14
“ขนของขึ้นมาไว้ที่เรือนก่อนครับ” เล็กช่วยบรรดาทีมงานยกข้าวของ มีทั้งกระเป่า ทั้งกล้องและอุปกรณ์ต่างๆ อีกมากมาย หลังจากหัวหน้าทีมงานโทรเข้ามาบอกว่ารถเลี้ยวเข้ามาในไร่แล้ว เล็กที่ยังอยู่ในออฟฟิตก็แทบจะวิ่งลืมความตายมาที่เรือน ยังดีที่นมอิ่มกับบรรดาสาวใช้คนอื่นๆ อยู่คอยกันก่อนแล้ว
“น้ำสมุนไพรเย็นๆ ค่ะ” สาวใช้หน้าตาแฉลมยกน้ำมะตูมหอมหวานมาเสิร์ฟ บรรดาทีมงานที่เคยมาต่างก็นึกถึงรสชาติหอมละมุน ส่วนคนเพิ่งเคยมาต่างก็ขอเพิ่มอีกหลายแก้วเพราะติดใจรสชาติ
หลังจากยกของกันเสร็จ ทุกคนก็เริ่มแยกย้ายหาที่นั่งร่มๆ เพื่อพักคลายความเหนื่อย บ้านไม้หลังนี้ตั้งอยู่บนเชิงเขาทำให้มีลมพัดเย็นอยู่ตลอด ใช้เวลาไม่นานเม็ดเหงื่อทุกคนก็เหือดแห้งโดยไม่ต้องพึ่งแอร์คอนดิชั่น
ไร่ในยามบ่ายแม้จะร้อน แต่ความสวยงามยังคงไม่เลือนหาย เมื่อมองจากเรือนชานไปจะเห็นไร่ดอกดาวเรืองบานสะพรั่ง เป็นภาพที่แสนสวยจนต้องพากันถ่ายรูป
“ผมเตรียมเต็นท์ไว้ให้แล้วนะครับ” เล็กยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร ทำเอาบรรดาสาวๆ ต่างมองอย่างเคลิบเคลิ้ม “มีอะไรขาดเหลือบอกได้เลยนะครับ ส่วนนี่แม่ผมกับนมอิ่มจะเป็นคอยดูแลพวกคุณ” ทีมงานสาวๆ ต่างพากันไหว้คุณพิกุลและฝากตัวเป็นลูกสะใภ้กันอย่างสนุกสนาน
เมื่อปล่อยให้ทุกคนได้พัก เล็กเดินกลับมาเคลียร์งานต่อในออฟฟิต นั่งอ่านรายงานอยู่ครู่หนึ่ง คนงานฝั่งไร่องุ่นก็เดินเข้ามาพร้อมเอกสารของภรรยาที่เพิ่งคลอดลูก
“เดี๋ยวผมจัดการให้เอง ว่าแต่เห็นพี่ใหญ่ไหม” เล็กเอ่ยถามพ่อลูกอ่อนอย่างนายมาดที่ส่ายหน้าตอบ “ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เอ่อ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม ของผมคงลืมเอาไว้ในห้อง” ลองตบกระเป๋าแล้วค้นบนโต๊ะดูแล้วไม่มี โทรศัพท์ส่วนตัวคงวางทิ้งไว้ในห้องอีกตามเคย
นายมาดยื่นโทรศัพท์ให้กับเจ้านาย เล็กกดเข้าไปเพื่อจะโทรหาพี่ชายเพื่อให้ไปคุยรายละเอียดกับทางทีมงานถ่ายรายการ ก่อนดวงตารีจะสะดุดกับเบอร์โทรที่ช่างคุ้นซะเหลือเกิน เล็กจ้องแล้วจ้องอีก พยายามทวนตัวเลขซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“มีอะไรหรือครับคุณเล็ก” นายมาดเอ่ยถามหลังจากเจ้านายคนที่สองของไร่ขมวดคิ้วมุ่น
“เบอร์โทรนี้” คล้ายกับละเมอพูดออกมา
“อะไรนะครับ” เสียงที่เบาหวิวทำให้ฟังไม่ถนัดจนต้องถามย้ำ
“เบอร์โทรนี้โทรมาหานายได้ยังไง” เล็กหันโทรศัพท์ให้เจ้าของดู “เบอร์ศูนย์เก้าสามxxxxxเจ็ดสอง” แม้ไม่ต้องมีชื่อก็จำจนฝั่งในส่วนลึกของสมอง
“ไม่รู้ครับ”
“ไม่รู้ได้ยังไง” เล็กเผลอตะคอกออกมาจนนายมาดสะดุ้ง แต่พอรู้ว่าตัวเองเสียงดังเกินไปเล็กก็พยายามควบคุมสติ “คิดดูดีๆ ว่าใครใช้เบอร์นี้โทรเข้าหาตอนบ่ายวันนั้นน่ะ”
เบอร์โทรนี้โทรเข้ามาเมื่อตอนบ่ายสามกว่าๆ ของวันที่นายมาดพาภรรยาไปหาหมอ เจ้าของเครื่องพยายามคิดอย่างหนักก่อนจะทำตาโตร้องอ๋อลากยาว
“จำได้แล้วใช่ไหม” เล็กรู้สึกเนื้อเต้นแปลกๆ
“ครับ เบอร์โทรนี้คุณอัดเป็นคนโทรเข้ามาให้ไปรับ แต่บังเอิญรถยางแตกซะก่อน”
“อัด...เหรอ”
ไม่รออะไรอีกแล้ว เล็กรีบวิ่งออกจากออฟฟิตเพื่อตามหาคนที่ใช้เบอร์นี้โทรเข้า เล็กแวะถามคนงานตลอดทางเพราะไม่รู้ว่าอัษฎาหายไปไหน แถมยังไม่มีโทรศัพท์ติดต่ออีก ถามใครก็ไม่มีใครรู้ ตอนนี้ใจเขาร้อนดั่งไฟสุม อยากรู้อย่างเดียวว่าอัษฎาเอาเบอร์โทรนี้มาจากไหน
คนที่หายไปไม่ได้อยู่ในไร่ เพราะตอนนี้อัษฎากำลังเดินตามใหญ่ไปที่น้ำตก ในมือถือถังน้ำสังกะสีขนาดพอดีไปด้วย สาเหตุเพราะคนเดินนำหน้าอยากกินต้มส้มปลาอย่างที่เปรยขึ้น ซึ่งในวันนั้นคุณพิกุลบอกให้หาปลาเอง ดังนั้นวันนี้คนอยากกินเลยต้องออกมาหาปลา แต่จะปล่อยอัษฎาทิ้งไว้ในไร่ก็ไม่ได้ เพราะทีมงานจากกรุงเทพจะมาถึง ไม่แน่ ไอ้เจ้าของร้านนั่นอาจจะมาด้วยก็ได้ ขืนปล่อยให้อยู่ในไร่ มีหวังมันได้เข้ามาใกล้ทำตาเล็กตาน้อยใส่แน่ พามาด้วยแบบนี้แหละ รู้สึกสบายใจดีแล้วก็ไม่กังวล
“คุณใหญ่แน่ใจนะว่าจะได้ปลาไปต้มน่ะ” อัษฎาบ่นมาตลอดทาง ก็ใหญ่เล่นเอาน้ำใส่ถังไว้แบบนี้มันก็หนักจนยกแทบไม่ไหว ที่จริงเอาถังเปล่าไปใส่น้ำตกน่าจะดีกว่าอีก
“ขี้บ่น ตามมาเถอะน่า” คนขี้บ่นทำปากขมุบขมิบ ก็คนเดินนำหน้าถือแค่เบ็ดตกปลาเบาๆ แต่เขานี่ทั้งหนักทั้งเหนื่อย
กว่าจะถึงจุดตกปลา อัษฎายกแขนขาแทบไม่ขึ้น ถังน้ำถูกวางอย่างแรงจนน้ำกระฉอกเกือบครึ่ง ใหญ่หันไปมองแล้วขำออกมา คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนแกล้งเกือบจะยกขาเตะแล้วหากไม่กลัวถูกเตะกลับจนอาจตกน้ำตายได้ ใหญ่หาที่นั่งเป็นโขดหินใกล้ๆ น้ำ มือก็ใส่เหยื่อล่อปลาอย่างไส้เดือนที่ขุดตามไร่
“ทำไมปลามันถึงกินไส้เดือนล่ะครับ” เมื่อสายเอ็นเบ็ดถูกโยนลงน้ำ คนขี้สงสัยก็ถามขึ้น ใหญ่เหล่ตามองคนถามนิดๆ เพื่อดูอาการว่าถามจริงหรือแค่กวนโมโห แต่พอเห็นสายตาใคร่รู้ก็เอ่ยออกมา
“ไม่รู้” ไม่ได้ขี้เกียจตอบ แต่มันไม่รู้จริงๆ “มันอาจจะอร่อยมั้ง นายลองกินสิ” ใหญ่ยื่นถังใส่ไส้เดือนไปตรงหน้าอัษฎา คนอยากรู้ตกใจหงายหลัง มือไม้ปัดป่ายไปทั่วเพราะไม่ได้ตั้งตัว ก่อนจะมีเสียงหัวเราะที่ดังลั่นป่า คนตกใจตวัดสายตาค้อนวงใหญ่
“เล่นอะไรบ้าๆ” อัษฎาหน้ามุ่ยแล้วลุกขึ้นปัดกางเกงที่เปื้อนฝุ่นหลังจากลงไปนั่งกองกับพื้น
“หนอนไม่กลัว แต่กลัวไส้เดือน ขำว่ะ” ใหญ่ยังหัวเราะต่อเนื่องเมื่อมองคนกลัวไส้เดือนเดินหน้างอแยกไปนั่งอีกทาง
จากหนึ่งชั่วโมงเพิ่มเป็นสามชั่วโมงที่นั่งเงียบๆ ละอองเย็นของน้ำตกกับลมอ่อนๆ พัดมาทำให้รู้สึกง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น อัษฎาที่สัปหงกหลายรอบนึกเบื่อจึงลุกเดินมาหาคนที่นั่งนิ่งรอปลากินเหยื่อโดยไม่มีท่าทีง่วงนอนเหมือนเขา ใหญ่ปรายตามองก่อนยกนิ้วเป็นสัญญาณให้เงียบ คนเบื่อยู่ปากกับหลังหันเตรียมกลับไปนั่งที่เดิม พอดีกับเบ็ดตกปลาเริ่มขยับ ทุ่นที่ลอยเหนือน้ำจมดิ่งลงไปรั้งสายเอ็นเบ็ดให้หมุนรอก
“คุณใหญ่ๆ ได้ปลาแล้วๆ” อัษฎารีบดึงแขนเสื้อคนหมุนรอกอย่างดีใจ ไม่นานปลาตัวใหญ่ก็ดิ้นอยู่ตรงหน้า “ตัวโตมาก”
“บอกแล้วว่าต้องได้ ของแบบนี้อย่าใจร้อน” รอยยิ้มแสนเท่ถูกจุดขึ้นมา อัษฎาเผลอตะลึงนิดๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น มันดูมีเสน่ห์น่ามอง “เอาถังมา” เสียงดังเรียกสติ อัษฎาวิ่งไปหยิบถังน้ำมาให้ก่อนปลาตัวเขื่องจะลงไปว่ายอยู่ในถัง
“เป็นอะไร” ใหญ่ถามคนที่กระโดดดีใจเมื่อครู่ ตอนนี้กลับทำหน้าสลดแปลกๆ
“สงสารปลา เดี๋ยวจะถูกต้มแล้ว” อัษฎาจ้องปลาในถังด้วยความสงสาร
“อย่าโลกสวยน่า มันเป็นอาหารของคนซึ่งเป็นวัฏจักรของห่วงโซ่อาหาร”
“คุณใหญ่พูดถูกหรือ”
“ไม่รู้ มั่วๆ เอา”
“คนแบบนี้ก็มี”
อัษฎาเดินกลับไปนั่งที่เดิมและปล่อยให้ใหญ่ตกปลาเงียบๆ ต่อไป จวบจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ทั้งสองจึงพากันกลับ คราวนี้อัษฎารู้สึกตัวเบาหน่อยเพราะได้ถือคันเบ็ด ส่วนถังน้ำมีปลาให้คนอยากกินถือไป
“เดินไวจริงนะ” ใหญ่แขวะออกมา
“แน่นอน รีบๆ เดินสิคุณใหญ่ เดี๋ยวจะมืดแล้วเนี่ย แล้วป้าเขาจะไม่ได้ต้มปลาพอดี”
ใหญ่คลอนศีรษะช้าๆ ให้กับคนเดินนำหน้าลิ่วๆ เมื่อกี้บ่นสงสารปลา ทีแบบนี้กลัวจะไม่ได้กิน ระหว่างทางกลับ คำพูดของแม่ที่บอกไว้ผุดเข้ามาเมื่อเห็นถนนเป็นเส้นทอดยาวไปที่ไร่ อดีตคือด้านหลังที่เขาเพิ่งจากมา ส่วนปัจจุบันและอนาคตคือข้างหน้า ใหญ่มองด้านหน้าของตัวเอง เห็นแผ่นหลังที่เขานอนมองมาตลอดทั้งคืน ก่อนเจ้าของแผ่นหลังจะหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง ปากแดงคลี่ยิ้มบางๆ ส่งมาพร้อมน้ำเสียงใส
“คุณใหญ่เดินเร็วๆ หน่อยไม่ได้หรือไง เดินช้าเป็นคนแก่ไปได้ อ้อ...ลืมไป คุณใหญ่แก่แล้วนี่นา”
นี่น่ะเหรอคนที่ทำให้ต้องมองไปข้างหน้า เด็กอวดดี ตาสวย ยิ้มหวาน ตัวหอมคนนี้น่ะเหรอ...
“อยากให้เดินเร็วก็มาช่วยยกถังปลาสิ หนักจะตายอยู่แล้ว” แม้จะบ่นหนัก แต่มุมปากยังมีรอยยิ้ม
“อยากกินเองก็ต้องยกเองสิ เร็วๆ จะค่ำแล้ว เดี๋ยวไม่ได้กินต้มปลา”
“เออๆ เร่งจังวะ แล้วเมื่อกี้ใครบ่นสงสารปลา”
“อย่าบ่นสิ เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าคุณใหญ่แก่”
“ไม่แก่บ้างให้มันรู้ไป”
“กว่าผมจะแก่ คุณใหญ่ก็หงำเหงือกพอดี”
“เดี๋ยวมีคนแถวนี้จะตายก่อนแก่”
ถนนที่ทอดยาวมีเสียงพูดคุยหยอกล้อของทั้งคู่อยู่ตลอด แม้จะอยากให้ถนนยืดไปอีกสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ต้องถึงปลายทางอยู่ดี
ทันทีที่ก้าวเข้ามาใกล้เรือน เล็กที่รออยู่ก็พรวดพราดเข้าไปหาจนอัษฎาหงายหลัง ดีที่ใหญ่เดินตามหลังมาติดๆ ยื่นมือประคองไว้ได้ทัน คนเป็นพี่ส่งสายตาขุ่นให้น้องเมื่อโผล่เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง อีกทั้งยังทำให้ตกใจจนถังน้ำแทบหลุดมือตอนเห็นร่างผอมผงะถอยหลังออกมา
“อะไรของแกวะ” ใหญ่ดุน้องชาย แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจ ดวงตารีจ้องมองแต่คนที่เขาจับแขนอยู่
“มีอะไรครับคุณเล็ก” อัษฎานิ่วหน้าเล็กๆ เมื่อรู้สึกเจ็บที่แขน
“นายไปเอาเบอร์โทรนั้นมาจากไหน” ประโยคไม่รู้ต้นสายปลายเหตุทำเอาคนไม่รู้เรื่องได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ
“เบอร์อะไรครับ”
“ก็เบอร์ที่นายใช้โทรเข้าหานายมาด นายไปเอามาจากไหนหรือจากใคร”
“โทรหานายมาดหรือครับ”
อัษฎาขมวดคิ้วเมื่อพยายามนึก เล็กแทบอยากจะเขย่าร่างผอมให้รีบคิดให้ออก หากไม่มีสายตาดุของพี่ชายปรามไว้ละก็นะ
“คิดออกหรือยัง เบอร์ศูนย์เก้าสามน่ะ” เล็กเร่งอยู่ตลอด ยิ่งน้ำเสียงร้อนรนยิ่งทำให้คนนึกๆ อะไรไม่ออก
“ใช่ ผมจำได้แล้ว”
“จำได้แล้วใช่ไหม เบอร์นั้นนายเอามาได้ยังไง จากใคร โทรที่ไหน แล้วใครเป็นเจ้าของ แล้วก็...”
“ทีละคำถามสิวะ” ใหญ่พูดแทรกขึ้นมาเมื่อฟังคำถามน้องชายไม่ทัน ซึ่งอัษฎาก็คิดเช่นนั้น
“เบอร์นั่นนายเอามาจากไหน” เล็กพยายามรวบรวมสติแล้วถามออกมาอย่างช้าๆ แม้ในใจอยากรู้ทุกเรื่องใจแทบขาด
“เบอร์ของเพื่อนน่ะครับ” อัษฎาว่า เล็กขมวดคิ้วนิดๆ
“เพื่อน...”
“ผู้หญิงผู้ชาย”
เล็กกำลังจะถามต่อ แต่ถูกใหญ่แทรกขึ้นมาซะก่อน อัษฎาปรายตามองนิดๆ ก่อนจะบอกว่าผู้หญิง แค่นั้นใหญ่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วส่งให้น้องถามต่อ
“รู้จักเจ้าของเบอร์ได้ยังไง แล้วเขาชื่ออะไร”
“เจอโดยบังเอิญครับ ชื่อ เอ่อ เธอชื่อแคทครับ”
ทันทีที่ได้ยินชื่อเจ้าของเบอร์หลุดออกมาจากปาก เรี่ยวแรงของเล็กก็แทบไม่มี ขาสองข้างเซถลาไปพิงกับราวบันไดไม้ อัษฎารีบเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง
“เขาเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงคล้ายกับหมดแรงเอ่ยถามออกมา
“ก็สวยครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึง เขาสบายดีหรือเปล่า”
อัษฎาเหลือบไปมองใหญ่แวบหนึ่งแล้วหันมาตอบเล็กที่ทำท่าเหม่อลอย
“ก็น่าจะสบายดีครับ เอ่อ คุณเล็กรู้จักเธอด้วยหรือครับ”
“เขาถามถึงฉัน เอ่อ ไร่บ้างหรือเปล่า” เล็กไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับ สีหน้ายามนี้ช่างดูเจ็บปวดทำเอาอัษฎาไม่กล้าตอบสักเท่าไหร่ “ไม่เลยหรือ”
“ก็แค่ตกใจที่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ”
“งั้นหรือ เข้าใจแล้วล่ะ”
เล็กเดินขึ้นเรือนด้วยท่าทีอ่อนแรง อ่อนล้าจนน่าห่วง คนไม่รู้อะไรมองตามอย่างห่วงใย กลัวว่าคนดูไร้เรี่ยวแรงจะพลัดตกลงมา เมื่อเห็นว่าเล็กเดินขึ้นเรือนได้ปลอดภัย อัษฎาก็ขมวดคิ้ว ในใจเอาแต่คิดว่าพวกเขาต้องรู้จักกันแน่ และต้องมีเรื่องกันอยู่
“ฉันหนัก” เสียงพูดจากด้านหลัง เรียกคนมองเหม่อรีบหันกลับไป เจอใหญ่ทำหน้ามุ่ยถือถังปลาอยู่
“อ่าว” ร้องแค่นั้นใหญ่ก็เดินแยกไปที่โรงครัว ปล่อยให้อัษฎายืนทำตาพริบๆ อะไรของเขา
ใหญ่เดินกลับมาเจออัษฎานั่งรออยู่ที่เชิงบันได คนนั่งรอยิ้มให้นิดๆ แต่ใหญ่กลับทำหน้านิ่งคล้ายกับงอนซะอย่างนั้น
“คุณใหญ่เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“แล้วคุณใหญ่ไม่ไปดูคนกรุงเขาหรือ กางเต็นท์เป็นหรือเปล่าไม่รู้” เห็นเจ้าของไร่กำลังจะขึ้นบ้านก็อดเป็นห่วงเพื่อนสาวและทีมงานไม่ได้ เพราะอัษฎาก็กางเต็นท์ไม่เป็น ใหญ่ปรายตามองนิดๆ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเดินลัดเลาะหน้าบ้านเพื่อไปที่ลานกางเต็นท์ที่เล็กเตรียมไว้
ยามเย็นแสงของดวงตะวันใกล้หมด ลานกว้างถูกไฟสปอร์ตไลท์สามดวงสาดส่องเพื่อให้แสงสว่าง บรรดาทีมงานจากกรุงเทพต่างพากันนั่งมองเต็นท์ของตนที่กางไว้กันเรียบร้อย อัษฎาปลีกตัวไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งหอบเหนื่อยจากการกางเต็นท์ขนาดใหญ่ และพอทุกคนหันมาเจอเจ้าของไร่ก็รีบทักทายยกใหญ่ จะมีบางคนที่เพิ่งเคยมาและเพิ่งเคยเจอถึงกับออกอาการเพ้อถึงความหล่อเหลาที่มีพอๆ หรืออาจจะมากกว่าคนน้อง
ดวงตาคมยามส่งมาที่ใครยิ่งทำให้หัวใจสั่นจนอยากจะขออาศัยอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ใหญ่เดินเข้าไปคุยกับหัวหน้าทีมที่เคยคุยกัน ชายหนุ่มรูปร่างสัดทัดยกยิ้มเมื่อเจอ
“มีอะไรขาดเหลือบอกผมได้เลยนะครับ” เจ้าของไร่พูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ เพียงแค่นี้ก็เรียกสายตาของสาวๆ ได้ค่อนทีม
“ขอบคุณครับ พวกคุณดูแลพวกผมดีขนาดนี้ต้องขอบคุณมากเลยนะครับ” หัวหน้าทีมเอ่ยขึ้นด้วยความจริงใจ “เวลาไปที่ไหนไม่เหมือนที่นี่เลย”
“ที่จริงไร่ของผมก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาสักเท่าไหร่ พวกคุณเป็นกลุ่มแรก” ใหญ่ว่า
“โชคดีจริงๆ แบบนี้คงต้องหาอะไรไปตอบแทนพี่ทัศที่แนะนำไร่นี้มา พอดีผมกับพี่เขาเป็นญาติกันน่ะครับ”
พอได้ยินชื่อทัศนัยหลุดออกมา รอยยิ้มที่มีมาตั้งแต่ต้นก็ค่อยๆ หุบลง อีกทั้งคนที่ยืนยิ้มแป้นแล้นตรงหน้ายังเป็นญาติอีก รู้แบบนี้แล้วอยากจะยกเลิกรายการพวกนี้ให้หมด
“เหรอครับ” ตอบกลับเสียงเรียบๆ จนคนที่ยืนคุยรู้สึกแปลกๆ
“งั้นผมขอไปดูของหน่อยนะครับ” ว่าแล้วหัวหน้าทีมก็รีบเดินไปอีกทาง เพราะรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างที่คุกรุ่นออกมาจากสายตาหลังจากพูดชื่อญาติ
เมื่อไม่มีคนคุยด้วย ใหญ่เลือกที่จะเดินกลับไปหาอัษฎาที่ยังนั่งคุยกับเพื่อนและกลุ่มสาวๆ อย่างออกรส พอทุกคนเงยหน้าเห็นใหญ่เดินตรงมาหาต่างก็พากระตุกแขนคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ให้แนะนำให้รู้จัก จะมีก็แต่เพื่อนสนิทที่ได้รู้จักมาก่อนหน้า ว่าเจ้าของไร่สุดหล่อคนนี้...มีเจ้าของแล้ว
สาวๆ ต่างหาคำถามๆ เจ้าของไร่สุดหล่อ ตั้งแต่เรื่องไร่ไปจนถึงเรื่องในห้องนอน ทำเอาคนโดนถามไปไม่ถูกอยู่หลายครั้ง กว่าจะหลุดออกมาจากวงสนทนาของสาวๆ ได้ ก็ตอนที่สาวใช้มาตามขึ้นเรือนเมื่อกับข้าวเสร็จเรียบร้อย บรรดาผู้หิวโหยต่างก็รีบกรูขึ้นเรือน
“ทำไมถึงปล่อยให้พวกเขาถาม ทำไมไม่ห้ามบ้าง” ใหญ่ว่า เพราะอัษฎาเอาแต่หัวเราะกับคำถาม
“พวกเขาไม่ได้ถามอะไรมากมายสักหน่อย”
“ไม่ได้มากมายของนายคือถามว่า ฉันนอนใส่เสื้อหรือถอดเสื้อน่ะหรือ”
“แต่คุณใหญ่ก็ตอบนี่นา”
คนตอบเองอึกอัก จะไม่ให้ตอบได้ยังไงก็ในเมื่อมีสายตานับสิบคู่จ้องกดดันทำให้ต้องตอบไป พยายามที่จะขยิบตาให้คนนอนร่วมห้องช่วย แต่ก็ดันเอาแต่ขำ
“นี่ฉันผิดใช่ไหมนี่”
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงขำในลำคอเบาๆ ให้ได้ยิน
ใหญ่กับอัษฎาขึ้นเรือนเป็นคู่สุดท้าย มื้อค่ำของวันนี้เนื่องจากคนเยอะเกินจำนวนเก้าอี้ คุณพิกุลเลยตัดสินใจให้นั่งที่พื้นโดยเอากับข้าวใส่ขันโตกแทน โดยให้แบ่งเป็นกลุ่มๆ คนที่ขึ้นมาทีหลังเดินเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับแม่แล้วก็น้องชาย คราแรกอัษฎาจะเดินไปนั่งกับเพื่อนสาว แต่ใหญ่ดึงแขนให้นั่งข้างๆ ด้วย เลยจำใจต้องนั่งลง
“หวังว่ามื้อนี้ทุกคนคงจะชอบนะคะ” คุณพิกุลเอ่ยขึ้น ก่อนจะเริ่มจัดการมื้อค่ำอย่างเอร็ดอร่อย หากมีดนตรีมาเปิดคลอด้วยคงคล้ายกับนั่งทานในร้านอาหารเลยทีเดียว แต่นี่มีเพียงเสียงจักจั่นร้องระงมก็แปลกไปอีกแบบ เหมือนกับกินข้าวท่ามกลางธรรมชาติจริงๆ
“น้ำพริกอ่องอร่อยมากเลยค่ะ” เสียงเอ่ยชมดังเซ็งแซ่ พร้อมกับขอเพิ่มทุกจาน แบบนี้คนทำยิ่งปลื้มใจ
“นมอิ่มทำเองค่ะ ยังมีอีกเยอะเลย ไม่อิ่มเติมได้เลยนะคะ” คุณพิกุลว่า ทุกคนเลยพากันยกนิ้วให้นมอิ่มที่นั่งอยู่ข้างคุณพิกุล
ทุกคนดูจะเพลินกับการลิ้มรสอาหารเหนือ จะมีก็แต่คนอยากกินต้มส้มปลาที่อุตส่าห์ออกไปตกมาเอง ดูท่าจะไม่อร่อยดังหวัง ใหญ่เขี่ยปลาไปมาคล้ายกับไม่อร่อยจนน้องชายต้องลองตักมาชิม
“พี่ใหญ่เป็นอะไร ต้มปลาก็อร่อยดีนี่นา” เพราะเห็นพี่ชายแทบไม่ตักกินเลยสงสัย
“ไม่ได้เป็น” คนหน้านิ่งตอบ
“คงโกรธที่ผมไม่ห้ามพวกทีมงานสาวๆ ถามเรื่องส่วนตัวน่ะครับ” อัษฎาว่า และดูเหมือนจะถูกจุด ใหญ่เหล่ตามองแล้ววางช้อนลง
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้ตาใหญ่นี่” คุณพิกุลปรามลูกชายคนโตที่ทำค้อนเหมือนเด็กๆ
“เพิ่งรู้ว่าพี่ชายผมขี้งอน” เล็กหัวเราะดังขึ้นมา แต่ไม่มีใครสนใจเพราะคนเมืองกรุงต่างส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแทบกลบเสียงพูดคุยไปหมด
“ไม่ได้งอน” คนไม่ได้งอนเริ่มจับช้อนอีกรอบ คราวนี้มีเนื้อปลาที่แยกก้างแล้วมาวางบนจาน “ขอบใจ”
คนรอบโต๊ะพากันส่ายหน้าให้กับคนตัวโตแต่กลับทำนิสัยราวเด็กเล็ก ขนาดคนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดอย่างคุณพิกุลหรือแม้แต่นมอิ่มยังแปลกใจ ก็เพราะเพิ่งเคยเห็นใหญ่ทำนิสัยแบบนี้ หากเมื่อก่อนตอนอยู่กินกับภรรยาคนเก่า ใหญ่จะทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่ตลอด ไม่มีท่าทางราวกับเด็กน้อยแสนขี้งอนเช่นนี้ ต้องยกความดีให้กับอัษฎาที่สามารถทำให้ตัวตนที่ซ่อนอยู่ลึกให้ออกมาได้
“มื้อนี้อร่อยมากเลยครับ” หัวหน้าทีมเอ่ยอย่างจริงใจหลังจากอิ่มหนำกันเรียบร้อย
“ทุกคนชอบ พวกเราก็ดีใจค่ะ” คุณพิกุลยิ้มหน้าบานกับคำชม
“เดี๋ยวเราค่อยคุยรายละเอียดการถ่ายทำงานพรุ่งนี้นะครับ เชิญพวกคุณตามสบายก่อน” เล็กเอ่ยออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง แม้ท่าทางดูจะปกติ แต่อัษฎายังจำภาพเมื่อช่วงเย็นได้
“จะไปไหน” ใหญ่รั้งแขนคนที่จะเดินตามเล็กเข้าห้อง
“ไปดูคุณเล็ก ผมว่า คุณเล็กต้องเศร้าอยู่แน่ๆ” ที่สำคัญ ต้องเกี่ยวข้อกับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนใหม่ของเขาแน่นอน
“ไม่ต้องหรอก เรื่องแบบนี้ให้มันจัดการเอง” คำพูดคล้ายกับรู้เรื่องของใหญ่ ยิ่งกระตุ้นต่อมความสงสัยจนอัษฎาต้องจ้องหน้า “อะไร จ้องหน้าฉันทำไม”
“คุณใหญ่ก็รู้จักใช่ไหม ผู้หญิงที่ชื่อแคทน่ะ”
“เมียเจ้าเล็กมัน”
“อ๋อ หา? เมียคุณเล็ก”
ตกใจจนแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ คนเพิ่งรู้เรื่องรีบหันไปมองประตูห้องที่ปิดสนิท มิน่าถึงดูเศร้าตอนที่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ถามถึงไร่นี้เลย
“ไม่มีใครจัดการเรื่องคนอื่นแทนกันได้หรอก” ดวงตาคมมองประตูห้องน้องชายที่ปิดเงียบ ตอนกินข้าวดูก็รู้ว่าพยายามทำตัวให้เป็นปกติ คงกลัวว่าแม่จะเป็นห่วง
“คุณใหญ่เป็นคนมีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่” คนกำลังคิดห่วงน้องชายอยู่ พอเจอประโยคคำถามนี้มาถึงกับหันขวับมามอง “อุ้ย นี่ผมคิดดังไปหรือ”
“มาก” ใหญ่ว่า ก่อนจะพากันหัวเราะออกมา
“อารมณ์ดีแล้วหรือเรา” อันที่จริงคุณพิกุลนั่งมองอยู่ตลอด แต่ที่เพิ่งลุกออกมาหาก็เพราะอยากให้ถึงจังหวะที่เหมาะสม อย่างเช่นตอนนี้
ใหญ่ไม่ตอบ แต่เลือกที่จะประคองแม่ไปนั่งที่เก้าอี้แทน มือกร้านลูบหลังมือของแม่ไปมา ดวงตาคมดูอ่อนโยนเมื่อมองหน้าบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง
“ขอโทษนะครับที่ผมให้แม่เป็นห่วง”
“ไม่ต้องขอโทษแม่หรอกนะใหญ่ ที่จริงแล้ว แม่ต้องขอโทษใหญ่ด้วยซ้ำที่ต้องมาทำเพื่อน้อง” คุณพิกุลจ้องไปที่บานประตูที่ไร้ความเคลื่อนไหว
“แต่ผมว่า น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างแล้วนะครับ”
“ใหญ่หมายถึงอะไร” คนถูกถามไม่ตอบ แต่เลือกจะมองอัษฎาที่นั่งยองๆ อยู่ข้างให้พูดแทน “อะไของเราน่ะ”
“คือผมเจอกับภรรยาคุณเล็กมาครับ”
“จริงหรือ ที่ไหนกัน” พอได้ยินก็ตกใจจนต้องยกมือทาบอก คุณพิกุลขมวดคิ้วจ้องสะใภ้ด้วยความใคร่รู้ เพราะเธอพยายามติดต่อไปหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยได้
“ที่เชียงใหม่นี่แหละครับ เธอบอกพักที่บ้านที่เพิ่งซื้อ แต่ก็ไม่ได้ถามรายละเอียดอะไร” อัษฎาเล่ารายละเอียดคร่าวๆ ให้ฟัง “แต่เท่าที่ได้คุย เธอน่าจะยังรักคุณเล็กนะครับ เพราะเธอบอกเสียใจกับเรื่องที่ทำผิดจนอยากกลับมาแก้ไข”
“แสดงว่ายังมีหวังสินะ” คุณพิกุลมองหน้าลูกชายคนโตแล้วยิ้มออกมา นั่นยิ่งทำให้คนไม่รู้อะไรอยากรู้ไปใหญ่ “เอาล่ะ ไปตามตาเล็กเถอะ ทีมงานเขาคงจะอยากพักแล้ว รีบๆ คุยแล้วจะได้พัก” ตัดบทเสร็จ อัษฎาก็ประคองคุณพิกุลไปที่ห้องซึ่งแม่ของเขาลงเรือนไปแล้ว
อัษฎาเคาะห้องสองสามที ห้องนอนที่ปิดสนิทก็เปิดออก ดวงตากลมโตเพ่งมองคนที่แสร้างทำเป็นยิ้มร่า ทั้งที่ดวงตารีแดงช้ำ เล็กเดินเบียดออกไปหากลุ่มทีมงาน เพราะรู้ว่าอัษฎาต้องเห็นตาแดงกล่ำของตัวเอง
การประชุมวางแผนสุดท้ายเริ่มขึ้น เนื้อหา สถานที่ มุมกล้อง หรือแม้แต่คำถามถูกแจกแจงให้กับทุกคนรวมทั้งเจ้าของไร่ทั้งสองที่จะต้องมีการสัมภาษณ์ คำถามที่เขียนไว้ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับไร่ทั้งสิ้น และเมื่อคุยกับจบ ต่างก็แยกย้ายไปพักผ่อน
“คุณใหญ่” เสียงเรียกขณะใหญ่กำลังล้มตัวนอน คนเรียกเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“จะทำอะไร” ถามเพราะเห็นแผ่นสีขาวๆ ในมือคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“พรุ่งนี้คุณใหญ่ออกกล้อง ก็ต้องบำรุงหน่อยสิ หน้าด้านๆ จะได้นุ่ม”
“อยากทำก็ทำเอง เฮ้ย” ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่ออัษฎาวางที่มาร์กหน้าสีขาวแหมะบนหน้ากร้าน มือก็คอยลูบให้ติดกับใบหน้า เพราะเห็นถึงความตั้งใจเลยยอมนอนอยู่เฉยๆ
“พรุ่งนี้รับรองคุณใหญ่หล่อระเบิดระเบ้อแน่” อัษฎาหัวเราะออกมาเมื่อคนนอนนิ่งกรอกสายตาไปมาอย่างไม่คุ้นชิน
“แล้วจะนอนได้เมื่อไหร่” พอเอาแผ่นนี่แปะหน้าทำให้การพูดช่างลำบากนัก
“อีกสิบนาที” ว่าแล้วดวงตากลมก็มองนาฬิกาแขวนผนัง “คุณใหญ่รออีกสิบนาทีค่อยเอาออกนะ”
“เดี๋ยวๆ แล้วนายล่ะ” ใหญ่รีบผุดขึ้นนั่งเมื่อคนข้างๆ ล้มตัวนอนลง
“ก็นอนไง ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ไม่รงไม่รอมันแล้ว ใหญ่ดึงแผ่นสีขาวออกแล้วปาลงถังขยะ ขายาวก้าวลงเตียงไปปิดไฟ เมื่อกลับมาเห็นผ้าห่มหนาถูกคนข้างๆ ดึงไปเกือบครึ่ง ใหญ่สอดตัวลงนอนก่อนใช้เท้าถีบปลีน่องเพื่อดึงผ้าห่มคืนมา คนถูกแย่งผ้าห่มไม่ยอมพร้อมยกเท้าถีบกลับ การแย่งชิงผ้าห่มจึงเกิดขึ้น สุดท้ายใหญ่จัดการรัดตัวร่างผอมไว้ในอ้อมกอดร่างนั้นถึงได้อยู่นิ่ง เสียงหัวใจสองดวงเต้นรัวเมื่อได้ใกล้ชิดกัน...ก่อนความง่วงจะค่อยๆ ดึงสองร่างให้หลับตาลงในค่ำคืนอันมืดมิด
...TBCมาแบบเนือบๆ ตามสไตล์คนล้านนา ต่อนยอนแต้ๆ
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก