หลังจากเป็นเงาซุ่มอยู่นาน (มากกก)
ขอสมัครเพื่อจะจองหนังสือคุณจีเลยนะเนี้ย
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกก และทุกเรื่องที่คุณจีแต่ง
อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่อาจจะเกิดกับใครก็ได้เลย (หรืออินมากไปหว่า
)
แต่ชอบค่ะ ขอเม้นยาวๆหน่อย
ตั้งแต่เปิดเรื่องมาก็โดนเลย ประมาณว่า นี่และที่รอคอย
แต่ก็สงสารหนูพายจิงๆค่ะ ช่วงที่ิจิตตกอย่างรุนแรง
แล้วช่วงแรกๆ นึกว่าทิวเป็นพระเอก 555 ไม่รู้พี่ตั้มไปมุดอยู่ไหน พอโผล่มานี่แบบ เฮ้ยย เมิงมาจากไหนเนี่ย
แต่แอบสารภาพว่าชอบพี่ตั้มตั้งแต่ตัวเองเฮ้ยๆนั่นและค่ะ ปู้จายอารายย
เลวววได้ใจจริงๆ
ยิ่งอ่านยิ่งชอบพี่ตั้มอ่ะ ทั้งที่ทั้งตบทั้งตีพาย
บังคับ ข่มขู่ ข่มเหง รังแก กวนทีน แต่ก็ชอบมัน
ทิวนี่หลุดไปจากวงโคจรเราเพราะอิพี่ตั้มเลย 555
และที่ชอบที่สุดคงเป็นช่วงที่พายกรีดข้อมือตัวเอง ประโยคที่ว่า พยามจะกดแผลไว้แล้วแต่ข้อมือมันก็ลื่นไปหมด ขนลุกเลยค่ะ
แต่ช่วงใกล้จะจบนี่แบบ ไม่ไหวค่ะ เครียด กดดัน ว่าพายจะเอายังไง ลุ้นแทนพี่ตั้มเลย
แล้วพอสุดท้ายจบแบบนี้ ถือว่าลงตัวมากค่ะ ไม่ได้สงสารทิวที่ต้องไปไกลจากพายและรู้ตัวว่าถึงยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อน และไม่รู้สึกสงสารพี่ตั้มที่สุดท้ายพายเลือกที่จะเดินจากไป และไม่รู้สึกว่าพายใจร้ายที่ตัดสินใจแบบนี้ทั้งต่อทิวหรือพี่ตั้มก็ตาม เพราะรู้สึกว่าสองคนนี้ก็สมควรได้รับมันแล้วค่ะ
เพราะรู้ว่าต้องมีตอนพิเศษ
ว่าสุดท้ายพายจะกลับมาหาพี่ตั้ม แม้จะนานแต่ก็กลับ พี่ตั้มก็เหมือนจะรู้และรอ (คนอ่านก็รอ555)
เวิ่นเว้อมาซะนาน เค้าจบกันไปนานแล้วววววโว้ยยย
ถึงจะมาช้า แต่ก็อยากเม้นค่ะ ขอบคุณทั้งคุณจีและคุณมิ้นมากนะค่ะที่แต่งและโพสต์เรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน จะรอหนังสือน้า