เนื่องด้วยจากว่าเรื่อง ผู้ชายในกระจก จะมีการออกหนังสือกับ สนพ.รสิตา ในเร็วๆ นี้ ส่วนราคาอันนี้ยังไม่แน่ใจ แต่ถ้ามีคนสนใจรบกวนกดลิ้งค์แบบสำรวจที่อยู่ด้านล่างได้เลยจ้าา
ขอบคุณมากๆ ค่าาา
จิ้มๆๆๆ ลิ้งค์ แบบสำรวจ
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScdheqKwqRdSffO03WvU5dERLCFnfwpbKkTks-E4NFWTKdiSQ/viewform-------------
อาร์เจน...
จากไปแล้ว...
คนที่เอ็ดเวิร์ดรักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ไม่เหลือแม้แต่กระจกให้เอาไว้ดูต่างหน้า บานกระจกที่เอ็ดเวิร์ดเคยนั่งคุยอยู่ด้วยทุกวันบัดนี้มันเหลือแต่เพียงเศษซากแก้วที่แตกละไม่เป็นชิ้นดี...เมื่อยามที่กระจกแตกร่วงหล่นสู่พื้นก็เหมือนกับหัวใจของเอ็ดเวิร์ดได้แตกไปด้วย นิ้วมือของเขาเต็มไปด้วยรอยบาดแผลที่ถูกคมของกระจกบานเพราะพยายามที่จะต่อมันให้เหมือนดังเดิม
การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของมาวิสและวิกเตอร์ พวกเขาทั้งสองอนาตใจที่เห็นเอ็ดเวิร์ดเป็นแบบนั้นจึงต้องเข้ามาช่วยกันห้าม ถ้าไม่อย่างนั้นมือของเขาคงเต็มไปด้วยบาดแผลที่มากมายกว่านี้แน่ กว่าจะดึงให้คนตัวสูงออกห่างจากเศษแก้วได้ก็ใช้เวลาอยู่มากโข มาวิสกลับไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่หน้าบาน เขาพาเอ็ดเวิร์ดกลับบ้านในทันที...พอมาถึงก็เจอกับมาดามไดอาน่าและรอนที่ต่างก็พากันตกตะลึงในสภาพลูกชายคนโต พวกเขามีความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ดเวิร์ดแต่ทั้งมาวิสและวิกเตอร์ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกไปทั้งนั้น พวกเขาปล่อยให้เอ็ดเวิร์ดอยู่กับตัวเอง อย่างน้อยก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยรักษาบาดแผลในจิตใจของผู้ชายหัวใจบอบช้ำคนนี้ได้
หลังจากวันนั้นมาวิสก็สั่งให้คนรื้อห้องเก็บของที่อยู่ทางด้านหลังบ้าน มาวิสนึกถึงคำที่อาร์เจนเคยพูดเอาไว้ก่อนที่จะจากไป เขาจำได้ว่าห้องเก็บของนี้พ่อของเขาสร้างเอาไว้ก่อนที่จะถึงวันแต่งงาน บางทีศพของอาร์เจนอาจจะอยู่ใต้นี้ก็เป็นได้
ใช้เวลาหลายวันกว่าที่คนของมาวิสจะรื้อห้องเก็บของเสร็จ เอ็ดเวิร์ดที่รู้ข่าวก็ไปดูให้เห็นกับตา เดิมทีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสี่เหลี่ยมขนาดเล็กเพื่อเอาไว้เก็บของอันที่ไม่ได้ใช้แต่ตอนนี้กลับถูกรื้อออกจนเหลือแต่เพียงความว่างเปล่า
ใต้พื้นดินที่อยู่ลึก
ขาเสาบ้านข้างหนึ่งที่ปักอยู่ใต้ดิน
มีศพหนึ่งอยู่ในนั้น
ศพของมนุษย์ที่ถูกย่อยสลายไปตามกาลเวลาจนเหลือแต่เพียงกระดูกสีขาวที่ถูกย้อมไปด้วยสีดำของดิน เอ็ดเวิร์ดเข้าไปกอดอย่างไม่นึกรังเกียจ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลไม่อายผู้คนรอบข้าง...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในกระจกจนถึงวันนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่อาร์เจนก็สวยสำหรับเขาเสมอ ริมฝีปากสั่นจูบไปที่หน้าผากของอีกคน เขามอบรอยยิ้มอบอุ่นให้กับโครงกระดูกตรงหน้าเหมือนทุกครั้งที่พบกัน
...ฉันรักเธอ
...รัก
...รัก
หลายเดือนผ่านไป
เอ็ดเวิร์ดทำใจได้ เขากลับมาใช้ชีวิตดั่งเฉดเช่นปกติอย่างที่เคยเป็นมา เอ็ดเวิร์ดยังคงเป็นเอ็ดเวิร์ดคนเดิม ภายใต้แว่นกรอบหนาเขายังคงทำงานอย่างมุ่งมั่นเพื่อจะได้ลืมเลือนสิ่งที่ทำให้หัวใจบอบช้ำ อาร์เจนหายไปจากโลกนี้แล้วแต่เอ็ดเวิร์ดยังคงอยู่ เขายังต้องทำหน้าที่ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง
แม้ว่าหัวใจจะตายไปแล้วก็ตาม
เมื่อทำงานจนเสร็จเอ็ดเวิร์ดก็หยิบนาฬิกาที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองมาดู มันเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว วันนี้เขามีนัดกับวิกเตอร์ในตอนบ่ายจึงต้องออกก่อนกำหนด
“พี่”
เสียงของดอมดังมาจากด้านหลัง เขาเดินมาพร้อมกับพริซซิลล่า เธอยังอยู่ในชุดกระโปรงบานยาวแลดูสวยเสมอ
“สวัสดี เอ็ดเวิร์ด” พริซซิล่าเอ่ยทัก
“สวัสดี” ร่างสูงทักอดีตคนที่เคยรักด้วยสีหน้าเจือปนไปด้วยรอยยิ้มบาง
“จะไปหาพี่วิกเตอร์เหรอ” ดอมถาม
เอ็ดเวิร์ดทำเพียงแค่พยักหน้ารับ...เรื่องของดอม น้องชายคนที่เขาเคยนึกชัง บัดนี้หัวใจของเอ็ดเวิร์ดปล่อยวางแทบทุกอย่าง เขาไม่ได้อิจฉาหรือริษยาดอมเหมือนเมื่อครั้งก่อนแต่อย่างใด...เอ็ดเวิร์ดทำในสิ่งที่ดอมไม่คาดคิด เขาเดินเข้าใกล้น้องชายตนเองก่อนที่จะจับมือของดอมกับพริซซิลล่าให้มาซ้อนทับกัน ไม่เพียงแค่ดอมที่แปลกใจเท่านั้น พริซซิลล่าเองก็นึกแปลกใจเช่นกัน
“ขอให้มีความสุข”
มันเป็นครั้งแรกที่เอ็ดเวิร์ดอวยพรพวกเขาทั้งคู่ด้วยใจจริง ชายหนุ่มยิ้มให้กับบุคคลทั้งสอง...เอ็ดเวิร์ดปล่อยมือดอมกับพริซซิลล่า ร่างสูงตบไปที่บ่าของน้องชายตัวเองอีกครั้งแล้วเดินจากไป เหลือแต่เพียงสายตาของดอมกับพริซซิลล่ามองตามหลัง
พอคุยกับดอมเสร็จเอ็ดเวิร์ดก็ไปหาวิกเตอร์ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อฉลองชัยที่จับแจ็ค เดอะริปเปอร์ได้ เขาจึงต้องเป็นฝ่ายมาเลี้ยงเพื่อนหนุ่ม...อีกไม่นานวิกเตอร์ที่ทำผลงานได้สำเร็จก็จะได้ขึ้นเป็นเอิร์นตามพ่อของเขา งานที่วิกเตอร์ทำก็คงจะยิ่งยุ่งมากขึ้น
พวกเขาคุยกันไปเรื่อยเปื่อยแทบไม่มีสาระ ทั้งเรื่องงานและคนรอบข้าง บางครั้งก็หญิงสาวที่เดินผ่านไปผ่านมา มันเป็นหัวข้อสนทนาได้ดีเลยสำหรับชายหนุ่มทั้งสองคน...วิกเตอร์มองเพื่อนสนิทตัวเองที่กลับมาหัวเราะได้อย่างเก่า ไม่เหมือนกับเมื่อหลายเดือนก่อนที่เอ็ดเวิร์ดเอาแต่ทรมานตัวเองจนต้องพาเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
รอยยิ้มของเอ็ดเวิร์ด
ใบหน้าของเอ็ดเวิร์ด
ทุกอย่างของเอ็ดเวิร์ดมันคือสิ่งที่เขาชอบ
“ขอบใจที่มาเลี้ยง” วิกเตอร์ขยิบตาให้ชายหนุ่มตรงหน้า ท่าทีของเขาทำให้เอ็ดเวิร์ดอดที่จะหัวเราะไม่ได้ โดยที่คนมองกลับมองว่ามันน่ารักเสียจนอยากจะฟัดให้หนำใจ จนถึงตอนนี้ความรู้สึกของวิกเตอร์ที่มีต่อเอ็ดเวิร์ดก็ยังไม่จางหาย เมื่อก่อนเคยรักเอ็ดเวิร์ดอย่างไรตอนนี้ก็รักอย่างนั้น
“แล้วเจอกัน” เอ็ดเวิร์ดโบกมือลา เขาหันหลังเตรียมที่จะขึ้นรถม้าที่จอดอยู่แต่กลับถูกวิกเตอร์เรียก
“เอ็ดเวิร์ด”
ชายหนุ่มหันมองคนเรียก
“รู้ใช่ไหมว่าฉันรักนาย”
คำสารภาพที่เอ่ยออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วให้กับคนพูด
“ฉันรู้” เขายิ้มเล็กน้อยตามแบบฉบับ
ทำไมเขาจะไม่รู้...วิกเตอร์เป็นห่วงและรักเขาขนาดไหน วิกเตอร์เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ...แต่ดูเหมือนว่าคำว่า 'รัก' ของอีกฝ่ายจะไม่เหมือนกับคำว่ารักของเอ็ดเวิร์ด นัยน์ตาสีเข้มมันบ่งบอกได้ว่าจริงจังกับการพูดขนาดไหน วิกเตอร์ทำแค่เพียงสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วเอ่ยคำว่ารักให้อีกคนได้ยิน
“ฉันรักนายนะเอ็ดเวิร์ด”
คนถูกสารภพยังคงเงียบงัน...เอ็ดเวิร์ดเริ่มเข้าใจความหมายของคนพูด
“ขอบใจนะ”
แล้วนี่...ก็เป็นคำตอบของเอ็ดเวิร์ด
รับความปารถนาดีแต่ไม่อาจรับรัก
เอ็ดเวิร์ดไม่สามารถที่จะรับรักวิกเตอร์ได้ เขาเห็นวิกเตอร์เป็นแค่เพียงเพื่อนคนหนึ่ง ถ้าต้องรักใครสักคนเพราะความสงสารมันก็คงไม่ดีแน่ๆ ดังนั้นเพื่อเป็นการไม่ทำลายความรู้สึกของอีกฝ่ายเอ็ดเวิร์ดจึงทำแค่เพียงขอบคุณก็เท่านั้น
เอ็ดเวิร์ดก้าวขึ้นรถม้า
วิกเตอร์ยังคงมองตามหลัง
เขารู้ดีว่าจะต้องถูกปฏิเสธ แต่ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังบอกกับวิกเตอร์ว่าสมควรที่จะพูดออกไป...วิกเตอร์ก็แค่ไม่อยากเสียใจตามหลัง อย่างน้อยเขาก็ยังได้บอกความรู้สึกตัวเองออกไปดีกว่าที่จะให้มันต้องมาระเบิดจนอกแตกตายไปซะก่อน
ความรักที่เอ็ดเวิร์ดไม่สามารถให้ได้ เหลือแค่เพียงความเป็นเพื่อนก็ยังดี...เขาแอบรักเพื่อนสนิทมาตั้งแต่ครั้งยังเด็ก ความรักของวิกเตอร์มันเป็นเพียงแค่การแอบรักมาตั้งแต่ต้น ถึงจะไม่ได้เป็นเจ้าของแต่วิกเตอร์ก็ไม่เคยนึกแค้นเอ็ดเวิร์ดสักนิด...ร่างสูงมองตามแผ่นหลังเอ็ดเวิร์ดจนลับสายตา เขาได้แต่หวัง...หวังว่าสักวันหนึ่งเอ็ดเวิร์ดจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง
TAKE
อีกไม่เกิน 2 หรือ 3 ตอนก็จะจบแล้วเน้อ
คือใกล้จบแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี เอาไว้พูดตอนจบทีเดียวดีกว่าเนอะ
หัวข้อ: [YAOI] - Mirror ผู้ชายในกระจก - 11 บทส่งท้าย [อัพ 30/11/2016] END (อ่าน 16614 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก