หัวข้อ: (เรื่องสั้น) ● กาลครั้งหนึ่ง ●

[dino94]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44650.0

_____________________________________________________________________________________

● กาลครั้งหนึ่ง ●

"I couldn't see you when you were ... And now that you're gone I see you everywhere."

ผมมองไม่เห็นตัวตนของคุณตอนคุณอยู่ที่นี่ ตอนนี้คุณไม่อยู่แล้ว ผมกลับเห็นคุณทุกหนทุกแห่ง

[dino94]

“พ่ออย่าทำแม่ ทำผมแทนเถอะนะ ฮื่อ” มือเล็กเกาะแขนชายผู้เป็นพ่อที่พยายามห้ามไม่ทำร้ายผู้เป็นมารดาของตัวเอง น้ำตาจากดวงตาคู่สวยไหลลงมาไม่หยุดในขณะที่ปากและร่างกายของเขาพยายามอ้อนวอนชายตรงหน้าชายที่เป็นพ่อแท้ๆ

“มึงอย่าเสือก ถอยไป!”

พลั่กก!!!  เพล้ง!!

เด็กชายวัยสิบขวบที่พยายามช่วยมารดาของตนเองถูกผู้เป็นพ่อผลักออกจนหัวกระแทกกับแจกันที่ตั้งอยู่ เขาไม่ได้สนใจว่าลูกของตนเองจะเจ็บแค่ไหน เขาไม่เคยสนใจไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เขาเกลียดมัน

“เดี๋ยวมึงก็ต้องตายตามแม่มึงไป!” คนเป็นพ่อหันมาตะคอกใส่เด็กชายที่นั่งกุมหัวตัวเองเลือดสีสดที่ไหลไม่หยุดและแผลที่ยาวถึงหางคิ้วทำให้เด็กน้อยอยากจะร้องไห้ แต่เมื่อเขาเห็นแม่ของตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ เด็กน้อยรีบวิ่งไปกระชากแขนผู้เป็นพ่อทำให้ยอมปล่อยภรรยาของตนเอง ก่อนที่จะหันกลับมาบีบคอของเขา

“มึงอยากตายนักใช่ไหม! ได้! มึงจะได้ตายไปพร้อมกับแม่มึง!”

“พะ .. พ่ อ.”

“กูไม่ใช่พ่อมึง! แม่มึงมันสำส่อน! ทำไมกูไม่เคยรักมึง มึงไม่รู้เลยเหรอเพราะมึงไม่ใช่ลูกกูไง!!”  เด็กชายนึกถึงอดีตตอนที่เขายังเด็กกว่านี้เขาเห็นพ่อทุบตีแม่หลังจากนั้นพ่อก็มาทำร้ายเขาต่อพ่อทำแบบนี้เกือบทุกวัน เขาเคยถามแม่ว่าทำไมพ่อทำแบบนี้ทำไมต้องทำให้แม่ร้องไห้ ด้วยความที่ยังเป็นเด็กแม่จึงตอบเขาเพียงแค่ว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจแล้วเขาก็เชื่อแม่ตลอดมา

“ แค่ก … พะ พ่อ  “

“แม่มึงมันมีชู้ตอนที่คบกู!! อ่อ แล้วพ่อของมึงน่ะ ไปตามหามันในนรกนะ ป่านนี้คงไปรอมึงกับแม่มึงที่นั่นแล้วแหละ .. ด้วยฝีมือของกูนี่ไง” เด็กน้อยกำลังจะขาดอากาศหายใจมือเท้าเริ่มเกร็งชายตรงหน้าไม่มีแม้แต่ความปราณี เขาออกแรงบีบให้เพิ่มขึ้นก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่กลางหลังเหมือนมีอะไรแทง ก่อนที่เขาจะปล่อยเด็กชายลง แล้วทรุดลงกับพื้นชายผู้เป็นพ่อหันกลับไปมองภรรยาที่ถือมีดอยู่ในมือ แววตาที่สั่นไหวนั่นทำให้เขารู้ว่าเธอไม่มีทางจะฆ่าเขาได้แน่ๆ แต่เขาก็คิดผิด ..

ฉึกกก!!   


“มึงทำลูกกู!! คิดว่ากูไม่กล้าฆ่าคนอย่างมึงเหรอ!” ภรรยาแทงผู้เป็นสามีจนเขาสลบไป เลือดสีสดไหลเป็นทางยาว ผู้เป็นแม่รีบโอบกอดเด็กชายไว้ที่ตอนนี้เนื้อตัวมีแต่แผล

“ไม่เป็นไรนะลูกแม่ เราไปอยู่ที่อื่นกะ.. อึก” ชายที่นอนจมกองเลือดคว้าเศษแจกันที่แตกก่อนจะแทงภรรยาของตัวเองจนเสียชีวิตในอ้อมกอดของเด็กชาย


เคร้ง!!

“มึงต้องตายตามกูไป .. อึก” ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยก่อนที่จะกระอักเลือดแล้วเสียชีวิตตามภรรยาไป

“แม่!!!!!!” 




“เฮือกกก!!” เด็กหนุ่มในวัย20ปีสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเหงื่อผุดเต็มหน้าผากมน หันไปมองนาฬิกาบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสาม ทุกครั้งเขาฝันแบบนี้ทุกครั้ง เขาฝันถึงพ่อกับแม่อีกแล้ว ถึงจะผ่านมาเกือบสิบปีเขาก็ยังทำใจไม่ได้กับความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันมากมายเหลือเกิน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยจนเขาเริ่มสะอื้นจนตัวโยนพลางยกมือขึ้นมาปิดปาก เขากลัวอีกคนรู้ว่าเขาร้องไห้อีกแล้ว

“เด็กดี พี่อยู่ตรงนี้แล้วไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มอีกคนตื่นขึ้นก่อนจะกอดปลอบร่างเล็กพลางพร่ำบอกว่าไม่เป็นไร เขาได้ยินเสียงของร่างเล็กร้องไห้เกือบทุกวันเป็นเวลาแปดปี แปดปีที่เขาต้องมากอดปลอบคนตัวเล็กแบบนี้ สงสารเขาสงสารคนตรงหน้านี้เหลือเกินตั้งแต่ที่พ่อแม่ของร่างเล็กเสียไปเขาก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอดใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง จนพ่อกับแม่ของเขาไปรับมาอุปการะมาเลี้ยงดูจากสถานเด็กกำพร้าเหมือนลูก แต่ไม่นานนักพ่อกับแม่ของเขาก็เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เขากับร่างเล็กต้องอยู่กันสองคน เขาดูแลอีกคนเป็นอย่างดี และเขาก็รักคนคนนี้มากเช่นกัน



         ผมชื่อ ไอซ์ อัตถกรณ์  อัศวกุล  ปีนี้ก็อายุยี่สิบหกแล้วชีวิตเขาเคยมีพร้อมทุกอย่างทรัพย์สินเงินทองรูปร่างหน้าตามีแต่คนเข้าหาโดยเฉพาะพวกผู้หญิงหิวเงิน เขาไม่เคยจริงจังกับความรักไม่เคยคบใครมีแต่สนุกไปวันๆ เขารู้ที่มีแต่คนเข้าหาก็มีแต่พวกที่ชอบรูปร่างหน้าแต่เงินทองของเขา ไม่เคยมีใครรักเขาจริงสักคนเหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับผมผู้หญิงที่เป็นรักแรกของผม เธอทิ้งผมไว้กับความหลอกลวงกับคำว่ารักมันโง่สิ้นดี หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยจริงใจกับใครไม่เคยให้หัวใจใครอีกเลย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมได้เจอกับเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวจัดดวงตาคู่สวยแต่เศร้าที่นั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางคนหมู่มากที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กคนนั้นดูโดดเด่นท่ามกลางคนอื่นใบหน้าน่ารักนั่นไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิดเขาคิดเช่นนั้นเมื่อเห็นน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั่นที่มองมาทางเขา ใบหน้าและแววตานั่นเหมือนตรึงให้เขาอยู่กับที่ ผ่านไปสองอาทิตย์ใบหน้าและแววตาคู่นั้นก็วนเวียนอยู่แต่ภายในหัวของเขา เขาคิดว่าเขาถูกชะตาอาจจะเพราะเขาเป็นลูกคนเดียวจากนั้นเขาจึงขอให้พ่อกับแม่อุปการะเด็กคนนั้นเป็นบุตรบุญธรรม
ไม่กี่ปีต่อมาพ่อและแม่ของเขาก็เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ มันคือช่วงที่เป็นมรสุมชีวิตของเขาและ ฮาร์ท ใช่ฮาร์ทที่แปลว่าหัวใจ หัวใจของเขาเด็กผู้ชายคนนั้น .. 

“พี่ พี่ไอซ์ อย่าทิ้งผมไปไหนนะ” ฮาร์ทกอดตอบไอซ์ก่อนจะเอ่ยคำถามที่เขาชอบถามมันอยู่เป็นพันครั้งกับคนตรงหน้า แล้วคนตรงหน้าเขาก็ตอบประโยคนี้ซ้ำๆแบบเดิมทุกครั้งเป็นพันครั้งเหมือนกัน

“พี่ไม่มีวันทิ้งเรานะ พี่สัญญา”

“น้องรักพี่นะ”

“พี่ก็รักเรานะครับ รักมากกว่าชีวิตของพี่” ไอซ์จุมพิตลงบนหน้าผากมนของอีกคนก่อนที่ทั้งสองจะล้มตัวลงนอนบนเตียงเดียวกันพลางห่มผ้าห่มจนชิดหน้าอกของอีกคน

“ฝันดีนะครับ”





tbc.

___________

อึยยยยยยยยยย์ พึ่งเคยลงครั้งแรกดีไม่ดียังไงก็ฝากด้วยนะคะ  #โค้ง

[sirin_chadada]

แนวไหนหนอ

[arij-iris]

อย่าเพิ่งต้มมาม่านะคะ ขอแบบนุ่มนวลบ้างเถอะ

[dino94]

“มอร์นิ่งครับ ตื่นไปเรียนได้แล้วนะ”  ไอซ์ว่าพลางใช้จมูกคลอเคลียตามแก้มใสของอีกคน แต่ได้ยินแค่เสียงพึมพำจากคนตัวเล็กที่ตอบกลับมาว่าขออีกห้านาที เขาส่ายหน้าให้กับคนขี้เซาก่อนที่จะเดินเขาห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวแล้วลงไปทำอาหารเช้าเตรียมไว้เหมือนเดิมทุกวัน เขากับฮาร์ทมักเป็นแบบนี้เสมอ เขาจะตื่นเช้ามาทำอาหารให้ฮาร์ทกินทุกครั้งรวมถึงมื้อเย็น เพียงเพราะแค่ฮาร์ทบอกว่าชอบอาหารของเขา เขาที่ไม่เคยใส่ใจคนอื่น นั่นจึงเป็นเหตุผลหลักที่ทำเขาชอบทำอาหารจนเปิดร้านอาหารได้ ร้านอาหารนี้ฮาร์ทไม่รู้ว่านอกจากชื่อเขาแล้วยังมีชื่อของเจ้าตัวอยู่ด้วยเพราะหากวันใดเขาไม่อยู่แล้วฮาร์ทจะได้ไม่ลำบากรวมทั้งทรัพย์สินต่างๆที่เป็นชื่อของฮาร์ทที่เขาทำการโอนให้ นอกจากพ่อกับแม่แล้วก็มีฮาร์ทนี่แหละที่เขารักที่สุด แล้วตอนนี้เขาก็เหลือหัวใจเพียงดวงเดียวหัวใจของเขาที่อยู่กับฮาร์ท เราผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมายตั้งแต่วันที่เขาเสียพ่อกับแม่ไปกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนั้นชีวิตของเขาก็ย่ำแย่เหมือนกัน เพราะหนี้สินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ก็ทำให้เขาแทบหมดตัวเขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อกับแม่จะมีหนี้สินเยอะขนาดนี้ เขาจึงต้องทำงานส่งฮาร์ทและตัวเขาเองเรียนหนังสือหาข้าวประทังชีวิตไปวันๆ จนได้มาอยู่จุดๆนี้ จนเขามีเงินที่จะพอเปิดร้านอาหารได้ก็ทำให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้น

“มีอะไรกินบ้างครับ หิวจะแย่แล้ว” ฮาร์ทในชุดนักศึกษาเดินลงมาจากบันไดก่อนที่จะหยิบอาหารเข้าปากโดยที่ไม่รอคำตอบจากอีกคน

“ของโปรดเราทั้งนั้นแหละ” พอได้ยินดังนั้นฮาร์ทก็ฉีกยิ้มให้เชฟประจำตัว

“รีบกินจะได้รีบไปกัน”

“ผมไปเองก็ได้นะ ลำบากพี่แย่เลยอะไปรับส่งผมทุกวัน” พูดออกไปอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกดีแหละที่อีกคนขับรถไปส่งตัวเองที่มหาวิทยาลัยทุกวัน แต่ลึกๆก็กลัวตัวเองจะเป็นภาระให้มากกว่านี้เขาอยากทำอะไรด้วยตัวเองมากขึ้น เพราะไอซ์ตามใจเขาทุกอย่างตั้งแต่เด็กจนโต เขาก็แอบคิดว่าวันนึงถ้าไอซ์ไม่อยู่กับเขาแล้วชีวิตเขาจะเป็นยังไง ไอซ์กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้วเป็นทุกๆอย่าง ถ้าหากไอซ์บอกว่าหัวใจเขาอยู่ที่ฮาร์ท เขาก็อยากจะบอกว่าหัวใจของเขาก็อยู่ที่ไอซ์เหมือนกัน

“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง” ไม่พูดเปล่าเขาเอื้อมมือมาลูบกลุ่มผมนุ่มสีคาราเมลของคนตรงหน้าอย่างเคยชิน

“แต่ ..”

“แต่อะไรป่ะเสร็จแล้วใช่มั้ยไปกันเถอะ” ไอซ์ว่าก่อนจะหยิบกระเป๋าอีกคนขึ้นมาถือไว้แล้วเดินนำไปที่รถ ฮาร์ทส่ายหน้าเบาๆและอมยิ้มให้กับคนรักตรงหน้า


มหาลัย Z
“ไหนดูสิ เรียบร้อยหมดรึยัง” ไอซ์จับฮาร์ทหมุนซ้ายหมุนขวาสำรวจชุดนักศึกษาที่ใส่เป็นอย่างดี ก่อนที่จะยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงว่าเยี่ยมมาก

“ดีมากครับคนเก่ง แล้วเดี๋ยวตอนหกโมงเย็นมารับนะ อยากกินอะไรมั้ยจะได้ซื้อมาเลย”

“ไม่ครับ แค่พี่มารับผมก็ดีใจแล้ว” กล่าวอย่างน่ารักก่อนที่จะสวมกอดไอซ์แน่น

“อะไรกันหืม พี่ก็มารับเราทุกวันอยู่แล้วนี่ฮ่าๆ” ไอซ์พูดอย่างติดตลกก่อนจะกอดตอบคนรักตรงหน้าแล้วฝังจมูกลงบนแก้มใส

“ก็แค่ .. ทุกวันผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป..”

“ครับครับ พี่สัญญา แต่ตอนนี้ไปเรียนได้แล้วนะคนเก่ง” ว่าก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดแล้วดันหลังอีกคนเบาๆให้เข้าไปในตึกเรียน

“บายครับ”






..



“เห้ยฮาร์ท วันนี้ติวหนังสือให้เราหน่อยได้ป่ะ” ซองหนึ่งในเพื่อนคลาสเรียนเดียวกับฮาร์ทเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาเดินมานั่งที่โต๊ะ

“วันนี้เหรอ? เอ่อ..” วันนี้เขานัดพี่ไอซ์ไว้เขาไม่อยากผิดนัดแต่เขาก็ไม่อยากปฏิเสธซองเพราะซองก็เคยติวหนังสือให้เขาบ่อยครั้งเหมือนกัน

“ทำไมอ่ะ ไม่ว่างเหรอวันนี้”

“ก็ไม่เชิงอะเรามีนัด แต่พรุ่งนี้ได้มั้ยพรุ่งนี้นะ” ฮาร์ทพูดพลางทำหน้าเศร้าหรือว่าเขาจะโทรไปเลื่อนนัดพี่ไอซ์ดี

“อื้มๆไม่เป็นไร เดี๋ยวเราอ่านหนังสือเองก็ได้ไม่เป็นไรหรอก” ซองว่าพลางทำหน้าเศร้าก่อนที่จะเดินออกไป

“เอ่อ งั้นเดี๋ยวเราติวให้ก็ได้” ฮาร์ทกล่าวอย่างลำบากใจ เขาต้องโทรไปบอกพี่ไอซ์ก่อนไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ๆ นานๆทีซองจะมาขอ
ให้เขาติวหนังสือให้เขาก็ปฏิเสธไม่ลงอีกทั้งซองยังเป็นเพียงเพื่อนไม่กี่คนที่ดีกับเขา คอยช่วยเหลือเขาตลอด

“ขอบคุณนะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน” ซองว่าอย่างอารมณ์ดีในตาคมแวววาวก่อนจะหันหลังเดินออกไป









..





“ที่ไหนครับ ไปกับใครบ้าง”

“อ่า ที่ไหนยังไม่รู้เลยครับ เดี๋ยวผมบอกอีกทีนะ ก็น่าจะมีแค่ซองคนเดียวอ่ะ”

“เฮ้อ ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรรีบโทรหาพี่เลยนะ”

“โอเคครับ พี่ไม่ต้องห่วงนะแค่ติวหนังสือเอง เดี๋ยวผมจะรีบกลับ”

“ให้พี่ไปรับมั้ย?”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง ผมไม่อยากกวนพี่อ่ะงานพี่ก็ยุ่งๆอยู่”

“ก็ได้ๆ ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมาหาพี่นะ”

“ครับ บายครับ” เขาได้ยินเสียงไอซ์ถอนหายใจตั้งหลายครั้งหลังจากที่โทรไปบอกว่าวันนี้คงกลับดึกแล้วต้องเลื่อนนัดไปก่อน
เขารู้ว่าไอซ์เป็นคนมีเหตุผลมากพอที่จะไม่โกรธเขาก็แค่เป็นห่วงเขามากไปแค่นั้นเอง 

“ไปกันรึยัง” ฮาร์ทเงยหน้าขึ้นก็พบกับซองที่ยืนรออยู่ เขารีบเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ไปห้องเรานะ พอดีหนังสือมันอยู่ที่นั่นหมดเลยอะ โอเคใช่มั้ย?”

“อ่า โอเคสิ งั้นเราไปกันเลยเนอะ” ฮาร์ทไม่ลืมที่จะกดส่งเมสเสจบอกที่อยู่กับไอซ์ตามที่เขาสัญญาไว้

 “นั่งก่อนสิ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำมาให้นะ”

“อื้อ”

“ตามสบายเลยนะ”

“นายอยู่คนเดียวเหรอซอง” เอ่ยถามคนที่กำลังง่วนอยู่กับเคาท์เตอร์ในห้องครัว ฮาร์ทเดินดูรอบๆห้องอย่างสนใจ

“ใช่เราอยู่คนเดียว อะน้ำดื่มก่อนสิ น้ำส้มนี่เราคั้นเองเลยนะ”

“ขอบใจนะ” ฮาร์ทรับแก้วน้ำส้มขึ้นจรดริมฝีปากก่อนทีจะรู้สึกถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกงเขาวางแก้วลงก่อนที่จะกดเปิดอ่านเมสเสจที่อีกคนส่งมา ‘รีบกลับนะ แล้วระวังตัวด้วย’ ฮาร์ทยิ้มรับก่อนที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋าแบบเดิม

“ใครเหรอ ยิ้มหน้าบานเชียวแฟนสินะ” ฮาร์ทไม่ได้ตอบเพียงแค่พยักหน้าเบาๆก่อนที่จะนึกถึงอีกคนแล้วเผลอยิ้มออกมา

“ดื่มอีกหน่อยสิ” ซองดันแก้วน้ำส้มไปให้ฮาร์ท เขาพยักหน้าแล้วดื่มมันจนหมดสักพักเขาเริ่มรู้สึกว่าเขาเริ่มง่วงเปลือกตาสีสวยค่อยๆปิดลง



ฟุ่บบบ ..


“กว่าจะหลับเหอะ” ซองใช้มือผลักคนที่นอนหมดสติเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ตื่นขึ้นมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของฮาร์ทขึ้นมาปิดเครื่องแล้วโยนทิ้ง เขาอุ้มฮาร์ทขึ้นไปวางไว้บนเตียงแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อของอีกคนออก

“เสร็จกูล่ะ กูก็อุตส่าห์ทำดีกับมึงมาตั้งนานกว่าจะได้แดก” ร่างสูงว่าพลางลูบไล้ผิวกายอีกคนแผ่วเบา ผิวขาวจัดเนียนนุ่มทำให้ร่าง
สูงกระตุกยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ใครจะคิดว่าคนอย่างซองจะลงทุนทำอะไรแบบนี้แต่ก็อย่างว่าแหละของมันน่ากินมันก็ต้องลงทุนลงแรงกันหน่อย เสียเวลานิดแต่คุ้มค่าชะมัดที่เขาแกล้งมาทำดีกับฮาร์ทก็เพราะว่า ใบหน้าน่ารักและร่างบอบบางเหมือนผู้หญิงนั่นน่าเอาเป็นบ้า แบบนี้ไงเลยได้ตำแหน่งคิ้วท์บอยของมหาลัย

 “อ่า ขอกูอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวจะมาสนุกด้วยยาหยี” 


“ตื่อดึ่ง ..”


“ใครมาวะ แม่งเสียเวลากูหมด”


“ตื่อดึ่ง..”


“มาหาใคร” ซองตอบอย่างคนอารมณ์เสียก่อนจะจ้องคนตรงหน้า

“ ผมมาหาฮาร์ท อยู่ข้างในใช่มั้ยครับ” ไอซ์ตอบก่อนจะสังเกตเห็นชายตรงหน้านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจดวงตาคมแข็งกร้าวขึ้นก่อนที่เขาจะพุ่งตรงเข้าไปต่อยคนตรงหน้าทันทีแบบไม่หยุด



พลั่กก!! พลั่กก!!



