เรื่องสั้นหนึ่งตอน จ บชีวิตยังคงดำเนินต่อไป แม้ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด รวดร้าวจนทนแทบไม่ไหว หากแต่ทุกสิ่งก็ต้องหมุนเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ในขณะที่ตัวเขาไม่อยากให้กาลเวลาพรากสิ่งสำคัญของเขาไป ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น คนบางคนก็อาจจะกำลังอ้อนวอนใครสักคนผู้ยิ่งใหญ่ให้ผันเปลี่ยนกาลเวลาให้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว
ความเจ็บปวดนี้ไม่มีใครต้องการพบเจอ หากแต่การกระทำโดยที่ไม่รู้ตัวของคนเราบางอย่าง ส่งผลให้สิ่งที่ตามมานั้นย่ำแย่ หากแต่ก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ ความฝันแสนหวานนั้นดึงดูดให้เข้าไปสัมผัส แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านั่นคือกับดัก แต่ก็ยังริอาจทนทาน
비가 내리고 음악이 흐르면
난 당신을 생각해요
ยามที่ฝนโปรยปรายลงมาและเสียงเพลงที่เปิดคลอ
ผมคิดถึงคุณ
ฝนตก
ฝนกำลังตกลงมาเหมือนดั่งวันวานเมื่อหลายปีที่ก่อน สถานที่เดิมที่ยังติดอยู่ในห้วงความทรงจำ ความคิดคำนึงถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายในห้วงความคิดถึง
“ฝนตกแล้วนะพี่บาส”
“หลบฝนก่อนซิ”
รอยยิ้มนั้นเขายังจำได้ดี ริมฝีปากที่เคยกดจูบเขา ก็ยังไม่เคยลืมเลือนไปไหน และอ้อมแขนแข็งแรงที่เคยโอบกอดเขาก็เช่นกัน
“แปปนึงสิ ขอเราตากฝนก่อนนะ”
“เราชอบฝน”
ชอบทั้งๆที่รู้อยู่แกใจว่าในรุ่งสางเขาจะต้องไม่สบายเป็นแน่แท้ หากแต่ก็ยังคงยืนยิ้มรับสายฝนเย็นๆอยู่เช่นเดิม
당신이 떠나시던 그 밤에
이렇게 비가 왔어요
วันที่คุณจากไป ฝนก็ตกลงมาแบบนี้เหมือนกัน
เสียงเหมือนคนวิ่งมาทางเขา ทำให้เขาตื่นขึ้นมาจางภวังค์ในอดีต หากแต่เมื่อเห็นหน้าผู้มารบกวนแล้ว ตัวเขาจึงได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่เช่นเดิม ชายรูปร่างสูงโปร่งก้มๆเงยๆ แถมๆพุ่มไม้ที่ห่างจากเขาไปเพียงไม่กี่ก้าว และไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าตัวเองก้าวเข้าไปสวมกอดอีกคนจากทางด้านหลังอย่างแนบแน่น
“อ่า....ขอโทษนะครับ”
เสียงทุ้มแหบดังขึ้นมาแผ่วเบา หากแต่คนที่เอาหูแนบกับแผ่นหลังนั้นกลับได้ยินชัดเจน น้ำตาไหลรินลงไปผสมกับสายฝนที่สาดเทเข้ามา ชะล้างทุกความมัวหมองและความคะนึงหาในใจได้
“คือ...ขอโทษด้วยครับ พอดีว่าจำคนผิด” เขาว่าพลางค่อยๆผละออกมาจากแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยอย่างเสียดาย น้ำฝนชะล้างน้ำตาของเขาไปเสียหมด จึงทำให้อีกคนไม่ได้เอะใจอย่างไรกับตัวเขา
“ขอโทษนะครับ”
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า”
เคยสิ คำตอบในใจดังก้องอยู่ภายใน หากแต่ก็ต้องเก็บไว้แล้วกลืนคำพูดที่อยากจะกล่าวออกไปอย่างกล้ำกลืน
“ต้องขอโทษด้วยครับ พอดีผมความจำไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“บาสลูก...”
“ครับคุณแม่”
“ซัน...เขาเป็นโรคอัลไซเมอร์จ๊ะ...”
“ใครครับ”
“เราบาสไง..จำเราได้ไหม...เราเป็นคนรักของเธอนะ”
“อ่า...บะ..บาส.....ผมขอโทษ ที่ผมลืมพี่”
“ไม่เป็นไร จำได้แล้วใช่ไหม จำเราได้แล้วใช่ไหม”
“อืม”
“ใครครับ”
“ใคร”
“อ่า...ขอโทษด้วยครับ ผมจำคุณไม่ได้เลย”
“นึกดีๆสิซัน”
“ขอร้องละ...อย่าลืมเรา ฮื่อ”
“..ขอโทษ ที่ลืม”
“บาสลูก...ไม่เหนื่อยบ้างหรือที่ต้องมาคอยสร้างความทรงจำใหม่ทุกครั้งที่ซันลืมลูกแบบนี้”
“ผมไม่ไหวแล้วละครับ”
“ปล่อยลูกชายแม่ไปเถอะนะ แม่สงสารหนูเหลือเกิน แม่ทนไม่ไหวแล้วที่หนูต้องมาเสียใจยามที่ลูกของแม่ลืมหนูแบบนี้”
ความทรงจำที่ขาดหายไป สิ่งสำคัญที่ถูกลืมเลือนไปด้วยความผิดปกติ ต้องหวาดระแวงเสียทุกครั้ง
ว่าหากซัน ตื่นขึ้นมาจะจำเขาได้หรือไม่ เขาต้องเสียใจอีกกี่หน
เหนื่อยเสียแล้ว
“ใครครับ”
“อ่า บาสครับ”
“ระ...เราเคยรู้จักกันมาก่อนไหมครับ”
“ไม่ครับ ไม่เคยรู้จักครับ” 난 오늘도 이 비를 맞으며
하루를 그냥 보내요
วันนี้ผมอยู่ท่ามกลางสายฝน และปล่อยให้เวลาผ่านไปเช่นเคย
“อ่อครับ ผมความจำไม่ค่อยดีหนะครับ ต้องขอโทษด้วย เผื่อว่าเรารู้จักกัน”
“อ่า ช่างมันเถอะครับ ว่าแต่หาอะไรอยู่หรือ”
“อ๋อ ผมทำกุญแจบ้านหายหนะครับ แหะๆ”
เขาอาสาจะหากุญแจช่วยแม้อีกฝ่ายจะคัดค้านเพราะฝนที่กำลังตกลงมาก็ตาม หากแต่เขาก็แกล้งเดินไปหาอีกทาง แอบมองด้านข้างของอีกฝ่ายไปด้วย ก่อนที่จะหยิบกุญแจในกระเป๋าของตัวเองออกมาแทน
กุญแจบ้านที่ครั้งหนึ่งเขาได้ครอบครอง
“อันนี้รึเปล่าครับ”
“อ่า...ใช่เลย ขอบคุณครับ! ฝนตกแบบนี้ไปพักบ้านผมก่อนไหมครับ”
“อืม” ว่าแล้วก็เดินตามแผ่นหลังอีกฝ่ายไป แสร้งทำเป็นหลบอยู่ด้านหลังอีกคนเพื่อหลบฝนที่สาดลงมากระทบใบหน้า ก้มใบหน้าลงจนชิดลำคอก่อนที่จะเริ่มปล่อยให้หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมา ฝ่ามือขาวซีดแอบเอื้อมไปจับชายเสื้อของอีกคนไว้เสียแน่นโดยที่ไม่ให้อีกคนรู้สึกตัว
“คิดถึง” เสียงกระซิบแผ่วเบาถูกชะล้างออกไปด้วยเสียงสาดเทของสายฝนที่โหมลงมาอย่างต่อเนื่อง โดยที่คนเดินนำหน้านั้นไม่อาจได้ยินคำบอกคิดถึงที่อ่อนระโหยโรยแรง และบาสที่ไม่อาจเห็นว่านัยน์ตาของคนที่เดินนำหน้านั้นแดงก่ำเพียงใด
오 아름다운 음악같은 우리의
사랑의 이야기들은
흐르는 비처럼 너무 아프기
때문이죠 오
ความรักของเราก็เหมือนเพลงที่มีท่วงทำนองที่สวยงาม
มาพร้อมกับความเจ็บปวดเหมือนดั่งสายฝน
เขาจำอะไรไม่ได้ หากแต่เมื่อครู่เขาหันไปมองอีกคนที่กำลังหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าตัวเองพอดี เขาจึงแปลกใจ กุญแจของเขาต้องมีตุ๊กตาห้อยเพราะจะได้หาเจอและมองเห็นง่าย แต่กุญแจที่อีกฝ่ายยื่นมาให้นั้นกลับเรียบง่ายไม่มีสิ่งใดห้อยไว้เลย และไม่นานราวกลับทุกอย่างสาดกลับเข้ามาในหัว ทุกภาพความทรงจำ ถูกย้อนระลึกถึง
หากแต่เขากลับบอกไม่ได้ กลัวอีกฝ่ายจะเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับคนที่จำอะไรไม่ได้แบบเขา
เพราะเขารู้ดี
ว่าหากจำได้ตอนนี้ อีกไม่กี่วันเขาก็จะลืมเลือนมันไป
เหมือนดั่งที่ผ่านมา
오 그렇게 아픈 비가
왔 어 요
และแล้ว ฝนแห่งความเสียใจก็โปรยปรายลงมา
ผมมีความสุขไปกับความทรงจำนั้น
ขอบคุณที่มอบความทรงจำดีๆให้กับผม
ความทรงจำดีๆของผมที่หายไป อยู่กับพี่บาสแล้วนะ
อย่าร้องไห้เพราะความทรงจำที่มีร่วมกับผมอีกเลยนะจ บ.
เราเขียนเรื่องนี้ไว้เมื่อปีที่แล้วเพราะอารมณ์ค้างเพราะดูซีรีย์เรื่องนึง แล้วพระเอกความทรงจำขาดๆหายๆ อาการอาจจะไม่ตรงกับอาการผู้ป่วยจริงๆต้องขออภัยด้วยนะคะ
หัวข้อ: (เรื่องสั้นหนึ่งตอนจบ) ส่วนหนึ่งของความทรงจำ 11/06/2559 (อ่าน 1232 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก