กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
บทที่ 27 :: เขียนถึงคนบนฟ้า .+....ฝนไม่ตกมาหลายวันแล้ว .. วันนี้จึงเหมือนกับเมื่อวาน เมื่อวานของเมื่อวานก่อน และเมื่อวานของเมื่อวานของเมื่อวานก่อน .. เพราะฝนไม่ตกท้องฟ้าหม่นๆที่อยู่เบื้องบนยังคงเป็นสีเดิมๆ .. พระอาทิตย์ยังคงส่องแสงทำหน้าที่ของมันอย่างที่ควรจะเป็น ..พวกเราหยุดยืนกัน ณ ที่แห่งหนึ่ง .. ป้ายซีเมนต์และหินอ่อนตั้งเรียงรายกันอยู่ระหว่างทางเดิน .. เบื้องหน้าของเรามีตึกสีขาวขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ ..'ไม้กางเขน' ที่ติดไว้เหนือประตูบ่งบอกว่าสถานที่นี้เรียกว่า 'โบสถ์' ..ยี่สิบหกวันแล้วสินะ .. ยี่สิบหกวันที่พวกเราต้องอยู่โดยปราศจากมึง 'ไอ้ปริ๊นซ์' ..ช่อกุหลาบสีขาวถูกวางไว้แทนที่กุหลาบช่อเมื่อวาน .. ยี่สิบหกวันแล้วที่พวกเรามาที่นี่ทุกวัน .. ทุกคนยังคิดถึงมึงอยู่เสมอนะปริ๊นซ์ ... โดยเฉพาะไอ้อาร์ม" ปริ๊นซ์ .. วันนี้กูมาหามึงช้าไปหน่อยอย่าโกรธกูนะ .. มึงรู้มั๊ยวันนี้กูไปร้านหนังสือที่มึงชอบชวนกูไปบ่อยๆ เจ้าของร้านเค้ายังถามถึงมึงเลยนะ .. เค้าบอกว่าหนังสือที่มึงบอกว่าอยากได้น่ะออกมาแล้ว .... " ไอ้อาร์มเว้นจังหวะหยิบของในกระเป๋าออกมาวางไว้บนแท่นสีขาว .." .. ฟังนะ .. กูจะค่อยๆอ่านให้มึงฟังจนจบเล่มเลยล่ะ ... " ไอ้อาร์มเริ่มอ่านตัวหนังสือไล่ไปทีละบรรทัดๆ น้ำตาที่หยดลงมาทำให้หนังสือเปียกชื้นแต่เสียงของไอ้อาร์มก็ยังคงดังอยู่เรื่อยๆเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา .. ทุกวันไอ้อาร์มจะนั่งคุยกับไอ้ปริ๊นซ์ ซึ่งมันทำให้ผมต้องเสียน้ำตาทุกทีที่ยืนอยู่ ......ผมเดินเลี่ยงออกมานั่งที่บันไดหน้าประตูโบสถ์ .. การที่เราต้องสูญเสียคนที่รักไปมันเป็นเรื่องที่ยากจะทำใจจริงๆ .. ยี่สิบหกวันที่ไอ้ปริ๊นซ์จากผมไป ... และยี่สิบแปดวันที่ไอ้แฮมจากผมไป ... ผมคงเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่สุดแห่งปีโดยไม่จำเป็นต้องมี 'คลีโอ' มามอบตำแหน่งให้ ...ฮึฮึ" กูนั่งเป็นเพื่อนนะ " เจ้าของคำถามที่ดูเหมือนจะไม่ต้องการคำตอบนั่งลงข้างๆตัวผม" ได้คุยกับไอ้แฮมมั่งรึเปล่า ? " ผมหันไปถามคนที่เพิ่งนั่งลงเมื่อครู่" ไม่ได้คุยเลยว่ะ .. ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่มันก็ขลุกอยู่แต่ในห้อง "" อืม " ผมพยักหน้ารับรู้ .. ตั้งแต่เกิดเรื่องไอ้พวกนี้ก็ไม่ค่อยพูดถึงไอ้แฮมอีกเลย .. คงเพราะยุ่งเรื่องไอ้ปริ๊นซ์แล้วก็เรื่องมหา'ลัยด้วย .. " เอ่อ .. ไอ้ตรอง .. " " มีอะไรอะ " " กูว่ามีบางเรื่องที่มึงต้องรู้ .. คือ .. ไอ้เพียวมันย้ายมาเรียนที่นี่ด้วยว่ะ " ไอ้ชีสพูดไม่ค่อยเต็มเสียงนัก" อืม .. ก็ดีแล้วนี่ .. มันจะได้ดูแลไอ้แฮมได้ " " ไอ้แฮมมันเป็นห่วงมึงนะเว่ย ไม่งั้นมันคงไม่เป็นอย่างงี้ "" เหรอ .... ในเมื่อเลือกแล้วก็ต้องเชื่อใจตัวเองสิวะ " ผมตบบ่ามันก่อนจะยิ้มให้แล้วกระโดดลงจากบันไดไปยืนบนถนน .. ผมเดินเรื่อยๆอยู่บนถนนที่คู่ขนานกับตัวโบสถ์ ด้านซ้ายมีของผมเต็มไปด้วยไม้กางเขนที่ตั้งเรียงรายไล่ระดับสูงต่ำไม่เท่ากัน .. นี่น่ะเหรอชีวิตคนเรา .. สุดท้ายก็ต้องพบเจอกันทุกคน 'ความตาย' ....'ความตาย' ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวหรอกครับผมว่า .. แต่การต้องอยู่โดยรับรู้ว่าคนที่เรารักไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆเราแล้วต่างหากล่ะที่น่ากลัวกว่า ... 'คนตาย' จากไปอย่างสงบ .. แต่คนที่อยู่กลับร่ำไห้ไม่หยุด ................... สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและความเจ็บปวดจริงๆตอนนี้ไอ้อาร์มคงกำลังนั่งอ่านหนังสือให้ไอ้ปริ๊นซ์ฟังอยู่ .. ไอ้เยี่ยมก็คงยืนพิงป้ายสีขาวที่อยู่ข้างหลังไอ้อาร์มเอามือล้วงกระเป๋าก้มหน้าฟังเงียบๆเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา ...ผมก็เดินเล่นรอบๆเหมือนทุกครั้งที่เคยทำและไอ้ชีสก็คงจะเดินตามหลังผมเหมือนเดิม ... ผมหยุดฝีเท้าลงใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง .. ไม่รู้หรอกว่ามันคือต้นอะไรแต่ผมรู้สึกสบายใจที่ยืนอยู่ใต้ต้นๆนี้ ... ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะหันหลังกลับไปมอง .. ไอ้ชีสยืนยิ้มให้ผมอยู่โดยยังรักษาระยะของความห่างไว้เท่าเดิม .. สามก้าว" ทำไมมึงต้องเดินตามกูอย่างงี้ทุกวันด้วยวะ " ผมถามในสิ่งที่สงสัยมากว่ายี่สิบหกวัน" ไม่รู้ .. ขามันก้าวไปเอง " รอยยิ้มของมันวันนี้ยังคงเหมือนกับทุกวันที่ให้ผมมาไม่เคยเปลี่ยน" ถ้าอยากเดินกับกูแล้วทำไมไม่มาเดินด้วยกัน " " ไอ้ตรอง .. ที่กูเดินตามหลังมึงทุกวันเนี่ยนะ ... กูจะได้เห็นอันตรายที่จะมาทำร้ายมึงได้ "" ....................... "" มึงไม่ต้องคิดอะไรหรอก .. กูแค่อยากทำและเต็มใจทำ .. กูจะเดินตามหลังมึงอย่างนี้ต่อไปแค่มึงไม่รำคาญกูก็พอแล้ว " ประโยคหลังมันพูดเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ .. " กูเลยไม่กล้าหันหลังให้มึงเลยนะเนี่ย " ผมแกล้งแซวมันไปก่อนที่บรรยากาศจะอึดอัดไปมากกว่านี้" เหอะๆ ... " มันหัวเราะแต่ยังยืนอยู่ที่เดิม ผมเลยก้าวเข้าไปหามันแทน" กูขอบใจนะที่มึงเป็นห่วงกู .. แต่มึงไม่ต้องรู้สึกผิดแทนไอ้แฮมจนต้องมาลำบากอย่างนี้หรอก .. กูไม่เป็นไรจริงๆ " ผมบอกมันไปด้วยใจจริง ผมไม่อยากให้มันต้องลำบากมาเดินตามผมเพียงเพราะรู้สึกผิดที่น้องมันมาหลอกผม" ตรอง ... " ไอ้ชีสเอื้อมมือมาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง" นี่มึงไม่รู้จริงๆเหรอ " ตามันจ้องมาที่ตาผม .. ที่เขาบอกกันว่าดวงตาของคนเราเป็นหน้าต่างของหัวใจนี่ท่าจะจริง .. เพียงแต่ผมไม่เก่งพอที่จะมองออกมาไอ้ชีสมันเป็นอะไร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกขนลุกซะแล้วสิ ..." ......................... "" ......................... "" กูกลับไปฟังไอ้อาร์มเล่านิทานกล่อมไอ้ปริ๊นซ์ดีกว่า " ผมเดินกลับมาบนถนนเส้นเดิมที่คุ้นเคย ... สิ่งที่มึงพยายามจะบอกกู .. กูรับรู้มันแล้วนะไอ้ชีส ... แต่กูกลัวกับความรักแบบนี้แล้วว่ะ .. ผู้ชายกับผู้ชายมันจะรักกันได้จริงๆเหรอ ??? ? ....... วันนี้ .. เกิดขึ้นหลังจากเมื่อวานนี้ ... เมื่อวาน คือ อดีต ... ส่วนวันนี้คือ ปัจจุบัน ...... ปัจจุบัน คือ ความจริง ส่วนอดีต คือ ความหลัง อนาคตล่ะ คือ ความฝันหรือเปล่า? ...จากนี้ไปหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตของพวกเราคงต้องเปลี่ยนไป .. ชีวิตในมหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มต้นขึ้น .. ใครบางคนถูกเก็บไว้ในก้นบึ้งของความทรงจำ ... ใครบางคนจากไปไกลแสนไกลแต่พวกเรายังรู้อยู่เสมอว่าเขาไม่เคยจากเราไปไหนเลย ...สิ่งแวดล้อม ผู้คน สถานที่ .. หลากหลายเรื่องที่จะเปลี่ยนไป .. เข้ามา และ ผ่านไป ... แต่สิ่งหนึ่งที่จะไม่เปลี่ยนแปลงคือ 'มิตรภาพ' ระหว่างพวกเราทุกคน .. 'ไอ้ปริ๊นซ์' มึงจะอยู่กับพวกกูตลอดไปเสมอ ทุกที่ ทุกเวลา ...อีกไม่นานเราก็คงต้องแยกย้ายกันไปตามหาอนาคตและความฝันของตัวเอง .. เฮ้อออ ~ ยังจะมีอะไรวุ่นๆเข้ามาในชีวิตพวกเราอีกมั๊ยนะ .. ?? ? ไอ้ชีส .. กับชีวิตนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ .ไอ้เยี่ยม .. กับชีวิตเด็ก BBA ที่ ABAC .ผมไอ้ตรอง .. กับชีวิตชาวชุมชนรังสิตภิรมย์ .. BUCA BUCA!!! นิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ .และคนที่สุดท้ายที่เปลี่ยนความตั้งใจกระทันหัน .. จากความฝันที่จะเป็นเด็กนิเทศกลายเป็นเด็กสินกำแทน ... มันบอกว่านี่คือสิ่งสุดท้ายที่ปริ๊นซ์ตั้งใจไว้ ..ไอ้อาร์ม .. กับชีวิตเด็กคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ . สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด .ไอ้แฮม .. กับชีวิตนักเรียนมอห้า .. โตขึ้นอีกปี .. หวังว่ามันจะตั้งใจเรียนกว่าเมื่อก่อนนะ ) )และไอ้เพียว .. กับชีวิตนักเรียนมอห้าที่กรุงเทพ .. ทำหน้าที่คนรักของเอ็งให้สมบูรณ์แบบล่ะ ...ขอจบเรื่องวุ่นๆของ 'ฮว๊ากกก .. ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เอ็ง!!! ' ไว้แค่นี้ละกันนะครับ .. ส่วนจะมีเรื่องต่อไปมั๊ยขอเก็บไปคิดก่อนนะครับ .. ไม่รู้ว่ายังจะมีคนสนใจชีวิตวุ่นวายของผมอยู่รึเปล่า ยังไงอาจจะมี 'ตอนพิเศษ' มาให้อ่านแทน ทั้งนี้และทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับกระแสตอบรับล่ะครับ .---- ขอขอบคุณจากใจจริง ----:: ขอบคุณคุณป๊าตึ๋ง คุณนายต๋อง .. คุณป๊าที่อยู่บนสวรรค์กับแม่ผม .. ถ้าไม่มีทั้งสองคนก็คงไม่มีไอ้ตรองคนนี้ :::: ขอบคุณครอบครัวสหายทุกคนที่ให้กำเนิดเพื่อนรักของผมมา :::: ขอบคุณเฮียน่าน (พระอาทิตย์เที่ยงคืน) .. ที่ทำให้ผมรู้จักเล้าเป็ดที่แสนอบอุ่นแห่งนี้ :::: ขอบคุณไอ้ชีส .. กับทุกความรู้สึกที่มีให้ และเป็นหนึ่งในแรงผลักดันของเรื่องสั้นขนาดยาวเรื่องนี้ XD :::: ขอบคุณไอ้แฮม .. สำหรับรักครั้งแรกกับผู้ชาย .. และมุมมองของนายภาวินท์ในบางบทของเรื่องนี้ ... รักมึงเสมอไอ้น้องชาย ) ) :::: ขอบคุณไอ้อาร์ม .. ความรักของมึงมันยิ่งใหญ่จริงๆว่ะ กูนับถือมึงไอ้เพื่อนรัก :]] :::: ขอบคุณไอ้เยี่ยม .. ถึงมึงจะพูดน้อย (และต่อยหนัก) แต่กูว่ามึงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นหยั่งกะกาแฟสตาร์บั๊คเลยว่ะ :::: ขอบคุณไอ้ปริ๊นซ์ .. สำหรับช่วงเวลาที่ดีๆที่กูเคยมีมึงเป็นส่วนหนึ่ง .. เพื่อนกันตลอดไปเว้ย :}} :::: ขอบคุณไอ้เพียว .. ที่ทำให้ไอ้แฮมมันรู้ใจตัวเอง .. ถึงกูจะเจ็บแต่ก็ .. โอเค๊ !?? ? :::: ขอบคุณโชคชะตาที่นำพาเราทั้งหมดมาพบกันจนเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น :::: ขอบคุณทั้งคนที่รักและไม่รักข้าพเจ้า :::: และสุดท้ายขอบคุณเล้าเป็ดแห่งนี้ที่นำพามิตรภาพดีๆมาให้ผมและทุกคน ::ไอ้ตรองเองครับ .
ไหนเราก็ดีกันแล้วนะ
^^^เอ่อ....คือว่า.................พี่วินด์ขอ.....จิ้ม......หน่อยนะคับ ไหนเราก็ดีกันแล้วนะ
^^^เอ่อ....คือว่า.................พี่วินด์ขอ.....จิ้ม......หน่อยนะคับ ไหนเราก็ดีกันแล้วนะ[/font]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