“มึงทำไรแฟนกู!!! ไอ่สัด!!!” ไอซ์ต่อยแบบไม่หยุดจนทำให้ซองล้มลงกับพื้นเลือดสีสดไหลออกทางปากใบหน้ามีแต่รอยช้ำ เขาปล่อยมือออกจากซองแล้วเดินเข้าไปในห้องเห็นฮาร์ทนอนสลบอยู่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ไอซ์เดินกลับออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเตะอัดเข้าไปที่กลางลำตัวของอีกคน

“มึง!! ไอ้ระยำเอ้ย!!” ไอซ์ว่าพลางกระทืบร่างของซองแบบไม่หยุด สภาพที่เขาเห็นคนตัวเล็กนั่นรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นไอ่สัดนี่พยายามจะปล้ำแฟนเขา แค่คิดก็อยากจะฆ่ามันให้ตาย
อั่กก!!!

“ถุย คิดว่ากูกลัวมึงเหรอ แฟนมึงนี่น่าเอาชิบ” ซองถุยน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดลงพื้น  หันกลับมามองไอซ์ด้วยสายตาที่ท้าทาย

“มึง!!!!”

“ยะ หยุดนะพี่ไอซ์!” ทั้งสองคนหันไปมองตามเสียงเรียกของฮาร์ทที่เดินออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพไม่สู้ดี

“ฮาร์ทชะช่วยเราด้วย” ซองแสร้งเอ่ยอย่างน่าสงสาร ก่อนที่ฮาร์ทจะหันไปผลักไอซ์ออกแล้วประคองร่างของซองขึ้นมา

“ไปช่วยมันทำไม มันจะข่มขืนเรานะ!”

“เงียบไปเลยนะ! ซองเป็นเพื่อนของผม เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก พี่ใจร้ายมากเลยนะ!!” ฮาร์ทตะโกนด่าไอซ์ก่อนจะค่อยๆประคองซองขึ้น ฮาร์ทมองหน้าไอซ์อย่างคนผิดหวัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าพีไอซ์จะใจร้ายขนาดนี้ ทำร้ายเพื่อนเขาได้อย่างไร

“ฮาร์ท ไม่เชื่อพี่เหรอ .. “ เขามองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างตัดพ้อเขารู้ว่าฮาร์ทรักเขามากและรักเพื่อนมากเหมือนกัน แต่ครั้งนี้เขาไว้ใจไอ้ระยำตรงหน้านี้เกินไป

“ฮาร์ท ระเราขอโทษนะเพราะเราเอง เราเห็นนายเป็นลมไป เราเลยจะเช็ดตัวนาย แล้วพี่เขาก็เข้ามาเห็นพอดี ระเราขอโทษนะ อย่าไปโทษพี่เขาเลย“ ไม่พูดเปล่าซองหันไปแสยะยิ้มให้ไอซ์ ก่อนที่จะแสร้งตีหน้าเศร้า

“มึง!!!” ไอซ์หมายจะพุ่งเข้าไปเอาเรื่องซองอีกครั้ง แต่ฮาร์ทเข้ามาขวางไว้ก่อนที่มือเรียวจะฟาดลงใบหน้าของอีกคนเต็มแรง



เพียะ!!




“บอกให้พอไง!!กลับไปเลยนะ!” มือเรียวสวยฟาดลงใบหน้าของร่างสูง

“ ฮาร์ท .. เราเลือกที่จะเชื่อมันมากกว่าพี่เหรอ ..” ไอซ์หน้าชากับคำพูดและการกระทำที่ได้รับจากคนตรงหน้าเขารู้สึกจุกที่ลำคอจนพูดไม่ออก ไม่เคยเลยสักครั้งที่คนตัวเล็กของเขาจะกับเขาแบบนี้ไม่เลยสักครั้ง

“พะพี่ไอซ์ ขอโทษเจ็บไหม” ฮาร์ทเรียกอีกฝ่ายแผ่วเบาเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ ไม่ได้อยากทำร้ายคนตรงหน้าเลยสักครั้ง ไอซ์มองสบตากับคนตรงหน้าด้วยแววตาไหววูบความรู้สึกน้อยใจกำลังเกิดขึ้นกับเขา

“พี่กลับไปก่อนเถอะ ตอนนี้ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่”

“ก็ได้ ถ้านั่นเป็นความต้องการของนาย” ไอซ์หันหลังเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันหลังกลับมามอง ฮาร์ทได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเขามองมือของตัวเองที่ทำร้ายไอซ์ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เขาไม่ได้ตั้งใจ ..  คืนนั้นเขาไม่ได้กลับบ้านและเขาก็ไม่ได้อยู่คอนโดซอง ฮาร์ทไปเช่าห้องอยู่เขายังไม่อยากกลับบ้าน และเขาก็ยังไม่อยากเห็นหน้าไอซ์ เขาขอโทษซองไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้งแต่ซองก็บอกว่าไม่เป็นไร
 สามวันแล้วที่เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านสามวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอไอซ์ เขาปิดโทรศัพท์มือถือตลอดวันนี้เขาคิดว่าเขาควรจะกลับไป เพียงแต่ตอนนั้นเขายังรู้สึกผิดกับซอง








..



“ฮาร์ท! แฮ่กๆ”

“ว่าไงเหรอ มีอะไร”

“ซอง ซองโดนตำรวจจับแล้วรู้รึยัง เมื่อคืนนี้เอง”

“ห้ะ ทำไมเกิดอะไรขึ้น”

“ก็มีผู้หญิงไปแจ้งความว่าซองข่มขืนเขาอ่ะ แล้วพอตำรวจไปค้นก็เจอหลักฐานเพียบเลย คลิปวีดีโอที่ซองแอบถ่ายไว้ เป็นพวกโรคจิตแหงๆเลย น่ากลัว” ฮาร์ทรู้สึกตัวเองหน้าชามือของเขาสั่นอย่างไม่รู้ตัว ขอบตาร้อนผ่าว งั้นที่พี่ไอซ์มาช่วยเขาก็เป็นความจริงสินะ ทำไมเขาถึงไม่เชื่อนะ คนที่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่เขากลับไปเชื่อคนอื่นเขากลับทำร้ายคนๆนั้นด้วยคำพูดและการกระทำของเขา โง่เขานี่มันโง่จริงๆ ..                   



ฮาร์ทรีบวิ่งออกไปจากมหาวิทยาลัย ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าเพราะมีเรียนดึก เขารีบวิ่งออกไปโบกแท็กซี่แล้วรีบกลับบ้าน แต่ว่างเปล่าที่บ้านไม่มีใครอยู่ ฮาร์ทรีบวิ่งออกไปหาแถวหมู่บ้าน เขาวิ่งหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบไอซ์ จนเขาเห็นผู้ชายที่คล้ายกับไอซ์ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

“พี่ไอซ์!!” ฮาร์ทตะโกนเรียกจากอีกฝั่งแล้วรีบวิ่งข้ามไป ไอซ์หันมาตามเสียงเรียกก่อนที่เขาจะปล่อยของในมือทิ้ง

“ฮาร์ทระวัง!!”







โครมมม!!! ตุ้บบ!!!


ไอซ์วิ่งมาผลักฮาร์ทออกไปก่อนที่เขาจะถูกรถบรรทุกชนร่างทั้งร่างตกลงมากระแทกกับพื้นจนเลือดสีสดไหลเป็นทางยาว ฮาร์ทรีบคลานมาหาไอซ์แล้วประคองร่างทั้งร่างนั้นไว้ในอ้อมกอดของตัวเองน้ำตาจากดวงตาคู่สวยไหลลงมาไม่หยุด มือของเขาสั่นและเขาจุกจนหายใจแทบไม่ออก ปากเล็กตะโกนให้คนช่วยอย่างไม่หยุด

“ผะผมจะพาพี่ไปหาหมอนะ พี่ต้องอดทนนนะ ฮึก” มือเล็กควานหาโทรศัพท์ไปทั่ว แต่ไม่เจอก่อนที่เขาจะตะโกนให้คนช่วยอีก
ครั้ง

“พี่ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้นะ แค่กๆ อึก ..”  ไอซ์ยิ้มจางๆให้ฮาร์ทพร้อมกับยกมือที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างรักใคร่ มือหนาไล้ใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบาจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เขาชอบมองมันเวลารู้สึกเหนื่อยล้า

“เรียกรถพยาบาลให้ผมที!! ผมขอร้อง! ได้โปรด.. ฮื่อ” ฮาร์ทจับมือไอซ์ไว้แน่นราวกับว่าเขาจะหายไป

“ช่วยด้วย ช่วยเขาด้วย!!” ร่างเล็กกรีดร้องไปทั่วถนนเขานั่งโอบกอดร่างนั้นไว้อย่างห่วงแหน ร้องไห้จนตัวโยนอาการจากหอบหืดเริ่มกำเริบ แต่เขาก็ยังพยายามที่จะแบกไอซ์ขึ้นหลังตัวเอง

“ พะพี่ไม่เคยโกรธเราเลยนะ ไม่ต้องโทษตัวเองนะ อึก!” เหมือนยิ่งพูดอาการก็ยิ่งทรุดหนักลงไปเรื่อยๆไอซ์เริ่มไอออกมาเป็นเลือดอีกทั้งบาดแผลฉกรรจ์ตามร่างกาย

“ไปนะ ไปโรงพยาบาลกันนะ ฮึก ..”  ร่างเล็กส่ายหน้าพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้ากดห้ามเลือดบริเวณบาดแผลของไอซ์ในขณะที่เลือดยังไหลไม่หยุด

“ฮะ .. ฮาร์ท .. “ ไอซ์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนที่กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินจะตกลงมา เขาค่อยๆใช้แรงที่มีอยู่เปิดกล่องนั้น ปรากฏแหวนเพชรมีจี้รูปหัวใจอยู่ตรงกลางที่เขาตั้งใจจะซื้อมาหมั้นคนตัวเล็กตรงหน้า

“ขอมือหน่อยได้ไหม” ไอซ์ยิ้มในขณะที่ตาของเขาเริ่มจะพร่ามัว เขาเห็นฮาร์ทร้องไห้จนตัวโยนร่างเล็กๆนั้นดูน่าสงสารเหลือเกิน เขาอยากจะพูดปลอบว่าไม่เป็นไรเหมือนทุกครั้งอยากจะโอบกอดร่างนั้นไว้เหมือนทุกที แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน ฮาร์ทยื่นมือที่สั่นเทาให้คนตรงหน้าบรรจงสวมแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้ายไอซ์จุมพิตบนหลังมือเล็กๆนั้นอย่างแผ่วเบา

“ผมรักพี่ แต่พอเถอะนะ พี่อย่าทำแบบนี้ เราจะยังอยู่ด้วยกัน!” ฮาร์ทพยายามแบกร่างของไอซ์อีกครั้ง เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีประคองร่างนั้นไว้

“ฮาร์ทอา .. แค่กๆ พอเถอะนะ” ไอซ์พยายามยื้อร่างของตัวเองไว้เลือดสีสดทะลักออกจากปากทันทีที่เขาพูด เขารู้ดีว่าเขากำลังจะไม่ไหวเขาฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว และเขารู้ว่าฮาร์ทแบกเขาไม่ไหวแล้วร่างเล็กเริ่มมีอาการหอบหืดกำเริบ ถ้าฮาร์ทไม่รีบพ่นยาเขาก็อาจจะมีอันตรายถึงชีวิต เขาจะให้ฮาร์ทเป็นอะไรไม่ได้

“ไม่ต้องพูด หยุดพูดเลยนะ! ผมจะพาพี่ไปหาหมอ เดี๋ยวพี่ก็หาย!” ขาและแขนของเขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะแบกไอซ์ไปโรงพยาบาลได้ อาการหอบหืดเริ่มกำเริบมากขึ้น ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นก่อนที่ไอซ์จะเอื้อมมือควานหาของบางอย่างในกระเป๋าของฮาร์ท  ไอซ์ยัดเวนโทลินใส่ในมือของฮาร์ท เพราะตัวเขาเองคงไม่ไหวแล้ว

“อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก .. ขอร้องได้โปรด น้องจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่ น้องขอโทษอย่าทิ้งน้อง ฮึก ..” ร่างเล็กร้องไห้จนตัวโยนร่างกายเหมือนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

“ระ รีบพ่นยาระเร็ว เด็กดี พี่จะอยู่กับเราเสมอ” ไอซ์ลมหายใจรวยรินลงไปทุกทีเลือดสีสดไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าที่หล่อเหลากลับซีดเซียวตัวเย็นเฉียบ เขาไม่สามารถจะอยู่ดูแลคนตรงหน้านี้ได้อีกแล้ว

“ผะผมขอโทษ ผมรักพี่นะ พี่จะไม่เป็นอะไร พี่จะต้องอยู่กับผมนะ” ฮาร์ทคลานกลับมาหาไอซ์ก่อนที่จะพยายามแบกเขาขึ้นหลังอีกครั้ง แต่ความพยายามของเขากลายเป็นศูนย์เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะยืนเลยด้วยซ้ำ ร่างทั้งสองล้มลงไปกับพื้นถนนอีกครั้ง เสียงรถพยาบาลเริ่มดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆหลังจากนั้นสติของพวกเขาก็ดับไป










#TBC
. ฮื่ออขอโทษค่ะเรากลับมาแล้วไปฝึกงานมา
แล้วเราก็ทำไฟล์นิยายหาย T_T 5555555
อ่านสนุกๆคิดว่าเป็นละครหลังข่าวแล้วกันนะคะ
ใกล้จะจบแล้ว ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ  /โค้ง