07:30
...โคตรง่วง...
ชีวิตมหาลัยนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆนะ ตื่นเช้ายังไงก็ยังตื่นอยู่อย่างนั้น ตื่นจนปีสามละ ก็ยัง ยังจะตื่นเช้าอยู่อีก
มีพี่ที่คณะบอกว่า เรียนคณะนี้อ่ะ ยิ่งเรียนสูงขึ้นก็จะสบายมากขึ้น... อยากลากให้กลับมาดูสภาพชีวิตตอนนี้ แล้วตะโกนใส่หน้าดังๆว่า "เหรอวะพี่!!"
แต่ก็เอาเถอะ อีกแค่ปีนึงกว่าๆก็จบแล้ว จะได้ออกไปใช้ชีวิตที่ใฝ่ฝัน มีเงินของตัวเองใช้ ไม่ต้องขอตังค์พ่อแม่อีกต่อไป !!
ผมชื่อชาน....เรือนชาน (น่าจะเป็นนามสมมตินะครับ) อยู่ปีสาม คณะที่เรียนเกี่ยวกับการซ่อมคอม (เขาว่ามาแบบนั้น) ผมแอบชอบคนๆนึง จริงๆจะเรียกว่าแอบก็ไม่ถูก เพราะเขาก็รู้กันทั้งคณะว่าผมชอบคนๆนี้ เป็นรุ่นน้องครับ ผมตามจีบมาตลอด ด้วยความที่เป็นเกย์สายมโน ก็มโนว่าเค้าชอบนะ 5555 แต่ลึกๆก็รู้นะครับว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ 'น้องเค้า' ก็ตามใจผมทุกอย่าง ชวนไปกินข้าวก็ไปด้วย ชวนไปดูหนังก็ตามไปด้วย คงเป็นคนไม่กล้าปฏิเสธคนอื่นมั๊งครับ ผมก็เลยใช้โอกาสนี้แหละ อยู่ติดกันไปซะเลย อยู่ติดนานนนนน จนเมื่อสามวันที่แล้วเป็นวัน "ครบรอบจีบ เดือนที่เก้า" แล้วน่ะครับ มโนขนาดไหนก็จีบอยู่ได้ตั้งเก้าเดือนแน่ะ 5555
เคยคิดไหมครับ ว่าเราจะทนชอบ คนๆนึงได้นานแค่ไหน บางคนอาจจะเป็นเดือน เป็นปี หรืออาจจะหลายๆปี แต่ผมไม่เคยชอบใครนานขนาดเก้าเดือนมาก่อนเลยนะ ผมเป็นคนขี้เบื่อ แต่อาจจะเพราะเป็นคนนี้ ผมเลยยังไม่เคยเบื่อซักที อาจจะเป็นเพราะ...
ใส่แว่น .... ไม่น่าเกี่ยว สามคนก่อนหน้านี้ก็ใส่แว่น ก็อยู่ไม่ถึงสามเดือนนะ
เอ๋อๆหน่อย .... นี่สิตัวน่าเบื่อเลย
ปฏิเสธคนไม่เก่ง .... เออ ออ ตามไปเรื่อย อันนี้ไม่ค่อยไหวนะครับ
หรืออาจจะเพราะ เค้าเองก็แคร์ผมเหมือนกัน ถึงจะในฐานะพี่ชายก็ตาม
รู้จักพี่เทคน้องเทคมั๊ยครับ เหมือนกับพี่รหัส แต่เราอยากขอใครก็ได้ ไม่ต้องมาจับฉลาก หรือไล่เลขตามรหัส นั่นแหละ สถานะของผมกับเค้าเลยแหละ น้องเค้าเองก็ใส่ใจผม แคร์ความรู้สึกผม คงเพราะผมเป็นพี่เทคเค้านี่แหละ
....ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้ไปขอน้องเค้าเป็นเทคนะ น้องเค้ามาขอผมก่อนต่างหาก...
มันเป็นวันที่คนทั้งคณะ ต่างวิ่งวุ่นขอเทคกันครับ ส่วนใหญ่ก็จะขอคนที่แอบชอบอ่ะเนอะ จะได้หาเรื่องอยู่ใกล้ 5555 และส่วนใหญ่จะเป็นรุ่ยน้องขอรุ่นพี่ซะมากกว่า (ถ้าจะให้พี่ไปขอรุ่นน้องก็คงแสดงเจตจำนงเกินไป ว่าเนี่ย พี่ชอบเรานะ มาเป็นเทคพี่เถอะ 55555) ผมเองก็ฮอตใช่ย่อยนะครับ ตอนแรกกะจะรับเทคแค่ สามคน ไปๆมาๆ ก็เกินมาเป็น 5 คนจนได้ ผมเลยโพสต์สเตตัสในเฟสว่า
'ปิดรับเทคแล้วนะครับ เทคเต็ม ใครต้องการพี่คอมเม้นท์ไว้เดี๋ยวพี่ไปตามดูแลเองนะครับ'
ทุกคนก็น่าจะรู้แล้วว่าผมน่ะเทคเต็ม แต่พอโพสต์เสร็จเท่านั้นแหละครับ ก็มีเด็กหน้าตางงๆ เอ๋อๆหน่อย ใส่แว่นด้วย เดินเข้ามา..
ผม : ว่าไง
น้อง : ผมมาขอพี่เป็นเทค
ผม : ...
น้อง : ...
ผม : ..//คิดในใจ นี่คงยังไม่เล่นเฟสสินะ อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นนะ เดี๋ยวรับ เดี๋ยวรับ เดี๋ยว....
โอเค เดี๋ยวเย็นนี้ให้ทำเควสละกัน พี่เข้าเรียนละ
จนได้ รับจนได้ มึงนี่มันใจอ่อนต่อผู้ชายหน้าตาน่ารักจริงๆเลยนะเรือนชาน!!เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ แล้วใครมันจะไปรู้ ว่าเทคกันไป เทคกันมา ผมกลับมาหลงชอบน้องเทคตัวเองซะงั้น
11:30
RC :
'เย็นนี้กินข้าวด้วยกันป่าว เลี้ยงๆ'BH :
'ก็ได้นะครับ'RC :
'นี่เรียนอยู่ป่าว'BH :
'เรียนอยู่ครับ'RC :
'เรียนไรอ่ะ'BH :
'อิ้งครับ'RC :
'อ่าๆ ไม่กวนละ เจอกันเย็นนี้ เดี๋ยวรอหน้าตึก'BH :
'ครับ'นี่เป็นตัวอย่างบทสนทนาที่คุยกันทุกวันนะครับ ถามคำ ตอบคำ แต่ไม่เคยปฏิเสธ ผมสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าผมทนอยู่อย่างงี้มาได้ยังไงตั้งเก้าเดือน แถมไม่มีวี่แววว่าจะมีความคืบหน้าในความสัมพันธ์อีกต่างหาก เฮ่ออออ ชีวิตเรือนชาน ไม่เคยสมหวังเลยครับ TT
เอาจริงๆ เมื่อไม่นานมานี้ ผมรู้สึกเหนื่อยมากๆครับ กับคนนี้ คือมันเหนื่อยจริงๆ ถ้าคุณเคยลองพยายามเพื่อใครซักคนมากๆ แต่ผลมันก็ออกมาเท่าเดิม หรืออาจจะดีขึ้นนิดหน่อย คุณน่าจะเข้าใจผมนะ มันเหมือนอ่านหนังสือแทบตาย แต่ได้มากกว่าตอนไม่อ่านหนึ่งคะแนน แม่งโคตรรู้สึกว่าอยากลับไปไม่อ่านหนังสือเลยอ่ะ
ผมร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก ทั้งน้อยใจ เสียใจ ทุกข์ใจ เป็นทุกอย่าง เกิดคำถามเยอะแยะมากมายว่า
ทำไมยังไม่ไปไหนซักที
ทำไมยังรักอยู่อย่างนี้ทั้งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
ทำไมยังพยายามอยู่อีกเป็นพี่เฉยๆ ไม่มีความสุขกว่าเหรอมันอาจจะจริงนะครับ ที่คำตอบมันก็อาจจะเพราะว่า รัก ไง ... โง่ที่สุด การใช้หัวใจโดนไม่ใช้สมอง แต่ความรักก็แบบนี้ และผมเองก็ตกเป็นทาสมันอย่างเต็มรูปแบบซะด้วย
16.30
ผมเอง : รอนานป่าว
//กลายเป็นผมที่เลิกช้ากว่าซะงั้นน้องเค้า : ไม่นานครับ
ผมเอง : ป่ะ กินไรดี
น้องเค้า : อะไรก็ได้นะครับ
//คิดไว้แล้วว่าต้องแบบนี้ผมเอง : ถ้าพี่เลือกเอง พี่จะออกเองนะ
//ได้ผลแน่นอน ล้านเปอร์เซ็นต์น้องเค้า : งั้นข้าวผัดหมูก็ได้ครับ พี่เบื่อมั๊ยอ่ะ
//เมนูประจำ ไม่มีวันไหนที่ไม่กินผมเอง : กินได้ๆ
น้องเค้า : ออกคนละครึ่งนะครับ
ผมเอง : ครับ
//อย่าหวังเลยว่าจะให้ออกไม่รู้ด้วยความที่ผมเป็นพี่มันหรือ อาจจะเป็นเพราะผมชอบมัน ทำให้ผมไม่เคยให้น้องเค้าออกค่าข้าวเวลากินด้วยกันเลยครับ ให้ร่วมหารยังน้อยเลย (นอกจากจะสายมโนแล้วยังสายเปย์อีกต่างหาก) แต่เพื่อนผมเคยบอกนะ ว่าน้องเค้าหลอก *คำหยาบของกิริยากิน* มึงรึป่าว แต่ก็อย่างที่เห็นแหละครับ น้องจะเสนอตัวจ่ายทุกครั้งที่มีโอกาส (บางครั้งก็สำเร็จ แต่ส่วนใหญ่ไม่) ผมตอบเพื่อนไปว่าไงรู้มั๊ยครับ
'
คนเขาจะใช้ชีวิตในอนาคตร่วมกัน มันก็ต้องจ่ายให้กันและกันได้ป่ะวะ เงินกูก็เหมือนเงินมัน อีกไม่นานเงินมันก็จะเหมือนเงินกูนั่นแหละ'
ไงล่ะ ความมโนเลเวลสามร้อยเจ็ดสิบสอง
17.00
กินเสร็จผมก็ไปส่งน้องเค้าที่หอครับ เป็นเรื่องปกติมากๆที่จะเห็นผมอยู่หอน้องเค้ามากกว่าอยู่หอตัวเองซะอีก แต่อยู่ได้แต่ข้างล่างหอนะครับ 5555 มีขึ้นไปถ่ายรูปเล่นดาดฟ้าบ้าง แล้วแต่โอกาสครับ แต่ไม่เคยได้เข้าห้อง 55555
วันนี้กินเสร็จดึกหน่อย เลยมานั่งคุยเล่นข้างล่างหอ เพราะผมต้องการที่จะพูดเรื่องที่ผมเตรียมมาทั้งคืน แถมทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืนด้วยครับ
ผ : เราว่าเก้าเดือนนี่นานป่ะ
น : ก็นานนะครับ
ผ : เออเนี่ย เราจีบเธอมาเก้าเดือนละ
น : จริงอ่อครับ ไวจัง
ผ : ใจอ่อนมั่งยัง
น : ...
ผ : 55555 เข้าใจน่า ไม่ชอบก็คือไม่ชอบแหละ //
ขนาดเตรียมใจมาแล้ว ยังจุกเลยนะเนี่ยน : ...
ผ : มีอะไรจะบอกอ่ะ
น : ...
ผ : เมื่อกี๊เธอบอกว่าเก้าเดือนนานใช่ป่ะ เราก็ว่างั้นนะ มันนานแหละ นานเกินไปแล้ว //
ประโยคท้ายผมพูดกับตัวเองน : ขอโทษนะครับ
ผ : ขอโทษทำไม ไม่ได้ผิดอ่ะ
น : ครับ
ผ : เราว่ามันนานไปอ่ะ เราไม่อยากร้องไห้ทุกเดือนอีกแล้วอ่ะ
น : ครับ ?
ผ : เราว่า...เราจะไม่ตามจีบเธอละ เอาตรงๆคือเหนื่อย แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ ช่วงเก้าเดือนมันดีมาก เรามีความสุข แต่เราไม่อยากทรมานตัวเองอีกแล้วในสถานะนี้ ....เราอาจจะหายไปซักพักนึง แปปเดียวแหละ ทำใจ 55555 //
ก็ยัง ยังจะขำอีกน : ต้องหายไปด้วยอ่อครับ
ผ : ใช่ดิ
น : แล้วทำไมต้องหายไปอ่ะครับ
ผ : บ้าเปล่า ให้เราเจอเธอทุกวันมันจะตัดใจได้ไงอ่ะ
น : ...
ผ : ... เท่านี้แหละ วันนี้ที่อยากบอก เดี๋ยวกลับละนะ ขึ้นห้องได้แล้วด้วย ยุงเยอะมาก
เคยเห็นฉากนี้ในหนังไหม๊ครับ ผมกำลังจะลุกแล้วเดินออกมา แต่น้องเค้าจับมือผมไว้
น : ไปคุยกันที่ดาดฟ้านะ
21.00
น : พี่อยากรู้ไหม๊ ว่าผมคิดยังไงกับพี่
ผ : หืม?
น : จริงๆมันเป็นมาซักพักนึงแล้ว ที่ผมคิดถึงพี่ตลอด แล้วผมก็สับสนในตัวเองด้วย ผมว่า
ผมชอบพี่นะผ : ห้ะ? แต่เธอเป็นผู้ชายนิ แถมตั้งนานแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าว่าชอบเราเลยนะ
น : ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร หรือผมอาจจะเป็นเกย์ก็ได้ แต่ผมไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน พี่เป็นคนแรก
ผ :
//อืม พูดได้ดี แต่มีความสับสนใจตัวนะหนุ่มน้อยน : ผมไม่รู้ว่าที่ชอบพี่เนี่ย ชอบแบบไหน แบบพี่น้อง หรือแบบคนรัก
ผ : พี่น้องแหละครับ
//พี่ตอบให้เองน : แต่มันไม่ใช่พี่น้อง ผมมาทบทวนดูแล้ว ว่าถ้าเป็นพี่น้องจะเป็นแบบไหน ผมเองก็มีพี่ชาย ผมรู้ว่าความรู้สึกของพี่น้องมันเป็นยังไง แต่นี่มันไม่ใช่อ่ะครับ
ผ : ....
น : ผมก็มีอะไรจะบอกพี่เหมือนกัน....ผมคงชอบพี่จริงๆแล้วล่ะ
เป็นแฟนผมนะผ :
//คุณคิดว่าผมจะตอบว่าอะไร .... ผมทำได้แค่ยิ้มโง่ๆครับตอนนั้นตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ผมยังจำความรู้สึกนี้ได้ดี จนตอนนี้ใกล้จะครบรอบปีนึงแล้วครับที่เราสองคน
คบกัน มา ผมรู้สึกดีใจมากเลย ที่ผมไม่ถอดใจก่อนที่จะถึงวันนั้น เวลาเก้าเดือนบางคนมันอาจจะไม่นานเลยด้วยซ้ำ แต่ความยาวนานของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน
สิ่งที่ผมอยากบอกคือ ถ้าเพื่อคนที่คุณรักแล้วอ่ะ ทำไปเถอะครับ คนอื่นจะมองว่าโง่ พยายามอยู่ได้ตั้งนาน จมปลักอยู่กับคนเดิมๆ หรืออะไรก็เรื่องของเค้า ถ้าคุณยังรักและเชื่อในความรักของคุณอยู่ ก็ควรจะทำมันให้ดีที่สุดนะครับ พยายามเข้าครับ ผมเองก็หวังว่าทุกคนจะได้รับความรัก เหมือนที่ได้ให้ความรักกับใครบางคนไปเช่นกัน
หัวข้อ: เรื่องราวของเรือนชาน | ความพยายามที่มีความหมาย (อ่าน 1112 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก