!
อลันเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆก็โดนกระชากลงน้ำอย่างรวดเร็ว แก้มนวลอมอากาศเข้าไปทันที นัยน์ตาสีเทาพยายามมองไปยังมือหนาที่ลากเขาให้จมลึกลงไปยังก้นของมหาสมุทรและก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจ ก็รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ริมฝีปาก


“อือ ออ”อลันปรือตามองเพดานสีขาวสว่างที่ไม่คุ้นชิน ก่อนที่จะลุกพรวดจากเตียงนอนหนานุ่ม เมื่อความทรงจำสุดท้ายจะฉายชัดในหัว
‘เขาโดนราเชนดึงลงมายังก้นมหาสมุทรไม่ใช่เหรอ?’ ในระหว่างที่เขากำลังสับสน เจ้าตัวตนเหตุก็เปิดประตูเข้ามา
“อ้าว เจ้าตื่นแล้ว”ราเชนเอ่ย ร่างสูงหนาทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ลวดลายแปลกตา
“ที่นี่ที่ไหน”อลันตกใจกับเสียงที่แหบพร่าของตนไม่น้อย ว่านี่ใช่เสียงของเขาจริงๆหรือเปล่า
“เจ้าหมดสติไปหลายวัน ตอนแรกข้ากลัวว่าเจ้าจะตายเสียแล้ว แต่หมอบอกกับข้าว่าเจ้ายังหายใจอยู่”
“ที่นี่ที่ไหน?”
“ใต้น้ำ”
“ใต้น้ำ?”
“ใช่ ข้าพาเจ้าลงมาเองแหละ”ตอนนี้ในหัวของอลันปรากฏเครื่องหมายคำถามมากมายนับไม่ถ้วน แต่ดูเหมือนว่าราเชนจะอ่านสีหน้านั่นออก ร่างสูงจึงพูดออกมา
“ข้าเป็นเงือก และที่นี่คือภพมหาสมุทร”ราเชนพูดจบ อลันก็หัวเราะแห้งๆออกมา
“จะบ้าหรือเจ้า ข้าว่าข้าคงเมาน้ำทะเลเป็นแน่ ภพมหาสมุทรมีจริงเสียที่ไหน แล้วเจ้าจะเป็นเงือกไปได้อย่างไรในเมื่อมีขา…”คำพูดของอลันชะงักกึกเมื่อมองคนตัวโตให้ดีๆ อลันกลืนน้ำลายเมื่อส่วนที่น่าจะเป็นขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มกลับเป็นหางปลาสีฟ้าสว่างที่กำลังโบกปลิวสยาย
“มะ…ๆไม่จริงน่า”ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด
“ฮะๆ เจ้านี่ตลกดีนะ”อลันดึงสติกลับมา บางทีนะบางทีเขาอาจจะฝันอยู่ก็ได้ มือหนายกขึ้นบิดเนื้อบริเวณต้นแขนอย่างแรง
“โอ๊ย!”มันไม่ใช่ฝัน!
“เอาล่ะๆ ไหนๆเจ้าก็ตื่นขึ้นมาเสียที”ราเชนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ อลันถอยหนีอย่างตกใจ
“อะไร!”
“ข้ามีบางอย่างที่จะบอกเจ้า”
“…”ใบหน้าหล่อคมคายของราเชนยื่นเข้ามาอีก อลันถอยหนีจนศีรษะกลมติดกับหมอน ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงเซนต์ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดกันและกัน ทั้งๆที่อลันไม่ได้เป็นสาวน้อยบอบบางแต่เป็นชายหนุ่มร่างสูง กลับไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืนราเชนได้เลย เหมือนโดนสูบพลังกายไปจนหมดยังไงอย่างงั้น
“เจ้าคือเจ้าสาวของข้าแล้ว”
“ห๊ะ!”
ผลัวะ!!

   อลันยืนรอร่างสูงหนาของอีกคนที่หน้าประตูบานใหญ่ เหตุการณ์เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมายังอยู่ในหัวเวียนซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมหยุด
“เจ้าทำร้ายข้าทำไม?”ราเชนเดินออกมาจากประตูบานใหญ่ ใบหน้าคมคายปรากฏรอยแดงช้ำเป็นรูปฝ่ามือชัดเจน
“ก็เจ้าพูดอะไรไม่เข้าท่า ข้าเป็นผู้ชายนะ เพศเดียวกับเจ้าด้วย”
“แต่ข้ากับเจ้าจุมพิตกันแล้วนะ!”
“การแลกเปลี่ยนอากาศนั่นน่ะ ไม่นับว่าเป็นการจูบหรอกนะ!”
“รู้มั้ยว่าการจุมพิตของเงือก ถือว่าเป็นการยอมรับในการขอแต่งงานนะ”
“ไม่รู้ เพราะข้าไม่ใช่เงือกและข้าก็เป็นมนุษย์ที่ยังคงหาสตรีเป็นคู่ครองอยู่”อลันตอบ
   ราเชนยู่ปากมันไม่ได้น่ารักสำหรับผู้ชายตัวใหญ่ๆแบบเขาเลย ราเชนเดินนำหน้าไป อลันมองซ้ายมองขวาอย่างสนอกสนใจ นี่มันใต้น้ำจริงๆเพราะมีปลาจำนวนหนึ่งว่ายสวนเขาไปมา
“ทำไมข้าถึงหายใจในน้ำได้กันล่ะ”
“เพราะว่าข้าได้แบ่งอากาศของข้าให้เจ้าไง แต่มันอยู่ได้ไม่นานหรอกนะ”
“ละ แล้วถ้าหมดแล้วข้าจะทำยังไง!”อลันเริ่มร้อนรน เขาไม่อยากขาดอากาศหายใจใต้น้ำหรอกนะเฮ้ย!
“อยู่ใกล้ข้าเอาไว้ เวลาเจ้าใดที่เจ้ารู้สึกไม่ดีรีบบอกข้า”ราเชนยิ้ม
“แล้วนี่เจ้าจะพาข้าไปไหน”
“ไปพบบริวารของข้า”
“??”

“ท่านราเชนนนน!”เสียงหวานแหลมดังขึ้นก่อนที่ราเชนจะถูกอะไรบางอย่างโถมใส่อย่างจัง อลันจ้องก้อนประหลาดที่โถมเข้าใส่ราเชนอย่างฉงนใจแต่เมื่อนัยน์ตาสีเทาสบเข้ากับดวงตาสีชาของราเชน อลันรีบหันหน้าหนี ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นริ้วแดง อลันไม่รู้ว่าเขินอายอะไร ร่างสูงคิดในใจว่าตัวเองคงจะโมโหราเชนไม่หาย
“เจ้านี่ชื่อ เหมันต์ เป็นภูตทะเล”ราเชนแนะนำเจ้าก้อนนั่น เจ้าก้อนกลมหันมาสนใจเขา เหมันต์มองหน้าราเชนสลับกับเขาไปมา
“นี่เจ้าสาวของท่านหรือนายท่าน”เหมันต์ถามออกมา อลันหน้าตึง หันขวับไปหาราเชนทันที ร่างหนาได้แต่หัวเราะแห้งๆให้อลันเท่านั้น
“ไม่ได้อยากจะเป็นเลยซักนิด”อลันตอบ
“จริงเหรอนายท่าน”
“อืม”บรรยากาศมาคุ
“เอาล่ะๆ นายท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”เหมันต์ถามเจ้านายตัวเองด้วยน้ำเสียงที่พยายามร่าเริง
“ข้าจะไปในเมืองเสียหน่อย เพราะฉะนั้นข้าขอฝากอลันด้วย”
“…”อลันอ้าปากจะเถียงแต่เมื่อเห็นสายตาดุๆของราเชนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาเลือกที่จะเงียบ
“อย่าให้ใครเห็นอลัน โดยเฉพาะมิรา เข้าใจใช่มั้ย?”
“ไว้ใจข้าได้เลย!”
“งั้นข้าไปก่อนนะ”ราเชนหันมาบอกอลัน ร่างสูงไม่ตอบอะไรได้แต่เชิดหน้าขึ้นทำนองว่า จะไปก็ไปสิจะมาบอกกันทำไม ราเชนส่ายหน้าไปมาก่อนจะโบกมือไปมาแล้วว่ายออกไป


“เชิญก่อน ท่านอลัน”เหมันต์บอกเมื่อเขาพาอลัน ชายหนุ่มร่างสูงมายังบ้านหลังน้อยของเขาเอง
“ขอบใจนะ”อลันบอกออกมาก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้
“ข้าจะขอถามอะไรท่านหน่อยได้มั้ย?”เหมันต์นั่งลงแล้วถามออกมา
“ได้”
“เอ่อ กับท่านราเชนคิดยังไงเหรอ”
“เอาแต่ใจ เอาแต่ได้และน่าไม่อาย”
“เอ่อ แล้วท่านสองคนพบกันได้อย่างไร”อลันถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเริ่มเล่าให้อีกฝ่ายฟัง ส่วนเหมันต์ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วบางครั้งก่อนที่สุดท้ายจะหัวเราะออกมา

 
***********************************50%***********************************